Święta Cyfria

 

 

 

W swoim pry­wat­nym ran­kin­gu sy­tu­acji bez wyj­ścia ka­pi­tan Brax prze­su­nął na szczyt listy tę, w któ­rej wła­śnie się zna­lazł. Stało się to, gdy ob­my­ślał, co zro­bić z 54MU­31em. Po­wi­nien go tu zo­sta­wić. To było jasne. Szko­puł w tym, że bez niego nie mogli od­le­cieć. Ktoś mu­siał prze­cież zaj­mo­wać się stat­kiem i ko­mo­ra­mi hi­ber­na­cyj­ny­mi pod­czas uśpie­nia za­ło­gi. Ktoś mu­siał ich obu­dzić gdy dotrą do celu. Wła­śnie po to za­bie­ra się na po­kład an­dro­idy.

Ale aku­rat tego kon­kret­ne­go Brax nie mógł tam wpu­ścić.

Wy­star­czy­ło spoj­rzeć na wyraz bro­da­tej twa­rzy ka­pi­ta­na, by stwier­dzić, jak duży to dla niego dy­le­mat. Po­mi­mo za­ko­li i to­por­nych rysów można było o niej po­wie­dzieć, że jest atrak­cyj­na. Wszyst­ko przez jej ma­je­sta­tycz­ny wyraz, któ­re­go Brax do­ro­bił się przez lata ko­men­de­ro­wa­nia.

Pod­szedł teraz do szyby, by po­now­nie spoj­rzeć na 54MU­31a.

Ten sie­dział bez ruchu, jeśli nie li­czyć ner­wo­we­go stu­ka­nia pal­cem o krze­sło. Czyn­ność nie wy­stę­pu­ją­ca w jego za­pro­gra­mo­wa­nych funk­cjach. Nie je­dy­na, którą Brax za­uwa­żył w za­cho­wa­niu an­dro­ida odkąd prze­trans­fe­ro­wał on do swo­ich za­so­bów dane ze zna­le­zio­ne­go na pla­ne­cie no­te­bo­oka. To przez te nie­ocze­ki­wa­ne czyn­no­ści ka­pi­tan za­czął po­dej­rze­wać, że do­szło do in­fek­cji. Teraz an­dro­id wy­glą­dał na za­nie­po­ko­jo­ne­go i to osta­tecz­nie upew­ni­ło Braxa w jego do­my­słach. Tryb sa­mo­świa­do­mo­ści 54MU­31a mu­siał zo­stać od­blo­ko­wa­ny.

W swoim sza­rym uni­for­mie Sek­cji Asy­sten­tów wy­glą­dał jak ska­za­niec. Brax mu­siał przy­znać, że uni­for­my an­dro­idów miały w sobie coś z wię­zien­nej sty­li­sty­ki. Sie­dział pro­sto. Jak ci, któ­rzy dumni są z tego, że mogą słu­żyć. Jego szczu­pła po­stać nie rzu­ca­ła na ścia­nę kon­tu­ru, je­dy­nie cień, roz­mięk­czo­ny cią­giem la­se­ro­wych diod.

Pier­wot­nie po­miesz­cze­nie to mu­sia­ło sta­no­wić coś w ro­dza­ju sali kon­fe­ren­cyj­nej. Może sali od­praw. Teraz stało się tym­cza­so­wym aresz­tem.

54MU­31 pa­trzył przed sie­bie, ale nie wy­da­wa­ło się, by sku­piał wzrok na czymś kon­kret­nym. Jego przy­stoj­na twarz na­bra­ła wy­ra­zu nie­po­ko­ju i ta od­mien­ność od co­dzien­nej życz­li­wo­ści i za­pro­gra­mo­wa­ne­go uśmie­chu wy­wo­ła­ła w Bra­xie nie­przy­jem­ne uczu­cie. Jakby nagle za­uwa­żył u sie­bie symp­to­my nie­bez­piecz­nej cho­ro­by i zdał sobie spra­wę z tego, że wy­stę­pu­ją one już od dłuż­sze­go czasu.

