Nie żałuj

 

„Czy ża­łu­jesz?” Te słowa drę­czy­ły mnie od wielu nocy. Roz­brzmie­wa­ły w mojej gło­wie, kiedy kła­dłem się spać; my­śla­łem o nich, gdy się bu­dzi­łem; żyłem nimi pod­czas snu. To py­ta­nie za­wsze wy­stę­po­wa­ło w ka­no­na­dzie ob­ra­zów, za­le­wa­ją­cych głowę ni­czym praw­dzi­wy ostrzał ar­ty­le­ryj­ski. Wi­dzia­łem ude­rza­ją­ce swą ar­chi­tek­tu­rą wie­żow­ce, mo­nu­men­tal­ne bu­dyn­ki, prze­ra­ża­ją­ce bitwy, wzru­sza­ją­ce po­ca­łun­ki. Ale przede wszyst­kim krew i trupy. Boże, tyle śmier­ci. Cza­sa­mi ob­ra­zy były wciąż świe­że nawet po otwar­ciu oczu. Nie­ste­ty, ale rze­czy­wi­stość wcale nie ja­wi­ła się le­piej. W Nowym Świe­cie po­wszech­ne po­wie­dze­nie brzmia­ło: „Żyj i daj umrzeć”. Pro­ste.

I tym razem ze snu wy­rwa­ło mnie to py­ta­nie. Wsta­łem ze zło­ścią i za­czą­łem zwi­jać obóz. Spraw­dzi­łem pu­łap­ki i wnyki, za­go­to­wa­łem na małym ogniu wodę, by mieć na póź­niej, zja­dłem śnia­da­nie, gwał­tow­nie od­ry­wa­jąc zę­ba­mi ka­wał­ki su­cha­ra. Na ko­niec jesz­cze raz wy­czy­ści­łem broń, za­ła­do­wa­łem i wy­god­nie umie­ści­łem na ple­cach. Po pięt­na­stu mi­nu­tach byłem go­to­wy do drogi.

Wy­zna­cza­łem sobie cele – tym razem padło na Wąwóz Krzy­ku. Nowy Świat uczy­nił ze mnie nie lada po­dróż­ni­ka. Szko­da tylko, że te wszyst­kie miej­sca, o któ­rych czy­ta­łem w sta­rych, znisz­czo­nych książ­kach, już dawno nie ist­nia­ły. Z tego, co pa­mię­ta­łem, Wąwóz Krzy­ku nie za­wsze nim był, dawna nazwa zo­sta­ła jed­nak za­po­mnia­na.

Ma­sze­ro­wa­łem po spa­lo­nych po­lach, uzbro­jo­ny przede wszyst­kim w cier­pli­wość i ka­ra­bin ma­szy­no­wy, a wokół nie było nic. Do­pie­ro po kilku go­dzi­nach, kiedy z pól prze­nio­słem się na rów­nie spa­lo­ną dróż­kę, w od­da­li za­ma­ja­czył kon­tur ruin ja­kichś za­bu­do­wań.

Uni­ka­łem domów na przed­mie­ściach, a tym bar­dziej w mia­stach, ale wąt­pi­łem, żeby ja­ki­kol­wiek gang zde­cy­do­wał się za­miesz­kać na takim od­lu­dziu, toteż po­sta­no­wi­łem wejść do środ­ka. Wy­ją­łem pi­sto­let z ka­bu­ry przy­pię­tej na udzie i de­li­kat­nie uchy­li­łem drzwi. Oczy­wi­ście za­skrzy­pia­ły, a dźwięk ten wydał się tak gło­śny dla mych czu­łych zmy­słów, że po­my­śla­łem, iż sły­sze­li go wszy­scy w od­le­gło­ści kilku mil. Jeśli kto­kol­wiek tam miesz­kał, to na pewno już wie­dział o moim przy­by­ciu.

Pod­ło­ga była rów­nie zdra­dziec­ka, po­nie­waż krzy­cza­ła pod każ­dym kro­kiem. Z wy­cią­gnię­tą przed sie­bie bro­nią i z lekko ugię­ty­mi ko­la­na­mi do­sze­dłem do sa­lo­nu. Był pusty i za­ku­rzo­ny. Pro­mie­nie sło­necz­ne, któ­rym udało się prze­do­stać przez cięż­kie za­sło­ny, rzu­ca­ły nie­zdro­we świa­tło na sfa­ty­go­wa­ną ka­na­pę i wy­tar­tą wy­kła­dzi­nę. Po­mi­mo brudu dom nie­zwy­kle do­brze prze­żył apo­ka­lip­sę. Dach za­cho­wał się nie­mal w ca­ło­ści, a na ścia­nach wciąż wid­nia­ła odra­pa­na ta­pe­ta. Za­uwa­ży­łem, że na sto­li­ku le­ża­ło kilka przy­ku­rzo­nych cza­so­pism i jedna fi­li­żan­ka. Zaj­rzaw­szy do środ­ka, spo­strze­głem, że na dnie wciąż tkwi­ły stare fusy. Nie­sa­mo­wi­te.

Nagle moje bę­ben­ki wręcz eks­plo­do­wa­ły, gdy przez drzwi wej­ścio­we wsko­czył uja­da­ją­cy pies. Bez na­my­słu skie­ro­wa­łem nań broń, ale na szczę­ście po­tra­fi­łem trzy­mać nerwy na wodzy na tyle, aby nie wy­pa­lić. To w końcu tylko pies. Szko­da naboi. Kun­del o maści, którą mo­głem je­dy­nie na­zwać „ciem­ną” mo­men­tal­nie ucichł, spu­ścił uszy i spło­szo­ny wy­biegł z domu. Z nie­ma­łą ulgą skie­ro­wa­łem się w głąb bu­dyn­ku.

