Dziedzictwo żywiołów

Pytania i odpowiedzi Cz.1

Ludzie mnie pytają, jak do tego doszło… Więc głoszę im prawdę, jak bogowie mi kazali, opowiadam im o początku i końcu. O życiu i śmierci, o nadziei i stracie.

Tym, którzy nie rozumieją, dlaczego to się stało, staram się opowiedzieć jeszcze raz i spokojniej. A więc zacznijmy od nowa:

Na początku była jedna planeta, zwała się Chaos. Czym jest Chaos, pytacie? Chaos jest wszystkim, jest zniszczeniem oraz początkiem nowego życia. Ludzie na tej planecie byli niezwykle potężni oraz inteligentni. Ich tolerancja była ogromna, a ciekawość skutkowała odkryciami, o których się nie śniło. Planeta jest wielka, a nawet największa w galaktyce. Oj, ale to później. Jak na ogromny świat potrzebny jest porządek. Czyż nie? Planeta wybrała spośród swoich obywateli najsilniejszego, który stał się władcą Chaosu. Tak to właśnie on… Chaoso. Potężny władca, który był niesamowicie utalentowany i uwielbiany przez ludzkość zamieszkanej planety.

Lecz jak to jest w życiu, wkrótce zaczęły się rodzić pierwsze chore dzieci. Nikt nie rozumiał, jak do tego doszło. Ani magia. Ani żaden z żywioł nie pozwoliły na uleczenie nowych potomków planety.

Tak powstały pojedyncze żywioły, dzieci, które były chore i nie potrafiły władać więcej niż kilkoma żywiołami, a czasami nawet jednym.

Takie dzieci szybko zostały obiektem kpin rówieśników. Wkrótce zaczęło się rodzić coraz więcej takich ludzi i nikt nie wiedział, czym to jest spowodowane. Chaoso stwierdził, że nie chce takich „dziwadeł” na swej planecie, a znaczna większość go poparła. Wygnał wszystkich, którzy nie potrafili władać tyloma żywiołami, aby reprezentować chaos… I tak o to te „niepełnosprawne” dzieci zaludniły inne planety, na które natknęły się podczas wygnania. Postanowiły, że każdy żywioł powinien mieć własną planetę…

I tak o to powstały żywioły. Pytacie, co było dalej? Wszystkiego się dowiecie w swoim czasie. Zapraszam was do historii pełnej nadziei, krwi, płaczu, radości, sekretów oraz wielkiej przyjaźni… Historii, która pokazała wszystkim, że nadzieja potrafi wygrać nawet ze śmiercią.

2. Kobieta na Pustkowiu.

I o to ona, szła przez zniszczone ziemie. Jej kroki były niewinnie, tak lekkie, tak uwodzicielskie. Lecz gdyby ktoś spojrzał na ziemie, te ślady… Popękana ziemia, jakby ta piękność była niesamowicie ciężka.

Jej stopy były przepiękne, zadbane jak reszta jej skóry. Korzenie oplatały jej nagusieńkie ciało… Były tak piękne, tak brązowe, jak prastary dąb, który dominuję w najwspanialszych lasach Ashany.

Korzenne pnącza oplatały jej ciało, tworząc piękne łańcuchy na skórze. Zakrywały każde intymne miejsce, lecz jej zgrabny brzuch odsłonięty był w całości. Gdy tak szła uwodzicielskim krokiem, można było zaobserwować w jej pępku zielony kryształ, mieniący się pod każdym kątem.

Gdyby ktoś ją teraz zobaczył, pośród tych zniszczonych ruin pomyślałby “Co taka piękność robi na tym zniszczonym świecie!” lecz ona miała powód… Tak straszny, że ciężko go sobie wyobrazić.

Jej śliczne, Jasno-zielone, rozpuszczone włosy unosiły się wraz z pyłem, podczas każdego powiewu wiatru. Cerę miała jasną i nieskazitelnie czystą. Jej piękne zielone oczy patrzyły dumnie przed siebie i widać w nich było jej dominację… czy może potęgę?

Gdy wiatr przestawał wiać, kosmyk jej przepięknych włosów opadał jej na lewy kącik lekko różowych ust, nadając jej jeszcze większy wdzięk. Włosy miała do pasa, część z nich opadała na jej prawą pierś. Była przepięknej sylwetki niczym Venus. Zdecydowanie ideał kobiecości.

