Urodziny

Wszyst­kie­go mo­głem się spo­dzie­wać, tylko nie wi­zy­ty sta­rych kum­pli. A tu masz – nie­spo­dzian­ka.

I sie­dzi­my teraz przy stole, nie bar­dzo wiemy co robić, nikt się nie od­zy­wa, głu­pio tak jakoś. Chcia­łem ich czymś po­czę­sto­wać, ale nie bar­dzo wiem czym i jak. Bez sensu.

– To co u cie­bie sły­chać? – pyta któ­ryś.

Nie jest łatwo stre­ścić wy­da­rze­nia ponad dwu­dzie­stu lat w kilku sło­wach, ale mnie się udało. A potem znowu zro­bi­ło się nie­swo­jo. Cho­le­ra, jesz­cze chwi­la i ktoś za­cznie wspo­mi­nać stare, dobre czasy. I rze­czy­wi­ście.

– Pa­mię­ta­cie osiem­nast­kę Ma­ło­la­ta?

Pew­nie, że pa­mię­tam. A ty Szczo­ta, pa­mię­tasz jak wra­ca­jąc do domu za­sną­łeś na to­rach? Po­dob­no nie bar­dzo było co zbie­rać.

– A tę im­pre­zę, kiedy Krzy­wy przy­je­chał na prze­pust­kę?

To też pa­mię­tam. Mie­li­śmy piwo i cy­ga­ra. Całą noc gra­li­śmy w „Eu­ro­bu­sin­nes”. Śmia­li­śmy się do łez, zdo­by­wa­jąc i tra­cąc wy­ima­gi­no­wa­ne for­tu­ny. Tylko Krzy­wy był przez cały czas taki jakiś nie­swój. Cią­gle na­rze­kał, że nie chce wra­cać do jed­nost­ki. „No dobra chło­pa­ki, to ja się już będę że­gnał” – po­wie­dział nad ranem i wy­szedł. Ktoś go zna­lazł w piw­ni­cy kilka go­dzin póź­niej. Po­wie­sił się na woj­sko­wym pasie.

– Ślub Gru­be­go?

Cze­goś ta­kie­go nie można za­po­mnieć. Gość z USC też pew­nie do dzi­siaj wspo­mi­na to wy­da­rze­nie. Je­dy­ny praw­dzi­wie pun­ko­wy ślub na jakim byłem. I we­se­le! Na tym we­se­lu pierw­szy raz zo­ba­czy­łem Gru­be­go ze strzy­kaw­ką. Spo­tka­łem go dwa lata póź­niej. Ważył może ze czter­dzie­ści kilo. Mówił, że mie­siąc wcze­śniej po­cho­wał żonę. Pytał, czy mam ja­kieś drob­ne. Prze­pra­szam Gruby, że nie byłem na twoim po­grze­bie.

– Albo jak har­ce­rze w cza­sie pod­cho­dów za­dep­ta­li upra­wę Zieli!

No, Ziela się wściekł. Ledwo mu się udało od­ra­to­wać kilka krzacz­ków. Wy­pa­li­li­śmy to razem na bi­wa­ku nad Mam­ra­mi. Po­wie­dział, że idzie po­pły­wać. Wię­cej go nie wi­dzia­łem.

Robi mi się zimno. Oni wciąż na­wi­ja­ją, a ja czuję, że za­czy­nam się dusić. Moje miesz­ka­nie znika po­wo­li, zmie­nia się w jakąś cho­ler­ną, mlecz­no­bia­łą mgłę. Widzę za­ry­sy drzew, wiel­kich, dzi­wacz­nie po­wy­krę­ca­nych, prze­ra­ża­ją­cych. I sły­szę głosy daw­nych kum­pli. Brnę razem z nimi przez las wspo­mnień, coraz gę­ściej­szy, coraz bar­dziej mrocz­ny. Boję się. Boję się coraz bar­dziej. Roz­pacz­li­wie szu­kam cze­goś, co po­zwo­li mi się wy­rwać z tego kosz­ma­ru. I kiedy za­czy­nam już tra­cić na­dzie­ję, kiedy je­stem o krok od pod­da­nia się, gdzieś mię­dzy ko­ro­na­mi drzew do­strze­gam nikłe świa­teł­ko. Ma­leń­ki pro­my­czek słoń­ca.

Czuję na ra­mie­niu drob­ną rącz­kę. Gło­sik, dźwię­czą­cy ni­czym srebr­ny dzwo­ne­czek, oznaj­mia:

– Już wsta­łam!

Otwie­ram oczy. Widzę ma­leń­ką, py­za­tą buźkę. Ru­mia­ną i uśmiech­nię­tą.

– Dzień dobry, có­recz­ko!