Ciągła harówa

Życzę miłej lektury.

Ciągła harówa

Kieliszki uderzyły o siebie. Kilka kropel wódki się ulało, ale większość płynu dopełniła swego przeznaczenia, rozgrzewając przełyk i żołądek.

– Stary, ale nam się udało! – Ucieszony Olek polewał już następną kolejkę. – To jak wakacje! Nic nie musimy robić, mówię ci!

Dionizy dopił szklankę porzeczkowego soku i beknął cicho. Alkohol kiepsko się przyjął.

– Czy wpada nam się cieszyć? – O dziwo, to jego targało sumienie, a nie wiecznie praworządnego Olka. – Facet leży w szpitalu, może się nigdy nie obudzić… Wiem, wiem, wypadki się zdarzają, nie nasza wina. Ale ładnie tak pić za to?

Kompan włożył mu kieliszek w dłoń, co było jasną odpowiedzią. Dionizy westchnął i wypił niechętnie. Po sekundzie zaczął straszliwie kaszleć.

– Mówiłem ci! – wysapał w przerwie między chrząknięciami. – Wódka nie wchodzi pod niewłaściwy toast! Poszło mi w złą dziurkę!

– Nie sądziłem, że to możliwe z twoją… Budową – odparł Olek, ale zaraz machnął ręką. – To, że nie umiesz pić, nie ma nic wspólnego z sytuacją naszego klienta. Postaw się tak w ogóle na moim miejscu, jest przydzielony nam obu, ale to ja mam najwięcej roboty. Co chwilę muszę go pilnować, zajmować się nim jak dzieckiem. A jak jest w śpiączce, to przynajmniej nic mu nie grozi, mam absolutny spokój! No, to na trzecią nóżkę!

– Tak od razu? – zapytał wystraszony Dionizy.

– Mam ochotę się najebać.

Ceremonię przerwał dzwoniący telefon, Dionizy westchnął z ulgą i odebrał. Przytaknął kilka razy, odłożył komórkę i wstał.

– Wybacz, ale muszę spadać.

– No to rozchodniaczek! A co jest, tak w ogóle?

– Praca.

Tym razem to Olek się zakrztusił.

– Stary, nie mów…!

Dionizy wzruszył ramionami.

– Moja wina? Facet jednak umiera, ja tylko sprzątam. – Ruszył do przedpokoju, zabrał opartą o ścianę kosę, zarzucił kaptur na czaszkę.

Przyjaciel wystrzelił za nim, w nerwach rozprostował anielskie skrzydła, co nie było najmądrzejsze w niewielkim mieszkanku. Z trzaskiem rozbił się wazon.

– Zabraniam ci! – wykrzyknął Olek.

– No, no, no, nie pozwalaj sobie. Nie jesteś naszym szefem. A teraz siema, mam duszę do zgarnięcia. Widzimy się przy następnym kliencie. – Pomachał jeszcze kościaną dłonią i przeszedł przez zamknięte drzwi.

Załamany anioł stróż wrócił do salonu i opadł na krzesło, chwycił pełny kieliszek po Dionizym. Miał mieć spokój, może nawet na kilka lat, a teraz dostanie do pilnowania kogoś nowego. Znowu będzie latanie za smarkaczem, żeby nie wpadł pod samochód. A na końcu i tak Dionizy zabierze duszę i wszystko od początku, w koło Macieju. Wypił i westchnął ciężko. Niech mu ktoś jeszcze powie, że opłaca się być tym dobrym.