Kroczyła dumnie przed siebie, z każdym krokiem była coraz bardziej pewna swoich decyzji. Wiedziała, po co przybyła na te ruiny, wiedziała, czego pragnie, wiedziała, że będzie triumfować.

Nie była sama. parę kroków za nią szła jeszcze jedna dziewczyna, lecz w jej ruchach była coś dziwnego. Jak by zgnilizna otaczała miejsce, które dotknęła jej stopa. Była zdecydowanie młodsza od zielonowłosej piękności, wyglądała na szesnaście lat, choć kto wie, ile miała naprawdę.

Dziewczyna miała długie fioletowe włosy opadające na ramiona. Jej czarne usta wyglądały tak, jakby oblano je atramentem w kształt szyderczego uśmiechu, a w oczach miała szaleństwo. Te ciemnoniebieskie oczy miały w sobie coś, co mówiło, by zejść jej z drogi. Była ubrana w dość ciekawy, czarno-fioletowy pancerz. Górna cześć zbroi, nie miała rękawów, co odsłaniało jej wytatuowane, drobne ramiona. Już rzut oka na tatuaż doskonale ukazywał, czym on jest. Była to pajęczyna; czarna pajęczyna, która pokrywała całe ramiona. Nosiła poszarpane czarne rękawiczki nadające jej niesamowity urok, który kazał zwracać na nią uwagę.

Na plecach miała fioletowe ostrze. W rękojeści broni była widoczna wielka pajęczyna, a jakby ktoś się dokładnie przyjrzał, to zauważyłby żyjące w niej pająki, które schodziły na nici ciągnącej się po plecach.

Nie szła uwodzicielsko, lecz stanowczo i groźnie, a jej mina sugerowała, że jest w stanie zabić… ba! zniszczyć wszystko na drodze, byle dojść do celu!

-Pasti! Rusz się szybciej. Nie mam zamiaru szukać tego posągu całą noc! – Zielonowłosa piękność odwróciła głowę, gdy wymówiła te słowa. Ich wzrok się spotkał…

– Mirato, gdzie ci się spieszy? – Pasti usiadła na kamieniu i podparła się dwiema dłońmi na ostrzu, które zdjęła z pleców. Patrzyła na Miratę z miną pełną skupienia.

– Nie mam czasu na twoje wygłupy – Mirato podeszła do siedzącej Pasti – Wstawaj albo zaraz będziesz miała gruz w płucach! – Wzrok Miraty mówił za siebie… ta złość i gracja zarazem.

– Dobra już księżniczko, uspokój się! – Pasti wstała, miecz zarzuciła na plecy.– I tak mam nadzieję, że się dziś z kimś jeszcze pobawię. – Dodała i wyruszyła przodem, zostawiając Miratę z tyłu.

Mirata ruszyła za nią, tocząc dalej rozmowę.

– Mam jednak nadzieję, że nie. Nie przyszłam tu zabijać, lecz po moc do zabijania!

– A Skąd wiesz, że Chaoso ci pomoże?

– Bo ja dostaję wszystko, co chce. Zapamiętaj.

– Tak z pewnością. – Pasti zaczęła się śmiać, lecz nie na długo. Włócznia przeleciała tuż koło jej lewego ucha. Mirata zdążyła kucnąć, unikając spotkania z bronią.

Ich wzrok spotkał się z sobą na ułamek sekundy po czym, wielki grom uderzył pod ich nogi, tworząc eksplozje. Masa pyłu wystrzeliła w górę. Wybuch był tak silny, że obie dziewczyny zostały odrzucone w tył.

-Pasti! Jesteś cała!? – Mirata zawołała, podnosząc się i rozglądając się poprzez pył. Podniosła rękę, a drobiny zaczęły wirować wokół jej dłoni, po czym powietrze stało się znów przejrzyste.

Niedaleko niej leżała nieprzytomna Pasti. Mirata szybko do niej podbiegła. Dziewczyna była poobijana oraz zakurzona, lecz nie odniosła dużych obrażeń. Może tylko uderzyła się w głowę przy upadku, co skończyło się lekką utratą przytomności.

