- Opowiadanie: wlazio - Warren Cooper: Strzelanina w Cutter [Konfrontacja 2013]

Warren Cooper: Strzelanina w Cutter [Konfrontacja 2013]

Autorze! To opowiadanie ma status archiwalnego tekstu ze starej strony. Aby przywrócić go do głównego spisu, wystarczy dokonać edycji. Do tego czasu możliwość komentowania będzie wyłączona.

Oceny

Warren Cooper: Strzelanina w Cutter [Konfrontacja 2013]

Dopiłem whiskey i postanowiłem wyjść na zewnątrz. Przecież McCoy nie zabronił mi spacerów.

– Wracaj do środka – warknął Joseph, kiedy tylko wystawiłem nos z saloonu.

– Dlaczego?

– Wracaj i czekaj na szeryfa, jasne? – Podszedł tak blisko, że owionął mnie jego czosnkowy oddech. Cofnąłem się, nie będąc w nastroju na inhalacje.

– Chyba czas się zbierać – mruknąłem do siebie.

Chwyciłem butelkę i wróciłem do pana Czosnkowe Powitanie.

– Hej, przyniosłem ci coś do picia – powiedziałem, podtykając mu puste naczynie pod nos.

– Przecież tu nic… – Przerwałem to błyskotliwe spostrzeżenie, rozbijając szkło na głowie Josepha.

Uderzyłem kilka razy pięściami i poprawiłem kopnięciem. Pozbawiwszy prostaczka przytomności, pozbawiłem go również rewolweru i poszedłem znaleźć mój dyliżans.

Stał przed stajnią. Trzej zastępcy szeryfa gmerali pod podwoziem, a McCoy zaglądał do środka. Zauważył mnie natychmiast, mimo że podkradłem się między domami.

– Hej, Cooper! Podejdź no tutaj! – krzyknął, ruszając w moją stronę i wyjmując rewolwer. Jego przydupasy w pośpiechu gramoliły się spod dyliżansu. Nie miałem już wątpliwości. Musieli znaleźć skradzioną przesyłkę.

– Wyłaź, Cooper! Musimy pogadać!

Proszę bardzo, pomyślałem. Mam wyjść? Nie ma sprawy. Wyskoczyłem na ułamek sekundy i strzeliłem szeryfowi prosto w bebechy. McCoy mnie zlekceważył, podszedł za blisko. Jestem kiepskim strzelcem, ale nawet ja trafiam z kilku kroków.

Rąbnąłem szeryfa, pomyślałem z niedowierzaniem patrząc, jak mężczyzna osuwa się na ziemię. Teraz mi nie odpuszczą.

Ruszyłem sprintem za dom, nie pozwalając okrążyć się w szczelinie. Wypadłem na plac niemal równocześnie z pierwszym rewolwerowcem; huki wystrzałów wybrzmiały jednocześnie. Klepnięciem dłoni odciągnąłem kurek i wypaliłem drugi raz, a zaraz po tym trzeci. Nie trafiłem, ale zmusiłem drania do wycofania się między domy.

Pobiegłem w stronę stodoły. Mijając szczelinę, w której krył się zastępca McCoya, strzeliłem na ślepo, bez zatrzymywania. Facet krzyknął, złapał się za nogę i upadł, a ja zaśmiałem się, nie wierząc we własne szczęście.

Okrążyłem budynek od tyłu i władowałem się na drugiego pomocnika szeryfa. Ostatni pocisk wystrzeliłem niemal z przyłożenia.

Coś dziabnęło mnie w lewym barku. Kula przeciwnika urwała mi kawałek skóry i mięsa, ale on za to padł na ziemię z raną w okolicy serca. Poczułem dziwny chłód. Dwaj pozostali strzelcy mieli szanse na przeżycie, ten chłopak żadnych. Był dużo młodszy ode mnie, nie miał chyba nawet dwudziestu lat.

Odetchnąłem ciężko, wyjmując broń z martwej dłoni i kucnąłem za stertą desek. Sprawdziłem bębenek. Zyskałem pięć naboi. I został tylko jeden przeciwnik, a zacząłem od czterech. Dla odmiany poczułem lekką euforię. Mogło mi się udać!

Wyjrzałem ostrożnie zza stosu z bronią gotową do strzału.

Poczułem, że robi mi się słabo.

Środkiem drogi szedł Czerwony Łowca.

Wysoki, szczupły mężczyzna nie krył się w żaden sposób, a broń trzymał niedbale. Wyglądał, jakby mimo upału czuł się świetnie w zapiętym pod szyję karminowym mundurze. Zdjął kaptur, jednak dzięki cynobrowej chustce na głowie i stalowej osłonie na szczęce oraz nosie pozostał zamaskowany. Nie spieszył się. Nonszalancja w jego ruchach była wręcz irytująca.

Po knajpach krążyły różne opowieści o Czerwonych. Podobno szkolili ich podkupieni szamani dzikich. Naćpani ziołami Łowcy potrafili przewidzieć, którędy poleci wystrzelona kula. Mieli celowniki w oczach i nigdy nie chybiali. Do tego poruszali się zręcznie jak kot, ich amunicja nigdy się nie kończyła i potrafili czytać w myślach.

Bujdy na resorach. Doceniałem kunszt, z jakim federalny rząd budował legendę swojej jednostki specjalnej, ale nie byłem naiwniakiem i nie wierzyłem w plotki.

– Jak się bawić, to się bawić – powiedziałem i pociągnąłem za spust.

Huknęło, zadymiło – Łowca nawet nie drgnął. Szedł dalej.

Nie trafiłem. Głupio wyszło, ale miałem jeszcze cztery kule. Strzeliłem drugi raz, a ten sukinkot tylko odstąpił w bok. Znowu pudło.

