Profil użytkownika


komentarze: 43, w dziale opowiadań: 15, opowiadania: 6

Ostatnie sto komentarzy

Bolly, nie uraziłeś mnie, nie musisz przepraszać.

Co do pustosłowia – owszem domagasz się go, w jednym w powyższych komentarzy wskazałem Ci gdzie.

 

Co do przykładów – nie chodzi o to, że wziąłeś je z brzegu, chodzi o to, że wziąłeś przykłady niespecjalnie szczęśliwe. I o to, jak je zinterpretowałeś.

 

“To co to w takim razie było, jak nie opinia? Masz może jakiś dowód, że mijam się z prawdą?”

 

Czy za dowód wystarczą Ci normy języka polskiego? Zdanie językoznawców? Bo na przykład Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN o zaimkach dzierżawczo-osobowych mówi:

 

“(…) używane wtedy, gdy podmiot zdania nie jest tożsamy (podkreślenie – PWN) z posiadaczem”.

 

Z kolei w Poradniku Andrzeja Markowskiego jest cały rozdział o zaimkach osobowych i dzierżawczych (w tym o ich nadużywaniu). Podam Ci nawet stronę – 183.

 

I tutaj sobie odpuszczę, bo jeśli masz problemy z zaimkami, to wątpię, czy da się z Tobą pogadać o stylu.

 

Bolly, śmiej twierdzić na temat mojego ego i odbioru komentarzy, co tylko zechcesz. Na zdrowie! :D

“Dobrze rozumiem, dlaczego zaimki dzierżawcze są passe, ale nie tropię ich obsesyjnie”.

 

Tak tylko kontrolnie zapytam: Bolly, czy ty mi sugerujesz, że mam obsesję na punkcie zaimków?

 

A co do całej reszty – po prostu generalizujesz i krzywdzisz przez to wiele robiących doskonałą robotę na tym portalu ludzi.

Domagasz się (od wszystkich) tonowania wypowiedzi i pisania pustosłowia w obawie przed urażeniem delikatnego ego autorów. Ponadto cały czas sugerujesz, że komentarze są nieprzemyślane i w złym tonie. Nie konkretne komentarze, tylko wszystkie komentarze.

 

Skąd wiem, że mówisz o wszystkich? Bo widziałem jakie podałeś przykłady. Między innymi był tam komentarz mój. Choć był rzeczowy, nie było w nim obrażania autorki i w ostatecznym rozrachunku autorce się przydał, to jednak Ci się nie spodobał. Ba, co więcej, napisałeś, że to była tylko opinia, próbowałeś sprowadzić rozmowę do absurdu, wymyślając jakieś listy przysłówków, a teraz jeszcze wspominasz o “obsesjach” zaimkowych.

A wszystko dlatego, że sam nie widzisz pewnych błędów.

 

Bolly, śmiem twierdzić, że jesteś autorem na początku literackiej drogi. Autorem rzemieślniczo niewyrobionym, który błędów nie widzi i przez to z przerażeniem patrzy na komentarze pod cudzymi tekstami, bo automatycznie odnosi te komentarze i wytknięte błędy do swoich dzieł.

 

Mam dla Ciebie radę: nie baw się w adwokata biednych, znękanych autorów, nie wymuszaj niczego od komentujących – po prostu czytaj komentarze, dziel na te dobre i na te złe – i z dobrych się ucz.

Od razu świat zrobi się prostszy.

 

Tarnino, miło mi, że pomogłem w obaleniu poglądu. :D

 

PS. Człowiek jest na portalu od samego początku, nie udziela się prawie w ogóle, raz napisze z czystego serca komentarz i staje się przykładem. Przyznam, że zrobiło mi to tydzień.

Po pierwsze: Bolly, przeredagowałeś to, co napisałem do Ajzan, zmieniając treść mojego komunikatu. Wytłumaczyłem Ci gdzie popełniłeś ten grzech (”podoba mi się”).

 

Po drugie: czytaj ze zrozumieniem. Napisałem “Początek zdań NIE jest problemem”.

 

Po trzecie: wyjaśniłem czemu przysłówek jest niefortunny (rym niezamierzony). Nie chodzi o wykaz słów, tylko sposób użycia. Nie wymyślaj sobie rzeczy.

 

Po czwarte: zaimki.

Dla Twojej przyjemności wejdę na chwilę w rolę nauczyciela i wyjaśnię: zaimek dzierżawczy to bardzo często słowo zbędne.

 

Zdanie “Zamknął swoje oczy” jest bubu, bo można napisać “Zamknął oczy”.

 

Zdanie “Ze swej kryjówki kot widział(…)” jest bubu, bo można napisać “Z kryjówki kot widział”.

 

W przypadku tego nieszczęsnego kota można w ogóle odpuścić pisanie o kryjówce w drugim zdaniu i przenieść tę informację do pierwszego zdania – co zasugerowałem autorce.

