Śledź z Fiordu Harengus

 

Pew­ne­go dnia w Fior­dzie Ha­ren­gus za­bul­go­ta­ło, za­mi­go­ta­ło – i po­ja­wił się Śle­dzio­wy Bóg we swej­ błysz­czą­cej i je­dy­nej po­sta­ci. Ogło­sił dzień au­dien­cji i we­zwał przed swoje Błysz­czą­ce Ob­li­cze mło­de­go Ma­tja­sa. – Przy­wo­ła­łem cię tutaj, aby po­wie­rzyć ci ważną misję.

Łuski Śle­dzio­we­go Boga za­wsze, gdy prze­ma­wiał, mie­ni­ły się moc­nym, zło­tym bla­skiem. I nigdy nie od­pa­da­ły.

– Tak, Panie. Czego tym razem trze­ba do­ko­nać na cześć i chwa­łę Two­je­go Imie­nia?

– Drogi Ma­tja­sie – Bóg bły­snął na złoto pro­sto w oko Ma­tja­sa. – Clu­pea Ha­ren­gus to licz­ny naród, a co waż­niej­sze śle­dzie z Ha­ren­gus są na­ro­dem wy­bra­nym, bo mają wy­jąt­ko­wy przy­wi­lej otrzy­my­wa­nia zło­tych łusek. Ha­ren­gus to chlu­ba śle­dzio­wa­tych. Nie mogę jed­nak dłu­żej to­le­ro­wać in­no­wier­ców wśród śle­dzi z tych od­le­glej­szych czę­ści Atlan­ty­ku. Do­nie­sio­no mi, że szcze­gól­nie w Ba­se­nie Bra­si­le­ira sze­rzy się śle­dzio­wa he­re­zja. Tam, synu, wie­rzą we wszyst­ko, co tylko im się powie – nie­rzad­ko na swoją zgubę – tylko nie w to, co trze­ba, czyli Cuda Mor­skie.

– Co trze­ba uczy­nić, Panie, by tę sy­tu­ację zmie­nić?

– Mu­sisz tam po­pły­nąć i ich na­wró­cić. Moja cier­pli­wość jest już u kresu! Tylko by się tam ba­wi­li i ob­że­ra­li. Żad­nej mo­dli­twy, żad­nej sztu­ki – nic głę­bo­kie­go pod słoń­cem!

– Naj­moc­niej Błysz­czą­cy – dla­cze­go wy­bra­łeś wła­śnie mnie? Ja prze­cież je­stem tylko małym śle­dziem, który…

– Do­brze wiesz, że roz­miar nie ma zna­cze­nia. Liczy się to, co w środ­ku.

Groź­ny ton Boga Śle­dzi tro­chę kłó­cił się z po­zy­tyw­nym prze­ka­zem.

– Masz nie­zwy­kle roz­wi­nię­tą orien­ta­cję w te­re­nie, mógł­byś nawet prze­wo­dzić ła­wi­cy. Poza tym je­steś śmier­tel­nie za­ko­cha­ny. Twoje słowa będą miały po­dwój­ną siłę.

– Królu nad Mo­rza­mi, z całym sza­cun­kiem, ale… zja­wi­sko, które tak cię iry­tu­je, może mieć zu­peł­nie na­tu­ral­ną przy­czy­nę: na przy­kład róż­ni­cę tem­pe­ra­tur wody w róż­nych re­jo­nach na­sze­go oce­anu.

– Bzura, mój drogi Ma­tja­sie! Moc Mor­skich Cudów dzia­ła w każ­dej tem­pe­ra­tu­rze! Jest nie­za­leż­na od osią­gnięć nie­ja­kie­go pana Fa­ren­he­ita. A prze­cież nam cho­dzi o wiarę i tylko o nią!

– Panie! To pewne, że śmier­tel­nie po­gu­bię łuski już w jed­nej trze­ciej tak da­le­kiej drogi!

– Nie pusz­czaj bąbli bez sensu! Cóż warta jest wła­sna wiara bez go­to­wo­ści do po­świę­ceń?

Dal­sza dys­ku­sja z Bo­giem Śle­dzi nie miała sensu. Po­zo­sta­ło tylko ob­my­ślić plan wy­mi­ga­nia się od misji. Już on wie, czym pach­ną takie eska­pa­dy. Śle­dzio­wym tru­chłem! A w tym przy­pad­ku – jego wła­snym! Wie­rzył w swo­je­go Boga, wie­rzył w mor­skie cuda, w zjed­no­cze­nie śle­dzi, a nawet wszyst­kich śle­dzio­wa­tych – ale żeby zaraz ry­zy­ko­wać ży­ciem dla na­wra­ca­nia ja­kichś nie­szko­dli­wych płe­twu­siów po dru­giej stro­nie kuli ziem­skiej? Za żadne łuski świa­ta!

Zaraz po au­dien­cji, chcąc zejść Bogu Śle­dzi z oczu, Ma­tjas po­pły­nął na pełne morze, aby wy­my­śleć plan wy­do­sta­nia się z pu­łap­ki. Na wszel­ki wy­pa­dek upo­zo­ro­wał po­waż­ną akcję, za­bie­ra­jąc ze sobą dwóch naj­lep­szych kum­pli: naj­bar­dziej wia­ry­god­ne­go współ­my­śli­we­go – Ak­cjo­nu­sa i naj­wier­niej­sze­go przy­ja­cie­la Akan­tu­sa, oraz naj­pięk­niej­szą uko­cha­ną jego życia – grynsz­pa­no­wą Ak­ty­wię. Po­wie­dział im, że wy­pły­wa­ją w po­szu­ki­wa­niu no­wych miejsc że­ro­wa­nia, po­nie­waż Król Wszech­moc­ny ostat­nio za bar­dzo schudł i trze­ba wzbo­ga­cić jego dietę.

Gdy tylko wy­pły­nę­li z fior­du, za­rzą­dził roz­dzie­le­nie na trzy ze­spo­ły. Były to: Ak­cjo­nus i jego wiara w cuda, Akan­tus plus wiara w cuda, oraz trze­ci ze­spół – on i Ak­ty­wia, jako żywy dowód na to, że cuda ist­nie­ją. Po go­dzi­nie uda­wa­nia, że szu­ka­ją wi­ta­min god­nych Boga – Ma­tjas i Ak­ty­wia po­pły­nę­li do Ogro­du Szu­mią­cych Musz­li, po­ło­żo­ne­go w do­li­nie mor­skiej w re­jo­nie Fior­du Hip­po­glos­sus. Na dnie le­ża­ły tam wraki ogrom­nych, bia­łych musz­li z tę­czo­wy­mi wnę­trza­mi, z mnó­stwem fan­ta­stycz­nych otwo­rów i za­ka­mar­ków. Oboje uwiel­bia­li się ga­niać po pa­ste­lo­wych wnę­trzach, prze­pły­wać okna­mi prze­róż­nych kształ­tów i za­pę­dzać się w naj­od­le­glej­sze re­jo­ny spi­ral­nych ko­ry­ta­rzy, gdzie cza­sem ścia­ny prze­wo­dzi­ły od­le­gły śpiew syren. Ma­tjas czuł, jak po­ziom soli w jego or­ga­ni­zmie szczę­śli­wie spada wraz każdą mi­ja­ją­cą mi­nu­tą mor­ską, w któ­rej prze­by­wał z pięk­ną Ak­ty­wią. Wkrót­ce jed­nak za­czę­ły go drę­czyć wy­rzu­ty su­mie­nia. Nagle, ni­czym od­po­wiedź na mę­czą­cy go dy­le­mat, na ho­ry­zon­cie po­ja­wi­ła się ła­wi­ca tru­ją­cych ryb Dia­bli­ków.

