Niech żyją Wielkie Niemcy!

Ben­dler­block, Ber­lin, 19 lipca 1944, go­dzi­na 22:43

 

– Jak na obe­rsta pa­trzę, to za­sta­na­wiam się, po co mi wła­ści­wie po­trzeb­ne aż dzie­sięć pal­ców. – Obe­rleut­nant Wer­ner von Ha­eften był pełen po­dzi­wu dla zręcz­no­ści swego prze­ło­żo­ne­go. – Nie znam ni­ko­go, kto ro­bił­by to szyb­ciej.

 

Obe­rst Claus Phil­lip Maria Schenk Graf von Stauf­fen­berg odło­żył na stół zło­żo­ne­go lu­ge­ra i ude­rze­niem w przy­cisk za­trzy­mał sto­per. Nie zer­k­nąw­szy nawet w jego kie­run­ku, chwy­cił szklan­kę trzy­dzie­sto­trzy­let­niej szkoc­kiej i bez­ce­re­mo­nial­nie wypił całą jej za­war­tość.

 

– Trzy­dzie­ści sześć se­kund – od­czy­tał wresz­cie z cza­so­mie­rza i skrzy­wił się. – By­wa­ło le­piej.

 

– O se­kun­dę. Z dzie­się­cio­ma pal­ca­mi za­miast trzech. Przed opróż­nie­niem całej bu­tel­ki whi­sky. – Von Ha­eften zda­wał się tra­cić cier­pli­wość. – Mój naj­lep­szy czas to mi­nu­ta…

 

– Jesz­cze dużo ćwi­czeń przed tobą, młody – prze­rwał mu von Stauf­fen­berg i na­tych­miast opróż­nił ko­lej­ną szklan­kę.

 

– Może już wy­star­czy tego picia? Po­wi­nien obe­rst być jutro w for­mie. Pro­szę pa­mię­tać o ran­dze za­da­nia.

 

– Pa­mię­tam do­sko­na­le, mo­żesz być tego pewny. Po­dasz mi ak­tów­kę? Jesz­cze raz prze­ćwi­czę skła­da­nie ła­dun­ku i mo­że­my udać się do kwa­ter – od­rzekł obe­rst, na­le­wa­jąc sobie znowu. – Dzię­ku­ję – dodał, gdy otrzy­mał to, o co pro­sił.

 

Ad­iu­tant prze­wró­cił ocza­mi i pod­szedł do drzwi, po dro­dze za­bie­ra­jąc z wie­sza­ka swój płaszcz.

 

– Pro­szę tylko pa­mię­tać, że sie­dem­na­ste fia­sko to już bę­dzie za dużo dla Wi­der­stand – rzu­cił sucho i otwo­rzył drzwi.

 

– Nie będę po­ka­zy­wał pal­cem, kto bał się po­cią­gnąć za spust – od­parł z prze­ką­sem obe­rst.

 

Wer­ner nie od­po­wie­dział. Wy­szedł szyb­ko z ga­bi­ne­tu, trza­ska­jąc drzwia­mi.

 

Von Stauf­fen­berg wzru­szył obo­jęt­nie ra­mio­na­mi, dopił resz­tę al­ko­ho­lu wprost z bu­tel­ki i z ocią­ga­niem przy­stą­pił do skła­da­nia ła­dun­ku wy­bu­cho­we­go. Po chwi­li prze­rwa­ło mu na­tar­czy­we pu­ka­nie.

 

– Wlazł! – krzyk­nął nieco prze­pi­tym gło­sem. Może rze­czy­wi­ście tro­chę prze­sa­dził z al­ko­ho­lem tego wie­czo­ra. – Von Ha­eften, czego pu­kasz? – spy­tał, nie pod­no­sząc wzro­ku znad bomby.

 

– Bo nie je­stem von Ha­eften – stwier­dził cicho major We­hr­mach­tu, wcho­dząc w asy­ście dwóch sze­re­go­wych uzbro­jo­nych w MP40. – Czy mam przy­jem­ność roz­ma­wiać z obe­rstem Clau­sem von Stauf­fen­ber­giem, człon­kiem Wi­der­stand, pla­nu­ją­cym do­ko­nać dnia ju­trzej­sze­go za­ma­chu na osobę Führera?

 

– Skąd­że znowu… Skąd wam to przy­szło do głowy, ma­jo­rze? – od­parł po­wo­li von Stauf­fen­berg, pró­bu­jąc wy­czy­tać co­kol­wiek z oczu go­ścia. Nie­ste­ty te skry­te były za ciem­ny­mi oku­la­ra­mi.