Od środ­ka sa­lo­nu pięły się w górę scho­dy, ale po­sta­no­wi­łem naj­pierw spraw­dzić par­ter. Długi ko­ry­tarz skrę­cał w prawo w stro­nę kuch­ni i ja­dal­ni, a na wprost wy­cho­dził do ogro­du. Pro­wa­dzą­ce tam drzwi stały sze­ro­ko otwar­te, więc słoń­ce kłuło nie­mi­ło w oczy. Z każ­dym na­stęp­nym kro­kiem na­si­lał się pe­wien dźwięk, który ewi­dent­nie do­bie­gał z ze­wnątrz. Był to od­głos przy­po­mi­na­ją­cy wa­le­nie me­ta­lem o zie­mię. Wzmoc­ni­łem uścisk na pi­sto­le­cie, na­pią­łem mię­śnie i po­zwo­li­łem ule­cieć wszel­kim emo­cjom. W ciągu chwi­li sta­łem się po­zba­wio­nym mo­ral­no­ści hu­ma­no­idem.

Mimo to widok w ogro­dzie po­zba­wił mnie tchu. Obok dwóch usy­pa­nych gro­bów stał chłop­czyk z ło­pa­tą. Nie chcia­łem wie­dzieć, czy byli to jego ro­dzi­ce, czy opie­ku­no­wie, któ­rych zabił w przy­pły­wie obłę­du. Wi­dy­wa­łem już i takie rze­czy i za­wsze ro­bi­ło mi się od nich nie­do­brze.

Nagle dziec­ko upu­ści­ło ło­pa­tę i gwał­tow­nie od­wró­ci­ło się w moją stro­nę. Chłop­czyk oka­zał się być dziew­czyn­ką z nie­rów­no ob­cię­ty­mi wło­sa­mi i w zbyt dużym ubra­niu. Jej oczy, z któ­rych wręcz są­czył się jad, były bar­dzo jasne. Ich kolor na­su­wał mi na myśl je­dy­nie wscho­dzą­ce słoń­ce, jak­kol­wiek durno to brzmia­ło. Usta miała za­ci­śnię­te, a brwi ścią­gnię­te. Opu­ści­łem więc broń, po­ka­zu­jąc, że nie mam złych za­mia­rów. Ona jed­nak wy­cią­gnę­ła za­ma­szy­stym ru­chem swoją i wy­strze­li­ła. Zro­bi­ła to tak szyb­ko, że nawet nie zdą­ży­łem mru­gnąć. Cze­ka­łem na rwący ból w pier­si i wy­le­wa­ją­cą się z rany krew. Cze­ka­łem, aż padnę na zie­mię.

Tym­cza­sem na lewo ode mnie padł ghul, który po­ja­wił się nie wia­do­mo skąd. Był bar­dzo stary, nawet jak na ghula. Skóry prak­tycz­nie już na nim nie zo­sta­ło, nie miał lewej ręki i oka, a na ustach za­stygł mu ten okrop­nie prze­ra­ża­ją­cy „uśmiech”.

Nie­ocze­ki­wa­nie uświa­do­mi­łem sobie, jak głu­pio się za­cho­wa­łem. Tak wstrzą­snął mną widok dziec­ka za­ko­pu­ją­ce­go mo­gi­ły, że po­rzu­ci­łem ostroż­ność. To ja po­wi­nie­nem był przez cały czas trzy­mać w dłoni pi­sto­let, za­miast stać na musz­ce umo­ru­sa­nej dziew­czyn­ki.

Ta raz jesz­cze łyp­nę­ła na mnie zło­wro­go, po czym od­rzu­ci­ła broń i za­czę­ła ukle­py­wać ło­pa­tą zie­mię na gro­bach.

– Jak się na­zy­wasz? – spy­ta­łem.

Dziew­czyn­ka nie od­po­wie­dzia­ła, za­ję­ta swoją pracą.

– To twoi ro­dzi­ce? – par­łem dalej. Mil­cze­nie spra­wia­ło, że nie umia­łem odejść. – Hej! – krzyk­ną­łem ro­ze­źlo­ny i chwy­ciw­szy ją za ramię, od­wró­ci­łem w swoją stro­nę.

Kiedy to zro­bi­łem, z jej gar­dła wy­darł się krzyk, oczy roz­sze­rzy­ły ze stra­chu, a skóra zbla­dła. Nagle ze­mdla­ła.

Od­sko­czy­łem prze­ra­żo­ny i pra­wie po­tkną­łem się o ghula le­żą­ce­go na ziemi. Aby do­dat­ko­wo skom­pli­ko­wać sy­tu­ację z domu wy­biegł pies, ten sam, któ­re­go wi­dzia­łem wcze­śniej, i usiadł przy dziew­czyn­ce. Był wy­chu­dzo­ny, tak jak jego pani, i nie sta­no­wił zbyt du­że­go wy­zwa­nia, ale ani my­ślał jej zo­sta­wiać.

„A co ze mną?”

„Jak to – co z tobą? Od­wróć się, po­szu­kaj w domu je­dze­nia i wody i idź dalej. Do Wą­wo­zu Krzy­ku jesz­cze da­le­ka droga”.

Wsze­dłem do środ­ka, ale za­trzy­ma­łem się w po­ło­wie drogi do kuch­ni.

„Mam ją tak zo­sta­wić? Po­tra­fi strze­lać, ale skoro zo­sta­ła sama, to zbyt długo nie prze­ży­je”.

„No i…? Niby co chcesz zro­bić? W Nowym Świe­cie każdy musi naj­pierw my­śleć o sobie, Wilku. Byłem pewny, że o tym wiesz”.

