Diabeł tkwi w szczegółach

Radosław znajdował się na szczycie najwyższego w pobliżu wzniesienia i lustrował okolicę. Dosyć monotonną okolicę. Stawał na czubkach palców, kręcił głową, wybałuszał oczy, stękał, sapał, klął zawzięcie, a kilka razy nawet pierdnął z wysiłku. Wszystko na nic. Rozciągający się przed nim kamienno-piaszczysty, brudnożółty krajobraz wypalony słonecznym żarem ani myślał się przeobrazić. Nie przestraszył się ani gróźb, ani przekleństw, ani potężnego wybuchu mieszanki gazów jelitowych. Choć ta ostatnia niespecjalnie przypadła do gustu nadchodzącemu właśnie Jarkowi.

Skrzywił się ze wstrętem.

Radosław tymczasem, ku uciesze swego towarzysza, opadł ciężko tyłkiem na skałę.

– Kurwa – zaczął, nie dając sobie nawet chwili na złapanie oddechu. – Od czterdziestu pierdolonych dni ciągle ten sam widok. – Zatoczył rękoma krąg. – Umrzemy tutaj, zaprawdę powiadam ci, i nikt naszego truchła nawet po tysiącu lat nie odnajdzie, na takim chuj-wie-gdzie jesteśmy.

– Trochę opanowania. Złość na pewno nam nie pomoże, tylko niepotrzebnie siły tracisz. Podnieś głowę go góry!

– Pleonazm.

– Co?

– Nie da się czegoś podnieść w dół, nie?

Jarek pokręcił głową. Bynajmniej nie przecząco.

– Słuchaj… – Po Radosławie było wyraźnie widać, że znalazł się w swoim żywiole. W końcu kończył polonistykę nie tylko po to, żeby podawać frytki. – Podnoszenie głowy do góry jest równie głupie jak „cofanie się do tyłu”, „spadanie w dół”…

– Dobra, daj spokój, mógłbym znaleźć ci…

– … mówienie o „okresie czasu”…

– … cytat…

– … czy jak „otwarta pustynia”, patrząc na naszą sytuację…

– … z Sienkiewicza.

– … albo jak „sranie gównem” – wykrzyknął. – Jaki znowu Sienkiewicz?

– No, Henryk.

– Co z nim?

– Jestem pewien, że potrafiłbym wskazać co najmniej kilka miejsc, w których użył takiego sformułowania, jak „podnoszenie głowy do góry”.

Radek popatrzył na kolegę z mieszaniną niedowierzania i zdenerwowania. Nabrał powietrza, jakby znowu miał wybuchnąć, ale ostatecznie zmienił zamiar, bo rzucił tylko zrezygnowanym tonem:

– A niech cię diabli wezmą.

Jak na zawołanie, za plecami Jarosława coś huknęło i dmuchnęło. Ktoś przemówił:

– Bardzo chętnie. – Tu doszedł ich dźwięk oblizywanych warg. – Brałbym.

Głos przypominał jeden z tych, jakie zazwyczaj słyszy się pod sklepem monopolowym, albo na dworcu (najczęściej pytający „czy możesz dać dwójkę?”). W każdym razie, jego właściciel musiał mieć poważne problemy z gardłem. Albo był…

– Diabeł!

… no właśnie.

Jarek odskoczył zlękniony, chowając się za plecami kolegi, który kompletnie znieruchomiał, a wyraz jego twarzy sugerował wewnętrzne przemyślenia w rodzaju „cokolwiek brałem, nie wezmę tego znowu”.

Diabeł wyglądał dokładnie tak, jak powinien wyglądać. Miał ciemnoczerwoną, osmoloną skórę, był włochaty, z czoła wyrastały mu zakręcone rogi, a koźle nogi kończyły się ogromnymi kopytami.

– Jezus Maryja! – wrzasnął Jarosław, widocznie nie mając lepszego pomysłu.

– Och, nie. Jest całkiem przystojny. – Belzebub oblizał wargi po raz kolejny, ukazując długi, rozwidlony na końcu jęzor. Jego oczy przez chwilę zdawały się jakby rozmarzone, ale zaraz potem znów patrzyły na mężczyzn w zbójecki sposób.