 

I naprawdę, ale to naprawdę, nie musisz mnie po raz kolejny informować, że Ty nie widzisz tych rzeczy, że Ty byś ich nie wskazał i nie poprawił. Wiem, że ich nie widzisz, napisałeś to już w wątku o pomocy językowej.

 

Najważniejsze, że Ajzan wyczuła, że tam jest coś nie tak. Ergo: zadziałał jej słuch literacki, coś jej zgrzytało, nie była pewna co, dlatego przyszła i zapytała. I przyjęła krytykę bardzo profesjonalnie.

SZLAGIER: Ujść, ujdzie, ale jeśli można napisać to lepiej, to czemu nie próbować? Problemem tutaj nie jest początek zdań, tylko zbędny zaimek dzierżawczy i niefortunny przysłówek. Redagowałbym.

→ Dla mnie ujdzie, ale jeśli można napisać to lepiej, to czemu nie próbować? Nie podoba mi się tutaj nie tyle początek zdań, co zbędny zaimek dzierżawczy i niezbyt trafnie, moim zdaniem, dobrany przysłówek. Redagowałbym.

 

Nie, Bolly, nie będę pisał “dla mnie ujdzie”, bo nie muszę.

Jeśli piszę komentarz, to znaczy, że wypowiadam się w swoim imieniu – to jest oczywiste. Nie chcę uwłaczać inteligencji odbiorcy, wierzę, że pojmie bez zbędnego podkreślania, że pisze w swoim imieniu.

 

A teraz przejdźmy do nieszczęsnego “nie podoba mi się”.

Nie, Bolly, tu nie ma żadnego “podobania”. Zwróciłem autorce uwagę na problemy zawarte w zdaniach. Nie było tam żadnego “podobania” albo “nie podobania”. Nie występuję w roli kierującego się emocjami odbiorcy – takim odbiorcą jest zwykły czytelnik, to jemu zdania mają się podobać.

 

Albsolutnie nie rozumiesz, jak działa dawanie konstruktywnej krytyki. Myli Ci się konstruktywna krytyka z opiniami i wyrażaniem emocji. A myli Ci się tylko dlatego, że sam nie dostrzegasz gdzieś błędów.

 

W tym przykładzie nie dzieliłem się opinią i emocjami. Zobaczyłem zdanie z kulawym, wymuszonym początkiem, wynikającym ze zbędnej, powielonej informacji (stan podmiotu), którą to informację autorka mogła zawrzec w zdaniu poprzednim za pomocą jednego słowa.

 

Następnie wskazałem na zbędny zaimek dzierżawczy. Zaimki dzierżawcze są bardzo często zbędne – to jedna z pierwszych lekcji remiosła literackiego.

 

Zwróciłem także uwagę na niefortunny przysłówek, który przy czytaniu zdania na głos tworzy zrymowany zlepek (“doskonale-salę”).

 

I napisałem:

 

Ujść, ujdzie (to fakt, nikt autorki nie zabije za te zdania, może nawet je ktoś kupi i opublikuje), ale jeśli można napisać to lepiej (też fakt), to czemu nie próbować? (pytanie retoryczne) Problemem tutaj nie jest początek zdań (fakt), tylko zbędny zaimek dzierżawczy (fakt) i niefortunny przysłówek (fakt). Redagowałbym.

 

Później dałem przykład, jak przeredagowane zdania mogłyby wyglądać. Nie napisałem “autorko, napisz te zdania właśnie tak”. Tu nie ma rozkazu i przymusu. Autorka może sobie podany przykład spuścić w kibelku.

Jej prawo.

 

W tym lakonicznym komunikacie jest szacunek dla inteligencji autorki. Autorka komunikat przeczyta i oceni. Rady uzna za przydatne – albo nie.

I tyle.

 

Wiesz, Bolly, ja Cię doskonale rozumiem. Prezentujesz dość popularną u twórców postawę: masz problem z uznawaniem autorytetów.

Jest na to prosta rada – możesz po prostu nie słuchać innych ludzi. Domyślnie uznać, że się na niczym nie znają, że ostateczną wyrocznią jest tylko to, co sam masz w głowie. Twoja wiedza, Twój słuch literacki i tak dalej.

Wtedy problem zniknie.

Ujść, ujdzie, ale jeśli można napisać to lepiej, to czemu nie próbować? Problemem tutaj nie jest początek zdań, tylko zbędny zaimek dzierżawczy i niefortunny przysłówek. Redagowałbym.

 

“Ukryty w pobliskim zaułku rudy kocur przyglądał się zamieszaniu. Miał doskonały widok na salę biesiadną”.

“Perfetti sconosciuti” (Jogurt wyprzedził mnie o 3 minuty).