„Tak, fak­tycz­nie. Co mnie może ob­cho­dzić jakaś wy­gło­dzo­na dziew­czyn­ka. Mało jest ta­kich na Ziemi?”

Prze­kro­czy­łem próg kuch­ni i za­czą­łem prze­trzą­sać szaf­ki. Po chwi­li ock­ną­łem się.

„Czy to jed­nak nie takie my­śle­nie spra­wia, że tak wła­śnie jest na świe­cie? Ile in­nych osób mach­nę­ło ręką i za­ję­ło się sobą? Ile osób po­my­śla­ło, że ni­cze­go nie zmie­nią, więc nawet nie pró­bu­ją? Kto jej po­mo­że, jeśli ja tego nie zro­bię?”

„Ale Nowy Świat…”

„I to ma być moja wy­mów­ka? Jak my­ślisz, dla­cze­go Stary Świat runął? Przez do­kład­nie takie po­dej­ście. Nawet apo­ka­lip­sa nie może być uspra­wie­dli­wie­niem obo­jęt­no­ści”.

Sto­czy­łem ba­ta­lię z samym sobą i, ku wła­sne­mu nie­do­wie­rza­niu, wy­sze­dłem z niej zwy­cię­sko. Żyj i daj umrzeć, tak? A może bądź czło­wie­kiem w pierw­szej ko­lej­no­ści, a póź­niej, gdy kur­ty­na wresz­cie opad­nie, be­stią.

Mała, przy­tu­lo­na do psa ni­czym do plu­sza­ka, nie bu­dzi­ła się jesz­cze przez parę go­dzin, więc rze­czy­wi­ście po­sta­no­wi­łem zna­leźć w domu ja­kieś je­dze­nie. Wpa­dły mi w ręce tylko dwie pusz­ki z fa­so­lą i bu­tel­ka wody, ale nigdy nie li­czy­łem na wię­cej. Gdy z wła­sną por­cją fa­so­li usia­dłem na krze­śle na­prze­ciw­ko dziew­czyn­ki, le­żą­cej na spło­wia­łej ka­na­pie, ta otwo­rzy­ła nie­śmia­ło oczy. Zo­ba­czyw­szy mnie, wtu­li­ła się jesz­cze moc­niej w sierść psa, ale nic nie po­wie­dzia­ła. Miała krót­kie, czer­wo­ne włosy, które ide­al­nie pa­so­wa­ły do de­li­kat­nych rysów twa­rzy – za­dar­te­go nosa i wy­so­kich kości po­licz­ko­wych.

– Obu­dzi­łaś się, do­brze. Mówią mi Wilk. Może po­wiesz, jak się na­zy­wasz? – spy­ta­łem, po czym wło­ży­łem do ust łyżkę z fa­so­lą.

Prze­su­nę­ła lekko psa i usia­dła, ale nie spra­wia­ła wra­że­nia, jakby miała za­miar coś po­wie­dzieć.

– Jeśli mi nie po­wiesz, to sam będę mu­siał wy­my­ślić ci imię, a ostrze­gam, nie grze­szę kre­atyw­no­ścią.

Mała wy­glą­da­ła, jak gdyby tylko na to cze­ka­ła.

– No dobra, jak chcesz. To niech bę­dzie… hmm… – Przyj­rza­łem się jej raz jesz­cze i do­strze­głem licz­bę dzie­sięć wy­ta­tu­owa­ną za pra­wym uchem. – Dzie­siąt­ka. Ide­al­nie.

Dziew­czyn­ka rap­tow­nie do­tknę­ła ta­tu­ażu, na twa­rzy odbił się strach, ale nie za­pro­te­sto­wa­ła.

Od­sta­wi­łem miskę na pod­ło­gę i za­bra­łem z kuch­ni tę prze­zna­czo­ną dla niej. Wzię­ła ją nie­chęt­nie, jed­nak już po chwi­li za­ja­da­ła łap­czy­wie. Uśmiech­ną­łem się pod nosem. Sie­dzie­li­śmy w ciszy, którą za­kłó­ca­ło tylko mia­ro­we ude­rza­nie sztuć­ców. Dzie­siąt­ka przez cały ten czas pa­trzy­ła na mnie po­dejrz­li­wie, jakby bała się, że zaraz za­bio­rę jej miskę albo że ją za­strze­lę.

– Czemu się mnie boisz? – spy­ta­łem wprost, choć nie ocze­ki­wa­łem od­po­wie­dzi.

Mała zro­bi­ła wiel­kie oczy i wy­krzy­wi­ła usta w gnie­wie.

– Wcale się nie boję! ― krzyk­nę­ła gło­sem peł­nym obu­rze­nia.

– Ha! Czyli jed­nak po­tra­fisz mówić.

Przez tę uwagę znowu umil­kła, lecz tym razem w jej oczach nie do­strze­głem już stra­chu.

Przez resz­tę obia­du to­wa­rzy­szy­ła nam cicha nić po­ro­zu­mie­nia.

 

– Ej, mo­że­my iść z tobą? – spy­ta­ła cien­kim gło­sem, gdy ostrzy­łem nóż.

Nie na­le­ga­ła, nie za­pew­nia­ła, że do­trzy­ma mi kroku, nie obie­cy­wa­ła, że nie bę­dzie spra­wiać kło­po­tu. Po pro­stu spy­ta­ła, pa­trząc na mnie wiel­ki­mi ocza­mi, wie­dząc, że by­ły­by to tylko nie­po­trzeb­ne słowa. Wy­star­czy­ło mi tych kil­ka­na­ście minut, bym za­uwa­żył, że po­sia­da ogrom­ną za­le­tę – mó­wi­ła tylko to, co ko­niecz­ne było do po­wie­dze­nia. Mimo to wcale nie uśmie­cha­ło mi się jej to­wa­rzy­stwo, choć wie­dzia­łem, że ra­czej du­że­go wy­bo­ru nie mia­łem.