 

– Nawet nie pró­buj – po­wie­dział spo­koj­nie nie­zna­jo­my, gdy spo­strzegł po­wol­ny ruch ręki von Stauf­fen­ber­ga w kie­run­ku le­żą­ce­go na biur­ku lu­ge­ra. – Obe­rst pój­dzie z nami i nie bę­dzie pró­bo­wał żad­nych sztu­czek – dodał gło­sem nie zno­szą­cym sprze­ci­wu, a po­par­tym dwoma od­bez­pie­czo­ny­mi MP40 w dło­niach żoł­nie­rzy.

 

Von Stauf­fen­berg nic już nie od­po­wie­dział. Major z pa­skud­nym uśmie­chem na twa­rzy prze­ło­żył mu opa­skę na zdro­we oko i zwią­zał ręce w łok­ciach, za ple­ca­mi, po czym wy­pro­wa­dził go na ze­wnątrz. Obe­rsta po­sa­dzo­no na tyle Kübel­wa­ge­na mię­dzy dwoma Schützami, a lufy ich MP40 wbiły mu się bo­le­śnie pod żebra. Po chwi­li kie­row­ca za­pu­ścił sil­nik i w to­wa­rzy­stwie cha­rak­te­ry­stycz­ne­go po­mru­ku gaź­ni­ko­we­go bok­se­ra po­wo­li od­je­cha­li w mrok.

 

 

Unbe­kan­n­ter Platz, Ber­lin, 19 lipca 1944, go­dzi­na 23:49

 

Ręce obe­rsta zdą­ży­ły już zdrę­twieć, a znacz­na ilość wy­pi­te­go al­ko­ho­lu ude­rza­ła mu do głowy, spo­wal­nia­jąc my­śle­nie i plą­cząc język. Sy­tu­ację po­gar­sza­ła do­dat­ko­wo stu­wa­to­wa ża­rów­ka świe­cą­ca pro­sto w twarz. Pałka w rę­kach ma­jo­ra też nie po­ma­ga­ła. Von Stauf­fen­berg stra­cił już przez nią dwa zęby. Trud­no mu było oce­niać, jak długo już tu jest i gdzie to „tu” się wła­ści­wie znaj­du­je. Jazda nie była zbyt długa, ale za to wy­jąt­ko­wo nie­wy­god­na, jak to w Kübel­wa­ge­nie – mały sa­mo­cho­dzik na bazie Gar­bu­sa miał ten­den­cję do wstrzą­sa­nia wnętrz­no­ścia­mi pa­sa­że­rów na naj­mniej­szych nawet wy­bo­jach.

 

– Za­dzwoń do Go­er­de­le­ra, Becka albo Ol­brich­ta, po­twier­dzą! Nie je­stem żad­nym zdraj­cą! – Zdo­łał w końcu wy­krzy­czeć, igno­ru­jąc krew za­le­wa­ją­cą mu usta.

 

– Nie wszy­scy tak twier­dzą! – Słowa ma­jo­ra zbie­gły się z ko­lej­nym ude­rze­niem pałki, tym razem w splot sło­necz­ny. Von Stauf­fen­berg zgiął się na tyle, na ile po­zwa­la­ły krę­pu­ją­ce go więzy.

 

Przez chwi­lę od­dy­chał cięż­ko, wal­cząc z pro­mie­niu­ją­cym bólem. Wresz­cie opa­no­wał się i wy­pro­sto­wał.

 

– Kto jest wa­szym bez­po­śred­nim prze­ło­żo­nym, ma­jo­rze? – spy­tał, sa­piąc cicho.

 

Major w od­po­wie­dzi za­mach­nął się jesz­cze raz.

 

– Je­stem star­szy stop­niem, ma­jo­rze! Więc roz­ka­zu­ję, by­ście od­po­wie­dzie­li na py­ta­nie, kto jest wa­szym prze­ło­żo­nym!

 

– Ge­ne­ra­lo­berst Frie­drich Fromm! – Ko­lej­ny cios pałki spadł na kark von Stauf­fen­ber­ga. Major zda­wał się czer­pać przy­jem­ność z tor­tu­ro­wa­nia go.

 

– Fromm, tak? Więc za­dzwoń­cie i go obudź­cie!

 

Major jakby stra­cił pew­ność sie­bie. Pod­niósł słu­chaw­kę i wy­krę­cił numer do­mo­wy do­wód­cy Armii Re­zer­wo­wej. Od­cze­kał chwi­lę, a gdy tylko po dru­giej stro­nie roz­legł się za­spa­ny głos From­ma, major wy­prę­żył się na bacz­ność, po czym pod­szedł do zwią­za­ne­go.