Funthesystem – Fajnie, że się dobrze bawiłeś; niefajnie, że jednak w jakiś sposób Ci przykro. ;) Dzięki za gratulacje i opinię.

Ja tu tylko tak na moment, tak na chwileczkę, żeby podziękować za wszystkie opinie o “Lekcji samotności”. Za te przyszłe też (o ile się jeszcze jakieś pojawią). :)

Tensza, gratulacje. Okładka fenomenalna, ładnie będzie na półce wyglądać.

Joseheim, Tensza, dzięki za lekturę i opinie. :) Joseheim, nie ma czego zazdrościć, pióro mam strasznie zardzewiałe, nikomu takiego nie życzę. Ale oczywiście dziękuję.

 

Dodam, że tekst z Geraltem chodził mi po głowie, ale po zapisaniu kilku scen dałem sobie spokój. Zwyczajnie tego nie czułem. Brakowało mi przestrzeni, by opowiedzieć coś nowego. Toteż poszedłem w swoje. Ten tekst to czysty hołd dla twórczości Andrzeja Sapkowskiego. Miałem nielichą frajdę przy pisaniu, wrzucaniu tych wszystkich nawiązań i smaczków (dla chętnych, kto policzy występujące w tekście albo choćby wspomniane kochanki Geralta?). ;)

I cieszy mnie, że czytelnicy też mogą mieć tę frajdę.

Świeżo po lekturze “Szeptów lasu” – polecam, polecam.

 

Śniąca, wiem, tak trochę się droczę. :) Pomyślę, choć nie nawykłem do takich rzeczy jak wątki autorskie.

Dlaczego nie mam wątku? Nie mam pojęcia. A powinienem mieć? :) Komentować można oczywiście w temacie numeru styczniowego.

Blackburn – moja jest “Lekcja samotności”.

A tutaj tak cichutko, wyniki w numerze wydrukowane, opowiadanie zwycięskie też (świeżo po lekturze), a tutaj tak cichutko. :)

Jakby co, to w Empiku o nowym numerze NF jeszcze nie słyszeli, ale w Inmedio już mają. Przynajmniej w Bydgoszczy.

Bellatrix – dzięki.

Zawsze mogę przeczytać, jeśli oczywiście znajdę czas. :)

Wystarczy mnie do konkretnego dzieła odesłać (no chyba, że wolisz o jakimś tekście pogadać prywatnie).

Przeczytane (dwa razy) i uwagi są.

 

Stylizacja

 

Narracja pierwszoosobowa wymaga stylizacji. Kardynalnym błędem autorskim w przypadku narracji pierwszoosobowej jest mówienie własnym głosem zamiast głosem bohatera. Narrację tego typu powinno się prowadzić z pozycji osoby spisującej wypowiedzi bohatera-narratora. Najłatwiej wyobrazić sobie, że siedzimy z opowiadającym przy stole i zapisujemy jego słowa.

Tutaj tego zabrakło. Mam wrażenie, że to wszystko opowiada dorosła kobieta (którą niewątpliwie, autorko, jesteś). Oczywiście można zastosować zabieg opowieści dorosłego, który wspomina swoje dzieciństwo. Niestety nie ma wyraźnych tropów, by ten zabieg wychwycić w powyższym tekście (sformułowania typu: Kiedy miałam piętnaście lat, jeździliśmy do babci…).

Ergo: historię opowiada nastolatka, która używa języka kobiety dorosłej (wskazuje na to konstrukcja zdań, użycie słów takich jak nestorka, fundatorka, dagerotypy). Na takie rzeczy sugerowałbym zwracać uwagę w przyszłości.

 

Bohaterowie

 

Właściwie nie widzę sensu wprowadzania bliźniaczek. Całą opowieść można poprowadzić bez nich. Zyskałaby na tym relacja tandemu Patryk-narratorka, a młodsza siostrzyczka byłaby ładnym katalizatorem wydarzeń, który w dodatku plącze się pod nogami i może wypełniać kilka innych funkcji (generowanie grozy, funkcja komiczna). Szczególnie, że niesamowicie mało tutaj opisu tych bohaterów drugiego planu. Mamy podany wiek, dwa trzy słowa, dziewczęta zlewają się w jedno. Najlepiej wypada Patryk, najgorzej niestety narratorka, która nie jest opisana w ogóle, przez co trudno się czytelnikowi z nią identyfikować (brak charakterystycznego opisu narratora pierwszoosobowego to kolejny typowy błąd wynikający z tego, że autor widzi siebie w roli narratora).

 

Konstrukcja antagonisty – babci – jest nieudana. Antagonista musi mieć zapewnioną możliwość walki, uprzykrzania życia protagoniście. Tutaj może tylko krzyczeć, co nie generuje właściwie żadnego konfliktu i trudności dla bohaterów. Stąd czytelnicza opinia „za łatwo to poszło”. Stąd spory zgrzyt logiczny – babcia krzyczy tak, że słychać ją na kilometry (czemu użyłaś mil?), a jednak gospodyni się nie obudziła.

