Pojedynki NF (GŁOSOWANIE w I etapie) – Trzecia para

Zasady głosowania w I etapie:

1. Głosować mogą wszyscy oprócz mnie i uczestników turnieju.

2. Każdy ma do dyspozycji cztery głosy, czyli po jednym na parę.

3. Głosujemy do piątku (chyba, że będzie mało głosów, wtedy przedłużę głosowanie)

4. Niedopuszczalne jest zakładanie konta w celu zagłosowania na znajomego i tylko w tym celu. Jeśli zachowanie jakiegoś użytkownika wzbudzi moją i żółwia wątpliwość, wówczas głos zostanie unieważniony, jeśli znajdziemy ku temu przesłanki.

5. Sugerowanie oraz naprowadzanie użytkowników przez autora miniatury również jest niedopuszczalne.

6. Kolejność par, jak i samych uczestników, została zmieniona, także z wszelkich strategii obliczeniowych można spokojnie zrezygnować.

Proszę, żebyście nie offtopowali w wątkach, ponieważ skutecznie utrudni mi to zliczenie głosów. Inaczej i dosadniej mówiąc – offtopujcie sobie gdzie indziej!

Zapraszam do zabawy i głosowania :D

Jeśli ktoś nie zdążył się zorientować o co w tym wszystkim chodzi, zapraszam do wątku:

Pojedynki NF

------------------------------------------------------------

Tekst A

Sieć

Nigdy dotąd nie zapuszczałem się w te rejony. I pewnie do teraz siedziałbym sobie spokojnie w domu, popijając kawę podczas pisania kolejnych powieści, gdyby nie zakład podjęty po pijaku. Z chęcią bym go przegrał, jednak cena była zbyt wysoka.

Stare Miasto przywitało mnie zardzewiałą bramą ledwo trzymającą pion, a walące się budynki uzupełniały jeszcze obraz nędzy i rozpaczy. Kiedy minąłem pierwszy i chyba jedyny w całej dzielnicy zakręt, moim oczom ukazał się ogromny gmach, trzymający, przynajmniej z daleka, swój dawny monumentalizm. Wkroczyłem do środka.

Wtedy ją zobaczyłem. Wielka, wielowarstwowa, sięgająca sufitu wysokiej na dwa kilometry budowli pajęcza sieć. Na całej jej rozciągłości wisiały ciała. Niektóre świeże, inne prawie rozłożone, jednak wszystkie żywe, gdyż pajęczyna nie pozwalała odejść duchom, trzymając je na wieki. Wzdrygnąłem się i z odrazą wszedłem w sieć.

Niektórzy próbowali nakłonić mnie do pomocy, szarpali, krzyczeli, ale tylko odsuwałem się z obrzydzeniem. Gdzieś w połowie drogi byłem świadkiem przedstawienia, którego nie zapomnę chyba do śmierci. Jednej z ofiar wypadło oko, z którego natychmiast wysypało się mrowie pająków. Poszkodowany nawet nie jęknął.

Kłopoty zaczęły się dość późno, lecz objawiły się czterometrowym pająkiem stojącym na mojej drodze. Dopiero teraz naprawdę zacząłem żałować swojej eskapady. Rzuciłem się do ucieczki. Chwilę później siedziałem na grzbiecie włochatego pająka i rzygałem na jego korpus.

W takim stanie szczęśliwie dotarliśmy aż do celu, którym była siedziba królowej tych ohydnych stworzeń. Cyknąłem kilka fotek i pognałem z powrotem swój nietypowy środek transportu. Powrót okazał się jednak dużo trudniejszy. Z sieci zaczęły spadać małe pajączki, które chodziły mi po całym ciele, a w dodatku miałem za sobą kilkanaście monstrualnych pajęczaków. Nagle poczułem oplatającą się wokół szyi sieć.

Stawałem się jej częścią, czułem, jak rozpycha się w narządach wewnętrznych, jak składa jaja i jak moje ciało zaczyna gnić, okazywać się nędznym cieniem dawnego siebie. Wtedy na języku poczułem pierwszego pająka.

Tekst B

Darwin dał się zwieść pozorom

Pająk samotnik, znany mecenas nauki, odpoczywał w swojej letniej rezydencji. Planeta położona w gwiazdozbiorze sieci była niewielka i nie zapewniała zbyt wielu luksusów, ale za to miał ją całą dla siebie.

Rozsiadł się na ulubionej pajęczynie bujanej. Dwa rozłożyste drzewa, między którymi była rozciągnięta, skrzypnęły swojsko. Pająk przekręcił się na plecy i ułożył wygodnie. Sześcioma odnóżami złapał duży tablet, a pozostałymi dwoma przyciągnął do siebie przekąski. Zadowolony wyszczerzył szczękoczułki – w końcu, pomyślał. Od dawna docierały do niego plotki, że na odległej planecie mieszkają inne stworzenia słynące ze swoich sieci. Długo czekał na film dokumentalny, który miał nakręcić wynajęty przez niego zespół badawczy. Teraz wystarczyło już tylko kliknąć start. Poleceniem głosowym uruchomił dyktafon – w ten sposób najbardziej lubił notować – i wyczekiwany seans mógł się wreszcie zacząć.

– A, to ciekawe, dwunożni – zauważył głośno. – Istoty społeczne.

Patrzył jak oczarowany.

– Co za możliwości. Zupełnie nowe tworzywa, żadnej Fibroiny. Fascynujące!

– Zachowania godowe całkiem pospolite, wdzięczenie się i popisy. Ale co to?! Oprócz nich nieodnotowany wcześniej u żadnego gatunku rytuał, wikłanie w sieć. Każda płeć operuje innym rodzajem przędzy. Samiec próbuje opleść samicę grubą, trudną do przerwania siecią zależności. Zapewnia utrzymanie, uzależnia podarunkami, nie cofa się nawet przed wykupieniem długów jej ojca.

Samice mają zupełnie inną strategię. Tkają delikatną, tak cienką, że dla niewprawnego oka trudną do zauważenia, siateczkę intryg.

Pająk oglądał miłosne podchody z wypiekami na paszczy, objadając się muszkami w miodzie.

– Teraz! To twoja szansa. No zdobądź ją!

– Tkają też w skali makro. – Aż się zachłysnął. – Nawet przed fizycznym niebezpieczeństwem umieją się obronić dzięki przędzy niematerialnej. Nazywają to ubezpieczeniem społecznym . Sieć rozpięta pod całym społeczeństwem uchroni każdego przed upadkiem.

– Ich świat opiera się na gęstej pajęczynie wpływów i zależności. Lobby, korporacje, korupcja, restauracje – powtarzał z lubością obce słowa padające w filmie.

– Wszędzie sieci. O, pajęczy fanatycy, tkacze wizjonerzy – jęknął zachwycony. – Żadnego altruizmu, każde działanie, choćby z pozoru niewinne, jest tylko kolejną nicią przędną. W każdym calu doskonali!

Otarł łezki w kącikach ośmiu oczu. Nie sądził, że po tysiącu latach życia może się wciąż tyle dowiedzieć o tkaniu sieci.