„Może znaj­dzie się po dro­dze jakaś grupa, u któ­rej będę mógł ją zo­sta­wić?”

– My? – spy­ta­łem więc.

– Ja i Sza­kal ― od­po­wie­dzia­ła, po­ka­zu­jąc na wy­chu­dzo­ne­go psa.

– Na­zwa­łaś psa „Sza­kal”?

– Nie na­zwa­łam. To jest Sza­kal. A ty na­zwa­łeś się Wil­kiem? – spy­ta­ła iro­nicz­nie.

Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi. Dzie­siąt­ka naj­wi­docz­niej uzna­ła to za zgodę, bo na jej za­pa­dłej twa­rzy za­go­ścił ledwo wi­docz­ny uśmiech. Wzię­ła z opar­cia fo­te­la wy­tar­tą kurt­kę, za­wią­za­ła buty na dwa razy, scho­wa­ła pi­sto­let za pasek spodni i w mgnie­niu oka stała przede mną z miną ozna­cza­ją­cym go­to­wość do drogi.

– To wszyst­ko co masz? – spy­ta­łem po­wąt­pie­wa­ją­co.

W od­po­wie­dzi kiw­nę­ła głową.

– No dobra, skoro idzie­my razem mo­że­my za­brać całe je­dze­nie. Prze­szu­kaj tamte szaf­ki – wska­za­łem na lewą stro­nę kuch­ni – a ja prze­trzą­snę po­ko­je.

Dzie­siąt­ka spoj­rza­ła na mnie z po­li­to­wa­niem i jed­nym zgrab­nym ru­chem od­su­nę­ła fotel sto­ją­cy na­prze­ciw­ko sofy. Pod spodem uka­za­ły się takie same klep­ki jak w całym sa­lo­nie. Dziew­czyn­ka jed­nak pod­wi­nę­ła no­gaw­kę, skąd bły­snął przy­mo­co­wa­ny do łydki nóż i pod­wa­ży­ła naj­bar­dziej spróch­nia­łą deskę. Wy­rwaw­szy ją, wy­ję­ła z po­wsta­łej dziu­ry je­de­na­ście pu­szek z kon­ser­wa­mi, trzy ka­wał­ki sera za­wi­nię­te­go w pa­pier, kilka to­re­bek su­szo­nych owo­ców i orze­chów oraz sześć pa­czek su­szo­ne­go mięsa i czte­ry bu­tel­ki wody. Na ko­niec rzu­ci­ła na całą ster­tę dwie ta­blicz­ki cze­ko­la­dy. Rów­nie do­brze mogła wyjąć sto szta­bek złota, war­tość by­ła­by taka sama.

Nie było sensu za­da­wać żad­nych pytań, toteż za­czą­łem pa­ko­wać wszyst­ko do ple­ca­ka. Dziew­czyn­ka wy­bie­gła na chwi­lę z po­ko­ju, by zaraz wró­cić ze swoim ple­ca­kiem i rów­nież wpa­ko­wy­wać doń je­dze­nie.

Kiedy skoń­czy­li­śmy, wzią­łem do ręki ka­ra­bin i otwo­rzy­łem drzwi.

– Go­to­wa?

Dzie­siąt­ka nie obie­ca­ła, że do­trzy­ma mi kroku, ale to ro­bi­ła. Gdyby nie pies, który co jakiś czas wy­bie­gał przede mnie i cze­kał, aż do niego doj­dzie­my, w ogóle za­po­mniał­bym, że nie idę sam. Nie zo­sta­wa­ła w tyle i nie na­rze­ka­ła nawet do mo­men­tu, kiedy sam po­czu­łem, że czas na po­stój. Po­nie­waż aku­rat prze­cho­dzi­li­śmy koło fun­da­men­tów sta­re­go domu, a po­wo­li już się ściem­nia­ło, to od­po­czy­nek był bar­dzo wska­za­ny. Za­mon­to­wa­łem sznur z pusz­ka­mi w miej­scach, gdzie ziały dziu­ry, po czym usia­dłem na czymś, co kie­dyś naj­pew­niej było fo­te­lem. Dzie­siąt­ka też usia­dła, a zaraz potem Sza­kal uło­żył się u jej stóp. Lu­bi­łem ciszę, jako że nie ist­niał pięk­niej­szy dźwięk na Ziemi, ale po­wo­li za­czy­na­ła mnie mę­czyć w to­wa­rzy­stwie. 

– Nie cie­ka­wi cię, dokąd idzie­my? – spy­ta­łem, spraw­dza­jąc ka­ra­bin.

– Nie – od­po­wie­dzia­ła.

Opar­łem broń o pod­ło­kiet­nik fo­te­la i uło­ży­łem się wy­god­nie. Gdzieś da­le­ko usły­sza­łem łopot pod­ry­wa­ją­ce­go się do lotu ptaka.

– Zmie­rza­my do Wą­wo­zu Krzy­ku.

Po twa­rzy Dzie­siąt­ki prze­biegł cień stra­chu, ale tylko przez chwi­lę. Od­chy­li­ła się w swoim fo­te­lu, ukry­wa­jąc się w mroku. Sza­kal po­ło­żył po sobie uszy.

– Dla­cze­go… – w jej gło­sie sły­chać było zde­ner­wo­wa­nie, więc od­chrząk­nę­ła. – Dla­cze­go tam?

– A czemu nie? – Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.

Nie usły­sza­łem od­po­wie­dzi.

