Zmienna forma kolczasta

Katio, nim przeczytam opowiadanie, muszę powiedzieć, że ogromnie się cieszę, że wróciłaś! ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg, ja też się cieszę. Niestety, wróciłam po kryjomu… Wiec różnie może być z moją aktywnością, ale nie będę już usuwać opowiadań :)

A to… Niestety, myślę, że nie w Twoim stylu, ale miałam ogromną ochotę coś dodać :) I muszę przyznać, że za wszystkimi się mocno stęskniłam.

Katia wróciła! Ja też się cieszę :) 

W sumie rozumiem dzieci Blaskotutu, ale i on sam ma sporo racji. Tylko traf tu na odpowiedni egzemplarz… Trochę smutny ten żywot Muamy, ale zmienna forma kolczasta spodobała mi się. I nawet jeśli uważasz, że jest w tym tekście absurd, to najwyraźniej taki, który zmieścił się w granicach mojego pojmowania. 

Takie pytanie – czy ta córka z części IV to Alina z części V? Tak jakoś mi pasuje… 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Mniejsza o to, czy opowiadanie jest w moim stylu, ważne że zrobiłaś to, na co miałaś ochotę! ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Śniąca – ​sama nie wiem, czy to absurd, ale trudno mi było dobrać jakąkolwiek kategorię… Dziękuję za przeczytanie i komentarz, a Alina i dziewczyna… Hmm… Nie planowałam między nimi żadnych powiązań. Tak czy inaczej, mam ochotę znowu coś popisać. Ten tekst powstał parę miesięcy temu. Nad następnymi planuję się trochę bardziej zastanawiać :)

Wielce mnie raduje Twój powrót, Katio, w wolnej chwili na pewno przeczytam <3

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.

Katio, cieszę się,że wróciłaś :)

Mam wrażenie, że jest za dużo przecinków w niektórych miejscach: 

– To, co teraz?

– Ta… tylko najpierw, muszę ze cztery formy zaliczyć.

Fajny pomysł z wcielaniem się w różne formy, niekoniecznie żywe.

Ciekawe opowiadanie :)

Przynoszę radość :)

O, Katia! Miło cię znów widzieć :) Wrócę tu po przeczytaniu :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Rosebelle, Anet, Kam_mod – ​ja też się cieszę, że mimo utrudnionej sytuacji, odważyłam się wrócić. Jak już pisałam, mocno się za Wami stęskniłam.

Anet – ​przecinków na pewno za dużo, albo niekiedy za mało… Dziękuję za przeczytanie i cieszę się, że uważasz opowiadanie za ciekawe :)

Fajne opowiadanie :)

Normalnie takich nie czytam, ale jak już zacząłem to… nawet nie wiem, kiedy skończyłem. Podsumowując – bardzo wciągające.

Kiedyś dostanę Nobla.

Katio, ależ Ty masz wyobraźnię!

I muszę wyznać, że Twoje obawy były niepotrzebne. Opowiadanie bardzo przypadło mi do gustu i przeczytałam je z przyjemnością. No i świetna ilustracja, jak zwykle zresztą.

Obawiam się, że jak w każdej historii, obok fantazji i absurdalnych sytuacji, mogło znaleźć się tutaj też trochę prawdy. Tak czy siak, nie powinnaś przestawać pisać.

Po co nam tam prze­klę­ta pa­mięć? –> Chyba miało być: Po co nam ta prze­klę­ta pa­mięć?

…Bla­sko­tu­tu dra­pał się w lewe uchu i głę­bo­ko wzdy­chał. –> Literówka.

Przy­je­my pół­mrok, uno­szą­ce się wszę­dzie dro­bin­ki kurzu… –> Literówka.

Muszę wziąć prysz­nic, z resz­tą ty też. –> Muszę wziąć prysz­nic, zresz­tą ty też.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Witamy córkę marnotrawną. ;-)

Uważam, że tekst w Twoim stylu. Nietuzinkowy. Na swój sposób chory i pokręcony. Albo Muama miał cholernego niefarta. Już ten niespełniony malarz wystarczy… Ale po co właściwie oni się tak bez przerwy wcielają? I mają wpływ na zachowanie obiektu czy nie? A to zdradzają męża, a to marudzą, że ciało podle się zachowuje.