 

– Ktoś od cie­bie mnie tu okła­da pałką i za­rzu­ca udział w spi­sku na osobę Führera! – ryk­nął do słu­chaw­ki. – Na­zwi­sko? Nie przed­sta­wił się… – Pod­niósł wzrok. – Wasze na­zwi­sko? – rzu­cił.

 

– Hans Müller… – Major już zu­peł­nie stra­cił ani­musz.

 

– Hans Müller – po­wtó­rzył von Stauf­fen­berg. Przez chwi­lę słu­chał słów From­ma, po czym ru­chem brwi na­ka­zał ma­jo­ro­wi za­bra­nie słu­chaw­ki. – Wi­dzisz, Müller, je­steś teraz w kiep­skiej sy­tu­acji. – Von Stauf­fen­berg wy­pluł ząb. – Ge­ne­ra­lo­berst Fromm twier­dzi, że twoje dzia­ła­nia prze­ciw­ko mnie są sa­mo­wo­lą. Bę­dziesz miał szczę­ście, jeśli zo­sta­niesz tylko zde­gra­do­wa­ny, choć na twoim miej­scu nie li­czył­bym na nic wię­cej niż stry­czek. Ale nie mam czasu zaj­mo­wać się takim ścier­wem jak ty, więc jeśli na­tych­miast mnie roz­wią­żesz, opa­trzysz i od­sta­wisz skąd za­bra­łeś, wsta­wię się za tobą i może skoń­czy się na wię­zie­niu. Co o tym są­dzisz? Lep­szej pro­po­zy­cji nie bę­dzie.

 

Major po­bladł strasz­li­wie. Roz­wią­zał po­spiesz­nie obe­rsta i przez na­stęp­ne pół go­dzi­ny mam­ro­tał słowa prze­pro­sin i proś­by o łaskę i wzgląd na ro­dzi­nę. Von Stauf­fen­ber­ga tro­chę to ba­wi­ło. I przy­naj­mniej miał teraz stu­pro­cen­to­wą pew­ność, że Fromm jest po jego stro­nie.

 

 

Stre­fa po­wietrz­na nad Al­len­ste­in, 20 lipca 1944, go­dzi­na 09:48

 

Von Stauf­fen­berg i von Ha­eften od rana nie ode­zwa­li się do sie­bie, nawet gdy obe­rleut­nant po­ma­gał prze­ło­żo­ne­mu za­pi­nać gu­zi­ki ko­szu­li. Ad­iu­tant był cią­gle ob­ra­żo­ny przez wy­da­rze­nia po­przed­nie­go wie­czo­ra. Obe­rsto­wi było to nawet na rękę, bo­wiem przez te same, oraz póź­niej­sze, wy­da­rze­nia bo­la­ła go głowa… I wszyst­ko inne też. Mimo przy­kła­da­nia cią­gle lodu do si­nia­ka na skro­ni, pocił się jak szczur. W sumie była to oko­licz­ność sprzy­ja­ją­ca – za­wsze to jakiś pre­tekst do uda­nia się na stro­nę by uzbro­ić ła­dun­ki.

 

 

Ben­dler­block, Ber­lin, 21 lipca 1944, go­dzi­na 00:15

 

Noc była go­rą­ca. Trzy­dzie­sto­stop­nio­wy upał i wi­szą­ca w po­wie­trzu wil­goć zwia­stu­ją­ca burzę były jed­nak ni­czym wobec wy­da­rzeń ostat­nich go­dzin. Wal­ki­ria za­koń­czy­ła się nie­po­wo­dze­niem, a jej po­my­sło­daw­com zo­sta­ło kilka nędz­nych minut życia.

 