 

***

 

Sie­dzą­cy przede mną męż­czy­zna za­mknął oczy. Na­zy­wał się Wilk i miano to ide­al­nie doń pa­so­wa­ło. Miał dłu­gie, czar­ne włosy za­wią­za­ne w kucyk, ostrzy­żo­ne krót­ko przy skro­niach. Jego oczy świe­ci­ły błę­ki­tem i prze­szy­wa­ły każ­de­go na wylot, zdra­dza­jąc nie­sa­mo­wi­tą in­te­li­gen­cję i wro­dzo­ną ostroż­ność. Za­kła­dał maskę obo­jęt­no­ści i po­gar­dy, ale w spoj­rze­niu do­strze­ga­łam ukry­tą wraż­li­wość. Wraż­li­wość, którą uwa­żał za ozna­kę sła­bo­ści, bo w Nowym Świe­cie nie było dla niej miej­sca.

Oso­bi­ście uwa­ża­łam tę nazwę za gro­te­sko­wą. Jaki nowy świat? Czyż­by za­miast gleby Zie­mię po­kry­wa­ły ostre ka­mie­nie? Czy w je­zio­rach, mo­rzach i oce­anach nie było wody? Czy od­dy­cha­li­śmy azo­tem? A może niebo miało barwę ciem­nej zie­le­ni, a znad ho­ry­zon­tu nie uno­si­ło się Słoń­ce? Je­dy­ne, co się zmie­ni­ło, to nasze wy­obra­że­nie o świe­cie. Zie­mia za­wsze po­zo­sta­wa­ła taka sama.

Ten sam Wilk, który wy­ba­wił mnie od śmier­ci, ten sam, który nadał mi imię Dzie­siąt­ka, nie wie­dząc nawet, jak bar­dzo to miano do mnie pa­so­wa­ło, teraz oznaj­mił, że zmie­rza­my do Wą­wo­zu Krzy­ku. Czemu ze wszyst­kich miejsc na świe­cie wy­brał wła­śnie to? Nie wie­dział, co się tam dzia­ło? A może wie­dział do­sko­na­le? Nie byłam pewna, która opcja prze­ra­ża­ła mnie bar­dziej. Wąwóz Krzy­ku nie brał swej nazwy zni­kąd.

Mia­łam świa­do­mość, że nijak nie od­wio­dę go od tego po­my­słu, chyba że zdra­dzi­ła­bym mu praw­dę, a na to nie mo­głam po­zwo­lić. Nie byłam pewna, czy był już go­to­wy. Zo­sta­ło mi tylko cicho po­dą­żyć za Wil­kiem, łu­dząc się, że wła­śnie tak po­win­no być.

 

***

 

Po tam­tej nocy Dzie­siąt­ka, z zu­peł­nie nie­wia­do­mych dla mnie przy­czyn, stała się bar­dziej otwar­ta i przy­stęp­na. Wy­da­wa­ło mi się, że i ona, i jej pies wy­glą­da­li le­piej. Oczy dziew­czyn­ki nie były już puste, nie się­ga­ły do in­ne­go świa­ta, od­bi­ja­ła się w nich za to de­ter­mi­na­cja. Ma­sze­ro­wa­ła spraw­niej, a jej mil­cze­nie zda­wa­ło się na­tu­ral­ne, nie­wy­mu­szo­ne. Sza­kal wciąż miał wy­sta­ją­ce żebra, ale sierść na­bra­ła zdrow­sze­go od­cie­nia i nie bie­gał już ze spusz­czo­ną głową. A to wszyst­ko od­mie­ni­ło się w ciągu jed­nej nocy.

– Dla­cze­go na­zy­wasz się Wilk? – spy­ta­ła mnie, gdy do­cho­dzi­ło po­łu­dnie. – Co z twoim praw­dzi­wym imie­niem?

– Prze­pa­dło, tak jak i wiele in­nych rze­czy. Kie­dyś oczy­wi­ście na­zy­wa­łem się ina­czej, ale po­rzu­ci­łem tamto miano, kiedy ucie­kłem z Grobu i do­łą­czy­łem do nie­zwy­kle krwa­wych na­jem­ni­ków. Stąd wła­śnie Wilk – groź­ny, ży­ją­cy z wa­ta­hą, ale rów­nież sa­mot­nie, gdy sy­tu­acja tego wy­ma­ga.

Dzie­siąt­ka spu­ści­ła głowę i za­czę­ła przy­glą­dać się swoim butom.

– Co to jest Grób? Ja­kieś mia­sto?

– Można tak po­wie­dzieć. Wi­dzisz, ży­li­śmy pod po­wierzch­nią, a wyj­ście znaj­do­wa­ło się nie w ścia­nie skały, jak w kryp­tach czy ja­ski­niach, ale była to jama w ziemi, ni­czym w ście­kach. W środ­ku nie mie­li­śmy zbyt wielu świa­teł i wszyst­ko wy­ko­pa­ne było ręcz­nie. Dosyć po­nu­re miej­sce, przy­zna­ję.

– Dla­te­go od­sze­dłeś? Bo było po­nu­ro?

Spo­kój w jej gło­sie spra­wiał, że słowa same wy­cho­dzi­ły mi z ust.

– Ucie­kłem, bo się tam du­si­łem. Nic tylko wspól­no­ta i wspól­no­ta. Nie można było nawet mru­gnąć, jeśli to za­szko­dzi­ło­by spo­łecz­no­ści.

„Czy ża­łu­jesz?”

– Gdy ucie­ka­łem, obie­ca­łem sobie, że nigdy nie obej­rzę się za sie­bie. I tak zro­bi­łem. Jeśli kto­kol­wiek spy­tał­by mnie, czy kie­dy­kol­wiek tego ża­ło­wa­łem, to bez wa­ha­nia od­po­wie­dział­bym: nie.

