- Opowiadanie: Bernierdh - Dwie Dusze i samotny wilk

Dwie Dusze i samotny wilk

Autorze! To opowiadanie ma status archiwalnego tekstu ze starej strony. Aby przywrócić go do głównego spisu, wystarczy dokonać edycji. Do tego czasu możliwość komentowania będzie wyłączona.

Oceny

Dwie Dusze i samotny wilk

– Bo z babami to jest tak – ciągnął Jeremiah Hudson – że nie możesz pozwolić im wleźć sobie na głowę. Bo jak wlezą, to już z niej nie zejdą i będą ci w niej wiercić.

– Dokładnie – poparł go Theodor Smith. – Ale z drugiej strony, nie można też baby za bardzo ciemiężyć, bo wtedy to już do niczego nie będzie się nadawała. Cicha będzie taka, nic załatwić, nic wygospodarować, zachować się nie będzie umiała w towarzystwie… Głowa ją boleć wciąż będzie…

– Jakby co, to można obowiązek małżeński siłą na niej wymusić – stwierdził Stephen Mallow.

– No nie wiem – zastanowił się Henry Blake, który znany był z cnotliwości. – A czy to nie jest już gwałt aby i zbrodnia?

– Nie sądzę – oznajmił Mallow. – Zapytajmy księdza. Hej, ojcze, czy myślisz, że siłą zaciągnięcie żony do alkowy zalicza się do zbrodni?

Ojciec Dorian podrapał się po łysiejącym czerepie, zastanowił chwilę, po czym rzekł:

– Mnie tam uczono, że żona winna się regularnie oddawać mężowi.

– A widzisz? – ucieszył się Stephen. – Łono żony twoim łonem, nie masz się czym przejmować.

– No, przecie mówię – westchnął Hudson. – Nie będzie ci baba wchodzić na głowę. Ty decydujesz, kiedy chędożyć… – spojrzał na księdza – …współżyć, znaczy się. Kto nosi spodnie, ty czy ona?

– U mnie to ja – powiedział Blake. – Ale mój dziadek był szkotem.

Eliah Becker siedział zaś niepewnie w siodle, próbując słuchać udzielanych mu mądrych rad i jednocześnie podziwiać egzotyczną przyrodę Nowego Świata. Te ziemie zawsze go fascynowały. Gdy był jeszcze dzieckiem, zawsze marzył, że pewnego razu się tu pojawi, obejrzy nieprzebyte, nieskończone lasy i rozległe równiny, po których pędzą morza bizonów, wzbijając wysokie do nieba chmury kurzu. Zastrzeli kilku potomków Szatana, przepłynie jedną z rwących rzek i stoczy batalię na szczycie wodospadu. W marzeniach wyglądało to pięknie.

Teraz głównie denerwowały go niezliczone owady.

– Ach! – syknął ksiądz, po czym uderzył się w kark, rozgniatając jedno z tych irytujących żyjątek.

– A ty co nic nie mówisz? – krzyknął Jeremiah Hudson do jednego z żołnierzy, wyraźnie spokojniejszego od reszty. – Język połknąłeś?

– Nie mam żony – odparł mężczyzna, podnosząc głowę. Był mało zadbany, jego ciemne włosy były tłuste i potargane, na twarzy miał kilkudniowy zarost. Sprawiał wrażenie żebraka w lśniącym mundurze.

– Eliah też nie, stąd jego wątpliwości. Ty nie masz żadnych?

– Nie.

– Poważnie nie jesteś żonaty? – spytał Smith. – Dziwne nieco. Na młodzika to ty mi nie wyglądasz.

– Dajcie mu spokój – wtrącił Piotr, nim żołnierz zdążył odpowiedzieć. – Nie każdy jest stworzony do ożenku. Mi na przykład nie wolno.

– Piotr mądrze prawi – rzekł ojciec Dorian. – Cieszcie się, że wam dano wybór i nie żądajcie, by każdy podążał waszą drogą. Małżeństwo jest wspaniałą szansą, ale niektórzy czują potrzebę otwarcia jeszcze wielu drzwi, które ten sakrament bezpowrotnie zamyka. Wiecie o czym mówię, prawda?

– O francuskiej chorobie – stwierdził Mallow i wszyscy mężczyźni zaczęli rechotać. Wszyscy z wyjątkiem Piotra i cichego żołnierza. Eliah też się śmiał, choć nie zrozumiał dowcipu.

Później sądzono, że to właśnie ów rechot zwabił indiańskie duchy. Reszta oddziału nigdy im tego śmiechu nie wybaczyła.

***

Jako pierwszy zginął rudy Irlandczyk (Eliah nie pamiętał jego imienia), który jechał nieco z przodu. Tomahawk wyleciał spośród drzew i wbił się w jego czuprynę, wszedł niczym w masło, nie ozdabiając z początku głowy żołnierza nawet maleńką kroplą krwi. Irlandczyk wyprostował się nagle w siodle, pozostał przez chwilę w tej dziwnej pozycji, po czym przechylił się powoli i spadł na ziemię, pozostawiając stopę w strzemieniu. Wtedy wybuchła panika.

Wszyscy bali się szatańskich dzieci.

Wszyscy z wyjątkiem Piotra Gabriela, który natychmiast zeskoczył z wierzchowca, wyciągnął pistolet i czekał na okazję do strzału, schowany częściowo za końskim cielskiem.

– Cholera jasna! Jak oni nas otoczyli?! – ryknął Jeremiah Hudson. – Nie wydali najmniejszego dźwięku!

– Jakie to ma teraz znaczenie?! – wrzasnął jeden z żołnierzy.

– Zawrzyj gębę! – odpowiedział Hudson, który nawet w sytuacji krytycznej nie pozwalał, by osoba niższa stopniem zwracała się do niego w równie bezczelny sposób.

– Ojcze Dorianie, ukryjże się! – rozległ się głos Stephena Mallow.

Było jednak zbyt późno.

Ksiądz, choć nieprzyzwyczajony do bitewnego zgiełku, był niezbędnym członkiem każdej ekspedycji, jako zwierzchnik członka Zakonu. Wszyscy wierzyli, że bez obecności duchownego Świętym Rycerzom odbija i nie potrafią poprawnie wykonywać rozkazów. Podobno zabijają wtedy każdego, kto nawinie się pod lufę, bez znaczenia, czy to duch, diabeł, czy pokorny chrześcijanin. Żołnierze mieli się za chwilę przekonać, ile prawdy jest w tych plotkach.

Nim ojciec Dorian zdążył zeskoczyć z konia, ten stanął dęba, zrzucając niemal swojego jeźdźca. Gdy duchowny próbował utrzymać równowagę, powietrze przeszyła strzała, kończąc swój lot w gardle księdza, które przebiła na wylot, oblewając krwią. Koloratka zabarwiła się na czerwono.

Rozległ się szereg wystrzałów, jednak niewiele z nich dosięgło celu, a jeszcze mniej zadało jakiekolwiek obrażenia.

– Srebrnymi kulami, idioci! – ryknął Piotr Gabriel, po czym sam nacisnął spust. Dało się usłyszeć krzyk powalonego łucznika.

Eliah schował się za pniem drzewa i usiłował przeładować karabin.

Srebrna kula. Srebrna kula. Mam ich przecież trochę.

– Rusz się dzieciaku! – warknął Thomas Lawrence. Chwilę później w jego pierś wbił się tomahawk, a sam żołnierz splunął krwią.

Srebrna kula. Srebrna kula.

Eliah przeładował. Wstał. Zobaczył niewyraźny cień czerwonoskórego. Wystrzelił. Oczywiście chybił.

– Cholera jas…

Nie dokończył, gdyż zmuszony był uchylić się przed nadlatującym toporkiem. Zdążył o włos. Poczuł jakieś szarpnięcie w lewym uchu, lecz nie miał teraz czasu się tym przejmować. Musiał przeżyć. Wycelował. Nie zdążył wystrzelić.

Bagnetem zablokował cios, który nadszedł, zdawałoby się, znikąd. Nim zdążył zorientować się w sytuacji zmuszony był sparować kolejny. I kolejny.

Rozejrzał się. Wyglądało na to, że nikt nie zauważył jego problemów. Wszyscy byli zajęci celowaniem, walką, lub paniczną ucieczką.

Eliah zręcznie blokował kolejne ciosy, za każdym razem robiąc kolejny krok w tył. Czekał tylko, aż inny tomahawk wbije mu się w potylicę.

Wtedy usłyszał wystrzał, zaskakująco blisko. Dźwięk rozłupywanej czaszki. Krew zmieszana z mózgiem obryzgała jego twarz, pobrudziła mundur. Chłopak rozejrzał się.

Jego wybawcą był Henry Blake.

Nie było jednak czasu na podziękowania. Eliah wyprostował się, wycelował i wystrzelił. Jego celem był doskonale widoczny wśród drzew Indianin, który szył nieustannie z łuku, z każdym naciągnięciem cięciwy powalając na ziemię kolejnego angielskiego żołnierza. Becker trafił idealnie. Na moment widok zasłoniła mu szkarłatna chmura, a chwilę później czerwonoskóry upadł, wypuszczając z dłoni śmiercionośną broń.

Chłopak z zaskoczeniem zauważył, że nie wystrzelił przecież srebrnej kuli.

Jeszcze kilkakrotnie wcisnął spust, czasem trafiając, czasem przeciwnie. W końcu usłyszał głuchy szczęk. Nadszedł czas przeładowania.

Znów jako pierwszy pocisk umieścił ten zrobiony ze srebra. Pozostałe były normalne, gdyż musiał oszczędzać kule przeznaczone na duchy. Wystarczyło, że Gabriel za każdym naciśnięciem spustu wystrzeliwuje równowartość jego tygodniowego żołdu. Lub nawet miesięcznego.

Nim Eliah zdążył złożyć karabin, ujrzał Indianina. Trzymał on tomahawk w dłoni, twarz miał wymalowaną dziwnymi symbolami, a jej wyraz szalony i morderczy. Przypominał bardziej zwierzę niż człowieka, do którego było mu oczywiście daleko. Chłopak musiał szybko zareagować. Miał przy pasie pistolet, ale pod wpływem chwili kompletnie o nim zapomniał. Pamiętał jednak o leżącym niedaleko toporku, pozostawionym przez ofiarę Blake'a. Chwycił go prędko i rzucił, choć nie miał w tym wprawy. Nie było nic dziwnego w tym, że nie trafił, ale zaskoczył dzikusa, w wyniku czego on również chybił i natarł na Anglika z wydobytym zza pleców nożem.

Do tego czasu Eliah zdążył już jednak złożyć z powrotem karabin. Wbił bagnet w pierś czerwonoskórego, po czym przekręcił wściekle. W ustach Indianina pojawiła się krwawa piana. Jego oczy były zaś zaskakująco spokojne. Chłopak nie przypatrywał się im jednak specjalnie. Wiedział, że to tak, jakby zajrzał w samo serce Piekła.

Zrzucił ciało z ostrza za pomocą kopniaka. I wtedy nagle błysnęło mu w oczach. Poczuł ogromny ból w lewej dłoni. Zaskoczony opuścił karabin.

– Chłopcze, padnij! – usłyszał krzyk.

To był głos Stephena Mallow. Eliah wykonał polecenie. Rzucił się na ziemię, cały czas zerkając jednak nerwowo na przeciwnika.

Ten Indianin różnił się znacznie od poprzednich. Jego sylwetka była większa, nieco niewyraźna, jakby rozmyta. Wydawał się płynąć przez powietrze, zostawiać ślad w przestrzeni po każdym swym ruchu. Gdy sięgał po strzałę, jego dłoń zdawała się mieć kilka cieni, które podążały za nią, unosząc się i drgając na leciutkim wietrze. Najdziwniejsze w jego wyglądzie były jednak oczy. Złote niczym u kota, otoczone jakby ognistą poświatą i, przede wszystkim, przerażająco puste. Jak u trupa.

Rozległ się szereg wystrzałów. Widać było, jak każda kula zostawia ślad w sylwetce Indianina, przerywając jego połączenie ze światem, zakłócając istnienie, pozostawiając niczym niezapełnioną pustkę. Choć pociski wyraźnie go spowolniły, nie przeszkodziły w naciągnięciu strzały na cięciwę i wystrzeleniu jej w stronę Mallowa. I mimo, że lotki nie wykonały najmniejszego ruchu na wietrze, grot poszybował w stronę Stephena. Rozległ się głośny krzyk.

Eliah nie zamierzał dłużej czekać.

Szybko uniósł opuszczony karabin, ukląkł na jedno kolano, oparł go na rannej, zakrwawionej dłoni i, choć syknął z bólu, zdołał nacisnąć spust. Niewielki wstrząs uderzył go w ramię, lewa dłoń samoczynnie uciekła, piekąc niemiłosiernie, lufa uderzyła o ziemię i raz podskoczyła, odbijając się od niej.

Srebrny pocisk utkwił w piersi widma. Usta Indianina rozwarły się jakby do piekielnego wrzasku, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Czuć było gryzący swąd spalenizny. Zaskoczony Eliah spuścił wzrok, czekając na kontratak.

Gdy ponownie go uniósł, przeciwnika już nie było.

PŁONĄCE ŚWIETLIKI

Wrzask Thomasa Lawrence'a omal nie pobudził zmarłych. Wszyscy rozejrzeli się niespokojnie, spodziewając się, że zwabi to kolejnych Indian.

– Przykro mi, przyjacielu – rzekł Jeremiah Hudson, gdy było już po wszystkim. – To cholerstwo trzeba było wypalić.

– Jeśli zatrute, to i tak długo nie pożyje – zauważył ponuro Winston Goodman, jeden z nielicznych ocalałych oficerów.

– Czerwonoskórzy nie używają trucizn – powiedział Piotr. – A już na pewno nie na tomahawkach.

– A na strzałach? – spytał Eliah, patrząc niepewnie na ciało Stephena Mallow.

– Nic mi o tym nie wiadomo – odparł Święty Rycerz.

W tym momencie Henry Blake wstał, gdyż skończył zakładać prowizoryczny opatrunek na ramię jednego z żołnierzy, westchnął głęboko i podszedł do pozostałych. Pot spływający po jego czole wskazywał na ogromne zmęczenie, co nie było wcale dziwne, gdyż wnuk Szkota od kilku godzin opiekował się rannymi i siedział w okolicach zbudowanego naprędce osłoniętego ogniska, które kierowało ogromną część dymu prosto w jego twarz oraz sprawiało, że na kilometr śmierdział wędzarnią. Niezbyt z kolei chroniło ich pozycję, ale mimo to nie nastąpił póki co kolejny atak.

– Pokaż ten palec, Becker – westchnął Blake.

– Daj spokój, to nic poważnego – próbował wykręcić się Eliah, jednak było to bezcelowe.

– Jak mówię pokaż, to pokaż – syknął żołnierz, szarpiąc go za ramię. – Nic poważnego. Masz szczęście, że to lewa ręka, gówniarzu, bo kto wie, jak by się to skończyło. Jak piłbyś wtedy herbatę, hę? No i masz. Widzę, że serdeczny palec straciłeś bezpowrotnie. Mam nadzieję, że wziąłeś go sobie na pamiątkę?

– Nie mogłem go znaleźć.

– Idiota. Zgubił palec i twierdzi, że to nic poważnego. No, trudno. Nie musisz się martwić, bo środkowego też musimy ci urżnąć.

– Co?!

– To. Masz w nim czucie?

– Nie, ale trochę drga, jak nim poruszam.

– Idiota – powtórzył Blake. – Co ma nie drgać, jak zraniony został w połowie? Nie nadaje się do niczego, trzeba go uciąć, pókiś zdrów. Theodorze, podaj no mi tę siekierę.

– Co?! Nie, poczekaj, Henry, jestem pewien…

– Cholera, Becker, nie bądź baba! Na wojnie zdarzają się rożne rzeczy, niektórzy tracą głowę, niektórzy ręce, a ty rozpaczasz z powodu ucha i dwóch palców! To i tak lewa ręka. Masz szczęście, że żyjesz.

– Nie żyłbym, gdyby nie Mallow.

– Mówiłem imbecylowi, żeby używał srebrnych kul – rzekł spokojnie Piotr Gabriel. – Czasem w ogniu walki nie tak łatwo odróżnić człowieka od widma.

– Jakiego człowieka? – zdziwił się Theodor Smith, sięgając po siekierę. – Przecież tym czerwonym dzikusom bliżej do diabłów, niż dzieci adamowych.

– Skoro tak sądzisz. Ja tam widziałem co mają w środku i, jak dla mnie, ty masz w środku to samo.

– Bluźnierstwo – splunął Jeremiah Hudson.

– Poskarż się księdzu – Piotr wskazał leżące w okolicy truchło z zakrwawioną koloratką.

– Skończcie z tym – syknął Henry Blake, opierając niedbale dłoń Eliaha o drzewo. – Włóż sobie pasek w zęby, bo będzie jednak nieco boleć. Nie jak Thomasa, ale jednak. Tnę na trzy. Raz…

– Poczekaj! – krzyknął Becker. – Ja jeszcze…

– Dwa…

– O, cholera!

– Trzy!

– Rrrrghhmmpffhhh!!!!!

Ostrze siekiery uderzyło prędko, niczym błyskawica, ucinając zraniony palec za jednym zamachem. Krwi nie było zbyt wiele. Palec upadł na ziemię, ale Henry podniósł go szybko i schował Eliahowi do kieszeni. Chwilę później podał mu brudną szmatę.

– Masz – powiedział. – Zatamuj nieco posokę.

– Nie trzeba wypalić? – zapytał nieśmiało Theodor Smith.

– Do czorta! – ryknął Blake. – Czy ja ci wyglądam na doktora? Mój stryjek był weterynarzem i to całe moje pojęcie o studiach medycznych!

– A gdzie jest nasz medyk, jeśli o tym mowa? – zainteresował się nagle Eliah.

Jeremiah Hudson bez słowa wskazał na zakrwawione ciało, przybite strzałami do pnia drzewa. Chłopak kiwnął posępnie głową.

– To wypalać, czy nie? – zapytał Smith, sięgając po nóż.

Blake spojrzał szybko na Piotra, który stał spokojnie i popijał coś z piersiówki, ale ten wzruszył jedynie ramionami.

– W takim razie niech Becker zdecyduje, w końcu to jego łapa – rzekł wnuk szkota i bratanek weterynarza. – Wypalamy, Becker?

Eliah przypomniał sobie krzyki Lawrence'a i innych, którzy zostali zmuszeni do podobnych poświęceń. Wciąż jeszcze bolała go dłoń, a jako że nigdy nie należał do przesadnie odważnych lub odpornych na cierpienie, pokręcił energicznie głową.

– Świetnie – odezwał się jeden z żołnierzy, podchodząc. Eliah nie pamiętał jego imienia, ale nie był w stanie zapomnieć specyficznego, wschodniego nazwiska. Kasparewicz. Co ciekawe, mówił on z idealnym londyńskim akcentem. – W takim razie zastanówmy się może, co dalej?

Eliah, z czystej ciekawości, zapytał na początku ich podróży wspomnianego żołnierza o genezę jego niecodziennego nazwiska. Myślał, że ma on rosyjskie korzenie, ale ciekawiło go, co w takim razie robi w Imperium Brytyjskim, gdyż mieszkańcy ziem carskich rzadko opuszczali swą ojczyznę. Dowiedział się, że Kasparewicz z Rosjanami ma niewiele wspólnego. Jego pradziadek był czystej krwi Polakiem, który do tego stopnia nie mógł znieść sytuacji politycznej (w której to Eliah nie był zbyt obyty), że uciekł do Francji. Jego syn, czyli dziadek Kasparewicza, znalazł zaś nową ojczyznę w Londynie i tak już zostało.

Becker cieszył się, że on jest na wskroś angielski.

– Jak to co? – zdziwił się Jeremiah Hudson. – Nasze cele się nie zmieniły. Zabić tego ich czarownika i zabezpieczyć rzekę.

– Zostało nas mniej niż dwa tuziny, z czego połowa jest ciężko ranna – zauważył chłodno Blake, wycierając siekierę. – Niby jak mamy tego dokonać?

– Na statek też nie wrócimy – Piotr oderwał się na chwilę od piersiówki i spojrzał w ich stronę. – Popłynął sobie. Posiłki dotrą za najprędzej dwa tygodnie.

– Mamy więc tu siedzieć i modlić się o życie? – zapytał Smith.

– Mi tam pasuje ten pomysł – stwierdził Eliah.

– Bo młody jesteś i głupi, więc się nie odzywaj – zgasił go prędko Hudson. – Szatańskie dzieci ubiły nam księdza. Mamy im to po prostu odpuścić? O nie. My jesteśmy chrześcijanami. My na takie rzeczy nie będziemy pozwalać.

– Biblia mówi, żeby wybaczać – powiedział nieśmiało Blake, ale ucichł natychmiast, gdy wszyscy spiorunowali go wzrokiem.

– Ludziom, nie czerwonym demonom – poprawił go Kasparewicz. – Ale zgadzam się z tobą, Henry. Walka o rzekę jest samobójstwem w takiej sytuacji. Powinniśmy skryć się w lesie i czekać na posiłki.

– Tchórzliwy Polaczek – splunął Jeremiah Hudson.

– Powtórz to – warknął Słowianin, zdejmując rękawice.

Awantura wisiała w powietrzu.

– Dość – rzekł spokojnie Piotr, unosząc prawą dłoń. – Jeśli mamy zaatakować rzekę, musimy obmyślić plan. A to i tak wymaga czasu, który to z kolei wymaga siedzenia w lesie. Więc na razie jedynym, o co powinniśmy się martwić jest to, co zamierzamy zrobić z ciałami.

– Pochować – odparł bez namysłu Smith.

– Więc tym się na razie zajmijcie.

***

Nadchodził już zmierzch, gdy Eliah spojrzał z zaciekawieniem na Piotra i zapytał:

– Jak to jest?

– Hm? – Święty Rycerz ugryzł jabłko i zrobił zaskoczoną minę. W takich chwilach tracił całą dostojność i tajemniczość. Jest coś bluźnierczego w oglądaniu swoich największych bohaterów przy tak pospolitych czynnościach.

– Jak to jest być krzyżowcem?

Gabriel przełknął.

– A jak to jest być żołnierzem? – odpowiedział pytaniem.

– Bo ja wiem? – Eliah pomyślał nad tym przez chwilę. – Na pewno inaczej niż w opowieściach. Zaskakująco zwyczajnie. W legendach nikt nigdy nie zastanawia się, jak smakuje pieczona wiewiórka ani nie martwi się tym, że w każdej chwili mogą zaatakować wrogowie, a jemu akurat strasznie chce się szczać.

– Tak samo jest z byciem Rycerzem. Cholernie zwyczajnie, tylko rzadziej niż ty zabijam ludzi, mam więcej srebrnych kul, a twój generał może pocałować mnie w rzyć, bo odpowiadam wyłącznie przed Radą Papieską.

– Wcale nie brzmi zwyczajnie.

– Może i nie. Ale kiedy polujesz na jakiegoś czorta, który kłóci się z interesami kościoła, to i tak cztery godziny spędzasz na planowaniu, sama akcja trwa ledwie kilka minut, a ty oddajesz nie więcej niż dwa strzały. Kiedy coś cię ugryzie, śmiertelnie się boisz. Kiedy indiańska strzała przelatuje ci nad głową, uciekasz. A kiedy chce ci się szczać, to szukasz ustronnego miejsca. To tylko praca, jak każda inna. Nie ma w tym nic niezwykłego. Ty przecież też ryzykujesz życie.

– Prawda.

Siedzieli właśnie przy niewielkim źródełku, w pobliżu którego postanowili rozłożyć obóz. Większość oddziału zajmowała się chowaniem ciał, ale Eliah przyszedł właśnie odpocząć (Henry wciąż bardzo martwił się o jego zdrowie, choć ręka nie krwawiła już tak bardzo) i napić się wody. Gabriel oczywiście nie pracował. Nie chciało mu się, a żołnierze nie mieli możliwości, by go do tego zmusić. Bądź co bądź, Święty Rycerz to niemal duchowny.

– Skąd się wzięło twoje nazwisko? – zapytał Eliah.

– Kiedy członek Zakonu dożyje pięćdziesięciu lat, co, niestety, nie zdarza się zbyt często, zostaje wezwany przed oblicze Rady Papieskiej, która nadaje mu nowe imię, po jednym z aniołów. Mojemu mistrzowi trafiło się Gabriel. Taki Rycerz, czyli w moim przypadku Gabriel, bierze sobie potem dwunastu uczniów, którym nadaje imiona apostołów. Zaś nazwiskiem, jak już się pewnie domyśliłeś, jest nowe imię nauczyciela.

– Rozumiem.

– Cóż, nie jest to zbyt skomplikowane. Generalnie, jeśli chodzi o Rycerzy, to wszystko…

– Piotrze! – rozległ się nagle krzyk Jeremiaha Hudsona.

– Woła mnie, czy Świętego Piotra? – zastanowił się Gabriel.

– Piotrze! Rycerzu! Chodź tu szybko! Koniecznie musisz to zobaczyć! – dołączył Theodor Smith.

Krzyżowiec wstał, przeciągnął się i ruszył w kierunku, z którego dochodził głos. Eliah bez namysłu podążył za nim.

– Zostań – syknął Piotr nawet się nie odwracając.

– Ale…

– Zostań.

Chcąc nie chcąc, chłopak usiadł. Uważał, że to cholernie niesprawiedliwe. Owszem, był młody. Owszem, jego doświadczenie nie mogło się równać z doświadczeniem Kasparewicza lub Hudsona, a już na pewno nie Gabriela, ale to nie był powód, by traktować go jak małe, uciążliwe dziecko. Nie czuł się, jakby był tu na wakacjach.

Choć może po części tak było.

Obiecał sobie, że nigdy nie wybaczy ojcu tego, że wysłał go na tę cholerną wojnę. Nie mógł uwierzyć, że dał się nabrać na te gadki o przygodzie. Młody mężczyzna z tak dobrego domu nie powinien tu siedzieć i umierać ze strachu, zamiast sprzedawać drogie tkaniny, liczyć pieniądze i cieszyć się z rosnącego majątku. Wszystko miało wyglądać inaczej.

Wszystko byłoby inaczej, gdyby trzymał przyrodzenie w spodniach.

Nagle zobaczył światła, które wyrwały go z zamyślenia. Latające, przypominające czerwone robaczki świętojańskie, miotały się bez wyraźnego celu, klucząc między drzewami i tworząc świecące wzorki w powietrzu.

Eliah natychmiast zawołał najbliższego żołnierza. Był to Kasparewicz. Akurat ciągnął po ziemi martwe ciało, w kierunku świeżo wykopanego grobu.

– Hm? – spytał Słowianin, zerkając na niego z ukosa.

– Coś lata po lesie. Wygląda jak świetliki.

– I?

– Nie sądzisz, że to mogą być czerwonoskórzy?

Żołnierz westchnął.

– Posłuchaj, dzieciaku – rzekł. – Wiem, że ostatnimi czasy było ciężko i wszystkim nam udziela się lekka paranoja. To normalne na froncie. Ale mimo to jestem pewien: Indianie są więksi niż świetliki. Dużo więksi. A robaczki świętojańskie nie są podobno niczym dziwnym w tych lasach i nie stanowią dla nas żadnego zagrożenia.

– Nie jestem dzieckiem, więc przestań mnie tak traktować – warknął Eliah. – Doskonale wiem, że to nie były świetliki. Wystaw sobie, że wiem jak one wyglądają. Świetliki świecą na biało, lekko niebieskawo, te zaś są idealnie czerwone, jakby płonęły żywym ogniem.

– To pewnie jakaś tutejsza odmiana – Kasparewicz puścił trupa i wzruszył ramionami. – Zresztą… Poczekaj tutaj!

Wypowiedziawszy te słowa, Słowianin zostawił truchło u stóp Eliaha i pobiegł jak wystrzelony z procy do swojego plecaka. Pogrzebał w nim chwilę, po czym, z triumfalnym uśmiechem, wrócił do młodego żołnierza i wręczył mu pusty słoik.

– Co to ma być? – spytał Becker.

– Widzę po twojej minie, że niezbyt podoba ci się ten szczodry prezent.

– Dziwisz się? Dałeś mi słoik.

– Oczywiście. Na razie to jest zwykły słoik. Ale w przeciągu zaledwie kilku kwadransów zamieni się on we wspaniały lampion, który działa bez ognia; kaganek, który nie potrzebuje świecy ani nawet knota!

– Hę?

– Masz połapać do niego świetlików. Tylko nie zapomnij zrobić otworów, bo wyzdychają. A teraz bywaj.

– Mówiłem ci już, że nie jestem dzieckiem! Zabiłem wielu czerwonoskórych!

– Oczywiście. Łapanie świetlików nie powinno stanowić dla ciebie problemu, skoro tak doskonale poradziłeś sobie z szatańskimi dziećmi. A teraz wybacz, ale ja też mam swoje obowiązki.

Po wypowiedzeniu tych słów, Kasparewicz złapał trupa, wyjął mu z kieszeni marynarki ładny, miedziany zegarek, schował go do własnej, po czym oddalił się pośpiesznie, mimo uszu puszczając skargi swojego młodego towarzysza. Wściekły Eliah kopnął zaś z całej siły w pień drzewa, zmuszając w ten sposób do ucieczki jakiegoś kolorowego ptaka, po czym, chcąc nie chcąc, ruszył wykonać powierzone mu zadanie.

***

Ciało rudego Irlandczyka, na które wskazywał Hudson, rzeczywiście wyglądało co najmniej niecodziennie. Jedna ręka została rozszarpana i obgryziona do kości, tak samo bok i gardło. Trupowi brakowało jednego oka i nosa, zaś do płaszcza przyczepiło się wiele gałęzi, co wskazywało, że truchło przez długi czas ciągnięte było po trawie.

– Dziwne – mruknął Gabriel.

– Dokładnie – poparł go Theodor Smith. – Doskonale pamiętam jak ten piegus umarł! Zabili go Indianie, nie żadne wilki, czy kojoty!

– Czy te dzikusy pożerają swoje ofiary? – spytał Jeremiah Hudson, rozglądając się niepewnie.

Krzyżowiec parsknął.

– Oczywiście, że nie – powiedział. – Poza tym czerwonoskórzy nie mają przecież takich kłów. Czegoś takiego dokonać mogła jedynie jakaś spora i krwiożercza bestia.

– Wilk? – zaproponował Smith.

– Pomyśl chwilę, imbecylu – fuknął na niego Jeremiah, uderzając go lekko w głowę. – Irlandczyk zginął jako pierwszy, a nie ma wilka co sam z siebie by podszedł pod samo pole bitwy!

– Może podszedł później?

– Wilki polują stadami – mruknął Piotr. – Czy znaleźliście inne ciała w takim stanie?

– Jedno. I to jest właśnie najciekawsze.

Święty Rycerz uniósł głowę i spojrzał Hudsonowi prosto w oczy.

– Bo? – zapytał krótko.

– Bo było to ciało indiańskie.

Milczeli przez chwilę, czekając aż Gabriel wymyśli jakąkolwiek sensowną możliwość. Ten zaś oparł się o pień drzewa, zmarszczył czoło, skrzyżował ramiona i zatopił się we własnym świecie. Wyglądał nieco jak uczony, który rozwiązując skomplikowane równanie wertuje w swojej głowie wszystkie znane sposoby rachunku z szybkością błyskawicy. Widać było, jak pracuje umysł Rycerza. Oddychał prędko, źrenice pędziły po jego zmrużonych oczach w lewo i prawo, w lewo i prawo. Na jego skroni maleńka żyłka pulsowała tak prędko, że wyglądała jakby jedynie ostatkami sił trzymała się w całości, jakby za krótką chwilę miała eksplodować i pokryć czoło Gabriela posoką.

W końcu krzyżowiec spojrzał niepewnie na swych towarzyszy.

– Możliwości są w takiej sytuacji dwie – wyjaśnił. – Jedna mniej prawdopodobna od drugiej. Pierwsza zakłada, że wiem o zwyczajach czerwonoskórych znacznie mniej niż początkowo sądziłem, a na tej ziemi żyją bestie, o których żaden ze współczesnych nie słyszał. Druga zaś, myślę, że nawet bardziej przerażająca, zakłada, iż to my przywieźliśmy ze sobą potwora.

Spojrzeli na niego zaskoczeni.

– W pierwszym przypadku – ciągnął Piotr – mam zbyt małe rozeznanie, by móc cokolwiek zdziałać. W drugim zaś, wiem co powinniśmy zrobić. Przynajmniej na razie.

– Co konkretnie? – spytał Hudson.

– Jeśli moje przypuszczenia się sprawdzą, to w przeciągu kilku kwadransów, nasz padlinożerca będzie bardzo, ale to bardzo zmęczony. W takim wypadku musimy dokładnie sprawdzić dwa miejsca. Najbliższy wodopój i najbliższe naturalne schronienie. Jaskinię, na ten przykład.

– Ale jak to w ogóle możliwe? – nie wytrzymał Theodor. – Jakim cudem żeśmy przywlekli tu jakąś zarazę, nie zdając sobie nawet z tego sprawy?

Gabriel westchnął.

– Bo skryła się wśród naszych.

***

Gdy Eliah podszedł bliżej, doświadczył bardzo dobitnie czegoś, co nazywa się mieszanymi uczuciami. Z jednej strony był szczęśliwy i bardzo z siebie dumny, gdyż od początku przecież sądził, że domniemane robaczki świętojańskie wcale świetlikami nie są. Cieszył się, że to on miał rację, a nie ten nadęty Kasparewicz. Z drugiej zaś strony był w tej chwili śmiertelnie przerażony.

