Walkiria

Jarosław Krzysztof Pieniek

 

Walkiria

 

Zebranie trwało już półtorej godziny. W sali unosił się papierosowy dym. Po wystąpieniu towarzysza Sawickiego, który relacjonował ostatnie plenum PZPR w Warszawie poświęcone utrzymaniu wiodącej roli PRL w świecie w wydobyciu węgla i wytopie stali wysokogatunkowych oraz po przemówieniu towarzysza Gajkiewicza z Komitetu Miejskiego nadszedł czas wyboru Sekretarza POP, czyli Podstawowej Organizacji Partyjnej, w naszym zakładzie. Czułem zdenerwowanie…

Wczoraj wezwał mnie dyrektor zakładu. Nie zdziwiło mnie to, byłem przecież szefem jednego z działów. Zaskoczyła mnie natomiast obecność w jego gabinecie Gajkiewicza. Przeszli od razu do konkretów.

– Towarzyszu Kuźmiński, jutro są wybory sekretarza POP w naszym zakładzie.

– Wiem, panie…, towarzyszu dyrektorze – poprawiłem się, zerkając na przedstawiciela Komitetu Miejskiego.

– No właśnie. Obserwujemy was od dłuższego czasu. Jesteście wierni ideom socjalizmu i lojalnym członkiem naszej partii. Czyż nie towarzyszu Kuźmiński?

Obydwaj wlepili we mnie świdrujące spojrzenia.

– Tak, oczywiście pan…, towarzyszu dyrektorze – odparłem, nie wiedząc czego się spodziewać po tej rozmowie.

– No właśnie. I dlatego was wybraliśmy.

– Do czego? – odchrząknąłem.

– Zostaniecie Sekretarzem naszej POP – odrzekł i rozłożył ręce, jakby chciał mnie wyściskać.

– Dziękuję towarzyszu dyrektorze – wydusiłem z siebie zaskoczony – ale… przecież głosują wszyscy członkowie partii w naszym zakładzie, a wybory są dopiero jutro – dodałem.

– No i właśnie jutro was wybierzemy. Rozumiem, że w poczuciu socjalistycznej odpowiedzialności zgadzacie się? – nie czekawszy na odpowiedź wyciągnął do mnie dłoń.

– Taak… Ooczywiście towarzyszu dyrektorze – wyjąkałem oszołomiony, kiedy ściskał mą prawicę.

– No i właśnie takich ludzi nam trzeba – zwrócił się do Gajkiewicza, wyszczerzając dwa rzędy pożółkłych zębów…

Ze wspomnień wczorajszego dnia wyrwał mnie głos prowadzącego zebranie.

– Przechodzimy teraz do punktu trzeciego, wybór nowego sekretarza POP. Proponuję na to stanowisko naszego wieloletniego kolegę i świetnego szefa działu, zawsze wiernego linii naszej partii, towarzysza Kuźmińskiego. Kto jest przeciw? Nie widzę. Rozumiem towarzyszu Kuźmiński, że przyjmujecie ten wybór? – zwrócił się do mnie.

Kiedy zapytał „kto jest przeciw” nawet nie spojrzał na zebranych kto i jak zagłosował, pomyślałem.

– Tak, oczywiście zgadzam się – powiedziałem.

Czułem dumę, że kierownictwo partii właśnie mnie obdarzyło zaufaniem.

***

Trzy dni później zostałem wezwany do Komitetu Miejskiego. Założyłem porządną marynarkę. Miałem problem z krawatem, gdyż w pierwszym odruchu złapałem czerwony, który nosiłem w latach 50‑tych w ZMP. Po chwili jednak skonstatowałem, że dziś towarzysze z Warszawy noszą już inne, kolorowe i bardzo szerokie. Wybrałem więc najszerszy, jaki wisiał w mej, zdobytej za talony, orzechowej meblościance.

W gabinecie siedział Gajkiewicz. Spojrzał na mnie krytycznie, po czym sięgnął do szafki w biurku, wyjmując butelkę 3-gwiazdkowego Napoleona. Wytarł palcami brzegi kieliszków i napełnił je złocistym trunkiem.

– Wasze zdrowie. Gratuluję wyboru towarzyszu Kuźmiński.

– Dziękuję – odpowiedziałem niepewnie, trącając się z Gajkiewiczem kieliszkiem.