Jeżeli już musi istnieć taka antagonistka, która jedynie może wdusić guziczek, pojeździć wózeczkiem i podrzeć się jak stare kalesony, to wypadałoby dać jej jakiegoś pomagiera. Choćby i tę gospodynię, która jest tak bardzo oddana swojej pani, że zrobi dla niej wszystko – nawet jeśli miałoby to oznaczać zrobienie kuku niepokornym wnuczętom. Byłby dreszczyk, byłaby walka…

 

Groza

 

Grozę można generować na różnych poziomach. Próbujesz obrzydzać, podczas gdy o wiele lepszą metodę – strach bohaterów – traktujesz po macoszemu. Same flaki nie przestraszą, jeżeli nie będą za nimi szły silniejsze emocje. A nie idą. Właściwie jedynie Patryk jest nośnikiem jakiś mocniejszych wrażeń, bo martwi się o siostrzyczkę, ale po chwili wszystko się samo rozwiązuje jak sznurowadła za jednym pociągnięciem. Tutaj wypadałoby popracować solidniej nad strukturą. Poświęcić jakiegoś bohatera, solidnie nastraszyć protagonistów, utrudnić im walkę, zafundować tor przeszkód, makabryczną tajemnicę do rozwiązania – z tego wyszłaby solidna groza.

Ze sceny flaczków i szybkiego rozwiązania problemu trudno grozę wycisnąć.

 

Trochę mi szkoda tego tekstu. Gatunek lubię, język masz fajny (kiedy nie szarżujesz z dagerotypami), ale wydaje mi się, że piszesz bardziej na żywioł, niż świadomie. Polecam jednak pochylać się nad takimi aspektami jak konstrukcja bohatera, struktura, zadawać sobie pytania: co chcę powiedzieć? jak chcę powiedzieć? jakie emocje u czytelnika chcę wywołać? i w jaki sposób?

To naprawdę pomaga.

Znalazłem moment i siły, żeby tekst doczytać.

I mam dwie uwagi.

 

Protagonista

 

Niespecjalnie, autorze, wiedziałeś, kto ma być głównym bohaterem tej opowieści. Mateusz się nadaje, dałoby się unieść całą tę historię na jego plecach i byłaby to historia lepsza. Ty jednak wybrałeś rozbicie na kilku bohaterów, którzy właściwie niespecjalnie czytelnika obchodzą. W tak krótkich tekstach to zabieg ryzykowny, osłabiający opowieść. Ojciec Mateusz, potwór-produkt, który nie do końca wie, kim jest, jak powstał, to dość nośny bohater, udźwignąłby to opowiadanie sam. Dobrze by było trzymać się takiego bohatera cały czas. Czytelnik już tak ma, że lubi się identyfikować, lubi lubić albo nie lubić – lubi głównych bohaterów w ogóle.

I warto z tej prawidłowości korzystać.

 

Opis

 

To już uwaga czysto warsztatowa. Kilka osób zarzuciło opowiadniu chaos, niejasność. Sądzę, że właśnie z powodu Twojego podejścia do opisu. Na tapetę weźmy pierwszy dialog.

Mamy tutaj problem – jak to ładnie kiedyś określił Feliks W. Kres – gadających głów. Czytelnik nie ma bladego pojęcia, gdzie dzieje się ta scena. Bo nie ma opisu miejsca. Jest kilka szczątkowych informacji, że gada Janiak z Woźniakiem, że jeden jest łysy, że palą papierosy.

Proste pytanie – gdzie oni się znajdują? Gdzie odbywa się ta rozmowa?

W biurze? W urzędzie, w toalecie, w zoo, w klubie ze striptizem? Gdzie?

 

Nie wiemy gdzie. My, czytelnicy, bo nam, autorze, poskąpiłeś opisu. Nie budujesz konsekwentnie opisów miejsc, zdarza Ci się zapomnieć o opisie postaci, tak prowadzonej opowieści czytelnik nie umie sobie zwizualizować. To akurat jest problem dość częsty w dzisiejszych czasach, bo żyjemy w erze obrazu, kina, telewizji. Autorzy swoje opowieści przede wszystkim “widzą” i zapominają czasami je opisać, bo dla nich wszystko jest oczywiste. Dla czytelnika niestety nie.

Nie Ty pierwszy, autorze, się z tym borykasz i nie ostatni.