Po­nie­waż Dzie­siąt­ka o nic wię­cej nie spy­ta­ła, po­sta­no­wi­łem wy­ko­rzy­stać sy­tu­ację.

– Wtedy, kiedy pierw­szy raz się spo­tka­li­śmy, za­sy­py­wa­łaś groby. Na­le­ża­ły do two­ich ro­dzi­ców?

– Mało które dziec­ko ma teraz ro­dzi­ców, bo więk­szość jest ro­dzo­na z nie­na­wi­ści. To byli moi ochro­nia­rze. Albo ra­czej opie­ku­no­wie. Ta nazwa bar­dziej przy­pa­dła im do gustu.

– Nic dziw­ne­go. Ochro­nia­rze to dosyć ku­rio­zal­ne okre­śle­nie – skwi­to­wa­łem.

– Och, no wiesz. Je­stem córką króla Pół­no­cy i wła­śnie zmie­rza­łam do męża, któ­re­go dla mnie wy­brał – od­po­wie­dzia­ła z uśmie­chem i pu­ści­ła do mnie oko.

Po chwi­li oboje wy­buch­nę­li­śmy śmie­chem. Ten dźwięk o dziwo oka­zał się cu­dow­niej­szy od ciszy.

W po­wol­nym ryt­mie mi­ja­ły ko­lej­ne dni, więc mój cel w końcu mu­siał zo­stać osią­gnię­ty. Było to dzie­sią­te­go dnia odkąd spo­tka­łem Dzie­siąt­kę. Nie­zły przy­pa­dek.

Naj­bar­dziej dzi­wi­ło mnie to, że po dro­dze nie na­po­tka­li­śmy żad­nych trud­no­ści. Żad­nych na­jem­ni­ków, dzi­kich zwie­rząt ani zwy­czaj­nych miesz­kań­ców. Po głęb­szym na­my­śle jed­nak, to wcale nie było aż tak oso­bli­we, jak się mogło wy­da­wać. Osta­tecz­nie końce świa­ta wła­śnie to do sie­bie mają – Zie­mia staje się pusta.

Je­dze­nie zna­le­zio­ne w domu cał­kiem do­brze na nas wpły­nę­ło, szcze­gól­nie cze­ko­la­da. Po­dróż oka­za­ła się być przy­jem­ną wy­pra­wą i nawet jeśli mo­głem zo­sta­wić gdzieś Dzie­siąt­kę i Sza­ka­la, to tego nie uczy­ni­łem.

Wąwóz Krzy­ków był ogrom­ną wyrwą mię­dzy dwoma czer­wo­ny­mi, mo­nu­men­tal­ny­mi ska­ła­mi i po­trze­bo­wa­łem chwi­li, żeby ogar­nąć cały wzro­kiem. Dzie­siąt­ka jed­nak bez słowa ru­szy­ła na­przód.

– Gdzie idziesz? – spy­ta­łem.

– Chcę zo­ba­czyć wię­cej – od­rze­kła, a jej głos był dzi­wacz­nie zimny.

Z każ­dym ko­lej­nym kro­kiem po­do­ba­ło mi się tam mniej, bo coś było nie w po­rząd­ku. Coś zło­wro­gie­go wi­sia­ło w po­wie­trzu. Czu­łem ciar­ki, cho­ciaż słoń­ce grza­ło nie­mi­ło­sier­nie.

Wąwóz cią­gnął się i cią­gnął, a czer­wo­ny pył osa­dzał się na wło­sach i ubra­niu, bez­ce­re­mo­nial­nie wcho­dził do gar­dła i płuc. W końcu, gdy po­my­śla­łem, że naj­wi­docz­niej ten wąwóz nie ma wyj­ścia, przed na­szy­mi ocza­mi uka­zał się wiel­kich roz­mia­rów bu­dy­nek. Zde­cy­do­wa­nie po­cho­dził sprzed apo­ka­lip­sy, ale trud­no było w to uwie­rzyć, wi­dząc oka­za­łe ścia­ny i nie­na­ru­szo­ny dach. Dzie­siąt­ka za­trzy­ma­ła się gwał­tow­nie.

– Nic się nie zmie­ni­ło, a tym­cza­sem wszyst­ko jest inne. Co my tu znowu ro­bi­my, Sza­kal? – szep­nę­ła ze łzami w oczach. Wy­tar­ła je szyb­ko ręką. – To przez ten cho­ler­ny pył.

– Dzie­siąt­ka, co się dzie­je? – spy­ta­łem, kła­dąc na jej ra­mie­niu dłoń.

– Nic… nic. Mu­si­my… mu­si­my stąd iść.

Ru­szy­li­śmy z po­wro­tem, jed­nak nie­wi­dzial­na siła za­czę­ła wpy­chać nas do bu­dyn­ku. Tra­fi­li­śmy w okno, roz­trza­sku­jąc je na mnó­stwo drob­nych i ostrych ka­wał­ków. Jeden wbił mi się w po­li­czek, nie­któ­re za­plą­ta­ły w ubra­nie.

– Prze­pra­szam, Wilku. Prze­pra­szam – wy­char­cza­ła dziew­czyn­ka, leżąc nie­opo­dal mnie. Krwa­wi­ła, ale nie mia­łem siły, aby się do niej do­czoł­gać.

– Nie mu­sisz… to nie twoja wina – pró­bo­wa­łem się uśmiech­nąć.

– Och, jak bar­dzo się my­lisz, mój sa­mot­ny Wilcz­ku – po­wie­dział ktoś, kogo nie zna­łem.

W na­szym kie­run­ku zmie­rzał wy­so­ki, blady męż­czy­zna z pi­sto­le­tem w ręku. Co się, do cho­le­ry, dzia­ło?