– Dia­bli­ki – tutaj? W Do­li­nie Szu­mią­cych Musz­li? – wy­krzyk­nął Ma­tjas. – W górę płe­twy i ucie­ka­my! One są na­praw­dę szyb­kie – i agre­syw­ne!

– O Śle­dzio­wy Boże! W życiu nie wi­dzia­łam tylu węży – za­pła­ka­ła prze­stra­szo­na Ak­ty­wia, wi­dząc, że ho­ry­zont po­wo­li za­ciem­nia ogrom­nie­ją­cy w oczach wróg.

– I nie dzi­wo­ta – nie ma prawa ich tutaj być! Ucie­ka­my, bo nie zo­sta­nie z nas nawet ość! Jest ich ze dwie­ście! I każdy uwiel­bia Śle­dzio­wa­te!

Pły­nę­li ile sił w płe­twach, a Dia­bli­ki za nimi. Agre­so­rzy przy­po­mi­na­li małe węże, co za­pew­nia­ło im nie­zwy­kłą zwrot­ność i zwin­ność, a pod dolną szczę­ką wy­sta­wał ostry, tru­ją­cy kolec, który bez trudu wbi­jał się pod łuski ofia­ry, obez­wład­nia­jąc ją. Za­zwy­czaj re­jo­ny że­ro­wa­nia tych czar­nych, zło­śli­wych be­sty­jek nie po­kry­wa­ły się z re­wi­ra­mi śle­dzi z Ha­ren­gus. Nie­ste­ty, cuda nie za­wsze są po­myśl­ne dla wszyst­kich. W mo­men­cie, gdy Ma­tjas po­my­ślał o karze bożej i tym po­dob­nych nie­od­wra­cal­nych zja­wi­skach, od stro­ny fior­du nad­pły­nę­ły trzy pę­ka­te Morki. Te świe­cą­ce gru­ba­sy w ko­lo­rze za­cho­dzą­ce­go słoń­ca, z grze­bie­niem trój­kąt­nych płetw grzbie­to­wych, nie sta­no­wi­ły za­gro­że­nia dla śle­dzi, uwiel­bia­ły za to uroz­ma­icać swoje ob­fi­te po­sił­ki Dia­bli­ka­mi. Jad z kol­ców węży nie dzia­łał na nie w naj­mniej­szym stop­niu, a tłu­ste, bez­łu­skie ciał­ka sta­no­wi­ły smacz­ną prze­ką­skę. Dia­bli­ki zro­bi­ły gwał­tow­ny w tył zwrot i od­pły­nę­ły w siną, słoną dal tak po­spiesz­nie, że aż wzbił się za nimi mor­ski kurz. Trzy po­ma­rań­czo­we kule Morek zdą­ży­ły jed­nak spęcz­nieć od do­brych kil­ku­dzie­się­ciu Dia­bli­ków i, ukon­ten­to­wa­ne, po­pły­nę­ły dalej, nie zwra­ca­jąc uwagi na czwo­ro ry­bich oczu, pa­trzą­cych na nie z nie­wy­sło­wio­ną wdzięcz­no­ścią i ulgą.

Ma­tjas i Ak­ty­wia byli ura­to­wa­ni.

Para śle­dzi przez jakiś czas pły­nę­ła w mil­cze­niu, od­po­czy­wa­jąc po nie­bez­piecz­nej przy­go­dzie. Wresz­cie Ma­tjas prze­rwał ciszę:

– Ak­ty­wio…mogę cię o coś za­py­tać?

– Pytaj, Ma­tja­sie.

– Czy gdyby ktoś, kogo sza­nu­jesz, a może nawet w jakiś spo­sób ko­chasz, po­wie­rzył ci wy­peł­nie­nie istot­ne­go planu, w któ­re­go po­wo­dze­nie ty nie do końca wie­rzysz – czy wy­ko­na­ła­byś za­da­nie?

– To za­le­ży, mój drogi.

– Od czego?

– Od tego, czy ro­zu­miem sens tego planu – i czy po­pie­ram jego cel.

– A to nie jest to samo, co wiara lub nie­wia­ra w to, czy się uda?

– Nie, Ma­tja­sie. To nie­zu­peł­nie to samo.

Ma­tjas po­smut­niał i zgu­bił dwie łuski.

– …a tak na­wia­sem mó­wiąc… – pod­ję­ła Ak­ty­wia – czy my nie po­win­ni­śmy jed­nak po­szu­kać po­ży­wie­nia dla Śle­dzia Nad Śle­dzia­mi?

– Nie – od­po­wie­dział zde­cy­do­wa­nym tonem. – Wprost prze­ciw­nie. Od­wo­łaj z za­da­nia Akan­tu­sa i Ak­cjo­nu­sa. Wra­caj­cie razem do domu.

– Bę­dziesz po­lo­wał w po­je­dyn­kę?

– To nie cho­dzi o po­lo­wa­nie. Ak­ty­wio, nie byłem z tobą – z wami – szcze­ry. To, co mam do za­ła­twie­nia to coś o wiele waż­niej­sze­go, niż je­dze­nie. I chyba już wiem, jak tego do­ko­nam. Muszę jed­nak być sam.

– Co­kol­wiek za­mie­rzasz – płynę z tobą!

– Wy­klu­czo­ne. To zbyt nie­bez­piecz­ne.

– Ma­tja­sie… och, nie! Tylko mi nie mów, że to Misja!

– Tak. Przy­kro mi, ale wła­śnie o nią cho­dzi.

– My­śla­łam, że je­ste­śmy na­ro­dem wy­bra­nym. Nie na­zna­czo­nym! Są w fior­dzie star­si i bar­dziej do­świad­cze­ni od cie­bie, niech oni płyną w nie­zna­ne i wzru­sza­ją dzie­wi­cze tłumy! Prze­cież ty nawet po­ezji meduz nigdy nie re­cy­to­wa­łeś, jak chcesz prze­ko­nu­ją­co prze­ma­wiać? Zje­dzą cię albo będą się z cie­bie śmiać do końca świa­ta, za­kła­da­jąc oczy­wi­ście, że uda ci się tam do­trzeć cało!

