Koniec świata

Ta noc była zdecydowanie najgorsza. Kaszel systematycznie i bezlitośnie wybudzał mnie z półsnu. Wstawałam kilka razy, żeby wziąć tabletki. Lekarz powiedział, że pomogą zasnąć, ale wcale nie pomagały.

 

To nie była pierwsza ciężka noc. Zmęczenie doprowadzało mnie do szaleństwa. Wpatrywałam się w czerwone cyferki elektronicznego budzika – każda minuta trwała co najmniej godzinę. Ostatni zapamiętany atak przypadł na piątą siedemnaście.

 

Obudziłam się po dziesiątej. Usłyszałam śpiew ptaków za oknem i pomyślałam, że na pewno świeci słońce. Nie pamiętałam o czym śniłam, ale pewnie o czymś przyjemnym, bo miałam dobry humor. Było cudownie.

 

Leżałam w łóżku jeszcze pół godziny, zanim odzyskałam pełną świadomość. Przez ten czas nie miałam ani jednego ataku, chociaż nieustannie sie go spodziewałam.

 

Burczenie w brzuchu zmusiło mnie do wygrzebania sie z pościeli. Powoli usiadłam. Nie zaczęłam kaszleć, nie miałam zawrotów głowy. Wszystko było nadal w porządku.

 

Zjadłam małe śniadanie, umyłam się i ubrałam. Doszłam do wniosku, że poprawę stanu zdrowia powinnam w jakiś sposób wykorzystać, więc postanowiłam uzupełnić zapasy w prawie pustej już lodówce. Nie wychodziłam z domu od kilku dni.

 

Na zewnątrz był inny świat. Okolica jeszcze nigdy nie wydawała mi się taka piękna. Pogoda idealna, jak na końcówkę czerwca przystało. Radosne dzieci na placu zabaw, na ławeczkach przed blokami roześmiane starsze panie z pieskami. Drzewa i trawa soczyście zielone, powietrze rześkie, a szum ulic przytłumiony przez śpiew ptaków. Wszystko skąpane w promieniach letniego słońca. Jak w pięknym śnie.

 

Już po kilku krokach uznalam, że na wycieczce do sklepu nie poprzestanę. Postanowiłam odwiedzić moją przyjaciółkę. O tej porze powinna być w domu.

 

Na przystanku okazało się, że nastąpiła kolejna zmiana organizacji ruchu i tramwaj, którym do niej jeździłam, tajemniczo zniknął z rozkładu jazdy. Stanęłam bezradnie i zaczęłam szukać wzrokiem innych przystanków, kiedy zauważyłam przyglądającego mi się z uśmiechem chłopaka. Speszona odwróciłam wzrok i udawałam, że studiuję tablicę z rozpiskami.

 

– Nowa? – zapytał głos tuż obok.

Stał może krok ode mnie. Nadal się uśmiechał. Było coś niesamowitego w tym uśmiechu. Coś, co wzbudzało ufność. Patrzył mi głęboko w oczy, a ja nie czułam strachu. Może to wina jego urody, a może cudownego poranka, ale postanowiłam ten jeden raz dać się wciągnąć w rozmowę.

– Słucham? – zapytałam, nie bardzo wiedząc, o co chodzi.

– Czy jesteś nowa? – powtórzył, jakby sens pytania był oczywisty.

– Nie, mieszkam tu już kilka lat – odpowiedziałam zdezorientowana.

 

Zmarszczył brwi. Zastanawiał się, o czym mówię, ale po chwili otworzył szeroko oczy, jakby coś zrozumiał. Spojrzał z uśmiechem, jakim dorośli obdarzają małe, naiwne dzieci.

– Wyglądałaś na zagubioną, stąd pytanie.

– Miałam jechać do przyjaciółki, ale chyba nic z tego nie wyjdzie. Zabrali mi tramwaj.

– O, to fajnie się składa! – powiedział z szerokim uśmiechem. – Możesz potowarzyszyć mi do zoo.

– Zoo? – powtórzyłam unosząc brwi.– Czemu nie?

W tej samej chwili podjechał tramwaj.

 

W czasie jazdy powiedział, że ma na imię Tomek, ma dwadzieścia siedem lat, obecnie główne snuje się po mieście, ale wcześniej pracował w banku. Mogłabym z nim jechać tym tramwajem jeszcze bardzo długo…

 

Wysiedliśmy.

– Nie trzeba – powiedział, kiedy stanęłam w kolejce po bilet do zoo. – Znam tu parę osób.

Jak gdyby nigdy nic przeszliśmy przez bramę. Strażnik nawet nie spojrzał.

 

Pozwoliłam mu prowadzić. Wyglądało na to, że dobrze wie, dokąd zmierza. Rozmawialiśmy o różnych drobiazgach: co lubimy, czego nie, o czym marzymy, czego się boimy. Przystawaliśmy przy każdym wybiegu, dałam radę nawet pogłaskać żyrafę. Nie myślałam o powrocie. Tak, jakbyśmy mieli cały czas świata dla siebie. Tomek chyba też tak czuł.