 

Opis niest niezbędny. Choćby i był to opis szczątkowy (nie musisz od razu się rozwodzić nad pięknymi okolicznościami przyrody). Jeśli dwóch facetów prowadzi jakąś rozmowę, to wypada wykonać niezbędne, opisowe wprowadzenie. Piszesz, że siedzą w biurze jednego z nich (możesz wpleść takie informacje w dialog), dajesz kilka detali, budujesz jakiś nastrój, informujesz, że jeden wygląda tak i tak, drugi owak.

I jest obraz.

I jest dobrze.

Gdy gadają zawieszone w pustce głowy, dobrze nie jest.

Przyjrzyj się swojemu pisaniu pod tym kątem.

 

„Dzięki! Potwierdzę jeno, że jeszcze się uczę i wiem, że dłuuuga droga przede mną!”

 

Znakomite podejście. Nic tylko chwalić. :)

“Pot spływał po pomarszczonej i łysawej głowie Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej, Mariana Woźniaka. Drżącymi rękami trzymał zapisaną kartkę i patrzył przed siebie na Kazimierza Janiaka, towarzysza z Centrali”.

 

Klasyczny przykład problemu z tożsamością podmiotu domyślnego. Z tych dwóch zdań wynika, że „pot trzymał kartkę i patrzył”. Dlaczego tak jest?

Podmioty mają to do siebie, że w sprzyjających warunkach potrafią przeskoczyć ze zdania do zdania. Rozłóż sobie na czynniki pierwsze obydwie frazy, autorze. Wyjdzie Ci, że w zdaniu pierwszym podmiotem jest „pot” (rodzaj męski). W zdaniu drugim masz podmiot domyślny (także rodzaj męski). W takim przypadku (gdy zgadzają się rodzaje) podmiot ze zdania poprzedniego przeskoczy na miejsce podmiotu domyślnego w zdaniu następnym.

I wychodzi:

 

Pot spływał po pomarszczonej i łysawej głowie Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej, Mariana Woźniaka. Drżącymi rękami (pot) trzymał zapisaną kartkę i patrzył przed siebie na Kazimierza Janiaka, towarzysza z Centrali.

 

Poprawny zapis wyglądałby tak:

 

Pot spływał po pomarszczonej i łysawej głowie Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej, Mariana Woźniaka. Przewodniczący/Mężczyzna drżącymi rękami trzymał zapisaną kartkę i patrzył na Kazimierza Janiaka, towarzysza z Centrali.

 

Albo:

 

Pot spływał po pomarszczonej i łysawej głowie Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej, Mariana Woźniaka, który drżącymi rękami trzymał zapisaną kartkę i patrzył na Kazimierza Janiaka, towarzysza z Centrali.

 

Niestety są to dwa pierwsze zdania tekstu. Zdania bardzo ważne, bo pierwsze zdania to powitanie czytelnika. Tymi zdaniami mnie, autorze, bardzo słabo powitałeś. Przeczytałem siłą rozpędu większy kawałek, ale mnogość usterek zwyczajnie mnie pokonała. Szkoda.

Co do nawiązania – dopiero teraz, po podaniu informacji, nawiązanie dla mnie jest czytelne. Czyli dla mnie nie było widoczne. Ale ja czytałem o pierwszej w nocy, może to zaważyło. A może fakt, że Dziady pamiętam jak przez mgłę, bo Mickiewicza dla przyjemności nie czytuję, wystarczyło mi te kilka razy w szkole, a to było piętnaście lat temu.

Odnośnie do “zarzutu“.

To w zasadzie jest zarzut i nie jest, bo może ktoś uznać Twoje podejście – opowiadanie o Geralcie skrojone według receptury ze zbiorów Sapkowskiego – za atut. Ja też lubię tych bohaterów i tę metodę. Ale z punktu widzenia “dawania czegoś od siebie” zobacz jak wielu elementów rzemiosła pisarskiego się pozbawiłaś, obierając taką drogę. Kreacja protagonisty – odpada. Kreacja bohatera pobocznego – odpada. Miałaś tutaj gotowce. I to solidnie, ale to solidnie wyeksploatowane. Twoje kreacje bohaterów – książę, Gusliv, Zalia – nawet jeśli inspirowane, są jednak ciekawsze, bo dla czytelnika nowe.

W kategorii fanfik – fajnie, nieźle wyszło.

W kategorii opowiadanie osadzone w realiach świata wiedźmińskiego (wymóg konkursowy) – naprawdę, ale to naprawdę trzeba zdecydowanie więcej, żeby opowiedzieć zrzucającą kapcie historię o tak wyeksploatowanych bohaterach jak Geralt i Jaskier. Tutaj po prostu jest malutkie pole do popisu dla autora.

Także – jako fan wiedźmina – zarzutu nie stawiam. :)

Jako autor oceniający rzemiosło innego autora – jak najbardziej.