Ak­ty­wia pu­ści­ła fon­tan­nę bą­bel­ków i za­ko­ły­sa­ła się w nagle przej­mu­ją­co zim­nej toni. Z jej ciała za­czę­ły spa­dać, jedna po dru­giej, błę­kit­no-zie­lo­ne łuski.

– Bła­gam cię, ko­cha­na, nie gub prze­ze mnie łusek! Je­steś naj­pięk­niej­szym cudem w całym oce­anie! “Star­si i do­świad­cze­ni” są od tego, żeby ra­dzić i kie­ro­wać – a mło­dzi, by dzia­łać. Bę­dziesz ze mnie dumna – zo­ba­czysz! A ja będę wresz­cie mógł sobie sa­me­mu spoj­rzeć w oczy. Jeśli mi się uda.

– Wła­śnie. Jeśli. Cho­dzi o to “jeśli”. Czym za­słu­ży­łam sobie na “jeśli”?

– Słu­chaj, je­ste­śmy oby­dwo­je szczę­śli­wi i ni­cze­go nam nie bra­ku­je. Dzię­ki cudom mor­skim świat jest pięk­niej­szy. Spójrz!

Ma­tjas wska­zał ogo­nem coś, co wy­glą­da­ło jak uno­szo­na przez prąd mor­ski ró­żo­wa suk­nia ba­lo­wa z mnó­stwem fal­ban i ze śnież­no­bia­łą, błysz­czą­cą kry­no­li­ną. Od środ­ka kon­cen­trycz­nie od­cho­dzi­ły cien­kie, nie­bie­skie prę­ci­ki, w któ­rych jakby fa­lo­wa­ła rtęć. Stwór po­ru­szał się mięk­ko i z gra­cją, ni­czym w tańcu na zwol­nio­nych ob­ro­tach. To była Me­du­za Ró­żo­wa, którą miej­sco­wi po­tra­fi­li opi­sy­wać tylko wier­szem.

Przez chwi­lę oby­dwo­je wpa­try­wa­li się w prze­su­wa­ją­cą się przed nimi pa­ste­lo­wą chmu­rę.

– Je­ste­śmy tym, w co wie­rzy­my, a siłę na­szej wiary naj­le­piej spraw­dzić, pró­bu­jąc za­ra­zić nią in­nych. To bę­dzie po­dzie­le­nie się na­szym szczę­ściem z po­trze­bu­ją­cy­mi! A teraz pro­szę cię, po­szu­kaj na­szych przy­ja­ciół i za­bierz ich z po­wro­tem do fior­du. Po­że­gna­my się – ale na krót­ko! Obie­cu­ję!

Ak­ty­wia prze­sta­ła się ko­ły­sać. Czuła, jak ze stra­chu o uko­cha­ne­go sól żre jej wnętrz­no­ści. Tak nie bała się nawet Dia­bli­ków. Chwi­lę jesz­cze trwa­ła w bez­ru­chu, po czym szyb­ko od­pły­nę­ła, po­ły­ka­jąc łzy.

Wkrót­ce trój­ka przy­ja­ciół w kiep­skich na­stro­jach udała się w drogę po­wrot­ną do Fior­du Ha­ren­gus. Co i raz ze zło­ścią wy­ska­ki­wa­li z wody, ro­biąc jak naj­wię­cej ha­ła­su. Ak­ty­wia ska­ka­ła naj­wy­żej, pró­bu­jąc po­zbyć się prze­śla­du­ją­cych ją wizji co strasz­ne­go może się przy­da­rzyć Ma­tja­so­wi ty­sią­ce ki­lo­me­trów od domu.

Po kwa­dran­sie gło­śne­go pla­ska­nia o po­wierzch­nię i roz­bry­zgi­wa­nia wody w pro­mie­niach słoń­ca, które nie­zwy­kle moc­nym świe­ce­niem do­da­wa­ło im otu­chy, Ak­ty­wia po­wie­dzia­ła do ko­le­gów:

– Wie­cie co, je­stem tak samo za­wie­dzio­na, jak wy. Ma­tjas nie był z nami szcze­ry i wy­ko­rzy­stał nas, żeby pod po­zo­rem wy­ru­sze­nia po smacz­ne kąski dla Króla, zy­skać czas do na­my­słu. Czuję jed­nak przez skrze­la, że pod­jął wła­ści­wą de­cy­zję. Bóg Śle­dzi po­wie­rzył mu Misję, a to duże wy­róż­nie­nie – i szan­sa na zjed­no­cze­nie śle­dzio­wa­tych. Wie­rząc w to samo bę­dzie­my w oce­anie bez­piecz­niej­si! Prze­my­śla­łam wszyst­ko i teraz w moim sercu jest żal, jest strach – ale nie ma w nim już zło­ści.

– Niech się więc dzie­je wola Boga Śle­dzi – czas nie­do­wiar­ków na­szych od­wie­dzić! – za­krzyk­nął we­so­ło Akan­tus, który nie po­tra­fił długo cho­wać urazy.

– Tak, racja! Ak­ty­wio, jak zwy­kle masz rację – Ak­cjo­nus rów­nież nie po­tra­fił sprze­ci­wić się grynsz­pa­no­wej pięk­no­ści.

Do Ha­ren­gus do­pły­nę­li już w znacz­nie lep­szych na­stro­jach.

Tym­cza­sem Ma­tjas szy­ko­wał się do drogi w stro­nę Ba­se­nu Bra­si­le­ira. Przede wszyst­kim mu­siał zna­leźć szyb­ki i w miarę wy­god­ny śro­dek trans­por­tu. W tym celu wró­cił z po­wro­tem do Do­li­ny Szu­mią­cych Musz­li. Jako jeden z nie­wie­lu śle­dzi w fior­dzie wie­dział, że to mor­skie uro­czy­sko nie jest tylko par­kiem spo­tkań za­ko­cha­nych. I nie tylko sy­re­ny można tam usły­szeć. W naj­dal­szej kom­na­cie jed­nej z ogrom­nych musz­li znaj­do­wa­ła się bo­wiem nad­zwy­czaj­na ra­dio­son­da, wy­chwy­tu­ją­ca roz­mo­wy ludzi – po­dróż­nych znaj­du­ją­cych się w danej chwi­li w bli­skiej od­le­gło­ści na morzu. Ma­tjas, dzię­ki swoim wy­jąt­ko­wym zdol­no­ściom szyb­ko do­tarł na miej­sce i od­na­lazł przy­rząd. Po dłu­gim wy­cze­ki­wa­niu i wsłu­chi­wa­niu się w od­bior­nik, z szumu wy­ło­wił roz­mo­wę, która po­mo­gła mu od­na­leźć wła­ści­wy we­hi­kuł. Usły­szał mia­no­wi­cie, jak dwóch ma­ry­na­rzy, pły­ną­cych na trans­atlan­ty­ku, za­ło­ży­ło się o zje­dze­nie żywej ryby. “Cóż za po­myśl­ny zbieg oko­licz­no­ści! Szczę­ście mi sprzy­ja!” – po­my­ślał z za­pa­łem Ma­tjas i ru­szył, aby pod­jąć ry­zy­ko sze­rze­nia wiary w Mor­skie Cuda w obcym ple­mie­niu śle­dzio­wa­tych.