 

Kiedy stanęliśmy przy wybiegu zebr, oparł się o barierki i zamilkł. Przez chwilę wyglądał na bardzo odległego.

– Lubię zebry– powiedział, nie patrząc na mnie.– Są takie „punkowe".

Po tych słowach wszedł na oddzielający wybiegi zebr i antylop murek, minął podwójne ogrodzenie i wskoczył do środka. Zatkało mnie.

 

– Zwariowałeś?– wysyczałam przez zęby, rozglądając się, czy nikogo nie ma w pobliżu.

– Spokojnie, wszystko jest ok.

 

Ruszył w stronę stada. Jak na zawołanie, zza zakrętu alejki wyszedł jeden z pracowników. Ku mojemu zaskoczeniu, obrzucił scenkę obojętnym wzrokiem i poszedł dalej. Patrzyłam za nim z szeroko otwartymi ustami.

 

Tomek stał w samym środku stada. Zwierzęta lizały go po rękach i przykładały aksamitne pyski do jego policzków, a on je głaskał i poklepywał. Patrzyłam jak zaczarowana.

– Robiłeś to już wcześniej?

– Pewnie. Robię tak zawsze, kiedy tu jestem. Wiesz, lubię zwierzęta bardziej niż ludzi. Nie kłamią, nie prowadzą gierek, nie gonią za pieniędzmi, a jeśli kochają, to bezwarunkowo. Przychodzę do nich za każdym razem, kiedy potrzebuję towarzystwa. Tylko z nimi tak naprawdę mam kontakt.

 

Ostatnie zdanie powiedział takim tonem, jakby wyjawił mi największą tajemnicę świata. Patrzył mi przy tym głęboko w oczy, ciekawy reakcji. A ja znowu nie wiedziałam, o co chodzi…

 

Kiedy do mnie wrócił, byłam pelna obaw, że powtórzy tę akcję z innymi zwierzętami i modliłam się, żeby nie wybrał tygrysów albo niedźwiedzi, jednak reszta spaceru upłynęła bez niespodzianek.

 

Było dobrze po szesnastej, kiedy usiedliśmy na jednej z ławeczek. Nie czułam zmęczenia, a przecież jeszcze wczoraj spędziłam cały dzień w łóżku, wyczerpana kaszlem i bezsennością.

 

Tomek wyciągnął przed siebie nogi, ręce splótł na karku i z nutą zamyślenia zapytał:

– Myślisz czasem o śmierci?

Byłam lekko zaskoczona, że w tak pięknej chwili poruszył ten temat.

– Oczywiście, że myślę. Każdy czasem myśli o śmierci – odpowiedziałam, starając się brzmieć beztrosko.

– I? Jak ci się wydaje: jest coś po?

– Nie – odpowiedziałam zgodnie z moimi przekonaniami.– To po prostu koniec. Gaśnie światło i nas nie ma.

– Boisz się śmierci?

– Swojej? Nie. Jak umierasz, to już nic więcej cię nie interesuje. Czego tu się bać?

 

Zatonął w myślach. Nie chciałam przeszkadzać. Wystawiłam twarz do słońca i zamknęłam oczy. Wydawało mi się, że to najpiękniejszy dzień mojego życia.

 

– Jest taki wiersz Miłosza, "Piosenka o końcu świata" – powiedział nagle. – Przypomniałem go sobie niedawno i długo o nim myślałem. Umierasz, więc kończy się twój świat, ale tak naprawdę, życie toczy się dalej. A co zrobisz, jeśli okaże się, że śmierć to jednak nie koniec?– Spojrzał w moją stronę i znowu z zaciekawieniem oczekiwał reakcji.

 

Nie podszedł mi ten temat, więc odpowiedziałam zdawkowo:

– Wtedy będę się martwić.

Ponownie odwróciłam twarz do słońca i zamknęłam oczy. Poczułam dłoń gładzącą moje włosy.

 

Wyszliśmy tuż przed zamknięciem bram. W tramwaju umówiliśmy się na następny dzień i z przystanku każdy podążył w swoją stronę.Nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że w moim życiu w końcu nastąpią pozytywne zmiany, a kiedy myślałam o Tomku, miałam harcujące motyle w brzuchu. Byłam szczęśliwa.

 

Wchodząc do mieszkania myślałam o tym, że jutro zobaczę go znowu. Zamknęłam za sobą drzwi, powiesiłam torebkę na wieszaku i poszłam się przebrać. W sypialni panował półmrok, bo zapomniałam rano odsłonić okno. Odsunęłam zasłony, a ostatnie promienie słońca delikatnie rozjaśniły wnętrze pokoju. W łóżku leżało moje ciało.