On wypiwszy całość jednym haustem, odstawił kieliszek i zamyślił się. Po chwili rzekł:

– Jak tam u was towarzyszu z religią?

Zaskoczył mnie tym pytaniem.

– Nie rozumiem – odparłem szczerze.

– No czy chodzicie do kościoła, wierzycie w Boga i takie tam.

– No co wy – odpowiedziałem szczerze oburzony. – Przecież, jak słusznie zauważył towarzysz Lenin, religia to opium dla ludu. Szkodliwy zabobon! Jak możecie mnie podejrzewać o takie rzeczy! – odparłem głośno, zdenerwowany tym dziwnym pytaniem, które padło z ust wyższego rangą działacza partii.

– Spokojnie Kuźmiński – roześmiał się. – Właśnie o taką odpowiedź mi chodziło – powiedział wolniej.

Zastanawiałem się do czego zmierza.

– Wezwałem was tutaj, gdyż wybraliśmy was nieprzypadkowo. Partia pokłada w was pewne nadzieje.

Zamieniłem się w słuch.

– W waszym zakładzie aktywnie działa ruch oazowy. Taka religijna agitka. Wiedzieliście o tym?

– Szczerze mówiąc, nie – odparłem zgodnie z prawdą.

Kiwnął głową ze zrozumieniem.

– Otóż musimy z tym skończyć – przeszedł do meritum. – Ale pamiętajcie, frontalny atak na Kościół na prostych ludzi nie działa. Możecie w ten sposób osiągnąć skutek przeciwny do zamierzonego. Zamiast tego, winniście wszystkim mówić, że religia to bajki.

– Od dawna to mówię – towarzyszu sekretarzu – zauważyłem.

Machnął ręką.

– Nie o to chodzi. Będziecie ludziom udowadniać, że religia i … dajmy na to wiara w mity lub Królewnę Śnieżkę, to z grubsza to samo. Tu dobro zwycięża, tam dobro zwycięża, tu są cuda, tam są cuda, tu są krasnoludki, tam są aniołki… Rozumiecie? Religia i baśnie to to samo. Jedno i drugie może ładne, ale to po prostu bajka. Mitologia, rozumiecie? A naród potrzebuje stali, zasiewów i pracy. Wtedy zamiast bujać w obłokach wszyscy będziemy bogatsi i szczęśliwsi. To im mówcie, to zadziała. Liczymy na was – klepnął mnie w ramię.

Kiwnąłem milcząco głową. On w odpowiedzi tylko westchnął i nalał po kolejnym kieliszku Napoleona.

***

Następnego dnia wybrałem się rano do dyrektora zakładu i poprosiłem o zwołanie zebrania całej załogi na 9.00 w głównej hali. Wiedziałem, że nie będzie mógł odmówić.

– Oczywiście – odparł. – Ale wie pan, że będziemy musieli zatrzymać na ten czas produkcję? – spróbował jednak zaoponować.

– Jesteście przeciwko naszej partii? – wytrzymałem jego spojrzenie.

– Nie, oczywiście nie… Jutro o 9.00?

– Tak. Dziękuję panu – rzuciłem jeszcze na wychodnym, zamykając za sobą drzwi jego gabinetu.

***

Na zebranie przyszła większość załogi. Część była na chorobowym lub na urlopie, pozostali jednak się pojawili. Niestawienie się mogło zostać odnotowane w ich ocenie okresowej, co skutkowałoby z pewnością konsekwencjami przy następnym podziale premii i ewentualnych awansach.

Po przedstawieniu mnie jako nowego sekretarza POP dyrektor oddał mi głos. Nie chciałem wypaść sztampowo i przemówić w stylu podobnym do tego, który uprawiają moi partyjni towarzysze. Zamiast więc mówić o sukcesach naszego kraju, słusznej linii partii, która nas do tych sukcesów doprowadziła oraz ich fundamencie, czyli przyjaźni ze Związkiem Radzieckim, zacząłem niekonwencjonalnie:

– Towarzyszki i towarzysze, koleżanki i koledzy. Zapewne wielu z was lubiło w dzieciństwie, kiedy mama lub babcia czytały wam przed snem baśnie na dobranoc. Pewnie uwielbialiście opowieści o pięknych księżniczkach i dzielnych rycerzach, latających smokach i mówiących zwierzętach, wróżkach i czarodziejach oraz mitycznych bogach i herosach. Niektórzy z nich byli w posiadaniu nadnaturalnych mocy, dzięki którym mogli wyrządzić w świecie zło, bądź wielkie dobro. W baśniach tych i mitach prawie zawsze dobro zwyciężało. Księżniczka zostawała ocalona a zły smok zabity przez dzielnego księcia bądź rycerza w lśniącej zbroi.

