WSTRĘT
Wędrowycz Onan znany był na cały świat od a do z, bo od urodzenia samotnie żeglował przez góry i doliny, odwiedził dna wszystkich nieodkrytych mórz a nawet i szczyty. Zwiedził nie jedną żyzną pustynię, bujnie porośniętą roślinnością, florą i fauną, a także wszystkie przeludnione pustkowia i przepaści. Znali go wszyscy – nawet ci, którzy go nie widzieli, ani nawet nigdy o nim nie słyszeli. TAK bardzo był znany. Znał się też na wszystkich i ze wszystkimi – bo był alfą i romeą. W wędrówkach podczas swych podróży odwiedził wiele dzikich krajów, m.in. takich jak: 1. Dziki Zachód (szukał też 2. Dzikiego Wschodu, ale tam jeszcze nie doszedł), 3. Orient (gdzie został zorientowany inaczej – od tego czasu kazał nazywać się Anan) i 4. wiele, 5. wiele, 666. WIELE innych. A było to tak…
pOCZĄTEK
Pewnego razu Onan przemierzał niespiesznie przez mauretański rynek szybkim kroczem. Lubił pić gęsty, czarny jak jego miecz, nabój z czarnego prochu. Zakrzyknął tędy więc do dziobatego na twarzy (i nie tylko) na ulicy tubylcy, który był Maurem:
– Małżu! Czy to ty sprzedajesz się wszystkim wasz czarny i gęsty, jak mój miecz, nabój do picia który przezywa się kafka?
– Tak, wielki wojowniku, to ja mam i sprzedaję ten napój do bicia! Moja firma świat czy też inne zasługi: „Imputowanie, ekstrahowanie, drobne kradzieże”, do usług Panie.
– Wlej mi więc, bo chcę się nabić. Tu i teraz. W butelkę!
Jak mu kazał, tak mu zrobił. Więc mu wlał. Lał i lał, aż spuchło Onanowi to i nawet owo, bo sprzedawca Kafki przeleciał przez górny wierzchołek butelki i popa żona została prawica dłoni Onana. A było to straszne przewinięcie, bo Onan lubił swoją prawą dłoń bardziej od swej żony ze swego nieprawego złoża.
Gdy ludzie skompresowani na rynku to ujrzeli, zamilkli i nastąpiła wielka konstelacja i zaciążyła cisza. Wszyscy co do ostatniego szylinga myśleli. Co się teraz stanie i komu stanie? Ktoś wykrzyknął do sprzedawcy Kafki:
– Co robisz, kafkoróbco?! Chcesz iść pod swąd, mieć procesję i iść do niewoli?
Tłum zaczął donośnie skalpować jego imię, krzycząc donośnie rękami: „Walka! Walka! Walka!”.
Onan niewidocznie uśmiechnął się szeroko i krzyknął przeraźliwie przez zaciśnięte w pokurczu zęby: „Chcecie wałka?!”. A oni chcieli, bo widzieli masę walek. Więc On, Onan, pokazał im wałek. Kawałek, po kawałku.
Wyciąg z poszwy swój wielki czarny miecz.
– Kordon blef! – kazał się bronić przeciwnikowi, który był bezbronny.
– Nie, nie bij, panie Onanie, ja wiem, że popełniłem straszne foyer, a może nawet foie gras – diler Kafki ze strachu zaczął płynnie mówił obcymi jeżykami. (tu powinno być fo-pa, ale diler Kafki był niewykształciuchem i się pomylił. Dwa razy).
– Czy ty mnie właśnie próbowałeś obrazić? Walc ze mną, jakem tu stoję, bo inaczej zerżnę cię jak psa!
– A co, jeśli cię pokonam? – zapytał sprzedajny Kafki.
– Nie po możesz mnie konać! Takie gówna jak ty to ja zjadam na śniadanie!
Lud zaszemrał jak woda w kretesie, wyrażając ubolewanie nad specyficznymi upodobaniami kulinarnymi Onana. Ktoś wyszedł i powiedział – a był stary, ale wyglądał coraz młodziej:
– Poczekaj, cnotliwy wojowniku. Czy wież, jaki dziś dzień?
– Niedziela?
– Nie, 3-dziesty luty! Mamy rok przestępczy, dlatego ten łobuz-przestępca może się poddać, a ty musisz go wziąść. Na sługę. Albo na misjonarza – obojętnie.
– Kim jesteś, meandrze? – zapytał młodo wyglądającego starego mędrca Onan.
– Jestem ksiądz Krzysztof Jidisz – izraelicki celebryta. Ale dla ciebie ekscelencja Ksiądz Krzysztof.
