Cień za tobą (MASAKRA 2010)

Uprzej­mie pro­szę o czy­ta­nie opo­wia­da­nia wie­czo­rem/w nocy, przy zga­szo­nym świe­tle ;)

 

*****************

Mówią, że ciem­ność jest strasz­na. W mroku dzie­ją się złe rze­czy. Ja lubię ciem­ność, w niej było do­brze, cie­pło, bez­piecz­nie. Ból przy­szedł ze świa­tłem, w pięk­ny, spo­koj­ny dzień. Dla­cze­go? Prze­cież nic nie zro­bi­łam.

 

***

 

Iga stała z bu­kie­tem kwia­tów nad gro­bem naj­lep­szej przy­ja­ciół­ki. Dzień był wy­jąt­ko­wo pięk­ny jak na li­sto­pad. Niebo bez cie­nia chmur­ki, cie­pło. Cho­ciaż wtedy był taki sam, a wła­śnie dziś mija rok od kiedy…

 

Kwia­ty upa­dły na czar­ny, gra­ni­to­wy po­mnik. Za­kry­ła usta rę­ka­wem płasz­cza i za­czę­ła szlo­chać.

 

– Iga, my też za nią tę­sk­ni­my – po­czu­ła na gło­wie cie­płą dłoń któ­rejś z ko­le­ża­nek. I co z tego, gła­ska­nie po gło­wie nic nie po­mo­że, nie ukoi tego bólu, pust­ki.

 

– Li­lia­na na pewno na nas pa­trzy, tam, z góry – do­da­ła druga.

 

Pa­trzy? Nie, nie znio­sła­by wzro­ku Li­lia­ny. Tak bar­dzo czuła się winna jej śmier­ci. Nikt nie przy­pusz­czał, nawet się nie do­my­ślał, czemu zdro­wa, nie­speł­na dwu­dzie­sto­let­nia dziew­czy­na stra­ci­ła rów­no­wa­gę i wy­pa­dła z bal­ko­nu dzie­sią­te­go pię­tra.

 

Nie miała od­wa­gi po­dejść i zo­ba­czyć co z niej zo­sta­ło. Za­pa­mię­ta­ła tylko za­trwo­żo­ne szep­ty są­sia­dów o me­ta­lo­wej siat­ce ogro­dze­nia. O dru­tach, które prze­ora­ły całą twarz, zbiły się z roz­trza­ska­nym cia­łem w jedną masę.

 

Śniła jej się czę­sto, wła­śnie taka, z mia­zgą w miej­scu twa­rzy i pęk­nię­ty­mi ocza­mi z któ­rych wy­sta­wa­ły za­krwa­wio­ne druty.

 

– Wra­caj­my już. – Ko­le­żan­ki za­pa­li­ły kil­ka­na­ście jed­na­ko­wych zni­czy i usta­wi­ły je w kształt serca.

 

Wizja mar­twej, zma­sa­kro­wa­nej Li­lia­ny była strasz­na. Ale gdzieś, ze­pchnię­ty do głę­bo­kiej pod­świa­do­mo­ści, ma­ja­czył obraz znacz­nie bar­dziej prze­ra­ża­ją­cy.

 

– Tak, wra­caj­my – Iga otrzą­snę­ła się, nie do­pusz­cza­jąc, by to wspo­mnie­nie choć na chwi­lę zdo­ła­ło opa­no­wać świa­do­mość.

 

Widok jej żywej, na mi­nu­tę przed wy­pad­kiem.

 

***

 

Do­koń­czy­ła sprzą­tać pokój, zer­k­nę­ła w plan zajęć. Może zdąży jesz­cze spo­tkać się z ojcem, po­trze­bo­wa­ła tego. Ro­dzi­ce roz­wie­dli się gdy była jesz­cze mała, ale nigdy żadne złego słowa o dru­gim nie po­wie­dzia­ło. Wręcz prze­ciw­nie, spra­wia­li za­wsze wra­że­nie do­brych przy­ja­ciół. O ile wiecz­nie za­ję­ta czymś matka w ogóle po­tra­fi­ła się przy­jaź­nić z kim­kol­wiek. Oj­ciec chyba nadal ją ko­chał.

 

– Tato, dla­cze­go roz­wie­dli­ście się z mamą? – za­py­ta­ła kie­dyś znie­nac­ka. Aku­rat był za­ję­ty na­pra­wia­niem cze­goś w kom­pu­te­rze.

 

– Przez Ewę – od­parł od­ru­cho­wo i na­tych­miast się po­pra­wił. – To zna­czy, uzna­li­śmy oboje, że tak bę­dzie naj­le­piej. Nie pa­so­wa­li­śmy do sie­bie.