Babska logika rządzi!

Borowik – ​cieszę się, że opowiadanie, mimo swojej, hmm… dziwności? Cię wciągnęło :)

Reg – ​Jak zwykle bardzo dziękuję za poprawki i wiem, że już wielokrotnie o tym wspominałam, ale dzięki Tobie, nauczyłam się jako tako sklecać zdania… :) I bardzo się cieszę, że opowiadanie przypadło Ci do gustu.

Finkla – ​zgadzam się, że tekst w moim stylu, i że chory i pokręcony… Cóż, tak mi już chyba zostanie :)

A po co się wcielają? Hmm… Nie wiem, ale to tak trochę, jak z nami, też nie do końca wiem, co my na tym świecie robimy ;) Tak czy inaczej cieszę się, że wróciłam :)

Tak, Katio, to są Twoje pomysły. Chyba nikt na portalu nie ma tak kolczastych wizji. :) Czasem Count coś wysmaruje i wtedy innych wykręca, ale nie aż tak, jak u Ciebie. :) Lubię te światy. :) Fajnie, że wróciłaś.

Jakieś drobne uwagi jednak mam. Dialog pomiędzy Blaskotutu i Muama mógłby być bardziej finzezyjny, inny. Wiesz, teraz przypomina zupełnie gadkę ludzi, a przecież Muama tak bardzo opierał się przed tą formą. ;)

Druga uwaga do krótkiej wzmianki:

Bo mnie przerzuciło do jakiegoś kolejnego psychola, który trzymał chłopca w piwnicy. Wolę nie myśleć, co z nim robił. Oczywiście uwolniłem malucha, a kolo wylądował w więzieniu. A jak już wyszedł na wolność, to ojciec tego dziecka siekierą łeb mu odrąbał, a potem sam się zastrzelił. Do tej pory się zastanawiam, skąd wziął spluwę.

Taka kawa na ławę, typowo patologiczna, jasna i oczywista, nie pasuje mi do konwencji całości. Najczęściej Twoje opowiadania wyróżniają się niedopowiedzeniami, swoją drogą, bardzo dla mnie ciekawymi. A tu… Wiesz, siekiera w łeb! ;)

Pozdrawiam serdecznie. :)

Darcon, dziękuję bardzo za wizytę i uwagi. Masz rację, że dialogi powinny być trochę mniej ludzkie, ach, tylko jak je napisać :) A i czasem lubię tak trochę za bezpośrednio się wyrażać. Będę na to bardziej uważać następnym razem. I dziękuję za klika.

Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego dnia :)

Bardzo mi miło z Twego powrotu, Katio :)

Opowiadanie jak zawsze przejmujące – umiesz pisać tak, że czuć emocje bohaterów. Szczególnie żal i się zrobiło Muama-jeża tak źle potraktowanego przez ludzi.

Całkiem też ciekawa wizja istot, które po kolei wcielają się w każdą istotę czy rzecz. Choć trochę szkoda, że tutaj nie odsłoniłaś celu tej wędrówki ani kim są. Ubogaciłoby to obraz.

Podsumowując: emocjonalny obraz, bardzo wyraźny, choć fabularnie nie za bardzo widać cel tych wojaży. Ale bohaterów przedstawiasz tak ciekawie, że dam klika :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Dziękuję i też się cieszę, że wróciłam :) I bardzo mi miło widzieć Cię w loży. Gratulacje :)

Hmm… Chyba rzeczywiście powinnam trochę więcej powyjaśniać, tak to troszkę wyszło pudełko bez zawartości. Będę mieć to na uwadze następnym razem.

Pozdrawiam serdecznie.

Katiu, cudownie, że jesteś. 

Ilustracja jest taka… fantastycznie pokręcona. Opowiadanie zresztą też. Masz pomysły kochana. Pisz jak najwięcej, bo w Twoich tekstach jest coś takiego, czego często brakuje nawet uznanym pisarzom. 