Odpowiedziała mu cisza.

Odchrząknął.

– A więc, mamy tutaj literatów, co? A jeden powołuje się na Sienkiewicza. Ho, ho, to się Gombrowicz ucieszy, jak do nas wpadniesz! He, he, he.

– A… – Radek zaczął niepewnie – to Gombrowicz jest w piekle?

Diabeł wzruszył ramionami.

– Pewnie. W końcu był pedałem. Bóg nie kocha pedałów.

Radosław poczuł się, jakby naprzeciw niego stał jeden z tych prawicowych oszołomów ze Stanów Zjednoczonych, którzy chętnie wypisywali owo hasło gdziekolwiek tylko mogli (ponoć właśnie dlatego za oceanem tak chętnie wybierano modele aut z automatyczną skrzynią biegów – to zawsze jeden pedał mniej na tym świecie). Już chyba wolał demona.

– W każdym razie bawi się z nami całkiem dobrze. No, i nie lubi Sienkiewicza. Za to ty – wskazał palcem przerażonego Jarosława – jesteś całkiem w jego typie.

Mężczyzna wydał odgłos, jakby miał się udławić powietrzem, ale zaraz opanował się i pchnięty niespodziewanym przypływem odwagi, krzyknął:

– Czego od nas chcesz? Spieprzaj stąd, to nasze wzgórze, pierwsi byliśmy! W imię ojca, i syna… – Kreślił rękoma znak krzyża.

– I Ducha Świętego. Tak, tak – zaśmiał się diabeł. – Nie przemęczaj się. Mam wam do zaoferowania coś bardzo cennego.

– A mianowicie co takiego?

– Cennego przynajmniej dla was. Wasze życie.

Obaj stojący naprzeciw niego skrzywili się. W tym momencie jakby sobie przypomnieli z kim mają do czynienia.

Diabeł zwinnie (jak na kogoś, kto porusza się na nogach ukształtowanych dla podpierania ciężaru istot czworonożnych, rzecz jasna) podszedł bliżej mężczyzn. Położył im łapy na ramionach. Spojrzenie miał hipnotyczne.

– Pomyślcie. Mogę zostawić was samych, ale umrzecie jeszcze dziś. A mogę… – Obrócił nieszczęśników ku zboczu, a ich oczom ukazał się przepiękny widok: wszystkie królestwa świata z całym ich przepychem. – Mogę dać wam to wszystko. Wystarczy, że padniecie na kolana i oddacie mi hołd!

– Brzmi sensownie – rzekł oczarowany Radek. – Myślę, że możemy się doga…

– Nigdy! – Jarek krzyknął tak nagle, że resztki śliny, która jeszcze przed chwilą była w jego ustach, zmywały sadzę z policzków diabła.

– Co? – Jego towarzysz sprawiał wrażenie, jakby ktoś dopiero co go wybudził.

– Nigdy.

Królestwa znikły, zamiast tego zastał ich znajomy widok pustyni.

– Ech…

Diabeł wypuścił mężczyzn z uścisku i odszedł kilka kroków dalej, pokazując im swój tyłek. Radosław odkrył, że gęsto owłosiony w innych miejscach na swoim ciele demon, miał dwa lśniące czerwienią pośladki, niczym u pawiana. Zdawały się wręcz wypolerowane; brak śladów sadzy i drobne obtarcia w okolicy, w której się stykały, sugerowały jakby…

Cóż. Radek chyba odkrył źródło problemów gardłowych ich niespodziewanego gościa.

Starając się skierować myśli w inną stronę przypomniał sobie o urzekającej wizji, którą przed chwilą był kuszony.

– Niezły numer.

– Och, widzisz. Dwa tysiące lat doświadczenia. A efekty wciąż te same. – Westchnął diabeł. – No dobra, chłopaki. Układ jest taki: ja ratuję wasze nędzne życia przed uschnięciem na tej pustyni…

Wskazał palcem drugą stronę wzgórza: przez chwilę zamajaczyło tam tętniące życiem miasto, ale znikło tak szybko jak się pojawiło.

– …a w zamian za to po prostu wykonacie dla mnie pewne drobne zadanie. Przynajmniej jeden z was. Zgoda?