 

Za­wsze spo­koj­ny, cie­pły i ser­decz­ny oj­ciec tam­te­go dnia wy­glą­dał, jakby mu przy­by­ło kilka lat. Iga nie wie­dzia­ła, czy to przez py­ta­nie czy ta­jem­ni­czą ko­bie­tę, o któ­rej naj­wy­raź­niej nie chciał mówić. Czyż­by zdra­dził mamę? Nie mogła w to uwie­rzyć.

 

***

 

– Hej, o czym my­ślisz, pięk­na? – Jacek od nie­chce­nia po­tar­gał czar­ne, krót­kie włosy swo­jej sym­pa­tii. – Pa­mię­tasz, że po­ju­trze ro­bi­my u cie­bie im­pre­zę an­drzej­ko­wą? Mam parę faj­nych po­my­słów na uatrak­cyj­nie­nie wie­czo­ru.

 

– By­ły­śmy na gro­bie Li­lia­ny. Wczo­raj – od­par­ła. Spo­waż­niał, objął ją mocno i uści­snął.

 

– Wiem jak bar­dzo prze­ży­łaś jej śmierć.

 

– To moja wina.

 

– To był wy­pa­dek! Zdej­mo­wa­ła pra­nie z bal­ko­nu, po­tknę­ła się i nie­szczę­śli­wie wy­pa­dła przez ba­rier­kę. Nie mo­głaś tego prze­wi­dzieć, gdyby nie było cię u niej, wy­da­rzy­ło­by się to samo.

 

Po­trzą­snę­ła prze­czą­co głową i otar­ła łzy. O czym roz­ma­wia­li wcze­śniej? A, im­pre­za.

 

Uatrak­cyj­nia­nie za­ba­wy we­dług Jacka po­le­gać miało na kilku tric­kach, ma­ją­cych na celu wy­wo­łać at­mos­fe­rę stra­chu i na­pię­cia pod­czas wró­że­nia. Przy­mo­co­wał le­d­wie wi­dzial­ne nitki do drzwi­czek szaf­ki, ja­kieś ga­dże­ty, ma­skot­ki ma­ją­ce spaść na głowę w kul­mi­na­cyj­nym mo­men­cie wy­wo­ły­wa­nia du­chów i takie tam głu­po­ty. Wes­tchnę­ła cięż­ko, rok temu pew­nie uzna­ła­by po­mysł za ge­nial­ny, ale teraz miała wy­star­cza­ją­co dużo strasz­nych wspo­mnień, by od­czu­wać ocho­tę na do­dat­ko­wą por­cję ad­re­na­li­ny. Zresz­tą, w sumie aku­rat po­my­sły Jacka zu­peł­nie nie wy­da­wa­ły jej się strasz­ne. Nie można prze­stra­szyć się skrzy­pią­cych drzwi, gdy stało się twa­rzą w twarz z kosz­ma­rem.

 

Czuła jed­nak nie­po­kój na myśl o wróż­bach. Nikt nigdy nie chciał jej po­wró­żyć. Cy­gan­ki, za­cze­pia­ją­ce prze­chod­niów, jej nie za­cze­pia­ły. Gdy pró­bo­wa­ła po­dejść do jed­nej ta ucie­kła, jakby gonił ją pa­trol stra­ży miej­skiej. Raz udały się z Li­lia­ną do pro­fe­sjo­nal­nej wróż­ki. Za­mknę­ła im drzwi przed nosem, pro­sząc, by wię­cej do niej nie przy­cho­dzi­ły. Li­lia­na stwier­dzi­ła, że sama w takim razie na­uczy się wró­żyć, ku­pi­ła karty do ta­ro­ta, ja­kieś pod­ręcz­ni­ki. Na­uczy­ła się. Czy to dla­te­go? Czy mu­sia­ła zgi­nąć dla­te­go, że od­wa­ży­ła się po­wró­żyć swo­jej naj­lep­szej przy­ja­ciół­ce?

 

***

 

Dom był duży, ro­dzi­ce roz­bu­do­wy­wa­li go, jak jesz­cze byli razem. Zna­czy, oj­ciec roz­bu­do­wy­wał, mama tylko da­wa­ła na to pie­nią­dze. Iga czę­sto go­ści­ła przy­ja­ciół, za­ję­ta wiecz­nie mama za­chę­ca­ła ją do tego. Dziś też zo­sta­ła dłu­żej w pracy, dając bło­go­sła­wień­stwo na im­pre­zę an­drzej­ko­wą.

 

Jacek, Ania, Gosia, Marek, Krzy­siek, Kasia, druga Ania, Kac­per, Na­ta­lia, Grze­siek z Olą. – Iga zro­bi­ła szyb­ki prze­gląd za­pro­szo­nych gości. Bra­ko­wa­ło jesz­cze wiecz­nie spóź­nia­ją­ce­go się Tomka.