Po tych słowach przytoczyłem im kilka skróconych wersji takich opowieści, które sam znałem z dzieciństwa.

– Pamiętacie te historie? – zapytałem retorycznie, zawieszając głos.

W ciszy obserwowałem, jak większość załogi stała zasłuchana. Nie tego spodziewali się po sekretarzu partii. I o taki efekt właśnie mi chodziło. Wiedziałem, że od tej chwili będą wsłuchiwać się w każde moje słowo.

– Te baśnie miały was nauczyć rozróżniać dobro od zła. Ale czy dzisiaj, jako ludzie bardzo ciężko pracujący, odpowiedzialni za rodzinę i za kraj, nadal wierzycie, że pojawią się jakieś czarodziejki i bóstwa, którzy wam pomogą, czy raczej ufacie swojemu rozumowi?

Cisza. Postanowiłem więc iść za ciosem.

– Sądzę, że większość z was wyrosło już z bajek i twardo stąpa po ziemi. Może czytacie je dzieciom, ale przecież w nie nie wierzycie. Teraz powiem wam coś co was zszokuje – odczekałem chwilę dla lepszego efektu… – Te wszystkie wróżki, wiedźmini i czarodzieje są wśród was tutaj, w naszym zakładzie. Traktują was jak dzieci i każą wam marzyć, czekając na boski cud. To Ci, którzy wskazują na niebo. Że jak was niebiosa usłyszą, to ześlą boską łaskę. Słuchajcie, łaskę to okazywał feudalny pan, który wykorzystał pracę chłopów, by nabijali jego kieszeń. Pojawili się w naszym zakładzie bajarze, którzy namawiają was do tego, byście stali się na powrót religijni, gdyż cudowne rzeczy się wydarzą, a może nawet nastąpi cud nad cudy i staniecie się nieśmiertelni. Ja też byłem dzieckiem, wierzyłem w bajki i w świętego Mikołaja. Dzisiaj wierzę w siłę ludzkiego rozumu oraz efekt pracy swoich i waszych rąk. A jeżeli kiedyś ludzie faktycznie staną się nieśmiertelni, to nie dzięki wierze w bóstwa, lecz dzięki wysiłkowi naukowców. Gdyby ktokolwiek z was chciał o tym porozmawiać, to wiecie, gdzie mnie szukać. Wracajcie do pracy.

Zszedłem z mównicy. Nie było oklasków, ale nie było też pomruków dezaprobaty. Zaskoczyłem ich i dałem jednocześnie do myślenia. Taki był plan, pomyślałem zadowolony.

***

Następnego dnia wprowadziłem się do nowego biura. Formalnie nadal byłem kierownikiem, jednak z tytułu partyjnych obowiązków zwolniono mnie z faktycznego kierowania działem, przekazując go mojemu zastępcy. Właśnie rozsiadłem się wygodnie w fotelu za nowym biurkiem sprowadzonym z NRD, kiedy zaskrzeczał telefon wewnętrzny.

– Towarzyszu sekretarzu, jakaś pracownica chce z panem rozmawiać. Przedstawia się jako Gertruda Odyńska.

Nic mi nie mówiło to nazwisko.

– Niech wejdzie – zaordynowałem sekretarce.

W drzwiach pojawiła się kobieta, na oko trzydziestoletnia, o długich blond włosach oraz zielonych tęczówkach oczu. Spojrzała na mnie tak przenikliwym wzrokiem, że przeszły mnie ciarki.

– Słucham panią – wysiliłem się na uśmiech.

– Jestem Gertruda. Mów mi Trudka – rzuciła bez ceregieli, przeszywając mnie zielonymi oczyma.

Nie byłem przyzwyczajony do tego, że ktoś mówi mi od razu na „ty”. Tym bardziej od kiedy zostałem sekretarzem partii. I to dziwaczne zdrobnienie imienia…

– Proszę pani…

– Trudka. Odpuśćmy sobie tę rycerską nomenklaturę – przerwała mi gwałtownie.