– W imię Boga Śle­dzi! – za­krzyk­nął, do­da­jąc sobie otu­chy.

W jego gło­wie doj­rze­wał wiel­ki plan. Wie­dział, że nie da rady wsko­czyć na po­kład tak wy­so­kie­go stat­ku, jak trans­atlan­tyk. Po­trzebował pomocy. Jedyną możliwością powodzenia było zwrócenie się do starej przyjaciółki, Fi­gen­ji. Fi­gen­ja po­cho­dzi­ła z da­le­kich, cie­płych stron i była rybą la­ta­ją­cą. Po­zna­li się kilka sło­nych lat temu na Wiel­kim Kon­cer­cie Meduz w Fior­dzie Hi­po­glos­sus i razem śpie­wa­li znany w całym re­gio­nie Ha­ren­gus Duet Przy­ja­ciół.

Na­de­szła ko­lej­na chwi­la próby – po­my­ślał Ma­tjas. Wie­dział, że nie ma in­ne­go spo­so­bu, by spro­wa­dzić przy­ja­ciół­kę, niż za­śpie­wać ten wła­śnie duet, który wykonywał razem z nią, czyli pio­sen­kę pod ty­tu­łem “Jak cię roz­po­znam, praw­dzi­wy przy­ja­cie­lu?” Tylko, że istniał poważny problem. Ma­tjas nie miał ta­len­tu do śpie­wa­nia, robił to więc bar­dzo rzad­ko. Jakim cudem przy­po­mni sobie me­lo­dię sprzed tylu lat?

Po­czuł zwąt­pie­nie. “Nie dam rady” – po­my­ślał. “Nie przy­po­mnę sobie tej pie­śni, a nawet, jeśli sobie przy­po­mnę – nie za­śpie­wam jej”. Bez skrzy­deł po­ży­czo­nych od Fi­ge­nii nigdy nie wsko­czę na tak wy­so­ki po­kład, jaki mają trans­atlan­ty­ki. I wszyst­ko na nic. Misja stra­co­na.

Ko­ły­sał się w toni bez celu. Smu­tek, który go ogar­nął, był jak czar­na, kle­ista chmu­ra, która unie­ru­cha­mia ciało i nie daje od­dy­chać duszy. Albo jak sieć ry­bac­ka. Tak, pew­nie po­dob­nie czują się ofia­ry pły­wa­ją­cych pa­ję­czyn! W od­ru­chu roz­pa­czy Ma­tjas za­czął wy­obra­żać sobie, że umie­ra. Zło­żył płe­twy i wy­pły­nął na po­wierzch­nię brzu­chem do góry. Jakiś czas uno­sił się tak na de­li­kat­nej fali, uda­jąc mar­twe­go. “Uno­szę się na fali smut­ku” – po­my­ślał.

Wokół pa­no­wa­ła ide­al­na cisza. Słoń­ce grza­ło i tań­czy­ło bez­tro­sko na fa­lach. Nagle Ma­tjas za­czął przy­po­mi­nać sobie frag­men­ty Pie­śni Dla Przy­ja­cie­la. Na­tych­miast roz­ło­żył płe­twy i od­wró­cił się grzbie­tem do słoń­ca. Za­czął nucić, naj­pierw cicho, potem coraz gło­śniej. Po­cząt­ko­wa chryp­ka po chwi­li znik­nę­ła i pod wy­jąt­ko­wo tego dnia go­rą­cym jak na te stro­ny słoń­cem za­brzmia­ła Pieśń Przy­ja­cie­la:

 

Jak cię roz­po­znam, praw­dzi­wy przy­ja­cie­lu

gdy zna­jo­mych i kum­pli wokół tak wielu

jak ci za­ufam, skoro przy­szłość nie­zna­na

czy moją łzę z twoją po­łą­czyć wy­pa­da

 

Ma­tjas, uszczę­śli­wio­ny i pełen nowej na­dziei, śpie­wał nie­prze­rwa­nie, aż opał z sił. “Teraz po­zo­sta­je po­cze­kać” – po­my­ślał. Tym­cza­sem zajął się pla­no­wa­niem pierw­szych zdań swo­jej mi­syj­nej prze­mo­wy. W mię­dzy­cza­sie po­si­lił się na jed­nej z pły­cizn nie­da­le­ko ma­łe­go portu, w któ­rym kur­so­wa­ły promy. Promy za­wsze ozna­cza­ły mnó­stwo je­dze­nia.

W mię­dzy­cza­sie, pod­fru­wa­jąc w pro­mie­niach ra­do­sne­go słoń­ca, przy­pły­nę­ła Fi­gen­ja. Po ra­do­snym po­wi­ta­niu przyjaciół, Figenja spy­ta­ła:

– Ma­tja­sie, śpiew nie jest twoją pasją, to wiemy nie od dziś. Co cię skło­ni­ło do tak he­ro­icz­ne­go wy­sił­ku?

– Po­trze­bu­ję two­jej po­mo­cy. Nie wiem tylko, czy wy­pa­da mi pro­sić o tak wiele.

– Mów śmia­ło. Z nie­wie­lo­ma ry­ba­mi w życiu śpie­wa­łam 'duet przy­ja­ciół', a tro­chę lat już prze­ży­łam.

– Po­trze­bu­ję do pew­nej rze­czy two­ich skrzy­deł.

– O! A to ci hi­sto­ria! Czy wy­bie­rasz się aż tak da­le­ko, że mu­sisz uciec się do drogi po­wietrz­nej?

Fi­gen­ja po­ki­wa­ła głową z nie­do­wie­rza­niem, ale jed­no­cze­śnie ob­da­rzy­ła Ma­tja­sa ser­decz­nym uśmie­chem.

– Fi­gen­jo, wy­bie­ram się nie tylko da­le­ko, ale też wy­so­ko. W tym pro­blem. Muszę mieć skrzy­dła, żeby wsko­czyć na sta­tek.

– Co ta­kie­go?! – Uśmiech znikł z pyszcz­ka Fi­gen­ji. – Osza­la­łeś?! To cho­ler­nie nie­bez­piecz­ne! Co, może jesz­cze ma to być Trans­atlan­tyk?!