 

Jacek świet­nie się czuł w roli or­ga­ni­za­to­ra, piski dziew­czyn, gdy przy­ga­sa­ło świa­tło i znie­nac­ka spa­dły na głowę ma­skot­ki, a potem ra­do­sne śmie­chy świad­czy­ły o tym, że jego po­my­sły wy­pa­li­ły w stu pro­cen­tach.

 

– To teraz bę­dzie­my wy­wo­ły­wać duchy!

 

– Ja! Naj­pierw ja! – Gosia szyb­ko za­ję­ła miej­sce przy sto­li­ku. Jacek wyjął plan­szę i ta­le­rzyk.

 

– I kogo chcesz wy­wo­łać?

 

– Ducha Mi­cha­ela Jack­so­na!

 

To­wa­rzy­stwo gruch­nę­ło śmie­chem, a Gosia z ob­ra­żo­ną miną po­ło­ży­ła dło­nie na ta­le­rzy­ku.

 

Iga uśmiech­nę­ła się do sie­bie i po­szła do kuch­ni, przy­go­to­wać ko­lej­ną por­cję bły­ska­wicz­nie zni­ka­ją­cych ka­na­pek.

 

-…za­py­taj, czy wi­dział swój po­grzeb i czy po­do­ba­ło mu się…

 

Jacek wy­mknął się tuż za nią.

 

– Po­mo­gę. – Wyjął z lo­dów­ki wę­dli­nę i ogór­ki. Iga kro­iła w tym cza­sie bułkę.

 

– Nie­źle ci to wy­szło, wszy­scy do­brze się bawią – za­uwa­ży­ła.

 

– To ty je­steś or­ga­ni­za­tor­ką im­pre­zy, ja tylko po­ma­gam. Ale naj­lep­sze jesz­cze przed nami. – Pu­ścił oczko, ale widać po nim było, że jest dumny z po­chwał. Gdy wró­ci­li z tacą ka­na­pek, Ania wła­śnie kłó­ci­ła się z Kac­prem, na temat kto i ja­kie­go ducha ma wy­wo­łać w na­stęp­nej ko­lej­no­ści, bo ani duch Mi­cha­ela Jack­so­na ani Curta Co­ba­ina nie ra­czył współ­pra­co­wać.

 

– Wiem! – Na­ta­lię naglę olśni­ło i wce­lo­wa­ła palec pro­sto w Igę.

 

– Tak? – Unio­sła brwi, mając złe prze­czu­cia.

 

– Mo­żesz przy­wo­łać ducha Li­lia­ny!

 

Za­pa­dła nagle cisza. Kilka ka­na­pek zsu­nę­ło się z tacy na zie­mię.

 

– To nie jest dobry po­mysł – Jacek sta­nął w obro­nie dziew­czy­ny, wi­dząc jej zmie­nio­ną nagle twarz.

 

– W po­rząd­ku – od­rze­kła, nie­swo­im gło­sem, od­sta­wia­jąc je­dze­nie na stół. Mogę spró­bo­wać. Prze­cież to za­ba­wa.

 

"A jeśli to coś wię­cej niż za­ba­wa, to muszę cię za­py­tać o to." – do­da­ła w my­ślach, sia­da­jąc przed ta­le­rzy­kiem. Wszy­scy w mil­cze­niu po­da­li sobie ręce, at­mos­fe­ra stała się dziw­nie na­pię­ta i po­waż­na. Za­mknę­ła oczy.

 

– Li­lia­no wzy­wa­my cię, tę­sk­ni­my za tobą. Jeśli mnie sły­szysz przy­bądź i daj nam znak.

 

Po­ło­ży­ła dło­nie na ta­le­rzy­ku. Świa­tło nagle przy­ga­sło na mo­ment.

 

"Jacek mógł­by sobie da­ro­wać" – po­my­śla­ła.

 

Ta­le­rzyk nagle drgnął, strzał­ka wska­za­ła "nie".

 

– Co nie? – za­py­tał Marek.

 

– T-o-n-i-e-j-a-c-k – za­no­to­wa­ła Ania, peł­nią­ca rolę skry­by.

 

Iga po­czu­ła, jak jeżą się jej włosy na karku.

 

– Li­lia­no? To ty? – szep­nę­ła, po­ru­sza­jąc bez­gło­śnie usta­mi.

 

– N-i-e-t-o-j-a-e-a – od­czy­ta­ła Ania.

 

Iga po­pa­trzy­ła na swo­je­go chło­pa­ka, szu­ka­jąc wska­zó­wek, ale on tylko uśmiech­nął się nie­pew­nie. Co tym razem wy­kom­bi­no­wał?