– Och, Dzie­sięć. Gdzie zgu­bi­łaś Czwór­kę i Szóst­kę? – spy­tał ak­sa­mit­nym gło­sem i po­chy­lił się nad dziew­czy­ną. De­li­kat­nie do­tknął lufą pi­sto­le­tu jej po­licz­ka. – Po­wi­nie­nem cię za to uka­rać, ale nie­ste­ty tym razem to za­da­nie przy­pad­nie komuś in­ne­mu.

– Zo­staw ją – roz­ka­za­łem hardo, ale po­nie­waż gar­dło wciąż mia­łem pełne pyłu, nie za­brzmia­ło to groź­nie.

Męż­czy­zna skie­ro­wał na mnie swą bladą, wy­mu­ska­ną twarz i prze­krzy­wił głowę.

– Ach, tak. Wilk o lwim sercu. Pra­wie nie­moż­li­we – skwi­to­wał, po czym usiadł na krze­śle na­prze­ciw­ko nas. Sza­kal, który wy­szedł z tego bez szwan­ku, po­drep­tał doń i usiadł u jego stóp.

– Ale dość z tymi fra­ze­sa­mi, przejdź­my do kon­kre­tów. Tak, wiem, że to dla cie­bie bar­dzo szo­ku­ją­ce i tak dalej, bla, bla, bla, dla­te­go po­zwól, że coś ci wy­ja­śnię. Ja­kimś cudem w końcu udało mi się cie­bie tu ścią­gnąć. Jest to o tyle ważne, że na­resz­cie do­wiesz się praw­dy. Nic, co teraz wi­dzisz, nie jest praw­dzi­we  – wy­szep­tał z re­ki­nim uśmie­chem.

– To nie tak… – wtrą­ci­ła dziew­czyn­ka.

– Bła­gam, Dzie­sięć, choć raz się, kurwa, za­mknij. To w końcu twoja wina. Ale wra­ca­jąc. To wszyst­ko sen albo ra­czej kosz­mar, w któ­rym tkwisz już czter­dzie­ści lat.

– Co?

My­śla­łem, że zaraz łeb mi pęk­nie.

– Po­myśl – pa­mię­tasz życie sprzed apo­ka­lip­sy, a to po­win­no być ra­czej nie­moż­li­we, praw­da? Dla­cze­go wszyst­ko było dla cie­bie takie łatwe? Dla­cze­go nie cier­pisz na cho­ro­bę po­pro­mien­ną? Dla­cze­go wciąż dy­chasz? I kto, do cho­le­ry, gada cały czas w two­jej gło­wie?

– Nie słu­chaj go…

– Jak zwy­kle nie po­tra­fisz się za­mknąć! ― wy­krzyk­nął z sza­leń­stwem w oczach i za­czął szyb­ko po­cie­rać dłoń­mi o włosy. – Po­ka­żę ci coś, Wilcz­ku! – dodał i wy­strze­lił z pi­sto­le­tu w Dzie­siąt­kę.

Z gar­dła wy­darł mi się krzyk. W akom­pa­nia­men­cie obłą­ka­ne­go śmie­chu męż­czy­zny wsta­łem z tru­dem i pod­bie­głem do Dzie­siąt­ki. Jed­nak z jej rany nie le­cia­ła krew, na jej twa­rzy nie za­stygł wyraz ago­nii. Jej oczy nawet nie spoj­rza­ły na dziu­rę po kuli.

– To nie sen. To so­lip­sy­stycz­ne wy­obra­że­nie świa­ta – wy­du­si­ła z sie­bie cicho.

– Nic nie ist­nie­je. – Męż­czy­zna pod­niósł broń. – Nawet jeśli coś ist­nie­je, nikt nie może o tym wie­dzieć. – Za­ła­do­wał. – Nawet jeśli ktoś by wie­dział, nie mógł­by o tym po­wie­dzieć. – Od­bez­pie­czył. – Ups, zła­ma­łem za­sa­dę.

Chwy­ci­łem twarz dziew­czyn­ki w dło­nie i spoj­rza­łem jej głę­bo­ko w oczy.

– Dzie­siąt­ka, o co cho­dzi? O czym on, do cho­le­ry ja­snej, gada?

– Numer wy­pa­lo­ny na mojej szyi, moje imię – Dzie­sięć – wiąże się z tym, że je­stem ofia­rą eks­pe­ry­men­tów. Ten idio­ta, Tony, nie kła­mie. Wszyst­ko, co wi­dzisz, jest ilu­zją – słowa wy­la­ty­wa­ły z jej ust ni­czym potok. Mó­wi­ła do mnie, ale jak gdyby do kogoś in­ne­go. – Wy­my­śli­łam dla sie­bie al­ter­na­tyw­ny świat, a moc uwol­nio­na przez eks­pe­ry­men­ty spra­wi­ła, że stał się rze­czy­wi­sty. Jed­nak za­miast raju po­wsta­ło pie­kło, które za­czę­ło wcią­gać inne obiek­ty. Tamci za­ko­pa­ni opie­ku­no­wie, to była Czwór­ka i Szóst­ka. Tra­fi­ła tu też Dwój­ka i Dzie­wiąt­ka. W końcu rów­nież Tony z tą okrop­ną imi­ta­cją ośrod­ka i wielu in­nych ludzi, włącz­nie z tobą. – Zła­pa­ła się za głowę. – Boże, to trwa już tyle lat. Kom­plet­nie nad tym nie pa­nu­ję. Je­stem Stwo­rzy­cie­lem za­ku­wa­ją­cym swe twory w kaj­da­ny. – Miała roz­bie­ga­ny wzrok, słaby głos. – Pro­szę, Wilku, strzel mi w głowę, tylko to może mnie zabić. Zabij mnie i skończ ten nie­koń­czą­cy się kosz­mar. – Łzy ście­ka­ły jej po po­licz­kach i ska­py­wa­ły na pierś.