– Gdzie jesteś! – Mirata podniosła się pełna gniewu. Rozglądała się na każdą stronę, Nagle zobaczyła w oddali błysk. Był to mało widoczny blask, lecz po paru sekundach dostrzegła nadciągającą błyskawice. Mocno uderzyła gołą stopą w ziemię. Około pięciu metrów przed nią, wyrósł ogromny filar, przyjmując potężny piorun na swoją powierzchnię. Powstał huk, a potem filar rozpadł się na kawałki.

Mirata szybko się rozejrzała i dostrzegła kolejny błysk tym razem z prawej strony. Zobaczyła wiązkę błyskawic znów lecącą w jej stronę. Zrobiła szybki ruch nogą w powietrzu. Z ziemi powstał ogromny głaz przypominający pięść. Nastąpił wybuch i masa kamienni wystrzeliła w górę. Mirata długo nie czekała i przystąpiła do kontrataku w stronę lecącej błyskawicy. Złożyła ręce na piersi, po czym tupnęła nogą w ziemie. Znów z ziemi wyrosła ogromna kolumna, która z wielką prędkością ruszyła w stronę kolejnego błysku. Znów nastąpił wybuch. Lecz tym razem filar się nie rozpadł i leciał dalej. Ostry jak brzytwa niszczył wszystko na swojej drodze.

Dziewczyna rozglądała się nerwowo, czekając na dalszy przebieg zdarzeń.

– Nieźle! Ale to za mało! – Za pleców Miraty dobiegł głos oraz dźwięk, który towarzyszy przy tworzeniu błyskawicy. Szybko się odwróciła, lecz nie zdołała uniknąć uderzenia gromem. Jej ciało poleciało wzdłuż zniszczonej alejki, po czym uderzyło o kamienną ścianę. Masa kurzu zmieszanego z piaskiem znów wzniosła się w powietrze.

– Hm i to tyle? – Powiedział młody chłopak z dumą, a jego ręce pokrywały jeszcze wyładowania elektryczne po błyskawicy. Był to Efertirio, Strażnik porządku. Jego zadaniem jest dopilnowanie, by nikt niepożądany nie kręcił się po zniszczonej planecie. Strażnicy porządków byli dobrze wyszkoleni i dzięki temu mieli moc dość potężną, by sobie poradzić z nieproszonymi gośćmi. Efertirio miał dwadzieścia sześć lat, ubrany był w żółto-niebieski pancerz, na którym znajdowały się małe akumulatory, umożliwiające mu dopływ stałego prądu. Stał dumnie na zniszczonym budynku, podpierając się na białej włóczni. Jego oczy patrzyły na miejsce upadku Miraty. Wręcz podziwiał, jak kurz oplata to miejsce. Zeskoczył z budynku i powolnym krokiem szedł do leżącej na boku Pasti. Zatrzymał się przy niej, a jego niebieskie oczy szybko zwróciły uwagę na ostrze leżące obok. Podniósł je… Pająki zaczęły mu wspinać się na rękę. Nie trzeba było długo czekać. Instynktownie je odrzucił. – Planeta trucizny albo ciemności – powiedział pod nosem, gdyż nagle zza jego pleców dobiegł dziwny dźwięk. Szybko się odwrócił, celując włócznią.

Kurz zaczął wirować. Wokół budynku, powietrze zrobiło się tak gęste, że nie można było oddychać. Efertirio szykował się na najgorsze. Wiedział, że jego przeciwnik jeszcze nie poległ, więc po prostu zasłonił oczy ręką i czekał.

– No, no, no – Dobiegł go głos zza pyłu, który wirował, tworząc małe tornada wokół budynków oraz oczywiście Miraty – Masz niezły tupet, by podnosić rękę na kobietę. – Z kurzu wyłoniła się Mirata. – Twój szef nakazał ci atakować każdego, kogo ledwo zobaczysz na tym terytorium? – Oparła rękę na biodrze, a za nią pył piaskowy wraz z kurzem zaczął uzupełniać całą przestrzeń.

– Mylisz się. Moje rozkazy polegają na przepędzeniu wszystkich z tej planety, nawet kobiety. – Wokół włóczni zaczęło się tworzyć napięcie elektryczne. – Wynoś się stąd i zabierz przyjaciółkę, zanim dostaniesz z czegoś mocniejszego! – Włócznia skierowała się wprost na Miratę.

