Zbawiciel

Krwi­ste pio­ru­ny roz­ry­wa­ły niebo jak starą szma­tę. Otwo­rzy­łem bu­tel­kę na­peł­nio­ną pierw­szo­rzęd­nym bimbrem i od­chy­li­łem głowę. Ze zgro­zą ob­ser­wo­wa­łem czer­wo­ne roz­dar­cia na fir­ma­men­cie, łap­czy­wie po­ły­ka­jąc przy tym zło­ci­sty płyn. Za­mla­ska­łem i wy­rzu­ci­łem puste na­czy­nie, które nie­mal na­tych­miast znik­nę­ło w za­spie śnie­gu. Teraz mróz jakby mniej szczy­pał w po­licz­ki, a ja ra­do­śnie i z pasją ude­rzy­łem bi­czem tuż obok ucha cią­gną­cej wóz ko­bie­ty. Uczy­ni­łem to nie dla­te­go, że je­cha­li­śmy zbyt wolno, lub zbo­czy­li­śmy z kursu. Zro­bi­łem to z czy­stej zło­śli­wo­ści, bę­dą­cej miłym do­dat­kiem do sma­ko­wi­te­go al­ko­ho­lu roz­grze­wa­ją­ce­go mój żo­łą­dek.

– Tylko głup­cy nie wie­rzą, że nie­ba­wem nie­bo­skłon runie na zie­mię – syk­nął mi do ucha bro­da­ty sta­rzec, któ­re­go mia­łem nie­przy­jem­ność na­zy­wać Mi­strzem.

– Nie śpisz już, Mi­strzu­niu? – wy­ce­dzi­łem przez za­ci­śnię­te zęby, nie ukry­wa­jąc iry­ta­cji. Spo­glą­da­jąc za sie­bie, za­uwa­ży­łem, że ten stary pier­do­ła zdą­żył już wy­gra­mo­lić się spod gru­bych futer i sapał teraz nad moją głową.

– Je­ste­śmy już pra­wie na miej­scu – stwier­dził sta­ru­szek, ba­da­jąc oko­li­cę za­mglo­nym wzro­kiem. – Za­trzy­maj wóz, dalej pój­dzie­my pie­szo.

Przez chwi­lę za­sta­na­wia­łem się, jakim spo­so­bem jest on w sta­nie oce­nić sy­tu­ację tymi swo­imi gni­ją­cy­mi ocza­mi, ale ta kwe­stia nie ob­cho­dzi­ła mnie wiel­ce, więc po­słusz­nie za­cią­gną­łem lejce i ze­sko­czy­łem z drew­nia­ne­go wózka. Kop­ną­łem ko­bie­tę w gruby zad i po­gro­zi­łem pal­cem, dając tym samym ostrze­że­nie, aby ni­g­dzie się nie ru­sza­ła. Oczy­wi­ście zro­bi­łem to dla czy­stej przy­jem­no­ści, a nie z obawy przed uciecz­ką ko­by­ły. Ogrom­ne bab­sko przez całe życie przy­mu­sza­ne było do cią­gnię­cia ob­cią­żo­nych wozów, a jej tłu­ste i na­brzmia­łe od alchemicznych ste­ry­dów łap­ska nie nada­wa­ły się do ni­cze­go in­ne­go. Za­szy­te nicią usta nie wy­ra­ża­ły żad­ne­go sprze­ci­wu, a oczy już od dawna nie oka­zy­wa­ły uczuć. Szcze­rze mó­wiąc, gdzieś w głębi mego serca tkwi­ła obawa, że bar­ba­rzyn­ka pew­ne­go dnia wy­rwie się z za­przę­gu i stra­tu­je mnie wiel­ki­mi jak pnie no­ga­mi, ale za nic w świe­cie nie mo­głem tego oka­zać. Zresz­tą, nigdy nie sły­sza­łem, aby ja­ka­kol­wiek ko­by­ła ule­gła po­ku­sie buntu, więc ten strach nie miał uza­sad­nie­nia.

– Nie za­po­mnij wziąć noszy – roz­ka­zał mój prze­ło­żo­ny. – Mogą nam być po­trzeb­ne.

– Oczy­wi­ście, Mi­strzu­niu. – Bez na­rze­ka­nia ścią­gną­łem za­wie­szo­ne na ha­kach u boku wózka, zro­bio­ne z dwóch kijów i sta­rej skóry nosze, choć praw­dę po­wie­dziaw­szy, nie mia­łem zie­lo­ne­go po­ję­cia, po co one nam po­trzeb­ne w spo­tka­niu z le­gen­dar­nym nad­czło­wie­kiem, który miał nas zba­wić. Może sta­rzec ze­mdle­je z wra­że­nia i bę­dzie trze­ba go nieść z po­wro­tem?