Wokół jego głowy krążyły dziwne istoty, jakby w całości zbudowane z czerwonego światła. Latały tak, zostawiając niekończące się smugi w powietrzu i oszukując zmysły Eliaha. Zaczynało kręcić mu się w głowie. Próbował odgonić te potworne duszki. Nie dało się, zręcznie unikały jego ciosów. A może wcale nie unikały, tylko jego ręce przenikały przez ich niematerialne ciała niczym przez powietrze? Niczego już nie był pewny. Po chwili widział już wyłącznie czerwień.

Usiłował krzyknąć, zawołać pomoc, ale chyba zapomniał jak wydobywa się z siebie głos. Nie wiedzieć czemu, miał wrażenie, że jest już martwy.

I nagle wszystko się rozwiało.

Eliah potrzebował chwili, by przyzwyczaić się do tak nagle odzyskanych zmysłów. Nie mógł na niczym skupić wzroku. Zdawało mu się, że słyszy stukot, jakby zza grubego, kamiennego muru. W dłoniach czuł chłodne, wilgotne źdźbła trawy.

Zorientował się, że leży na ziemi. Spróbował wstać, ale kończyny odmówiły mu posłuszeństwa. Czuł, jakby jego ciało zbudowano z ołowiu. Było cięższe o co najmniej tonę. Rozejrzał się więc, choć musiał mrużyć oczy, jakby odzwyczajone od jakiegokolwiek światła.

Dalej znajdował się w lesie, choć chyba nie w tym samym miejscu, w którym natrafił na świecące istoty. Z początku sądził, że jest sam, lecz nagle odkrył, że w pień jednego spośród drzew wbity jest tomahawk.

Pierwsza myśl: dostał się do niewoli.

Nie wiedział, czy Indianie biorą jakichkolwiek jeńców, ale podejrzewał, że tak. Wolał nie wiedzieć, co te dzikusy mogą z nim zrobić. Miał tylko nadzieję, że nie praktykują kanibalizmu, jak czarni niczym smoła mieszkańcy Afryki, o których opowiadał mu brat. Ale gdyby praktykowali, na pewno kiedyś ktoś by mu o tym wspomniał. Prawda?

A może dopiero zamierzano mu o tym powiedzieć?

W porządku, Eliah, myśl logicznie. Przecież nikt nie wysłał do niego czerwonych świateł, tylko po to, by go pojmać. Nie, nie ma takiej możliwości. To z pewnością były po prostu jakieś tutejsze zwierzęta, zupełnie nieświadome, że ich taniec może doprowadzać do podobnych zawrotów głowy. Próbując się od nich odgonić, Eliah przeszedł kilka kroków, a potem upadł i zasnął na kilka chwil. Albo i nie. Tak czy siak, jeden z Indian mógł zostawić tu tomahawk podczas bitwy, co by oznaczało, że Becker znajduje się wcale niedaleko od obozowiska. Wystarczyło wstać i tam iść.

Chwila.

Przecież nie mógł wstać.

Dlaczego nie mógł wstać?!

Spróbował ponownie. Nic. Nic. Znów nic. Powoli zaczynał wpadać w panikę.

Mijały kolejne minuty, a z każdą chwilą coraz więcej czarnych myśli krążyło po głowie biednego Eliaha. Powoli żegnał się już ze swoim życiem. Postanowił wyznać Bogu wszystkie swoje grzechy, tak na wszelki wypadek, gdyby stosunek przedmałżeński utrudnił mu nieco drogę do Nieba.

Zastanawiał się właśnie, czy koniecznie musi wybaczać ojcu (Pan co prawda uczy miłosierdzia, ale tym razem papa naprawdę go wkurzył, poza tym był przecież pośrednio odpowiedzialny za jego rychłą śmierć), gdy nagle do jego uszu dobiegł czyjś głos.

Na początku Eliah bardzo się z tego powodu ucieszył, gdyż sądził, że to jeden z Anglików maszeruje sobie po lesie i zaraz go znajdzie, po czym zaniesie do obozu na własnych plecach, gdzie zemrzeć przecież nie pozwolą. Mina mu jednak zrzedła, gdy odkrył, że nie rozumie ani słowa. To musieli być Indianie.

Wyglądało na to, że nieznajomi się kłócili. Jeden, o znacznie niższym głosie, krzyczał na drugiego, podczas gdy ten pokornie słuchał. W końcu jednak ten głośniejszy umilkł i wtedy od razu można było poznać, że mówiący mniej jest osobistością znacznie ważniejszą. Wypowiedział jedno, jedyne słowo, ale zakończył w ten sposób całą dyskusję.

Nagle krzaki się poruszyły.

– Żywcem mnie nie dostaniecie! – usiłował krzyknąć Eliah, ale szybko odkrył, że nie możne tego dokonać z powodu zupełnie odrętwiałej szczęki. Jedyne co udało mu się zrobić, to napluć sobie na twarz.

Nie żałował tego zbytnio, gdyż i tak przecież nie mógł się bronić, ani tym bardziej popełnić efektownego samobójstwa. Ledwo co był w stanie poruszyć palcami.

Czerwonoskóry który wyszedł z zarośli nie wyglądał zbyt przyjaźnie. Ubrany był jedynie od pasa w dół, pomijając kołczan wypełniony strzałami oraz dwie opaski, na głowie i na ramieniu, ozdobione nielicznymi, bardzo pięknymi piórami. Włosy miał dziwnie wygolone, ale Eliah widywał już u Indian podobne fryzury. Jego czaszka była całkiem łysa, z wyjątkiem samego środka głowy, od którego to zaczynał się warkocz, sięgający zapewne przynajmniej do końca karku. Związany był on jakimś barwnym rzemykiem, w który wplątane zostały równie kolorowe paciorki. Anglik zastanawiał się, na co komu równie niepraktyczne uczesanie.

Twarz dzikusa była śmiertelnie poważna, co czyniło ją starszą niż była w rzeczywistości. Z tego względu wiek nieznajomego ciężko było ocenić. Eliah ostrożnie założył, że ma on nie więcej niż dwadzieścia lat. Mimo to na jego czole pełno było zmarszczek, które u białego człowieka mogłyby świadczyć o mądrości, a przy jego ustach ani oczach nie widać było żadnego śladu uśmiechu.

Wyglądało na to, że umysł posiada znacznie starszy niż ciało.

Czerwonoskóry spojrzał szybko na Beckera. Gdyby wzrok mógł zabijać, młody żołnierz z pewnością padłby trupem na miejscu. Ku zaskoczeniu Eliaha, Indianin odezwał się łamaną angielszczyzną:

– Szaman nie da zabić. Ważny. Cenny. Za mną.

Eliah próbował mu odpowiedzieć, ale znów opluł sobie jedynie policzek. Czerwonoskóry przyjrzał mu się uważnie i nagle wyraźnie go oświeciło. Rysy jego twarzy złagodniały na ułamek sekundy. Dzikus wyciągnął zza pasa jakieś zawiniątko, które okazało się pogniecionymi liśćmi, nasączonymi jakąś wybitnie cuchnącą miksturą. Nim Anglik zdążył zaprotestować (czego i tak nie mógł przecież dokonać), Indianin wepchnął mu to świństwo do ust.

– Jedz – powiedział. – Ciepło.

Eliah nie wiedział, czy temperatura tego medykamentu wyróżniała się czymś szczególnym. Przełknął go prędko, gdyż smakował okropnie.

Kilka sekund po jego zażyciu, zapadł w głęboki sen.

***

– Słyszysz? – spytał Hudson.

– Nie słyszę – odparł Smith.

– Boś tępy. Wyraźnie słychać jak się jakaś bestia pożywia.

– Nic nie słyszę.

– Nie – mruknął Gabriel. – Jeremiah ma rację. Ktoś zrywa z kogoś skórę. Ktoś przeżuwa jego ciało, rozszarpuje mięso. Jestem wyczulony na takie dźwięki. Dziwne jedynie, żeś ty je tak łatwo poznał.

– Moja rodzina od pokoleń para się rzeźnictwem. Jeden się nieco wybiłem. Ale nadal poznam odgłos rozrywanego mięsa, choćbym był pijany.

– Rozumiem. Ale teraz to nieważne. Zbliżamy się do celu.

– Wiesz co to za potwór? – spytał Smith.

– Mam pewne podejrzenia, ale nie widzę powodu by teraz się nimi dzielić. Nie chcę wzbudzać w was niepotrzebnego strachu, ani, tym bardziej, żebyście zaczęli wykazywać jakąś inicjatywę. Po prostu róbcie, co wam powiem. Cokolwiek to jest, ten strumień stanie się dziś jego mogiłą.

Kiwnęli szybko głową. Załadowali srebrne kule do pistoletów. Ruszyli ostrożnie śladami Świętego Rycerza.

– Cisza – upomniał ich jeszcze.

Szli poprzez zarośla, kierując się szumem wody i coraz wyraźniejszymi odgłosami posiłku. Starali się wydawać jak najmniej dźwięków. W końcu, gdy Gabriel odsunął bezszelestnie długie gałęzie wierzby, ujrzeli swojego przeciwnika.

Miał długie ramiona, sięgające aż do wystających kolan. Na jego krótkich, ugiętych nieco nogach wisiały poszarpane, białe spodnie (z koszuli i czerwonego płaszcza pozostały jedynie strzępy). Butów nie miał, a dziwne, psie łapy i tak by się pewnie w nie nie zmieściły. Stwór siedział zgarbiony niedaleko strumienia, pochylał się nad ciałem angielskiego żołnierza i długimi, szponiastymi łapskami wyrywał kolejne ochłapy mięsa, a następnie wpychał je sobie do zakrwawionego pyska.

Wilczego pyska.

– Boże wszechmogący! – rzucił mimowolnie Theodor Smith, kierując na siebie spojrzenie potwora.

– Idiota – syknął Gabriel, po czym zniknął pośród drzew.

Jeremiah Hudson spojrzał za nim bezradnym wzrokiem, zastanawiając się, co powinien zrobić. Odkrył, że bestia z głośnym warknięciem ruszyła w ich stronę. Postanowił uciekać. Nie zdążył. Theodor wystrzelił. Stwór zręcznie ominął srebrnej kuli, po czym, z niewiarygodną szybkością, złapał rękę Smitha i wykręcił ją, aż trzasnęły kości.

Hudson uznał, że nie może dłużej czekać. Wystrzelił wszystkie sześć pocisków, zapominając, że tylko cztery z nich były srebrne. Dwa pierwsze ominęły walczących, kolejna trafiła w ramię, ale Theodora. Ten krzyknął głośno. Czwarta i piąta drasnęły ledwie monstrum, co je wyraźnie rozwścieczyło, a dopiero piąta zatopiła się głęboko we włochatym boku istoty. Z wilczego pyska wydobyło się skomlenie. Stan ten nie trwał jednak długo.

Chwilę później bestia błysnęła kłami, po czym zatopiła je w gardle Smitha rozrywając je i wzbudzając istną fontannę krwi. Potem rzuciła bezwładnym ciałem o drzewo i ruszyła w stronę Jeremiaha Hudsona. Ten wrzasnął, przerażony i rzucił się do ucieczki, lecz była to próba z góry skazana na niepowodzenie. Potwór chwycił Anglika swą wielką łapą, podniósł za koszulę i wyraźnie miał zamiar rozerwać go na strzępy.

Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się…

W tym momencie rozległy się cztery głośne wystrzały.

Chleba naszego powszedniego...

Stwór jęknął przeciągle.

I odpuść nam nasze winy…

Jego krew zachlapała Jeremiahowi koszulę.

Jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.

Bestia puściła Hudsona i, ledwo stojąc na nogach, odwróciła się w stronę Piotra Gabriela. Anglik spostrzegł, że oprócz rewolweru, krzyżowiec uzbrojony był również w sztylet. Srebrny, jeśli wierzyć wyglądowi.

– Nie radzę – mruknął Rycerz. – Odmień się, plugastwo. Pokaż swoją ludzką stronę.

Bestia ryknęła głośno i strasznie, choć Jeremiah dostrzegł w jej głosie nutę rozpaczy.

– Mógłbym powiedzieć, że mi przykro, ale byłoby to kłamstwo – kontynuował Gabriel. – Twój plan, cokolwiek zamierzałeś, mógł się nawet powieść, ale niestety pokonało cię łakomstwo. Wygrała zwierzęca strona twojej dwoistej natury. Ostatnia szansa. Odmień się, albo obejrzę sobie po prostu twoje ścierwo.

Wtedy zdarzyło się coś, co Jeremiah Hudson miał zapamiętać do końca życia i opowiadać o tym swoim dzieciom oraz wnukom. Stwór zaczął się przemieniać.

Jako pierwsze zmieniły się jego ręce. Zmniejszały się, w towarzystwie głośnych trzasków, jakby kości jego ramion łamały się na kawałki, a następnie układały inaczej. To samo działo się z nogami i stopami, zaś ostre szpony odpadły nagle, bez żadnego dźwięku, pozostawiając zwyczajne, ludzkie paznokcie. Jako ostatnia przemieniła się głowa. Czoło jakby się rozlało, uszy zaokrągliły i opadły, a nos zadarł. Gdy pysk się skracał, szczęka trzeszczała, niczym stosy łamanych gałązek. Zajęty tymi dziwnymi transformacjami, Jeremiah nie spostrzegł oczywistej zmiany, czyli utraty sierści, która leżała teraz na ziemi wokół potwora, a na jej miejsce wyrastały już z powrotem zarost oraz włosy. Na sam koniec bestia zamknęła ludzkie już usta, a gdy znów je otworzyła, na miejscu zwierzęcych kłów znajdowały się zwyczajne, proste zęby.

– Pamiętam cię! – krzyknął Jeremiah, gdy tylko przemiana się skończyła. – Ty jesteś ten cichy, nieżonaty! Jak to możliwe, że…

Nie dokończył, gdyż zabrakło mu słów, na opisanie oglądanych przed momentem dziwów.

Jednak nie dało się ukryć, że miał rację. Te rozczochrane, ciemne włosy, niezadbana broda, maleńka blizna nad górną wargą i posępne, jakby dzikie spojrzenie. Ten przerażający stwór był jednym z angielskich żołnierzy. Człowiekiem z którym obaj mężczyźni widzieli się przez całą długą podróż do Nowego Świata. Z którym Hudson zamienił nawet kilka słów na moment przed atakiem czerwonoskórych. Taka szkoda, że nie pamiętał jego imienia…

– Victor Stone – powiedział Piotr Gabriel. – Od początku wydawałeś mi się nieco dziwny. Ostatni raz przyjąłem odstawanie od normy za rzecz zwyczajną w angielskiej armii.

Bestia, która już bestii w żaden sposób nie przypominała, spojrzała tylko na niego groźnie.

– Stone – powtórzył cicho Hudson. – Słyszałem, jakoby podobne monstra miały w piersi kamień zamiast serca.

Krzyżowiec podrzucił nóż w dłoni.

– Zaraz przekonasz się, jak mało prawdy jest w tych plotkach.

– Zabij mnie, Jonatanie – wyszeptał Victor, ze wzrokiem wbitym w ziemię. – Jestem gotowy na śmierć.

Przez krótką chwilę nic się nie działo. Wszyscy zamarli, z wyjątkiem potwora, który to podniósł powoli wzrok, aż jego spojrzenie natrafiło na spojrzenie Gabriela. Twarz Rycerza z kolei pokazywała naraz tyle emocji, że Jeremiah nie był w stanie nazwać nawet połowy z nich. Dominowało jednak zdziwienie. Zmieszane z czymś u Piotra niespotykanym. Ze strachem.

– Skąd znasz moje pierwsze imię? – zapytał w końcu krzyżowiec, niepokojąco spokojnie.

– Wiem o tobie znacznie więcej – odparł Victor. – A skąd? Cóż, jeśli mnie zabijesz, ta tajemnica odejdzie wraz ze mną.

– Ach, ty! – ryknął Gabriel, po czym złapał prędko potwora za gardło, splunął mu w twarz, uniósł nóż, złapał go pewniej, a następnie opuścił i…

– Poczekaj! – krzyknął Jeremiah Hudson, a pozostali mężczyźni spojrzeli mu w oczy, jeden bardziej zaskoczony od drugiego. – Wstrzymaj się nieco z tym zabijaniem!

– Zasada dwunasta – odparł Piotr. – Święty Rycerz prywatnych interesów nie ma. Jedynym jego interesem jest ten nadany przez Boga.

– Nie o to mi biega – Żołnierz potrząsnął głową. – Po prostu przyszedł mi do głowy pewien pomysł.

– Jaki?

– Później ci objaśnię. Ale najpierw musimy go związać.

Gabriel nie wydawał się zbytnio zachwycony.

– Chcesz lykantropa zostawić przy życiu? – spytał. – Głupiś?

– Przynajmniej do jutrzejszego ranka. Chcę przedyskutować mój pomysł z innymi. Zobaczyć, czy się zgodzą.

– Ja się nie zgadzam.

– Ale ty jesteś jeden. Zrobimy głosowanie.

Piotr pomyślał przez chwilę, patrząc to na Jeremiaha, to na rannego potwora. Gładził swój szczeciniasty podbródek i milczał, przeciągając narastające napięcie. W końcu kiwnął powoli głową.

– Niech ci będzie – rzekł. – Do jutrzejszego ranka. Podaj mi proszę płaszcz Theodora. Jest gruby, posłuży nam za knebel.

Jeremiah przeżegnał się szybko, po czym zdarł z trupa wspomniany element ubioru. Krzyżowiec odciął rękaw, kopnął Victora pod kolanem, zmuszając go do uklęknięcia i rozkazał mu otworzyć gębę. Wtedy ten się odezwał:

– Poczekaj, Jonatanie. Nie chcesz nawet wiedzieć, jaki przyświecał mi cel? Po co zadałem sobie tyle trudu i ryzykowałem podróż aż tutaj?

– Nie – odparł Gabriel, po czym złapał bestię za kark i uniósł prowizoryczny knebel.

– Daj mi powiedzieć – poprosił potwór.

Święty Rycerz spojrzał Victorowi prosto w oczy. Pogarda mieszała się w tym spojrzeniu z zainteresowaniem, a ciekawość z nienawiścią.

– Mów – nakazał po chwili.

– Zrobiłem to wszystko – rzekł potwór – tylko po to, by cię zabić.

Piotr z całej siły wepchnął mu knebel w pysk.

WĘDRUJĄCY DUCH

Stuk, puk. Stuk, puk. Stuk, puk.

Trochę jak werble, ale bardziej monotonne…

Stuk, puk. Stuk, puk. Stuk, puk.

Po kiego czorta ktoś wydaje równie irytujące dźwięki?

Stuk, puk. Stuk, puk. Stuk, puk.

Eliah podniósł się gwałtownie. Rozejrzał się wokół. Zauważył dużo zwierzęcych skór leżących na ziemi. Dziwne malunki na… ścianach? Nie, to nie ściany. Znajdował się w namiocie, naokoło niego były płachty jakiegoś materiału. Jakieś drewno. Tomahawk. Jedzenie. Czyjeś… buty?

Jedna dobra nowina. Znowu mógł się ruszać! Z ogromną przyjemnością złożył prawą dłoń w pięść, wyprostował ramiona i przeciągnął się z cichym ziewnięciem.

Dalsze obserwacje zaowocowały wieloma nowymi informacjami. Czerwonoskórzy najwyraźniej dbali o swoich jeńców, gdyż ręka Eliaha została posmarowana jakimś gęstym specyfikiem, a następnie owinięta liśćmi. Chłopak podejrzewał, że to jakieś tubylcze medykamenty. Wątpił w ich skuteczność, miał nadzieję jedynie, że nie zaszkodzą jeszcze bardziej.

Zachodnie ubranie nie cieszyło się najwyraźniej dużą popularnością wśród Indian, ponieważ Anglik nie został ograbiony z odzieży. Odebrana została mu jednak broń, z wyjątkiem noża ukrytego w cholewie buta, najwyraźniej zbyt niezwykłym miejscu dla prymitywnych umysłów czerwonoskórych. Becker wiedział już, że będzie go musiał użyć do ucieczki.

Nie wyglądała ona na zbyt trudną, gdyż chłopak nie był związany, a jeśli ktoś go pilnował, musiał znajdować się poza namiotem. Eliah musiał się dowiedzieć w jakim punkcie wioski znajduje się jego tymczasowe miejsce zamieszkania, a następnie poczekać na odpowiedni moment, przeciąć namiot od strony lasu, a następnie uciec, zabijając ewentualne przeszkody za pomocą tomahawka.

Brzmiało prosto. Z pewnością takie nie było.

Anglik przyjrzał się drewnianemu naczyniu, w którym znajdowała się ryba. Przypominało nieco połączenie tacki z półmiskiem i najwyraźniej było nastawione na funkcjonalność, gdyż, delikatnie mówiąc, nie szokowało wyglądem. Leżący w środku ochłap czegoś, co zapewne kiedyś było pstrągiem, był oczywiście martwy, ale, niestety, zupełnie surowy. Posiłek nie wyglądał może zbyt apetycznie, zdołał jednak przypomnieć Beckerowi o pewnej, bardzo ważnej rzeczy. Chłopak umierał z głodu.

"Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma" – pomyślał więc i zabrał się do jedzenia.

Chwilę później spokojna konsumpcja została zakłócona, gdyż do namiotu wszedł Indianin. Patrzył się na młodego żołnierza z ciekawym połączeniem obrzydzenia i zainteresowania. Eliahowi wydawało się, że to ten sam osobnik, który poczęstował go usypiającą roślinką.

– Czemu jesz surowa ryba? – zapytał czerwonoskóry, ignorując zasady gramatyki.

– A czemu nie? – odpowiedział pytaniem Becker, wpychając sobie palcami nieco ryby do ust.

– Surowa ryba słaby smak – jego rozmówca wzruszył ramionami.

– Nie jest taka zła – odparł dumnie Eliah, ale jako że w gruncie rzeczy zgadzał się z dzikusem, postanowił nie roztrząsać dłużej tej kwestii. – Poza tym taką mi daliście. Co miałem niby zrobić?

Indianin uśmiechnął się na ułamek sekundy, ale potem jego twarz wróciła do zwyczajnego, kamiennego wyrazu. Wziął ostry patyk, który leżał w kącie namiotu (Anglik wcześniej nie zwrócił na niego uwagi, gdyż kruchość tego przedmiotu uniemożliwiła sklasyfikowanie go jako broń) i nabił na niego resztki posiłku Eliaha, tak że trzymały się na słowo honoru. Następnie wręczył go więźniowi.

– Ogień – rzekł, gdy chłopak przyjął podarunek.

– Mam to upiec?

– Tak.

– A gdzie jest ogień?

– Nie ma.

– Niby jak mam to upiec bez ognia?!

– Zrób ogień z drewno i kamień. Ukryj go w ziemia. Dym lata i krzyczy.

– Nie rozumiem.

– To jedz surowa ryba.

I wyszedł.

Eliah siedział przez chwilę, patrząc za nim tępym wzrokiem. W końcu odetchnął kilka razy, po czym wziął się do roboty. Wykopał z pomocą tomahawka niewielki dół w ziemi, po czym umieścił w nim kilka suchych patyków, które wcześniej połamał. Rozejrzał się w poszukiwaniu hubki i krzesiwa. Znalazł dwa krzemienie. Przystąpił do rozniecania ognia. Udało mu się już za szóstym razem.

Pyszna pieczona rybka już niemal nadawała się do jedzenia, gdy nagle do namiotu ktoś wbiegł.

Była to kobieta. Krzyczała na Eliaha, ale chłopak nie zwracał na to najmniejszej uwagi, ponieważ i tak nic nie rozumiał. Skupił się za to na jej wyglądzie, gdyż po raz pierwszy w życiu widział czerwonoskórą samicę.

Dziewczyna była mniej więcej w wieku Beckera, może kilka wiosen starsza. Jej niecodziennej urody twarz miała w sobie niezwykłą łagodność, o którą Anglik w życiu by żadnego z tych dzikusów nie podejrzewał. Szczególnie kiedy wrzeszczą na niego i wymachują rękami. Ubrana była chyba w sukienkę, choć strój ten bardziej przypominał szatę, podobną do tych, które noszą na obrazach antyczne Greczynki. Był jednak znacznie bardziej siermiężny, do tego wymalowany kolorowymi symbolami, jak niemal wszystko w okolicy. Eliah był nieco zawiedziony, gdyż słyszał że zony czerwonoskórych chodzą po lesie zupełnie nago.

Nagle jednak jego rozważania zostały brutalnie przerwane. Kobieta wzięła jedną z leżących na ziemi skór, rzuciła ją na świeżo rozpalone przez Beckera ognisko, po czym zaczęła intensywnie tupać, gasząc płomień niemal natychmiast i grzebiąc żywcem ochłap pstrąga, który to spadł zaskoczonemu żołnierzowi z patyka.

– Coś ty zrobiła, cholero jedna!- ryknął na nią Eliah, bo zniszczenie ogniska uderzyło w jego dumę.

Indianka, zamiast mu odpowiedzieć, wyszła na kilka sekund, po czym wróciła z miną pełną triumfu. Towarzyszył jej znany już Anglikowi wojownik.

– Co robisz?! – ryknął czerwonoskóry, zachowując, co ciekawe, kamienny wyraz twarzy.

– No co? Piekę! – odparł chłopak, wkurzony już nie na żarty.

– Dom! – krzyknął dzikus, wskazując na namiot. – Robisz ogień w dom?!

– Oczywiście. Rozpalam piec, kominek, świece, kaganki…

– Nie wiem! Źle to robisz! Dom i płomień zjedzą ciebie i wszystkich braci!

– Co?

– Nie rób płomień w dom!

– A gdzie?

– Wioska!

– Aha. Teraz rozumiem. Czy dostanę kolejną rybę? Ta tępa białogłowa zwęgliła moją na amen.

Spojrzenie Indianina stało się niebezpiecznie zabójcze.

– Ona moja – wycedził.

– Co?

– Moja kobieta.

– Mój błąd – Eliah podrapał się po głowie.

– Siedzisz tutaj i nie idź stąd. Przychodzę kiedy słońce.

Gdy wypowiedział te słowa, natychmiast opuścił namiot. Kobieta rzuciła Beckerowi jeszcze jedno triumfalne spojrzenie, po czym pognała za swoim małżonkiem.

Anglik zrozumiał nakaz Indianina. Nie zamierzał się jednak, oczywiście, do niego stosować.

Postanowił przyśpieszyć swoją ucieczkę.

***

Eliah przyzwyczaił się już do głośnych nocy Nowego Świata, dlatego zaskoczyła go cisza, jaka nastała wraz z nadejściem zmierzchu. Jakby poza namiotem rozciągała się pustka, żadnego, choćby najcichszego dźwięku. Chłopak uznał to za dobry znak i już miał zamiar szykować się do ucieczki, gdy usłyszał cichy śpiew, a może raczej mruczenie, niskie i wibrujące, niczym skrzypienie starych drzwi. Anglik przestraszył się nieco.

Jednak było już za późno, aby się wycofać. Nie wiedział, co Indianie robią ze swoimi jeńcami, ale przecież nie może być im znane boskie miłosierdzie. Z pewnością czekała go tu śmierć.

Poczekał jeszcze chwilę, ale dziwny śpiew nie ustawał. Za to dołączyły do niego kolejne dźwięki, ni to krzyki, ni to szczeknięcia. Pojawiały się co równy okres czasu, tworząc hipnotyzujący rytm, do którego pulsowało serce, który czuło się w skroniach i głęboko w mózgu.

Eliah poczuł, że robi mu się niedobrze. Miał wrażenie, że indiańska muzyka sprawia mu fizyczny ból. Nie mógł się na niczym skupić, nie wiedział już, czy to rytm przyśpiesza, czy to on traci poczucie rzeczywistości. Nie, nie, nie… Śpiew był coraz szybszy, szczeknięcia pojawiały się coraz częściej, chłopak miał wrażenie, że słyszy… Werbel? Czy to mógł być werbel?

Szybciej, szybciej, szybciej!

Jakże Eliah mógł uciekać, skoro nie panował nawet nad swoimi oczami? Z każdym krzykiem jego ciało zamierało na chwilę, przestawał widzieć, przed oczami pulsowała mu ciemność, w której tańczyły kolorowe światełka. Zupełnie jakby bardzo szybko mrugał, ale przecież nie… A może jednak?

Szybciej, szybciej, szybciej, szybciej!

Chłopak upuścił nóż. Gdzie on mógł być, do czorta? W namiocie było ciemno jak w najgłębszej jaskini. Próbował wyszukać broń na oślep, ale jakoś nie mógł. Nagle poczuł ostrze… Skaleczył się. Ale nie bolało. Właściwie… Krwawił? Czemu miał wrażenie, że krew ze zranienia wypływa w rytm tej dziwacznej muzyki?

Szybyciejszybciejszybciejszybciejszybciej!!!

Eliah nie mógł chwycić noża, drżały mu ręce, dłonie, nogi, niemal się przewrócił, zdawało mu się, że cały drżał. Nie pamiętał gdzie był. Rytm nie pozwalał mu się skupić. Cóż to za piekielne dźwięki? Które wykradały mu duszę, odbierały władzę nad ciałem, umysłem, sprawiały, że potrafił jedynie patrząc tępo przed siebie?

Czy to Szatan nauczył swoje dzieci tej muzyki?

Ile już to trwa?

Czy zostanie tu na zawsze?

Szybyciejszybciejszybciejszybciejszybciejszybciejszybciej!!!!!

I nagle wszystko się skończyło.

Przez jakiś czas panowała cisza. Następnie pojawił się bęben. Ktoś uderzał w niego, co dłuższą chwilę, znów tworząc wyraźny rytm, ale znacznie wolniejszy niż poprzednio. A potem rozległ się damski głos. Eliah nie wiedział już, czy kobieta mówi, czy śpiewa. Był to jednak wspaniały, kojący dźwięk.

Chłopak odzyskał władzę nad ciałem. Teraz odkrył, że zranienie piekło go boleśnie, ale zmuszony był to zignorować. Podniósł nóż, chwycił tomahawk i zaczął maszerować po namiocie, nasłuchując lasu. Nie było to jednak zbyt łatwe. Całkiem, jakby stracił orientację.

Skądś dochodził jednak cichy szum.

"Raz kozie śmierć" – pomyślał Eliah, po czym rozciął płachtę i wyskoczył z namiotu.

Los mu sprzyjał. Od granicy lasu dzieliło go ledwie kilkanaście kroków.

Gdzieś z lewej strony chłopak zauważył blask ogniska. Pewnie już go zauważyli nie miał chwili do stracenia. Odetchnął głęboko, ścisnął tomahawk z całej siły, po czym, najszybciej jak umiał, popędził w stronę drzew.

Przewrócił się już po dwóch susach. Zamortyzował upadek łokciem i chciał wstać, gdy poczuł mocne kopnięcie w brzuch. Rozejrzał się, ale nikogo nie zobaczył.

Wybacz mojemu dziecku. On nie jest Cierpliwym Sępem. Nazwę go Niepokornym Pisklakiem.

Eliah nie miał pojęcia skąd dochodził głos. Wolał się nad tym nie zastanawiać. Znów spróbował wstać i tym razem nie napotkał żadnych przeszkód.

Nie przeżyjesz sam w lesie.

Chłopak przełknął ślinę. Chwycił tomahawk tak mocno, że zbielały mu knykcie, po czym podniósł powoli prawą nogę. Nie napotkawszy żadnych problemów, zaczął dziarskim krokiem maszerować ku wolności.

Nie przeżyjesz tej nocy. Jeśli nie chcesz umrzeć, zostań tutaj.

Eliah zatrzymał się. Walczył z myślami. Z pewnością obóz czerwonoskórych nie należał do miejsc bezpiecznych dla chrześcijanina, lecz z drugiej strony tajemniczy głos miał nieco racji. Dotychczas chłopak przeżył samotnie w tym szatańskim lesie mniej niż kwadrans, po czym stracił przytomność i dał się złapać w niewolę. Jak mógł sądzić, że zdoła odnaleźć resztę oddziału? Postanowił poszukać alternatywy.

Na początek należało rozeznać się w sytuacji.

– Jesteś duchem? – zapytał więc szeptem Eliah, rozglądając się niepewnie.

Tak. Ja i moje dziecko. Zostawiliśmy nasze ciała przy ogniu.

Chłopak odruchowo spojrzał w lewo. Rzeczywiście, przy palenisku siedziało pięć osób. Dwóch wojowników uderzało miarowo w bębny, kobieta śpiewała cichutko, a starzec wraz z małym chłopcem siedzieli ze spuszczonymi głowami i oczami tępo wlepionymi w tańczące płomienie.

– Jesteś tym starcem?

Tak. Jestem Cierpliwym Sępem. Chłopiec jest tylko dzieckiem Cierpliwego Sępa, a więc jest Pisklakiem. Jak nie będzie się uczył, pozostanie Pisklakiem. A jak będzie się uczył, to zostanie kiedyś Sępem.

– Jesteś… czarownikiem?

Nazywaj mnie jak chcesz, blady wojowniku. Ale jestem wieloma osobami naraz. Jestem Cierpliwym Sępem, Rozmawiającym z Duchami, ojcem Pisklaka, bratem wodza, oraz bardzo starym człowiekiem.

– Nie jesteś człowiekiem. Jesteś diabelskim dziecięciem.

Diabłem nazywacie Złego Ducha. A ja jestem dzieckiem Dobrego Ducha. A więc się mylisz. Jestem człowiekiem, ale jestem też dzieckiem Dobrego Ducha.

– Nie rozumiem.

