Pojedynki NF (GŁOSOWANIE w I etapie) – Pierwsza para

Zasady głosowania w I etapie:

1. Głosować mogą wszyscy oprócz mnie i uczestników turnieju.

2. Każdy ma do dyspozycji cztery głosy, czyli po jednym na parę.

3. Głosujemy do piątku (chyba, że będzie mało głosów, wtedy przedłużę głosowanie)

4. Niedopuszczalne jest zakładanie konta w celu zagłosowania na znajomego i tylko w tym celu. Jeśli zachowanie jakiegoś użytkownika wzbudzi moją i żółwia wątpliwość, wówczas głos zostanie unieważniony, jeśli znajdziemy ku temu przesłanki.

5. Sugerowanie oraz naprowadzanie użytkowników przez autora miniatury również jest niedopuszczalne.

6. Kolejność par, jak i samych uczestników, została zmieniona, także z wszelkich strategii obliczeniowych można spokojnie zrezygnować.

Proszę, żebyście nie offtopowali w wątkach, ponieważ skutecznie utrudni mi to zliczenie głosów. Inaczej i dosadniej mówiąc – offtopujcie sobie gdzie indziej!

Zapraszam do zabawy i głosowania :D

Jeśli ktoś nie zdążył się zorientować o co w tym wszystkim chodzi, zapraszam do wątku:

Pojedynki NF

--------------------------------------------------------

Tekst A

Nad rzeczką opodal krzaczka

– Witaj. Spełnię jedno twoje życzenie – powiedziała złota rybka znudzonym tonem. – Pamiętaj jednak, że będziesz musiał ponieść jego konsekwencje.

Zszokowany Mietek tępo wpatrywał się w istotę, którą znalazł w sieci, pomiędzy pustymi butelkami, puszkami i jakimiś śmieciami. Niby rybka jak rybka, płetwy, ogon, łeb, tylko łuska o niecodziennym odcieniu…

Mietek podrapał się w czubek łysiejącej głowy i rozejrzał podejrzliwie by sprawdzić, czy to nie któryś z jego kumpli do butelki robi sobie jaja, jednak dookoła nie było żywego ducha. Tuż przed świtem nie uświadczysz nawet zapalonego biegacza ni cierpiącego na bezsenność emeryta z psem. Brzeg niezbyt czystej miejskiej rzeczki był brzydki i zarośnięty jak zawsze. Wszystko było jak zawsze, poza złotą rybką.

– Zgiń, przepadnij? – zaryzykował Mietek.

– Ja nie diabeł – westchnęła rybka. – Nie traćmy czasu, bo im dłużej jestem poza wodą, tym bardziej słabnę. Życzenia mniejszego kalibru, rozumiesz.

Mietek zastanowił się. Właściwie, nawet jeśli to delirka, to co szkodzi spróbować?

– Skrzynka wódki! – zaordynował, ucieszony, że może tego dnia obejdzie się bez wystawania pod Tesco.

– Pamiętasz o konsekwencjach? – ostrzegła rybka. – Jak ci dam wódkę, to ty całą spijesz w ciągu trzech dni i odjedziesz nogami do przodu. Marskość wątroby, kolego. Tak tylko mówię – dodała, widząc minę Mietka. – Żadnego małego druczku na dole umowy, musisz być świadomy tego, co wybierasz.

– Ale jak będę pił z umiarem, to jeszcze trochę pociągnę? – upewnił się. Rybka skinęła głową. – No dobrze, to chcę pieniądze, dużo pieniędzy. Pięćset złotych!

– Jak ci dam pieniądze, to jeszcze dziś wieczorem napadną cię w parku Kazio z ekipą – odparowała rybka. – Sklepią ci pysk tak, że własna matka cię nie pozna. I rękę złamią. Po co ci to?

– Nosz… – fuknął zirytowany Mietek. – No to co można, jak nic nie można?!