– Grozisz mi? Chyba nie wiesz, z kim zadarłeś! – Burza piaskowa za pleców Miraty wystrzeliła w górę, tworząc ogromny strumień pyłu wznoszący się do nieba, na którym utworzyła się wielka piaszczysta chmura. – Pogrzebię cię żywcem! – Piaskowe niebo zaczęło sypać się niczym uszkodzony sufit. Filary piachu spadały z wielką szybkością a wraz z nim fragmenty gruzu oraz inne pyły i skamieniałości bo zniszczonych budynkach. Efertirio szybko zaczął się przemieszczać, pomiędzy spadającymi fragmentami chmury. Biegł między uliczkami. A piach zaczął zasypywać zarówno mu drogę jak i pozostałe ulice.

Mirata stała i uśmiechała się. Jej oczy kierowały piaskiem, który się nie kończył.

Strażnik biegł uliczkami. Co chwilę przed nim spadała nowa kolumna, tworząc pył, który powodował, że oczy nie mogły się skupić.

– Haha uciekaj, ile chcesz! Piasek i tak cię znajdzie!

Efertirio popatrzył na niebo, które było brązowe od piachu… Skręcił w prawą uliczkę, postanowił zrobić koło i uniemożliwić Miracie jego kontrolowanie. Przemierzył ostatnią uliczkę i widział już na wprost siebie dziewczynę, lecz i ona jego. Był to niezwykły widok. Niebo rozpadało się, a młody strażnik omijał zwinnie każdy głaz. Biegł… a wszystko wokół się niszczyło przez piasek.

– Żałosne!!! Powinieneś uciekać głupcze! – Mirata uderzyła ręką w budynek stojący przy niej… Nagle monumenty wokół strażnika zaczęły się walić, tworząc masę spadających w jego stronę gruzu. Radził sobie, był wysportowany, unikał głazy slalomem, niektóre nawet przeskakiwał. Wyciągnął przed siebie włócznie -Thunderia!- Wykrzyczał. Ogromna błyskawica wystrzeliła w stronę Miraty.

Mirata syknęła, otworzyła dłonie, po czym je zamknęła. Dwa bloki przed nią się nagle zawaliły, tarasując błyskawicy przejście. Usłyszała wybuch, gdy błyskawica trafiła w kupę gruzu.

– Sprytnie – Wypowiedziała pod nosem.

– Nie tak sprytne, jak to! – Efertirio stal na zniszczonym budynku, a wokół niego tańczyła burza wyładowań. Wyprostował włócznie. Kilkanaście małych piorunów wyleciało, lecąc nie w Miratę, lecz w stronę Pasti.

Mirata szybko podniosła fragmenty gruzu i rzuciła w stronę błyskawic, blokując ich uderzenie.

Kolejne błyskawice wybuchły obok jej nogi, co odrzuciło ją to w tył. Z nieba zaczęła spadać cała zawartość, uprzednio przez nią tam umieszczona. Upadając bowiem, Mirata straciła kontrolę nad piaskiem.

– Nie powinieneś mnie denerwować! – Oczy Miraty zabłysły gniewem – Eartohortere! – Z ziemi wyrosły dwie dłonie, które szybkim ruchem klasnęły, zgniatając wszystko, co było na ich drodze, Efertirio zdążył odskoczyć, wypuszczając kolejną błyskawicę. Lecz Mirata nie uciekła, stała w miejscu. Wyprostowała dłoń. Wokół jej pleców piasek zaczął tworzyć pancerz. Błyskawica uderzyła w jej otwartą dłoń, powodując wybuch. Ale ona stała niewzruszona w miejscu.

– Przecież to… – Efertirio był zaszokowany, tym co zobaczył. I to był jego błąd… Ostrze wbiło mu się w plecy po czym przebiło go na wylot. Upadł na kolana, po czym sturlał się, obijając się o resztki powstałego w walce gruzu.

– Żywioł ciemności, nie trucizny, śmieciu – Pasti stała na szczycie patrząc, jak ciało strażnika spada, obijając się o wszystko na drodze.