Nie wątpię. Przecież jesteś bladym człowiekiem. Bladzi ludzie uciekają przed mądrością, jak zając przed lisem.

– Jak śmiesz, ty…? Co zamierzacie ze mną zrobić?

Chcemy, żebyś poszedł i powiedział innym bladym wojownikom, żeby zostawili Biegnącą Wodę w spokoju.

– Chodzi ci o rzekę? W życiu tego nie zrobię!

Nie zrobisz tego, nie wrócisz do bladych wojowników, dalekiej ziemi i nie będziesz szedł już drogą bez mądrości. Twoja decyzja.

– Ucieknę wam.

Uciekaj. Nie przeżyjesz jednej nocy.

– Grozisz mi?

Nie. Ostrzegam przed twoją własną głupotą.

***

Victor Stone splunął krwią wprost na zabłocone buty Kasparewicza. Słowianin nie przejął się tym specjalnie. Spojrzał wilkoczłekowi głęboko w oczy, przerzucając nóż z jednej dłoni do drugiej i uśmiechając się paskudnie. Jeremiah pomyślał, że w tym grymasie kryje się nieskończone okrucieństwo, którego z pewnością nie spodziewał się tam ujrzeć.

– Niby dlaczego miałbym to zrobić? – spytał potwór.

– Bo inaczej zdechniesz w najobrzydliwszy ze sposobów – odparł Kasparewicz.

– I tak mnie zabijecie.

– W tym właśnie momencie wypada objaśnić ci najkorzystniejszy dla ciebie, bestio, punkt naszej umowy – wtrącił Henry Blake, wstając z ziemi i podchodząc do związanego potwora. – Jeśli wypełnisz nasze polecenia co do joty, to zostaniesz wypuszczony na wolność.

Victor uniósł głowę i spojrzał na Anglika z wyraźnym politowaniem.

– I mam niby ci na słowo zawierzyć?

– Nie masz wyjścia.

– A krzyżowiec się na to zgadza?

Wszyscy spojrzeli wprost na spokojnego niczym skała Gabriela. Ten kiwnął powoli głową. Prawdą było, że rozmawiali o tym planie wcześniej, a wtedy Święty Rycerz zgłosił zdecydowany sprzeciw. Jednak pozostałym pomysł spodobał się na tyle, że nie zamierzali słuchać Piotra, a nawet zagrozili śmiercią, gdyby usiłował się im sprzeciwić. Jeremiah twierdził, że utrudnianie działania żołnierzom korony jest zdradą stanu, za którą to grozi natychmiastowa kara śmierci. I nawet jeśli młodziutka królowa Wiktoria by go ułaskawiła, to i tak po masakrze w Nowym Świecie papież odebrałby mu dawną pozycję.

Choć Hudson wypowiedział te słowa w gniewie, nadal wierzył w ich słuszność. I wiedział, że Gabriel zdaje sobie sprawę z mądrości w nich zawartej. Dlatego raczej nie będzie przeszkadzał. Pod tym względem żołnierze mieli pełną swobodę działania.

– I co miałbym wtedy zrobić? – spytał potwór. – Siedzieć na ziemi czerwonoskórych?

– To nie nasz problem – odparł Henry. – Możesz wkraść się na jakiś statek, wszystko jedno. Rozejdziemy się w pokoju. Ty zrobisz to, o co prosimy, a my tym razem darujemy ci życie. To wszystko. Potem możesz sobie znowu urządzać polowanie na Piotra.

Victor Stone zastanawiał się przez chwilę, zerkając na nóż Kasparewicza. Jeremiah sądził, że to oszustwo. Wilkoczłek udawał zadumanie. Nie wiadomo do czego była mu ta gra, ale każdy przy zdrowych zmysłach natychmiast przystałby na tę propozycję.

– W porządku – rzekł w końcu stwór. – Zabić czarownika, znaleźć dzieciaka i przyprowadzić go tutaj. To nie wydaje się trudne.

– Gdyby było proste, sami byśmy to zrobili – mruknął Kasparewicz.

– Zgadzam się. Poszukam tego waszego gówniarza.

Jeremiah Hudson podszedł i przeciął nożem więzy wilkoczłeka. Victor odskoczył, ukłonił im się przekomicznie, po czym z ogromną prędkością zniknął między drzewami.

***

Eliah Becker siedział przy ognisku, którego płomienie niemal sięgały nieba. Obok siedzieli wojownicy, w tym znajomy już mu sztywniak i jego ukochana. Naprzeciw niego, schowani za językami ognia, znajdowali się Cierpliwy Sęp, ustrojony w kolorowe paciorki, Pisklak oraz duży Indianin, którego głowę zdobiło o wiele więcej piór, niż każdego innego czerwonoskórego z osobna. Gdzieś daleko, w cieniu, czaiła się zaś młoda dziewczyna, którą Anglik widział po raz pierwszy w życiu. Była niewiarygodnie piękna, ale również niesamowicie smutna. Żołnierz nie mógł zrozumieć, czemu tak go to martwi.

– Ja Wędrujący Duch – przedstawił się wojownik, który odpowiadał za pojmanie Eliaha. – Szaman Cierpliwy Sęp. Dziecko szamana Pisklak. Moja kobieta Kropla Deszczu. Wódz Wygłodniały Ogień i dziecko wodza Liść Smutnego Drzewa.

– Ja Eliah Becker – odpowiedział chłopak. – Czego ode mnie chcecie?

Wokół ogniska było już niebiesko, widać było, że wkrótce nadejdzie zmierzch. Eliah był okropnie głodny, gdyż od wczorajszego kawałka surowej ryby nie miał w ustach nic, co nadawałoby się do jedzenia. Cieszył się więc, że wokół czerwonoskórych leżało wiele zwierzęcych trucheł, a kobiety zajmowały się już przygotowaniami do posiłku.

– Zjemy razem – rzekł szaman.

– Miło mi. Dano mi możliwość odmowy?

– Tak. Możesz odejść.

– Pojmuję.

Przez jakiś czas wszyscy milczeli, wpatrując się w Eliaha, jakby czekając aż on rozpocznie rozmowę. Chłopak nie miał pojęcia jak to zrobić, więc również siedział w ciszy. Kobiety zaczęły rozdawać mięso. Było surowe i pozbawione choćby soli, ale przynajmniej nie było zdechłą rybą. Anglik uznał, że lepszy rydz niż nic i, śladem Indian, zaczął sam piec podane mu mięso. Gdy było gotowe, pomodlił się przez chwilę, dziękując Chrystusowi za posiłek. Czerwonoskórzy patrzyli na niego dziwnie, może nawet z wrogością, ale nie skomentowali tych poczynań. Przystąpili do jedzenia.

Gdy pokonali już głód, wódz spojrzał na Eliaha jak na coś kompletnie nieznanego, jakby nie wiedział, czy powinien traktować go wrogo, ostrożnie, czy z szacunkiem. Chłopak domyślał się, że on patrzy na Indian w podobny sposób.

Zdawać by się mogło, że toczą pojedynek wzrokowy, wpatrując się w siebie nawzajem, bez najmniejszych emocji, jednak w końcu Wygłodniały Ogień mrugnął, spuścił nieco głowę i odezwał się w swoim języku, nie zerkając już nawet w stronę Anglika. Szaman przetłumaczył.

– Bladzi wojownicy muszą zostawić Biegnącą Wodę.

– Nie zrobią tego – odparł spokojnie Eliah.

– Czemu?

To pytanie zaskoczyło chłopaka. Myślał przez dłuższą chwilę nad odpowiedzią.

– Trwa wojna – rzekł w końcu.

– Wy tak twierdzicie. Według nas trwa zabijanie naszych wojowników i odbieranie nam terenów do łowów.

– Wszystko jedno. Wy zabijacie nas, a my was. Na tym polega wojna.

– Nie chcieliśmy tej wojny.

– Wiele, wiele lat temu rozpoczęliśmy negocjacje. Nie chcieliście wtedy pokoju. Ani wy, ani inni czerwonoskórzy.

– Kłamie! – syknął Wędrujący Duch. Eliah spojrzał na niego zaskoczony.

– Daliśmy wam wiele – rzekł Cierpliwy Sęp. – Chcieliście więcej, i więcej. Nie przynieśliście słowa, ale zabijanie.

– Wy zaatakowaliście pierwsi – Eliah wzruszył ramionami.

– Było to wiele wiosen temu. Teraz nie da się tego osądzić. Zostawcie naszą Biegnącą Wodę.

– Posłuchaj, Sępie. Nawet gdybym poszedł i powiedział naszym ludziom, że mają was zostawić, nie zrobiliby tego. A nawet gdyby z pomocą boską udałoby mi się ich namówić, zostalibyśmy zabici, za sprzeciwienie się władzy. I przyszliby kolejni, i kolejni. Nie tylko Anglicy, ale również Francuzi, Hiszpanie, Włosi, kto wie, może nawet Rosjanie. Tego nie da się powstrzymać, a już na pewno nie zrobi tego jeden człowiek. Nawet gdyby próbował, ale nie spróbuje. Nie wiem skąd naiwny pomysł, że to mogłoby się udać.

– Kiedyś nie rozmawialiśmy. Wy atakujecie, my zabijamy. Ale to nie może trwać. Wy się nie kończycie.

– Oczywiście, że się nie skończymy. Żołnierzy mojego kraju jest o wiele więcej niż wszystkich czerwonoskórych razem wziętych. A wolisz nie wiedzieć ilu jest pozostałych. Rosjanie są znani z tego, że za każdego zabitego żołnierza wysyłają dziesięciu następnych. A ostatnio dobrze im się powodzi, więc pewnie też się w końcu wezmą za podbijanie Nowego Świata.

– Nie rozumiem was. Ale jeśli jest was tylu, to należy spróbować.

– Rozmową? Jesteście żałośni. Do tego porwaliście złego człowieka.

– Jesteś młody. Młodzi ludzie łatwiej rozumieją. Wygłodniały Ogień wierzy, że nie każdy blady człowiek jest złym demonem. Wierzy, że można was nauczyć. Tego chcemy. Wygrać nie krwią, tylko zrozumieniem.

– Teraz na to wpadliście? Po dziesiątkach lat wybijania się nawzajem?

– To pomysł mojego ludu. Nie wiem, czy inne ludy będą chciały spróbować. Rozmawiamy z nimi i zachęcamy ich.

– To się nie uda.

– Kiedyś się uda. Ty zrozumiesz. Kolejny zrozumie. Kiedyś wszyscy zrozumieją.

– Nawet gdyby stał się cud, to do tego czasu was już nie będzie.

– Może nie. A może tak. Lepsze to, niż ciągła śmierć.

– Co zrobisz? – zapytał Wędrujący Duch.

– Mam wybór? – spytał Eliah.

– Możesz zostać z nami i się uczyć – odpowiedział Cierpliwy Sęp. – Możesz też odejść i umrzeć w lesie.

– Po namyśle wybieram tę pierwszą opcję – rzekł Eliah. – Ale nigdy nie przyswoję sobie waszych pogańskich dyrdymałów.

– Oczywiście, że nie. Wcale tego nie chcemy.

***

Następne dni chłopak spędził na nauce i poznawaniu kultury czerwonoskórych. Z początku niezbyt mu to odpowiadało, do wszystkiego odnosił się z niechęcią, lecz musiał przyznać, przynajmniej przed samym sobą, że opowieści Cierpliwego Sępa niezwykle go fascynowały.

Martwiło to nieco Eliaha, gdyż czuł się jak zdrajca, słuchając historii o duchach lasu, wilkach pożerających słońce i wietrze, w którym odnaleźć można szepty dawno zmarłych wojowników. Wiedział, że będzie musiał się z tego wyspowiadać. Jednak z drugiej strony… Narozrabiał w swym niedługim życiu tyle, że bramy Nieba i tak powinny być już dla niego zamknięte. Uczył się więc. Ostatecznie nie miał wielkiego wyboru.

Na początku ograniczał się do słuchania, lecz z czasem, niezależnie od siebie, zaczął mówić szamanowi o życiu w Imperium Brytyjskim. O Londynie, o dyliżansach, o kościołach i brudnych ulicach. Niektóre rzeczy musiał tłumaczyć jak najdokładniej, językiem który mu nie przystoił, gdyż takie sprawy jak prostytucja były dla Cierpliwego Sępa całkiem niepojęte. Czasem się udawało, lecz zazwyczaj zmieniali temat, ponieważ i tak staliby w miejscu, powtarzając te same suche definicje. Tak było choćby z gorsetami. Indianin nie mógł pojąć, czemu kobiety tak się męczą, próbując uzyskać doskonałą figurę. Z drugiej strony Eliah również nie był w gorsetach zbytnio obeznany, z wyjątkiem niewielkiej wprawy w ich rozsupływaniu.

Czasem jednak, co było znacznie bardziej zaskakujące, udawało im się odnaleźć wspólny język. Gdy chłopak opowiadał staremu szamanowi o spacerach z dziewczętami, Indianin odparł, że wojownicy również nie pozwalają swym córkom biegać po lesie z mężczyznami, którzy się o nie starają. Nigdy nie wiadomo, do czego mogłoby dojść. Z drugiej strony, bardzo często ojciec takiego podlotka znał kandydata do jej ręki niczym własnego syna, więc przyzwoitkę uważał za zbędną. W Anglii takie sytuacje raczej nie miewały miejsca.

Eliah był zaskoczony, jak wiele podobieństw jest między ich kulturami. U Indian zakochane pary łączyło się specjalną ceremonią, która wcale nie różniła się wiele od zaślubin. Mężczyźni polowali, podczas gdy kobiety zajmowały się domem. Córkami bardziej opiekowała się matka, synami ojciec. Mieszkańcy wioski organizowali zapasy na zimę, a gdy czuli się chorzy, to szli do lekarza, którego funkcję pełnił właśnie Cierpliwy Sęp. Oprócz tego czerwonoskórzy codziennie modlili się do Duchów, którzy pod niemal każdym względem przypominali chrześcijańskiego Boga.

Chłopak zastanawiał się nawet, czy przypadkiem Pan nie dotarł również tutaj, skryty pod inną postacią. Zaczynał się martwić, czy papież na pewno ma rację, nazywając Indian potomkami Szatana. Wolał jednak ignorować takie myśli i zajmował się przede wszystkim nauką oraz pracą.

Bo pracować oczywiście musiał. W wiosce każdy, nawet dziecko, musiał się wywiązywać z obowiązków nałożonych na niego przez starszyznę. W jej skład wchodzili najbardziej doświadczeni członkowie plemienia, którzy znali każdego Indianina jak własnego syna i doskonale wiedzieli do jakiej pracy się on nadaje. Nie licząc rzecz jasna Eliaha. Jemu przydzielano nieraz bardzo różne funkcje.

Pewnego razu Wędrujący Duch miał nauczyć go łowić ryby. Sprezentował mu więc włócznie, a następnie zademonstrował w jaki sposób się jej używa. Innymi słowy, stanął nad brzegiem rzeki, nasłuchiwał chwilę w bezruchu, po czym wbił koniec swej broni w wodę, a gdy go wyjął na jego czubku znajdywała się świeża, umierająca właśnie ryba.

Eliah nie radził sobie równie dobrze. Indianie zaśmiewali się do rozpuku, gdy przy szesnastu podejściach udało mu się wyciągnąć jedynie przegniły kawał drewna. Z początku urażony Anglik później też chichotał, wyobrażając sobie, że każe czerwonoskórym samodzielnie odliczać podatki lub choćby nakrywać do stołu. By nie wyjść na kompletnego nieudacznika, skonstruował z liny bardzo prowizoryczną sieć. Wojownicy go wyśmiali, ale pozwolili mu zostawić ją w rzece na noc.

Efekt przerósł najśmielsze oczekiwania. W pułapkę Eliaha złapały się dziesiątki ryb, najwyraźniej zupełnie nieprzyzwyczajonych do podobnych kombinacji. Gdy jednak chłopak z dumą zaprezentował Wędrującemu Duchowi swoją zdobycz, ten jedynie pokręcił wolno głową. Następnie ponad połowę ryb wypuścił z powrotem do wody.

– Każda ryba duch – powiedział. – Gdy zabijasz duch, on dużo zły. Musisz myśleć. Po co zabijasz duch, kiedy nie musisz? Zabijaj tyle duch ile konieczne. Więcej nie trzeba. Nie zjesz tyle ryba. Nie mieszaj się w natura, ona wie lepiej od ciebie.

Chłopak uznał, że to kompletna głupota. W Londynie wszyscy przecież łowią więcej niż potrzebują. I nikomu dotychczas nic nie zabrakło. Chociaż…

Im dłużej myślał o tym zdarzeniu, tym bardziej zastanawiał się, kto właściwie miał rację. Myślał też nad tym co mówił Bóg. Wszystkie zwierzęta należą do człowieka. Ale przecież kiedy zwierzę do ciebie należy, ponosisz za nie odpowiedzialność, jak za psa lub konia. Nie zabijasz przecież swojego wierzchowca, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. Nawet jeśli nie ma duszy.

Powoli chłopak zaczynał się obawiać, że pobyt u Indian odmieni go na zawsze.

***

Pewnego dnia jeden z wojowników, Szept Wiatru, został ranny podczas polowania. Przyniesiono go więc do wioski, a Cierpliwy Sęp rozebrał go i zabrał do swojego namiotu, gdzie, z pomocą Pisklaka, miał uleczyć wszystkie jego zranienia. W tym czasie kobiety miały umyć jego zakrwawioną odzież, a potem naprawić wszelkie rozdarcia, tak by ubranie znów nadawało się do użytku.

– O ubranie trzeba dbać – powiedział Eliahowi Wędrujący Duch, który dosyć szybko stał mu się takim samym nauczycielem jak szaman, tylko zajmował się bardziej praktycznymi sprawami. – Skóra to dar od natura, od zwierz. Nie możesz wyrzucić skóra, jeśli możesz naprawić. To jest wielki skarb. Duch dał życie, ty możesz się ubrać.

– My też naprawiamy ubrania. Jednak są takie, które od razu wyrzucamy. Te mają tylko ładnie wyglądać – odparł Anglik. – Ale też nie wszystkie robimy ze zwierząt.

Wojownik pokiwał powoli głową, nie pierwszy raz podziwiając w milczeniu zaawansowaną technikę białego człowieka. Eliah był z tego powodu bardzo dumny, jednak żałował, że zbyt mało zna się na niektórych rzeczach, choćby produkcji materiału, i nie może nauczyć czegoś Indian. Potem jednak opamiętywał się i przypominał sobie, że trwa wojna, a usprawnianie techniki przeciwnika nie jest najlepszym pomysłem. I tak pokazał im już sieć. Nie wiedział też, czy nie opanowali już sposobu działania broni palnej, którą mu przecież zabrali. Nie należało jeszcze bardziej kusić losu.

Wędrujący Duch miał ważniejsze sprawy na głowie, więc tymczasowo zostawił Eliaha pod opieką swojej kobiety, Kropli Deszczu. Chłopakowi niezbyt podobał się taki rozwój wydarzeń, ponieważ doskonale pamiętał swój pierwszy dzień w indiańskiej wiosce i tę właśnie niewiastę, która nakrzyczała na niego i spaliła mu rybę. Postanowił jednak być miły i nie wspominać tamtych przykrych chwil. Nie było to specjalnie trudne, ponieważ Kropla Deszczu nie rozumiała ani słowa po angielsku.

– Nie musisz mnie pilnować – powiedział do niej. – Potrafię sam sobie radzić.

Żadnej odpowiedzi. Patrzyła na niego przez chwilę, po czym machnęła lekceważąco ręką i poszła sobie, nawet na niego nie zerkając. Eliah pomyślał, że indiańskie kobiety są bardzo źle wychowane i mają zdecydowanie zbyt mało szacunku do silniejszej płci. Nie mógł jednak nic na to poradzić, więc wzruszył jedynie ramionami i podszedł do siedzących w okolicy mężczyzn, którzy trudnili się właśnie konstruowaniem strzał. Ci nie pozwolili mu do siebie dołączyć, jakby chowając przed Anglikiem jakąś niezwykle ważną tajemnicę. W wyniku tego chłopak pokręcił się przez chwilę po okolicy, aż w końcu, nie mogąc znaleźć dla siebie zajęcia, ruszył śladem Kropli Deszczu. Nauczył się już, że droga ta prowadzi do rzeki.

Zdążył przejść zaledwie parę metrów, gdy jego oczom ukazały się świecące jasno, krążące w powietrzu punkciki. Znajdowały się całkiem niedaleko. Pamiętając przykre wydarzenia w wyniku których został pojmany, Eliah oddalił się pośpiesznie, nie patrząc nawet w ich stronę.

Nagle jednak, tuż przed jego oczami, przeleciał orzeł.

Chłopak przeraził się tak bardzo, że upadł na ziemię. Nie miał wielkiego doświadczenia z tym ptakami, ale był pewien, że zachowanie tego konkretnego było co najmniej niepokojące. Po tym jak wystraszył Beckera niemal na śmierć, usiadł sobie spokojnie na grubej, solidnej gałęzi nieopodal i wpatrywał się w niego. Zaś w miejscu, gdzie Anglik właśnie by się znajdował, gdyby nie został przewrócony, powietrze przyszyła strzała, po czym wbiła się w pień drzewa, na którym usadowił się orzeł. Gdyby nie interwencja ptaka, Eliah bez wątpienia zginąłby na miejscu.

– Nie uciekam! – krzyknął natychmiast. – Idę do Kropli Deszczu! Wędrujący Duch kazał jej się mną zająć! Zmierzam do Biegnącej Wody! Wcale nie uciekam, nie strzelaj!

W odpowiedzi usłyszał warknięcie, bardziej jak u dzikiego zwierza, niż człowieka, czy choćby Indianina.

– Oczywiście – odparł na to Becker, choć nie zrozumiał, co jego rozmówca miał na myśli. – Ale jak mnie ubijesz to się nieziemsko Wygłodniały Ogień wkurzy i ciekawe jak mu to wyjaśnisz.

Jako że odpowiedziała mu cisza, Anglik uznał swoje słowa za wystarczające, więc wstał ostrożnie, a gdy jego piersi nie przeszyła żadna strzała, otrzepał się i spojrzał na bohaterskiego orła.

– Dziękuję – powiedział. – Nie sądziłem, że tutejsze ptaki są tak dobrze wychowane.

Ptak przechylił głowę i wpatrywał się w niego, zupełnie jakby rozumiał. Ten ląd zaskakiwał Eliaha coraz bardziej. Ukłonił się swojemu nowemu przyjacielowi z wdzięcznością. Szykował się już do odejścia, gdy nagle orzeł poderwał się do lotu i wylądował na kolejnym drzewie, kilka kroków dalej. Patrzył na chłopaka, jakby na coś czekał.

– Co jest?

Ptak przeniósł się na kolejne drzewo, nieco dalej. Nie spuszczał wzroku z Beckera.

– Chcesz, żebym za tobą poszedł?

Ptak nie odpowiedział, lecz kontynuował swoje wcześniejsze działanie, co Eliah wziął za potwierdzenie. Ruszył w kierunku, który wskazywał orzeł. Dał mu się prowadzić.

Po kilku chwilach dotarli do niewielkiej polanki. Anglik był zaskoczony, że nic pod drodze nie zamierzało odebrać mu życia. Nauczył się już jak tutejsze lasy są niebezpieczne, gdy nie można liczyć na pomoc Indianina. Zastanawiał się, czy obecność ptaka miała na to jakiś wpływ.

Miejsce w którym byli, na pierwszy rzut oka nie wyróżniało się niczym szczególnym. Jednak gdy bliżej przyjrzeć się maleńkiemu drzewku, które znajdowało się niemal na samym środku polanki, z każdą chwilą coraz bardziej zaczynało ono przypominać człowieka. Nie minęła chwila, a Eliah był absolutnie pewien, że ma przed sobą niesamowicie dokładny posąg wyciosany w drewnie. I pokryty korą. Zaś na głowie tego cudu natury usiadł sobie towarzyszący chłopakowi orzeł.

– Chciałeś mi to pokazać? – Becker spojrzał pytająco na ptaka. – Interesujące. Jak…?

– Historia mówi, że to kochanek drzewo – rozległ się łagodny, wysoki głos.

– Na Boga, ptaku, ty gadasz! To… To jest…

– To nie orzeł, tylko ja, głupi.

– Ty? – Eliah spojrzał na drewniany posąg.

– Zawróć.

– Hę?

Chłopak odwrócił się gwałtownie, zgodnie z poleceniem. Po drugiej stronie polanki, tuż za jego plecami, stała cudnej urody dziewczyna. Anglik rozpoznał ją jako córkę Wygłodniałego Ognia. Jak ona się nazywała? Jakiś kwiat, czy może…?

– Liść Smutnego Drzewa – powiedziała, a widząc jego zaskoczoną minę dodała: – Patrzysz i myślisz. Na pewno myślisz nad moim imieniem.

– Oczywiście – odparł Eliah. – Ja nazywam się…

– Wiem. Możesz wychodzić sam z wioski?

– Nie powinienem, ale Cierpliwy Sęp był zajęty leczeniem Szeptu Wiatru, Wędrujący Duch robił coś ważnego i zostawił mnie swojej kobiecie, a ona zniknęła i…

– Poszedł jej szukać.

– Poszedłem. Tak.

– Nie. Szept Wiatru to brat Wędrującego Ducha. Miał opaskę ojca Wędrującego Ducha. Dla nich to ważne. Szept Wiatru zgubił opaskę. Wędrujący Duch poszedł jej szukać.

– Nie sądziłem, że pamiątki rodzinne mają dla was jakiekolwiek znaczenie.

– Dużo nie wiesz. Kropla Deszczu poszła prać ubranie Szeptu Wiatru.

– Poczekaj. Skąd tak dobrze znasz angielski?

– Cierpliwy Sęp mnie uczy. Jestem córką wodza. To ważne.

– A Wygłodniały Ogień zna mój język?

Skrzywiła się lekko.

– Trochę.

– Skoro uczysz się angielskiego, to dlaczego nigdy wcześniej ze mną nie rozmawiałaś?

– Nie ma potrzeby.

– Więc dlaczego teraz to robisz?

W odpowiedzi Liść Smutnego Drzewa wyciągnęła do niego rękę. Eliah już chciał podejść, gdy zobaczył, że za plecami dziewczyny coś się porusza. Nagle na jej ramię wskoczyła maleńka, ruda wiewiórka i w kilku szybkich susach znalazła się na dłoni. Indianka pogłaskała ją po główce.

– Pisklak mi każe – powiedziała, uśmiechając się.

Miała bardzo piękny uśmiech. Becker podrapał się nerwowo po głowie.

– Pisklak jest tą wiewiórką? – spytał.

– Jego duch – sprostowała dziewczyna. – Mieszka w niej.

– Niesamowite – westchnął chłopak. – Ej, czekaj, to przecież oznacza… – odwrócił się w stronę ptaka. – A niech to jasna cholera!

– Cierpliwy Sęp zajmuje ciało tego stworzenia.

– Ach, ty wredny staruchu! – krzyknął Eliah. – Nie miałeś przypadkiem kogoś leczyć?!

W odpowiedzi orzeł poderwał się i odleciał w siną dal.

Indianka cichutko się zaśmiała. Podeszła nieco bliżej. Dotknęła ostrożnie kory drzewa, właściwie tylko musnęła ją dłonią. Chłopak miał wrażenie, jakby Dziewczyna bała się tego dziwacznego cudu natury.

– Myślę, że Cierpliwy Sęp chce, żebyś poznał jego historię – powiedziała.

– Mówiłaś, że to kochanek drzewo – zauważył Eliah. – Co miałaś na myśli?

Liść Smutnego Drzewa popatrzyła przez chwilę na Anglika, a następnie odwróciła się i oparła o dziwaczny pień. Jej twarz wyglądała teraz dokładnie tak samo, jak przy ich pierwszym spotkaniu. Miała ten sam wyraz, jakby dziewczyna pogrążona była w bezdennym smutku, którego przyczyną nie zamierzała się z nikim dzielić. Jej wzrok nie spoczął już więcej na Beckerze. Indianka odetchnęła głęboko, po czym zaczęła swoją opowieść.

– Wiele wiosen dawno, żył wojownik, Radosny Strumień. Nazywał się tak, bo z jego twarzy nigdy nie znikał uśmiech. Wszyscy go lubili, bo był dobrym człowiekiem. Wszyscy go lubili, ale jedna kobieta go kochała. Dlatego została jego. To było dawno. Wtedy tylko mężczyźni nosili Imiona Wizji. Jej imię nadała jej matka, a brzmiało ono tylko Łania.

– To niewiele?

– Krótkie imię mało znaczy. To bolało Łanię, dlatego była mało ostrożna. Chciała pokazać, że znaczy dużo. Bardzo dużo. A Radosny Strumień był dumny i odważny. Nigdy nie przyznał przed swoją kobietą, że coś jest niebezpieczne. Dlatego robili często bardzo szalone rzeczy. Raz wybrali się na spacer do lasu.

– Nie brzmi groźnie. Przecież dziwy mieszkające w lesie nie atakują czerwonoskórych.

– Nie wszystkie. Niektóre są bardzo złośliwe. A to nie był też tylko spacer. Tego księżyca Radosny Strumień i Łania mieli się połączyć. Czekali na to wydarzenie, tak jak wojownik w zimie czeka na ogień. Nie zostało dużo czasu. Niecierpliwa Łania chciała jednak szybciej. W lesie, daleko od wodza i od innych, którzy mogli ich zobaczyć.

– Czekaj, czy dobrze rozumiem…?

Dziewczyna zaczerwieniła się niczym piwonia.

– Kochali się – wyszeptała. – A potem spali. A gdy gwiazdy wzleciały na niebo, Łania obudziła się. I wtedy, jakby chciały ukarać ich nieroztropność, pojawiły się złośliwe duchy lasu. Zaczęły nęcić kobietę, tak jak ona nęciła swojego mężczyznę. Nikt nie wie, co pokazały Łani, ale poszła za nimi. I już nigdy, nigdy nie wróciła.

Przez jakiś czas milczała, jakby zbierając myśli. Eliah czekał w napięciu, zastanawiając się, czy to już koniec opowieści. Zrobił krok w kierunku Indianki, by ją o to zapytać, ale ona uciekła na drugą stronę dziwnego drzewa.

– Gdy Radosny Strumień się zbudził, przerażony szukał wszędzie swojej kobiety. Ale jej nie znalazł. A kochał ją tak bardzo, że nie chciał żyć bez niej i nie chciał wracać bez niej do wioski. Dlatego poszedł na polanę, na której się złączyli, i tam czekał na jej powrót. Czekał i czekał tak długo, aż jego ręce oraz nogi zamieniły się w korzenie i wrosły w ziemię, a wtedy jego skóra stała się korą. Radosny Strumień umarł i stał się drzewem na które patrzysz, którego ja dotykam. Do teraz czeka, aż Łania znajdzie drogę i powróci.

– Co się stało z tą dziewczyną?

– Kto wie? Może złe duchy ją zabiły? Jedno wiemy na pewno. Trud kochanka drzewa jest próżny. Nie czeka na nią, a na siebie. Aż będzie gotowy, żeby o niej zapomnieć. Nigdy nie będzie gotowy, bo za bardzo ją kocha. I tak to trwa, zamknięte, jak woda która paruje i zamienia się w deszcz, by potem znów wyparować. Radosny Strumień już na zawsze pozostanie drzewem.

Eliah głośno przełknął ślinę Znowu spróbował podejść do Indianki. Tym razem nie uciekła, ale też nie spojrzała w jego stronę. Chłopak był zaskoczony jej płytkim, nerwowym oddechem. Zupełnie jakby się go bała. Nie miała przecież ku temu powodu. Dotknął jej ramienia, żeby ją uspokoić. Chyba poskutkowało.

– Jakie jest przesłanie tej opowieści? – zapytał tylko po to, żeby przerwać niezręczną ciszę.

– Nie wiem. Że nie należy spać samemu w lesie?

Zaśmiali się oboje.

– Nie każda opowieść musi mieć przesłanie. Ważne, że od tej opowieści pochodzi moje imię.

Chłopak zamarł na chwilę, zupełnie zaskoczony. Tym razem dziewczyna nie bała się spojrzeć mu w oczy. Dopiero teraz Eliah pomyślał, jak bardzo ona musi być młoda. Nie mogła liczyć więcej niż trzynaście, czternaście wiosen. Była dopiero dzieckiem powoli zmieniającym się w kobietę. I poniekąd widać to było w jej zachowaniu. Angielki z którymi przebywał Becker były tak różne od niej, ze swoimi wachlarzami, powłóczystymi spojrzeniami i niby-to-przypadkiem upadającymi chusteczkami, które zainteresowany kawaler natychmiast miał w obowiązku podnosić. Zachowanie tej dziewczyny nie było kokieterią, a prawdziwą wrażliwością i naiwnością. Chłopak nie miał pojęcia, dlaczego tak bardzo mu się to podoba.

– Wiesz czym jest Poszukiwanie Wizji?

Eliah pokręcił powoli głową.

– To rytuał. Dzięki niemu zdobywamy imiona. Dawno tylko mężczyźni, dzisiaj też kobiety.

– Na czym polega?

– Nie powiem ci tego. Ale powiem ci, co wtedy widziałam. Kiedy opuściłam swoje ciało.

– Opuściłaś ciało? Tak jak robi to Cierpliwy Sęp?

Jego pytanie nie doczekało się odpowiedzi.

– Widziałam wiele rzeczy. Byłam zgubiona w lesie jak Łania. Błądziłam wśród mroków, głosów i kolorów, aż dotarłam tutaj. Do Radosnego Strumienia. A na jego ramieniu zobaczyłam liść.

