Konkurs

Ter­min od­da­wa­nia tek­stów na kon­kurs mijał z koń­cem ty­go­dnia, ale Darek wciąż nie wie­dział, o czym chce na­pi­sać. Wy­stu­ki­wał na lap­to­pie przy­pad­ko­we ciągi liter, by rów­nie szyb­ko ka­so­wać je, po­iry­to­wa­ny, że nie ukła­da­ją się ma­gicz­nie w słowa.

Ry­wa­li­za­cja. Wy­da­wać by się mogło, że to taki pro­sty temat. W naj­lep­sze trwa­ła kam­pa­nia wy­bor­cza, fi­na­ły Mi­strzostw Świa­ta… na­praw­dę trud­no o coś bar­dziej na cza­sie. Ale Darek wi­dział to ina­czej. Te mo­ty­wy za bar­dzo się na­rzu­ca­ły, to by było pój­ście na ła­twi­znę. Nie, on mu­siał mieć coś wła­sne­go. Coś, co rzuci wszyst­kich na ko­la­na. Nie­ste­ty, w jego gło­wie, za­miast po­my­słów, bez­li­to­śnie trą­bi­ły wu­wu­ze­le.

Cza­sem uda­wa­ło mu się coś wy­my­ślić. Ogar­nię­ty gwał­tow­ną eks­cy­ta­cją, brał się od razu do ro­bo­ty, aby wy­ko­rzy­stać w pełni nagły przy­pływ weny. Szyb­ko jed­nak za­rzu­cał pi­sa­nie, po­now­nie po­pa­da­jąc w ma­razm. Powód za­wsze się zna­lazł. Bo po­mysł był zbyt try­wial­ny, ktoś go wcze­śniej prze­ro­bił ze sto razy, albo po­wta­rzał w kółko ten sam sche­mat – po­zor­nie zwy­kła opo­wieść z dow­cip­ną po­in­tą, która wy­wra­ca wszyst­ko do góry no­ga­mi. A Darek miał prze­cież znacz­nie wyż­sze am­bi­cje.

Za nim, w mięk­kiej po­ście­li, le­ża­ła Agniesz­ka. Czę­sto prze­kli­na­ła dzień, w któ­rym na­tra­fił na ten kon­kurs. Od tego czasu ich zwią­zek ukła­dał się w ryt­mie jego ko­lej­nych edy­cji. De­adli­ne na tek­sty, ogło­sze­nie wy­ni­ków, nowy temat i tak w kółko. A to nie wszyst­ko, trze­ba było jesz­cze co chwi­lę spraw­dzić bie­żą­cą punk­ta­cję i ko­men­ta­rze.

Chwi­la­mi nawet bawił ją ten iro­nicz­ny dow­cip losu. Chciał pisać o ry­wa­li­za­cji, tym­cza­sem to ona co­dzien­nie to­czy­ła za­cię­tą walkę o jego uwagę. Gdyby tylko ze­chciał, wie­czór mógł­by być na­praw­dę miły. Jed­nak zegar już dawno wska­zał pół­noc, a Darek wciąż my­ślał tylko o jed­nym. Z całą pew­no­ścią nie o tym, o czym każdy inny facet my­ślał­by na jego miej­scu. Mimo to po­sta­no­wi­ła spró­bo­wać jesz­cze raz.

– Mia­łeś prze­cież parę faj­nych po­my­słów. Wy­bie­rzesz któ­ryś z nich i na pewno wy­grasz. Ale to już nie dzi­siaj. Chodź tu i zaj­mij się mną tro­chę. – Sia­dła tuż za Dar­kiem i ob­ję­ła dłoń­mi jego uda, po­wo­li zbli­ża­jąc się ku ich we­wnętrz­nej stro­nie. Ten jed­nak po­zo­sta­wał nie­wzru­szo­ny.

– Jesz­cze chwi­la, obie­cu­ję. Mam to na końcu ję­zy­ka. Kon­ku­ren­cja. Współ­za­wod­nic­two. Wy­ścig, kon­flikt, star­cie…

– Małe star­cie w szor­tach na pewno po­bu­dzi twoją wy­obraź­nię. – Ręka Agniesz­ki od­waż­nie po­wę­dro­wa­ła pod za­koń­cze­nie bok­se­rek.

– Mam! Ry­wa­li­za­cja plem­ni­ków. Ale wiesz, nie ta­kich zwy­kłych. Każdy z nich bę­dzie ko­smicz­nym my­śliw­cem, który ata­ku­je ja­jecz­ko, czyli gwiaz­dę śmier­ci. Nagłe prze­nie­sie­nie akcji o dzie­więć mie­się­cy i w wiel­kim fi­na­le szczę­śli­wa matka na­zy­wa syna… jak? Geo­r­ge Lucas! Na­ro­dzi­ny le­gen­dy! Cho­ciaż… – po­wo­li za­czy­nał się roz­my­ślać – może le­piej nie.

Dla Agniesz­ki tego już było za wiele.

– Od­bi­ja Ci, na­praw­dę. Na­pisz o tym, że nie masz po­my­słu i chodź wresz­cie spać – rzu­ci­ła od nie­chce­nia, bo już osta­tecz­nie stra­ci­ła ocho­tę na mi­ło­sne igrasz­ki.

Darek spoj­rzał na nią, jakby go nagle olśni­ło.

– Cze­kaj… to ma sens. – Za­milkł na chwi­lę, by roz­wa­żyć wszyst­kie za i prze­ciw. Po­mysł, a ra­czej jego brak, wy­da­wał się w tej sy­tu­acji ide­al­nym roz­wią­za­niem. Dodać tylko tro­chę fan­ta­sty­ki i mógł po­wstać z tego cał­kiem fajny tekst. – Je­steś ge­nial­na. Ko­cham cię, wiesz?

Wie­dzia­ła. Rów­nie do­brze jak to, że tej nocy sama utuli się do snu.