 

– K-o-c-h-a-m-k-o-h-a-m-c-i-e – wska­za­ły na­stęp­ne li­ter­ki. Iga chwi­lę skle­ja­ła sens od­czy­ta­nej wia­do­mo­ści, po czym zdję­ła dło­nie z ta­le­rzy­ka, po­de­szła do Jacka i za­rzu­ci­ła mu ra­mio­na na szyję, wtu­la­jąc się z ca­łych sił.

 

– Ja cie­bie też, wa­ria­cie – szep­nę­ła.

 

Ania odło­ży­ła dłu­go­pis i za­czę­ła bić brawo, resz­ta to­wa­rzy­stwa pod­chwy­ci­ła.

 

– Jakie to ro­ma­tycz­ne – wes­tchnę­ła Na­ta­lia, zer­ka­jąc na Marka.

 

Iga nagle po­czu­ła, jak Jacek w jej ob­ję­ciach wiot­cze­je. Nie utrzy­ma­ła cię­ża­ru i chło­pak upadł bez przy­tom­no­ści na pod­ło­gę. Wszy­scy ze­rwa­li się z miejsc i za­sty­gli nagle, nie wie­dząc co po­wie­dzieć. Pierw­sza za­czę­ła hi­ste­rycz­nie pisz­czeć Gosia, resz­ta dziew­czyn przy­łą­czy­ła się, two­rząc nie­zno­śną ka­ko­fo­nię. Któ­ryś z chło­pa­ków przy­tom­nie wy­cią­gnął te­le­fon i we­zwał ka­ret­kę.

 

Iga, blada jak pa­pier, opar­ła się ple­ca­mi o ścia­nę, nie mogąc ode­rwać wzro­ku od wi­do­ku twa­rzy Jacka.

 

Twa­rzy wy­krzy­wio­nej strasz­nym, nie­ludz­kim gry­ma­sem prze­ra­że­nia.

 

Twa­rzy, którą już kie­dyś wi­dzia­ła.

 

Twa­rzy Li­lia­ny.

 

***

 

Matka przy­je­cha­ła po nią do szpi­ta­la. Nie py­ta­ła o nic, Iga też wo­la­ła po­grą­żyć się we wła­snych my­ślach. Jacek jesz­cze żył, choć miał roz­le­gły zawał, udar i leżał w śpiącz­ce. Nie wia­do­mo było, kiedy i czy w ogóle się obu­dzi.

 

– Co ze mną jest nie tak?! – wy­buch­nę­ła. – Naj­pierw Li­lia­na, teraz Jacek…

 

Matka przy­spie­szy­ła nie­znacz­nie, nie od­po­wia­da­jąc.

 

– Mamo… co ze mną jest nie tak?! – krzyk­nę­ła.

 

– Prze­pra­szam, nie wiem, nie umiem chyba ci pomóc – od­par­ła w końcu. – Wy­da­je mi się, że wszyst­ko z tobą jest w po­rząd­ku. Ale może le­piej bę­dzie, jak za­wio­zę cię do ojca. Po­sprzą­tam w domu za cie­bie.

 

No tak, matka jak za­wsze, opa­no­wa­na, spo­koj­na, prak­tycz­na i zimna jak lód. Nie miała w sobie żad­nych emo­cji, cho­ciaż oj­ciec twier­dził, że kie­dyś była inna.

 

– Do­brze, za­wieź mnie do niego – wes­tchnę­ła, zre­zy­gno­wa­na.

 

***

 

Mu­sia­ła, po pro­stu mu­sia­ła w końcu komuś o tym opo­wie­dzieć. Tata z kolei był bar­dzo wraż­li­wy, mar­twi­ła się, że bę­dzie się przej­mo­wał. Ale nie mogła już dłu­żej tłam­sić w sobie tej hi­sto­rii. Usie­dli razem, przy ku­chen­nym stole, z bu­tel­ką słod­kie­go wina. Świa­tło z jed­nej, małej ża­ró­wecz­ki nad ku­chen­ką rzu­ca­ło dłu­gie cie­nie. Wzdry­gnę­ła się. To były ostat­nie, przy­tom­ne słowa Li­lia­ny przed śmier­cią.

 

„Za tobą jest jakiś cień".

 

Oj­ciec nalał wina do szkla­ne­czek.

 

– Przy­kro mi z po­wo­du Jacka, to bar­dzo miły chło­pak. Mam na­dzie­ję, że się wy­bu­dzi. To o nim chcia­łaś ze mną po­roz­ma­wiać?

 

Po­trzą­snę­ła prze­czą­co głową.

 

– Nie, nie o nim. Tato, muszę ci opo­wie­dzieć o Li­lia­nie.

 

***

 

– Już mam opa­no­wa­ne pod­sta­wy! – śmia­ła się. – Idzie­my do mnie, wresz­cie ci po­wró­żę i do­wie­my się, co za strasz­ną ta­jem­ni­cę kryje twoja przy­szłość!