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Bajka – bo czytałam to jak bajkę – fantastycznie pokręcona. Twoje teksty, Katiu, kojarzą mi się z pewną serialową bohaterką, o której wszyscy mówią, że jest “dark and twisty” – u ciebie też, poziom dark and twisty jest niezmiennie taki sam… I bardzo wciągający.

Mam wrażenie, że pisałaś tekst nie dla samej fabuły, tylko dla pokazania pewnych uczuć. Z jednej strony jest to pewien minus (myślę, że dobra puenta przy końcu, która ujawniłaby cel wędrówki Muamy, podniosłaby wartość tego opowiadania), z drugiej strony – piszesz tak pięknie i przekonująco, że i tego wystarczy, by skończyć lekturę z satysfakcją.

Same wnioski Muamy uważam za przygnębiające – jednak chyba każdy z nas w pewnym momencie życia mógłby się z nimi zgodzić, i to właśnie – odwoływanie się do powszechnie znanych uczuć – uważam za największą siłę tej opowieści.

Bardzo udany powrót, Katiu :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Bemik – ​ja też się cieszę, że zdecydowałam się na powrót :) I dziękuję za przeczytanie i komentarz. A to opowiadanie chyba rzeczywiście najbardziej pokręcone z moich tekstów :)

Kam_mod – “dark and twisty”​, nie znam serialu, ale muszę przyznać, że określenie mi się podoba :)

Bardzo dziękuję za pozytywny komentarz i chyba masz rację, że trochę za mało koncentruję się w tekstach na fabule… I tak trochę piszę dla samego pisania. Wezmę to pod uwagę przy kolejnym tekście i zobaczymy, co z tego wyjdzie :)

Witaj, Katiu.

Wszyscy tu witają Cię po powrocie, a ja chyba jestem na portalu zbyt krótko, żebyśmy mieli okazję się poznać. Wobec tego – miło mi zrobić to teraz. :)

Opowiadanie podobało mi się, czytało się je dobrze i wciągnęło. Nie natrafiłem chyba na żaden problematyczny fragment.

Fabuła ciekawa, zabrakło mi jedynie jakiegoś wyraźniejszego zakończenia, no i nie zaszkodziłoby wyjaśnienie, kim są Muama i Blaskotutu i dlaczego ten pierwszy wciela się w różne, hmm, obiekty? Czy to są postacie z jakiejś mitologii?

Trochę też nierealistyczny wydaje mi się motyw zabójstwa Bartka przez Alinę, jakoś za łatwo jej to przyszło i nie pasowało do jej wcześniejszego zachowania. Wiem jednak, że nie to było w opowiadaniu najważniejsze. :)

Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/

El Lobo Muymalo – ​dziękuję bardzo za wizytę i też miło Cię poznać :) Cieszę się, że opowiadanie Ci się ogólnie podobało. I zgadzam się z uwagami, sygnalizowanymi już wcześniej przez innych, więc na pewno coś w nich jest. Pisząc kolejne teksty postaram się o bardziej składną fabułę.

A odnośnie Aliny, jej zwrot w zachowaniu miał być następstwem wskoczenia w jej ciało złośliwej córki Blaskotutu, ale domyślam się, że zdecydowanie za mało to zasugerowałam…

Pozdrawiam serdecznie.

Jako że jestem na tym portalu raz na ruski rok, nie czytałem nigdy przenigdy nic od Ciebie, Katio – ale ta historia mnie kupiła i będę sobie do niej wracał. Świetna sprawa. 

TheLastAxeman, niezmiernie miło mi to czytać :) To chyba pierwsze moje tak pokręcone opowiadanie :) Pozdrawiam serdecznie.