Von Stauf­fen­berg prze­kli­nał się w my­ślach za wszyst­kie błędy po­peł­nio­ne pod­czas prze­pro­wa­dza­nia za­ma­chu. Po chwi­li zo­stał wy­wo­ła­ny. Wol­nym, jakby zre­lak­so­wa­nym kro­kiem, pod­szedł pod ścia­nę i sta­nął twa­rzą do plu­to­nu eg­ze­ku­cyj­ne­go. Nawet nie mru­gnął, gdy zgod­nym, wy­ćwi­czo­nym ru­chem, nie­ja­ko uni­so­no, pod­nie­śli ka­ra­bi­ny. Czas jakby zwol­nił. Von Ha­eften, po­wo­do­wa­ny ja­kimś im­pul­sem, ru­szył po­wo­li w kie­run­ku obe­rsta, igno­ru­jąc wszyst­ko wokół. Sta­nął twa­rzą w twarz z von Stauf­fen­ber­giem, za­sa­lu­to­wał po ame­ry­kań­sku i mru­gnął. Padł strzał. W chwi­li, gdy kula do­się­gła ple­ców obe­rleut­nan­ta, niebo roz­świe­tli­ło się na uła­mek se­kun­dy, po czym na­tych­miast za­snu­ło się cięż­ki­mi chmu­ra­mi. Pełną po­wa­gi ciszę roz­darł grom. Von Ha­eften upa­dał po­wo­li, z pewną ma­ka­brycz­ną gra­cją. Do­wód­ca plu­to­nu eg­ze­ku­cyj­ne­go po­pra­wił koł­nie­rzyk. Cze­goś ta­kie­go jesz­cze nie wi­dział. Opa­no­wał się jed­nak szyb­ko i zno­wuż pod­niósł rękę, by dać swoim pod­ko­mend­nym znak.

 

– Niech żyją Wiel­kie Niem­cy! – krzyk­nął obe­rst, a w se­kun­dę potem do­się­gły go kule. Upadł po­wo­li, a z od­da­li do­biegł śpiew pta­ków. Jeden z żoł­nie­rzy wy­ko­nu­ją­cych eg­ze­ku­cję upadł na ko­la­na i za­czął pła­kać, ale na­tych­miast przy­wo­ła­no go do po­rząd­ku.

 

Frie­drich Fromm, ob­ser­wu­ją­cy całe zaj­ście z bal­ko­nu, prze­tarł ze zdu­mie­nia oczy. Miał wra­że­nie, jakby von Ha­eften i von Stauf­fen­berg lekko mi­gnę­li tuż przed śmier­cią.

 

 

Wol­fs­schan­ze, Görlitz, 20 lipca 1944, go­dzi­na 10:02

 

Choć dzień do­pie­ro się za­czął, stabs­fel­dwe­bel Wer­ner Vogel miał go już ser­decz­nie dość. Od świtu bie­gał po całym Wol­fs­schan­ze z na­rę­cza­mi pa­pie­rów, czy­imiś tecz­ka­mi, witał przy­by­łych gości, że­gnał od­jeż­dża­ją­cych i ser­wo­wał Führe­ro­wi kawę w jego kwa­te­rze. Do tego dziw­nie się czuł. Miał słod­ka­wy po­smak w ustach, zzie­le­nia­łą twarz i lek­kie dresz­cze. Co gor­sza, nie wi­dział moż­li­wo­ści zna­le­zie­nia choć chwi­li wy­tchnie­nia. Za dwa­dzie­ścia minut miał być przy głów­nej bra­mie by po­wi­tać von Stauf­fen­ber­ga.

 

Vogel żywił pewne ani­mo­zje do osoby mło­de­go obe­rsta. Był od niego o dzie­sięć lat star­szy, ode­brał rów­nie dobre wy­kształ­ce­nie, słu­żył w tej samej jed­no­st­ce w Afry­ce i zo­stał ranny w tym samym na­lo­cie, tra­cąc słuch w lewym uchu i dwa palce pra­wej dłoni… Nawet w szpi­ta­lu le­że­li w tej samej sali. Ale to von Stauf­fen­berg był przy­stoj­nym mło­dzień­cem, pu­pil­kiem ge­ne­ra­lo­ber­stów i gra­fem. Vogel zaś po­cho­dził z bied­nej au­striac­kiej ro­dzi­ny, do armii zo­stał wcie­lo­ny po An­schlus­sie, nie miał tylu or­de­rów, a do tego był brzyd­ki i nie­śmia­ły. Dla­te­go dziś był za­le­d­wie stabs­fel­dwe­be­lem.

 

Naj­bar­dziej wście­ka­ło go jed­nak, że von Stauf­fen­berg miał być wy­ko­naw­cą za­ma­chu. I to jemu miała przy­paść wiecz­na sława. I to on miał być jed­nym z przy­wód­ców pań­stwa po śmier­ci Führera! A to prze­cież Vogel był au­to­rem planu. Za­dbał o naj­mniej­sze dro­bia­zgi – a mimo to 15 lipca za­mach się nie po­wiódł, bo po­li­ty­cy wstrzy­ma­li von Stauf­fen­ber­ga. Ale dziś bę­dzie ina­czej. Kawa, którą podał Führe­ro­wi za­wie­ra­ła ilość trut­ki na szczu­ry zdol­ną po­wa­lić sło­nia. I niech Wal­ki­ria toczy się zgod­nie z pla­nem. Ale to on bę­dzie bo­ha­te­rem!