 

Śmia­łam się razem z nią, to była prze­cież za­ba­wa. Cy­gan­ki i wróż­ki to dzi­wacz­ki ja­kieś, kto ich tam wie, czemu nie chcia­ły wró­żyć aku­rat mi. Wje­cha­ły­śmy windą na ostat­nie, dzie­sią­te pię­tro, Lil otwo­rzy­ła drzwi do miesz­ka­nia. Na sto­li­ku le­ża­ła jakaś kart­ka.

 

– Kur­cze, mam zdjąć pra­nie z bal­ko­nu, mama mi zo­sta­wi­ła wia­do­mość – wes­tchnę­ła. – Ale to póź­niej, po­mo­żesz mi?

 

– Jasne – przy­tak­nę­łam.

 

– No to chodź, sia­daj.

 

Po­sa­dzi­ła mnie przy okrą­głym sto­li­ku, na­kry­tym białą, ko­ron­ko­wą ser­wet­ką i wy­ję­ła karty. Wzię­ła mnie za rękę, po czym w sku­pie­niu za­czę­ła ta­so­wać.

 

– To tarot? – za­gad­nę­łam. Przy­tak­nę­ła i po­da­ła mi karty.

 

– Prze­ta­suj je, my­śląc o py­ta­niach, na które chcesz po­znać od­po­wiedź. A potem wyłóż sie­dem kart – po­uczy­ła, po­waż­nym gło­sem. Nigdy ta­kiej Li­lia­ny nie wi­dzia­łam, za­wsze roz­trze­pa­na, chi­cho­czą­ca a teraz sie­dzia­ła przede mną po­waż­na, sku­pio­na. Nie pa­so­wa­ło to do niej.

 

Zro­bi­łam to, o co pro­si­ła. Wy­ło­ży­łam na sto­lik sie­dem kart. Wszyst­kie miały bar­dzo po­nu­re ob­ra­zy, ja­kieś mie­cze po­wbi­ja­ne w ciała, czy wi­szą­ce nad czy­jąś głową i do tego facet wy­glą­da­ją­cy jak Cha­ron nad Styk­sem.

 

– Dzie­siąt­ka mie­czy, dzie­wiąt­ka mie­czy, ósem­ka… sió­dem­ka, szóst­ka, piąt­ka mie­czy i Pu­stel­nik – ogło­si­ła Li­lia­na. Jej głos nieco drżał.

 

– To chyba nie jest naj­lep­sza wróż­ba, co? – za­gad­nę­łam.

 

– Nie je­stem pewna, to jakiś rzad­ki i trud­ny układ, że same karty mie­czy i jesz­cze Pu­stel­nik.

 

Czu­łam, że nie mówi całej praw­dy.

 

– To chyba zna­czy… że za tobą jest jakiś cień – do­da­ła i po­pa­trzy­ła na mnie. Jej oczy nagle roz­war­ły się sze­ro­ko i krzyk­nę­ła, za­sła­nia­jąc dło­nią usta z prze­ra­że­nia.

 

– Lil, co się stało? – chcia­łam ją objąć, w tym mo­men­cie przez jej twarz prze­bie­gła fala upior­nych skur­czy, jakby coś od środ­ka pró­bo­wa­ło ze­rwać skórę. Za­czę­ła hi­ste­rycz­nie szlo­chać i jed­no­cze­śnie mówić coś, nie­na­tu­ral­nie ni­skim, na gra­ni­cy sły­szal­no­ści, gło­sem. Przez mo­ment wy­raź­nie po­czu­łam w po­ko­ju obec­ność kogoś jesz­cze.

 

– Lil, pro­szę uspo­kój się – wy­krztu­si­łam, ale moje słowa brzmia­ły nie­wie­le le­piej niż jej. Wy­trzesz­czy­ła prze­ra­żo­ne oczy wi­dząc coś za mną. Za­schło mi w gar­dle, po­wo­li od­wró­ci­łam się. Pokój wy­glą­dał nor­mal­nie, za mną stał tap­czan i regał ze szkla­ny­mi drzwicz­ka­mi. W od­bi­ciu wi­dzia­łam tylko sie­bie i Lil.

 

– Nic tam nie ma – wy­du­si­łam z sie­bie, z uczu­ciem ulgi. Ale ona nie po­dzie­li­ła tego uczu­cia. Wy­char­cza­ła coś, nie­zro­zu­mia­le.

 

– Po­wiedz mi, co się dzie­je! – krzyk­nę­łam hi­ste­rycz­nie.

 

– Pra­nie. – Niski, chry­pią­cy i roz­cią­gnię­ty głos, jaki nigdy do niej nie na­le­żał. – Muszę zdjąć pra­nie.