Przy­ja­ciół­ka Ma­tja­sa na­stro­szy­ła płe­twę na grzbie­cie i zro­bi­ła pod­ków­kę.

– Droga przy­ja­ciół­ko, Bóg Śle­dzi po­wie­rzył mi ważną Misję. Nie mogę za­wieść. Są rze­czy…

– Ma­tja­sie… – Fi­gen­ja z dużym wy­sił­kiem opa­no­wa­ła wzbu­rze­nie – Skończ­my tę gadkę. Ty mnie nie prze­ko­nasz do po­dej­mo­wa­nia ta­kie­go ry­zy­ka, ja nie prze­ko­nam ciebie, że nie warto. To twój Bóg, więc ja go rów­nież sza­nu­ję, cho­ciaż go nie znam. Je­ste­śmy przy­ja­ciół­mi i nie­chaj tylko to się teraz liczy. Do­brze. Po­ży­czę ci skrzy­dła.

Ma­tjas po­czuł ogrom­ną ra­dość i wdzięcz­ność. Jednocześnie zdał sobie spra­wę, że muszą się spie­szyć.

– Świet­nie, nawet nie wiesz, jak bar­dzo ci je­stem wdzięcz­ny. Je­steś złota rybką, Fi­ge­nio! Teraz mu­si­my szyb­ko wy­my­ślić, w jaki spo­sób zwró­cę ci skrzy­dła.

– Wiesz co? Nie je­stem już najm­łod­sza i nie za­le­ży mi już tak bar­dzo ani na cza­sie, ani na la­ta­niu. Może zo­sta­wię tutaj moje skrzy­dła? To bę­dzie taka ofia­ra w słusz­nej spra­wie.

– Nie ma mowy. Wolę po­ru­szyć niebo i morze, żebyś od­zy­ska­ła skrzy­dła i jesz­cze kie­dyś mnie od­wie­dzi­ła, niż żebyś ty­go­dnia­mi wra­ca­ła do sie­bie do domu, a póź­niej wspo­mi­na­ła mnie z bólem płetw.

– Jak chcesz, ale nie za bar­dzo wiem, jak za­mie­rzasz mi te skrzy­dła oddać, skoro wy­lą­do­wać one mają na po­kła­dzie Trans­atlan­ty­ku?

– Chyba wiem jak. Muszę tylko za­cią­gnąć dług wdzięcz­no­ści u jesz­cze jed­nej przy­ja­ciół­ki.

– Czy ją znam?

– To ró­żo­wa mewa Rosa.

– Ró­żo­wa? Chyba nigdy nie wi­dzia­łam ró­żo­wej mewy!

Fi­gen­ja we­so­ło za­ma­cha­ła skrzy­dła­mi, uno­sząc się ponad Ma­tja­sa i pa­trząc na niego z góry.

– Wieść nie­sie, że tuż po uro­dze­niu Rosa była biała tak jak wszyst­kie mewy. – za­czął opo­wia­dać Ma­tjas, uno­sząc pysz­czek do góry – Pew­ne­go dnia, nie­dłu­go po tym, jak na­uczy­ła się latać, prze­fru­nę­ła przez po­dwój­ną tęczę w miej­scu, gdzie był ró­żo­wy pasek. I od tej pory jej pióra stały się ró­żo­we.

– Ach, to pięk­na hi­sto­ria! Już lubię naszą Rosę!

– Pięk­na, ale nie­zbyt we­so­ła. Inne mewy za­czę­ły wy­ty­kać ją szpo­na­mi. Za­czę­ły się drwi­ny, obe­lgi i bo­le­sne żarty. Gdy Rosa stała się do­ro­słą mewą, zo­rien­to­wa­ła się, że wszy­scy okrą­ża­ją ją z da­le­ka sze­ro­kim łu­kiem. Że nie na­le­ży do żad­ne­go stada i musi ra­dzić sobie sama.

– I jak sobie radzi? – Fi­gen­ja wró­ci­ła z po­wro­tem do wody i razem z Ma­tja­sem wolno pły­nę­li w stro­nę jed­nej z ma­łych, ska­li­stych wy­se­pek na środ­ku po­bli­skiej za­to­ki.

– Radzi sobie. Ma silny cha­rak­ter. Po­sta­no­wi­ła, na złość bia­łym mewom, że tak, jak one żywią się głów­nie ry­ba­mi, tak ona wprost prze­ciw­nie – z ry­ba­mi się bę­dzie przy­jaź­nić.

– To co ona je?

– Jest we­ge­ta­rian­ka. Je wszyst­ko, co zie­lo­ne. Albo białe. W osta­tecz­no­ści – ró­żo­we. Ale żad­nych ryb.

– Fan­ta­stycz­na! – za­chwy­ca­ła się Fi­gen­ja.

– Też ją uwiel­biam. Wła­śnie pły­nie­my w stro­nę wy­sep­ki Berga. Tam ją na pewno znaj­dzie­my.

Wy­sep­ka była wła­ści­wie jedną dużą, po­szar­pa­ną skałą, pokrytą mcha­mi, po­ro­sta­mi i gdzie­nie­gdzie trawą. Gdy do­pły­nę­li do jej stóp, wy­so­ko, na naj­wyż­szym szpi­cu grze­bie­nia skal­ne­go Berga, zo­ba­czy­li ró­żo­wą mewę. Stała nie­ru­cho­mo, wpa­trzo­na gdzieś w ho­ry­zont.

– Ro­ooosa! – krzyk­nął Ma­tjas.

Mewa aż pod­fru­nę­ła, tak się prze­stra­szy­ła ry­bie­go głosu. Spoj­rza­ła w dół i na­tych­miast sfru­nę­ła na brzeg.

– Witaj, Ma­tja­sie! Jak miło cię znów wi­dzieć! Aż się prze­stra­szy­łam, tak dawno nikt do mnie nic nie mówił. – Rosa usia­dła na gła­zie w kształ­cie serca, w po­ło­wie tkwią­ce­go w wo­dzie.

– Witaj, Roso! Wy­bacz, nie chcia­łem cie­bie prze­stra­szyć. Pięk­nie wy­glą­dasz!

Rosa aż się na­pu­szy­ła pod wpły­wem kom­ple­men­tu.

– Dzię­ku­ję! Ma­tjas, jak zwy­kle dżen­tel­men. – mru­gnę­ła do Fi­ge­nii, która ocho­czo przy­tak­nę­ła.

 

Ma­tjas przed­sta­wił sobie Fi­gen­ję i Rosę, oraz, po krót­kiej, grzecz­no­ścio­wej wy­mia­nie zdań na temat przy­jem­nej tem­pe­ra­tu­ry wody i ła­ska­wo­ści kwit­ną­ce­go wręcz na nie­bie słoń­ca, prze­szedł do rze­czy, czyli opo­wie­dział mewie o swo­jej misji i po­trze­bie od­da­nia Fi­ge­nii skrzy­deł po tym, jak za ich po­mo­cą Ma­tjas do­sta­nie się na po­kład wy­so­kie­go stat­ku. Rosa, co jakiś czas wy­krzy­ku­jąc z po­dzi­wem “achy” i “ochy”, ocho­czo przy­stą­pi­ła do “paktu atlan­tyc­kie­go”.