A odnośnie Aliny, jej zwrot w zachowaniu miał być następstwem wskoczenia w jej ciało złośliwej córki Blaskotutu, ale domyślam się, że zdecydowanie za mało to zasugerowałam…

Ok, teraz rozumiem. Wydaje mi się, że trudność z załapaniem wzięła się stąd, że w tej chwili układ wydarzeń jest taki:

1. Blaskotutu wysyła córkę do ciała Aliny

2. Alina jest uległa “Proszę uspokój się. Przepraszam. Poszukam lepszej pracy.”

3. Alina przestaje być uległa i zabija Bartka

Nie widać więc wpływu córki Blaskotutu na zachowanie Aliny. Co innego, gdyby było tak:

1. Alina jest uległa “Proszę uspokój się. Przepraszam. Poszukam lepszej pracy.”

2. Blaskotutu wysyła córkę do ciała Aliny

3. Alina przestaje być uległa i zabija Bartka

Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/

Masz rację… Może dopiszę w ostatnim rozdziale ze dwa zdania o przybyciu córki Blaskotutu. Tylko muszę na spokojnie zastanowić się jako to w miarę zgrabnie ująć. :)

Jak zwykle klimatyczne i dziwne opowiadanie :) Wykreowałaś tajemniczą i szkaradną (chociaż bardzo wyrozumiałą dla ludzi) postać Blaskotutu. Szkoda, że nie wiemy, dlaczego potomstwo stwora musiało przenosić się w inne formy, szczególnie że Blaskotutu kładł nacisk na to, aby dzieci wchodziły w ludzi.

Bardzo ładnie napisane. Dobrze ukazane uczucia Muamy i nienawiść dzieci Blaskotutu do ludzi, a już najbardziej rozpacz Aliny.

Bardzo starałem się odszukać jakieś znaczenie, metaforę, analogię, ale nic. Miałem nawet kilka teorii, ale każda mi się rozleciała podczas pisania komentarza. Został tylko ułamek jednej: dzieci Blaskotutu to jakaś część ludzi, która, w bardzo nieprzychylnych warunkach, powoduje u nich zgorzknienie, a w końcu prowadzi ich do niszczących działań. Ale to tak tylko… Tutaj chyba nie ma dobrej interpretacji. Jest dziwaczność, tajemnica i ponury klimat ;)

Rysunek też świetny (chociaż nie mam pojęcia, co tam się dzieje) :)

Ogólnie bardzo mi się podobało :)

Dzięki Karol :) Cieszę się, że ogólnie się podobało. A zamysł był taki, że ludzie, ich psychika nie jest całością, lecz ciągle się zmienia, a dzieci Blaskotutu są wyrazem tych zmian, są częściami nas, od urodzenia do śmierci. w każdej chwili naszej egzystencji któreś z nich jest z nami. Oczywiście to tylko metafora, która na dodatek nie za bardzo udało mi się przekazać :)

No, w końcu udało mi się dotrzeć i przeczytać! 

Kolejny tekst i znowu lepszy od po przedniego (chociaż bezpośrednio porównać się nie da)

Nie będę rozpisywał się na temat treści i interpretacji, bo wiele zostało już powiedziane w komentarzach. Dodam tylko, że to, co najbardziej lubię u Ciebie, to te perełki pięknych zdań, rozrzucone w teście. Pięknych, ale nie przegiętych i niewymuszonych. Ot tak, tu i ówdzie błyska zdanie, które aż prosi się, by je zapamiętać. Jak choćby to o księżycu i uszkodzonych sercach. 

Oczywiście całość jest na wysokim poziomie i nie sądzę, bym miał się do czego przyczepić.

Ech, mam tylko nadzieję, że ta pokryjumowość powrotu nie narobi Ci kłopotów i będę miał okazję częściej obcować z Twoimi tekstami! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Ciekawe opowiadanie, głównie przez pomysł i unikalny klimat – bardzo to wszystko osobliwe. Ale i wykonanie ładne. Najciekawsze w tym jest to, że tekst wciąga, ale trudno jednoznacznie go ocenić – czyli ambiwalentnie.