– A wyglądałeś dla mnie jak Baton. Bendżjamin Baton. – powiedział, bo naprawdę tak myślał. – OK. książę, przepraszam, chciałem powiedzieć ekstremencjo. A jeśli nie chcę go sobie poddać?
– Milcz, gówniarzu, albo poszczuję cię swoim ptaszkiem! – a ptaszek jego był wielki jak miniaturowe bydlę karmione na sterydach. I często stawał równo do walki. To go przekonało.
– Okay, poddaję się, będę ci smużył rano i wieczorem i w nocy. W dzień też oraz nazajutrz – zaoferował się przegrany.
– Okej, zgadzam się. Ja, wielki Onan von Ista biorę sobie ciebie – teraz i na zawsze i na zawsze weki wieków. Jak masz na imię, mój sługo.
– Jestem An’al, starszy sprzedajny Kafki.
– Od dziś nie sprzedajesz Kafki innym. Od dziś dajesz – i to tylko mi i wyłącznie! A imię twoje będzie tylko An’al. Będzie łatwiej zapamiętać. An’alu, weź mój czarny długi miecz na barkę i idź przede mną.
– Ale swoją barkę zostawiłem na brzegu…
I poszli. Tak oto Onan i An’al zostali dogłębnymi przyjaciółmi.
ŚRODEK
Zajrzeli przez potwór od klucza. Zapukali do drzwi, ale zamek był zamknięty na głuchy zamek. Więc weszli przez zboczoną bramę, która była z boku, i uchylona i otwarta. Pałac nie był duży, bo drewniany, dlatego Onan i An’al w jednym spali łożu. Onan na górze, a An’al na wiórze. Byli akurat w Polandii u dobrego znajomego – Mieszka Pierwszego. Mieszek Pierwszy wraz ze swoim nieznanym bratem Jarkiem, który też nazywał się Pierwszy, zaprosił Onana na najlepszą imprezę pod słoniem. Mieli wódkę pić, papierosy palić i rzyć – po prostu rzyć!
Przed tą bibką wszech wczasów, Onan biegał topless po pokoju komnaty, szukając czegoś zajadle.
– Czego szukasz, mój władco – zapytał oralnie An’al.
– Rękawicy stalowej, gdzieś zginęła mi rękawica od zbroi!
– Onanie, to mi przypomina, jak kiedyś mojemu kuzynowi też zsunęła się rękawica…
– I co, i co? Co wtedy zrobiłeś?
– Delikatnie wypierdziałem…
– Jesteś obrzydliwie zabawny!
Obaj zaczęli się serdecznie śmiać z cudownego żartu. Był on dowcipny, a nawet dowdupny, chciałoby się rzec. Ktoś zapukał jednak do drzwi, przerywając ustne igraszki dwóch panów.
– Kto tam – odrzekli wspólnie, podnosząc się z barteru.
– Arnold Czarnomurzyński – zaszczebiotała szczupła istotka po drugiej stronie bramy. – No dobra, żartowałam, jestem Nivea, nadworna tego dworu.
– Możesz wejść – pozwolił jej on, czyli An’al. Więc weszła, gładko jak nigdy przedtem. Bo pierwszy raz weszła do ich celi.
Im oczom pojawiła się piękna, jasnoskóra elficzka, jej kręcone blond oczy i włosy koloru morza, w których głębi utopił się już nie jeden tytanik, powaliłyby ich na kolana, gdyby już na nich nie klęczeli. Cerę miała gładką jak korund. I takiej też barwy, jednakże zdecydowanie jaśniejszej – prawie jak mleko. Onan puścił od razu swoje lejce fantazji. Ale jego marzena o wspólnej upalnej nocy z piękną nieznajomą, Niveą nadworną, pękła jak bańka maślana, bo Nivea stwierdziła:
– Mieszek zamówił dla was w restauracji zamkowej trochę ziemniaków spieczoną marchewką i pomidorem. I zaprasza na górę, do zamkowych piwnic. Taka sytuacja.
Wyszła, a Onan poszedł z Anią. Gdy tylko wyszedł spokoju, zza rogu wyskoczył Mieszek i krzyknął „UUUUH!”.
– AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH – ryknął przestraszony Onan – zaszedłeś mnie, z boku!
Na kolacji przy stole siedziały dwie młode białogłowe, zalotnie zerkając w stronę Onana i An’ala.
– Hej piękne panie. Wiedziałem, że niebo jest dziś cię mniejsze.
– Dlaczego, Panie Onanie – zapytały obie. Znały jego imię, bo był sławny na całym świecie! Nawet wy to wiecie.
– Bo straciło swoje dwie najjaśniejsze gwiazdy – Onan podrywał je po szlachecku a nawet nonszalancku – I to właśnie o was chodzi ;) – zamrugał do nich jednym okiem, nie poruszając drugiego.