Eliah przyjrzał się dokładnie drzewu. Nie było na nim najmniejszego listka, ani nawet ogonka, który wskazywałby na jego wyrwanie.

– Nie ma go – powiedział.

– Gdy wróciłam do ciała, również go nie było. Ale świat Wizji, jest ważniejszy niż świat oczu. Cierpliwy Sęp mi wierzy i dlatego otrzymałam swoje imię. Radosny Strumień stał się Smutnym Drzewem, a ja stałam się jego Liściem.

– Muszę przyznać, że twoje imię jest niezwykle piękne.

– Cieszy mnie to. Ale Cierpliwy Sęp powiedział mi również, co to imię oznacza.

– I co oznacza?

– Że kiedyś – tu wskazała na drewniany posąg – przydarzy mi się to samo.

Eliah spojrzał na nią przerażony. Ona z kolei uśmiechała się wesoło.

– Mam jednak nadzieję, że tak się nie stanie – powiedziała, po czym uciekła z powrotem w kierunku rzeki.

Chłopak natychmiast podążył jej śladem.

VICTOR STONE

Delikatnie. Bardzo delikatnie. Pogłaskał ją po policzku.

Odrzucił pierzynę. Nie była do niczego potrzebna.

Spojrzał jej prosto w oczy. Czuł jak między ich źrenicami rośnie napięcie, jakby za chwilę miało wybuchnąć. Wiedział, że w końcu tak się stanie.

Uderzyła go w twarz, gdy usiłował ją pocałować. Nie zaskoczyło go to, ani nie zniechęciło. Złapał ją za nadgarstki, przytrzymał i wtedy spróbował ponownie. Udało mu się. Nie próbowała zatrzymać go innymi sposobami. Oczywistym było, że również tego chciała.

Z jej twarzy można było wyczytać gniew, ale Victor wiedział, że rumieńce na jej policzkach miały całkiem inną przyczynę.

Delikatnie, o wiele bardziej nieśmiało niż się spodziewał, zaprosiła go. Pozwoliła mu rozpocząć taniec, dała mu prowadzić. Skorzystał z okazji. Nie spodziewał się po niej, że może być taka maleńka, taka krucha, zupełnie jakby zaraz miała rozpłynąć się w jego dłoniach i zniknąć, wchłonięta przez białe prześcieradło i te nieliczne poduszki, które nie znalazły się jeszcze na podłodze.

Victor zawsze mierzył zbyt wysoko. Żegnały go kpiące uśmieszki, uniesione pięści, lub nawet ujadanie psów. Przyzwyczaił się do zatrzaskiwania mu drzwi przed nosem, nim zdążył wypowiedzieć choćby słowo. Tacy jak on, wychowani w rynsztoku, nigdy nie mogli liczyć na wiele. Ale pewnego dnia los się do niego uśmiechnął. Spotkał anioła.

Kobiecość odkrył w niej dawno, ale dopiero tej nocy zauważył, jak bardzo była dziewczęca. Gdy zobaczyła go nago, na przemian czerwieniła się niczym rozgrzane żelazo i chichotała jak podlotek, co ani trochę do niej nie pasowało. Ale cóż, pozwoliła mu. Na bardzo, bardzo wiele.

Chciał skupić się na wspomnieniach, na pięknych chwilach które razem spędzili, ale z każdą kolejną chwilą jego myśli plątały się, zawijały w pętelki, po czym mieszały tak, że nie sposób było ich pozbierać i poskładać w sensowną całość. I coraz bardziej, i bardziej. Po chwili nie mógł już nawet otworzyć oczu. Z każdym kolejnym ruchem, w jego głowie ogromnymi, lśniącymi literami rysowało się jej imię.

Yasmina. Yasmina. Yas…

Wszystko zagłuszył jej krzyk, cienki, dziewczęcy i tak uroczy, że Victor nie był w stanie wysłuchać go do końca. Przytulił ją. Ścisnęli się tak mocno, że stali się jednością. Aż w końcu opadli z sił i z ogromnym pędem powrócili do rzeczywistości. Stoczył się z niej ciężko. Leżał teraz obok, zbierał myśli. Gdy spojrzał na nią odkrył, że jej umysł jest w znacznie gorszym stanie niż jego.

Ciężki oddech Yasminy przypominał Victorowi działanie kowalskiego miecha. A to sprawiło, że uświadomił sobie coś jeszcze. Ukochana podrapała mu plecy. Zupełnie jak w świńskich opowieściach jego brata.

Nagle jednak wszystkie myśli odpłynęły na sam skraj jego umysłu, nie mógł się na niczym skupić i przywołać do swojej głowy żadnego sensownego wspomnienia. Był zbyt zaskoczony. Zszokował go fakt, że gdy ochłonęła, pocałowała go delikatnie w policzek.

***

Kiedy po raz pierwszy ją spotkał, nie zrobiła na nim najlepszego wrażenia. Wręcz przeciwnie: przy pierwszym rzucie oka wyglądała na Cygankę, a dopiero przy bliższym rozpoznaniu, można było zauważyć, że urodę ma iście słowiańską. Powód dla którego pierwsze wrażenie było tak mylne, stanowił jej ubiór: kolorowe szmaty, które może i wyglądały interesująco u ulicznej tancerki, ale w przypadku tego dziewczęcia, jedynym wytłumaczeniem był zawód kurewski.

Ładnie, elegancko i szokująco, byle zwrócić uwagę. Wiele takich kobiet czaiło się w londyńskich uliczkach. Później Yasmina opowiadała Victorowi, że niejeden mężczyzna już się w tej sprawie pomylił. Zwykle tacy delikwenci nie kończyli zbyt dobrze.

Tym co zainteresowało Victora, gdy po raz pierwszy ją ujrzał, było wrażenie jakie robiła na mężczyznach. Znane były historie, jak porządni mieszczanie zakochiwali się w dziwkach, ale Yasmina, choć może i na dziwkę początkowo wyglądała, automatycznie wzbudzała szacunek, którego żadna nierządnica wywołać nie byłaby w stanie. Ludzie zdejmowali kapelusze na jej widok, kłaniali się w pas, całowali w dłoń i mówili tonem tak szarmanckim, że nieraz można by pomyśleć, że jedynie stroją sobie żarty. Nie było tak. Mężczyźni z pierwszym ujrzeniem jej twarzy natychmiast wariowali i zakochiwali się po uszy.

Z Victorem było podobnie, choć potrzebował nieco więcej czasu. Wracał właśnie z odwiedzin u brata, którą to wizytę odbył w celach zarobkowych (Bernard Stone był kowalem i chętnie udzielał niewielkich pożyczek), gdy rzuciła mu się w oczy jasnowłosa, kolorowo ubrana kobieta. Początkowo pomyślał, że jest całkiem ładna, jak na kurwę. Zdziwił się nieco, gdy okoliczni mężczyźni zaczęli odnosić się do niej z ogromnym szacunkiem. Może to jakaś bogata ekscentryczka? Tylko co by robiła w tak biednej dzielnicy? Cóż, na pewno nie mogła być żebraczką. Była na to zbyt zadbana.

Z każdą chwilą coraz bardziej zaintrygowany, Victor postanowił ją śledzić. Nie był to może zbyt mądry pomysł (a z całą pewnością był dziwny), ale mężczyzna wykonał to zamierzenie i podążał tropem uroczego dziewczęcia przez co najmniej trzy kwadranse. Jej kroki prowadziły do burdelu, co wywołało ogromny zawód w sercu Stone'a, jednak blondynka zatrzymała się drzwi dalej, po czym weszła do niewielkiego, zaniedbanego mieszkania, w zupełnie zapuszczonej kamieniczce.

Victor zbeształ się w myślach za to, że przeznaczył niemal godzinę, na podobną głupotę, i właśnie miał wracać, gdy nagle jasnowłosa dziewczyna znów wychyliła się za drzwi, spojrzała prosto na niego i krzyknęła (a głos miała przepiękny):

– A może pan wejdzie?

Victor wszedł, czerwony niczym piwonia. I został do białego rana, gdyż tyle właśnie poświęcili czasu na niezwykle interesującą rozmowę.

***

Spotykali się często, a z każdym kolejnym spotkaniem wiedza Victora o tajemniczej nieznajomej powiększała się bardzo nieznacznie. Nie chciała mówić zbyt wiele o swojej przeszłości, a jej imię (Jaśmina, bardzo ciężkie w wymowie dla Anglika; Victor przemienił je na równie ładnie brzmiącą Yasminę i tą właśnie formą się do niej zwracał) wskazywało na pochodzenie z terytorium caratu. Mówiła z lekkim słowiańskim akcentem, miała wyjątkowo rosyjską urodę i bardzo rumiane policzki. Mężczyzna zgadywał, że dziewczyna wychowała się w swojej ojczyźnie, a do Imperium Brytyjskiego uciekła, lub przybyła w celach zarobkowych.

Nie wiedział nawet, ile ona właściwie ma lat. Kultura przeszkadzała mu spytać o to wprost, a choć Yasmina wyglądała na nie więcej niż szesnaście, sposób w jaki radziła sobie w świecie wskazywał, że musi być choć odrobinę starsza. Kto wie nawet, czy nie starsza od niego.

Męża nie miała, o rodzinie nie mówiła an słowa, przyjaciele jej nie odwiedzali, a mieszkanie wynajmowała od jakiejś zasuszonej babuleńki, której ktoś musiał raz na jakiś czas przynieść coś do jedzenia, a która widać nie miała dzieci, które mogłyby się nią zająć (albo zająć apartament wyrzuciwszy ją wcześniej na zbity pysk).

Tak, Yasmina była niezwykle tajemnicza i przez to właśnie intrygująca.

Z każdym dniem spotykali się coraz częściej, czy to u niej w domu, czy na wspólną przechadzkę po okolicy. Victor oczywiście nie zaprosił jej do siebie, gdyż w porównaniu do jej zagraconego, lecz przytulnego mieszkanka, rudera którą on zajmował wyglądała jakby jej lokatorem był niechlujny alkoholik bez najmniejszego wyczucia stylu i smaku. Rozmawiało im się świetnie, choć Yasmina zawsze płaciła za swojego towarzysza, co sprawiało, że Victor, choć początkowo zadowolony z tego faktu, czuł się nieco zażenowany. Mimo to nigdy się nie kłócili.

No, z wyjątkiem jednego razu, gdy to Stone postanowił zapytać dziewczynę, w jaki sposób ta zarabia na życie.

– Myślisz, że jestem dziwką – wycedziła wtedy przez zaciśnięte zęby.

– Nie, skąd, ja… – zaczął Victor, lecz jego nieskładne tłumaczenia natychmiast zostały przerwane.

– Nie wiem, co roi się w tej twojej pustej głowie, ale możesz być pewien, że dziwką nie jestem. Jeśli koniecznie musisz wiedzieć, czym się zajmuję, to wiedz, że właściwie niczym. Jeśli chcesz wiedzieć z czego żyję, to wytłumaczę grzecznie, że to nie jest twoja sprawa. A jeśli masz jeszcze jakiś problem związany z moją osobą, to proszę, wyjdź teraz i oszczędź nam obojgu zmartwień.

W odpowiedzi mężczyzna kiwnął tylko głową.

Właściwie ciężko było nawet nazwać to zdarzenie kłótnią, ale niewątpliwie było to najmniej przyjemna wymiana zdań jaką odbyli podczas całej znajomości. I choć Victor zrozumiał, że nie należy wypytywać zanadto Yasminy o sprawy osobiste, tajemnica jej zawodu coraz bardziej go intrygowała. W końcu doszedł do wniosku, że jest tylko jeden sposób na rozwiązanie go. Tym bardziej, że coraz wyraźniej rozumiał, że to co czuje do tej dziewczyny, dawno zaczęło przekraczać zwykłą sympatię.

Postanowił poprosić Yasminę o rękę.

***

Bernard Stone wyszedł właśnie z miejsca swojej pracy, wyżymając mokrą szmatę wprost na swoją głowę, by choć odrobinę się orzeźwić. Był zgrzany, zmęczony, głodny i marzył jedynie o szybkim posiłku i łóżku, by choć na chwilę zapomnieć o przygnębiającym fakcie, że jutro czeka go kolejny dzień wśród gorąca i ciężkiego wysiłku. Zdziwił się nieco, gdy pod samymi drzwiami kuźni spotkał swojego brata, czekającego grzecznie pod najbliższą bramą.

– Nie mam pieniędzy – powiedział mu zamiast przywitania.

– Witaj, braciszku! – krzyknął na to Victor, uśmiechając się promiennie. – A skąd pomysł, że ja tu w sprawie pożyczki?

– Ty nie masz innych spraw.

– Ranisz mnie dogłębnie – zrobił smutną minę, lecz zaraz się rozpogodził. – A co ty na to, żebym odprowadził cię do domu?

Bernard kiwnął głową, bo w gruncie rzeczy nie przeszkadzało mu wcale towarzystwo młodszego brata. Zawsze to jakiś kompan do rozmowy, nawet jeśli celem spotkania było tylko wyciągnięcie pieniędzy. Ruszyli ciasnymi uliczkami, odruchowo unikając dziwek i szemranych typów (choć ci ostatni raczej sami nie wchodzili im w drogę, gdyż postura starszego Stone'a skutecznie zniechęcała do próby kradzieży).

– Więc czego chcesz? – zapytał niezbyt uprzejmie Bernard, po kilku chwilach cichego marszu.

– Chcę pożyczyć od ciebie jakieś odświętne ubranie – odparł Victor, nawet na niego nie zerkając.

Z kolei jego brat uśmiał się tak głośno, że aż z kilku okien wychyliły się głowy.

– Zgłupiałeś?! – krzyknął. – Przecież jesteś dwukrotnie mniejszy ode mnie, chuderlaku. Utoniesz w mojej koszuli a spodniami się owiniesz trzy razy.

Młodszy Stone nie przejął się zbytnio rozbawieniem drugiego.

– Się skróci – powiedział. – A jak nie to coś się wymyśli.

– A po co ci to?

– Tu pojawia się drugi problem. Potrzebuję pieniędzy.

– Nie odpowiedziałeś mi. Po co ci to?

– Ja… Sprzedałem wszystko co miałem. Ale nie było tego zbyt wiele. Znalazłem pracę, wyciągnąłem parę portmonetek, ale potrzebuję niewielkiego wsparcia, stąd…

– Głuchy ty jesteś, czy co?

– Oddam wszystko, choćbym miał sprzedać buty i spodnie, co mam je na dupie. Nie bój się, wymyślę coś i…

– A po co ci to?!

Victor zatrzymał się, stanął przed swym bratem, położył dłoń na jego ogromnym ramieniu, po czym uśmiechnął się i rzekł:

– Chcę się oświadczyć dziewczynie.

– Żartujesz.

– Skąd.

– Ty? Oświadczyć? Na głowę żeś upadł?

– W żadnym wypadku.

– Więc czemu?

– Zakochałem się.

– Zakochałeś.

– A pewnie.

– W kim?

– Nie znasz, ale poznasz. Przecież będziesz moim drużbą.

– Że co? Czekaj… Drużbą? Ty tak poważnie o tym ślubie?!

– Śmiertelnie poważnie.

Przez jakiś czas Bernard stał z otwartą gębą, wypatrując w obliczu swojego brata jakiegokolwiek śladu dowcipu lub żartu. Nic. Wyglądało na to, że Victor mówi szczerze. Kowalowi nie zostało więc nic innego jak objąć swojego brata tak mocno, aż popękają mu żebra.

– A niech cię uściskam! – wrzasnął przy tej czynności.

Przez długi czas się śmiali, chichotali, krzyczeli i tańczyli na samym środku jednej z mrocznych londyńskich uliczek. Potem Bernard kazał Victorowi natychmiast wszystko opowiedzieć. A potem ponownie. Jeszcze nigdy nie czuł się równie dumny.

Oczywiście dołożył swojemu bratu do pierścionka, a nawet zapłacił za przerobienie swojego odświętnego ubrania tak, by nie wyglądało na Victorze jak szmata na strachu na wróble. Oświadczyny były już niemal gotowe.

***

Gdy Victor wracał następnego ranka, niespodziewanie poczuł ucisk na swoich plecach, a chwilę później ciepły oddech na karku.

– Żegnaj, kochasiu – do jego uszu dobiegł głos.

Intuicja podpowiadała mu, że ucisk musi powodować lufa pistoletu. A więc ktoś zamierzał go zabić. I zawczasu ostrzegł go o swoich zamiarach. Idiota?

Victor nie tracił czasu na analizę sytuacji. Natychmiast odskoczył jak najdalej od gościa z bronią. Wtedy właśnie mężczyzna wystrzelił. Kula jedynie odrobinę drasnęła Stone'a w bok, tworząc maleńkie rozdarcie w jego koszuli. Prawdopodobnie najbliższy przechodzień nie mógł zaliczyć tego dnia do udanych.

Napastnik, który z wyglądu nie różnił się niczym od reszty okolicznych rzezimieszków, wystrzelił ponownie. Tego było już dla Victora za wiele. Zaczął uciekać najciaśniejszymi uliczkami, jakie udało mu się znaleźć. Słyszał kolejne strzały, krzyki przechodniów i kilka huków, które musiały być odgłosem szyb wybitych za pomocą kuli.

Stone jednak czuł się doskonale w tych okolicach. Bernard odziedziczył mieszkanko po rodzicach, więc było to miejsce w którym bracia się wychowali. Nikt nie znał tych ciasnych przesmyków lepiej od nich. Nikt inny nie potrafił przechodzić piwnicami, znajdywać najszybsze drogi na dach, czy najlepsze kryjówki, z na tyle grubymi ścianami, by żaden pocisk się przez nie nie przedostał. A przynajmniej większość.

Po chwili zgubił napastnika i zmienił swój marsz na znacznie spokojniejszy, zastanawiając się przy okazji, kto właściwie mógł chcieć jego śmierci. Nie przypominał sobie, żeby pożyczał ostatnio od kogoś pieniądze, choć faktem jest, że większości swoich pożyczek nie spłacał. Mogło oczywiście chodzić o zemstę, ale Victor nigdy nie zadłużał się na tak duże sumy, żeby warto było z ich powodu mordować.

Jego rozważania przerwał niezbyt przyjemny widok. U progu jego mieszkanka rozsiadły się jakieś dwa męty. Podejrzewał, że mogli być kumplami przyjemniaczka z bronią palną. Należało uciekać. Wycofywał się właśnie powoli, gdy poczuł dłoń na swoim ramieniu.

– Nawet nie próbuj, amancie – usłyszał głos.

Znowu to samo. No cóż, nie należało tracić czasu. Uderzył nowego znajomego łokciem w brzuch, a gdy ten zgiął się w pół, Victor doprawił mu z kolanka (przy czym szczerze liczył, że połamał mu nos). Następnie zaczął uciekać gdzie pieprz rośnie. Niestety na swojej drodze napotkał dobrze znanego mężczyznę z pistoletem, który zdawał się równie tym faktem zaskoczony, co jego niedoszła ofiara. Za to facet od „amanta” zszokowany był chyba znacznie mniej, bo nie tracąc czasu, zaszedł Stone'a od tyłu i przyłożył mu ostrze noża do gardła.

Nie było dobrze. Victor miał szczerą nadzieję, że oprych z bronią palną nie zmądrzał wcale od ostatniego spotkania. Zamierzał zaryzykować.

Choć sam nie wierzył, że ten manewr może się udać, z całej siły ugryzł gościa z nożem w palec, który, chyba tylko dzięki bożej pomocy, wypuścił w wyniku tego broń. Choć smak nie był najlepszy, Victor nie tracił czasu na splunięcie i szybko przerzucił sobie napastnika przez plecy. Potem zamierzał uciekać, ale zorientował się, że gość z pistoletem, zdecydował się wreszcie strzelić. Nie zastanawiając się długo, Stone schował się za pogryzionym oprychem, który właśnie usiłował wstać z ziemi. Rozległ się huk wystrzału. I kolejny. I kolejny.

Wszystkie kule trafiły nieszczęśnika za którym skrył się Victor.

Stone nie myśląc wiele, a zgadując, że tamten miał jeszcze pociski, popchnął umierającego kolegę w stronę strzelca (usłyszał, że tamten nacisnął w panice spust), po czym chwycił leżący na bruku nóż i zaczął uciekać.

Nie mógł wbiec do swojego mieszkania, gdyż to miejsce było już spalone, więc postanowił skryć się u Yasminy.

Przechadzał się ciasnymi zaułkami, rozglądając się nerwowo i wypatrując wroga, a gdy już miał wyjść na znajomą uliczkę z burdelem, zauważył, że ktoś go obserwuje. Mężczyzna, dużej postury, stał sobie na jednym z okolicznych balkoników, na wysokości jakiegoś drugiego piętra i patrzył wprost na Victora. Ten przełknął ślinę, ścisnął mocniej rękojeść noża. I zaczął iść w stronę drzwi swojej wybranki.

Wtedy mężczyzna zeskoczył z balkonu na ziemię. Nic mu się nie stało.

Stone rozejrzał się szybko. Dziwki pochowały się z powrotem do swojego siedliska. Teraz na ulicy nie było już, co ciekawe, absolutnie nikogo.

„A więc koniec ze mną” – pomyślał.

I wtedy mężczyzna zaczął się zmieniać. Victor ze strachem w oczach patrzył na przeróżne dziwy, które wyprawiają się z jego ciałem, aż odkrył, że stoi przed nim przerażająca hybryda człowieka i wilka. Już miał rzucić się do ucieczki, gdy stworzenie z ogromną prędkością podbiegło do niego i złapało go za kołnierz, unosząc prawie pół metra w górę. Stone odruchowo upuścił nóż.

Jednak nie był to koniec jego żywota. Widać los był tego dnia wyjątkowo łaskawy, gdyż nagle drzwi domu Yasminy otworzyły się na oścież i stanęła w nich kobieta we własnej osobie. Potwór upuścił Victora, ten podczołgał się pod najbliższą ścianę, ale nie będąc pewnym sytuacji, krzyknął:

– Yasmino! Co ty wyprawiasz?! Uciekaj!

– Williamie – powiedziała z kolei dziewczyna.

Stwór pisnął cicho, niczym zbity pies.

– Williamie! – powtórzyła głośniej.

Bestia powróciła do ludzkiej postaci.

– Aszmino – powiedziała, kalecząc bardzo piękno jej imienia. – Dlaczego?

– Nie pozwolę ci go zabić, Williamie.

– Przecież miałaś być tylko moja… Co ma w sobie ten knypek? Czym sobie na ciebie zasłużył?

– Odejdź – szepnęła Yasmina.

– Tak po prostu?! – ryknął mężczyzna w odpowiedzi. – Po tym co ze mnie zrobiłaś?! Pozwoliłem ci na to wszystko, a ty pozbędziesz się mnie dla jakiegoś kurdupla?!

– Pozwoliłabym ci zostać, gdybyś był mi wierny. Zakazałam go atakować.

– Należysz do mnie!

– Nie należę do nikogo.

– Oddałaś mi się! Zrobiłaś ze mnie potwora!

– Nie rób scen i odejdź w pokoju.

– Nie!!!

Victor z przerażeniem patrzył, jak mężczyzna ruszył w kierunku Yasminy, jak w biegu pozbywał się ludzkiej powłoki i stawał potworem. Jak rosły mu kły, pazury, futro…

Nagle jednak zatrzymał się i on, i jego przemiana.

Nieznana siła wykręciła jego ręce do tyłu, w nienaturalnej pozycji, aż usłyszeć można było trzask.

A potem kolejna niewidzialna moc urwała bestii głowę. Polała się krew. Łeb upadł na ziemię i potoczył się powoli w stronę Victora.

Stone nie wytrzymał tego widoku. Zemdlał.

***

Zbudził go delikatny pocałunek, który ktoś złożył na jego wargach. Uniósł swoje ciężkie powieki i rozejrzał się ostrożnie. Był w łóżku, więc musiał zostać wniesiony do środka. Nad nim stała Yasmina.

– Jak się czujesz? – spytała.

– Jesteś wiedźmą – odparł Victor.

Niedaleko łóżka stało niewielkie krzesełko. Zazwyczaj znajdowało się ono w okolicach skromnej toaletki, przy której kobiety siadały rano, by przed wyjściem na zewnątrz nałożyć na siebie kilka ton makijażu i wylać parę wiader perfum. Teraz Yasmina przysunęła je bliżej Victora i usiadła przy samym skraju łóżka. Westchnęła ciężko.

– Tak – powiedziała. – Jestem wiedźmą.

Stone odruchowo spojrzał w ścianę. Słyszał plotki, że nigdy nie należy patrzeć czarownicom prosto w oczy. Co prawda, w czasie ich znajomości robił to setki razy, ale mimo to czuł się pewniej, gdy zadając kolejne pytanie podziwiał nieco niepokojący obraz przedstawiający bardzo brutalną wizję sądu ostatecznego.

– Co zrobiłaś z ciałem?

– Nie bój się – odparła. – Nie znajdą go.

– A więc to tak zarabiasz na życie – nie wytrzymał.

– Hm?

– Przy użyciu swoich czarodziejskich sztuczek. Mordujesz ludzi, mylę się?

– Mylisz – odpowiedziała. Jej głos był zaskakująco spokojny. – William był pierwszą osobą którą zabiłam, odkąd przybyłam do Londynu.

– Więc?

– Jedyne co robię, to korzystam z ludzkiej sympatii. Ci mężczyźni, tacy jak William, sami chcą przynosić mi swoje zarobki, lub łupy, zależy jak to nazwiesz.

– Sami? I ja mam w to niby uwierzyć?

– Sami, nawet jeśli musiałam ich naprowadzić na ten tok myślenia.

– Rzucasz na nich uroki.

– Można tak to nazwać, choć to ogromne uproszczenie.

– Na mnie też rzuciłaś urok?

Kątem oka zauważył, że zbladła.

– A przyniosłeś mi kiedyś choćby okruszek chleba?

– Teraz miałem przy sobie bardzo dużo pieniędzy – rozejrzał się niespokojnie. – Gdzie one są?

Yasmina wstała.

– Sugerujesz, że cię okradłam?

Victor spojrzał jej prosto w oczy, choć bynajmniej nie bez strachu.

– A potrafisz podać mi choćby jeden powód dla którego miałbym ci ufać?

Dziewczyna sięgnęła do toaletki i podniosła z niej pokaźny, pękaty mieszek, który Stone poznał jako ten wypełniony pieniędzmi od Bernarda. Z głośnym brzękiem, woreczek wylądował na łóżku. Trafił leżącego w nogę, co nie należało do przyjemnych doświadczeń.

– Wynoś się – powiedziała Yasmina, na pozór spokojnie, lecz z jej głosu łatwo wyczytać było wściekłość.

– Posłuchaj…

– Wynoś się i nigdy nie wracaj. Nie mam ochoty więcej cię oglądać.

Victor wstał ostrożnie. Chwiał się nieco na nogach. Dopiero teraz zauważył, że nie ma butów, ale wiedział, gdzie ich szukać. Chwycił mieszek. Nim wyszedł, spojrzał jeszcze na Yasminę, która to wcale nie patrzyła w jego stronę.

– Dlaczego po prostu mi nie powiedziałaś? – spytał. – Wiesz, oglądanie tego bez przygotowania nie było zbyt przyjemne.

– Właśnie dlatego – odparła.

Victor zrezygnował z opuszczenia mieszkania. Oparł się o ścianę i patrzył na dziewczynę. Teraz w ogóle nie widać było, że może być choć trochę niebezpieczna. Stała tak, ni to wściekła, ni to smutna, ze spuszczoną głową i wzrokiem wbitym w ścianę. Victor miał ogromną ochotę przytulić ją i pocieszyć. Nie wiedział, czy powinien to zrobić.

– Nie wychodzisz – bardziej stwierdziła niż zapytała.

– Jakoś nie mogę się zebrać – odparł.

Spojrzała na niego, znacznie łagodniej niż wcześniej. Przez chwilę milczała, jakby się nad czymś zastanawiała. Stone też milczał, bo nie miał pojęcia co powiedzieć.

– Skąd masz tyle pieniędzy? – zadała w końcu pytanie.

– Pożyczyłem od brata.

– Aż tyle? – Jej wzrok spoczął na pękatym mieszku.

– Jest tam też moja tygodniowa pensja. Lwia część jednak od brata.

– Masz pracę? Nic nie mówiłeś.

– Bo i nie ma się czym chwalić. Ten niby-lekarz, co to leczy tylko skacowanych, płaci mi, żebym czasem wyrzucił jakiegoś kłótliwego pijaka. Pracy niewiele, to i zarobki prawie żadne. Ale zawsze to coś.

– A jakież to masz wydatki, że nie wystarczy wyjęcie czasem czyjejś portmonetki?

– Ja… – westchnął głęboko. – Chciałem poprosić cię o rękę.

Spojrzała na niego zaskoczona, ale potem jej twarz znów przybrała zasmucony wyraz.

– I zapewne już nie chcesz?

– Sam nie wiem. Wydaje mi się, że nie powinienem, ale chyba chcę.

– Naprawdę? – uśmiechnęła się lekko. – A nie boisz się, że to z powodu uroku, który na ciebie rzuciłam?

– Boję – przyznał. – Boję się też, że w twoim przypadku rzucanie talerzami podczas kłótni, może przybrać bardziej niebezpieczną formę. Ale prawda jest taka – podszedł do niej – iż oprócz ciebie nie mam nikogo. No, jest jeszcze brat, który ciągle liczy, że kiedyś stanę się porządnym człowiekiem, ale jego naiwność bardzo mnie irytuje. Poza tym ma własne życie. A ja bez ciebie będę bardzo, bardzo sam. Kiedyś myślałem, że bycie samotnym i niezależnym jest wspaniałe, ale odrobinę zmieniłaś moje zdanie w tej sprawie. Może będę żałował, jeśli z tobą zostanę. Może nie. Ale jeśli sobie teraz pójdę, to co ja, do cholery, będę wtedy robił?

– Jesteś bardzo słaby w romantycznych przemowach.

– No wiem. Prostak ze mnie. Ale ty jesteś wiedźmą, więc i tak nie masz co liczyć na lepszą partię.

– Słucham? – prychnęła.

– To jak? Wyjdziesz za mnie?

– Tak po prostu?

– Nie zdążyłem kupić pierścionka, naszyjnika, bransoletki, konia, ani nawet ładnej rękawiczki. Pożyczyłem od brata odświętne ubranie, ale jeszcze nie odebrałem go od krawca. Wiesz, mój brat jest wielki. Nie zamierzam nawet klęknąć, ponieważ rzuciłaś mi w kolano mieszkiem pełnym monet i teraz strasznie mnie boli. Ale za to mam trochę pieniędzy. Możesz je sobie wziąć.

Yasmina zaśmiała się cicho.

– Oddaj je bratu. Nie potrzebuję żadnych kosztowności, żeby wiedzieć, czy chcę zostać twoją żoną.

– A chcesz?

– Naprawdę nie masz żadnego problemu z moją naturą?

– Oczywiście, że mam. Powinienem natychmiast przed tobą uciekać. Problem w tym, że nie mam dokąd. Pod moją dziuplą kręcą się jakieś oprychy.

– Pewnie zostali wynajęci przez Williama.

– Właśnie. Myślę, że to jest dobry moment, żebyś wytłumaczyła mi o co chodzi z tym strasznym potworem, który próbował mnie uśmiercić. Gdyby to miało się powtórzyć, to chyba jednak cofnę oświadczyny.

– William był o mnie zazdrosny.

– To wiem. Ale czemu był potworem, do wszystkich diabłów?!

– Ja… Cóż, potrafię przemienić człowieka w wilkołaka. Zrobiłam to kilkakrotnie. Żeby w razie czego mieć ochronę.

– Nie rób tego więcej.

Kiwnęła głową.

– Przestaniesz? – zapytał dla pewności.

– Dla ciebie.

– A wyjdziesz za mnie?

Uśmiechnęła się szeroko i spojrzała mu prosto w oczy.

– Victorze Stone – powiedziała. – Oczywiście, że zostanę twoją żoną.

Po tych słowach go pocałowała.

***

Tak naprawdę Victor, jak zazwyczaj w swoim życiu, działał pod wpływem chwili. Dziewczęcość Yasminy, jej smutek i zdenerwowanie, tak go urzekły, że na krótką chwilę zapomniał o strasznej śmierci wilkołaka zwanego Williamem. Choć z całych sił próbował, jakoś nie potrafił utożsamić tej przerażającej wiedźmy ze swoją maleńką, słodką narzeczoną. Ostatecznie zdał sobie sprawę, że w jego świadomości istnieją dwie Yasminy, dobra i zła, które nigdy nie miały się spotkać ani zlać w jedno. Szczególnie, że mroczna strona dziewczyny nie objawiła się już nigdy więcej. Pomijając sposób, w jaki jego ukochana zarabiała na życie, nie było w ich związku nic dziwnego.

Victor nie oddał swych pieniędzy bratu. Nie dlatego, że był taki romantyczny, po prostu Bernard nie chciał przyjąć ich z powrotem. Kupił Yasminie niezbyt drogi, ale za to urzekająco piękny pierścionek. Była zachwycona.

O ślubie póki co nie myśleli. Nie mieli zbyt wielu znajomych, których wypadałoby zaprosić na wesele, a jedyną rodziną obojga byłby brat pana młodego. Nie mieli też pieniędzy na piękną ceremonię, a Victor twierdził, że prosty, cichy ślub nie jest godny jego narzeczonej. Dziewczyna zdawała się z nim zgadzać.