Rycerską? Cóż to za mowa, pomyślałem.

– Dobrze – skapitulowałem jednak. – Więc z czym Trudka przychodzi – siląc się na uśmiech.

Jest zimna, ale wyjątkowo piękna, przyszło mi do głowy.

– Musimy pogadać. Ale nie tu – rzuciła krótko.

Ma tupet, zdążyłem jeszcze zauważyć, gdy nagle stało coś niezwykłego. Jej długie piękne włosy zaczęły samoistnie falować, unosząc się nieco w górę, a twarz pojaśniała. Źrenice przybrały turkusowy kolor absyntu. Poczułem, że coś się ze mną dzieję i wchodzę bezwolnie w rodzaj transu, jakbym wbrew zakazowi partii wypił przed 13.00 czwartą setkę samogonu. Ujrzałem, jak zbliża ku mnie swą twarz i formuje wargi w dziubek. Zamknąłem oczy, oczarowany oczekując pocałunku. Zamiast tego poczułem jednak, że dmucha w mą twarz. Po chwili nogi bezwładnie mi się ugięły i… wyrżnąłem jak długi na podłogę. Jak przez mgłę zobaczyłem jeszcze zielone linoleum. Straciłem przytomność.

***

Ze snu wyrwało mnie szarpanie za ramię. Otwarłem oczy. Leżałem na łące, a nade mną stał jakiś robotnik. Facet z młotkiem. Nie, raczej z wielkim młotem. Kowal?

– Przedstaw się śmiertelniku! – zagrzmiał jego potężny głos.

Słysząc spiżowy robotniczy ton, zupełnie bezsensownie przyszedł mi do głowy tytuł radzieckiej powieści Nikołaja Ostrowskiego „Jak hartowała się stal”. Pozbierałem się z trawy i odpowiedziałem:

– Krzysztof Kuźmiński. Sekretarz POP. A wy kto robotniku?

– A jam jest Thor, Syn Odyna, władca burz! Zapłacisz mi za nazwanie mnie robotnikiem Śmiertelniku! – zagrzmiał.

Te dziwne słowa, gromki ton i młot w dłoni sprawiły, że poczułem lęk. Nie mogłem jednak tego okazać. Byłem przecież sekretarzem partii.

– Nie podoba Ci się to nazwanie? – zauważyłem, że przejąłem jego dziwny sposób wysławiania się. – Nie podoba Ci się szlachetne miano Robotnika? Jesteś Thorze wrogiem klasy robotniczej, przewodniej siły narodu? – odparłem hardo mimo strachu.

Thor uniósł swój młot. Poczułem, że zginę niczym bolszewicy zaszlachtowani przez wiernych carowi kozaków. Jednak on po chwili go opuścił, zamyślił się i zapytał:

– Przewodniej siły narodu? Jakiego narodu? Azali z Wanów, czy z Asów z Asgardu pochodzisz?

Co on pieprzy, pomyślałem. Już chciałem coś głupiego wypalić, ale powstrzymałem się w porę odpowiedziałem grzecznie:

– Nie wiem towarzyszu o jakichż nacjach prawicie, ale komunizm wierzy w braterstwo narodów. Nasze hasło to „Proletariusze wszystkich krajów łączcie się” – odrzekłem z nadzieją, że jednak daruje mi życie.

– A jakąż nacją są owi Proletariusze? Czczą oni Odyna, ojca mego prawego czy innego z bogów? Mów nim młot swój uniosę i ku Hel, bogini śmierci, cię poślę! – zagrzmiał ponownie.

– To robotnicy towarzyszu, jak i wy. Ludzie z młotami, łopatami, kilofami, niektórzy pracują na maszynach – odrzekłem zgodnie z prawdą.

– Z młotami? – zadumał się wyraźnie skonfundowany Thor. Odyn, mój ojciec nie wspominał mi nigdy, że mam braci z młotami. Łżesz śmiertelniku! – ryknął, unosząc młot.

– Zaczekaj towarzyszu Thorze! – krzyknąłem przerażony. – Zawsze byłem po stronie robotników! Jestem po twojej stronie, po stronie twego ojca, towarzysza Odyna! – zawołałem głośnio.