 

Pchnę­ła mnie i po­bie­gła, pro­sto na bal­kon. Ru­szy­łam za nią, sta­nę­ła na stoł­ku, opar­ła jedną stopę na ba­rier­ce i spoj­rza­ła na mnie. Jej twarz wy­krzy­wił naj­gor­szy gry­mas prze­ra­że­nia, jaki mo­gła­bym sobie wy­obra­zić, po czym pa­nicz­nie zła­pa­ła za jedno z prze­ście­ra­deł i razem z nim ru­nę­ła w dół.

 

***

 

Nalał sobie jesz­cze tro­chę wina i wypił, jed­nym hau­stem.

 

– Jest jeden spo­sób, żeby mieć pew­ność, czy to fak­tycz­nie dla­te­go – po­wie­dział po­wo­li.

 

– Jaki? – za­py­ta­ła. Jej głos jesz­cze drżał z wy­rzu­co­nych przed chwi­lą z sie­bie emo­cji.

 

Wstał, wy­szedł i wró­cił po chwi­li z talią kart.

 

– Po­wró­żę ci – od­parł.

 

– Tato, nie chcę – szep­nę­ła. – Je­że­li na­praw­dę coś w tym jest…

 

– Spraw­dzi­my – uśmiech­nął się. – Mnie nie jest tak łatwo prze­ra­zić.

 

– Ale ja się boję! – krzyk­nę­ła. – Nie chcę, po pro­stu nie chcę. Jacek leży w szpi­ta­lu, Li­lia­na nie żyje, a ty…

 

– No do­brze już, do­brze – przy­tu­lił ją. – W takim razie, utulę cię do snu i po­cze­kam przy tobie aż za­śniesz. Po tych prze­ży­ciach pew­nie bę­dzie ci trud­no, ale spró­buj.

 

Za­snę­ła gdzieś koło pierw­szej. Sen miała nie­spo­koj­ny, równo o czwar­tej trzy­dzie­ści obu­dzi­ła się nagle, zlana potem. Czuła, że wy­da­rzy­ło się coś złego.

 

– Tato…? – szep­nę­ła. Za­pa­li­ła nocną lamp­kę i wy­grze­ba­ła spod łóżka kap­cie. Gdy miała wyjść z po­ko­ju, coś ją tknę­ło. W świe­tle lamp­ki rzu­ca­ła na ścia­nę cień. Ale to nie był jej cień, dłu­gie włosy, za ra­mio­na, ja­kich nigdy w życiu nie miała i nie­na­tu­ral­nie wy­dłu­żo­ne ręce o zde­for­mo­wa­nych dło­niach i pal­cach. Wpa­try­wa­ła się w zja­wi­sko, nie mogąc wy­do­być z sie­bie żad­ne­go dźwię­ku. Po­ru­szy­ła ręką. Cień na ścia­nie rów­nież. Wy­krzy­wio­na, czar­na dłoń nagle wy­su­nę­ła się z płasz­czy­zny ścia­ny.

 

Iga wrza­snę­ła prze­raź­li­wie. Szyb­ki tupot, za­pa­lo­ne świa­tło, za­tro­ska­na twarz ojca. Cień znik­nął.

 

– To był zły sen, có­recz­ko – po­wie­dział, przy­tu­la­jąc ją. – Tylko zły sen.

 

Cie­płe, zde­for­mo­wa­ne dło­nie po­gła­dzi­ły ją po ple­cach a dłu­gie włosy oto­czy­ły ich oboje. Iga chli­piąc cicho wsu­nę­ła się z po­wro­tem do łóżka.

 

Rano, gdy we­szła do kuch­ni, mała ża­ró­wecz­ka wciąż świe­ci­ła, wino i szklan­ki stały na bla­cie. Oj­ciec leżał na stole. Obok roz­sy­pa­ne karty i jej zdję­cie, pod nim as pik, as trefl i dzie­wiąt­ka pik. Oraz za­ba­zgra­na kart­ka i dłu­go­pis.

 

– Tato – szep­nę­ła bła­gal­nie, po­trzą­sa­jąc jego ramię. Było bar­dzo zimne.

 

***

 

Sek­cja wy­ka­za­ła, że zgon na­stą­pił o czwar­tej trzy­dzie­ści, zawał serca. Wi­dzia­ła twarz ojca po śmier­ci, miał rację, nie bał się. Umarł z bło­gim uśmie­chem na ustach.

 

– Iga, za­mó­wi­łam ci na jutro wi­zy­tę u psy­cho­lo­ga – po­wie­dzia­ła matka. – Za dużo rze­czy ostat­nio się wy­da­rzy­ło, a ja nie wiem jak ci pomóc.

 

– Mo­gła­byś mnie przy­tu­lić – wy­buch­nę­ła.