Zamieszkali oczywiście razem, z początku u Yasminy (babuleńka nie zauważyła nowego lokatora), lecz z czasem dorobili się własnego mieszkania. Victor znalazł prawdziwą pracę, jego ukochana starała się ograniczyć liczbę adoratorów. Wiodło im się wspaniale.

Prawdopodobnie ta sielanka trwałaby aż do ich śmierci, pewnie dorobiliby się dzieci, wnuków, psa i prawdziwego domu, z własnoręcznie zasadzonym drzewem w ogródku, gdyby pewnego jesiennego, deszczowego dnia, Yasmina nie zauważyła czegoś, co wywróciło cały ich poukładany, maleńki świat do góry nogami.

Wokół ich mieszkania, zaczął krążyć krzyżowiec.

***

– Wiedzą – powiedziała, gdy tylko stanęła w drzwiach.

Victor siedział wtedy w domu, niespokojny, z kupionym niedawno pistoletem na kolanach. Popijał alkohol, który trzymali na specjalne okazje. Rozcieńczył go wodą, żeby nie skończył się zbyt szybko. Gdy tylko usłyszał, że drzwi się otwierają, natychmiast wstał i wycelował w miejsce, gdzie jego zdaniem powinna znajdować się pierś wchodzącego. Odetchnął z ulgą, gdy odkrył, że na linii strzału znajduje się głowa Yasminy.

– Sami cię wykryli? – zapytał.

– Nie ma takiej możliwości – Dziewczyna podeszła szybko i nalała sobie w osuszoną przez narzeczonego szklankę. Trzęsły jej się dłonie. – Mieszkam tu od sześciu lat. Gdyby mieli mnie znaleźć, zrobiliby to już dawno.

– Więc co?

– Mam pewną teorię – Wypiła alkohol jednym haustem. – Ale nie wiem, czy chcę w nią wierzyć.

– Zdradzisz mi ją?

Victor wstał i odsunął jej krzesło. Chciał choć trochę wspomóc ją w ciężkiej chwili. Yasmina odpowiedziała na ten gest lekkim, nerwowym uśmiechem. Usiadła.

– Nie ma teraz na to czasu. Jeśli krzyżowiec wie kim jestem, nie zabił mnie pewnie tylko dlatego, że nie dostał jeszcze zezwolenia od Rady Papieskiej, ale najbliższy urzędnik, od którego można taki dokument otrzymać, znajduje się ledwie kilka godzin drogi stąd. Pewnie już do niego poszedł. Podaj mi biały pojemnik z mojej toaletki. Ten z wodą. Tak, ten. I tamten przezroczysty półmisek.

Wszystkie przedmioty jakie trafiały w jej ręce, ustawiała na stole. Do półmiska wlała wodę, następnie wsypała do niej jakieś dziwne ingrediencje, które Victor pierwszy raz widział na oczy. Patrzył na te działania w głębokim zadziwieniu, bojąc się nawet głośniej odetchnąć, żeby przypadkiem nie zepsuć bezpowrotnie tak misternie przygotowywanego rytuału. W końcu Yasmina włożyła do zawiesiny, która wytworzyła się w naczyniu, maleńki włos, który musiała przynieść do domu, zawinięty w chusteczkę do nosa. Następnie przejechała dłonią nad swoim dziełem, a Victor spostrzegł, że mikstura zaczęła przypominać wyglądem powierzchnię lustra. Po chwili pojawił się na niej wyraźny obraz mężczyzny.

– To on – szepnęła dziewczyna.

Święty Rycerz nie wyróżniał się właściwie niczym specjalnym. Choć posiadał koloratkę, nie widać jej było spod grubego płaszcza i różańca, którego krzyżowiec w żadnym razie nie chował pod kołnierzem. Nieogolony, dość niepozorny, nie wzbudzał raczej należytego respektu. Jeśli już to tylko uzbrojeniem. Broń nosił na widoku, dwa pistolety u pasa, a obok nich dziwny przedmiot, który można było zakwalifikować jako coś pośredniego między krucyfiksem a niewielkim toporkiem.

Victor wcześniej spotkał Rycerza tylko raz, we wczesnym dzieciństwie, kiedy to ganiał wraz z Bernardem po rynsztokach, a krzyżowiec przyszedł ubić jakieś widmo, straszące podobno w jednej z opuszczonych ruder, jakich pełno było w okolicy. Tamten był znacznie większy od tego, który polował na biedną Yasminę. Miał szablę, karabin i czarny kapelusz z namalowanym białym krzyżem. Wzbudził w Victorze ogromny szacunek. Mężczyzna nie spodziewał się, że będzie kiedykolwiek miał kogoś podobnego za wroga.

– Idzie już po zezwolenie – powiedziała Yasmina. – Nie mamy dużo czasu. Musimy się stąd wynosić.

– Więc na co czekamy? Bierzmy nasze rzeczy i uciekajmy z Londynu.

– To nie takie proste. Wie kim jestem. Wie jak się nazywam, jak wyglądam. Jestem pewna, że papiescy będą kazali ścigać mnie, choćby na koniec świata.

– Więc co zrobimy?

Yasmina spojrzała mu prosto w oczy. Victor wyczytał strach w jej źrenicach.

– Będziemy musieli go zabić.

– Jak?

Dziewczyna sięgnęła nad wygasłą już zawiesiną po szklankę i butelkę. Nalała sobie i wypiła duszkiem.

– Prosiłeś, żebym nie dbała już o ochronę – powiedziała. – Zrobiłam to, bo doskonale rozumiem, co tobą kierowało. Jednak nigdy nie pozbyłam się dwóch wilkołaków, które stały się moimi sługami na długo zanim cię poznałam.

– Nie powiem, żeby mi się to podobało – westchnął Victor. – Ale to nie czas ani miejsce. Słusznie, że ich nie zwolniłaś.

– Zwolnić? – prychnęła. – Raczej uśmiercić.

W takich chwilach jej narzeczony żałował, że związał się z wiedźmą oraz przypominał sobie, że nie jest wcale tak słodka i niewinna, jak zwykł o niej myśleć. Natychmiast jednak uciekał od tych rozważań i cieszył się z tego co miał. Zastanawiał, jak tego nie stracić.

– Co robimy? – spytał więc.

– Nie mogę z nim walczyć, ale jestem w stanie rzucić na niego klątwę. – Yasmina sięgnęła po niewielki pakunek z którym przyszła. – Już dawno zauroczyłam okolicznych gospodarzy i golibrodów, że jakby pojawił się Rycerz, mają załatwić dla mnie kilka rzeczy.

– Mianowicie?

– Krew i mocz. – Wyjęła maleńką buteleczkę wypełnioną złocistym płynem oraz białą chustkę z pokaźnej wielkości czerwoną plamą. – Mam też przecież odrobinę jego włosów. To wystarczy. Nie jest tak sprytny, jak chciałby być. – Spojrzała na Victora. – Pokonamy go. Nie martw się. Mam w zanadrzu broń, z którą nie wygra. Podaj mi proszę tamto zawiniątko, ten szary woreczek. Dziękuję.

– Na czym właściwie polega ta klątwa? – spytał mężczyzna, wypełniając jej polecenie.

Zaczynał się już gubić w tym wszystkim. Przez cały czas, odkąd ją poznał, tylko raz użyła czarów na jego oczach. Po to, żeby go chronić. Dziś robiła to nieustannie. Rozumiał jej intencje, nie rozumiał tylko, czemu przyszła żona wydawała mu się taka obca. Ten dzień był niewątpliwie jednym z najgorszych w jego życiu.

– Mówi, że zabije go wilkołak z mojego miotu – wyjaśniła Yasmina. – Ja i tak nie byłabym w stanie z nim walczyć. Z pewnością jest jakoś zabezpieczony przed moimi umiejętnościami. Ale ta klątwa działa na każdego. Nie ma przed nią ucieczki.

– A jeśli Rycerz ubije oba wilkołaki?

– To niemożliwe. Na tym polega właśnie siła tego czaru. Któryś z moich sług musi tego sukinsyna pokonać. Do tego czasu jednego z lykantropów nie da się uśmiercić, choćby nawet odrąbało mu się głowę i pochowało pięćdziesiąt kroków dalej, jak to nieraz z nimi próbowali.

– A co by się wtedy stało?

Yasmina wzruszyła ramionami, mieszając energicznie moc i krew.

– Ktoś by w końcu wykopał i głowę, i ciało. Tak działa przeznaczenie. Nawet gdyby całe państwo się uwzięło i zabijało każdego, kto zbliżyłby się do mogiły, ktoś w końcu by to zrobił.

– Jesteś pewna?

– Oczywiście. Ale jeśli Rycerz chce nas złapać, to nie ma czasu na podobne bzdury. Poza tym skąd miałby wiedzieć, że ciąży na nim klątwa? Będzie walczył z wilkołakami, aż padnie. A jeśli ucieknie, będą go ścigać.

– No dobrze, a czy ten czar nie ma żadnych skutków ubocznych?

Dziewczyna westchnęła ciężko.

– Owszem, ma – powiedziała. – Od momentu kiedy go rzucę, wiadomym jest, że serce krzyżowca uciszy wilkołak. I to mój wilkołak. Nikt inny, ani nic innego, nie będzie w stanie go zabić.

– To chyba niezbyt dobrze.

– Nie najlepiej – przyznała. – Ale tak przynajmniej mamy pewność, że go pokonamy. Masz może lepszy pomysł?

Nie miał. Pewnie dlatego, że nie miał pojęcia o magicznych rytuałach.

– Już czas – wyszeptała Yasmina, pochylając powoli butelkę z miksturą nad półmiskiem. – Teraz już tylko odrobina…

Gdy tylko maleńka kropla dotknęła gładkiej powierzchni zawiesiny, ta przez chwilę zapłonęła żywym światłem. Potem, zupełnie jak wcześniej, zaczęły pojawiać się na niej obrazy. Tym razem jednak nie były płynne, lecz jakby urwane, przychodziły i znikały tak szybko, że Victor nie był w stanie zrozumieć lub zapamiętać absolutnie niczego. Jego narzeczona chłonęła jednak ten widok z otwartymi z wrażenia ustami, a jej mina wskazywała, że zapisała w swej pamięci każdy, najdrobniejszy szczegół.

– Jonatan Mason z Yorku – powiedziała dziewczyna, gdy wszystkie obrazy zgasły. – Zapamiętaj, gdyby jego prawdziwe imię miało się kiedyś przydać. Ja zapamiętam resztę.

– Czy mogę pomóc ci w czymś jeszcze?

Yasmina wstała. Pocałowała go.

– Owszem – szepnęła. – Możesz pobiec i zdobyć jakiś wóz, czy wynająć dyliżans. Ja zajmę się klątwą i wilkołakami.

Victor po raz kolejny tego dnia wypełnił jej polecenie.

***

Connor Kyd musiał chronić panią.

Nie zastanawiał się, czy w ogóle powinien to robić. Wiedział, że jeśli nie podoła, świadomość porażki będzie ciążyła na nim przez całe późniejsze życie. Już nigdy nie będzie w stanie spojrzeć w lustro. Pani nie może umrzeć. Krzyżowiec musi zginąć.

Spojrzał ukradkiem na towarzyszącego mu mężczyznę. Znał tylko jego imię: Simon. Był młodszy od Connora, miał jakieś dwadzieścia, może osiemnaście lat. Kyd nie wiedział jak długo ten dzieciak służy pani. Miał tylko nadzieję, że opanował już szybką przemianę w bestię.

Gdy udało im się dostrzec Rycerza, ten wchodził już na bogatsze tereny Londynu. Niezbyt mądrze było walczyć w takim miejscu, ale mężczyźni nie mieli wyboru. Pani musiała pozostać bezpieczna. Weszli w pierwszy lepszy zaułek, gdzie, skryci przed oczami przechodniów, dokonali przemiany. Następnie wskoczyli na dach i ruszyli w stronę krzyżowca.

Ten raczej nie był przygotowany na ich przybycie. Nie zdążył nawet wyciągnąć broni, gdy Simon trzepnął go w pysk. Pazury pozostawiły krwawe ślady. Jednak tu wychodził na wierzch brak doświadczenia tego młodzika. Connor uderzyłby tak, by zabić.

Rycerz oczywiście sięgnął po krucyfiks, w wyniku czego Simon oddalił się pośpiesznie. Krzyż był srebrny.

Ludzie uciekali w panice. Connor postanowił to wykorzystać. Zmienił się znów w człowieka (na szczęście w tłumie nikt tego nie zauważył) i podkradł się jak najbliżej krzyżowca. W odpowiednim momencie znów przybrał formę pośrednią i zaatakował, licząc, że zakończy sprawę, łamiąc Rycerzowi kark. Nie udało się. Jego przeciwnik był już przygotowany.

Zręcznie wyminął atak Connora i odpowiedział krucyfiksem. Dopiero teraz wilkołak spostrzegł, że poziome części krzyża są w rzeczywistości ostrzami; zupełnie jakby Rycerz dzierżył w dłoni topór. Nie było czasu. Kyd nie zdążył w pełni uniknąć ciosu. Małe nacięcie pojawiło się na jego ramieniu. Piekło niemiłosiernie. Bez pomocy wiedźmy nigdy się nie zagoi.

Na szczęście w tym momencie pojawił się Simon, który był chyba tak zakochany w pani, że uczucie to pozbawiło go skrupułów. Connor poczuł lekkie ukłucie zazdrości. Młodszy wilkołak chwycił jednego z przechodniów i rzucił nim w krzyżowca. Nie trafił. Improwizowany pocisk rozbił sobie głowę o bruk i prawdopodobnie zmarł na miejscu.

Nagle Rycerz wyciągnął pistolet. Wiedząc co się święci, Connor próbował go powstrzymać. Zaatakował. Trafił z taką siłą, że krzyżowiec odleciał na parę kroków i przygrzmocił w ścianę jakiegoś budynku. Sklepu? Zdążył jednak wystrzelić dwie kule. Jedna z nich trafiła Simona. Na szczęście nie śmiertelnie.

– A niech was cholera! – ryknął krzyżowiec. – Co wasza wiedźma sobie wyobraża?! Chroni mnie Bóg!

A potem poderwał się nagle i, nim ktokolwiek zdążył zareagować, cisnął krucyfiksem tak, jak czerwonoskórzy, według opowieści, rzucają swoimi toporkami. Srebrne ostrze wbiło się prosto w łeb Simona, dzięki święconej wodzie weszło w niego jak w masło. Connor doskonale wiedział, co to oznacza. Śmierć na miejscu. Niedobrze. Ale przynajmniej Rycerz był teraz praktycznie pozbawiony broni.

Wilkołak rzucił się na niego. Krzyżowiec odskoczył i zaczął strzelać. Nie wiedział jednak, że w poprzednim życiu Connor był żołnierzem. I to dobrym. Został żebrakiem, bo stracił rękę, którą odzyskiwał tylko, gdy zamienił się w wilkołaka. Dzięki Jaśminie. Wcale nie łatwo było go trafić.

Pierwsza kula chybiła. Druga trafiła Connora w bok, ten syknął z bólu. Pocisk był srebrny. Tak samo jak kolejny, który to przeszył Kydowi brzuch. Trudno. Czwarta kula trafiłaby z pewnością w głowę, ale zwinność wilkołaka pozwoliła mu jej uniknąć.

To był już ostatni nabój. Connor nie zamierzał pozwolić Rycerzowi przeładować ani sięgnąć po drugi pistolet. Uderzył. Trafił w pierś. Normalnemu człowiekowi prawdopodobnie połamałby żebra, ale krzyżowcy do normalnych nie należeli. Błysnął nóż, nie wiadomo skąd wzięty. Rycerz wbił go wilkołakowi nad kolanem. Bolało niemiłosiernie, choć ostrze nie było srebrne. I dobrze, w przeciwnym wypadku Kyd nie mógłby chodzić.

Nagle usłyszał huk i poczuł lekkie ukłucie w ramię. Odwrócił się. Po drugiej stronie stał jakiś mężczyzna z karabinem. Connor nie wiedział, czy to jakiś weteran wojenny, pomocnik krzyżowca, czy zwykły idiota. Tak czy siak, osobnik ów wystrzelił już dwukrotnie, trafiając wilkołaka w ramię. Nie zrobił mu dużej krzywdy, gdyż kule miał ołowiane. Odwrócił jednak jego uwagę.

Krzyżowiec wyrwał nóż z nogi Connora, po czym ciął nim przeciwnika po pysku. Nim ten zdążył zareagować, zaczął uciekać. Wbiegł do jednego z budynków. Kyd zapamiętał miejsce w którym zniknął Rycerz, po czym pobiegł rozprawić się z niespodziewanym gościem. Mężczyzna trafił go jeszcze kilka razy, lecz wilkołak nie zwrócił na to uwagi. Dobiegł szybko, ominął cios bagnetem, po czym skręcił dziwakowi kark. Następnie pobiegł za krzyżowcem.

Gdy wszedł do budynku (który to okazał się zwyczajnym sklepem wielobranżowym) nie zauważył swojego celu. Ani żadnego innego człowieka. Gdy zrobił jeszcze dwa kroki dostrzegł co najmniej kilka beczek z prochem porozmieszczanych w pomieszczeniu. Wtedy zorientował się, że wpadł w pułapkę. Było już jednak za późno.

Rozległo się kolejno sześć strzałów. Wszystkie spośród srebrnych kul trafiły Connora w pierś. Upadł. Wtedy, jakby znikąd, wyłonił się krzyżowiec.

– Gdy już spotkasz się w piekle ze swoją wiedźmą, przekaż jej koniecznie dwie rzeczy – powiedział podchodząc. – Po pierwsze wspomnij, że jej największym grzechem jest przewidywalność. Wiedziałem, oczywiście, że dysponuje podobnymi sługami. Wiedziałem też, że je na mnie naśle. – Wyciągnął bębenek, po czym włożył do niego dwie kule. – Po drugie nie zapomnij jej powiedzieć, że my, Święci Rycerze, wcale nie mamy obowiązku przejmować się dobrem cywili.

Po wypowiedzeniu tych słów strzelił Connorowi prosto w głowę. Sprawdził mu puls. Ze zrozumieniem pokiwał głową, gdy odkrył, że jego serce wciąż bije. Wyszedł. Chwilę później wrzucił do pomieszczenia truchło Simona. Kyd spróbował wstać. Nie zdążył.

Ostatnią kulę krzyżowiec wystrzelił w jedną spośród beczek.

Rozległ się ogromny wybuch.

***

Dyliżans wlókł się nieco leniwie, krok za krokiem, co denerwowało nieco dwójkę pasażerów. Wiedzieli jednak, że nie mają się czego bać. Wilkołaki prawdopodobnie zabiły już Rycerza, a na pewno spowolniły wystarczająco, by Londyn zniknął daleko za linią horyzontu. Para narzeczonych cieszyła się zachodem słońca widzianym przez okno.

– Kto na ciebie doniósł? – spytał Victor, gdy Yasmina znudziła się obserwowaniem drogi i położyła głowę na jego ramieniu.

– Myślę, że to Ann Tanner – odparła dziewczyna. – Jej mąż był bardzo chory. Ann wielokrotnie mi pomogła, gdy było mi ciężko, więc zdradziłam się i zaoferowałam pomoc. Nie udało mi się jednak go ocalić.

– Zemsta?

– Rozgoryczenie. – Spojrzała mu w oczy. – Nie potrafię jej wybaczyć, ale doskonale ją rozumiem. Łatwiej żyć, kiedy znajdziesz sobie winnego.

– Fakt.

Przytuliła się do niego mocniej. Wyraźnie próbowała zasnąć. Victor uznał, że to dobry pomysł. Zamknął oczy. Gdy znów je otworzył, była już noc. Otworzył drzwiczki i zapukał w bok pojazdu.

– Panie – zawołał. – Jak długo już jedziemy?

– Będzie może ze trzy godziny – odparł woźnica. – A ciemno jak w grobie, nie? Tylko księżyc świeci w pełni, tak to nic. Ale pan się nie martwi, panie miły, ja znam tę drogę jak własne kieszenie. Prędzej się pies myśliwski zagubi niż ja!

– No, mam nadzieję – mruknął Stone i zatrzasnął drzwi.

Yasmina otworzyła oczy. Victor położył jej palec na ustach i przytulił. Natychmiast zaczęła oddychać spokojniej. Była taka dziewczęca. Nie mógł uwierzyć, że może być też tak groźna. To nie mieściło się w jego głowie. Czuł podświadomie, że musi ją chronić.

Nagle usłyszał tętent kopyt. Natychmiast zbudził narzeczoną i sięgnął po pistolet. Gdy spojrzała na niego, zaskoczona, pokazał tylko kciukiem na tył dyliżansu. Zrozumiała natychmiast. W jej oczach wyczytał przerażenie. Stone ostrożnie wyjrzał z pojazdu. Niestety, pośród ciemności nie zobaczył niczego.

– Zatrzymać dyliżans! – rozległ się krzyk z oddali. – W imię papieża, zatrzymać dyliżans!

– Hej, hej, hej! – usłyszeli wrzask woźnicy. – Nie wiem do końca co się dzieje, ale to was będzie kosztować maleńką premię!

– Jedź! – ryknął Victor.

Konie przyśpieszyły. Dyliżans zaczął niebezpiecznie podskakiwać.

– Dogoni nas – wyszeptała Yasmina. – Musimy przejść na konie!

– Jak? W takim pędzie? – odparł jej narzeczony. – Trzeba było to zrobić od razu. Ale powiedziałaś, że mamy czas. Mówiłaś, że nie ma szans, żeby nas dopadł!

– Bo tak myślałam!

Usłyszeli strzał.

– Jezusie i Maryjo! – krzyknął woźnica. – Zmiana planów! Ja tam się zatrzymuję!

– Ani mi się waż! – wrzasnęła Yasmina.

Lecz ten nie zamierzał jej słuchać. Dyliżans zaczął zwalniać.

– Cholera – mruknął Victor. – Zdejmuj buty.

Po czym kopnął drzwiczki, wychylił się i oddał strzał w kierunku woźnicy. Trafił. Ciało spadło, konie zaczęły pędzić. Stone wrócił do pojazdu i wystrzelił kilka razy w dach. Łokciem oderwał resztę drewna. Powstała ogromna dziura.

– Przejdziemy górą na miejsce woźnicy, a stamtąd na konie! – krzyknął. – Bokiem nie dasz rady, poza tym jak szybko przeskoczymy jest mniejsza szansa, że nas zestrzeli!

Rozległ się huk wystrzału, jakby na potwierdzenie jego słów.

– W pędzie? To niemożliwe!

– Masz lepszy pomysł?

– Ale… Ale ja mam sukienkę!

– To ją zdejmij, na Boga! Wymyśl coś! Użyj tych swoich czarów! Idź pierwsza, ja odwrócę jego uwagę!

Przeładował. Miał bardzo niewiele amunicji. Wychylił się z boku pojazdu. Jeździec był już tak blisko, że Stone całkiem wyraźnie go widział. Oczywiście chybił. Yasmina tymczasem wdrapała się na siedzenie i wyjrzała przez dziurę w dachu. Natychmiast schowała się z powrotem.

– Victorze!

– Co się stało?! – oddał kolejny strzał. Wydawało mu się, że drasnął wierzchowca. – Czemu nie wychodzisz?!

– Kierujemy się wprost na rów!

– Hę? Cholera! Nie martw się, konie pewnie zakręcą!

Jednak wydawało się, że krzyżowiec czekał tylko na ten moment. Nagle rozległ się huk, dyliżans podskoczył jeszcze bardziej niż zwykle. Następnie walnął w ziemię, odbił się od niej. Gdy Victor wyjrzał, odkrył, że Rycerz celuje w dół pojazdu. Kolejny strzał i koła już nie było. Zaczęli niebezpiecznie przechylać się w lewo…

– Victorze!!!

Ostatni huk. I ciemność.

***

Stone odzyskał świadomość, gdy odkrył, że ktoś szarpie za rękaw jego koszuli. Gdy otworzył oczy, zauważył Yasminę. Cholernie bolała go głowa, ramię prawdopodobnie wypadło mu ze stawu, ale mimo to jeszcze nigdy nie był równie szczęśliwy.

– My żyjemy – szepnął z uśmiechem.

– Nie dzięki tobie – mruknęła jego ukochana. – Zastrzelenie woźnicy było strasznie głupie.

– Gdybym tego nie zrobił, już gryźlibyśmy ziemię!

– Nie czas na to. Krzyżowiec pewnie nas szuka.

Victor rozejrzał się. Oprócz szczątków dyliżansu nie było tu zbyt wiele. Jedyną ich szansą było skrycie się wśród drzew i czekanie na cud. Nagle jednak wpadł mu do głowy pewien pomysł. Złapał dziewczynę za rękę.

– Yasmino – szepnął. – Uczyń mnie wilkołakiem.

– Zwariowałeś?! – jego narzeczona prawie krzyknęła. – Nie zrobię tego!

– Musisz. To nasza jedyna szansa. Przecież rzuciłaś klątwę, nie uda nam się go zabić. Nie wiadomo co z twoimi sługami. Nie mamy wyboru. Zaatakuję go, a ty uciekniesz.

– Nie! To… Obiecałam sobie, że nigdy tego nie zrobię! Poza tym do tego musi być pełnia i…

Dało się słyszeć jak ktoś przebijał się przez zarośla.

– Jest pełnia! Zrób to!

Zauważył, że miała łzy w oczach.

– Victorze…

– Zrób to!

– Masz… Masz jakiś nóż?

Wręczył go jej. Otarła łzy i zabrała się do pracy.

Z samego rytuału Stone zapamiętał niewiele, z wyjątkiem dużej ilości krwi, kłów oraz nagiego ciała. I bólu. Ostrego, silnego i przeszywającego całe ciało. Zaś gdy Yasmina skończyła, nie zauważył zbytniej różnicy, z wyjątkiem faktu, że oboje pozbawieni byli ubrań.

– Więc tak to wygląda – szepnął.

– Tak – usłyszał niski, męski głos nieopodal. – Tak właśnie to wygląda. Stałeś się teraz jej lalką. Wykorzysta cię w ostatniej, rozpaczliwej linii obrony.

– Milcz! – chciał krzyknąć, lecz z jego gardła wydobył się jedynie ryk. Zapachy uderzyły go w nozdrza, aż zamroczyło go, kolorowe światełka zatańczyły mu przed oczami. A gdy znikły, razem z nimi zniknęła większość barw.

– Victorze… – usłyszał głos Yasminy. O wiele głośniej, niż powinien.

– Przykro mi, mój drogi – powiedział Rycerz. – Moim obowiązkiem jest uśmiercać lykantropy. Ostatnio mam pecha. Ciągle ktoś staje na mojej drodze. Muszę zabijać. Wcale tego nie lubię. Ale twoja kochanka nie daje mi wyboru. Na tym polega moja robota. Dalej, atakuj.

Stone zaatakował. Krzyżowiec z łatwością ominął jego cios i odpowiedział własnym. Ostrze krucyfiksu wbiło się w bok Victora. Zapiekło niesamowicie. Następnie Rycerz wyjął jakąś buteleczkę i wylał jej zawartość wprost na wilkołaka. Ból był nie do zniesienia.

– Nie powstrzymały mnie dwa wilkołaki – warknął Jonatan Mason. – Czemu miałby to zrobić jeden? Szczególnie, że miałem czas na przygotowania. Myślisz, że mało was w życiu ubiłem?

Victor trzepnął go w twarz. Trochę zadrapań, nic wielkiego. Ostrze krucyfiksu po raz kolejny wbiło się w ciało Stone'a, tym razem prosto w grzbiet.

– Zostaw go! – krzyknęła Yasmina. – Przyszedłeś tu po mnie! On… On jest tylko moim głupim narzędziem! Nic ci do niego!

– Przykro mi, skarbie – odparł krzyżowiec. – Gdybyś go nie przemieniła, to bym go oszczędził. Ale w takim wypadku…

Ostrze krucyfiksu wbiło się wprost w łeb Victora. Ciemność zatańczyła mu przed oczami. Ale wciąż żył.

– Wytrzymała bestia – mruknął Rycerz, po czym sięgnął po pistolet. Wystrzelił cały magazynek. Każda kula trafiła Stone'a w pierś. Ale on wciąż żył. Podbiegł do krzyżowca i z całej siły trzepnął nim o najbliższe drzewo. Te niemal się złamało. Jonatan splunął krwią.

– A niech cię – westchnął. – No trudno. I tak mam na ciebie sposób. Chodź do mnie!

Victor podszedł. Złapał Rycerza za głowę, chciał skręcić mu kark. To był jego błąd. Krzyżowiec z rozmachem wbił mu ostrze krucyfiksu w kręgosłup. A potem wyjął i wbił ponownie. I już je tak zostawił. Stone upadł na ziemię. Przybrał z powrotem postać człowieka.

Nie mógł się poruszyć.

– Niespodzianka – uśmiechnął się Jonatan Mason. – Może i żywotnyś, ale sparaliżowany i tak na wiele się nie zdasz. Czas na wiedźmę.

Victor bezradnie patrzył, jak mężczyzna odwrócił się w stronę Yasminy. Ta zaczęła uciekać. Dopiero teraz. O wiele, wiele za późno. Zniknęła z pola widzenia. Rycerz pobiegł za nią. Jego również natychmiast pochłonęła ciemność. Rozległy się dwa strzały. Po chwili krzyżowiec wrócił, ciągnąc dziewczynę za włosy. Miała przestrzelone kolana.

– Nie chodzi o to, że jestem wredny – powiedział Święty Rycerz, sięgając po nóż. – Chodzi o to, żebyś zrozumiał jedno, wilkołaku. Z Panem Bogiem wygrać się nie da.

Po tych słowach ciął.

I jeszcze raz.

I jeszcze.

A potem ciało Yasminy upadło, a głowa pozostała, trzymana przez krzyżowca za włosy.

Wciąż ją niosąc, pozwalając, by czaszka obijała się o jego nogi, mężczyzna podszedł do Victora. Uklęknął przy nim.

– Mam prawo udzielić ci ostatniej pokuty, mój drogi. Życzysz sobie?

– A żebyś zdechł.

– Spodziewałem się takiej odpowiedzi.

Wyciągnął bębenek i załadował dwie kule. Obie władował Victorowi z bliskiej odległości w skroń.

***

W tym samym czasie, gdy Stone stawał się wilkołakiem, inny lykantrop właśnie się przebudził, wcześniej zakopany pod gruzami, a teraz wyciągnięty w końcu na światło dzienne przez dobrych mieszkańców Londynu. Ci jednak go poznali.

– Connor Kyd – mruknął jakiś duży mężczyzna ze strzelbą. – A skąd ty się tu wziąłeś?

– Może jest wilkoczłekiem? – zaproponował jakiś młodzik.

– Możesz mieć rację, Johnny! – krzyknął jakiś strzelec. – Ja tam bym go ubił dla pewności. Tylko srebrną ładuj, coby na pewno mu się zdechło.

– Nie! – chciał krzyknąć Connor, ale nie zdążył.

Wystrzał ze strzelby rozsadził mu czaszkę.

LIŚĆ SMUTNEGO DRZEWA

Minęły już niemal trzy tygodnie odkąd Eliah zamieszkał w wiosce Indian.

Był nieco zaskoczony. Nie spodziewał się, że nikt nie przyjdzie go szukać, że tak łatwo wszyscy o nim zapomną. Dziwił się, że jeszcze nie rozpoczęła się walka. Gdzie podziewały się posiłki? Co dzieje się z jego oddziałem?

Czy kiedykolwiek jeszcze ich spotka?

Coraz więcej czasu spędzał z Liściem Smutnego Drzewa. Ta dziewczyna… Intrygowała go. Miała w sobie coś, co sprawiało, że zapominał o jej pochodzeniu, kolorze skóry, brakach w języku angielskim… Nie potrafił myśleć o niej jak o dziecięciu Szatana. Smuciło go to, bo rozumiał, że wystarczyło ledwie kilka dni, by całkowicie zapomniał o Anglii. Czasami patrzył na swoje ręce i sprawdzał, czy jego skóra przypadkiem nie stała się czerwona.

Ale potem Liść Smutnego Drzewa uśmiechała się delikatnie i wszystkie wątpliwości rozpływały się, jak kółka dymu, które Indianie wypuszczali z pięknie zdobionych fajek.

Wędrujący Duch wciąż uczył go nowych rzeczy, pomagał w pracy i bronił, gdy jakiś inny czerwonoskóry miał obiekcje do wykonanej przez Eliaha roboty. Tak powoli stawał się nie tylko jego przewodnikiem po kulturze Nowego Świata, ale również przyjacielem. Chłopak nie wiedział, czy gdyby zaszła taka potrzeba, potrafiłby do niego strzelić.

Cierpliwy Sęp wciąż z nim rozmawiał, choć już dawno zostawili różnice w ich społeczeństwach i przeszli na bardziej filozoficzne tematy. Zawsze obok był Pisklak, słuchający z uwagą, ale nigdy nie wtrącający się w konwersację. Eliah czuł sympatię też do tej dwójki, choć wiedział, że wcale nie powinien.

Pozostali Indianie nie traktowali go szczególnie przyjaźnie, choć zdarzało się, że pomogli mu w czymś albo powiedzieli miłe słowo (czy to po angielsku, czy w swoim własnym języku, z którego Becker nauczył się dotychczas dwóch lub trzech wyrazów). Tylko Wygłodniały Ogień uśmiechał się do niego czasem, a w tym grymasie kryła się przede wszystkim otucha. Jakby mówił: „nie przejmuj się, mały”.

Ale Eliah się przejmował.

Bo im dłużej patrzył na córkę wodza, tym dosadniej uświadamiał sobie smutną prawdę, której nie potrafił ukryć przed samym sobą i która wierciła coraz większą dziurę w jego zmęczonej niepewnościami duszy.