Mężczyźni popatrzyli na siebie. Kiwnęli równocześnie głowami.

– Zgoda.

– Fantastycznie. He, he, he. – Demon strzelił pokazowo kośćmi dłoni. – To mam coś specjalnie dla pana polonisty.

Radosław szybko zaczął przypominać sobie całą wiedzę, dotyczącą smażenia frytek, którą nabył od czasu obrony pracy magisterskiej, gdy diabeł zaskoczył go:

– Podejdź pod dół. He, he, he.

– Że co?

– No… można „zejść w dół”, co byłoby twoim ulubionym pleonazmem. A ja chcę, żebyś podszedł pod dół. Tak jak pod górę, ale pod dół… Rozumiesz?

Polonista westchnął.

Piętnaście minut później wszyscy trzej znajdowali się u podnóża jednego ze zboczy.

Nieopodal nich znajdowała się niewielkich rozmiarów wydma, z wgłębieniem na szczycie. Radek wskazał je palcem.

– Co to jest? – zapytał.

Zdziwiony demon przyjrzał się, po czym wzruszył ramionami i orzekł:

– Dół.

– No dobra. – Mężczyzna uśmiechnął się chytrze. Kilkoma krokami wspiął się na wydmę, stając parę centymetrów poniżej miejsca, w którym zaczynało się zagłębienie. – Już.

– Yyy?

– Podszedłem. Pod dół. To gdzie tamto miasto? – Radek osłonił oczy dłonią i rozejrzał się demonstracyjnie, wspierany głośnym chichotem Jarka.

Przeraźliwy i donośny ryk zwalił ich z nóg. Diabeł kipiał ze złości. Aż włosy na klacie mu się wyprostowały. Nikt nie będzie go dymał. No, przynajmniej nie w przenośni.

Jego oczy zalśniły.

– Wydaje się wam, że kim ja jestem? Spalicie się w ogniu piekielnym! Wasze ciała…

– Spłoniemy.

– …będą… Co? – Demon wyglądał na bardzo zaskoczonego, tym, że mu przerwano. Tak bardzo, że zapomniał, by się dalej gniewać.

– Nie będziemy z Jarkiem „palić się”, ale „płonąć”.

Diabeł zamrugał z niedowierzaniem.

– Słuchaj, synku, chyba wiem lepiej co robiłem z ludźmi – odparował. – Uwierz mi, że będziecie się palić.

– Sprawdź w słowniku.

Jarek odchrząknął.

– Ja tam wolałbym, żebyśmy ani nie palili się, ani nie płonęli.

– Racja, w końcu wygraliśmy.

– Tak nie będzie. Myślisz, że możesz mnie oszukać? M n i e?

– Zrobiłem, co kazałeś. Teraz dopełnij swojej części zobowiązania.

No tak, myślał demon, umowa. Nie może jej złamać. Niby nie podpisywali nic w starym dobrym stylu: krwią, ale kiedyś jakiś Rzymianin wymyślił sobie, że umowa ustna jest wiążąca…

– Oszukałeś mnie – zaimprowizował. – Nie zabiję was, ani nie zostawię tu, zamiast tego dam ci drugą szansę.

Teraz to Radek był wściekły. Miał już tej całej gierki serdecznie dosyć.

A demon kontynuował:

– Zadam ci zagadkę. Od tego czy odpowiesz poprawnie, czy nie, zależy los duszy twojej i twojego kolegi. – Widząc, że człowiek zbiera się do protestu, uciszył go gestem. – Pierwsze co wyrzekniesz, będzie odpowiedzią. Zatem: radzę ci zewrzeć gębę, dopóki jej nie wymyślisz.

Milczenie.

– Pytanie brzmi: Jaką piekielną torturę lubi otrzymywać moje ciało?

Na brudnej od sadzy twarzy zagościł bardzo złośliwy uśmiech. Przedłużająca się cisza sprawiała, że powoli zamieniał się w uśmiech triumfu. Napięcie było niemalże widoczne, prawie namacalne. Ale Radek miał dość. Złość wzięła górę.

– Chuj ci w dupę! – wykrzyknął.

Diabeł westchnął.

 

* * *

Jarek i Radek przechadzali się ulicami tętniącego życiem miasta…