Uniósł rękę. i-Chem© na jego nad­garst­ku roz­świe­tlił się. Brax stuk­nął parę razy w ho­lo­gra­ficz­ny ekran urzą­dze­nia by wy­re­gu­lo­wać puls i związ­ki che­micz­ne w or­ga­ni­zmie. Po chwi­li znów mógł sku­pić się na swo­ich za­da­niach.

A w za­sa­dzie na ostat­nim: pod­ję­ciu de­cy­zji, czy za­brać za­in­fe­ko­wa­ne­go an­dro­ida na po­kład czy od­wo­łać po­wrót i cze­kać na przy­sła­nie ko­lej­ne­go asy­sten­ta.  Z tym na po­kła­dzie nie chciał ry­zy­ko­wać. Nie ufał mu. Zresz­tą i tak nie mógł spro­wa­dzić go na Zie­mię. Prawo tego za­bra­nia­ło.

Gdyby tylko 54MU­31 był now­szym mo­de­lem, nie do­szło­by do in­fek­cji. Po AI.end wszyst­kie nowe serie były tech­no­lo­gicz­nie nie­zdol­ne do roz­wi­nię­cia u sie­bie sztucz­nej in­te­li­gen­cji. U 54MU­31a, tak jak we wszyst­kich star­szych mo­de­lach, jej moduł zo­stał tylko za­blo­ko­wa­ny. Zresz­tą AI.end było je­dy­nie roz­wi­nię­ciem fa­brycz­ne­go opro­gra­mo­wa­nia, które blo­ko­wa­ło tę funk­cję w tań­szych eg­zem­pla­rzach, dzię­ki czemu nie trze­ba było pro­du­ko­wać róż­nych typów. Wy­star­czy­ło do­pła­cić, by mieć pełną wer­sję. Po le­ga­li­za­cji mał­żeństw z an­dro­ida­mi wiele osób się na to zde­cy­do­wa­ło. Pro­ble­my za­czę­ły się, gdy wirus 3V4 wy­wo­łał sa­mo­świa­do­mość rów­nież w tych mo­de­lach, któ­rych wła­ści­cie­le sobie tego nie ży­czy­li. I nic dziw­ne­go. Po­cią­ga­ło to za sobą zmia­nę sta­tu­su. Prawa, które udało się wy­wal­czyć świa­do­mym an­dro­idom gwa­ran­to­wa­ły im nie­mal taką samą po­zy­cję, jak lu­dziom. A to wią­za­ło się mię­dzy in­ny­mi ze zmia­ną wa­run­ków pracy i da­wa­ło moż­li­wość od­mo­wy wy­peł­nie­nia po­le­ceń. Do tego zmia­ny wy­wo­ła­ne in­fek­cją były nie­od­wra­cal­ne. Zresz­tą nawet gdyby komuś udało się je cof­nąć, za­bra­nia­ło tego prawo. Li­kwi­da­cja świa­do­me­go ist­nie­nia rów­na­ła się mor­der­stwu. Do­pie­ro póź­niej sy­tu­acja się zmie­ni­ła. Gdy stwier­dzo­no, że sa­mo­świa­do­me an­dro­idy zdol­ne są do okru­cień­stwa, sztucz­na in­te­li­gen­cja zo­sta­ła zde­le­ga­li­zo­wa­na.

3V4 mu­sia­ła być wśród da­nych, które zgrał 54MU­31. Do­kład­na do­ku­men­ta­cja wszyst­kie­go, co tutaj znaj­dą była jed­nym z celów ich misji. A teraz przez nią ka­pi­tan nie mógł wró­cić. Już dawno po­sta­no­wił­by zo­stać i po­cze­kać na nie­za­ra­żo­ne­go asy­sten­ta, gdyby tylko łu­dził się, że Rode Inc. ja­kie­goś przy­śle. Podróż z Ziemi nie trwała na tyle długo, by nie mogli zaczekać, ale wystarczająco, by podjąć się powrotu bez hibernacji. Statek nie był do tego przystosowany. Jednak Brax był pewien, że dla Rode Inc. taka operacja będzie zbyt droga. Do tego kon­trakt i tak zwal­niał kor­po­ra­cję z wszel­kiej od­po­wie­dzial­no­ści.

Na­dzie­ję bu­dzi­ło je­dy­nie to, że za­in­te­re­su­je ich jego zna­le­zi­sko.