Thor opuścił młot i rzekł:

– Dlaczego zatem wzywasz, by w nas przestano wierzyć? Nie zaprzeczaj śmiertelniku! Mam raport Nibelungów na twój temat. Wzywałeś innych śmiertelników, żeby nie wierzyli w bogów! Więc ja się pytam, a zastanów się dobrze nad odpowiedzią, gdyż od tego zależy, czy trafisz do szczęśliwej Walhalii, czy do Niflheimu, zimnej krainy umarłych, dlaczego wzywasz, by w nas nie wierzyć?

Cóż za dziwne niepolskie imiona i nazwy, uświadomiłem sobie nagle. „Nibelungowie”, „Thor” „Gertruda”, Niflheim… To są Niemcy! W naszym zakładzie pracy musi działać zachodnioniemiecka agentura. Przypomniałem sobie, że na jednym z partyjnych szkoleń mówiono nam, iż w RFN wciąż ukrywają dawnych nazistów. Wpadłem wiec na szalony pomysł. Zaczerpnąłem głęboki oddech i wypaliłem:

– Jestem kapitan Hans Kloss z Abwehry. Odpowiecie przed admirałem Canarisem za to porwanie i próbę sabotowania naszych działań!

Podziałało. Thor był wyraźnie zaskoczony. Przyjrzał mi się powoli i uważnie, po czym odwrócił się do Trudki.

– To wariat. Wezwij Lokiego – zakomenderował. I przybierając sympatyczny wyraz twarzy walnął mnie młotem…

***

Nie wiem jak długo znów byłem nieprzytomny. Obudziłem się z bólem głowy. Ktoś coś do mnie mówił.

– Pobudka! – przede mną stał uśmiechnięty blondynek z niewinnym wyrazem twarzy, kontrastującym z przebiegłym spojrzeniem. Miał coś z towarzysza Gierka z lat młodości. – Cześć, Loki jestem – przedstawił się radośnie.

– Mój brat Thor potrafi tylko walić młotem. To brutal. Nie gniewajcie się towarzyszu. Chcecie, żebym tak się do ciebie zwracał, prawda? – zapytał, mrugając porozumiewawczo okiem.

Prawda, pomyślałem, ale nie mogłem mu zaufać.

– Jestem Hans Kloss. Kapitan Abwe…

– Wierzę ci – przerwał mi i znów się uśmiechnął. – Twój admirał Canaris, to dla mnie autorytet – zapewnił, ponownie szczerząc zęby w uśmiechu. – Ale powiedz mi towarzyszu, czemu on kazał ci mówić, żeby ludzie nie wierzyli w bogów?

Udaje miłego, bo chce mnie zmiękczyć. Taka gra w czarnego i białego Piotrusia, pomyślałem.

– Nie mam nic do powiedzenia w tej sprawie. Jestem niemieckim oficerem – zadeklarowałem na głos.

Zmarszczył nieco brwi.

– Czyli jesteś żeglarzem z Tysklandii, zwanej przez Normanów Alemanią?

Nie rozumiałem o czym on gada, więc odparłem hardo.

– Żądam natychmiastowego widzenia z waszym szefem!

– Z kim?

– Z Ottonem!

Loki zastanowił się i rzekł:

– Masz na myśli Odyna? Otóż to chyba niemożliwe, gdyż śmiertelnicy umierają ujrzawszy jego oblicze… A nie wystarczy Ci spotkanie z jego córką Gertrudą? – kolejny przyklejony sztuczny uśmiech, który zaczynał mnie już drażnić.

– Z tą robotnicą!? – prychnąłem.

– Robotnicą? – zdziwił się szczerze Loki. – Nie… To walkiria, jedna z córek Tego, którego tak bardzo pragniesz ujrzeć. Podoba ci się prawda? – mrugnięcie okiem.

Prawda. Podobała mi się, przyznałem w duchu.

– Niech na razie i tak będzie. Spotkam się z nią – zgodziłem się łaskawie. W końcu to lepsze niż kolejny cios młotem, pomyślałem.

W tym momencie, ku memu zaskoczeniu, natychmiast pojawiła się ona… Ujrzałem te same cudowne źrenice o barwie zielonego absyntu. Jej włosy, tak ja w moim gabinecie, uniosły się, przeszyła mnie ponownie wzrokiem, a świat mój zawirował. Poczułem się cudownie. Tym razem nie upadłem, lecz zacząłem mieć wizje. Leżałem na łące pełnej kwiatów. Trudka spoczywała tuż obok. Nad nami unosiły się kolorowe motyle.