Czerwony stanął w miejscu. Dzieliło nas nie więcej niż dziesięć kroków, a on spokojnie położył strzelbę na barku, wolną rękę oparł na biodrze i gapił się na mnie drwiąco.

Kątem oka dostrzegłem zastępcę szeryfa, który ciągnął rannego McCoya w stronę saloonu. Mieszkańcy Cutter wyglądali z domów zaciekawieni strzelaniną.

Odciągnąłem kurek i wymierzyłem. Celowałem spokojnie, bo Łowca najwyraźniej nie miał zamiaru się poruszyć. Obniżyłem trochę lufę czterdziestki piątki, odetchnąłem, skoncentrowałem się i delikatnie ściągnąłem spust.

Gruchnęło. W tej samej chwili Czerwony Łowca wyskoczył w powietrze i zawirował w piruecie. Opadł na kolano płynnie podrzucając strzelbę do ramienia i wypalił. Wszystko stało się tak szybko, że huk jego wystrzału niemal zlał się z moim w jeden grzmot.

Moją rękę przeszył okropny ból. Wstrząs omal nie wyrwał mi barku ze stawu, porządnie nadwyrężył łokieć oraz nadgarstek i z pewnością wybił wszystkie palce. Mój rewolwer upadł zniszczony kilka kroków dalej.

Spojrzałem na Czerwonego z niedowierzaniem, które pozwoliło mi na moment zapomnieć o ogniu palącym rękę. Czy to przypadek, czy on naprawdę potrafił strzałem wytrącić broń, nie drasnąwszy przeciwnika?

Łowca przerzucił strzelbę przez ramię i zbliżył się. Kpiące spojrzenie mówiło mi, że uśmiecha się pod maską. Poczułem paraliżujący strach.

– Nie strzelaj – poprosiłem.

– Tacy jak ty nie giną od kul – odparł głosem przypominającym syczenie grzechotnika. – Twoje miejsce jest na szubienicy, a ja cię na nią zaprowadzę. – Wyciągnął dłoń i chwycił mnie za potylicę. Przycisnął swoje czoło do mojego. Jego tęczówki zafalowały, zmieniając kolor z brązowego na brudno czerwony. Źrenice pulsowały malejąc i rosnąc, aż wreszcie rozlały się nieregularną plamą po całych oczach. Czerń wystąpiła na twarz łowcy i pokryła najpierw jego postać, a potem cały świat. – Śpij! – warknął.

Posłusznie osunąłem się w ciemność.

 

Powyższa scena jest zmodyfikowanym i ulepszonym fragmentem mojego opowiadania z zamierzchłych czasów. Zastanawiam się, czy nie napisać czegoś większego w tym klimacie, w tej rzeczywistości.

Koniec

Komentarze

Całkiem fajnie się czytało. Liczyłem jednak na trochę dłuższą i bardziej spektakularną potyczkę z Czerwonym Łowcą. lekki niedosyt pozostał. Pozdrawiam

Całkiem w porządku! Skłamałbym, gdybym stwierdził, że scena mnie zachwyciła, ale była ciekawa. Żadne błędy nie rzuciły mi się w oczy, chociaż jestem zwolennikiem pisania nabojów, a nie naboi. Uważałbym też z takimi formułkami jak błyskotliwa spostrzeżenie. W podobnych wypadkach nie mogę się oprzeć wrażeniu, że to forma przechwałki autora – patrzcie jak śmiesznie wymyśliłem, to ten mmoment, kiedy wypada się śmiać.

błyskotliwe spostrzeżenie*

A mnie nie za bardzo przypadło do gustu. Mimo że dzieje się dużo i szybko, cała konewncja jakoś mi nie odpowiada. Może dlatego, ze miejscami używasz żartobliwego języka, ale miejscami wypadasz z tego stylu – jakoś mi to nie gra.

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Gdzieś do "Wyłaź, Cooper, musimy pogadać!" cieszyłem się, bo westerny baaaardzo lubię. Ale potem to już nie był taki klasyczny western, to już nawet nie był antywestern – bardziej skojarzyło mi się z cyberpunkową strzelaniną. Czyta się płynnie, ale tego Dzikiego Zachodu trochę brakuje, wiesz, krzaczków pchanych podmuchem wiatru przez opustoszałą, a minutę temu jeszcze gwarną ulicę; zasuwanych gwałtownie zasłon za szybami, okiennic trzaskających głośno przy zamykaniu; potu lejącego się z czoła podczas pełnego napięcia przepatrywania ulicy, szukania wzrokiem kryjówki przeciwnika, skrzypnięć desek pod obcasami butów, brżeczenia ostróg; konia bez jeźdźca w panice galopującego środkiem miasteczka… (taka uwaga na boku – ludzie w trakcie strzelaniny nie wyglądają z okien przeważnie, dopiero po krótkim okresie ciszy, by sprawdzić, czy strzelanina ustała).

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Podobało mi się. Postać "czerwonego" bardzo interesująca.

Też mi się podobało.

Przynoszę radość :)

Nie mam nic konkretnego do zarzucenia, ale nie porwało mnie. Czytało się ok, bez zgrzytów, jednak czegoś zabrakło. Zatem do poczytania, ale pozostanę neutralna. Pozdrawiam.

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Dziękuje wszystkim za przeczytanie i zostawienie komantarza. PsychoFisch, szczególne dzięki za zwrócenie uwagi na ludzi wyglądających z okna podczas strzelaniny. To rzeczywiście nonsens. Ciesze się, że nikogo nie odrzuciło, martwię, że nikogo nie zachwyciło ; )

Się nie przejmuj, tylko porwij zaraz serca czymś innym ;)

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Nowa Fantastyka