 

 

Wol­fs­schan­ze, Görlitz, 20 lipca 1944, go­dzi­na 10:22

 

Vogel stał przy bra­mie, opie­ra­jąc się o stró­żów­kę i ner­wo­wo prze­bie­ra­jąc no­ga­mi. Ból brzu­cha bar­dzo się na­si­lił. Twarz sier­żan­ta nie była tak zie­lo­na nawet, gdy w Afry­ce dziab­nął go mo­skit, a le­karz za­czął go stra­szyć, że umrze na ma­la­rię.

 

Na szczę­ście już po chwi­li jego uszu do­biegł war­kot sil­ni­ka mer­ce­de­sa W136. Po chwi­li po­jazd za­trzy­mał się przy bra­mie. Wy­sie­dli z niego von Stauf­fen­berg i von Ha­eften. Ad­iu­tant po­zdro­wił Vo­ge­la sub­tel­nym ski­nie­niem głowy, ale obe­rst nie mógł się po­wstrzy­mać przed po­kle­pa­niem go po ple­cach, de­mon­stru­jąc jed­no­cze­śnie swoje na­ce­cho­wa­ne wyż­szo­ścią na­sta­wie­nie do Wer­ne­ra.

 

– Pro­wadź – rzu­cił nie­chęt­nie.

 

Vogel ru­szył przed sie­bie, trzy­ma­jąc się za bo­lą­cy brzuch. Pró­bo­wał iść jak naj­szyb­ciej. Ma­rzył o uda­niu się na stro­nę. Jego je­li­ta wy­da­wa­ły wiel­ce nie­po­ko­ją­ce od­gło­sy i, jak są­dził, kosz­mar­ne za­pa­chy.

 

– Coś nie­szcze­gól­nie stabs­fel­dwe­bel wy­glą­da – za­gad­nął w końcu von Ha­eften. – Może uda się na stro­nę, a my już sami znaj­dzie­my drogę do kwa­ter?

 

Vogel ski­nął głową z wdzięcz­no­ścią i na­tych­miast od­biegł. Von Stauf­fen­berg i von Ha­eften spoj­rze­li po sobie i wzru­szy­li ra­mio­na­mi.

 

 

Wol­fs­schan­ze, Görlitz, 20 lipca 1944, go­dzi­na 12:12

 

– Ge­ne­ra­lo­berst wy­ba­czy – za­czął von Stauf­fen­berg, gdy tylko ge­ne­ral­leut­nant Adolf Heu­sin­ger opu­ścił pokój, prze­ka­zaw­szy we­zwa­nie na na­ra­dę. – Ale chyba po­wi­nie­nem się tro­chę od­świe­żyć, by nie wy­paść nie­ko­rzyst­nie przed ob­li­czem Führera.

 

Ke­itel zlu­stro­wał prze­po­co­ną ko­szu­lę obe­rsta i kiw­nął głową. Do­sko­na­le ro­zu­miał jego mo­ty­wa­cję. Sam rów­nież nie czuł się kom­for­to­wo w tak wy­so­kiej tem­pe­ra­tu­rze, ale nie­ste­ty jako Ge­ne­ra­lo­berst za­wsze mu­siał być w peł­nym mun­du­rze.

 

Von Stauf­fen­berg opu­ścił Ke­itla i wraz z von Ha­efte­nem wszedł do wska­za­ne­go przez ge­ne­ra­lo­ber­sta po­ko­ju, w któ­rym mógł bez prze­szkód do­pro­wa­dzić się do po­rząd­ku.

 

Von Ha­eften za­ry­glo­wał drzwi i pod­szedł do obe­rsta. Wy­glą­dał na mocno ze­stre­so­wa­ne­go. Po­bladł znacz­nie, a jego ręce trzę­sły się, gdy wy­cią­gał z ak­tów­ki dwa ła­dun­ki wy­bu­cho­we i za­pal­ni­ki. Mimo znacz­ne­go na­pię­cia obaj zdo­ła­li jed­nak nie nie­po­ko­je­ni przez ni­ko­go uzbro­ić oba ła­dun­ki i zmie­nić ko­szu­lę von Stauf­fen­ber­ga.

