Na Czarnych Skrzydłach

Karcer Lucyfera

Wolałbym już, żeby zakuli mnie w kajdany. Wolałbym, być torturowany każdego dnia. Wtedy przynajmniej czułbym, że czas płynie. Wiedziałbym, że mimo nienawiści, którą pała do mnie każda istota… Ktoś poświęca mi czas. Tutaj nie ma nic poza pustką. Bezgraniczna otchłań, która pochłania mnie coraz bardziej z każdą sekundą. Uwięzili mnie w miejscu pozbawionym czasu i przestrzeni. Nie wiem ile jeszcze wytrzymam i jak długo już tutaj jestem, ale jednego jestem pewien. Nigdy sobie nie wybaczę!

Chciałbym znowu usłyszeć szum liści, poczuć zapach świeżego powierza, dotknąć stopami mokrej od porannej rosy trawy, czy choćby wpatrywać się w zachodzące słońce. Zamiast tego jest tylko pustka. Mówię, ale nie słyszę własnych słów. Nie widzę, ani nie czuję nic. Kim ja jestem? Kim byłem? I dlaczego się tutaj znalazłem?

Ja. Ja, który byłem zaraz po Bogu. Ja Lucyfer, Niosący Światło! Najdoskonalsza istota stworzona przez Pana. Czy naprawdę zasłużyłem sobie na taki los? Chciałem tylko Twojej miłości… Krew, wszędzie była krew. Nie chciałem pokłonić się ludziom. Myślałem, że Ojciec chce mnie zostawić… Że porzucił aniołów dla rasy ludzkiej, rasy stworzonej na jego podobieństwo.

Ja Lucyfer, ten który nigdy nie dostąpi przebaczenia od Boga. Ja Lucyfer, ten który wywołał Krwawą Rebelię. 1/3 aniołów podążyła za mną. 1/3 braci mych i sióstr moich chwyciła za broń, gdy powiedziałem im coś, czego sam pewien nie byłem. Ojciec chce nas zostawić, Ojciec już nas nie kocha… W końcu 1/3 aniołów umarła. Widzę ich wszystkich, pamiętam ich martwe twarze, pamiętam beznamiętne spojrzenia. Widzę krew na twarzach ofiar i krew na rękach katów. To ja ich zabiłem. Umarli przez moją pychę i moją zazdrość. Nie wybaczę!

Czy to wszystko było tego wartę? Czy śmierć moich braci miała sens? Nie wiem i wiedzieć nie chcę. I tak nigdy sobie tego nie wybaczę. Były dwa raje. Jeden dla ludzi i jeden dla aniołów. A ja… Ja zniszczyłem oba. Ja Lucyfer, Archanioł o czarnych skrzydłach. Jestem zdrajcą i głupcem. Nieskazitelne stworzenie wylądowało na dnie piekła. Dlaczego? Przez żałosne grzechy!

Spal mnie Boże! Spal mnie! Spal! Spal!!! – krzyczę, lecz słów moich nie słyszę. Odchodzą gdzieś w otchłań i znikają, jak i wkrótce ja zniknę.

Najbardziej jednak bolą mnie słowa. Zarówno moje, jak i brata mego. Gdy Michał zepchnął mnie w ciemność wypowiedział trzy słowa. Trzy słowa, dzięki którym wygrał naszą potyczkę : „W imię boże…”. To Ojciec chciał, żebym się tutaj znalazł. To Ojciec chciał, żebym cierpiał i żałował grzechów moich po wsze czasy. A ja, dzieciak pyskaty odkrzyknąłem mu w napadzie furii : „Lepiej być królem w piekle, niż sługą na niebiosach”. Nigdy nie zapomnę tych słów. Możliwe, że tylko dzięki nim jestem jeszcze tym kim jestem i nie zatraciłem siebie samego.

Zapłakałem, gdy brat mój w imieniu Ojca naszego zepchnął mnie w mrok. Teraz to Michał płacze, trzymając w dłoni złamaną pieczęć.

Nagle wszystko przepada. Mój ból, moje cierpienie, żal i skrucha odchodzą. Gdy zobaczyłem niewielką szczelinę, przez którą wpadało ostre i bolesne dla oczu światło. Co to za uczucie? Czuję radość? Szczęście? Nie to coś innego, coś co umarło we mnie już dawno. Poczułem nadzieję. Czy Bóg mi wybaczył? Czy któryś z braci moich uwolnił zdrajcę? Czy ludzie łaknący władzy postanowili wydostać mnie z izolatki? To nie jest ważne. Po eonach lat, wreszcie będę wolny… Jasna szczelina powiększa się coraz bardziej i bardziej. Aż w końcu pęka na miliony odłamków, które przyjemnie drażnią oczy odbijając od siebie światło. Światło, którego spojrzenie moje nie miało dostrzec już do końca świata.

Koniec Fragmentu