 

– Jeśli to coś ci da… – wy­cią­gnę­ła ręce i ob­ję­ła ją. Oschle. W ra­mio­nach matki nie było czu­ło­ści, mi­ło­ści, ja­kich­kol­wiek uczuć. Jej dotyk był tak różny od ser­decz­ne­go, cie­płe­go uści­sku ojca. Ojca, który już jej nie przy­tu­li, który umarł nad ranem bo chciał jej pomóc.

 

Iga roz­sz­lo­cha­ła się na tą myśl. Mama chyba ma rację, psy­cho­log się przy­da. Czuła, że sobie nie radzi z tym wszyst­kim, wy­rzu­ty su­mie­nia po­że­ra­ły ją od środ­ka.

 

– Dzię­ku­ję mamo – szep­nę­ła. – Pójdę teraz do sie­bie.

 

– Muszę wró­cić do pracy, dasz sobie radę?

 

– Tak, nie martw się.

 

Usia­dła w po­ko­ju i wy­cią­gnę­ła z kie­sze­ni po­mię­tą kart­kę, którą oj­ciec zo­sta­wił przed śmier­cią. Widać było, że kilka razy pró­bo­wał coś na­pi­sać, ale li­te­ry roz­jeż­dża­ły się, two­rząc nie­czy­tel­ne ba­zgro­ły. Ob­ró­ci­ła kart­kę kilka razy. Od­su­nę­ła na od­le­głość ra­mie­nia i wtedy za­uwa­ży­ła. Wśród po­plą­ta­nych linii wid­niał krzy­wy napis.

 

„Ewa Cię kocha".

 

Z czymś jej się to sko­ja­rzy­ło.

 

Na sto­li­ku leżał ze­szyt, w któ­rym Ania za­pi­sy­wa­ła na za­ba­wie wska­za­nia „du­cho­we­go ta­le­rzy­ka". Wzię­ła go do ręki. Po serii nie­czy­tel­nych we­zwań Gosi był zapis jej.

 

– T-o-n-i-e-j-a-c-k

 

– N-i-e-t-o-j-a-e-a

 

– K-o-c-h-a-m-k-o-h-a-m-c-i-e

 

Śmiesz­ny błąd or­to­gra­ficz­ny w dru­gim „ko­cham". Zaraz. Przyj­rza­ła się uważ­nie jesz­cze raz. W pierw­szym zda­niu też bra­ko­wa­ło jed­nej li­te­ry. Dzie­wią­tej. Tak jak tu. I tak jak w zda­niu dru­gim.

 

– Nie, to ja, Ewa… – szep­nę­ła do sie­bie i zro­zu­mia­ła nagle wszyst­ko. To nie były wy­głu­py Jacka, on, tak jak tata i Li­lia­na zo­ba­czy­li ta­jem­ni­czą Ewę.

 

– Więc pokaż się i mi – po­wie­dzia­ła Iga, dum­nie uno­sząc głowę.

 

***

 

Było już ciem­no, w po­ko­ju świe­ci­ła tylko lamp­ka nocna. Iga roz­ło­ży­ła karty, zer­ka­jąc na wy­dru­ko­wa­ną przez sie­bie ścią­gę.

 

– No chodź – syk­nę­ła. Trzy karty, te same co u ojca na stole. As pik, as trefl i dzie­wiąt­ka pik. Wie­dzia­ła już, że ozna­cza­ją śmierć.

 

– Chodź po mnie i zo­staw Jacka! – krzyk­nę­ła. Po­pa­trzy­ła wprost, na ścia­nę. Cień był nor­mal­ny, nic się nie dzia­ło.

 

„Wa­riu­ję? Chyba na­praw­dę z tym psy­cho­lo­giem to był nie­zły po­mysł" – wes­tchnę­ła, do­ce­nia­jąc prag­ma­tyzm matki.

 

Nagle zo­ba­czy­ła. Za jej cie­niem wid­niał drugi, słaby ale ciem­nie­ją­cy z każdą se­kun­dą. Serce za­cze­ło bić jak osza­la­łe, kiedy po­stać o dłu­gich wło­sach i po­wy­krzy­wia­nych rę­kach sta­wa­ła się coraz wy­raź­niej­sza. Iga wsta­ła i po­wo­li ru­szy­ła w stro­nę przed­po­ko­ju. Cień, teraz już wy­raź­ny i czar­ny, prze­su­nął się za nią. W gar­dle dziw­nie dra­pa­ło, czoło zro­si­ło się kro­pla­mi potu. Sta­nę­ła przed lu­strem i po­wo­li, czu­jąc pa­ra­li­żu­ją­cy strach, pod­nio­sła wzrok.

 

Od­bi­cie było jej i za­ra­zem nie-jej. Twarz blada, spo­co­na, star­sza o kilka lat. I włosy, dłu­gie do pasa. Wy­cią­gnę­ła rękę – w od­bi­ciu spra­wia­ła wra­że­nie po­ła­ma­nej, nie­na­tu­ral­nie po­wy­krę­ca­nej.