 

 

Wol­fs­schan­ze, Görlitz, 20 lipca 1944, go­dzi­na 12:56

 

Von Stauf­fen­berg i von Ha­eften le­że­li na wzgó­rzu i przez lor­net­ki ob­ser­wo­wa­li teren Wol­fs­schan­ze. Choć w duchu cie­szy­li się już z po­wo­dze­nia akcji, nie chcie­li po­peł­nić tego sa­me­go błędu ko­lej­ny raz i ob­ser­wo­wa­li ba­daw­czo oko­li­ce bun­kra. Szu­ka­li ja­kich­kol­wiek sy­gna­łów, że bomby wy­bu­chły, Hi­tler na­praw­dę zgi­nął, że tym razem akcja się po­wio­dła, a oni wrócą do Ber­li­na jako bo­ha­te­ro­wie.

 

– Muszę przy­znać, że ta twoja ma­szyn­ka robi wra­że­nie – rzekł z uzna­niem von Stauf­fen­berg. – Jak to w ogóle dzia­ła i skąd, u licha, ją masz?

 

Ad­iu­tant od­su­nął lor­net­kę od oczu i spoj­rzał na le­żą­ce­go obok obe­rsta. Wes­tchnął.

 

– Sam wła­ści­wie nie wiem, jak dzia­ła. Wsu­nął mi ją do kie­sze­ni Lu­dwig Beck jakąś go­dzi­nę przed eg­ze­ku­cją. Z po­cząt­ku nawet nie wie­dzia­łem, że to mam. – Von Ha­eften wy­cią­gnął małe, pła­skie urzą­dze­nie z kil­ko­ma gu­zi­ka­mi i przyj­rzał mu się ba­daw­czo. – Była do niego do­łą­czo­na kart­ka. Nie roz­po­zna­łem cha­rak­te­ru pisma, ale na pewno nie był Becka. W każ­dym razie napis na kart­ce mówił, że mam tego użyć w od­po­wied­niej chwi­li, a potem będę miał dobę na zmia­nę biegu hi­sto­rii. Nie bar­dzo wiem, co o tym my­śleć. Ale chyba udało nam się zmie­nić ją w od­po­wied­ni spo­sób? – spy­tał z na­dzie­ją w gło­sie.

 

– Chyba tak. A co się sta­nie po tych dwu­dzie­stu czte­rech go­dzi­nach? – Von Stauf­fen­berg nie od­ry­wał lor­net­ki od oczu.

 

– We­dług tej kar­tecz­ki, wró­ci­my do­kład­nie w to samo miej­sce i czas…

 

– Czyli na naszą eg­ze­ku­cję? – spy­tał przy­tom­nie obe­rst.

 

– Jeśli do­brze ro­zu­mu­ję, śmierć Hi­tle­ra zmie­ni bieg hi­sto­rii i do roz­strze­la­nia nie doj­dzie.

 

– To miło – rzu­cił krót­ko von Stauf­fen­berg, odło­żył lor­net­kę na zie­mię i z kie­szon­ki na sercu wy­cią­gnął pier­siów­kę. Po­cią­gnął z niej so­lid­ny łyk i podał ad­iu­tan­to­wi. – Wła­śnie wy­nie­sio­no z bun­kra dwa­dzie­ścia czte­ry czar­ne worki. Jeden zo­stał przy­kry­ty Ha­ken­kreuz­fah­ne. Nasza misja po­wio­dła się – dodał.

 

Von Ha­eften oddał opróż­nio­ną pier­siów­kę i przyj­rzał się obe­rsto­wi. Z nie­wia­do­mych wzglę­dów na jego twa­rzy nie ma­lo­wa­ło się za­do­wo­le­nie. Fakt, na­mno­ży­ło się kom­pli­ka­cji i prze­szkód, mu­sie­li cof­nąć się w cza­sie dzię­ki ma­szy­nie, któ­rej dzia­ła­nia nie ro­zu­mie­li i do­sy­pać środ­ka prze­czysz­cza­ją­ce­go do kawy Vo­ge­la, żeby ten nie mógł prze­rwać uzbra­ja­nia bomb. Rze­czy­wi­ście sporo czasu spę­dzi­li od­ci­na­jąc do­kład­nie całą ko­mu­ni­ka­cję i w isto­cie trud­ne było na­kło­nie­nie ge­ne­ra­lo­ber­sta Al­fre­da Jodla, żeby na­ra­da od­by­ła się jed­nak w bun­krze a nie w szo­pie. Ale ko­niec koń­ców misja się po­wio­dła i mogli już wra­cać do Ber­li­na w glo­rii chwa­ły. Ad­iu­tant wy­cią­gnął urzą­dze­nie w stro­nę von Stauf­fen­ber­ga. Ten ski­nął głową i dwu­krot­nie wci­snął guzik opa­trzo­ny na­pi­sem „Reise”.