Wiedźmina nigdy dosyć. :)

Tekst dobrze napisany – na poziomie języka. Czyta się z przyjemnością. Nieliczne wpadki redaktor poprawiłby, dłubiąc palcem w uchu. Tu i tam błędny zapis dialogu, zgubiona spacja, tego typu sprawy. Grzechów czysto warsztatowych raczej nie ma.

Problemem jest raczej wtórność opowieści w stosunku do dokonań Andrzeja Sapkowskiego. Bo mamy tutaj udanego Geralta, którego mieliśmy w sadze, mamy udanego Jaskra, którego mieliśmy w sadze, mamy udaną opowieść nieco w stylu “Krańca świata”, ale nic ponadto; mamy łowy na potwora – z morałem w tle – ale nic ponadto. Na pewno brakuje silniejszych emocji. Nawet przez moment nie martwiłem się o bohaterów. Byłem pewien, że Geraltowi i Jaskrowi nie stanie się krzywda. Bo przecież to Geralt i Jaskier.

I tutaj jest wampir pogrzebany.

Szkoda, autorko, że jednak nie wybrałaś innej drogi, innej opowieści, nie stworzyłaś bohaterów (którym odważyłabyś się bardziej dokopać), tylko wzięłaś to, co sprawdzone, i według receptury zbudowałaś tekst. Andrzej Sapkowski powołał do życia nośny świat, wielu rzeczy w tym świecie nie ruszył, wielu nie opowiedział. Tam naprawdę można tropić i chwytać ciekawe historie. I wcale nie muszą być skrojone według recepty Geralt(protagonista)+zlecenie/afera+Jaskier(element komiczny).

Podwójnie szkoda, bo dobrze piszesz i mogłabyś napisać coś naprawdę znakomitego.

Niemniej czytałem z przyjemnością.

 

PS. Zdanie otwierające prawie tak dobre, jak to z “Kwestii ceny”. :)

Wracając do nieszczęsnego:

 

„Drgnął – wielu uciekających broczyło krwią z ran, niektórych prowadzili bądź wręcz nieśli inni”.

 

Polecam „krwawić”. Tautologia w Twoim zdaniu, autorze, oczywiście istnieje i to niemal podwójna. Od biedy „broczenie krwią” można przełknąć, choć nie jest to szczególnie udana konstrukcja frazeologiczna. Na pewno należy usunąć „z ran” i żadna wzmianka o nosie (czy też innych sposobach krwawienia) tutaj nie pomoże, bo liczy się kontekst, a ludzi broczących z nosów przecież nie opisujesz.

Złota zasada pracy nad tekstem polega na upraszczaniu i tutaj należy ją zastosować:

 

„Wielu uciekających krwawiło, niektórzy nieśli rannych”.

 

I tautologii nie ma.

 

Ale, odkładając na bok poprawność językową na poziomie zdania (która u Ciebie mocno kuleje), Twoim największym problemem, autorze, jest rytm narracji. Zresztą zostało Ci to wytknięte przez jurora i czytelników.

 

Wielkość akapitu ma znaczenie. Ilość słów – ma znaczenie. Zasada: im więcej, tym lepiej – w prozie się nie sprawdza.

 

Cierpisz na słowotok, stosujesz nadopis. To, co można ująć okrągłym zwrotem/zdaniem, opisujesz nadmiarem słów. Przykładem niech będzie „krwawienie”, choć jest to przykład jeszcze mało jaskrawy. W Twoim tekście takich przykładów jest bez liku.

Cierpi na tym długość akapitu. Przeleć wzrokiem po tekście, zauważ jak ogromne akapity sadzisz – niezależnie od opisywanej sceny. W całym opowiadaniu znalazłem tylko kilka jednolinijkowców (wewnątrz dialogów), wszystko inne to duże akapity, często akapity-cegły, (podobnie zresztą wygląda konstrukcja wypowiedzi dialogowych).

Akapity czemuś służą. To nie jest tylko ciach, enter, i piszemy. Nowy akapit to nowe ujęcie.

Traktuj to właśnie w ten sposób: jak ujęcie filmowe.

Kiedy przyśpieszasz rytm narracji (na przykład opisując walkę), stosuj akapity krótkie, dynamiczne. Kiedy zwalniasz (na przykład idziesz w opis, budujesz obraz w głowie czytelnika), akapit wydłużaj.

W tym momencie w ogóle nie zwracasz na to uwagi. Kochasz wielkie bloki tekstu. W rezultacie tekst się wlecze, czytelnik w połowie każdego akapitu już wie, co będzie dalej, bo już się domyśla, a Ty piszesz i piszesz, zgodnie z zasadą „im więcej słów, tym lepiej”.

A jest zupełnie odwrotnie.

Dobra proza to wszystko, czego autor nie napisał. Wszystko, co czytelnik może wywnioskować ze słów, które autor mu dał. To jest dobra proza.

Naprawdę kupa roboty przed tobą.