Nie­wie­le rze­czy na tym pa­do­le czer­wo­nych łez wzbu­dza­ło mą cie­ka­wość, ale sama myśl o spo­tka­niu z kimś, kto miał być wspa­nia­łym bo­ha­te­rem, który po­wstrzy­ma upa­dek nie­bo­skło­nu, po­wo­do­wa­ła coś w ro­dza­ju na­pię­cia i spę­dza­ła sen z po­wiek. Dla­te­go, w prze­ci­wień­stwie do sta­re­go pryka, nie zmru­ży­łem nawet oka pod­czas po­dró­ży. Wy­obra­ża­łem sobie nad­cho­dzą­cą kon­fron­ta­cję od mo­men­tu, kiedy to Mistrz otrzy­mał od Kręgu Oca­le­nia za­da­nie zna­le­zie­nia kan­dy­da­ta na na­sze­go zba­wi­cie­la. Spo­dzie­wa­łem się, że ujrzę pro­mie­niu­ją­cą bo­skim świa­tłem kwa­dra­to­wą twarz umię­śnio­ne­go he­ro­sa i już nigdy wię­cej nie po­czu­ję stra­chu. Ach, cóż to za wspa­nia­ła chwi­la zbli­ża­ła się nie­uchron­nie! Me serce za­czę­ło bić moc­niej.

Śnieg przy­jem­nie chrzę­ścił pod na­szy­mi bu­ta­mi, gdy zbli­ża­li­śmy się do sta­rej, gni­ją­cej chaty, oto­czo­nej że­la­znym pło­tem.

– To musi być tutaj – stwier­dził dzia­dy­ga, roz­wi­ja­jąc kart­kę pa­pie­ru z roz­ry­so­wa­ny­mi in­struk­cja­mi.

– Co ta­kie­go? – par­sk­ną­łem ze zdzi­wie­niem. – Je­steś pe­wien Mi­strzu­niu?

Sta­rzec w od­po­wie­dzi wbił mi drew­nia­ną laskę pod ło­pat­kę i kiw­nął głową na furt­kę. Wy­pro­sto­wa­łem się mi­mo­wol­nie i rzu­ci­łem Mi­strzo­wi spoj­rze­nie pełne jadu i nie­na­wi­ści. Jesz­cze na­dej­dzie dzień, kiedy za­tłu­kę cię na śmierć tą twoją la­secz­ką, po­my­śla­łem. Skie­ro­wa­łem wzrok na za­rdze­wia­ły łań­cuch spię­ty kłód­ką. Wła­ści­ciel do­mo­stwa naj­wy­raź­niej nie lubił gości i wolał być po­zo­sta­wio­ny w spo­ko­ju. Szarp­ną­łem bramą, ale na nie­wie­le się to zdało.

– Prze­ska­kuj – po­le­cił Mistrz, zanim zdą­ży­łem stwier­dzić, że wej­ście jest za­ba­ry­ka­do­wa­ne. Po­mi­mo nie­chę­ci, prze­rzu­ci­łem nosze na drugą stro­nę i wspią­łem się po me­ta­lo­wych prę­tach. Na szczę­ście ogro­dze­nie było nie­wy­so­kie, więc ma­newr ten nie kosz­to­wał mnie wiele wy­sił­ku. O dziwo, sta­rzec wdra­pał się zaraz za mną, lecz za­miast wy­lą­do­wać zgrab­nie na no­gach, runął w śnieg jak worek ziem­nia­ków. Cóż za wspa­nia­ły widok! Wy­szcze­rzy­łem zęby w uśmie­chu, czer­piąc nie­opi­sa­ną sa­tys­fak­cję z tej sceny. Po chwi­li jed­nak po­mo­głem dzia­dy­dze wstać, nie z li­to­ści, ale z czy­ste­go prag­ma­ty­zmu. Nie­ste­ty, choć trud­no to przy­znać nawet przed samym sobą, bez Mi­strza nie wie­dział­bym co po­cząć dalej.

Wrota do cha­łu­py nie zo­sta­ły za­mknię­te. Po wtar­gnię­ciu do sieni za­uwa­ży­łem drzwi pro­wa­dzą­ce głę­biej. Po ich otwar­ciu w moje noz­drza nie­mal na­tych­miast buch­nął odór rzy­go­win, al­ko­ho­lu i potu. Za­kry­łem usta sza­li­kiem i z de­spe­ra­cją od­wró­ci­łem się w stro­nę Mi­strza, mając na­dzie­ję, że ten wyda roz­kaz do od­wro­tu i jak naj­szyb­ciej opu­ści­my to za­po­mnia­ne przez bo­gi­nię miej­sce. Ku mo­je­mu wiel­kie­mu roz­cza­ro­wa­niu, Mi­strzu­nio nie tylko nie znie­chę­cił się, lecz wręcz prze­ciw­nie, na­brał ani­mu­szu i od­py­cha­jąc mnie, prze­kro­czył próg. Chcąc nie chcąc, po­stą­pi­łem za nim.