 

 

Ben­dler­block, Ber­lin, 21 lipca 1944, go­dzi­na 00:27

 

Von Ha­eften z prze­ra­że­niem wy­ma­lo­wa­nym na twa­rzy pa­trzył na ro­sną­cą na swo­jej pier­si plamę krwi.

 

– Ale jak to? – spy­tał cicho i upadł.

 

Von Stauf­fen­berg nic z tego nie ro­zu­miał. Prze­cież tym razem się udało – Hi­tler zgi­nął, Wal­ki­ria za­koń­czy­ła się po­wo­dze­niem. Co mogło pójść nie tak? Czyż­by Führer prze­żył wy­buch ła­dun­ku, który bez trudu ro­ze­rwał­by na strzę­py czołg?

 

Żoł­nie­rze plu­to­nu eg­ze­ku­cyj­ne­go zgod­nym ru­chem pod­nie­śli ka­ra­bi­ny i wy­ce­lo­wa­li je w obe­rsta. Ich do­wód­ca pod­niósł rękę na znak go­to­wo­ści i zaraz ją opu­ścił.

 

– Niech żyją Wiel­kie Niem­cy! – krzyk­nął von Stauf­fen­berg. Dwa po­ci­ski prze­bi­ły jego serce, trze­ci tra­fił w śle­dzio­nę. Echo jego głosu prze­ta­cza­ło się jesz­cze po placu, gdy upa­dał. Chwi­lę póź­niej sko­nał.

 

 

Ben­dler­block, Ber­lin, 21 lipca 1944, go­dzi­na 00:58

 

Choć eg­ze­ku­cja za­koń­czy­ła się pół go­dzi­ny wcze­śniej, a ciała ska­zań­ców praw­do­po­dob­nie zo­sta­ły już prze­wie­zio­ne przez SS do kre­ma­to­rium na obrze­żach mia­sta, ge­ne­ra­lo­berst Frie­drich Fromm tkwił nie­po­ru­sze­nie na bal­ko­nie. Jego twarz była blada i bez wy­ra­zu, a do czoła kle­iły się włosy, zro­szo­ne sią­pią­cym od kwa­dran­sa desz­czem. Przez jego głowę prze­pły­wał nie­po­wstrzy­ma­ny stru­mień gorz­kich myśli. Zo­stał wro­bio­ny przez von Stauf­fen­ber­ga i Ol­brich­ta w za­mach stanu. Wy­ko­rzy­sta­li go! To dzię­ki mia­no­wa­niu wi­ce­prze­wod­ni­czą­cym Armii Re­zer­wo­wej obe­rst uzy­skał do­stęp do Hi­tle­ra! Obie­ca­li mu co praw­da, że zo­sta­nie głów­no­do­wo­dzą­cym wszyst­kich wojsk, a wobec ta­kiej pro­po­zy­cji nikt nie prze­szedł­by obo­jęt­nie. Z dru­giej jed­nak stro­ny, zna­jąc po­ryw­czość Führera, kwe­stią czasu jest, zanim to From­ma po­sta­wią pod ścia­ną.

 

W uszach ge­ne­ra­lo­ber­sta cią­gle roz­brzmie­wa­ły ostat­nie słowa von Stauf­fen­ber­ga. Niech żyją Wiel­kie Niem­cy! – krzyk­nął. Fromm miał wra­że­nie, że te słowa długo jesz­cze będą roz­brzmie­wać sze­ro­kim echem. Czuł też, jakby cią­gle jesz­cze ten krzyk od­bi­jał się od bu­dyn­ków sto­ją­cych wokół placu.

 

Nagle, nie zwa­ża­jąc na wiek, ge­ne­ra­lo­berst po­mknął ko­ry­ta­rza­mi i zzia­ja­ny wy­padł na plac. Czy ten błysk mu się przy­wi­dział?

 

Don­ner­wet­ter! – za­klął i kop­nął jakiś ka­mień. Po­krę­cił się jesz­cze tro­chę po pu­stym placu i ze zwie­szo­ną głową wró­cił do swo­je­go ga­bi­ne­tu.

 

Przez chwi­lę grze­bał go­rącz­ko­wo w pa­pie­rach zna­le­zio­nych przy ska­zań­cach. W końcu zna­lazł małą kar­tecz­kę za­pi­sa­ną dziw­nie zna­jo­mym cha­rak­te­rem pisma i pod­niósł ją do świa­tła. Mi­nu­tę póź­niej za­trza­snął drzwi swo­je­go mer­ce­de­sa W138 lan­dau­let i ru­szył z pi­skiem opon.