Ale to dobrze mieć nad czym pracować.

Dzięki w imieniu Ścisłych. :)

Żury zalecam nie zrzucanie kapci, bo przyszła jesień, bez kapci może być zimno.

Caestrelle jeżeli faktycznie jest tak jak mówisz, jeżeli Twoje pierwsze opowiadanie – i to pisane na szybko – przechodzi do drugiego etapu (czytaj: redaktorzy widzą w nim pozytywy), to przyszłość przed tobą. Czuj się zwycięzcą i pisz więcej.

Dorotko, fajnie, że komentarz się na coś przydał.

A niechęć do dzieła zrozumiała, każdy autor chyba posiada takie teksty, przy których siedział zbyt długo i w końcu miał już ochotę dzieło spalić w umywalce (metodą Feliksa W. Kresa). Sam właśnie grzebię przy takim tekście-nemezis, wersja zdaje się czwarta, ale nie odpuszczę, bo uważam historię za godną opowiedzenia, tylko jeszcze nie znalazłem odpowiedniego języka.

Co do dłubania przy fanfiction to słusznie, nie dłub więcej. Bo język masz już zdecydowanie na poziomie ponad takie zabawy. Szkoda marnować czas na fanfiki, których nigdzie nie sprzedasz. :)

Opowiadanie w stylu „zupa dobra choć niedoprawiona”.

 

Przed pisaniem autor powinien usiąść i się zastanowić, który bohater ma być głównym nośnikiem opowieści oraz generatorem czytelniczych emocji. Obawiam się, że tutaj tego właśnie zabrakło.

Niby jest opowieść, niby jest warsztat, niby są bohaterowie, ale nie ma emocji. Czyli tego, co w zajmującej prozie najważniejsze. Dlatego też większość czytelników pisze, że tekst „neutralny”, że brak „iskry”.

 

Autorko, zdaje mi się, że nie do końca wiedziałaś kto ma nieść tę historię. Byłaś rozdarta pomiędzy Cordingherem a Geraltem. Scena głodnego wiedźmina przed karczmą pokazuje jak ładnie Geralt nadaje się do wzbudzania emocji. Pokazuje też, że Ty to umiesz robić, ale później zaczynasz skakać pomiędzy protagonistami i właściwie – prócz kilku problemów i zagadek – nie stawiasz przed nimi prawdziwych wyzwań, nie utrudniasz im specjalnie życia, nie komplikujesz, nie pozwalasz przegrywać i wygrywać, przez co nie wywołujesz mocniejszych emocji.

 

Cordingher mógłby być fajnym protagonistą (lepszy on, bo o Geralcie trudno coś nowego powiedzieć) mogłaś wpakować go w niezłą kabałę, dokopać mu, a później pozwolić walczyć. To by się czytało. Z wypiekami na twarzy.

Na szczęście, dzięki scenie z głodnym wiedźminem, wiadomo, że umiałabyś takie coś napisać, więc pewnie jeszcze napiszesz.

Oddać honor należy uthModarowi, to on wyśledził. A ja się przyznałem.

A czemu się nie pochwaliłem… hmm… powiedzmy, że nie czułem się uprawniony. :)

A tak poważniej, moja obecność na portalu (zarejestrowana i zalogowana, bo obserwuję portal od kiedy jest, a wcześniej byłem na forum) jest dziełem zupełnego przypadku. Wszyscy na pewno kojarzą wesołe, rozwijalne okienko logowania, które – nie wiem, może tylko mojej osobie – po dotknięciu kursorem złośliwie nie chce się zwinąć. Wnerwiało mnie to okrutnie podczas sprawdzania wyników konkursu, więc założyłem konto.

A później stwierdziłem, że jak już mam konto, to może coś skomentuję.

Chwalenia się po prostu nie było w planach. :)

 

Aha, rzecz najważniejsza – wszystkim dziękuję.

Albo tekst wyląduje w szufladzie i porośnie kurzem na wieki.

A co do bohaterów, to zachowam słodką tajemnicę. :)

Szkoda, ale decyzję rozumiem i popieram. Zresztą w powyższym tekście widać, że lubisz budować bohaterów, bo przecież mogłeś sięgnąć po gotowego (Geralt, Jaskier), ale wolałeś tworzyć swojego, jedynie wykorzystując ramy wiedźmińskiego fachu.

Powodzenia w pisaniu życzę.

Nie ma za co, dzięki za powitanie. :)

I namawiam do przemyślenia i napisania tej opowieści jeszcze raz. Bo to może być fajny kawałek. Wyszłoby coś na kształt wiedźmińskiego “Bez przebaczenia”. Złapałeś tutaj fajny, nieośliniony fragment wiedźmińskiego świata – wiedźmina, który przestał być wiedźminem i nie do końca się z tym pogodził. To jest opowieść, której Sapkowski nie napisał. Warto to zrobić za niego.