– To bardzo miłe – ucieszyły się obie strącone.
– Jak macie na imiona? – ruszył bezprecedensalnie do szturmu twierdzy ich serc.
– Ja jestem Nasturcja Pruderia – powiedziała ładniejsza. – A to moja siostra, Masturbacja Bezpruderia – wymownie pokazała na tę jeszcze ładniejszą.
– Super. Fajnie was poznać. Kocham was. – i poszli wspólnie do alkierza, gdzie stało łże z baldachem.
Po powrocie Mieszek Pierwszy wiedział, co się świeci. Rzekł był do swojego przyjaciela „Nie śpij z wrogiem, one są twoim przeciwnikiem w turnieju magicznym o panowanie nad światłem!”.
– Dlaczegóż mi nie powiedziałeś, że będę walczył na arenie! – zwrot akcji był niesamowicie zaskakujący dla obu z nich.
– Poniewóż azaliż to mój prezent dla ciebie i li tylko z okazji ostatnich twoich urodzin, tudzież. Niespodzianka – będziesz mógł dowieźć, że nie zginiesz i że jesteś wielkim Onanem – Barbarzynką. Ale – nie ma co płakać nad rozlanym dzieckiem z kąpielą. A właśnie, kazałem Nivei wlać ci wannę do wody – przyda ci się długa kąpiel, capie.
Po obitej kolacji rycerz wszedł na wagę. Spojrzał na dół i się zwarzył. A widok ten bardzo mu ciążył.
***
Niektórzy śmierdzą potem. Inni śmierdzą nawet przedtem. I właśnie tak bydło w przypadku Onana – bał się strachliwie jutrzejszej konsternacji z wojskami Nasturcji i Masturbacji. Ale wiedział, że tylko on, samotny bohater, może przeciw wstawić się tysiącom rycerzy pozwanych ze wszystkich dwudziestu stron tego magicznego świata.
Wszedł jednak na arenę, schowany i przyczajony. Naprzeciw jego stanął wielki, z 20-centymetrowym szpikiem na czubku tyczki. Z resztą on cały był metalowy. Na zbroi miał wyryty napis Luk Mordul. I tak się właśnie nazywał na imię. Obok Luka Mordula człapała między źdźbłami tratwy wielka Walkiria. Jej wzrost też był pokaźnie mały. Przypominała Onanowi jego niegdysiejszą żonę, która za autokarę była w ciąży karetą arabów, ale zdecydowała się na abordaż niechcianej ciąży.
– Kim jesteście! – zapytał Onan, bo jego i tak wszyscy znali.
– W naszym trio komando są dwie osoby! Ja jestem Luk, menadżer armii Nasturcji i Masturbacji. A to moja żona Hajdi, ona jest menażerią armii. I pokochamy Cię na zawsze w walce!
– Nie ODDAM SKÓRY TANIO – wycedził WYRAŹNIE przez wystrzyżone zębiska Onan.
– I wajce wersa! – odpowiedzieli mu, żeby wiedział, że oni też.
– Która jest godzina – Mordul zapytał żonę.
– Trzy po „za dziesięć” piąta. – odparła jego pytanie dokładną odpowiedzią riposty.
– Ok. – zawył do Onana – spotkajmy się tutaj jutro rano! – pojechał mu z głębokiej rury.
JUTRO RANO
Słońce wschodziło już drugi dzień. Ale jutrzejszy poranek nadszedł już dziś. Onan spał pod drzewem, kątem plując. Nagle w głowę uderzyła go żołądź wiewiórki – wtedy nagle natychmiastowo się obudził. Zobaczył, że An’al leży obok niego i że do jednak nie wiewiórcza żołądź go obudziła.
– Wysnułem pewną apoteozę – zaczął Onan.
– Chyba „wyśniłem apoteozę” ?– poprawił go An’al.
– Nieważne, niech będzie, że wyśniłem teorię. Już wiem, jak pokonam Luka Mordula. Zabiję go!
– Nie chcę cię zawieść , ale cię zawiozę – potwierdził filozoficznie An’al. Płotka głosiła, że Luk Mordul jest przeciwnikiem niepokonywalnym. Kiedyś ponoć został skazany na karę śmierci za popełnione samobójstwo, ale i tak przeżył.
– To może stanowić pewien problem. Ale mam pomysła. – i zadzwonił do Ulf Wonsa.
Ulf Wons był znany w całej najdalszej okolicy z Harlemu swoich żon, które wypożyczał za pieniądze. Onan wypożyczył je wszystkie na tę definitywną okazję. Miał plan wykorzystać je w sobie tylko znanym celu i sposobie.