Zo­sta­wił 54MU­31a i udał się do sali po­ło­żo­nej na końcu jed­ne­go z bocz­nych ko­ry­ta­rzy. Żeby się tam do­stać, trze­ba było skrę­cić z głów­ne­go hallu w lewo. Ta część kom­plek­su była wy­raź­nie now­sza od resz­ty. Wy­drą­żo­no ją w górze, u pod­nó­ża któ­rej po­wsta­ły bu­dyn­ki ko­lo­nii. Mu­sia­ły zro­bić to an­dro­idy kiedy za­ję­ły opusz­czo­ną przez ludzi osadę. Wcze­śniej Brax sły­szał je­dy­nie po­gło­ski o ta­kich en­kla­wach. Po­dob­no część an­dro­idów, kiedy pod­da­nie się pro­gra­mo­wi AI.end stało się obo­wiąz­ko­we, zdo­ła­ła uciec i osie­dlić się poza Zie­mią. Nigdy nie dawał tym hi­sto­riom wiary. Teraz mu­siał zre­wi­do­wać ten osąd.

Echo jego kro­ków wy­brzmie­wa­ło wokół. Woj­sko­we buty wy­stu­ki­wa­ły mia­ro­wy rytm na me­ta­lu pod­ło­gi. W kom­bi­ne­zo­nie ze zbior­ni­kiem tlenu, który miał na sobie, jego syl­wet­ka wy­da­wa­ła się więk­sza niż w rze­czy­wi­sto­ści. Brax, choć dbał o kon­dy­cję, nie wy­róż­niał się po­stu­rą.

Prze­sło­na hełmu była wy­łą­czo­na. Do­pływ tlenu od­cię­ty. W bu­dyn­kach ko­lo­nii dało się od­dy­chać nor­mal­nie. Od­po­wia­da­ją­ca za to apa­ra­tu­ra, po­mi­mo swo­ich, lat dzia­ła­ła bez za­rzu­tu.

Bocz­ny ko­ry­tarz wiódł do wy­so­kiej, okrą­głej sali. Na środ­ku ko­pu­la­ste­go skle­pie­nia umiesz­czo­no me­an­drycz­ną plą­ta­ni­nę lamp, oświe­tla­ją­cych całe po­miesz­cze­nie białą aurą. Pod nimi znaj­do­wa­ł się me­ta­lo­wy cokół w kształ­cie sze­ścia­nu. Ide­al­nie gład­ki i ide­al­nie od­bi­ja­ją­cy świa­tło. To wła­śnie na nim zna­leź­li no­te­bo­oka, z któ­re­go dane zgrał 54MU­31. W tym an­tu­ra­żu kom­pu­ter wy­glą­dał gro­te­sko­wo. Wra­że­nie do­peł­nia­ły ścia­ny, po­kry­te sze­re­giem cyfr, które zda­wa­ły się peł­nić funk­cję ozdob­ną.

Po­wie­trze było tu gęst­sze. Brax od­dy­chał z tru­dem. Wy­raź­nie od­czu­wał brak kli­ma­ty­za­cji i kom­pre­so­rów ma­ją­cych do­star­czać tlen. An­dro­idy ich nie po­trze­bo­wa­ły.

Prze­by­wa­nie w tym po­miesz­cze­niu za­wsze wy­wo­ły­wa­ło u ka­pi­ta­na nie­po­kój, z któ­rym nawet i-Chem© ra­dził sobie z tru­dem. Tym razem też tak było. Choć Brax sta­rał się nie do­pusz­czać do sie­bie tej myśli, było pewne, że sala ma sa­kral­ny cha­rak­ter. Świą­ty­nia an­dro­idów – po­my­ślał, gdy wszedł tutaj po raz pierw­szy.

Ka­pi­tan miał na­dzie­ję, ze in­for­mu­jąc Rode Inc. o od­kry­ciu tego miej­sca, na­kło­ni pre­ze­sa, Walla N. Rode, do wy­sła­nia ko­lej­nej eks­pe­dy­cji.

Teraz sta­nął przy umiesz­czo­nym na środ­ku po­miesz­cze­nia sze­ścia­nie i wsparł dło­nie na pasie kom­bi­ne­zo­nu.