Zakochał się w niej.

***

– Cześć.

– Witaj. Jestem zajęta.

– Zostaw te ryby. Chciałem z tobą porozmawiać.

– Mam obowiązki. Ty nie masz?

– Wędrujący Duch kazał mi coś przynieść, ale nawet nie pamiętam już co. Proszę, porozmawiajmy.

Jedna ze starszych Indianek uśmiechnęła się i powiedziała coś w swoim ojczystym języku. Liść Smutnego Drzewa zaczerwieniła się lekko i odpowiedziała słowem, które z tego co Eliah pamiętał, oznaczało podziękowanie. Dziewczyna wytarła dłonie o ubranie, po czym wstała i, nie patrząc nawet na Beckera, minęła kilka namiotów. Chłopak pobiegł za nią. Wydawała się wściekła.

– Czego chcesz? – zapytała, odwracając się do niego.

– O co ci chodzi?

– Przeszkadzasz. Czego chcesz?

– Jeśli masz zachowywać się w ten sposób, to niepotrzebnie wstawałaś.

Westchnęła głęboko i spojrzała na niego z czymś na kształt politowania.

– Dobrze – powiedziała. – Co się stało?

– Chciałem porozmawiać z tobą o czymś, o czym nie powinni wiedzieć Wędrujący Duch i Cierpliwy Sęp. I o czym nie powtórzysz ojcu.

– Nie przysięgnę.

– Co?

– Nie wiem, czy nie powiem Wygłodniałemu Ogniowi. Możliwe, że muszę.

– Dziewczyno, chcę powiedzieć ci coś w zaufaniu…

– Nie powinnam ufać tobie. Powinnam ufać mojemu ludowi. To normalne.

– Nie ufasz mi?

W jej wzroku kryło się coś dziwnego.

– Ufam, choć nie powinnam.

– Ja też ci ufam. I dlatego chcę ci coś powiedzieć, bo możesz pomóc znaleźć mi odpowiedź na bardzo ważne pytanie. Ale nie powinienem tego robić. Rozumiesz?

– Rozumiem, ale powiem o tym wodzowi, jeśli muszę.

– Nie musisz.

– Jeśli… będę… musiała? Tak?

– Tak, ale to teraz nieważne. Proszę. Wiem, że lud jest dla ciebie ważny, ale niepewność mnie dobija. Wkrótce zwariuję. Nie mam nikogo, do kogo mógłbym się zwrócić.

– Możesz powiedzieć Cierpliwemu Sępowi o wszystkim.

– Czy ty w ogóle mnie słuchasz?! Nie mogę! Nie mogę mu o niczym powiedzieć, bo od tego mogą zależeć losy mojego oddziału, moich braci wojowników, rozumiesz? Tak jak twojego ludu!

– Więc Wygłodniały Ogień musi się o tym dowiedzieć.

Eliah otarł dłonią pot z czoła. Denerwował go spokój dziewczyny. Miał ochotę rozszarpać ją na strzępy i był wściekły na to, że nie mógłby się do tego zmusić. Uderzył pięścią w stojący niedaleko namiot. Ten cały się zatrząsł.

– To nie ma sensu – powiedział wreszcie. – Mówię do ciebie, ale ty jesteś jak ściana. Nic nie dociera. Zapomnij, że zawracałem ci głowę.

Już miał odwrócić się i odejść, gdy nagle Liść Smutnego Drzewa chwyciła go za dłoń. Mimowolnie wstrzymał oddech, jak małe dziecko. Był zaskoczony, gdyż wcześniej dziewczyna nie pozwoliła się nawet zbytnio zbliżyć, a co dopiero dotknąć. Sądząc po rumieńcach na jej twarzy, sama była zaskoczona swoim czynem.

– Posłuchaj – powiedziała mimo to. – Wariujesz, kiedy usiłujesz być dwoma Eliahami. Cierpliwy Sęp mówi, że nie można jechać jednocześnie na dwóch koniach. Zwłaszcza, kiedy biegną w przeciwnych kierunkach. Jeśli jesteś z nami by żyć, to jesteś martwy. Możesz odejść, ale nie odchodzisz. Na początku się bałeś. A teraz? Nadal się boisz?

– Tak – przyznał.

– I tylko dlatego tu jesteś?

Nie wiedział co odpowiedzieć.

– Czy jesteś bladym wojownikiem wśród obcego ludu? – kontynuowała. – Czy jesteś wśród swoich?

– Gdy teraz o tym myślę… Ani jedno, ani drugie.

– Tak to wygląda. A kim ja dla ciebie jestem?

Poczuł, że się czerwieni.

– Musisz wejść na jednego z koni – powiedziała, wciąż nie puszczając jego dłoni. – Potem pewnie z niego zsiądziesz. Ale na razie musisz go dosiąść. Albo pozostaniesz sam. Bardzo chcę, żebyś zdecydował.

Po tych słowach wypuściła jego dłoń i odeszła. Eliah długo jeszcze stał w tym miejscu, zastanawiając się nad jej słowami.

Wiedział, że musi coś zrobić. Ale najpierw musiał się jeszcze czegoś dowiedzieć.

***

Cierpliwy Sęp siedział na stercie drewna pod swoim namiotem i palił fajkę. Pisklak kręcił się gdzieś obok, ale uciekł natychmiast, gdy niczym burza pojawił się Eliah.

– Sępie! – krzyknął Anglik.

Szaman rozejrzał się, a gdy spostrzegł, że w okolicy nie ma już jego syna, uniósł powoli oczy na Beckera.

– Nie musisz krzyczeć – powiedział spokojnie. – Jestem starym człowiekiem. Nie jestem głuchym człowiekiem.

– Musimy porozmawiać.

– Jaki dziś dzień, żeś taki nerwowy? Chodzisz i chcesz wciąż rozmawiać. Co takiego się stało? Mogę dokończyć fajkę?

– Jeśli mnie szpiegowałeś, to doskonale wiesz, co się stało. A jeśli nie, to zgaś tę cholerną fajkę i chodźmy do namiotu.

– Rozmawialiśmy już o tym, Eliah. U twojego ludu bywa, że młody człowiek krzyczy na starego człowieka i mówi mu co ma robić. Ale tutaj nie. Czemu jesteś taki zdenerwowany?

– Chcę z tobą porozmawiać. Na osobności.

– Ja chcę wielu rzeczy, choćby dziecka, które nie podsłuchuje rozmów starszych chowając się za namiotem. Ale Duchy nie są łaskawe i nie mogę na to liczyć. Rozmawiajmy więc tutaj, a Pisklak niech słucha i liczy, że cokolwiek zrozumie. Bo miłość to trudny i głęboki temat.

Eliah odetchnął głęboko i puścił tę uwagę mimo uszu. W końcu zniżył głos i zapytał, usiłując brzmiąc groźnie:

– Czy kazałeś Liściowi Smutnego Drzewa mnie w sobie rozkochać?

– Tak – odparł szaman, jakby nic się nie stało.

– Jak… Jak mogłeś?

– Był to pomysł Wygłodniałego Ognia. Nie wiem, skąd twoja złość. Sam mówiłeś, że trwa wojna, czy mord, jakkolwiek to nazwiesz. Chcemy ją zakończyć. Znasz sposób. Połączenie cię z naszą kobietą jest mądre. Nie wierzę, że cię zaskoczyłem.

– Nie spodziewałem się tego po tobie. Jak mogę nie być wściekły? Mam ochotę cię zabić i chyba to zrobię.

– Zrób to, jeśli uważasz, że to coś pomoże. Moim zdaniem nie pomoże, ale cóż ja mogę wiedzieć?

Przez dłuższą chwilę Eliah naprawdę się nad tym zastanawiał. W końcu jednak zrezygnował, wiedząc, że zabicie starca doprowadzi tylko do jeszcze większej ilości wylanej krwi. Inni Indianie chcieliby wziąć odwet za szamana. Becker musiałby się bronić. Zabiłby pewnie ich wielu… Nie wiedział, czemu właściwie go to martwi. W ogóle, niczego już nie wiedział.

Usiadł obok Cierpliwego Sępa. Ten przesunął się nieco, by zrobić mu miejsce. Siedzieli tak kilka minut. W końcu Eliah, walcząc sam ze sobą, zapytał:

– Dlaczego więc powiedziałeś mi teraz prawdę?

– Bo nie znalazłem powodu, żeby tego nie robić.

– Ja mam co najmniej kilka. Żeby nie złamać mi serca. Żebym was nie znienawidził. Albo taki, że teraz już na pewno nie przekonacie mnie do swojej sprawy.

– Nie przekonamy? Dlaczego?

– Bo mnie okłamaliście.

– Okłamaliśmy? Nie sądzę.

– No dobrze, może nie okłamaliście, ale zrobiliście coś niewybaczalnego.

– Niewybaczalnego? Eliah, czy ty golisz już brodę?

– Co to za pytanie?

– Golisz, bo widziałem. Chociaż tak bardzo to ci ona nie rośnie.

– Ale o co ci znowu chodzi?

– O to, że golisz brodę, a wciąż jesteś dzieckiem. Dzieci szukają problemów tam, gdzie ich nie ma. Kobiety też. Ale mężczyźni rozwiązują problemy zamiast ba siłę je znajdywać.

– Że niby ja szukam problemów?!

– Tak. Dziecko Wygłodniałego Ognia to dobra kobieta. Ty jesteś dobrym mężczyzną, choć nieco niemądrym. Chcesz, żeby była twoją. Więc jaki masz kłopot z tym, co zrobiłem?

– Taki, że to nie jest prawdziwe.

– Nie jest? A skąd ty to wiesz? Idź i zapytaj Liść Smutnego Drzewa, czy chce być twoją kobietą. Wtedy się dowiesz.

– Nie powie mi prawdy. Wypełni twoje polecenie.

Cierpliwy Sęp zaśmiał się chrapliwie.

– Głupi dzieciaku, a skąd w ogóle pomysł, że ja kiedykolwiek kazałem jej kłamać?

Chłopak patrzył na starca przez jakiś czas, próbując rozwikłać sens jego słów. W końcu uśmiechnął się mimowolnie.

– Ja… Cholera, Sępie… Powiedz, kiedy wydałeś jej ten rozkaz… Czy od razu wiedziałeś jak to się skończy?

– Wiedziałem, nie wiedziałem… A kogo to teraz obchodzi? Idź już do niej i pozwól mi spokojnie wypalić fajkę!

Eliah pobiegł.

***

Gdy dotarł do dziewczyny, ta jednak znowu była zajęta i nawet nie myślała o kolejnym odejściu od obowiązków. Kazała mu na siebie czekać. Żaden z Indian nie znalazł Anglikowi nic ciekawego do roboty, więc chłopak usiadł niczym na szpilkach i próbował ukoić swoje nerwy. Jego stan zauważył Wędrujący Duch, gdy szukał go w jakiejś mało ważnej sprawie. Usiadł obok.

– Martwisz się – powiedział. – Co jest?

– Nieważne – odparł Eliah.

– Ważne. Mi mów. Szaman uważa, że smutek rośnie w wojownik i zabija w środku.

– Czy… Czy uważasz, że jestem wojownikiem?

Indianin kiwnął głową.

– A czy jestem jednym z was? – spytał więc Becker.

– Nie. Ale nie jesteś jeniec. Jesteś wolny. Nie odchodzisz. Nie jesteś już blady.

– Liść Smutnego Drzewa zapytała, czy powodem dla którego nie odchodzę jest tylko strach.

– A jak jest?

– Wy uważacie, że śmierć jest lepsza niż życie w niewoli. Ja nie. Śmierć nigdy nie jest dobra. Dlatego wciąż tu jestem, dlatego w ogóle tu zostałem. Ale wiesz, teraz, kiedy myślę o moich ludziach… Nie wiem, czy chcę, żeby kiedykolwiek przychodzili. Najbardziej bym chciał, żeby taki stan trwał w nieskończoność, z dala od Anglii i z dala od jakiejkolwiek wojny.

– Nie da się.

– Wiem. Ale nie chcę stawać przeciwko wam. W ogóle nie chcę dokonywać wyboru.

– Chcesz. Nie chcesz. Nieważne. Musisz.

– Tak. Muszę. Ale Cierpliwy Sęp zadbał o to, żeby ten wybór nie był łatwy.

– Kłamstwo. Cierpliwy Sęp chce łatwy wybór. I taki jaki planuje.

– Masz rację. Wszyscy mną manipulują. A ja nie mam powodu by być komukolwiek wiernym. Mojemu ojcu, który wysłał mnie z byle powodu tutaj, niemal na pewną śmierć? Królowej? Ona jest daleko. Nigdy jej nawet nie spotkałem. Nie wiem, cholera, nie wiem…

– A my? Mamy coś, żebyś był wierny?

Uniósł głowę. Wokół paleniska na środku wioski trwały przygotowania do uczty. Gdzieś tam, pośród wszystkich tych kobiet, krzątała się Liść Smutnego Drzewa.

– Tak – powiedział Eliah. – Zdaje mi się, że macie.

***

Gdy wszyscy jedli, Becker i córka wodza zerkali wciąż na siebie. Chyba Wygłodniały Ogień to zauważył, bo patrzył to jedno, to na drugie, a w jego oczach czaiło się zrozumienie. Nie tylko tych spojrzeń, ale i całej trudnej sprawy.

W końcu uczta się zakończyła. Eliah podszedł wtedy do Liścia Smutnego Drzewa i powiedział jej. Mina która pojawiła się na obliczu dziewczyny sprawiła z pewnością, że nie tylko władający angielskim Indianie mogli domyśleć się sensu słów chłopaka.

– Jak wiele jesteś w stanie zrobić dla swojego ludu? – zapytał, nim zdążyła dojść do siebie.

– Wszystko – odpowiedziała bez namysłu.

– Ja mniej. – Wręczył jej nóż, który wciąż każdego ranka chował w cholewie. – Ale jeśli zamierzasz mnie okłamać, nawet dla waszego dobra, to lepiej od razu mnie zabij. Bo inaczej ja – tu wskazał na Cierpliwego Sępa stojącego nieopodal – zabiję jego.

Nagle Liść Smutnego Drzewa przybrała jeszcze bardziej przygnębione oblicze niż kiedykolwiek przedtem. Z jej oczu poleciały łzy. Eliah kompletnie nie wiedział, co w takiej sytuacji zrobić. Spróbował jej dotknąć, ale odsunęła się. Gdy zapytał czemu płacze, obróciła się tak, by nie widział jej twarzy. Zapytał więc, jaka jest jej odpowiedź. Podała ją, niemal szeptem, nie patrząc nawet w jego stronę.

Przez chwilę Becker miał trudności z klarownym myśleniem. Stał tak, w bezruchu, zastanawiając się co zrobić. Nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Spróbował ją objąć, ale wyrwała mu się.

– Nie rób tego – rzekła cicho.

– Dlaczego?

– Ja… Nie rozumiem czego chcesz. Nie mogę być twoją. Jesteś obcy.

– Posłuchaj… – zaczął, lecz mu przerwała.

– Nie. Nie połączymy się. Mam dość tego wszystkiego. Wracaj na swoją ziemię i daj mi spokój.

Odwróciła się i odeszła. Kilku Indian odprowadziło ją, zerkając groźnie na chłopaka.

Eliah próbował, lecz nie dał rady ochłonąć. Natychmiast podbiegł do Cierpliwego Sępa. Nim staruszek zdążył zareagować, Becker złapał go za ramię, potrząsnął nim. Wojownicy sięgnęli po broń.

– To jakaś gierka psychologiczna? – krzyknął chłopak. – Znowu próbujesz zapętlić mi umysł, tak? Przestawić na swoje?

– Nie – odparł szaman. – Ona ma rację. Nasze kobiety łączą się tylko z naszymi wojownikami. Wygłodniały Ogień nie pozwoli jej połączyć się z tobą.

– Więc po co to wszystko?!

– Po co? Zastanów się, Eliah. To nie jest takie trudne.

Wściekły Anglik kopnął w stertę drewna. Rozsypała się. Uspokoił się nieco.

– Chcę zostać jednym z was – oznajmił.

– Na pewno?

– Nie wiem. Tak. Raczej tak.

– Na pewno?

– Na pewno.

– A niby czemu mamy ci na to pozwolić?

Spojrzeli sobie w oczy. Walczyli tak przez chwilę, aż w końcu chłopak dał za wygraną.

– Wiem co kombinujesz – powiedział. – A jeśli udowodnię, że jestem po waszej stronie? Że wsiadam na waszego konia?

– Nie wiem – odparł szaman. – To zależy od wodza. Myślę jednak, że taki dowód pomoże mu podjąć decyzję.

– W takim razie zawołaj go tu. Musimy koniecznie porozmawiać.

***

Victor Stone rozejrzał się uważnie. Po raz kolejny nikt go nie zauważył. Surowe mięso swojej ofiary zostawił padlinożercom. Powrócił do ludzkiej formy, usiadł na trawie i oparł się o drzewo, by odpocząć nieco po posiłku.

Wiedział już, że wioska Indian została ukryta za pomocą jakichś czarodziejskich praktyk, które mogły mieć związek z umiejętnościami szamana. Skoro przyzwał widma, aby walczyły po jego stronie, potrafi pewnie użyć ich, by mieszały w umysłach wrogów i zasłaniały im obraz wioski. Niedobrze.

Victor miał pewne podejrzenia, co do miejsca w którym czary zasłaniają rzeczywistość, ale nie zamierzał podchodzić zbyt blisko któregokolwiek ze swoich typów. Sam i tak nie wiedziałby zapewne gdzie się znalazł, a czerwonoskórzy mogliby go zauważyć i zorganizować jakąś obronę. Nie należało ryzykować. Powinien znaleźć sposób na ominięcie zasłony, wytropić dzieciaka, dorwać go i zwabić za jego pomocą krzyżowca. To była doskonała okazja do zemsty.

Oczywiście, Stone nawet przez chwilę nie zamierzał wypełniać polecenia tego idioty Hudsona. Wypuszczenie wilkołaka było tak wielkim błędem, że Victor był aż zawiedziony. Nie mógł uwierzyć, że Jonatan Mason, którego miał dotychczas za godnego przeciwnika, przystał na równie absurdalny plan i tym samym wydał na siebie wyrok. Żałosne. Szczególnie jak na niego.

Pomysł Stone'a nie należał do skomplikowanych. Wilkołak podejrzewał, że po jakimś czasie, gdy nie będzie żadnych wieści, Piotr Gabriel wyruszy jego śladem. Pamiętał, że krzyżowiec nie zwykł przejmować się zbytnio losem cywili, ale porwany przez Indian cywilem nie był, więc istniała szansa, że Rycerz spróbuje go odbić. Wtedy Victor go po prostu ubije, najlepiej szybko i z zaskoczenia. Stracił pistolet, ale może wrócić do obozowiska i ukraść jeden z tych, które pozostawiły po sobie trupy. Jeśli nie, to po prostu rozszarpie Jonatana na strzępy.

Jeśli chłopak nie okaże się wystarczająco dobrą przynętą, to Stone spróbuje uprowadzić szamana. Miał jednak nadzieję, że nie będzie takiej potrzeby.

Rozumiał powagę sytuacji. Na statku krzyżowiec był chroniony przez wszystkich, tak samo podczas konnej podróży nad rzekę. Nawet podczas walki nieustannie ktoś osłaniał jego plecy. Teraz, jeśli wszystko pójdzie dobrze, nie będzie miał za sobą nikogo. To była prawdopodobnie ostatnia szansa na ubicie Masona. Nie należało jej zmarnować.

Od śmierci Yasminy, Victor przebył bardzo długa drogę. Zabił wielu ludzi. Teraz niemal trzymał nóż na gardle sukinsyna, który odebrał mu sens życia.

Nie miał zamiaru się poddać. Wkrótce odnajdzie tę cholerną wioskę.

***

– Chcę wam opowiedzieć o planach mojego ludu.

– Zamierzasz kupić informacjami miejsce w naszej wiosce?

Siedzieli w ogromnym namiocie, w którym dym wisiał wręcz w powietrzu, wypełniał atmosferę, niczym szara, pachnąca mgła. Miejsce to było domem Wygłodniałego Ognia. Oprócz wodza i Eliaha był tu jeszcze Cierpliwy Sęp, jak zawsze w roli tłumacza. To on właśnie zadał Beckerowi to pytanie, które mocno ukłuło go w piersi. Miał tylko nadzieję, że wódz przetłumaczył jedynie słowa swojego brata. Anglik sam nie wiedział czemu, ale bardzo bolał go ten brak zaufania.

– Nie – odpowiedział. – Chcę udowodnić, jak ważna jest dla mnie Liść Smutnego Drzewa. Oprócz tego mam do was kilka pytań.

– Więc pytaj.

– W momencie kiedy mnie pojmaliście, za nie więcej niż pół księżyca miały zjawić się posiłki, ogromna armia, która miała za zadanie zadać wam ostateczny, śmiertelny cios. My mieliśmy zabezpieczyć dla niej teren, rozejrzeć się oraz, w miarę możliwości, zlikwidować ciebie, Cierpliwy Sępie. Zastanawiam się, czy wsparcie już przybyło.

Przez chwilę szaman rozmawiał w języku Indian z Wygłodniałym Ogniem, jakby uzgadniali, ile właściwie mogą zdradzić Eliahowi. Po chwili jednak Cierpliwy Sęp odwrócił się z powrotem do chłopaka.

– Nie wiemy – rzekł. – Od wielu dni i wielu nocy nie wysyłaliśmy wojowników, by obserwowali twoich ludzi. Boimy się chodzić małymi grupami po lesie. Las zrobił się ostatnimi czasy bardzo niespokojny. Nawet ja nie widzę przez niego tak dobrze jak kiedyś.

– Czemu?

– Nie wiemy.

– Czu gdyby posiłki przybyły, czy możliwym jest, żeby nie udało im się znaleźć wioski? Zastanawiam się, czemu wciąż was nie zaatakowali.

– Was?

– Nas.

– To pewne, że nie znajdą wioski. Duchy chronią nasz dom przed zabójczymi spojrzeniami naszych wrogów. Żeby nas znaleźć musieliby sami być duchami. Albo wypalić cały las, co do drzewa, po czym odnaleźć nas wśród pustkowi.

– Zrobią to, jeśli nie będzie innego sposobu. Biały człowiek nigdy się nie poddaje. Zniszczy cały świat, by osiągnąć swój cel. – Uśmiechnął się. – To twoje słowa, Sępie.

– Tak. Ale ty znasz swój lud lepiej. Możesz ocenić go słuszniej ode mnie.

Eliah spoważniał.

– Myślę, że pod tym względem masz rację – rzekł. – Jeśli będą musieli, znajdą was. Choćby mieli zabić każdego na swojej drodze. Mój lud nigdy nie uznaje porażek.

– Więc prędzej, czy później to zrobią. Ale na razie nie musimy się tym martwić. Będziemy bezpieczni jeszcze przez wiele dni, nim dotrą do nas, nawet pozostawiając za sobą tylko popiół.

– Masz rację. Chyba, że…

Cierpliwy Sęp uniósł nieco brwi.

– Nie atakują – kontynuował chłopak. – Nie wyruszają mnie szukać. To podejrzane. Może jednak mają jakiś sposób?

– Jeden z waszych żołnierzy wydawał się mądrzejszy od reszty.

– To nie żołnierz. Nazywa się Piotr Gabriel. Jest Świętym Rycerzem, boskim mieczem powołanym w celu zabijania duchów i innych piekielnych stworzeń.

– Mówisz jednak, że to człowiek. W takim razie nie odnajdzie naszej wioski.

– Jesteś pewien?

– Jestem pewien.

– W takim razie to wszystko co mam wam do powiedzenia. Wygłodniały Ogniu – chłopak zwrócił się bezpośrednio do wodza. – Chcę, by twoja córka była moją. Czy pozwolisz na to?

Cierpliwy Sęp przetłumaczył drugiemu Indianinowi słowa Anglika. Ten zastanawiał się długo i intensywnie, w wyniku czego na jego czole pojawiło się dwukrotnie więcej zmarszczek niż zazwyczaj. W końcu jednak kiwnął powoli głową, po czym powiedział coś w języku swojego ludu.

– Wygłodniały Ogień się zgadza – przetłumaczył szaman. – Najpierw jednak – tu uśmiechnął się tajemniczo – musisz stać się jednym z nas.

Eliah zacisnął pięści.

– Co mam zrobić? – zapytał.

– Musisz Poszukiwać Wizji – odparł Cierpliwy Sęp.

Po tych słowach nastąpiła długa, niczym nieprzerywana cisza. Serce Beckera biło jak szalone.

Mimo to czuł się gotowy.

***

Zdawało się, że ogień drży w rytm uderzeń. Wojownicy wybijali na ozdobionym barwnymi wzorami bębnie bardzo szybką melodię.

Słońce już zaszło. Wygłodniały Ogień wskazał na niebo. Eliah spojrzał na nie. Było pełne gwiazd.

– Nie uciekniesz – powiedział Cierpliwy Sęp. – Kiedyś staniesz się jednym z duchów, które strzegą nieba. To jedyna droga.

Becker kiwnął głową.

– Jeśli odejdziesz od nas, będziesz marzył o powrocie – kontynuował szaman. – Bo gdy już będziesz Poszukiwał, staniemy się twoją rodziną, a nasz dom, stanie się twoim domem. Rozumiesz?

– Rozumiem – powiedział chłopak.

– Nikt nie wie, co zobaczysz. Duchy poprowadzą cię przez twoje serce i twój umysł. Pokażą ci rzeczy, które musisz ujrzeć, by zrozumieć siebie i stać jednym z nas. Nadadzą ci imię, które moim zadaniem będzie zrozumieć. Imię, które pozwoli ci stać się mężczyzną i wybrać sobie kobietę.

– Czy mogę zapytać, co wy widzieliście?

– Wódz widział pożar, który nie chciał odejść, póki nie strawił całego lasu. Wędrujący Duch widział duchy przodków poruszające się po niebie, jak to czasem się zdarza. Wiesz już, co widziała Liść Smutnego Drzewa.

– A ty?

– Ja byłem na piaszczystym pustkowiu. Widziałem sępa, który wiedział, ze wkrótce umrę. Krążył nade mną, lecz nie zaatakował, choć byłem tak słaby, że łatwo mógłby mnie zabić.

– Ja… Cholera, trochę się boję.

– Każdy się boi. Ale nie każdy może stać się prawdziwym członkiem naszego ludu. Nie każdy może być wojownikiem. Ale wiem, że ty możesz.

– Mam jeszcze jedno pytanie, nim zaczniemy.

– Tak?

– Dlaczego kiedyś kobiety nie Poszukiwały?

– Bo są tylko kobietami. Poszukiwać powinni wojownicy. Kobiety nie polują, lecz gotują i sprzątają.

– Więc czemu teraz mogą?

– Taki był plan mój i Wygłodniałego Ognia. Zrozumieliśmy kiedyś, że walczyć można nie tylko tomahawkiem i włócznią, ale też słowem. A w walce słowem lepsze są kobiety. Niektóre z nich, jak Liść Smutnego Drzewa, powoli stawały się wojownikami bez broni.

– Kiedyś? Jak dawno?

– Jedno pokolenie temu.

– Czekaj… Więc nie byłem pierwszy?!

Cierpliwy Sęp spuścił wzrok.

– Nie. Nie byłeś. Byłeś jednak pierwszym, który wybrał nas zamiast śmierci. Sam zdecyduj, czy świadczy to o twojej sile, czy o słabości.

Eliah przełknął ślinę. Nie chciał teraz o tym myśleć. Nie należało się teraz poddawać.

– Jestem gotów – powiedział. – Zróbmy to.

Bęben przyśpieszył. Jeszcze bardziej. I bardziej.

Ogień przestał być ogniem. Stał się niepowstrzymaną potęgą, która rozciągała się na cały kosmos, od horyzontu do horyzontu, pochłaniając wszystko na swojej drodze, włącznie z Eliahem, jego wzrokiem, jego sercem, jego duszą, jego…

Niebo przestało być niebem. Stało się przejmującą pustką, która przyciągała cały świat, a następnie zapraszała do swojego ciemnego wnętrza, do dziury w której legło wszystko, co Becker kiedykolwiek czuł.

Nawet gwiazdy. Gwiazdy przestały być gwiazdami. Znikały i pojawiały się, migotały w rytm muzyki kradnąc Anglikowi jego świadomość i hipnotyzując tak, że całe jego jestestwo migotało wraz z nimi.

I wreszcie melodia. Muzyka byłą tak szybka, że stała się właściwie jednostajnym dźwiękiem, która wwierciła się w głowę Eliaha niczym korkociąg w korek, piszczała w niej i wrzynała się coraz głębiej i głębiej, jakby w jego czaszce zagłębiała się tępa piła. Zacisnął zęby tak mocno, że czuł fizyczny, silny ból. Ale przestawał czuć. Czucie odebrało mu niebo.

Nagle wszystko ucichło. Becker wcale nie był już w wiosce Indian. Znajdował się w nieskończonej pustce, która wzywała go po imieniu. Ruszył w jej głąb.

***

– Sir!

– Hudson, od śmierci dowódcy wy tu jesteście najwyżsi stopniem, ewentualnie najdłużsi stażem, zgadza się?

– Gwoli ścisłości to ja i Blake, sir.

– Przybyłem na te ziemie wielce ukontentowany, z powodu zwycięstwa w bitwie z przeklętymi piratami, którzy opóźnili nieco naszą podróż. Mój nastrój zepsuły jednak niepokojące wieści. Czy prawdą jest, jakoby nie udało wam się wykonać żadnego z wyznaczonych zadań?

– To kłamstwo, sir! Mieliśmy przeprowadzić zwiad, zabezpieczyć okolicę rzeki i, jeśli los się do nas uśmiechnie, pozbawić czarownika życia.

– I?

– Zwiad przeprowadziliśmy.

– Cholera, Hudson, czy wy ośmieliliście się ze mnie żartować?!

– W żadnym wypadku, sir.

– Wytłumacz więc, jaka jest przyczyna waszej niekompetencji!

– Sir, my jesteśmy żołnierzami, wprawnymi w boju. Na zabijaniu się znamy. Ale nie mamy na swych usługach duchów i inszej mocy. Jak nasze bagnety mogą się równać z ich czarną magią? No, nie mogą, sir. Ośmielę się nawet stwierdzić, że jeden Święty Rycerz to zbyt mało, by móc choćby myśleć o zwycięstwie. A i kul srebrnych nam nieco brakowało.

– Hmm… Możesz mieć rację, że niemądrze uznaliśmy dzikusów za honorowego przeciwnika. Nie można z nimi walczyć jak z ludźmi. Trzeba te sztuczki wziąć pod uwagę. Dobrze. A wiecie chociaż, gdzie znajduje się nora tych czerwonych szczurów?

– Z pomocą Świętego Rycerza powinniśmy wkrótce się tego dowiedzieć.

– Ha! Więc nieprawdziwe są pogłoski, jakoby on zniknął?

– Zniknął? Skąd! On… Hmm… Wyruszył zabić czarownika.

– Sam?

– Tak. Mamy… pewien plan.

– Jaki, jeśli można wiedzieć?

– Krzyżowiec jest specjalistą od czarnej magii. Użyje tej wiedzy, by odnaleźć wioskę i zabić tego całego guślarza. Pragnę jeszcze tylko wspomnieć, że to był mój pomysł, sir.

– Rozumiem. Podajcie mi płaszcz, Hudson. Jakoś dziwnie tu chłodno.

– Tak jest, sir. Mam nadzieję, że to nie te duchy. Od nich podobno powietrze się mrozi.

– Głupiś, Hudson.

– Aha.

***

A więc posiłki przybyły. Nie było zbyt wiele czasu.

W dodatku Hudson miał plan. Piotr Gabriel wkrótce zaatakuje. Odnajdzie drogę do wioski i wybije ich wszystkich, zabije Cierpliwego Sępa, Wędrującego Ducha… Zabije Liść Smutnego Drzewa.

Trzeba działać.

Eliah wkroczył w wieczność poza czasem, przepłynął przez pustkę i odnalazł kolejne światło pośród wszechobecnej ciemności. Gdzieś tam widział znajome twarze. Czy to indiańskie duchy wskazywały mu ścieżkę? Niemożliwe. Jeden z nich… Chyba był rudy.

Bekcer nie tracił czasu. Biegł szybko przez słoneczne promienie, które wyrastały z krzątających się tu istnień, a las rozstępował się przed nim niczym morze przed laską Mojżesza. Widział ptaki i owady, widział światła wędrujące po niebie, cierpliwych drapieżników i ich płochliwą zwierzynę. Widział tak wiele wszystkiego, że nie rozumiał już, co jest żywe, a co jedynie kolejnym mieszkańcem ulotnej rzeczywistości duchów.

Wtem ujrzał wilka. Dziwnego, bo rozłączonego ze stadem. Z początku Eliah pomyślał, że zwierzę musi być martwe, jednak drgające, niematerialne ciała zwierząt maszerowały obok niego spokojnie, podczas gdy przed podobnymi sobie drapieżnikami były skłonne uciekać aż na sam skraj lasu. Tajemniczy wilk zaciekawił Beckera, chłopak podążył więc jego śladem.

– Mieszkają w nim dwie dusze – usłyszał spokojny, niski głos.

Odwrócił się. Obok niego stał Indianin, którego twarz wydawała się Eliahowi dziwnie znajoma. Zainteresował go ten fakt, bo mężczyzna musiał być od dawna martwy, jego powłoka była już jedynie cieniem dawnych korzeni, które trzymały go blisko materialnego świata. Cierpliwy Sęp radził jednak, by nigdy nie wdawać się w dyskusje z Duchami, jeśli nie chcemy stać się jednym z nich. Becker więc milczał.