Widok, jaki uj­rza­łem w środ­ku, na­peł­niał nie tyle nie­sma­kiem i od­ra­zą, ile po­gar­dą i nie­na­wi­ścią. Jak ktoś mógł do­pro­wa­dzić wła­sne miesz­ka­nie do ta­kie­go stanu? Ścia­ny zostały oplu­te czar­ną fleg­mą. Na pod­ło­dze, na stole, na każ­dej półce i pó­łecz­ce wa­la­ły się puste bu­tel­ki po naj­tań­szych wi­nach. Nie­zli­czo­ne pa­ję­czy­ny i ogrom­ne war­stwy kurzu opla­ta­ły wszyst­kie moż­li­we za­kąt­ki. Po­środ­ku tego cha­osu stało łóżko, dry­fu­ją­ce po oce­anie syfu ni­czym stara łajba, a na nim gło­śno chra­pał pi­ja­ny do nie­przy­tom­no­ści męż­czy­zna. Spo­mię­dzy jego przetłuszczonych wło­sów wy­ra­sta­ły czy­ra­ki, go­to­we, by pęk­nąć w każ­dej chwi­li, wy­le­wa­jąc z sie­bie stru­mie­nie ropy. Jego czar­na jak smoła broda le­pi­ła się od resz­tek je­dze­nia.

– Chodź­my stąd, Mi­strzu – rze­kłem bła­gal­nie, za­po­mi­na­jąc o po­gar­dli­wym zdrob­nie­niu, jakim okre­śla­łem swo­je­go prze­ło­żo­ne­go. – Pew­nie po­my­li­li­śmy domy albo kar­to­graf coś po­pie­przył.

– Za­mknij ryj – wy­szep­tał ła­god­nie sta­rzec, nawet nie zwra­ca­jąc się w moją stro­nę. Wle­pił śle­pia w me­ne­la.

– O co cho­dzi, Mistrz… – nie do­koń­czy­łem, gdyż zo­sta­łem zdzie­lo­ny laską w twarz. Mój umysł nie poj­mo­wał, co tu się u licha dzia­ło.

– Tylko głup­cy nie wie­rzą, że nie­ba­wem nie­bo­skłon runie na zie­mię! – za­grzmiał sta­rzec, a chra­pa­nie do­bie­ga­ją­ce z łóżka mo­men­tal­nie usta­ło. Jed­nak le­żą­cy osob­nik nie drgnął nawet o cen­ty­metr, a jego oczy po­zo­sta­ły za­mknię­te. Lump prze­bu­dził się, ale udaje, że dalej śpi, po­my­śla­łem.

– Co za łajza… – rzu­ci­łem, lecz znów ude­rzył mnie sę­ka­ty kij, tym razem dużo moc­niej. Po­cie­ra­jąc zbo­la­ły po­li­czek, ob­ser­wo­wa­łem tę ku­rio­zal­ną sy­tu­ację.

– Nie mam pie­nię­dzy, żeby spła­cić dług, pa­no­wie. – Owło­sio­na głowa nagle pod­nio­sła się znad po­dusz­ki. Roz­trzę­sio­na ręka, ni­czym dziki wąż, wy­peł­zła spod koł­dry i chwy­ci­ła jedną z bu­te­lek. – Zo­staw­cie mnie w spo­ko­ju – wy­beł­ko­tał pijak i błyskawicznym ły­kiem po­chło­nął resz­tę al­ko­ho­lu, po czym opu­ścił łe­pe­ty­nę i znów za­czął gło­śno chra­pać.

– Dług? – Brwi Mi­strza ścią­gnę­ły się w za­my­śle, a ja ode­tchną­łem z ulgą, wi­dząc, że sta­ru­szek w końcu od­zy­sku­je zmy­sły.

– Ucie­kaj­my, zanim prze­siąk­nie­my tym smro­dem.

– Gdzie masz nosze? – wy­krzyk­nął w furii Mistrz, nie omiesz­kawszy przy oka­zji opluć mojej obi­tej gęby. – Za­pie­przaj po nie i to mi­giem! – Za­mach­nął się laską, a ja pierz­chłem czym prę­dzej, aby unik­nąć ko­lej­nych cio­sów.

