Hazardzista [short]

Albert – człowiek zwalisty, robotnik i zapalony hazardzista – znów przyszedł pijany do domu. Zrzucił kurtkę, zdjął buty i pozostając w brudnych spodniach i koszuli ruszył w stronę pokoju. Chwiejąc się na nogach, obijając o wszystko co stanęło na jego drodze, trafił w końcu do łóżka. Marianna – kobietka drobnej budowy, niezbyt urodziwa, ale o miłym usposobieniu; kura domowa – otworzyła oczy, gdy mąż zwalił się ciężko na łóżko. Poczuła smród wódy ulatniający się z jego ust. Nie odezwała się słowem, popatrzyła tylko na niego, pokręciła głową i poszła dalej spać. Nie był to pierwszy raz jak przychodził w takim stanie. Przyzwyczaiła się. Wszystkie po pewnym czasie się przyzwyczajają.

Nazajutrz, przy śniadaniu, ucięli sobie krótką pogawędkę.

– Znów upiłeś się i przegrałeś wypłatę? – spytała.

– Jak nie, jak tak – uśmiechnął się szeroko. – Ale w końcu się odegram.

– Karty? Czy znów obstawiałeś mecz Quidditcha?

– A czy to ważne?

– Kiedyś pójdę w świat i zostaniesz sam. Kiedyś tak zrobię.

– Nie gadaj głupot tylko lepiej coś zjedź, bo wyglądasz jak chodzący szkielet. Same kości, popatrz ty tylko na siebie w lustrze. Obrzydlistwo. Normalnie same kości! Popatrz na inne kobity, które mają to co trzeba i trochę ciała.

– To wszystko przez ciebie. Żresz tyle grubasie i przegrywasz pieniądze. Zobaczysz, że w końcu cię rzucę i znajdę lepszego.

– Z twoją twarzą? Kobieto, a idź sobie gdzie chcesz, albo nie… – Wstał od stołu, założył buty i kurtkę, podszedł do drzwi. – To ja idę i więcej nie wrócę.

– Kochanie… proszę.

– Kości zostały rzucone – rzekł i wyszedł z mieszkania.