Całkiem to mocne jest. :]

Ja też w końcu znalazłam chwilę, żeby przeczytać i cóż mogę powiedzieć. Masz coś wyjątkowego, Katio. Bardzo unikatową wyobraźnię, tworzysz światy i postaci, które są absolutnie niestandardowe i to właśnie lubię w Twojej twórczości. Thargone zresztą też się nie myli pisząc o pięknych zdaniach, które udaje Ci się naturalnie wplatać w tekst. Mnie opowieść o Muamie bardzo się podobała. Lubię kiedy historie o jednym opowiadają tak naprawdę o czymś innym i wydaje mi się, że tutaj tak właśnie jest… Bo historia niby o zmiennokształtnym Muamie, a w istocie o naturze ludzkiej. Trochę tylko zakończenie wydało mi się zbyt rozmyte. Chciałabym wiedzieć, czy to była ostatnia forma kolczasta Muamy? Czy zdecydował się znowu zostać człowiekiem? Brakowało mi takiego domknięcia na sam koniec. 

Raz jeszcze, bardzo się cieszę, że wróciłaś i mam nadzieję, że nie będziesz miała z tego tytułu nieprzyjemności, bo to naprawdę okropne, gdy ktoś ma taki talent, a nie może się realizować. 

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.

Thargone – Bardzo mi miło czytać Twój komentarz. Ciągle pracuję nad warsztatem, więc wyjątkowo mnie cieszy, że znajdujesz w moim tekście zdania perełki :) To naprawdę budujące. Dziękuję.

Blackburn – ​Dziękuję za przeczytanie i komentarz i cieszę się, że uważasz tekst za ciekawy.

Rosebelle – ​Dziękuję bardzo za pozytywną opinię i też się cieszę, że wróciłam i w dodatku jesteście dla mnie tak mili, że aż chce mi się pisać :) A zakończenie… Muama zaliczył cztery formy i wypowiedział trzy razy swoje imię, więc zgodnie z umową miał wrócić do Balskotutu i zmienić formę, tym razem na ludzką :)

Pozdrawiam wszystkich serdecznie i życzę miłego dnia.

Bardzo Katiowe to opowiadanie. W życiu nie wpadłbym na pomysł, że tyle uczuć można wycisnąć z drutu kolczastego czy wideł. Acz straszni ci twoi ludzie, Katiu, paskudni. Ale obawiam się, że taka jest rzeczywistość…

Parę uwag:

– “ w końcu wpadali na pomysł”– powinno być “wpadli”;

– “promieniu kilkudziesięciu kilometrów kwadratowych” – jeśli promień, to bez “kwadratowych”;

– “Kobieta zacisnęła dłoń wokół drewnianej rączki” – widły mają raczej stylisko, trzonek czy drzewce.

A tak poza tym – jak ja lubię czytać Twoje opowiadania. Są tak… inne, że to zawsze miłe zaskoczenie, gdzie tym razem zawiedzie Cię wyobraźnia :).

Mam jednak petycję – w ramach szlifowania warsztatu, jako literackie wyzwanie, mogłabyś napisać coś hurraoptymistycznego ;).

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Staruchu, dziękuję bardzo za wizytę :) Błędy poprawiłam i niezmiernie się cieszę, że lubisz czytać moje opowiadania. A ludzie u mnie rzeczywiście paskudni… Niemniej przyjmuję petycję i pomyślę nad czymś, hmm… może przynajmniej z optymistycznym zakończeniem :)

Popieram Starucha – napisz, napisz!

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

No to i ja podpiszę petycję. ;-)

Babska logika rządzi!

:):):)

Jeżeli chciałaś pokazać jakimi potworami mogą być ludzie, to rzeczywiście ci się udało. Niezły przekrój przez patologie. No i ten malarz ci wyszedł. :) Zastanawiam się tylko, czy to dzieci Blaskotutu mają po prostu pecha, czy może w tym dość dziwnym świecie robali o psich głowach mogą się wcielać tylko w takie typy?

Podsumowując – opowiadanie bardzo mi się podobało. :)

To ci chyba zostało po prowadzeniu poprawek:

Kobieta zacisnęła dłoń wokół drewnianym trzonku. I…

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

AQQ, bardzo się cieszę, że opowiadanie Ci się spodobało. I dziękuję za poprawkę :) A ludzie… Jakoś łatwiej mi pisać o ich wadach niż zaletach :) Może przez to, ze niestety bardziej rzucają się w oczy…

Pozdrawiam serdecznie.

