P jak Pomsta (więzień z celi numer Pięć)

(własny przekład monologu V z "V jak Vendetta" Alana Moore'a)

Oryginał:

Voila! In view, a humble vaudevillian veteran, cast vicariously as both victim and villain by the vicissitudes of Fate. This visage, no mere veneer of vanity, is it vestige of the vox populi, now vacant, vanished, as the once vital voice of the verisimilitude now venerates what they once vilified. However, this valorous visitation of a by-gone vexation, stands vivified, and has vowed to vanquish these venal and virulent vermin vanguarding vice and vouchsafing the violently vicious and voracious violation of volition. The only verdict is vengeance; a vendetta, held as a votive, not in vain, for the value and veracity of such shall one day vindicate the vigilant and the virtuous. Verily, this vichyssoise of verbiage veers most verbose vis-a-vis an introduction, and so it is my very good honor to meet you and you may call me V.

Przekład:

Pani pozwoli! Z pozoru pokorny przedstawiciel possy, prztyczkiem Przeznaczenia przewrotnie przeistoczony pospołu w pokrzywdzonego i przestępcę. To przebranie, powleczone politurą próżności, przykrywa vox populi, pusty i przebrzmiały, jak płomienni przódy piewcy prawdy, potulnie podlizujący się potępianym w przeszłości. Lecz przecież owa podniosła personifikacja przeszłych podrażnień poderwała się i przysięgła poniżyć przekupnych, pasożytniczych pomagierów patologii i powstrzymać popędy przestępców podle pozbawiających populację przytomności jej praw. Pisana im jest pokuta, pomsta, pełna pasji, nie po próżnicy, ponieważ przekonanie o jej przymiotach przyczyni się do pochwały przezornych i prawych. Powiadam Pani, ta przesadna powódź paplaniny poprzedza poprawną prezentację: miło mi Panią poznać, proszę nazywać mnie P.