– Mieszkają w nim dwie dusze – powtórzył Indianin, wskazując na wilka. – Nasza wioska nie jest ukryta przed mieszkańcami lasu.

Eliah nie odpowiedział. Ruszył śladami zwierzęcia.

Doszli do polany, na której, ku ogromnemu zaskoczeniu Beckera, leżał poszarpany angielski mundur. Wilk urósł nagle i stał się zaniedbanym, nagim człowiekiem. Podszedł do ubrania i zaczął je powoli zakładać, rozglądając się nieufnie.

– Dwie dusze – wyszeptał chłopak. Spojrzał na Indianina. – On jest Anglikiem, ale jest też zwierzęciem! – krzyknął. – Mieszkańcem lasu! Ja… Muszę wracać! Natychmiast! Muszę ostrzec Sępa i…

– Więc wróć – powiedział duch. – Wystarczy, że wkroczysz w pustkę.

Eliah rozejrzał się. Świat zaczął się rozpadać, drzewa przewracały się, ptaki wlatywały w nicość, a zwierzęta uciekały poza linię horyzontu. Niebo ściemniało, aż stało się czernią. Trawa wzlatywała w przestrzeń pozostawiając na swym miejscu gołą ziemię, która natychmiast rozlatywała się w pustkę. Nim Becker również w nią wkroczył, spojrzał na swojego towarzysza.

– Kim jesteś? – spytał.

– Spraw by mój liść był szczęśliwy! – krzyknął w odpowiedzi Indianin.

I zniknął.

***

Na niebie wschodziło już słońce. Chłopak nie mógł uwierzyć, że tak długo trwały jego Wizje. Opowiedział szamanowi wszystko, co przeżył poza materialnym światem.

– Rozumiem – powiedział Cierpliwy Sęp, zdejmując gliniane naczynie znad ogniska. Napił się znajdującej się w nim zielonkawej cieczy. – Zdobędziesz imię: Dwie Dusze. To właśnie widziałeś. Wypij.

– Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! – wrzasnął Eliah, odsuwając się. – Posiłki już przybyły! Mają plan! W każdej chwili mogą znaleźć waszą wioskę! Kogo obchodzi teraz moje nowe imię?!

– Dzięki temu imieniu, będziemy się mogli połączyć – wtrąciła Liść Smutnego Drzewa.

– Najważniejsze, żebyś przeżyła!

Na jej twarzy malowało się zdziwienie.

– Wypij – powtórzył szaman.

Chłopak westchnął z rezygnacją.

– Co to jest? – zapytał.

– Wypij.

Nie widząc innego sposobu, Eliah przewrócił oczami i wypił zawartość miseczki. Była obrzydliwa, jej smak kojarzył mu się z zapachem pleśni. Wypluł część, zebrał wszystkie swoje siły, by zmusić się do połknięcia reszty. Udało się.

– Cholera, co to było? – spytał szamana, podając mu opróżnione naczynie i rozglądając się w poszukiwaniu wody. Podał mu ją Wędrujący Duch. Becker wlał ją w siebie, jakby nie miał nic ciekłego w ustach od tygodni. Niestety, wstrętny smak pozostał.

– Gratulacje, Eliah – rzekł Cierpliwy Sęp.

– Co to było za gówno?

– Nieważne. Zrozum. Jesteś teraz jednym z nas. Eliah Becker umarł. Narodził się Dwie Dusze.

– Jezusie i Maryjo, jak się pozbyć tego smaku?!

– Jedz dużo owoce – doradził mu Wędrujący Duch.

– Eliah, czy ty mnie w ogóle słuchasz?

– Tak, tak, jestem Dwie Dusze. Boże… Czy ma ktoś może jakieś jabłko, czy coś?

Nikt nie zareagował.

– Zapomnij o tym jabłku! – krzyknął Cierpliwy Sęp. – Chciałeś nam przecież o czymś powiedzieć!

– A, no tak. Widzisz, wybiłeś mnie nieco z rytmu. No, dobrze. Jezu, jakie obrzydlistwo…

– Dwie Dusze!

– To ja. Już dobrze. Posłuchajcie, myślę, że moja wizja była prawdziwa! Nie wiem, skąd w naszym oddziale wilkoczłek, ale moi ludzie chcą wykorzystać go do znalezienia wioski! Wszyscy wtedy zginiecie!

– Co chcesz więc zrobić?

– Jak to co? Wyślijcie wojowników i zabijcie sukinsyna!

– To nie takie proste.

– Po prostu użyjcie srebra! Może być trudno, ale w końcu padnie…

– Nie mamy srebro – powiedział Wędrujący Duch. – Przecież wiesz. Duchy nie lubią. Uciekają.

– Poza tym wiem, o jakim wilku mówisz – dodał Cierpliwy Sęp. – Obserwowałem go, choć nie rozumiałem, że to on czyni las niespokojnym. Nie wiedziałem, że jest sługą twojego ludu. Wiem jednak, że jego duch ma zadanie do wykonania. I nie można pozbawić go ciała, póki go nie wykona.

– Co? – spytał Eliah. – Więc go nie zabijecie?

– Nie możemy.

– W takim razie muszę odejść.

– Co to ma znaczyć? – odezwała się Liść Smutnego Drzewa.

– Muszę odejść – powtórzył chłopak. – Nie zakończę tej wojny, ale mogę chociaż was uratować. Pójdę do mojego ludu i powiem, że byłem w waszej wiosce. Podam im zupełnie inne współrzędne, jak najdalej stąd. Wy tymczasem przenieście się w bezpieczne miejsce. Na pewno macie jakąś kryjówkę, prawda? Tylko nie mówcie mi gdzie, gotowi wyciągnąć to ze mnie torturami. Jeśli zdążę nim wilkoczłek odnajdzie waszą wioskę, to nic wam się nie stanie.

– Dwie Dusze… – szepnęła dziewczyna. Becker odwrócił się do niej.

– Nie bój się. Gdy już powiem dowódcy, co mam do powiedzenia, ucieknę i wrócę do was. Niech ktoś czeka na mnie na polanie z kochankiem drzewem. Wrócę, obiecuję.

– Będę czekała osobiście.

– Nie podoba mi się to – rzekł Wędrujący Duch.

– Trudno – odparł Eliah. – Nie ma innego sposobu. Nie możecie z nimi walczyć. Przypłynęły tu setki statków. Tysiące żołnierzy. Nic was przed nimi nie ochroni.

– Więc i tak nas w końcu znajdą – powiedziała Liść Smutnego Drzewa.

– Może tak, może nie. Jeśli nic nie zrobię, to znajdą was na pewno.

Wędrujący Duch wstał.

– Nieudolny – rzekł. – Zginiesz sam w lesie. Zaprowadzę do twój lud.

– Dziękuję, przyjacielu – uścisnął mu dłoń. Sam nauczył go tego gestu. – Cierpliwy Sępie, chciałem ci powiedzieć, że wybaczam ci to, jak zabawiłeś się moim kosztem. Teraz myślę, że twój plan nie był wcale taki głupi, jak początkowo sądziłem.

Szaman kiwnął powoli głową. Eliah odwrócił się do Liścia Smutnego Drzewa.

– Uśmiechnij się, dobrze? Tobie też wybaczam i dziękuję za wszystko. Czekaj na mnie. Przysięgam, że wrócę, a wtedy połączymy się w jedno.

Przytulił ją. Tym razem się nie opierała, choć było widać, że to dla niej nowość. Przybył Pisklak, niosący w dłoniach odebraną Beckerowi broń. Wędrujący Duch również był już gotowy do drogi. Nie należało dłużej zwlekać.

– Do zobaczenia – rzucił jeszcze Eliah, po czym oboje zniknęli między drzewami.

ZAKOŃCZENIE

O pień drzewa oparty był stary Indianin. Palił fajkę. Twarz jego pokryta była nie tylko ogromną ilością zmarszczek, ale też różnorakich bruzd i blizn, które wskazywały na burzliwe życie. Poplątane, siwe włosy sięgały mu dalej, niż do pasa, a postawę miał nieco zgarbioną. Mimo to nie wyglądał na chorego, ani słabego. Wręcz przeciwnie, sprawiał wrażenie, jakby wciąż mógł pokonać w walce wielu silnych młodzieńców.

Piotr Gabriel miał nadzieję, że nie będzie musiał stawiać mu czoła.

– Gadasz po angielsku? – zapytał więc spokojnie. – Jeśli tak, to mów ktoś ty.

– Jestem Cierpliwym Sępem – odpowiedział starzec, odejmując na chwilę fajkę od ust. – Ty jesteś zabójcą duchów, prawda?

– Można tak mnie nazwać.

– Przyszedłeś tu po to, żeby mnie zabić, prawda?

– Nie. To ty przyszedłeś tu po to, by umrzeć. Moim jedynym celem jest Eliah. Gdzie on jest?

– Dwie Dusze odszedł. Powrócił do swoich.

– Dwie Dusze, hm? Nie wierzę ci, starcze. Myślę, że wciąż trzymacie go w swojej wiosce. Ciekaw jestem tylko, gdzie ona jest.

– Znajdziesz ją z pomocą swojego wilka.

– Victor Stone nie należy do mnie. Jest potworem, którego mam zamiar zabić. Zresztą on i tak od dawna jest już martwy.

– Jak na martwego, to jest całkiem żywy.

Piotr uśmiechnął się półgębkiem. Na wszelki wypadek chwycił za pistolet i sprawdził kule, cały czas zerkając na swojego rozmówcę. Trzy ołowiane i trzy srebrne, załadowane naprzemiennie. W przypadku takiego przeciwnika, to najlepsza możliwa kombinacja.

– W porządku, Sępie. Powiedz mi po prostu, czego chcesz, a jeśli niczego, to rozejdziemy się w pokoju. Może ci prostacy chcą cię dorwać, ale ja mam ważniejsze rzeczy na głowie niż uganianie się za podobnymi tobie. Nie to jest celem mojej misji.

– Nie? – zdziwił się nieco teatralnie starzec. – A co jest?

– Ochrona żołnierzy Królowej. Dlatego właśnie usiłuję ocalić Eliaha. I nie mów mi, błagam, że nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo. Znam te wasze sztuczki, czarowniku. Na pewno przemieniłeś go już na swoje za pomocą tych przeklętych czarów.

– Być może przemieniłem, być może nie przemieniłem. Ale jeśli tak, to i tak nie zdołasz go już ocalić.

– To strzelę mu w łeb. Dzieciak wolałby umrzeć niż zdradzić swoje ideały, jakkolwiek głupie by nie były.

– Jesteś tego pewien? Może czary, może nie czary. Ale teraz jest szczęśliwy.

– Dość tego, starcze. Zabieram go od waszej przeklętej magii. Gadaj, gdzie on jest.

– Mówiłem. Wrócił do swoich.

– Skoro tak, to czemu postanowiłeś stanąć mi na drodze?

– Chcę, żebyś mnie zabił.

– Mam lepsze rzeczy do roboty. Niech wilkołak się tobą zajmie.

– On tego nie zrobi.

Piotr Gabriel uniósł brew.

– Dlaczego tak sądzisz? – zapytał.

***

"Widzę, Pisklaku, że dobrze cię wychowałem. Powinieneś wiedzieć, że niewiele więcej cie mogę nauczyć. Znasz mowę, którą ja znałem, gdy byłem młody. Znasz techniki, które ja również znałem, i wiesz, kiedy należy z tej wiedzy skorzystać. Nauczysz się jeszcze wiele, ale już bez mojej pomocy. Nie mogę włożyć ci do głowy mądrości. Mądrość przychodzi z czasem. Tak jak doświadczenie, które zdobędziesz już wkrótce. Nie myśl jednak, że zostawiam cię całkiem samego. Będzie przy tobie mądrość Wygłodniałego Ognia, który weźmie ci i wykarmi, tak jak powinien karmić szamana. Bo od dziś jesteś jedynym szamanem w tej wiosce.

Popełniłem wiele błędów i teraz rozumiem na czym one polegały. Dwie Dusze powiedział, że mi wybacza. Ty również mi wybacz, Pisklaku, i niech wybaczy mi Liść Smutnego Drzewa. Bądź jej dobrym bratem, a niech Dwie Dusze będzie jej dobrym mężczyzną. Choć nie czeka mnie miejsce wśród najznamienitszych mieszkańców lasu, nie żałuję. Choć zapewne złe duchy rozszarpią mnie na dwoje, by ukarać moją duszę za zbrodnie, których dokonałem, wiem, że jedyne czego pragnąłem to dobro naszego ludu i zakończenie tej wojny.

Zdaję sobie sprawę, że zasłużyłem na śmierć. Rozumiem, że poświęcenie jest teraz słuszne. Bladzi wojownicy będą mieć teraz rzekę. Będą mieć moją głowę, której tak bardzo pragnęli. Zobaczą, że Dwie Dusze jest zdrów. I dlatego bladzi wojownicy nie poświęcą życia, aby nas szukać. Lecz żadnego z tych składników nie może zabraknąć, gdyż naprawdę potrzeba wiele wody, by ugasić płomień białego gniewu.

Dlatego pójdę już, Pisklaku. Jak będą pytać, powiedz im prawdę. Wierzę, że z tobą wioska będzie bezpieczna. Do zobaczenia, jak to powiedział Dwie Dusze."

***

Starzec zamknął oczy. Piotr Gabriel przyłożył lufę do jego skroni i wypalił dwukrotnie, by mieć pewność, że któraś z kul pozbawi go życia. Gdy bezwładne ciało osunęło się na ziemię, zabrał fajkę i dziwny medalion, który Cierpliwy Sęp nosił na szyi. Następnie krzyżowiec oddalił się pośpiesznie, przestraszony, że odgłosy wystrzałów mogły zwabić jakichś głodnych krwi mieszkańców Nowego Świata.

***

Dwie Dusze i Wędrujący Duch szli wiele godzin. Z początku Eliah nie widział trudności przed którymi Indianin miał go chronić, z czasem jednak zorientował się, że to jest właśnie zasługą czerwonoskórego. Przez całą swoją wędrówkę nie spotkali żadnej niebezpiecznej istoty, czy to zwierzęcia, czy ducha, czy innego krwiożerczego bytu. Oprócz tego wydawało się, że Indianin doskonale zna drogę. Zdziwiony nieco tym faktem, Becker po prostu go zapytał.

– Wiem gdzie twoi ludzie – odparł Wędrujący Duch.

– Skąd? – zdziwił się chłopak.

– Każdy wie. Cierpliwy Sęp widzi.

– Skoro wiedzieliście, gdzie oni są, dlaczego dotychczas ich nie zabiliście? Przecież łatwo byście pokonali taką garstkę.

– Wygłodniały Ognień nie pozwala. Nie trzeba zabijać. Twój lud niewielki.

– Oczywiście. Nie wiedzieliście przecież o posiłkach. Sądziliście, że są niegroźni, że nie warto tracić na nich ludzi. Ależ wy jesteście naiwni.

– Twoja wina.

– Prawda. Mogłem wam powiedzieć. Ale czemu nie wysłaliście duchów, tak jak podczas tamtego ataku?

– Raz. Duchów trzeba mniej niż ludzi. Dwa. Pytaj Cierpliwy Sęp. Ja nie wiem.

– Rozumiem.

Przeszli wiele, wiele metrów lasu, nim znowu ktoś się odezwał. Tym razem był to Wędrujący Duch, który zazwyczaj sam nie zaczynał rozmowy.

– Czemu pomagasz? – zapytał cicho, nie zmieniając oczywiście wyrazu twarzy.

– Hm?

– Czemu nam pomagasz?

– Czemu cię to dziwi? – odpowiedział pytaniem Eliah. – Przecież Poszukiwałem Wizji, jestem jednym z was i…

– Nie jesteś. Nawet nie mówisz jak my. Liść Smutnego Drzewa?

– Tak. W sumie może chodzić o nią. Tak naprawdę moje intencje nie mają znaczenia. Pomagam wam i tyle.

– Czemu chcesz tu być?

– A czemu nie?

– Nie chcesz wracać do swój lud?

– Właśnie w tym cały problem, Wędrujący Duchu. Nie za bardzo mam do czego wracać. W Anglii niezbyt mam czego szukać. Wiesz, tyle narozrabiałem, że ojciec pewnie już mnie wydziedziczył. Na wojnę wysłał mnie prawdopodobnie po to, żeby nie musiał zawracać sobie mną głowy. On twierdzi, że to kara, ale ja myślę, że nie chce mieć ze mną wiele wspólnego. Pewnie całą fortunę zostawi mojemu grzecznemu bratu, którego ja będę utrzymankiem. Dziękuję za takie życie.

– Brat?

– Tak jakby. Theodor Becker. Najprzystojniejszy, najmądrzejszy, najlepiej wychowany i mający najdoskonalszą głowę do interesów gentleman w Imperium Brytyjskim. Dorobił się wspaniałej reputacji wylizując buty mojemu ojcu i każdemu, kto nawinie mu się pod język. I do tego nie jest cholernym bękartem.

– Kim?

– Nieważne, zapomnij. Zostawiając temat mojego brata, nie mam po co wracać do Anglii. Nikt tam mnie nie chce i nikt na mnie nie czeka.

– Wolisz być tu?

– Z dala od ojca, Imperium oraz świata, w którym każdy tylko myśli jak wdeptać mnie w ziemię, wepchnąć we frak i uzależnić od swoich finansów? Tak, po namyśle wolę was. A Liść Smutnego Drzewa jest wspanialszą dziewczyną niż każda jedna znudzona damulka, którą uda mi się poznać w ojczyźnie. Może z wyjątkiem jednej, która teraz niestety zajmuje się głównie błaganiem Chrystusa o przebaczenie.

– Mało rozumiem.

– Wiem, wiem. Mówię bardziej do siebie, niż do ciebie. Po prostu póki co wolę zostać tutaj. Może kiedyś będę tego ża…

Nagle Wędrujący Duch uniósł dłoń.

– Ktoś idzie – rzucił szybko, po czym obrócił się, łapiąc jednocześnie za łuk i nakładając strzałę na cięciwę. Eliah poszedł jego śladem, sięgając po karabin.

Jakież było zdziwienie chłopaka, gdy spośród drzew wyszedł im na spotkanie Piotr Gabriel.

Krzyżowiec zrobił kilka kroków w ich stronę, po czym błyskawicznie wyjął z kabury pistolet, a przynajmniej tak ta broń wyglądała, po czym wystrzelił w kierunku Wędrującego Ducha. Indianin puścił cięciwę, lecz Rycerz natychmiast po oddaniu strzału, odskoczył w prawo, unikając strzały, w momencie gdy ta dopiero rozpoczynała swój lot. Becker zobaczył, że w udo jego przyjaciela wbiło się coś w rodzaju maleńkiego bełtu. Minęło kilka cichych chwil, które ciągnęły się niczym godziny, aż w końcu wojownik zachwiał się i padł bezwładnie na ziemię.

– Co to takiego? – spytał spokojnie Eliah.

– Środek usypiający – powiedział Piotr. – Nie miałem powodu, by pozbawiać go życia, chociaż mogłem to zrobić. Czy wiesz, dlaczego nie zabiłem tego Indianina na miejscu?

– Dlaczego?

– Bo to by tylko dało ci powody do nienawiści. A żaden z nas nic nie zyska, jeśli teraz, nagle, zaczniesz nienawidzić mnie lub swoją ojczyznę. Nienawiść sprawi tylko, że trudniej będzie ci zaakceptować nieuchronną przyszłość. Widzisz? Też potrafię bawić się emocjami, tak jak ten twój szaman. To nie jest wcale takie trudne.

– Skąd ty się tu wziąłeś, Gabrielu?

– Jak to skąd? Przyszedłem. Nie ufam wilkołakom z natury, a temu szczególnie. W obozowisku nie miałem do roboty nic, prócz słuchania ględzenia tych prostaków, całkiem odrealnionych, widzących świat tylko na czarno i biało. Lub – tu skinął głową w stronę bezwładnego Wędrującego Ducha – biało i czerwono. Nie mogłem tego wytrzymać, więc uznałem, że lepiej postarać się, żeby lykantrop nie narozrabiał bardziej niż to konieczne. Postanowiłem znaleźć cię przed nim. Jak widać mi się udało.

– Czy wilkoczłek nie miał mnie odnaleźć?

– Miał, owszem. Ale ja myślę, że zabiłby cię, żeby mnie zwabić. I by mu się to udało. A skoro i tak przeznaczone nam jest się spotkać, lepiej by było, żebyś ty na tym nie ucierpiał.

– Nie rozumiem. Czemu miałby chcieć cię zwabić?

– Bo ja i wilkołak musimy się zmierzyć. Jeden z nas musi zginąć, nie mam co do tego wątpliwości. To kolejny powód, dla którego oszczędziłem twojego czerwonoskórego. Nie wiem, czy w wypadku mojej przegranej, lykantrop wciąż łaknąłby twojej krwi. Ale jeśli udałoby ci się przeżyć, musisz jakoś wrócić do reszty, nie? Bez niego zginiesz sam w lesie.

– Właśnie. Jakim cudem tobie udało się przeżyć? I dlaczego w ogóle zależy ci tak na moim przetrwaniu?

– Już tłumaczę. Mam swoje sposoby, żeby nie zginąć w takim lesie, wiesz? On jest pełen duchów, a ja jestem w zabijaniu duchów, można by rzec, profesjonalistą. To jedna sprawa.

– A druga?

– Twoje przetrwanie, hm? Posłuchaj, Eliah. Obserwowałem cię. Na pierwszy rzut oka, to wydajesz się zwyczajnym chłopkiem roztropkiem, nic specjalnego. Ale nie bez powodu Indianie pojmali właśnie ciebie. Nie wiem, do czego dokładnie chcieli cię użyć, a z tego co słyszałem, zgaduję, że od ciebie również się tego nie dowiem, ale podejrzewam na podstawie słów twoich i szamana, że mogli zauważyć w tobie to, co ja również w końcu odkryłem.

– Co takiego?

– Nie jesteś całkiem zwyczajny, panie Becker. Masz w sobie coś intrygującego. Widziałem jak ruszałeś się podczas walki, mając przecież najbardziej podstawowe wyszkolenie z możliwych. Miałeś może dużo farta, ale radziłeś sobie lepiej, niż niejeden profesjonalny żołnierz. Nie myśl sobie, że jesteś kimś niezwykłym, ale niewątpliwie masz talent. I, choć jesteś nieco za stary, zastanawiałem się, czy nie polecić cię innemu Rycerzowi na ucznia. Nie wiem, czy będę miał okazję to zrobić, ale nawet jeśli nie, to widzę, że warto cię ocalić. Po prostu warto i tyle.

– Mam szczęście.

– Dokładnie. Masz szczęście. Podnieś tego Indianina, musimy już iść. Po drodze zapewne zaatakuje nas wilkołak, a my i tak musimy pogadać. Nie bój się, czerwonoskóry jest bezpieczny. Wilkołak najpierw będzie chciał uśmiercić przytomnych, czyli ciebie i mnie. Zwłaszcza mnie. Nie wtrącaj się, proszę, kiedy będziemy walczyć. To sprawa osobista.

– Rozumiem.

Eliah podniósł Wędrującego Ducha i oparł go o swoje ramię. W końcu, z pomocą krzyżowca, ułożyli go sobie wystarczająco sprawnie, by zacząć posuwać się do przodu. Szli tak kilka chwil, a nie było to zbyt wygodne, gdy Piotr Gabriel odezwał się dziwnie cicho.

– Chcę, żebyś wiedział, że gadałem z szamanem. Dokładnie wiem, co zamierzasz.

– Co? Kiedy się z nim widziałeś?

– Kilka godzin temu. Nie martw się, nie walczyliśmy.

– Wszystko ci powiedział?

– Trochę. Resztę sam wywnioskowałem.

– I co zamierzasz z tym zrobić?

– A co powinienem?

– Nie planuję nic złego. Jedynie zmniejszyć rozlew krwi.

– Może i tak, ale generał potraktowałby to jako zdradę korony.

– Nie musi o niczym wiedzieć.

– Niby nie. Ale nie myśl sobie, że twoje oszustwo uratuje to plemię. Prędzej czy później, armia tam również dojdzie. To jest wojna, dzieciaku. W wojnie ma miejsca na sentymenty. Gdy przez ich wioskę przejdą żołnierze, nie ostanie się nikt żywy. To jedyny sposób.

– Rozumiem. Nie chcę ratować całego plemienia. Wiem, że to nierealne. Chcę uratować kilka osób, na których bardzo mi zależy. To wszystko. A jeśli wskażę dowództwu całkiem inne, oddalone miejsce, nakieruję ich na całkiem inną ścieżkę, od tej, którą wybrali Indianie, to może minąć wiele lat, lub nawet pokoleń, zanim Anglia do nich dotrze.

– Nie jeśli uciekniesz, Dwie Dusze.

– Co?

– Zamierzasz potem uciec i wrócić do wioski, prawda? Nie patrz tak, nie jestem aż tak głupi. Chcę, żebyś uświadomił sobie jedno: jeśli nie zostaniesz na statku, oni natychmiast zorientują się, że uciekłeś. Nie ma innej możliwości. Od kiedy podasz im informacje, staniesz się ich oczkiem w głowie. A gdy zorientują się, że uciekłeś, zorientują się też, że ich oszukałeś. A wtedy wpadną w szał. I będą szukać tych twoich Indian, aż ich znajdą i wykąpią się w ich krwi. Inaczej istnieje szansa, że póki co zadowolą się rzeką. Będą rozbudowywać jej okolice, umacniać, przygotowywać do wojny na jeszcze większą skalę. A gdy ją rozpoczną, twoi czerwonoskórzy będą już daleko.

– Czyli muszę wrócić do Anglii.

– Musisz. Nie masz innego wyjścia.

– Rozumiem. Nie zamierzasz więc mnie wydać?

– Nie wydam cię, jeśli zginę. A gdybym przeżył… to się zobaczy.

– Dziękuję ci za wszystko.

– Na razie nie masz za co. Posłuchaj, Indianin będzie spał jeszcze wiele godzin, a ta polanka wygląda nieźle. Może trochę odpoczniemy?

***

Oczywiście, wilkołak przybył, gdy siedzieli sobie w cieniu drzew i wsłuchiwali w spokojny oddech Wędrującego Ducha, zmieszany z delikatnym szumem lasu. Eliah nie był w żadnym wypadku zaskoczony takim rozwojem wydarzeń. Podejrzewał, że Piotr Gabriel, zmęczony wędrówką, czekał po prostu na przybycie swojego przeciwnika i na walkę, którą musieli stoczyć. Zaskakujące było jedynie to, że Święty Rycerz wydawał się całkowicie spokojny.

– O co w tym wszystkim chodzi? – spytał Becker wcześniej.

– Chodzi o to, że istnieją osoby, które nie mają nic do stracenia – odparł krzyżowiec. – I kiedy zadzierasz z taką osobą, musisz liczyć się z tym, że pewnego dnia przyjdzie, z zamiarem odstrzelenia ci łba. A ty będziesz musiał bronić nie tylko swojego życia, ale też honoru. Prawdziwy mężczyzna nigdy nie pozostawia po sobie niedokończonych spraw, Eliah. Pamiętaj o tym.

– Chyba rozumiem. Dobrze znałeś tego wilkoczłeka?

– Tylko trochę. Ale to długa opowieść na którą nie mamy teraz czasu. Odpoczywaj. Gdy już ubijemy tego sukinsyna, wciąż czeka nas długa droga.

I Eliah odpoczywał. A gdy Gabriel stwierdził, że ktoś się zbliża, chłopak przeciągnął Wędrującego Ducha na bok i sam usunął się w cień. Wcześniej Piotr dał mu na wszelki wypadek kilka srebrnych kul, których Becker zamierzał użyć wyłącznie w obronie życia. Przezornie załadował nimi pistolet. I obserwował.

Wilkołak przybył w ludzkiej postaci. Brudny, zarośnięty, ubrany w poszarpany angielski mundur i z bronią spoczywającą w kaburze. Podszedł blisko, rozejrzał się niespokojnie. Eliah nie wiedział, czy potwór go dostrzegł, ale jeśli tak, to w żaden sposób tego nie okazał. Jedynym co zrobił, było złapanie za rękojeść pistoletu, uniesienie nieco ramienia, celowanie…

Nagle rozległ się strzał. Polała się pierwsza krew, czerwona stróżka zatańczyła w okolicy nadgarstka mężczyzny, broń upadła na ziemię. Eliah był pod wielkim wrażeniem. Jeszcze chwilę temu pistolet Gabriela spoczywał w kaburze. Teraz Rycerz trzymał go w dłoni i błyskawicznie wycelował w pierś wilkołaka. Wypalił pięć razy, opróżnił bębenek. Każda kula trafiła w cel, po każdym strzale potwór cofał się nieco, chwiał się niebezpiecznie, ale nie upadł. Choć polało się dużo krwi, lykantrop nie sprawiał nawet wrażenia rannego. Zrobił kilka kroków w stronę Piotra.

– Jak to możliwe? – wydukał krzyżowiec. – Zauważyłem, żeś piekielnie żywotny, ale…

– Czerwonoskórzy używają ziół, które odbierają czucie – odparł spokojnie wilkołak. – Podsłuchałem kilka rozmów, zebrałem kilka. Przygotowałem się do naszej walki. Nigdy nie mogłeś mnie ubić, teraz nie możesz mnie też zatrzymać.

– Nie mogę cię ubić… Oczywiście… Więc dlaczego nie uśmierciłeś mnie wtedy, hę? Kiedy zabiłeś Theodora Smitha, kiedy stałem nad tobą wraz z Hudsonem? Co cię zatrzymało?

– Nie rozpoznałeś mnie, Jonatanie. Tu nie chodzi o zwykłe wykąpanie się w twojej krwi, nie pragnę takiego zwycięstwa. Z zaskoczenia mogłem zabić cię już dawno. Ale na co mi twoja śmierć, jeśli nie wiesz nawet za co umierasz?

– Wystarczyło powiedzieć. – Gabriel uśmiechnął się kwaśno.

– Nie. Nie wystarczyło. Sam miałeś to odkryć. Poza tym wcześniej nie byłem gotowy. Nie mogłem dać się pokonać, tak jak przy naszym pierwszym spotkaniu. Nie mogłem dać unieruchomić się poprzez ból i twoje tanie sztuczki. Tym razem nie uciekniesz. To miała być ostateczna walka, na śmierć i życie, tak jak sobie wymarzyłem. Jestem gotów. Walczmy.

– Walczmy – powiedział Piotr, po czym spokojnie zdjął płaszcz. Eliah dopiero teraz zauważył, że pod nim krzyżowiec ma skrytą kolejną broń, zawieszoną na plecach. Przypominała przedziwne połączenie krucyfiksu i topora. Rycerz chwycił ją i uśmiechnął się przyjaźnie do potwora. Lykantrop odwzajemnił uśmiech, po czym zaczął się przemieniać. Przybrał karykaturalną postać wilka o posturze człowieka. Ruszyli na siebie i rozpoczęła się walka.

Becker nigdy wcześniej nie widział niczego podobnego i wiedział, że już nigdy nie dane będzie mu tego ujrzeć. Oboje poruszali się z ogromną prędkością, trochę jak dwa walczące koty, ataki wyprowadzane były rzadko, ale prawie zawsze celnie i skutecznie. Niemal przy każdym błyśnięciu krucyfiksu pojawiała się krew wilkołaka. Niemal każde machnięcie łapą potwora pozostawiało głęboka ranę. Jednak choć Rycerz oddawał przeciwnikowi wszystkie jego ataki z nawiązką, widać było, że z każdym kolejny zranieniem, każdą upływającą kroplą krwi, staje się coraz słabszy. Eliah zastanawiał się kilkakrotnie, czy nie powinien się wtrącić, jednak przysięgał, że tego nie zrobi. Poza tym i tak nie znał sposobu na pokonanie potwora. Przecież nie dało się go po prostu zastrzelić.

W końcu jedno z ramion krzyża, będących rzeczywiście ostrzem, wbiło się w łeb wilkołaka. Ten jednak się nie przejął. Wbił kły w ramię krzyżowca i szarpnął mocno. Piotr krzyknął, krucyfiks wypadł z czaszki rozcinając przy okazji jedno z oczu bestii. Wtedy potwór, nie czekając juz dłużej, złapał za ramiona przeciwnika. Ten próbował się wyrwać, lecz był zbyt osłabiony, a lykantrop nie należał do słabych. Eliah pomyślał, że za chwilę zwymiotuje.

Wilkołak otworzył paszczę na całą szerokość, po czym wbił kły w twarz Gabriela. Krzyżowiec krzyczał, lecz jego wrzaski utonęły pośród warknięć potwora. Tego Becker już nie wytrzymał. Wycelował i wystrzelił. Ku własnemu zaskoczeniu trafił w głowę, polała się nawet krew. Jednak bestia nie zwróciła na to uwagi. Wbijała kły coraz głębiej, ciągnęła, słychać była trzask łamanych kości. W końcu wilkołak pomógł sobie łapą. Wtedy kark Piotra Gabriela pękł. Ciało upadło bezwładnie na ziemię.

Nie było w tym nic patetycznego, Eliah czuł przede wszystkim przerażenie. Rozumiał, że obaj przeciwnicy czekali na tą walkę bardzo długo, że miała dla nich duże znaczenie, ale ciało krzyżowca było tak zmasakrowane, że w żaden sposób nie dałoby się poznać jego tożsamości. Sam wilkołak był cały umazany krwią, nie wiadomo już było, czy swoją, czy Świętego Rycerza. Posoka ściekała mu nawet z pyska, zębiska miał całkiem czerwone.