Więcej optymizmu i wiary w ludzi, Katiu. :)

Zapomniałam dodać, że grafika również piękna. Jeśli Twoja, to gratuluję talentu. :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Ja tak poza opowiadaniami i rysunkami to chyba raczej dosyć optymistycznie na wszystko patrzę i dużo się śmieję :) Chyba…

Cieszę się, że również ilustracja Ci podoba :)

Ilustracja idealnie pasuje do opowiadania. A sam pomysł, jak zauważyli już wcześniej komentujący, pokręcony i iście fantastyczny. Przeczytałem z zainteresowaniem. No i bardzo podoba mi się tytuł opowiadania, jakoś skojarzył mi się z tekstami Marka Huberatha.

Belhaj, dziękuję bardzo za wizytę i komentarz. I oczywiście cieszę się, że przeczytałeś tekst z zainteresowaniem i że spodobał Ci się tytuł :)

Pozdrawiam serdecznie :)

Fajne, w Twoim stylu. Tytuł świetny. No i nie spodziewałem się, że na tym będzie polegała ta “zmienna forma kolczasta”… ;)

Mam tylko wrażenie, że opowiadanie jest jednym z wielu, napisanym dzień po jakimś innym i dzień przed kolejnym. Zbyt pospieszne, jakbyś celowała tylko w szkolną piątkę, a nie szóstkę. 

Nie traktuj tego jako zarzut, lecz jako wołanie o więcej, o coś zachwycającego :)

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

Fun, bardzo się cieszę, że się spodobało :) Postaram się trochę zwolnić i nie traktować opowiadań jak śrubek na taśmie produkcyjnej, tylko raczej podchodzić do nich jak do rękodzieł… Ale zobaczymy, co tego wyjdzie. Ostatnio cierpię na spadek energii…

Miłego weekendu :)

Z racji, że czytałem Twoje ostatnie opowiadanie, zachęciło mnie ono, by sięgnąć po następne, tylko tym razem cofnąłem się do pierwszego z Twojego zbiorku. :D 

Było trochę zabawnie, trochę smutno (jeżyk) i dziwacznie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Podobało mi się ( o ile to dobre określenie w tym przypadku), że Muama, nigdzie nie mógł zaznać spokoju → to pies, który gryzie kolczastą piłeczkę, to jeżyk wypuszczony do parku a następnie marny jego finał. Nawet spokojnie płotem być nie mógł! Ciekawe przedstawione te wcielenia, i to że tych kolców się trzymałaś, o czym mówi już tytuł. 

A finał rozumiem jako karę tej galaretowatej córki, która została “wpuszczona” do Bartka, aby zaznać trochę cierpienia ( bo wcześniej to ona dawała je innym ludziom). Chyba, że coś przeoczyłem :D 

Teraz poznałem Twoją twórczość również od strony humorystycznej i nie zawiodłem się. 

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

NearDeath – dziekuje bardzo za przeczytanie i komentarz, tak, dobrze zrozumiales scene koncowa, chociaz musialam sobie ja odswiezyc, bo juz zdazylam troche ten tekst zapomniec. I… mylse, ze ostanie moje opowiadania sa jednak lepsze… :) Pozdrawiam serdecznie.

Opowiadanie bardzo smutne i głęboko filozoficzne. Pierwsze skojarzenie – wiersz W. Szymborskiej „Zdumienie”. Świetny temat na inne, podobne opowiadanie s-f ale z pozytywnym przesłaniem. Czarnowidztwa za wiele wyłazi mi z tv czy internetu.  

nie ma

Arko – niestety, większość moich tekstów jest smutna, to nie znaczy, że jestem smutną osobą, ale… nie wiem, jakoś tak mam, że piszę smutne rzeczy… chociaż zgadzam się, że tego smutku wszędzie za dużo :(

Pozdrawiam serdecznie