 

 

Kre­ma­to­rium, Ber­lin, 21 lipca 1944, go­dzi­na 01:36

 

Zlo­ka­li­zo­wa­ne na obrze­żach mia­sta kre­ma­to­rium pra­co­wa­ło tej nocy, jak iro­nicz­nie stwier­dził w my­ślach ge­ne­ra­lo­berst Fromm, pełną parą. Za­trzy­mał swo­je­go mer­ce­de­sa tuż przed fron­to­wy­mi drzwia­mi i zde­cy­do­wa­nym kro­kiem wszedł do środ­ka.

 

– Gdzie jest ciało von Stauf­fen­ber­ga?! – ryk­nął od wej­ścia.

 

Stał przez chwi­lę w miej­scu, cze­ka­jąc na odzew. Wresz­cie pod­szedł do niego jakiś umo­ru­sa­ny czło­wiek, przy­po­mi­na­ją­cy nieco pa­la­cza pa­ro­wo­zu.

 

– Von Stauf­fen­berg i po­zo­sta­li prze­by­wa­ją teraz w ka­pli­cy – od­parł krót­ko. – Przez was mamy pełne ręce ro­bo­ty, więc jesz­cze chwi­lę tam po­le­żą. Jeśli chce Ge­ne­ra­lo­berst z nimi po­roz­ma­wiać, to pro­szę bar­dzo – dodał i od­szedł.

 

– Verrückter – stwier­dził pod nosem Fromm i udał się we wska­za­nym kie­run­ku.

 

Ka­pli­ca nie była im­po­nu­ją­cym po­miesz­cze­niem – miała rap­tem kilka ławek, obec­nie prze­su­nię­tych pod ścia­ny by zmie­ścić na pod­ło­dze czar­ne worki z cia­ła­mi ska­zań­ców. Beck, Ol­bricht, von Qu­irn­he­im, von Ha­eften i von Stauf­fen­berg. Pię­ciu zbrod­nia­rzy pla­nu­ją­cych za­mach na osobę Führera.

 

Fromm klęk­nął i otwo­rzył zamek czar­ne­go worka skry­wa­ją­ce­go ciało Clau­sa von Stauf­fen­ber­ga. Świa­tło księ­ży­ca wpa­da­ją­ce przez wi­traż ka­pli­cy roz­świe­tli­ło sub­tel­nie ich twa­rze. Ge­ne­ra­lo­berst wy­cią­gnął z kie­sze­ni kar­tecz­kę zna­le­zio­ną w ga­bi­ne­cie i ob­ró­cił ją w pal­cach. Przez chwi­lę go­rącz­ko­wo przy­gry­zał wargi, po czym wyjął z ka­bu­ry lu­ge­ra i strze­lił sobie w głowę.

 

 

Kre­ma­to­rium, Ber­lin, 21 lipca 1944, go­dzi­na 04:47

 

Diane Vogel wes­tchnę­ła cięż­ko na widok za­krwa­wio­nej pod­ło­gi ka­pli­cy. Naj­gor­sze w pracy sprzą­tacz­ki było to, że nie da się sprząt­nąć raz a do­brze. Co chwi­lę awa­rii ule­gał któ­ryś z pie­ców, przez co po­pio­ły nio­sły się po całym kre­ma­to­rium i osia­da­ły jako gruba war­stwa kurzu. A teraz, co gor­sza, jakiś dureń strze­lił sobie w łeb i mu­sia­ła to po­sprzą­tać, zanim przyj­dą bli­scy zmar­łych.

 

Myjąc na ko­la­nach pod­ło­gę, prze­kli­na­ła w my­ślach swój par­szy­wy los. W pew­nym mo­men­cie jej oczom uka­za­ła się świ­stek le­żą­cy pod jedną ze sto­ją­cych pod ścia­ną ławek. Się­gnę­ła po niego i skrzy­wi­ła się lekko z od­ra­zy. Kar­tecz­ka była prze­siąk­nię­ta krwią, ale słowa, spi­sa­ne do­sko­na­le jej zna­nym cha­rak­te­rem pisma Führera, były wciąż czy­tel­ne.

 

Jak prze­żyć czter­dzie­ści sześć za­ma­chów na swoje życie? Za­ra­tu­stra rze­cze – nigdy nie ist­nieć.

 

Wscho­dzą­ce słoń­ce roz­świe­tli­ło wi­traż ka­pli­cy. Diane pła­ka­ła, klę­cząc po­środ­ku wiel­kiej swa­sty­ki rzu­ca­ją­cej się cie­niem na pod­ło­dze.