 

– Czego chcesz? Co zro­bi­łaś tacie i Lil? Uwol­nij Jacka! – wy­krzy­cza­ła hi­ste­rycz­nym szlo­chem. Wtedy lu­stro za­fa­lo­wa­ło i drgnę­ło. Spa­ra­li­żo­wa­na na­głym lę­kiem Iga pa­trzy­ła, jak jej od­bi­cie robi krok na­przód i staje przed lu­strem. Po­wy­krę­ca­ne dło­nie wy­cią­gnę­ły się i przy­tu­li­ły ją mocno, ob­ję­ły, wchło­nę­ły z ca­łych sił.

 

Iga za­pa­dła w ciem­ność.

 

***

 

– Nie bój się, ko­cham cię. Tata za­wsze chciał mnie zo­ba­czyć, jemu tu do­brze.

 

– Kim ty je­steś?

 

– Teraz tobą. Chodź, po­ka­żę ci coś.

 

Po­wo­li ze­szła do piw­ni­cy. Wy­krzy­wio­ne ręce od­su­nę­ły stary, za­ku­rzo­ny regał. Za nim znaj­do­wa­ła się me­tro­wa wnęka. W niej pla­sti­ko­wa becz­ka z wy­dra­pa­ny­mi li­te­ra­mi.

 

„Ewa + 1985"

 

– Zaj­rzyj do środ­ka.

 

Po­słusz­nie wy­cią­gnę­ła becz­kę i się­gnę­ła. Dło­nie wy­ję­ły za­wi­niąt­ko, okrę­co­ne szma­ta­mi. Po­ło­ży­ła je na pod­ło­dze. Ża­rów­ka tań­czy­ła dziko, ze ścian przy­glą­da­ły się syl­wet­ki ojca, Jacka i Li­lia­ny.

 

W za­wi­niąt­ku znaj­do­wał się ma­lut­ki, biały szkie­let.

 

– Za­bi­ła mnie, bo chcia­ła robić ka­rie­rę. Tata nigdy jej nie wy­ba­czył. Ja też jej nie wy­ba­czy­łam. Ani tobie, ko­cha­na sio­stro, tego, że za­ję­łaś moje miej­sce. Ale teraz mi po­mo­żesz. Chodź, po­cze­ka­my na nią, aż wróci z tej pracy.

 

Wy­szła po­wo­li z piw­ni­cy, z za­wi­niąt­kiem na rę­kach. Usia­dła w fo­te­lu, w ciem­no­ściach, cze­ka­jąc dłu­gie lata, choć mi­nę­ło za­le­d­wie parę go­dzin. Chro­bot klu­cza w zamku, wró­ci­ła.

 

– Teraz, idzie­my!

 

Matka za­trzy­ma­ła się wpół kroku. Jej młod­sza córka z obłą­ka­nym wy­ra­zem oczu trzy­ma­ła w dło­niach szkie­let no­wo­rod­ka, mam­ro­cząc coś przy tym. Czar­ny cień oplótł ra­mio­na, wy­peł­nił całe po­miesz­cze­nie dusz­ną wonią.

 

– Daj jej spo­kój – po­wie­dzia­ła, jak za­wsze spo­koj­na i opa­no­wa­na. – To mnie szu­kasz, Ewo.

 

Czar­ny kłąb rzu­cił się na nią, lecz nagle za­ha­mo­wał, za­czął się roz­pły­wać.

 

– Za­bra­łaś mi wszyst­kich, któ­rych ko­cha­łam. Tatę, Li­lia­nę, Jacka. Nie po­zwo­lę ci za­brać jesz­cze mamy – po­wie­dzia­ła Iga. Zgnio­tła nad­ludz­ką siłą drob­ne kost­ki. Czar­ny cień jęk­nął prze­raź­li­wie, głu­che dud­nie­nie i wycie prze­to­czy­ło się gdzieś pod zie­mią. Przez palce Igi ście­ka­ła krew.

 

Matka i córka pa­trzy­ły na sie­bie, nie wie­dząc co po­wie­dzieć. Pierw­szy raz tak bli­skie sobie, po­łą­czo­ne po­twor­ną ta­jem­ni­cą.

 

– Nigdy nie umia­łam być dobrą matką, ani dla niej, ani dla cie­bie. Prze­pra­szam, Iguś – ode­zwa­ła się w końcu.

 

– Nie szko­dzi i tak cię ko­cham, mamo. W końcu to mnie wy­bra­łaś.

 

– Dzię­ku­ję.

 

Przy­tu­li­ła ją mocno i wresz­cie z ser­decz­ną czu­ło­ścią.