Nagle usły­sza­łem dźwięk ude­rza­ją­cych o sie­bie dłoni. Od­wró­ci­łem się i uj­rza­łem klasz­czą­ce­go Tony’ego.

– Pięk­ny wy­stęp, Dzie­sią­tecz­ko, do­praw­dy, aż boli mnie serce. – Męż­czy­zna wy­pro­sto­wał się i przy­brał po­waż­ny wyraz twa­rzy. – Jak ją za­bi­jesz, to utknie­my tu na za­wsze, a ona zyska nad nami wła­dzę ab­so­lut­ną. Do­pó­ki „żyje” może je­dy­nie wcią­gać tu in­nych, a to i tak nie­świa­do­mie. Jed­nak kiedy „umrze” uwol­ni w sobie taką moc, że wcią­gnie w tę ilu­zję praw­dzi­wy świat, ze sobą jako bo­giem na czele. Mó­wiąc ko­lo­kwial­nie – zni­żył głos do szep­tu – za­bi­ja­jąc ją, ska­żesz całą ludz­kość na wiecz­ną ge­hen­nę.

– Co?! Tony to kłam­li­wa be­stia, tor­tu­ro­wał mnie, pro­wa­dził eks­pe­ry­men­ty. Wiem, że źle zro­bi­łam, ale czy to na­praw­dę takie dziw­ne, że osoba trzy­ma­na w klat­ce, z na­brzmia­ły­mi ży­ła­mi, prze­krwio­ny­mi ocza­mi i łusz­czą­cą się skórą, za­pra­gnę­ła wol­no­ści?

– Je­steś chora, Dzie­sięć. My tylko pró­bo­wa­li­śmy ci pomóc. Prze­stań kła­mać.

– Spo­koj­nie, mała. Zaraz wszyst­ko się skoń­czy – przy­rze­kłem, wyj­mu­jąc z ka­bu­ry pi­sto­let.

– Ależ je­steś na­iw­ny, Wilku. Roz­cza­ro­wa­łeś mnie ― po­wie­dział dziw­ny męż­czy­zna i wy­strze­lił do Sza­ka­la. W po­miesz­cze­niu roz­legł się ko­lej­ny huk i choć sam po­czu­łem gniew, na twa­rzy dziew­czyn­ki nie drgnął nawet jeden mię­sień.

– Wi­dzisz? Ona nic nie czuje. Jeśli kto­kol­wiek był kie­dyś w tym ośrod­ku tor­tu­ro­wa­ny, to ona była tym, kto trzy­mał nóż. Wiem, że masz tylko jeden po­cisk w ka­bu­rze. W kogo on trafi? Wy­bierz tak, żeby póź­niej nie ża­ło­wać.

W ciągu jed­nej krót­kiej chwi­li w Dzie­siąt­ce za­szła zmia­na. Oczy za­szły jej mgłą, twarz ścią­gnął wyraz sza­leń­stwa.

– Wilcz­ku, mogę zro­bić cię wład­cą wszyst­kie­go. Mogę dać ci, co tylko za­pra­gniesz. Wy­star­czy, że wy­strze­lisz. Czemu mają cię ob­cho­dzić inni? Kiedy to się li­czy­ło? No, dalej. Wiem, że tego chcesz. Każdy tego chce. Wła­dza jest okrop­na do­pó­ty, do­pó­ki się jej nie po­sma­ku­je.

Cisza była tak prze­raź­li­wa, że sły­sza­łem bicie wła­sne­go serca.

– Prze­cież wiem, że tego chcesz – sy­cza­ła mi pro­sto do ucha. – Zga­dza­łeś się już wcze­śniej. I nigdy ni­cze­go nie ża­ło­wa­łeś.

 

***

 

„Czy ża­łu­jesz?”

– Mój panie?  

Młody męż­czy­zna ock­nął się z le­tar­gu i po­wiódł wzro­kiem po moż­nych zgro­ma­dzo­nych w kom­na­cie.

– To wszyst­ko na dzi­siaj. Odejdź­cie – roz­ka­zał zmę­czo­nym gło­sem i prze­tarł oczy prze­gu­bem dłoni.

– Panie, czy wszyst­ko w po­rząd­ku?

Zbył sługę nie­dba­łym ru­chem ręki.

Nagle w dru­gim końcu sali do­strzegł małą, czer­wo­no­wło­są dziew­czyn­kę z psem u boku. Na szyi miała wy­pa­lo­ną licz­bę dzie­sięć. Wy­da­wa­ło mu się, że ją zna, ale nie po­tra­fił sobie przy­po­mnieć skąd. Znik­nę­ła, gdy tylko mru­gnął. Naj­wi­docz­niej znowu coś mu się przy­wi­dzia­ło. Miał zbyt wiele na gło­wie, aby teraz się tym przej­mo­wać.

Po­my­ślę o tym póź­niej. Tak… póź­niej.  

 

***

 

Czy ża­łu­jesz, mój Wilcz­ku? Nie? I do­brze. Nie żałuj. W końcu w tym świe­cie je­steś kró­lem, masz wła­dzę. W po­wie­ściach jest wielu bo­ha­te­rów, któ­rzy ostat­ni po­cisk wpa­ko­wa­li­by w swój łeb. Ty nigdy mnie za to nie za­wio­dłeś. Za­mknij oczy, prze­stań my­śleć. Żyj i daj umrzeć, tak? Kur­ty­na wresz­cie opa­dła – czas być be­stią.