– Ależ ko­cha­ny, oczy­wi­ście, że chęt­nie po­świę­cę parę chwil mor­skich na pomoc w tak szczyt­nym przed­się­wzię­ciu. Dla mnie to żaden pro­blem – a jaka ra­dość z do­bre­go uczyn­ku, nie mó­wiąc już o sa­tys­fak­cji wku­rze­nia wszyst­kich bia­ło­pió­rych me­wich ry­bo­że­rów!

Rosa aż prze­chy­li­ła się na swoim ka­mie­niu, po­pusz­cza­jąc wodze fan­ta­zji.

– Przejdź­my do rze­czy. Na kiedy mam re­zer­wo­wać swój cenny czas?

Ma­tjas i Fi­gen­ja spoj­rze­li po sobie z za­kło­po­ta­niem.

– Hm…Roso – na teraz, praw­dę mó­wiąc. – przy­znał Ma­tjas, a Fi­gen­ja ze smut­kiem po­ki­wa­ła głową.

– Na…teraz?! Już ?! – Rosa za­skrze­cza­ła, usil­nie uda­jąc za­kło­po­ta­nie. – Co praw­da mia­łam wła­śnie uczest­ni­czyć w mu­zycz­nym hap­pe­nin­gu ostry­go­ja­dów… ale cóż – misja jest ty­siąc ró­żo­wych piór waż­niej­sza, niż jakiś tam hap­pe­ning.

– O! – za­in­te­re­so­wa­ła się Fi­gen­ja. – A cóż to miał być za hap­pe­ning, jeśli mogę za­py­tać? Lubię sztu­kę morza.

– Oczy­wi­ście, że mo­żesz za­py­tać – ró­żo­wa mewa za­wsze jest szcze­ra, he he! – Rosa pod­sko­czy­ła do góry, za­do­wo­lo­na ze swo­je­go żartu.

– No więc… ostry­go­ja­dy? – nie­cier­pli­wi­ła się Fi­gen­ja, nie dając dojść do głosu Ma­tja­so­wi, który za­pew­ne chciał przy­po­mnieć, że czas ich goni.

– Cho­dzi o eks­pe­ry­ment, na który umó­wi­ły się wszyst­kie ostry­go­ja­dy z re­gio­nu Ha­ren­gus. Eks­pe­ry­ment ten ma na celu przy­wró­ce­nie rów­no­wa­gi mię­dzy­ga­tun­ko­wej w na­szym re­gio­nie – tłu­ma­czy­ła Rosa – a kon­kret­nie spraw­dze­nie, jaki wpływ na li­czeb­ność gniazd bia­łych mew w danym miej­scu będą miały cy­klicz­ne kon­cer­ty, w któ­rych wszyst­kie ostry­go­ja­dy naraz przez kil­ka­na­ście minut będą krzy­czeć ile sił w ich nie­po­zor­nych, ale pę­ka­tych pier­siach.

Ma­tjas, śmie­jąc się, prze­wró­cił ocza­mi i dał sub­tel­nie znać jesz­cze bar­dziej uba­wio­nej Fi­ge­nii, że czas przy­stą­pić do dzie­ła.

– Roso, a więc do rze­czy. Jutro o świ­cie bądź w po­go­to­wiu gdzieś w oko­li­cach Spłasz­czo­nej Skały. Tam, we­dług moich in­for­ma­cji, około go­dzi­ny ósmej bę­dzie jutro prze­pły­wał Trans­atlan­tyk “Kri­stian”, zmie­rza­ją­cy ku Ba­se­no­wi Bra­si­le­ira.

– W po­rząd­ku – sta­wię się w całej mojej ró­żo­wej kra­sie – mo­żesz na mnie li­czyć! Dzię­ku­ję ci ser­decz­nie – a teraz – bywaj!

– Do mi­łe­go zo­ba­cze­nia, z sa­me­go rana zła­pie­my się w locie! – krzyk­nę­ła mewa na po­że­gna­nie i roz­wi­nę­ła skrzy­dła. – Ach, ja­kież to emo­cjo­nu­ją­ce! – po­wie­dzia­ła do sie­bie, od­la­tu­jąc w kie­run­ku słoń­ca, które już nie­mal usia­dło na ho­ry­zon­cie.

– Fi­gen­jo, nad­cho­dzi noc – zwró­cił się do przy­ja­ciół­ki Ma­tjas. – Znajdź­my ja­kieś spo­koj­ne miej­sce w po­bli­żu Pła­skiej Skały, żeby zażyć nieco snu – rano czeka nas wiel­kie wy­da­rze­nie! Nie mu­sisz pły­nąć ze mną, mo­żesz po­fru­nąć, jeśli ci wy­god­niej.

– Je­stem zmę­czo­na, nie ma siły na uży­wa­nie skrzy­deł dzi­siaj. Po­pły­nę z tobą.

Ryby wy­ru­szy­ły pod Pła­ską Skałę, po­grą­żo­ne każde w swo­ich my­ślach. Ma­tjas ukła­dał w gło­wie szcze­gó­ło­wo całą stra­te­gię, aby na­za­jutrz za­da­nie po­szło spraw­nie i zgod­nie z pla­nem, który był wy­star­cza­ją­co skom­pli­ko­wa­ny, by zda­wać się na im­pro­wi­za­cję.

Na­stęp­ne­go dnia wszyst­ko wy­da­rzy­ło się tak szyb­ko, że Ma­tjas nie zdą­żył nawet zwąt­pić w po­wo­dze­nie am­bit­ne­go planu. “Kri­stian” pły­nął w zawrotnym tempie, jak na prom tych ga­ba­ry­tów. Gdy za­wi­nął do portu o usta­lo­nych wcze­śniej przez ra­dio­son­dę z Hi­po­glos­sus współ­rzęd­nych, Ma­tjas bez pro­ble­mów przy­mo­co­wał sobie skrzy­dła Fi­gen­ji. Nie bez tru­du, ale po­myśl­nie wzbił się w po­wie­trze na wy­so­kość burty stat­ku i klap­nął pro­sto na ta­lerz bro­da­cza. Za­wsze wie­dział, że ga­tu­nek ludz­ki uwiel­bia łatwe zdo­by­cze i tym razem nie po­my­lił się w oce­nie sy­tu­acji. Męż­czy­zna na­tych­miast schwy­cił go za ogon i po­łknął w ca­ło­ści. Ostat­nie, co Ma­tjas zo­ba­czył, to prze­krwio­ne, rybie oczy męż­czy­zny.

