Maentros - początki

Zazdrość to największa plaga tego świata. Dotyka każdego; zarówno mocarza jak i najlichsza istotę. Deprawuje ją i podjudza do strasznych czynów. Tak było na początku czasów i tak jest teraz. Przed narodzinami plemion, przed ukształtowaniem świata i otaczającego go kosmosu. Jeden z Opiekunów, którego najczęściej nazywa się Senterem, zbuntował się przeciwko swemu bratu – Arxesowi. Pokłócili się o władze nad Maentrosem. Stwórca bowiem nadał im władzę, zrównując ich w prawach. Według założenia mieli panować nad światem wspólnie, mając w szeregach pomniejsze duchy – Anellach. Ich głównym zadaniem miała być opieka nad plemionami. Zarówno Senter jak i Arxes pokochali Ellener, zwaną Kruczoczarną. Najpiękniejszą i najbardziej miłosierną istotę, żyjącą w Maentrosie. Do niej później uciekali się uciskani przez Sentera, śpiewano hymny o jej urodzie i miłosierdziu. Ellener odwzajemniła tylko uczucie Arxesa. Ona pierwsza wyczuła w jego bracie zalegające się ambicje, które przerodziły się później w mrok i cierpienie. Odrzucone uczucie wzmogło w nim złość, zapieczętowało los jego i Maentrosu. Ukrył jednak złość w sobie i pozostał w obłudzie oraz fałszu, utrzymując rzekomo poprawne kontakty z nimi. Potajemnie werbował Anelle o słabszych wolach. W tym czasie Maentros dopiero powstawał. Bracia nadali mu pierwotną powierzchnię, na której powstawały i ewoluowały stworzenia, nad którymi miały panować plemiona. Nie istniało wtenczas słońce, tylko sam księżyc i gwiazdy, co symbolizować miało opiekę Stwórcy nad światem. Przekazał on jednak, że powstanie większe światło z miłości i poświęcenia. Jak dokładnie wyglądał wówczas świat, nigdy nie wspomina już Arxes, wywołuje to w nim wielki ból i żal za utraconym rajem. Wracając do knowań Sentera, był on już gotów do ataku. Postanowił jako ostateczny znak swej przemiany zamordować tą co go odrzuciła – Ellener. Przemienił się wtedy w węża. Podpełznął do niej w nocy usiłując wstrzyknąć w nią jad, co mogło doprowadzić do jej przemiany. Na szczęście Stwórca nie pozostawił obojętnie losów świata. Zesłał Ellener sen, w którym nakazał czujność. Nadeszła wreszcie Noc Zemsty. Wąż pełzł cicho i niepostrzeżenie. Anelle, które miały czuwać, usnęły pod wpływem czaru przeciwnika. Senter był coraz bliżej, lecz jego chłodna kalkulacja zawiodła, gdy nagle z impetem na jego łeb spadła delikatna stópka Ellener. Oszołomiony ujrzał ją wtedy jako potężną kobietę, niczym mocarza, a nad jej głową unosiła się aura gwiazd. Uciekł upokorzony do swej tajemnej twierdzy we wnętrzu Ziemi i zaatakował stamtąd, zalewając Maentros lawą i ogniem . Wspaniały raj został utracony na zawsze, bujne rośliny spłonęły, a ziemia już nigdy nie wydała tak dorodnych plonów. Na szczęście plemionom nic się nie stało, lecz od tego czasu wyczuć w nich można było swego rodzaju defekt, uszkodzenie. Odebrano im ich pierwotne szczęście. Reakcja Arxesa nie była natychmiastowa. Nie potrafił uwierzyć w złe czyny brata i próbował się z nim porozumieć, lecz skończyło się to niczym. Zdecydował się w końcu na atak, niestety już za późno. Pierwotna struktura na zawsze uległa destrukcji. Pokonano jednak wroga, złowrogie sojusze złamano, magię unieszkodliwiono, a go samego uwięziono w jego dawnej kryjówce, która teraz stała się jego więzieniem. Wejście zapieczętowano i ustanowiono strażników. Arxes odniósł poważne rany i musiał odejść do Stwórcy, wiedział jednak, że Senter wiecznie nie pozostanie w niewoli. Zostawił wtenczas potężny oręż oraz miecz emanujący wielką mocą, a dzierżyć go mogła tylko osoba której sprzyjało przeznaczenie. Świat odradzał się powoli, ale już w zmienionej formie, karłowatej.

Minęło wiele lat, ile dokładnie nie wiadomo. Może stulecia, tysiące, a nawet miliony. Plemiona ożyły i upiększały Maentros.