PÓŹNIEJ
Onan poszedł na rezonans pobliskiej okolicy – niczym afrykański tygrys wąchał powietrze chrapami. Walczył często, dlatego był dobrze za ukartowany w boju. Wielokrotnie odnosił wiele śmiertelnych ran – na wszystkich rękach, na lewej nodze, pod okiem a nawet w Warszawie! Ale nie obnosił się z nimi.
Gdy wszedł na salę boju, będącą okrągłą ireną, ujrzał Luka Mordula, stojącego w szerokim róż kroczu. Nie wyglądał, jak popularny obszczymurek. Raczej jak super-oprych. Hajdi siedziała na galerach i kibicowała swojemu mężu.
Onan wiedział, że parząc się w walce z takim wielkim przeciwnikiem musiał zachować czułość na wszystkich zmysłach i członkach. Postanowił, że na pierwszy rzut najpierw zbeszta go z błotem.
– A teraz zbesztam cię złotem! – i wyciągną dwa gołe miecze dwuręczne, kryjąc się za tarczą opuszczoną z przyłbicy. Lubił używać mieczy dwuręcznych, bo czasem walczył lewą, a czasem nie lewą ręką.
Płotka nadal głosiła, że Luk Mordul był przeciwnikiem niepokonywalnym. Kiedyś ponoć został skazany na karę śmierci za popełnione samobójstwo, ale i tak przeżył. I nic się nie zmieniło.
Onan wykazał się niebywałą nadwagą, ruszając pierwszy do ataku. Zatrzepotał obu mieczu w powietrzu, wytwarzając wirujące tsunami wiatru. To powaliło Luka Mordula na ziemię. Był jednak doświadczalnym zawodnikiem, dlatego umiał sobie poradzić w każdej sytuacji. Wziął się i złapał swoje nogi i podniósł się do góry, stawiając się na stopach. Tego się nie spodziewał i bardzo to zniesmaczyło Onana. Z wielkiego porażenia upadł na ziemię, a Luk Mordul chciał dokonać rytualnego harikriszniri na zaskoczonym Onanie. Doskoczył do niego ze swym obnażonym mieczem, wykonanym ze spichlerzu. Ale Onan tylko udawał powalonego – szybko chwycił trzeci, ukryty przy kostce, miecz dwuręczny w pochwie i ciął nim na wylot. Luk figlarnie odskoczył, chybiając ciosu Onana. Jednakże tylko nieznacznie, bo miecz rozciął mu ufo. Rozjuszony tym faktem, wielki jak troll Luk, zawył donośnie, kwiląc wzniośle. To dało Onanowi szansę na przegrupowanie się. Uciekał zakosami na wprost, w kierunku przeciwnym do ku swojemu wrogu. I wtedy rozległ się krzyk na trybunach. To An’al:
– Teraz! – a na arenę wleciało tak średnio mniej więcej plus minus około 20 żon Ulf Wonsa.
– Chcesz mnie pokonać tymi kobietami, Onanie – zapytał Luk Mordul – Masz bardzo przeciwne wyczucie humoru – zaśmiał się Luk.
Luk walczył z rozdziewiczonymi kobietami jak Don Żul Man. Krzyczał do jednej: „Ty mi tu nie będziesz stroiła homarów.” , do drugiej „Uważaj, bo zrobię ci takie sakrum sprofanum, że cię rodzony ksiądz nie pozna.”. Gdy zaatakowały go dwie identyczne bliźniaczki stwierdził, że ma de coupage, bo już je gdzieś wcześniej widział.
Wymachiwał swoimi moczami na lewo i prawo, a gwałtu nie było rety. Onan wykorzystał okazję i wyciąg swój złoty łuk ze srebra. Naciąg diamentową cięciwę i puszczał szczały w kierunku przeciwnika. Luk Mordul opędził się od kobiet, uniknął szczał i doskoczył do Onana, prawie kończąc jego marny żywot na tym pa dole. Ale wcześniej krzyknął:
– Ja sem e-LUK-tronicky MORDULec.
Teraz Onan ze strachu zaczął mówić obcymi jeżykami, a dokładniej po czechosłowacku:
– Pane terminatore, ne zabijajte mne!
– Nee, to se ne da!
– Ale LUK, ja sem twoj tatinek – wycharczał Onan, który miał na sobie czarny kask i prawie leżał na loży śmierci.
To zdezorientowało Mordulca, a Onan wyciął mu numer, i przeciął na pół. Mordulec upadł twarzą na dół, na szybkę czarnego kasku Onana. On poczuł jego straszne parcie na szkło. Ale to już się nie liczyło, bo Mordulec umarł i zginął.
KONIEC
Chory Portier u nieba bram władał tak pokaźną magią, że nie wpuścił do nieba Luka Mordula, bo był Homerem – istotą zło żoną. Z dwóch różnych – człowieka i maszyny.
KONIEC KOŃCÓW.