Mirata stała w miejscu i patrzyła na całą sytuację… Nie wiedziała bowiem … że będzie to takie ciężkie…

Pasti stała i patrzyła na Miratę, a jej ciemnofioletowe włosy zaczęły falować na wietrze.

– Chodź, to już niedaleko. – Odezwała się, po czym poszła wzdłuż zniszczeń.

3. Pytania i odpowiedzi Cz2.

Tak… Na początku był chaos. Potem narodziły się inne żywioły, ale to już wiecie. Minęło kilka tysięcy lat. Planety zamieszkały miliony, każdy świat miał swój unikalny klimat, a rodzący się na nich posiadali tylko jeden żywioł. Oczywiście zdarzało się, że kobieta żywiołu wody poślubiła mężczyznę z żywiołu ognia, urodziła im się córeczka o mocy wody. Wtedy rodzice decydowali się, jakie dać jej obywatelstwo. Zazwyczaj zależało od żywiołu dziecka. Skoro już ma żywioł ognia, niech się wychowuje na planecie ognia. A co jeśli bliźnięta mają różne żywioły? Hmm, to jest ciekawe pytanie, ale odpowiem na nie kiedy indziej. Kontynuujmy opowieść:

4. Mirateira Strong. Kobieta brudnych intencji.

Jej pełne imię brzmiało Mirateria Strong, co znaczyło inaczej tyle, co „Silna Ziemia”. Rodzice nadali jej imię po babci, która była silną i niezależną kobietą. Lecz nasza młoda dziedziczka nie lubiła swojego pełnego imienia. Wolała, gdy wołano do niej Mirata. Uważała, że tak jest po prostu ładniej. Mirata od dziecka była faktycznie silna i niezależna jak jej babcia… Nie lubiła pomagać ani nie rozumiała słowa „NIE”. Zawsze musiała dostać wszystko, co chciała. Czy rodzice ją rozpieszczali? Raczej nie, wręcz przeciwnie. Karcili ją za każdy błąd, który popełniła.

W wieku 16 lat Mirateria wyrosła na piękną kobietę o pięknych kształtach i już wtedy uwielbiała się chwalić swym ciałem. Wbrew woli rodziców często chodziła opleciona w korzeń. Lubiła bowiem, jak mężczyźni się o nią trudzili. Mirateria była w dwóch związkach i w obu przypadkach to ona skrzywdziła tę drugą połowę. Czasami wydawało się, że ona po prostu nigdy ich nie kochała, a lubiła brutalną zabawę i płacz swych ofiar. Młoda Mirata nawet dla małego braciszka była okrutną. Często go upokarzała i dawała mu do zrozumienia, że jest nikim. Na szczęście starszy brat Heta umiał pokazać Miracie gdzie jej miejsce. Nienawidziła go z całego serca. Rodzice zawsze go chwalili i się nim szczycili… Czasami uważała, że to ona dla rodziców jest samym problemem. Rodzice zginęli zabici przez bandytów, którzy włamali się do ich posiadłości. Mirata akurat wracała z do domu z miejsca, do którego zabroniono jej pójść, ale nigdy nie przejmowała się zakazami. Gdy wróciła, dom był zniszczony … ona sama była przerażona. Usłyszała płacz na górze, więc szybko pobiegła po schodach na górne piętro, gdzie w pokoju znalazła małego Terre, który płakał… Obok leżeli ich rodzice… Byli cali w krwi… Mirata upadła na kolana, Nigdy sobie nie wybaczyła, że ten raz ich nie posłuchała i nie została w domu. Rozejrzała się po pokoju. W kącie siedział cały w krwi Heta. „Próbował im pomóc” pomyślała. Wzrok Hety był przerażający… był taki… taki pusty… bez duszy…

Gdy Mirata skończyła 20 lat, uciekła z domu. Wiedziała, że jej moc rośnie, ale chciała potęgi większej, niż mogłaby sobie wyobrazić. Wuj, który pomagał rodzinie Strongów, uznał, że nie warto jej szukać. Mirata narobiła zbyt wiele szkód na planecie Ziemi. I oto ona… 24-latka. Samolubna, egoistyczna dziedziczka ziemi, która jest w stanie uznać śmierć rodziców i powiedzieć, że to dar dla jej potęgi… Mirateria Strong, władczyni ziemi oraz sługa Pana zniszczenia.