Beckerowi chciało się rzygać. Nie wiedział, czy w wyniku strachu, czy przez obrzydzenie. Gdy potwór obrócił się w jego stronę, chłopak zareagował instynktownie. Opróżnił bębenek. Wypalił pięciokrotnie w pierś potwora. Celował w serce, choć nie wiedział, czy lykantropy w ogóle je mają. Ku jego zaskoczeniu trzy spośród srebrnych kul trafiły w lewą pierś wilkołaka. Ku jeszcze większemu zaskoczeniu, bestia zachwiała się i padła na ziemię, tuż obok swojego martwego przeciwnika.

Eliah podszedł, starając się nie patrzeć na zmasakrowane zwłoki krzyżowca. Sprawdził potworowi puls.

Wilkołak był martwy.

Nie wiedząc zbytnio, co powinien w takiej sytuacji zrobić, Becker spróbował obudzić Wędrującego Ducha. Nie udało mu się jednak tego zrobić, więc odsunął się jak najdalej od ciał, nie chcąc prowokować padlinożerców, i poczekał, aż Indianin sam zbudzi się ze snu. Tak też się stało, choć po kilu długich godzinach.

Co ciekawe, wojownik na zadawał zbyt wielu pytań i nie drążył tematu, gdy Eliah unikał odpowiedzi. Wypełnił swoje zadanie i doprowadził chłopaka jak najbliżej brytyjskiego obozu. Tam Becker pożegnał się z nim i obiecał, że niedługo wróci. Oczywiście kłamał.

Wciąż w stanie czegoś w rodzaju narkotycznego snu, Eliah przywitał się z Anglikami i opowiedział przejmującą historię, według której podstępem zdobył zaufanie Indian, a następnie infiltrował ich wioskę, chcąc zdobyć jak najwięcej informacji. Fakty te oczywiście dowództwu podał, choć wszystkie były fałszywe. Tak samo jak miejsce, do którego rzekomo czerwonoskórzy uciekli. Zdawało się, że wszyscy żołnierze bezgranicznie mu wierzyli. Ogłosili go nawet bohaterem i obiecali medal. Cóż za ironia.

Sam Becker czuł się przez cały czas niesamowicie odrealniony. Zaczyna mieć wątpliwości, czy to wszystko aby na pewno dzieje się naprawdę.

Dowódca stwierdził, że Eliah wystarczająco już przeszedł i, choć kłóciło się nieco to z wolą jego ojca, ma natychmiast wracać na Wyspy Brytyjskie. Zabrać go miał jeden ze statków, które krążyły między Imperium a Nowym Światem, wioząc na swym pokładzie kolejne posiłki i zaopatrzenie.

Nim okręt wypłynął, Becker długo siedział w swojej kajucie i wpatrywał się w bulaj, za którym widać było jedynie nieskończony, ciemny i głęboki las. Wyobrażał sobie, że zeskakuje z pokładu, dopływa do brzegu i biegnie ile sił w nogach do polany kochanka drzewa.

Na wyobrażeniach jednak się skończyło.

***

Stał oparty o reling i patrzył na spokojną powierzchnię oceanu. Statek już dawno wypłynął, Nowy Świat oddalał się coraz bardziej i bardziej. Zbliżała się Anglia.

Usłyszał kroki za plecami. Gdy się odwrócił z zaskoczeniem spostrzegł nadchodzącego Kasparewicza, niosącego napoczętą butelkę rumu.

– Witaj, chłopie – powiedział żołnierz, podchodząc bliżej i również się opierając. – Nie najlepiej z nami, prawda?

– Czemu wracasz? – spytał Eliah.

– Bo byłem niegrzeczny, tak jak ty. A ukaranie mnie byłoby zbyt niepoprawne, jeśli rozumiesz co mam na myśli.

– A co zrobiłeś?

– Powiedziałem naszemu dowództwu, że Piotr Gabriel nie zniknął w lesie, tylko został zamordowany przez wilkołaka, którego zresztą sami wpuściliśmy na pokład.

– Czyli powiedziałeś im prawdę.

– Dokładnie. Ale wersja, według której Victor Stone zginął podczas bitwy, a Piotr Gabriel zaginął przez własną głupotę, jest o wiele lepsza, nie sądzisz? A ja posiedzę sobie w garnizonie. Zresztą z Hudsonem jest podobnie, ale on, w przeciwieństwie do mnie, nie jest wcale zadowolony z takiego obrotu spraw. Wiesz, jego przy okazji zdegradowali i wysłali na wcześniejszą emeryturę.

– Zrobiłeś to specjalnie, prawda? Żeby wrócić do Anglii?

– Oczywiście. Rzygam już tym Nowym Światem. Ty nie?

– Wiesz, mi się właściwie podobało.

– Nie gadaj, że chciałbyś tu jeszcze kiedyś wrócić.

– Chyba bym chciał.

Żołnierz zachichotał.

– Więc wróć – powiedział.

– Kto wie? – odparł chłopak. – Może i to zrobię.

Błękit nieba odbijał się w wodzie. Kasparewicz pociągnął z butelki, wypijając jej zawartość do końca. Potem kazał Beckerowi wychylić się najniżej jak potrafił, a następnie z całej siły cisnął butelkę o powierzchnię oceanu. Odrobina wody zrosiła Eliahowi twarz. Zupełnie jak krople deszczu. Uśmiechnął się na samo wspomnienie.

***

Wiele, wiele lat później zmęczone pracą palce musnęły lekko powykręcany pień drzewa. Kora zaczęła odpadać.

15.11.2013

Koniec

Komentarze

doczytałem do "znany był ZE cnotliwości", ale co tam dam drugą szansę.

Work smart, not hard

jeszcze tylko dodam, że opowiadanie na prawie 200 tys. znaków trochę zniechęca.

Work smart, not hard

był niezbędnym członkiem każdej ekspedycji, jako zwierzchnik członka Zakonu – tu coś szwankuje

Przeczytałam do "Ciało młodego Irlandczyka… " i muszę zrobić przerwę. Ale jak na razie jest dobrze.

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Chyba "rudego", Bemik :) Przeczytałem do pierwszych gwiazdek i jest bardzo dobrze; ciekawie. Wciągająco. Niestety czas to pieniądz i nie wiem, kiedy doczytam :/

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

Faktycznie, rudego. Koiku – to tak jak ja – robię obiad, wprowadzam poprawki do własnego opowiadania, czytam ten tekst. Może wieczorkiem skończę, a przynajmniej zdołam przeczytać więszy fragment.

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

@michal3 Ups…. Mój błąd, poprawiłem i błagam o wybaczenie :) Wiem, że jest długie, ale i tak znacznie krótsze niż poprzednie. Póki co nie mam żadnego pomysłu na krótszą formę. A przynajmiej nie w realiach fantastycznych. Tak czy siak dziękuję za zainteresowanie :) @bemik Myślę, myślę i nie mam pojęcia co tam szwankuje, ale może kiedyś się domyślę. Dziękuję za poświęcony czas i z niecierpliwością czekam na opinię :) @koik80 Również dziękuję i będę czekał z niecierpliwoscią :)

Akurat to, że jest długie, to nawet fajnie (z czasem gorzej).

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

"Ksiądz, choć nieprzyzwyczajony do bitewnego zgiełku, był niezbędnym członkiem każdej ekspedycji, jako zwierzchnik członka Zakonu." – członków dużo.

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

Mnie nawet nie chodziło o powtórzenie. Jakoś dziwnie mi brzmi zwierzchnik członak -tym razem nie doszukuję się perwersji i dwuznaczności. Po prostu nie rozumiem terminu "zwierzchnik członka Zakonu".

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Też to wyłapałaś. Sorki za dublowanie.

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

Człowiekiem z którym oboje mężczyźni widzieli się przez całą długą podróż do Nowego Świata. – jeśli mężczyźni to obaj

Podaj mi proszę płaszcz Theodora. Jest gruby, posłuży nam za knebel. – wprawdzie póxniej wyjaśniasz, że użyli tylko kawałaka, niemniej czytając to zdanie osłupiała. Teraz znowu przerwa, dotarłam do "Wędrującego ducha" i jest fajnie

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Niniejszym informuję, że zaczęłam czytać. Ździebko potrwa nim skończę. ;-)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Wciągające, podobało mi się

Przynoszę radość :)

@koik89 A, teraz rozumiem :) Dzięki za wskazanie. Jakoś nie zwróciłem uwagi na to powtórzenie, mój błąd. Z czasem tak już jest. Doskonale rozumiem, bo u mnie też z nim nienajlepiej.   @bemik Hmm… Jeden z bohaterów jest członkiem Zakonu, a ksiądz jest jego zwierzchnikiem (nie należąc do Zakonu). Zdaję sobie sprawę, że to lekko niezgrabnie brzmi, ale nie miałem pomysłu jak inaczej ułożyć to zdanie. Dzięki, obu mężczyzn poprawiłem. Przy zdaniu z płaszczem z początku nie zauważyłem nic dziwnego. Teraz rozumiem i wydało mi się to na tyle zabawne, że zostawię jak jest :)   @regulatorzy Bardzo się cieszę i z niecierpliwością czekam :)   @Anet Bardzo dziękuję :)

Opowiadanie ciekawe, ale coś mi strasznie zgrzytało jak czytałem. Prawdopodobnie ze względu na utarte metafory, trochę raził taki brak oryginalności. Nie mówię, że w każdym porównaniu masz się silić na innowacyjność, no ale…, np. "wszedł niczym w masło". Był taki moment, że każde kolejne porównanie było przewidywalne. Widać jak się rozkręcasz, bo muszę przyznać początek trochę niemrawy. I jeszcze opisy, czasem niespójne, czasem wybrakowane. Bardzo dokładnie opisujesz sytuacje, zachowania i brakuje, oczywiście jak dla mnie, szeczółowych opisów otaczającej rzeczywistości. I czasami się gubiłem w dialogach, ale to pewnie ze znużenia, bo późno czytałem. Ale powtórzę jeszcze raz: pomysł ciekawy – podobał mi się. Dialogi interesujące i przekonywujące.

Work smart, not hard

@michal3 Dziękuję :) Zdaję sobie sprawę, że jeśli chodzi o styl to muszę się jeszcze wieeele nauczyć. Opisy otoczenia nigdy nie były moją mocną stroną i staram się nad tym pracować. Mam nadzieję, że w przyszłości będzie lepiej. W tym opowiadaniu trochę eksperymentowałem – zazwyczaj mieszczę opisy w dwóch, trzech zdaniach i nie silę się na metafory. Tutaj próbowalem to zmienić i efekt jest, jak widzę, średni. Będę kombinował dalej. Człowiek uczy się na błędach :) Jeszcze raz bardzo dziękuję :)

@bernierdh ja dopiero piszę od roku, więc doskonale wiem o czy mówisz.

Work smart, not hard

Skoro deklarujesz, że chcesz się uczyć na błędach, to kombinuj jak wykorzystać to co Ci powypisywałam. ;-) Nie są to, niestety, wszystkie usterki, bo zajęta lekturą mogłam coś przeoczyć. I na pewno przeoczyłam. Masz tendencję do nadużywania zaimków. Podałam kilka przykładów, ale zaimkoza panoszy się w całym opowiadaniu. Zgadzam się z niektórymi uwagami, które poczynił Michal3. Rzeczywiście, niektóre opisy warto byłoby dopracować, niektórych opisów mi brakło, np. nie mam pojęcia jak wyglądała wioska Indian; co, poza skórami, stanowiło wyposażenie namiotu. Nie wiem jak wyglądał obóz Anglików. Byłam ciekawa, w jaki sposób połączysz wszystkie wątki, szczególnie że początkowo wydawały mi się one dość odległe, jakby z różnych bajek, ale poradziłeś sobie całkiem dobrze. Napisałeś opowiadanie spójne, barwne, ciekawe. Teraz czekam na kolejne. ;-)   „Ale mój dziadek był szkotem”. –– Ale mój dziadek był Szkotem.   „…jego ciemne włosy były tłuste i potargane, na twarzy miał kilkudniowy zarost”. –– …jego ciemne włosy były tłuste i potargane, miał kilkudniowy zarost. Zarost można mieć tylko na twarzy.   „…rozległ się głos Stephena Mallow”. –– Czy nie powinno być: …rozległ się głos Stephena Mallowa. Ten błąd powtarza się kilkakrotnie.   „Ksiądz, choć nieprzyzwyczajony do bitewnego zgiełku, był niezbędnym członkiem każdej ekspedycji, jako zwierzchnik członka Zakonu”. –– Może: Ksiądz, choć nieprzyzwyczajony do bitewnego zgiełku, był niezbędnym uczestnikiem każdej ekspedycji, jako zwierzchnik przedstawiciela Zakonu. Nie wiem, czy moja propozycja ma ręce i nogi, ale też nie mam pewności, czy pojęłam co Autor miał na myśli. ;-)   „Jego wybawcą był Henry Blake. Nie było jednak czasu na podziękowania. Eliah wyprostował się, wycelował i wystrzelił. Jego celem był doskonale widoczny…” –– Powtórzenia. Proponuję: Jego wybawcą okazał się Henry Blake. Brakło jednak czasu na podziękowania. Eliah wyprostował się, wymierzył i wystrzelił. Jego celem był doskonale widoczny…   „…twarz miał wymalowaną dziwnymi symbolami, a jej wyraz szalony i morderczy”. –– Symbolami niczego się nie namaluje. ;-) Proponuję: …twarz zdobiły wymalowane dziwne symbole, nadając jej wyraz szaleństwa i chęci mordu.   „…nie przeszkodziły w naciągnięciu strzały na cięciwę i wystrzeleniu jej…” –– Chyba: …nie przeszkodziły w nałożeniu strzały i wystrzeleniu jej… Strzały nie naciąga się na cięciwę.   „Niezbyt z kolei chroniło ich pozycję, ale mimo to nie nastąpił póki co kolejny atak” –– Czy rzeczywiście atak nie nastąpił mimo słabej ochrony pozycji? Proponuję: Niezbyt chroniło ich pozycję, ale na szczęście, na razie nie nastąpił kolejny atak.   „Na wojnie zdarzają się rożne rzeczy…” –– Literówka.   „…rzekł wnuk szkota i bratanek weterynarza”. –– …rzekł wnuk Szkota i bratanek weterynarza.   „…nie mógł znieść sytuacji politycznej (w której to Eliah nie był zbyt obyty)…” –– …nie mógł znieść sytuacji politycznej (z którą Eliah nie był zbyt obeznany)…   „Posiłki dotrą za najprędzej dwa tygodnie”. –– Posiłki dotrą najprędzej/ najwcześniej za dwa tygodnie.   „Większość oddziału zajmowała się chowaniem ciał…” –– Wolałabym: Większość oddziału zajmowała się grzebaniem ciał…   „Wściekły Eliah kopnął zaś z całej siły w pień drzewa…” –– Wolałabym: Wściekły Eliah zaś z całej siły kopnął pień drzewa…   „Oddychał prędko, źrenice pędziły po jego zmrużonych oczach w lewo i prawo, w lewo i prawo”. –– Źrenice nie pędzą po oczach. ;-)  Źrenice tkwią w centrum tęczówki i rozszerzają się lub zwężają, reagując na ilość światła. Proponuję: Oddychał prędko, gałki oczne widoczne pod niedomkniętymi powiekami, wykonywały szybkie ruchy w lewo i w prawo, w lewo i w prawo.   „Z tego względu wiek nieznajomego ciężko było ocenić”. –– Z tego względu wiek nieznajomego trudno było ocenić. Ciężkie jest coś, co dużo waży.   „Stwór zręcznie ominął srebrnej kuli…” –– Stwór zręcznie uniknął srebrnej kuli…   „Potwór chwycił Anglika swą wielką łapą…” –– Potwór chwycił Anglika wielką łapą… Czy potwór mógł chwytać czyjąś łapą? ;-)   „Człowiekiem z którym oboje mężczyźni widzieli się…” –– Człowiekiem z którym obaj mężczyźni widzieli sięOboje to mężczyzna i kobieta. Oboje to także instrumenty dęte drewniane. ;-)   „…do tego wymalowany kolorowymi symbolami…” –– …do tego ozdobiony namalowanymi kolorowymi symbolami…   „…gdyż słyszał że zony czerwonoskórych…” –– Literówka.   „…dlatego zaskoczyła go cisza, jaka nastała wraz z nadejściem zmierzchu”. –– …dlatego zaskoczyła go cisza, która nastała wraz z nadejściem zmierzchu.   „Pojawiały się co równy okres czasu…” –– Okres czasu jest masłem maślanym! Pojawiały się w równych odstępach czasu…   „Gdy pokonali już głód…” –– Wolałabym: Gdy zaspokoili już głód…   „Niektóre rzeczy musiał tłumaczyć jak najdokładniej, językiem który mu nie przystoił, gdyż takie sprawy jak prostytucja były dla Cierpliwego Sępa całkiem niepojęte”. –– Niektóre rzeczy musiał tłumaczyć jak najdokładniej, słowami którymi mówić nie przystoi, ale takie sprawy jak prostytucja były dla Cierpliwego Sępa całkiem niepojęte.   „…specjalną ceremonią, która wcale nie różniła się wiele od zaślubin”. –– Wolałabym: …specjalną ceremonią, która niewiele różniła się od zaślubin.   „Oprócz tego czerwonoskórzy codziennie modlili się do Duchów, którzy pod niemal każdym względem przypominali chrześcijańskiego Boga”. –– Oprócz tego czerwonoskórzy codziennie modlili się do Duchów, które pod niemal każdym względem przypominały chrześcijańskiego Boga.

„Sprezentował mu więc włócznie…” –– Literówka.   „I nikomu dotychczas nic nie zabrakło”. –– I nikomu dotychczas niczego nie zabrakło.   „Przyniesiono go więc do wioski, a Cierpliwy Sęp rozebrał go i zabrał do swojego namiotu, gdzie, z pomocą Pisklaka, miał uleczyć wszystkie jego zranienia. W tym czasie kobiety miały umyć jego zakrwawioną odzież…” –– Przykład nadużywania zaimków. Odzież raczej się pierze, nie myje. Ponieważ tu mamy odzież zapewne skórzaną, proponuję ją wyczyścić/ oczyścić. Ostatecznie przemyć. Albo zmyć z niej zanieczyszczenia.   „…że zbyt mało zna się na niektórych rzeczach, choćby produkcji materiału…” –– Wolałabym: …że byt mało zna się na niektórych rzeczach, choćby produkcji tkaninMateriał –– to bardzo pojemne określenie.   „Zdążył przejść zaledwie parę metrów, gdy jego oczom ukazały się świecące jasno…” –– Wolałabym: Zdążył przejść zaledwie parę metrów, gdy zobaczył świecące jasno…, szczególnie że zaraz mówisz o orle lecącym przed oczami.   „…powietrze przyszyła strzała, po czym wbiła się…” –– Do czego strzała przyszyła powietrze? ;-)powietrze przeszyła strzała, po czym wbiła się…   Jej imię nadała jej matka, a brzmiało ono tylko Łania”. –– Chyba wystarczy: Imię nadała jej matka, a brzmiało ono tylko Łania.   „…które zainteresowany kawaler natychmiast miał w obowiązku podnosić”. –– …które zainteresowany kawaler miał obowiązek natychmiast podnosić. Lub: …które zainteresowany kawaler był w obowiązku natychmiast podnosić.   „…ale z każdą kolejną chwilą jego myśli plątały się, zawijały w pętelki, po czym mieszały tak, że nie sposób było ich pozbierać i poskładać w sensowną całość”. –– …ale z każdą chwilą myśli plątały się, zawijały w pętelki, po czym mieszały tak, że nie sposób było je pozbierać i poskładać w sensowną całość.   „Wręcz przeciwnie: przy pierwszym rzucie oka wyglądała na Cygankę, a dopiero przy bliższym rozpoznaniu, można było zauważyć, że urodę ma iście słowiańską”. –– Wręcz przeciwnie: na pierwszy rzut oka wyglądała na Cygankę, a dopiero przy bliższym poznaniu, można było zauważyć, że urodę ma iście słowiańską.   „…kolorowe szmaty, które może i wyglądały interesująco u ulicznej tancerki…” –– …kolorowe szmaty, które może i wyglądały interesująco na ulicznej tancerce…   „Wiele takich kobiet czaiło się w londyńskich uliczkach”. –– Wiele takich kobiet czaiło się na londyńskich uliczkach. Lub: Wiele takich kobiet czaiło się w londyńskich zaułkach.   „Mężczyźni z pierwszym ujrzeniem jej twarzy natychmiast wariowali i zakochiwali się po uszy”. –– Wolałabym: Mężczyźni, pierwszy raz ujrzawszy jej twarz, natychmiast wariowali i zakochiwali się po uszy.   „…którą to wizytę odbył w celach zarobkowych (Bernard Stone był kowalem i chętnie udzielał niewielkich pożyczek)…” –– …którą to wizytę odbył w celu finansowym Cel wizyty był jeden. Dla proszącego o pożyczkę, nie jest ona zarobkiem.   „…gdy rzuciła mu się w oczy jasnowłosa, kolorowo ubrana kobieta”. –– Wolałabym: …gdy nagle zauważył jasnowłosą, kolorowo ubraną kobietę.   „…a jej imię (Jaśmina, bardzo ciężkie w wymowie dla Anglika; Victor przemienił je na równie ładnie brzmiącą Yasminę i tą właśnie formą się do niej zwracał)…” –– …a jej imię (Jaśmina, bardzo trudne do wymówienia dla Anglika; Victor przemienił je na równie ładnie brzmiącą Yasminę i w tej właśnie formie zwracał się do niej)…   „…o rodzinie nie mówiła an słowa…” –– Literówka.   „…zasuszonej babuleńki, której ktoś musiał raz na jakiś czas przynieść coś do jedzenia, a która widać nie miała dzieci, które mogłyby się nią zająć…” –– Kolejny przykład paskudnych powtórzeń.   „Z każdym dniem spotykali się coraz częściej…” –– Skoro z każdym dniem spotykali się coraz częściej, musieli widywać kilka razy w ciągu dnia. ;-)   „Victor oczywiście nie zaprosił jej do siebie, gdyż w porównaniu do jej zagraconego, lecz przytulnego mieszkanka…” –– Wolałabym: Victor oczywiście nie zaprosił jej do siebie, gdyż w porównaniu z jej zagraconym, lecz przytulnym mieszkankiem…   „Właściwie ciężko było nawet nazwać to zdarzenie kłótnią…” –– Właściwie trudno było nawet nazwać to zdarzenie kłótnią…   „Słyszał kolejne strzały, krzyki przechodniów i kilka huków, które musiały być odgłosem szyb wybitych za pomocą kuli”. –– Wolałabym: Słyszał kolejne strzały, krzyki przechodniów i kilka huków, które musiały być odgłosami szyb wybitych kulami.   „…z na tyle grubymi ścianami, by żaden pocisk się przez nie nie przedostał”. –– …ze ścianami grubymi na tyle, by żaden pocisk się przez nie przedostał.   „…złapało go za kołnierz, unosząc prawie pół metra w górę”. –– Unoszenie w górę jest masłem maślanym! Czy stworzenie mogło, złapawszy za kołnierz, unieść Victora na jakąkolwiek wysokość w dół? ;-)   „Victor wstał i odsunął jej krzesło”. –– Gdyby odsunął jej krzesło, Yasmina rymsnęłaby pewnie na podłogę. ;-) Skoro Yasmina po chwili usiadła, to: Victor wstał i podsunął jej krzesło.   „Wszystkie przedmioty jakie trafiały w jej ręce, ustawiała na stole”. –– Wszystkie przedmioty które trafiały w jej ręce, ustawiała na stole.   „Choć posiadał koloratkę, nie widać jej było spod grubego płaszcza i różańca…” –– Różaniec przysłaniał koloratkę? ;-)

 

„…straszące podobno w jednej z opuszczonych ruder, jakich pełno było w okolicy”. –– …straszące podobno w jednej z opuszczonych ruder, których pełno było w okolicy.   „Zastanawiał, jak tego nie stracić”. –– Zastanawiał się, jak tego nie stracić.   „Yasmina wzruszyła ramionami, mieszając energicznie moc i krew”. –– Pewnie miało być: Yasmina wzruszyła ramionami, mieszając energicznie mocz i krew.   „Zręcznie wyminął atak Connora i odpowiedział krucyfiksem”. –– Zręcznie odparł atak Connora i odpowiedział krucyfiksem.   „Druga trafiła Connora w bok, ten syknął z bólu”. –– Bok syknął z bólu? ;-)

 

„Dobiegł szybko, ominął cios bagnetem…” –– Dobiegł szybko, zrobił unik przed ciosem bagnetem…   „Milcz! – chciał krzyknąć, lecz z jego gardła wydobył się jedynie ryk. Zapachy uderzyły go w nozdrza, aż zamroczyło go, kolorowe światełka zatańczyły mu przed oczami. A gdy znikły, razem z nimi zniknęła większość barw”. –– Rzucił mi się do oczu nadmiar zaimków. ;-)   „Krzyżowiec z łatwością ominął jego cios i odpowiedział własnym”. –– Wolałabym: Krzyżowiec z łatwością zrobił unik i odpowiedział ciosem. Lub: Krzyżowiec z łatwością uniknął ciosu i sam zaatakował.   „…trzepnął nim o najbliższe drzewo. Te niemal się złamało”. –– Wolałabym: …trzepnął nim o najbliższe drzewo, a to niemal się złamało. Lub: …trzepnął nim o najbliższe drzewo, które niemal się złamało.   „Dziwił się, że jeszcze nie rozpoczęła się walka. Gdzie podziewały się posiłki? Co dzieje się z jego oddziałem?” –– Zbyt wiele zaimków się. Może: Był zdziwiony, że jeszcze nie rozpoczęła się walka. Gdzie są posiłki? Co robi jego oddział?   „Ale mężczyźni rozwiązują problemy zamiast ba siłę je znajdywać”. –– Literówka.   „Chcesz, żeby była twoją”. –– Chcesz, żeby była twoja.   „…więc chłopak usiadł niczym na szpilkach i próbował ukoić swoje nerwy”. –– …więc chłopak siedział niczym na szpilkach i próbował ukoić nerwy. Chyba nie koiłby cudzych nerwów. ;-)   „Chyba Wygłodniały Ogień to zauważył, bo patrzył to jedno, to na drugie…” –– Pewnie miało być: Chyba Wygłodniały Ogień to zauważył, bo patrzył to na jedno, to na drugie…   „Mina która pojawiła się na obliczu dziewczyny sprawiła z pewnością, że nie tylko władający angielskim Indianie mogli domyśleć się sensu słów chłopaka”. –– Wolałabym: Mina która pojawiła się na obliczu dziewczyny sprawiła, że nie tylko władający angielskim Indianie z pewnością mogli domyśleć się sensu słów chłopaka.   „To jakaś gierka psychologiczna?” –– Gierka psychologiczna zupełnie mi tu nie pasuje. Może: To jakiś podstęp/ wybieg/ sztuczka/ pułapka?   „Wściekły Anglik kopnął w stertę drewna”. –– Wściekły Anglik kopnął stertę drewna.   Czu gdyby posiłki przybyły, czy możliwym jest, żeby nie udało im się znaleźć wioski?”  –– Czy gdyby posiłki przybyły, czy możliwe jest, żeby nie udało im się znaleźć wioski?   „Chcę, by twoja córka była moją”. –– Czy Eliah chce, by córka wodza została jego córką? ;-) Chcę, by twoja córka była moja.   „Muzyka byłą tak szybka, że stała się właściwie jednostajnym dźwiękiem, która wwierciła się w głowę Eliaha niczym korkociąg w korek, piszczała w niej i wrzynała się coraz głębiej i głębiej, jakby w jego czaszce zagłębiała się tępa piła”. –– Piszesz o dźwięku, którym stała się muzyka, więc: Muzyka była tak szybka, że stała się właściwie jednostajnym dźwiękiem, który wwiercił się w głowę Eliaha niczym korkociąg w korek, piszczał w niej i wrzynał się coraz głębiej i głębiej, jakby w jego czaszce zagłębiała się tępa piła.   „Hudson, od śmierci dowódcy wy tu jesteście najwyżsi stopniem, ewentualnie najdłużsi stażem, zgadza się?” –– Jak wygląda człowiek najdłuższy stażem? ;-) Hudson, od śmierci dowódcy wy tu macie najwyższy stopień, ewentualnie najdłuższy staż, zgadza się?   „Wytłumacz więc, jaka jest przyczyna waszej niekompetencji!” –– Nie wykonali powierzonych zadań, więc raczej: Wytłumacz więc, jaka jest przyczyna waszej niesubordynacji/ niekarności/ waszego niezdyscyplinowania!   „Widział ptaki i owady, widział światła wędrujące po niebie, cierpliwych drapieżników i ich płochliwą zwierzynę”. –– Widział ptaki i owady, widział światła wędrujące po niebie, cierpliwe drapieżniki i ich ofiary, płochliwą zwierzynę.   „Poplątane, siwe włosy sięgały mu dalej, niż do pasa, a postawę miał nieco zgarbioną”. –– Wolałabym: Poplątane, siwe włosy sięgały mu dalej, niż do pasa, a sylwetkę miał nieco zgarbioną.   „Na wszelki wypadek chwycił za pistolet i sprawdził kule…” –– Na wszelki wypadek chwycił  pistolet i sprawdził kule…   „Powinieneś wiedzieć, że niewiele więcej cie mogę nauczyć”. –– Literówka.   „W Anglii niezbyt mam czego szukać”. –– Wolałabym: W Anglii raczej nie mam czego szukać.   „…w którym każdy tylko myśli jak wdeptać mnie w ziemię, wepchnąć we frak i uzależnić od swoich finansów? –– Pewnie miało być: …w którym każdy tylko myśli jak wdeptać mnie w ziemię, złapać za frak i finansowo uzależnić od siebie.   „…łapiąc jednocześnie za łuk i nakładając strzałę na cięciwę”. –– …łapiąc jednocześnie łuk i nakładając strzałę na cięciwę.   „Miałeś może dużo farta…” –– Miałeś może dużo fartu…   „…siedzieli sobie w cieniu drzew i wsłuchiwali w spokojny oddech Wędrującego Ducha…” –– …siedzieli sobie w cieniu drzew i wsłuchiwali się w spokojny oddech Wędrującego Ducha…   „Polała się pierwsza krew, czerwona stróżka zatańczyła w okolicy nadgarstka mężczyzny, broń upadła na ziemię”. –– Skąd wzięła się owa czerwona dozorczyni i dlaczego zaczęła tańczyć akurat w okolicy nadgarstka, aż obezwładniona tym widokiem broń, upadła? ;-) Polała się pierwsza krew, czerwona strużka zatańczyła w okolicy nadgarstka mężczyzny, broń upadła na ziemię.

 

„Podsłuchałem kilka rozmów, zebrałem kilka”. –– Czego kilka zebrał lykantrop?   Oboje poruszali się z ogromną prędkością…” –– Obaj poruszali się z ogromną prędkością  „Jednak choć Rycerz oddawał przeciwnikowi wszystkie jego ataki z nawiązką…” –– Wolałabym: Jednak, choć Rycerz odpierał ataki przeciwnika i odpłacał mu z nawiązką…   „…z każdą upływającą kroplą krwi…” –– …z każdą wypływającą kroplą krwi

 

„Wtedy potwór, nie czekając juz dłużej…” –– Literówka.   „Wbijała kły coraz głębiej, ciągnęła, słychać była trzask łamanych kości”. –– Literówka.   „Rozumiał, że obaj przeciwnicy czekali na walkę bardzo długo…” –– Rozumiał, że obaj przeciwnicy czekali na walkę bardzo długo…   „Tak też się stało, choć po kilu długich godzinach”. –– Literówka.   „…zdobył zaufanie Indian, a następnie infiltrował ich wioskę, chcąc zdobyć jak najwięcej informacji”. –– Wolałabym: …zdobył zaufanie Indian, a następnie obserwował wioskę, chcąc zdobyć jak najwięcej informacji.   „Fakty te oczywiście dowództwu podał, choć wszystkie były fałszywe”. –– Jeśli podał fakty, to nie mogły być one fałszywe. Może: Podzielił się posiadaną wiedzą z dowództwem, choć była ona z gruntu fałszywa. Za SJP: fakt  «to, co zaszło lub zachodzi w rzeczywistości»     Zaczyna mieć wątpliwości, czy to wszystko aby na pewno dzieje się naprawdę”. –– Zaczynał mieć wątpliwości, czy to wszystko aby na pewno dzieje się naprawdę.   „Dowódca stwierdził, że Eliah wystarczająco już przeszedł…” –– Dowódca stwierdził, że Eliah  przeszedł już wystarczająco dużo

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

@regulatorzy Bardzo dziękuję, jeszcze dziś wezmę się do roboty i poprawię błędy :) Wiem, że mam problem z zaimkami. Staram się z tym walczyć, ale nie idzie mi najlepiej. Nad opisami również obiecuję pracować :) Jescze raz dziękuję za lekturę, poprawianie błędów i poświęcony czas :)

Cieszę się, że mogłam pomóc. ;-)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Podobało mi się. Bardzo ciekawie połączyłeś różne motywy. Czytałam z zainteresowaniem. Trochę miałeś usterek językowych, ale w takim długim tekście pewnie trudno ich uniknąć. Jednak ze stróżką krwi to dałeś ciała. ;-)

Babska logika rządzi!

@Finkla Bardzo dziękuję :)

Nowa Fantastyka