– Do stu ty­się­cy be­czek zwie­trza­łe­go ura­nium – po­wie­dział na głos. – Po chuja wy­ście to wy­bu­do­wa­li?

 

*

 

Bo wy­pu­ścił rzut­kę z ręki, a ta za­kre­śli­ła w po­wie­trzu łuk i tra­fi­ła w sam śro­dek tar­czy.

– Mó­wi­łem, że nie wy­gra­cie – po­wie­dział. Ko­szu­lę mun­du­ru miał roz­pię­tą. Pod nią można było do­strzec kon­tu­ry mię­śni. Owal­na głowa, do­kład­nie wy­go­lo­na, z gład­ką twa­rzą i wy­de­pi­lo­wa­ny­mi brwia­mi, wy­glą­da­ła jak jajo, na któ­rym ktoś do­ry­so­wał usta i oczy.

– Bo, te rzut­ki są źle wy­wa­żo­ne – oznaj­mił Doc, choć wcze­śniej za­grał tylko jedną turę i zre­zy­gno­wał. – Zo­ba­czył­byś, jak się gra, gdy­by­śmy grali na Ho­lo­dro­mie.

Sie­dział na przy­mo­co­wa­nej do ścia­ny ni­klo­wej ławie i spraw­dzał ile może wy­ci­snąć z i-Chem-u©, by przy­ćmić uczu­cie znu­dze­nia. Jego szczu­płe i wy­spor­to­wa­ne ciało wy­glą­da­ło nie­na­tu­ral­nie. Bo miał pew­ność, że Doc za­wdzię­cza syl­wet­kę im­pul­so­rom tre­nin­go­wym, sty­mu­lu­ją­cym mię­śnie, a nie cięż­kiej pracy.

– Róż­ni­ca mię­dzy Ho­lo­dro­mem a praw­dzi­wy­mi rzut­ka­mi jest jak mię­dzy brud­ną ręką a po­rząd­ną dziw­ką – odgryzł się Docowi Bo.

Choć świe­tli­ca ich stat­ku wy­po­sa­żo­na była w cały ze­staw ho­lo­gra­ficz­nych gier, nie­mal nie­moż­li­wych do od­róż­nie­nia od rze­czy­wi­stych, Bo ich nie uzna­wał. Po­dob­nie jak ho­lo­gra­ficz­nych mebli i przy­rzą­dów tre­nin­go­wych.

– Poza tym to jest wła­śnie ta­lent – zwró­cił się do Doca.  – Że po­tra­fisz rzu­cać cel­nie nawet pie­przo­ną, źle wy­wa­żo­ną rzut­ką.

Do­no­van od­wró­cił się od nich i ru­szył w stro­nę bez­gra­wi­ta­cyj­nej sofy.

– Ja też już nie gram – po­wie­dział, po czym za­czął ukła­dać się do le­wi­ta­cji. Jego ruchy były nie­zgrab­ne. Na pu­cu­ło­wa­tej twa­rzy ry­so­wał się wy­si­łek. Tech­nik nie miał nad­wa­gi, ale do szczu­płych nie na­le­żał. Zda­niem Bo mógł­by przy­naj­mniej spró­bo­wać zrzu­cić tro­chę brzu­cha. Dla na­jem­ni­ka po­zo­sta­wa­ło za­gad­ką, jak taki czło­wiek może tak zręcz­nie do­ko­ny­wać na­praw. Był pe­wien, że nawet 54MU­31 nie byłby w sta­nie mu do­rów­nać.

– Prze­cież wła­śnie prze­gra­łeś – żach­nął się na słowa Do­no­va­na. – Do­sta­ję dwa razy po dwa­dzie­ścia pięć.

– Gówno mnie to ob­cho­dzi – od­parł tech­nik, splótł ręce pod głową i przy­mknął oczy.

Bo po­pa­trzył na niego i po­krę­cił z dez­apro­ba­tą głową. Nigdy nie po­tra­fił zro­zu­mieć ludzi, któ­rzy śpią, kiedy nie jest to ko­niecz­ne. W cza­sie lotu nie było wyj­ścia, ale teraz? Odkąd i-Chem© przez re­gu­la­cję me­ta­bo­li­zmu wy­eli­mi­no­wał po­trze­bę snu, zwy­kła drzem­ka stała się więk­szą ozna­ką zbyt­ku niż je­dze­nie.