– Gertudo… – wyszeptałem, czując ciepło jej falujących piersi.

– Mój Towarzyszu z Tysklandii… – odrzekła, patrząc na mnie tymi turkusowym oczyma.

O Odynie, jaka ona jest piękna, przyszło mi na myśl. Objąłem ją mocniej. Nie opierała się. Po chwili na swych ustach poczułem wilgoć jej warg. Był to najcudowniejszy pocałunek, jakiego w życiu doświadczyłem…

***

Następnego ranka obudziłem się z bólem głowy i czułem się nie najlepiej. Tkwiły mi w pamięci wspomnienia dziwnego snu o facecie z młotkiem i erotycznych fantazjach na łące pełnej motyli. Na głowie miałem ranę, może od jakiegoś upadku. Poprzedniego dnia oblewałem wybór na sekretarza POP. Ile mogłem wypić? Pewnie za dużo. Z trudem zwlokłem się z łóżka, zadzwoniłem do zakładu z prośbą o dzień urlopu i poczłapałem do kuchni zrobić kawę. Ku memu zdziwieniu na kuchennym blacie zauważyłem kopertę, na której ktoś napisał:

„Jeżeli dalej będziesz namawiał śmiertelników, żeby nie wierzyli w bogów, to istnieje ryzyko, iż zdjęcia te ujrzy towarzysz Gajkiewicz i twoja żona”.

Z koperty na blat wypadło tuzin zdjęć, portretujących mnie i Trudkę na łące wśród latających motyli w pozycjach, których pozazdrościłaby nawet ta wariatka Wisłocka. Wspomnienia ostatniego snu stały się bardzo wyraźne. Czułem zażenowanie i podniecenie zarazem. Czy naprawdę byłem z Gertrudą o ksywie Walkiria, osobą z mojego zakładu i postacią ze snów? Bałem się upublicznienia tych zdjęć, jednak odczuwałem też rodzaj spełnienia jako mężczyzna. Ze względu na grożące mi konsekwencje takiego zachowania, ważne było jednak, żeby szantażysta nie spełnił swych gróźb. Musiałem zatem działać, by ratować swoją reputację.

***

Następnego dnia zwołałem kolejne zebranie załogi. Dyrektor był poirytowany, ale sekretarzowi POP nie mógł odmówić.

– Towarzyszki, towarzysze, koleżanki i koledzy – zagaiłem. – Na ostatnim zebraniu mówiłem wam o baśniach. Kto z was nadal wierzy w baśnie? Proszę o podniesienie ręki.

Dłoń podniosły dwie osoby. Pewnie jacyś buntownicy niezgadzający się z linią partii. Postanowiłem, że po zebraniu uzyskam od dyrektora ich nazwiska.

– Brawa dla dwóch odważnych. Partia potrzebuje takich ja wy! ­­– wskazałem na nich palcem i obydwaj podnoszący dłonie natychmiast je opuścili, nie rozumiejąc o co chodzi. – Otóż chcę wam powiedzieć, że komunizm to baśń – kontynuowałem. – Najpiękniejsza baśń na świecie. Baśń, której autor twierdzi, że wszyscy ludzie są równi, która nie zna pojęcia biednych i bogatych, burżuazji i tak zwanej klasy średniej. Baśń, w której wszyscy obywatele są podobnie zamożni, ich dzieci mają bezpłatny dostęp do edukacji i leczenia. W baśni tej nie musicie się martwić o jutro. Partia zatroszczy się o wszystko za was i to co niezbędne wam zapewni. Uwierzcie w tę piękną baśń i uwierzcie w bogów, gdyż wśród was są ci, którzy niczym starożytni herosi wskazują innym kierunek. Kierunek ku szczęściu, w którym podąża nasza socjalistyczna ojczyzna…

Moje przemówienie trwało jeszcze kilkanaście minut. Znowu nie było oklasków, czułem jednak, że ludzie rozchodzą się uspokojeni. Jako jedna z ostatnich z sali wyszła Gertruda, zwana Walkirią. Dziwne imię, ale jeszcze dziwniejszy pseudonim, pomyślałem. Jutro zaproszę ją na kawę. Ci Nibelungowie są jednak marnymi wywiadowcami. Pokażą moje zdjęcia z Trudką żonie? Przecież ja nie mam żony.