– Hmm… – zastanowiła się rybka. – Świeże warzywa i owoce można. Witaminy, sole mineralne, yerba mate i chlebek z ziarnami. Regularne mycie i poranna gimnastyka też nie zaszkodzą. Wizyta u dentysty i…

– A żeby tak cię pokręciło! – wykrzyknął Mietek. Wyciągnął dłoń i zacisnął ją na szamoczącej się rybce. – Chcesz dać mi coś, czego potrzebuję? No to piknie, bo słyszałem, że ryby są zdrowe…

Niedługo potem zapach smażeniny przyciągnął nad brzeg rzeczki innego menela, ale było już za późno. Ze złotej rybki zostały tylko ości, a Mietek właśnie składał sieć, szykując się, jak co dzień, do wyprawy pod osiedlowe Tesco.

Tekst B

Renesans życia

Wędrowiec ujrzał mury świątyni – porośnięte dzikim pnączem, dumnie górowały nad okolicznym wrzosowiskiem. Kościół – świadek obrzędów Starej Wiary – popadał w ruinę. Witraże, przedstawiające fałszywych proroków, zionęły dziesiątkami dziur – kolorowe szkiełka jako pierwsze poddały się upływowi czasu.

Ikke wszedł głównym wejściem, pozbawionym wrót. Wnętrze spowijał półmrok, poprzecinany soczystymi strumieniami światła, wdzierającymi się przez dziurawe okna. W powietrzu unosił się słodkawy aromat kadzidła. Jeśli informacje zdobyte w Źródle były prawdziwe, to właśnie tutaj spoczywa ostatni Anioł.

W miejscu, gdzie Oszukani stawiali krzyże z Fałszywym Zbawcą, znajdował się wysoki, metalowy trójnóg z podwieszonym srebrnym kokonem. Wędrowiec poczuł, jak serce zaczyna walić z nerwów. Jaka jest szansa, że Aniołowi udało się przetrwać? Przecież Druga Wielka Inkwizycja skutecznie wyeliminowała większość Posłanników Życia. Jak mówili Starowiercy: „spadł na nich gniew boży” – faktycznie będący strachem dostojników, drżących o swe posady.

Ikke podszedł do kokonu. Zasuszone, szare ciało przypominało mumię. Skórzaste skrzydła ściśle otulały ciało męczennika. Relikwie, po tylu latach spędzonych w świątyni, zachowały się w doskonałym stanie. Srebrna sieć mocno przylegała do skóry Anioła, znacząc ją setkami krzyżujących się rowków. Jedynie głowa istoty była wolna od wrzynającej się w ciało nici.

Ikke dotknął skrzydlatego. Martwy Anioł drgnął, a po chwili świst powietrza, wciąganego do płuc, przerwał panującą w świątyni ciszę.

– Ktoś ty? – zapytał zachrypniętym szeptem.

– Jestem Ikke z domu Ura. Przyszedłem prosić cię, o Prawdziwy, o kroplę Życia.

– Najpierw mnie uwolnij – zażądał Anioł.

– Skąd mogę mieć pewność, że mnie nie zabijesz?

– A czy ty zabiłbyś swojego wybawcę? – skrzydlaty z wysiłkiem wypowiadał poszczególne słowa.

– Na twoim miejscu, zrobiłbym wszystko, aby się uwolnić – Ikke bał się podstępu.

– Spójrz mi w oczy: nie zabiję cię, masz moje słowo. I obdarzę cię nieśmiertelnością, jeśli tego sobie życzysz.

Ikke skinął głową – podania i legendy jednak nie kłamały…

Przeciął srebrne nici zakrzywionym ostrzem. Kokon rozpruł się, uwalniając przeraźliwie chude ciało. Anioł z hukiem upadł na posadzkę, by, po zaczerpnięciu głębokiego wdechu, rzucić się na swojego wybawcę. Moment później zatapiał kły w pulsującej tętnicy Ikke.

– Dlaczego?! Obiecałeś… – sapał wędrowiec, pozbawiany krwi.

– Obiecałem ci tylko życie wieczne – odparł już-nie-ostatni wampir, gdy zakończył posiłek.