Dobry, dobry.

Napisałem pierwszy komentarz pod jednym z opowiadań, a później zauważyłem, że niegrzecznie nie przywitałem się w stosownym wątku. Witam się zatem. :)

(spojlery dla tych, którzy nie czytali opowiadania)

Największym plusem “Błądząc po grani” jest protagonista.

Nemeth to bohater nośny, na którym można zbudować interesującą opowieść. Opowieść, której niestety, autorze, nie zbudowałeś. Podstarzały wiedźmin, który stracił sens życia z powodu dobroci, jaką okazali mu ludzie (owszem, z powodu dobroci, nie z powodu utraty ręki) jest bohaterem pozwalającym opowiedzieć historię ostatniego wiedźmińskiego zrywu, który to zryw może i zakończyłby się śmiercią, a może nie, to już Twój, autorze, byłby wybór, ale przynajmniej byłby ciekawą opowieścią. Przy okazji można byłoby opowiedzieć o przeszłości takiego wiedźmina, o młodości, o utracie ręki, to byłyby pogłębiające głębię postaci retrospekcje (starałeś się to tutaj pokazać i to była dobra decyzja).

Natomiast powyższa historia, przedstawiająca ostatni zryw wiedźmina (wyjęcie broni przed bramą i zakończoną śmiercią walkę z dzieciakami) to nie jest ciekawa opowieść. W dodatku jest krótka i odklepana w kilku zdaniach.

Zamiast zrozumieć prawdziwe powody mizerii losu Nemetha, który przestał być wiedźminem, bo ludzie dali mu dom, wikt i opierunek, dali lekką pracę i zaczęli nagle tolerować (widzę tutaj wielką niespójność z realiami sagi Sapkowskiego, gdzie wiedźminów traktowano jak zarazę, a jeśli już ktoś ich lubił, to nie na tyle, by się nimi opiekować na starość, tylko co najwyżej wyleczyć z ran – na przykład kupiec Yurga), szanowny autorze, zaserwowałeś czytelnikowi bohatera, który w zasadzie pogodził się ze swoim losem.

W warstwie fabularnej Nemeth chodzi i narzeka na młodzież, gdzieś tam się w nim tli jakaś nostalgia, jakieś pragnienie wiedźmińskiego żywota, ale tylko tli. Bo nie zrozumiał, dlaczego jego życie wygląda tak, jak wygląda. Że sam wybrał życie zwykłego człowieka i jest mu z tym źle. Gdyby sam tego nie wybrał, po prostu wziąłby miecz w jedyną rękę, która mu pozostała, przyjął zlecenie na pierwszego lepszego potwora i zginął w nierównej walce. Bo to jest wiedźminowi pisane.

Taki los wiedźmiński zresztą Sapkowski wyraźnie w sadze zaznaczył (wcale tego nie ominął). Napisał, że wiedźminom pisana śmierć od zębów, śmierć w walce (choćby i na miecze), ale na pewno nie starość.

Twój „wiedźmin”, autorze, wybrał starość i normalność.

I fajnie, miał prawo tak wybrać. Ale to nie jest ciekawa opowieść. To są fundamenty, na których można ciekawą opowieść dopiero oprzeć.

Na przykład.

Nemeth pojmuje, że to nie brak ręki i rosnący brzuch zrobiły z niego człowieka, tylko ludzka dobroć, ludzka opieka. Postanawia się zbuntować przed takim losem, odrzuca to wszystko. Wyjmuje miecze z kufra i mimo brzucha i braku łapska, rusza na tę wiwernę. Bo wybiera jednak, że jest wiedźminem, nie żadnym bohaterem, nie żadnym Geraltem Białym Wilkiem, który chędoży na prawo i lewo, zimno się uśmiecha i zabija wszystko, co żyje i na drzewo nie ucieka.

Nie, po prostu decyduje, że jest wiedźminem. Zabija potwory – i już.

I idzie – na przykład – uratować tych głupich młodzików przed tą wiwerną. Dalej opowieść mogłaby się potoczyć dowolnie. Mógłby zginąć, mogłaby go zabić wiwerna albo ućpane dzieciaki, autora wybór.

Ale to byłaby jakaś opowieść, opowieść, którą by się chciało czytać bardziej niż kilkuzdaniową potyczkę przed bramą zakończoną śmiercią protagonisty.

W tej chwili mamy – idzie człowiek, który był wiedźminem przez miasto w towarzystwie dzieciaka, snuje przy tym retrospekcje, docierają do punktu X, wracają z punktu X do punku Y, następnie giną z powodu głupiej ciekawości dziecka. Koniec.

Szkoda protagonisty dla takiej opowieści.

Nemeth jest godny lepszej opowieści.

 

Nowa Fantastyka