Gra (Rozdział 2)

– Jak tam się sprawy mają Gerardzie – zapytał Mistrz.

– W porządku Mistrzu. Znalazłem już tą dwójkę, o którą ci chodziło – odrzekł Gerard.

– Dobrze. Teraz sprowadź ich tutaj, ponieważ bez nich nasza gra nie może się rozpocząć – mówił Mistrz

– Postaram się Mistrzu, ale nie będzie łatwo – ciągnął Gerard – chłopak jest bystry i chce za dużo wiedzieć.

– To akurat nieistotne. Nie musisz mu mówić wszystkiego od razu. I tak się dowie wszystkiego w swoim czasie – uspokajał Mistrz. – A teraz idź i ściągnij mi ich tutaj. Muszę ich mieć do swojej gry! – rozkazał Mistrz

– Już idę Mistrzu – odrzekł Gerard i rozpłynął się w powietrzu.

***

– O czym myślisz kotku? – zapytała Magda, widząc mnie siedzącego w zadumie.

– Wiesz co - odpowiedziałem – cały czas zastanawia mnie to kim był ten tajemniczy facet, którego spotkaliśmy.

– Nie zadręczaj się tym kotku – powiedziała Magda – nie ma sensu o tym myśleć. Według mnie to był jakiś świr. Widziałeś zresztą jak on wygląda. Był jakiś taki dziwny i w ogóle.

– Zauważyłem. Jednak mimo to, cały czas nie daje mi to spokoju – mówiłem.

– Nie myśl już o tym – powiedziała Magda. – Lepiej chodź się trochę pomiziamy na łóżku – zaproponowała Magda.

– Z tobą zawsze kotku i o każdej porze – odpowiedziałem. Magda była super dziewczyną. Rozpalała moje zmysły do czerwoności. Mogłem się z nią kochać bez końca. Bardzo ją kochałem. Czułem, że ona też mnie kocha. Było nam ze sobą dobrze. Wkrótce mieliśmy się pobrać.

***

Kiedy razem z Magdą zabawialiśmy się na łóżku, w pewnym momencie oślepiło nas jakieś dziwne światło. W całym pokoju zrobiło się nagle biało, jakby ktoś włączył reflektory. Na tle światła zobaczyliśmy ów dziwnego, tajemniczego jegomościa, którego po raz pierwszy zobaczyliśmy w parku. Zszedł do nas nie wiadomo skąd, jakby był jakimś aniołem czy innym Panem Bogiem. W końcu przemówił.

– Witajcie. Mam na imię Gerard. Pewnie mnie już znacie, z parku. To właśnie tam po raz pierwszy się spotkaliśmy. Dzisiaj przychodzę do was po raz drugi, ponieważ mam do was sprawę – powiedział Gerard.

– Czego ty od nas chcesz? – zapytałem trochę poirytowany, gdyż tępy jegomość przerwał nam w najlepszym momencie.

– Jak już mówiłem mam do was sprawę – ciągnął dalej Gerard. – Rozmawiałem z moim Mistrzem. Chce was widzieć u siebie jeszcze dzisiaj.

– Ciebie chyba gościu pogięło – powiedziałem do niego dość ostro – chyba nie uważasz, że gdzieś z tobą pójdziemy, bo jakiś tam Mistrz chce nas widzieć. Weź się lecz. Nigdzie nie idziemy – powiedziałem

– Jak chcecie. Ale pamiętajcie. Jeszcze do was wrócę. Daje wam czas do namysłu do godziny 20:00. Później i tak was zabiorę czy chcecie tego czy nie – powiedział Gerard i tak szybko jak się pojawił, równie szybko zniknął.