Za­bra­łem nosze spod bramy i roz­wa­ża­łem, czy na­praw­dę ten głupi sta­ruch za­mie­rza dźwi­gać tę­gie­go, na wpół nie­przy­tom­ne­go, szar­pią­ce­go się w de­li­rium mo­czy­mor­dę. Wra­ca­jąc do po­ko­ju, mia­łem jesz­cze na­dzie­ję, że Mistrz zre­zy­gnu­je, gdy trze­ba bę­dzie god­ne­go po­li­to­wa­nia męż­czy­znę prze­no­sić nad ogro­dze­niem. Ry­chło po­rzu­ci­łem wiarę, że ta prze­szko­da po­krzy­żu­je nam plany, gdyż zo­ba­czy­łem, jak Mistrz pod­no­si z biur­ka pęk klu­czy. Jeden z nich za­pew­ne otwie­rał kłód­kę, stwier­dzi­łem ze smut­kiem. Nie po­zo­sta­ło więc nic in­ne­go, jak po­słusz­nie wy­ko­nać sza­lo­ny za­mysł obłą­ka­ne­go dzia­da.

– Na co nam ten śmieć, Mi­strzu­niu? – po­sta­no­wi­łem za­py­tać, gdy już upo­ra­li­śmy się z wrzu­ce­niem pi­ju­sa na wózek.

– Jaki śmieć? – za­py­tał ze spo­ko­jem sta­rzec, pra­wie nie zwra­ca­jąc na mnie uwagi.

– Jaki śmieć?! – wrza­sną­łem z całej siły, tak gło­śno, że nawet ko­by­ła się wzdry­gnę­ła, lekko bu­ja­jąc wozem – Czyś ty zu­peł­nie po­stra­dał zmy­sły stary de­bi­lu? Ten śmier­dzą­cy pijak, któ­re­go tar­mo­si­li­śmy przez ostat­nie pół go­dzi­ny! – sta­ną­łem przed Mi­strzem i za­ci­sną­łem pię­ści. Sta­ru­szek tylko za­śmiał się grom­ko i znów za­czął mnie igno­ro­wać.

– Wra­ca­my – po­wie­dział po chwi­li ni to do mnie, ni to do sie­bie.

– Mi­strzu­niu, chyba nie su­ge­ru­jesz, że ten czło­wiek jest tym, kogo szu­ka­my? – za­py­ta­łem w końcu, choć bar­dzo bałem się nad­cho­dzą­cej od­po­wie­dzi. Sta­rzec mil­czał. – Jak ktoś tak ża­ło­sny i brud­ny miał­by nam pomóc w walce z krwa­wą hordą? Prze­cież on nawet nie umie spro­stać co­dzien­nym za­da­niom, takim jak choć­by po­ran­ne mycie! Jak on ma sobie po­ra­dzić ze skle­pie­niem upa­da­ją­cym na nasze głowy? Jak on ma nas zba­wić, skoro nie zdo­łał zba­wić sa­me­go sie­bie?

– Eh… – wes­tchnął sta­rzec. – Nie zro­zu­miesz tego.

– A co tutaj ro­zu­mieć? Nikt nie bę­dzie miał za grosz sza­cun­ku dla tego wraka czło­wie­ka. Za­ło­żę się, że nawet jak­bym na niego na­szczał, to nie byłby w sta­nie nic z tym fak­tem po­cząć.

– Wi­dzisz, mój drogi chłop­cze. – Dzia­dy­ga wło­żył fajkę mię­dzy zęby. – Świat już tak jest skon­stru­owa­ny, że tylko prze­moc i brak li­to­ści wzbu­dza­ją re­spekt. Jedynie siła i twar­dy cha­rak­ter uła­twia­ją drogę przez życie. Brak skru­pu­łów i brak współ­czu­cia po­zwa­la nam za­sy­piać i wsta­wać każ­de­go dnia.

– Ba­na­ły, Mi­strzu­niu, do rze­czy.

– Hmm… – Sta­rzec za­cią­gnął się głę­bo­ko faj­ko­wym zie­lem – Wi­dzisz, ten śpią­cy męż­czy­zna ma pe­wien dar, któ­re­go mocy nie je­steś sobie w sta­nie wy­obra­zić. Gdy­byś czuł to, co on, już dawno skoń­czył­byś na strycz­ku. On sam za­pew­ne nie jest tego świa­dom, a nawet uważa ten swój dar za klą­twę, co po­nie­kąd jest praw­dą, jak widać po jego sta­nie. Otóż po­sia­da­jąc ten dar, nie spo­sób być sil­nym i szczę­śli­wym. Wręcz nie można robić nic in­ne­go, jak tylko uża­lać się nad sobą i ocze­ki­wać w cier­pie­niu na śmierć.

– Co to za dar, Mi­strzu­niu? – Moja złość po­wo­li za­mie­ni­ła się w cie­ka­wość.

– Ten dar, mój chłop­cze… – Mistrz wy­pu­ścił kłąb sza­re­go dymu, który po­le­ciał wy­so­ko aż pod po­prze­ci­na­ne czer­wo­ny­mi bruz­da­mi niebo. – To świa­do­mość. Świa­do­mość na temat praw­dzi­wej na­tu­ry rze­czy­wi­sto­ści.