Skrzy­dła Fi­gen­ji od­pa­dły jesz­cze przy zde­rze­niu z por­ce­la­no­wym ta­le­rzem, a Rosa bły­ska­wicz­nym lotem śli­zgo­wym po­chwy­ci­ła je sprzed nosa zdu­mio­ne­go ma­ry­na­rza, w któ­re­go ustach wła­śnie zni­kał ogon Ma­tja­sa. Na­stęp­nie dziel­na ró­żo­wa mewa od­na­la­zła w nieco wzbu­rzo­nych przez śrubę sil­ni­ka pro­mo­we­go fa­lach Fi­gen­ję i zwró­ci­ła jej na­rzę­dzie po­wietrz­ne­go trans­por­tu.

– Miej­my na­dzie­ję, że mu się wszyst­ko uda! – Rosa z tru­dem prze­krzy­ki­wa­ła fale.

– Na pewno, na moją rybią in­tu­icję – na pewno! – od­krzyk­nę­ła Fi­gen­ja, ma­cha­jąc od­zy­ska­ny­mi skrzy­dła­mi. – Do zo­ba­cze­nia, mam na­dzie­ję, że się wszy­scy spo­tka­my, jak tylko Ma­tjas po­wró­ci od śle­dzi bra­si­le­ira!

– Do zo­ba­cze­nia! A tak przy oka­zji – Rosa już pra­wie za­chry­pła – masz pięk­ne te skrzy­dła! Jak z bajki!

– Dzię­ku­ję! Bo to nie są zwy­czaj­ne skrzy­dła – od­krzyk­ne­ła Fi­gen­ja – i kie­dyś ci opo­wiem ich hi­sto­rię! Ser­wus!

I tak dwie skrzy­dla­te isto­ty, za­do­wo­lo­ne z nowej przy­jaź­ni, wró­ci­ły do sie­bie, długo jesz­cze wspo­mi­na­jąc do­nio­słą chwi­lę, gdy śledź z Ha­ren­gus po­fru­nął nad po­zio­my i wsko­czył mię­dzy ludzi, by zba­wiać świat ryb.

W brzu­chu ma­ry­na­rza rów­nież wszyst­ko po­szło bez za­kłó­ceń, oprócz jed­nej, krót­kiej chwi­li grozy, gdy gdzieś w tu­ne­lu pro­wa­dzą­cym do brzusz­nej ka­ju­ty do­go­nił go agre­syw­ny stru­mień ja­kie­goś dziw­ne­go płynu o po­twor­nym za­pa­chu – i nagle za­czę­ło go piec całe ciało. “Na zdro­wie, Jonas! Jak sma­ku­je wy­gra­na?” – usły­szał z ze­wnątrz, po czym wszyst­ko wokół za­czę­ło się trząść. Śmiech ma­ry­na­rza za­ata­ko­wał ni­czym sztorm na morzu. Po chwi­li jed­nak, gdy Ma­tjas do­tarł już do swo­jej “ka­ju­ty”, pie­cze­nie usta­ło, a do odoru po pro­stu się przy­zwy­cza­ił. Po kilku mi­nu­tach za­padł w sen spra­wie­dli­we­go, cu­dow­ny stan hi­ber­na­cji, w któ­rym śledź z Misją może prze­trwać wszyst­ko. Wie­dział, że obu­dzi się na czas.

Gdy nad­szedł dzień, w któ­rym zna­leź­li się na wy­so­ko­ści Ba­se­nu Bra­si­le­ira, zbu­dzo­ny z głę­bo­kie­go snu Ma­tjas za­czął się wier­cić i draż­nić ma­ry­na­rza koń­ca­mi płetw. Temu, zgod­nie z ocze­ki­wa­nia­mi, nie bar­dzo się to po­do­ba­ło i nie­wie­le się na­my­śla­jąc, wy­pluł go za burtę.

– Dzię­ki za pod­wóz­kę, czło­wie­ku! – krzyk­nął na po­że­gna­nie gę­stej, rudej bro­dzie, wśród któ­rej z da­le­ka nie było nawet widać ust. Jego słowa za­głu­szy­ły jed­nak ogrom­ne, wodne smoki o bia­łych grzy­wach, ga­lo­pu­ją­ce w stro­nę dziu­ry w chmu­rach, w którą scho­wa­ło się słoń­ce. Ma­tjas szyb­ko prze­pły­nął do głęb­szych par­tii oce­anu, by bez prze­szkód po­ko­nać ostat­nie mi­ni­mi­le mor­skie, dzie­lą­ce go od gra­ni­cy Ba­se­nu Bra­si­le­ira.

Gdy zna­lazł się na miej­scu w pierw­szej chwi­li wy­da­wa­ło mu się, że jak okiem łyp­nąć, w całym Ba­se­nie nie ma ani jed­nej ryby. Ciem­no, pusto, dusz­no, upał. Po chwi­li oka­za­ło się jed­nak, że tego dnia wszyst­kie śle­dzie bra­si­le­ira ze­bra­ły się przy por­cie, aby świę­to­wać. Ma­tjas po­sta­no­wił sko­rzy­stać z ogrom­ne­go zbie­go­wi­ska. Za­do­wo­lo­ny, że nie bę­dzie mu­siał zwa­biać ryb śpie­wem, w któ­rym nie czuł się jak ryba w wo­dzie, od­waż­nie popłynął na­przód. Za­wisł w toni przed tłu­mem ryb i z nie­po­ko­jem po­czuł setki par oczu wbi­tych w swoje srebr­ne płe­twy, które pod wpły­wem cie­pła stały się tę­czo­we. Wi­dząc to za­wsty­dził się jesz­cze bar­dziej. Chciał za­cząć mówić to, co miał do po­wie­dze­nia, ale z jego pyszcz­ka wy­do­by­ło się tylko kilka ma­łych bą­bel­ków. Przy­po­mniał też sobie słowa Ak­ty­wii o tym, że nigdy pu­blicz­nie nie po­wie­dział nawet wier­sza me­du­zy. Tym­cza­sem śle­dzie po wstęp­nych oglę­dzi­nach przy­by­sza, wi­dząc, że ten nie ma im nic do po­wie­dze­nia, ale też nie wy­da­je się spe­cjal­nie groź­ny, prze­sta­ły zwra­cać na niego uwagę. Ma­tjas wbrew sobie po­czuł ulgę, ale zaraz przy­wo­łał się do po­rząd­ku. W końcu nie przy­był tu po to, by pod­dać się ata­ko­wi nie­śmia­ło­ści i mil­czeć jak czło­wiek. Zanim jed­nak za­brał się do dzie­ła, przyj­rzał się tro­chę we­so­łe­mu tłum­ko­wi. Za­uwa­żył, że ryby są tu nieco tłust­sze od tych z jego stron, a ich łuski mają wpraw­dzie wię­cej barw, ale są bar­dziej ma­to­we. Poza tym, jak można się było spo­dzie­wać, nie róż­ni­ły się zbyt­nio od tych w zim­niej­szej czę­ści Atlan­ty­ku. Z jed­nym wy­jąt­kiem. Wszy­scy tu zda­wa­li się mieć mięk­ki, nie­zwy­kle me­lo­dyj­ny i przy­jem­ny dla ucha śmiech. Per­li­sty śmiech, któ­rym roz­brzmie­wał, przy­naj­mniej tego dnia, cały Basen Bra­si­le­ira. Ma­tjas nie mógł za­prze­czyć, że ten śmiech dzia­łał na niego bar­dzo po­zy­tyw­nie. Dzia­łał jak słoń­ce – roz­luź­niał i wpra­wiał w dobry na­strój. Ma­tjas jesz­cze jakiś czas lekko ko­ły­sał się w toni, pod­da­jąc się nie­zna­nym wra­że­niom i roz­my­ślał, jakby to było tak co­dzien­nie bawić się w tej cie­płej, zmy­sło­wej wo­dzie, jeść spe­cja­ły o stu za­pa­chach i – śmiać się, śmiać, śmiać!