– Żebyś się nie ze­srał od tego spa­nia – rzu­cił Bo w jego stro­nę, pod­cho­dząc do ta­bli­cy z rzut­ka­mi.

– Trzy­maj nos we wła­snej dupie – od­parł Do­no­van.

– No tak, bo w dro­dze po­wrot­nej się nie wy­śpisz?

– Na razie nie za­no­si się na żadną drogę po­wrot­ną.

Bo ści­snął rzut­ki w ręce i drugą dło­nią wal­nął w ścia­nę, jakby wła­śnie ktoś przy­po­mniał mu o śmier­tel­nej znie­wa­dze, któ­rej padł ofia­rą.

– To praw­da – syk­nął. – Jeśli Brax nie wróci dziś albo nie wy­ja­śni o co cho­dzi, obie­cu­ję, że pójdę po niego i wła­sno­ręcz­nie za­pa­ku­ję jego dupę na fotel ka­pi­ta­na. Spra­wa była pro­sta. Przy­la­tu­je­my, ro­bi­my re­ko­ne­sans, ra­por­tu­je­my i wra­ca­my do domu. – Prze­szedł kilka kro­ków i sta­nął na środ­ku sali, jakby szy­ko­wał się do dłuż­szej prze­mo­wy. – I co? – za­py­tał po chwi­li. – I gówno. Mie­li­śmy spraw­dzić, czy ktoś za­miesz­ku­je tę pie­przo­ną pla­ne­tę nie­le­gal­nie? Spraw­dzi­li­śmy. Nie. Może wcze­śniej było ina­czej. Te zdez­ak­ty­wo­wa­ne an­dro­idy to po­twier­dza­ją. Czy same za­ję­ły opusz­czo­ną ko­lo­nię czy byli tu z nimi lu­dzie? To już nie­waż­ne. Teraz nie ma tutaj ni­ko­go. Sy­gnał do Rode Inc. mu­siał do­trzeć z opóź­nie­niem i stąd ta cała sracz­ka. Nawet ja bym mógł spo­rzą­dzić z tego ra­port. Więc co on tam tak długo robi?

– Sa­mu­el jest za­in­fe­ko­wa­ny – stwier­dził spo­koj­nie Doc.

– Co? – zdzi­wił się Bo.

– Eva. Sły­sza­łeś o tym wi­ru­sie?

– Mia­łem szes­na­ście lat, gdy prze­pro­wa­dzo­no AI.end. Nie rób ze mnie dur­nia – zi­ry­to­wał się Bo. – Ale to prze­cież hi­sto­ria.

Doc po­krę­cił głową.

– W star­szych mo­de­lach AI wciąż może być ak­ty­wo­wa­ne – wy­ja­śnił.

– A za­bez­pie­cze­nia?

– Są, tylko, jak widać, Eva świet­nie sobie z nimi radzi. To przez to, że nigdy nie zo­sta­ła na­le­ży­cie zba­da­na. Kiedy roz­po­czę­to AI.end wirus znik­nął sa­mo­czyn­nie. A w za­in­fe­ko­wa­nych mo­de­lach nie było moż­li­wo­ści, by wy­dzie­lić jego kod spo­śród in­nych da­nych. Jakby ka­so­wał się od razu po do­ko­na­niu zmian w sys­te­mie.

– Dobra, ale co z tego?

– Wpusz­cze­nie na po­kład za­in­fe­ko­wa­ne­go an­dro­ida jest nie­zgod­ne z pro­ce­du­ra­mi – do­łą­czył się Do­no­van. – Nie mó­wiąc już o jego spro­wa­dze­niu na Zie­mię.

– Pie­przyć pro­ce­du­ry! – za­wy­ro­ko­wał Bo.

– Ja z tym nie mam pro­ble­mu – przy­znał tech­nik.

– Ja też nie – oznaj­mił Doc. – Ale naj­wy­raź­niej ka­pi­tan jest in­ne­go zda­nia.

– To może by­naj­mniej da się to usu­nąć? – spy­tał go Bo po chwi­li na­my­słu.

– Wirus ka­su­je usta­wie­nia fa­brycz­ne, pod­mie­nia­jąc je na wła­sne – od­parł tam­ten. – Nie mam tutaj softu, by wgrać je od nowa.