Nagle z prze­ra­że­niem spo­strzegł, że nie widzi ucztu­ją­cych. Prze­stra­szył się, że od­pły­nął gdzieś da­le­ko, dry­fu­jąc wraz z cie­płym, ledwo za­uwa­żal­nym prą­dem nio­są­cym uwo­dzi­ciel­ski śmiech. Na szczę­ście, gdy ru­szył do przo­du oka­za­ło się, że to tylko mętna woda tak skró­ci­ła jego pole wi­dze­nia, bo już po chwi­li jego oczom znów uka­za­ła się rybia fie­sta. Zły na sie­bie, że dał się oma­mić, że po­zwo­lił, by czuj­ność i wola dzia­ła­nia go opu­ści­ły, Ma­tjas zde­cy­do­wał się wresz­cie prze­mó­wić Za­czął nie­pew­nie i bar­dzo cicho i z po­cząt­ku nikt go nie słu­chał. Ryby ba­wi­ły się wy­szar­pu­jąc jedne dru­gim smacz­ne, wonne kąski jadła, nie zwra­ca­jąc uwagi na nie­śmia­łe­go przy­by­sza. Nie pod­da­wał się jed­nak. Pod­pły­wał coraz bli­żej i sta­rał się na­wią­zać kon­takt z ucztu­ją­cy­mi, prze­ma­wia­jąc jak naj­bar­dziej śpiew­nym gło­sem i raźno po­ru­sza­jąc płe­twa­mi. Jego łuski błysz­cza­ły bar­dziej niż zwy­kle, tak, aby ich blask był wi­docz­ny mimo męt­nej wody. Stop­nio­wo coraz wię­cej śle­dzi bra­si­le­ira za­cie­ka­wiał ten obcy mówca, in­to­nu­ją­cy swoją mowę z nie­spo­ty­ka­ną w tych bez­tro­skich stro­nach pasją. Jedna ryba po dru­giej wra­ca­ły się ku go­ścio­wi, by słu­chać do­brej no­wi­ny. I na­tchnio­ny Ma­tjas opo­wia­dał o fior­dzie ko­lo­ru zie­le­ni z mle­kiem, darze zło­tych łusek, smo­czy­cach z mgły, wę­dru­ją­cych na wo­dzie z do­li­ny do do­li­ny, szu­mią­cych musz­lach z fior­du Hip­po­glos­sus, po­ezji meduz, śnie spra­wie­dli­we­go – i wielu, wielu in­nych Cu­dach Mor­skich, stwo­rzo­nych przez Boga Śle­dzi. Śle­dzie Bra­si­le­ira, coraz bar­dziej za­fa­scy­no­wa­ne, za­słu­cha­ły się, nie pusz­cza­jąc ani jed­ne­go bą­bel­ka. Praw­dzi­wy za­chwyt jed­nak Ma­tjas wzbu­dził do­pie­ro opo­wia­da­jąc o pięk­no­ści zwa­nej Ak­ty­wią Grynsz­pa­no­wą. Z za­pa­łem opi­sy­wał nie­spo­ty­ka­ny ni­g­dzie in­dziej, zie­lo­no­nie­bie­ski blask swo­jej uko­cha­nej, po­rów­ny­wał jej śpiew­ny głos do śpie­wu syren z Cilus Atlan­ti­kus, ma­lut­kiej wy­sep­ki na fior­dzie, a jej płe­twy do skrzy­deł la­ta­ją­cych ukwia­łów. Jako śmier­tel­nie za­ko­cha­ny, brzmiał tak prze­ko­nu­ją­co, jego słowa miały tak nie­sły­cha­ną siłę, że nakłoniły więk­szość śle­dzi bra­si­le­ira do wiary w Boga Śle­dzi, który mu­siał był wiel­ki, skoro po­tra­fił stwo­rzyć takie cuda!

– Ma­tja­sie z Fior­du Ha­ren­gus – wasz Bóg Wśród Śle­dzi musi być ge­niu­szem! Bę­dzie­my odtąd śnili o pięk­nej Ak­ty­wii i mamy na­dzie­ję, że kie­dyś ją zo­ba­czy­my na wła­sne oczy!

– Przy­pły­nie­my do was razem już nie­ba­wem! – obie­cał Ma­tjas – i tu, w Por­cie Bra­sie­le­ira Ak­ty­wia za­śpie­wa wam pieśń Syren z Cilus!

– Wiwat! Wiwat Bóg Śle­dzi! Wiwat Ma­tjas i Ak­ty­wia!

– Bóg z wami, przy­ja­cie­le i do zo­ba­cze­nia!

I tak Ma­tjas, po speł­nio­nej Misji, wró­cił do Fior­du Ha­ren­gus, dumny z osią­gnię­te­go celu. Po pierw­szych ra­do­snych po­wi­ta­niach ze wszyst­ki­mi zna­jo­my­mi śle­dzia­mi i Ak­ty­wią, uko­cha­na za­py­ta­ła go:

– Ma­tja­sie, a co ci się tak świe­ci z pra­we­go boku, pod płe­twą?

– Ma­tjas spoj­rzał – i za­nie­mó­wił z wra­że­nia. Oto jedna z jego łusek stała się złota i wy­twa­rza­ła nie­sa­mo­wi­tą po­świa­tę!

Wtedy już wie­dział, że on i Ak­ty­wia wy­bio­rą się w jesz­cze nie­jed­ną wiel­ką po­dróż, wraz z całą ła­wi­cą grynsz­pa­no­wych rybek, które już cze­ka­ły w Do­li­nie Szu­mią­cych Musz­li na swoje trium­fal­ne przyj­ście na świat.