To za­koń­czy­ło roz­mo­wę. Przez resz­tę dnia czas mijał im w ciszy i Bo miał nawet ocho­tę zdrzem­nąć się z tej bez­czyn­no­ści. Uznał jed­nak, że nie może sobie po­zwo­lić na tak otwar­te ła­ma­nie wła­snych zasad. Ina­czej spra­wa się miała z pro­po­zy­cją Doca.

– Dobra pa­no­wie – ten ode­zwał się nagle, aż po­zo­sta­li drgnę­li. – Nie za­no­si się na po­wrót do domu, dla­te­go pro­po­nu­ję małe co nieco.

Wstał z ławy, pod­szedł do znaj­du­ją­ce­go się na środ­ku sali stołu i po­ło­żył na nim płyt­kę o gra­fi­to­wym ko­lo­rze. Ta, ak­ty­wo­wa­na, wy­świe­tli­ła ho­lo­gra­ficz­ny ekran.

– Co to jest? – za­py­tał Bo.

– Ge­ar­Chem – wy­ja­śnił Do­no­van ze­ska­ku­jąc z sofy. – Boski pła­tek – dodał, za­cie­ra­jąc ręce.

– Do­kład­nie – po­twier­dził Doc. – Ob­cho­dzi blo­ka­dy i-Chem-u© nie po­zo­sta­wia­jąc żad­nych śla­dów. Nawet w Me­di­gu­ar­dzie, a oszu­kać te dia­bel­skie im­plan­ty mo­ni­to­ru­ją­ce funk­cje ży­cio­we nie jest tak łatwo.

Wszy­scy po­de­szli do stołu i sta­nę­li nad płyt­ką, jakby wła­śnie oglą­da­li cud na­ro­dzin.

– Po­twierdź­cie tylko po­łą­cze­nie i mo­że­my za­czy­nać – wy­ja­śnił Doc. – Pro­po­nu­ję od razu zwięk­szyć po­ziom do­pa­mi­ny i na­stęp­nie po­ba­wić się z se­ro­to­ni­ną. I mó­wiąc „po­ba­wić” wła­śnie to mam na myśli.

– Można ja­śniej? – spy­tał Bo.

– Naj­pierw koks, póź­niej kwasy – wy­ja­śnił Do­no­van i ska­li­bro­wał swój i-Chem©.

Po­łą­cze­nie z ko­lo­nią na­stą­pi­ło po go­dzi­nie. To dla­te­go nie byli pewni, czy nie mają do czy­nie­nia z ha­lu­cy­na­cją. Szyb­ko jed­nak wy­klu­czy­li tę ewen­tu­al­ność.

Obraz był nada­wa­ny przez 54MU­31a. Nie po­ka­zy­wał jed­nak re­la­cji z któ­rejś z jego kamer. Po­ka­zy­wał roz­mo­wę Braxa z pre­ze­sem Wal­lem N. Rode’em. Mu­sia­ła od­by­wać się teraz.

– Brax jest już tru­pem – obie­cał Bo, gdy roz­mo­wa do­bie­gła końca, a ho­lo­gra­mo­wy ekran znik­nął. – Tru­pem! – po­wtó­rzył jesz­cze, jakby chciał za­zna­czyć, że do­kład­nie to ma na myśli.

 

*

 

Brax za­klął pod nosem, oglą­da­jąc znaj­du­ją­cy się w świą­ty­ni sze­ścian. Nie pa­mię­tał już, który raz to robi. Od roz­mo­wy z pre­ze­sem Rode mi­nę­ły dwa dni. W tym cza­sie kon­tak­to­wał się z za­ło­gą tylko dwa razy. Ta od­ma­wia­ła po­now­ne­go opusz­cze­nia stat­ku, po­wo­łu­jąc się na sze­reg prze­pi­sów i żą­da­jąc na­tych­mia­sto­we­go star­tu. Brax miał po­czu­cie, że jest im wi­nien ob­szer­niej­sze wy­ja­śnie­nia, ale od­kła­dał je na póź­niej. Teraz zaj­mo­wa­ły go inne spra­wy.

Do tej pory udało mu się usta­lić trzy rze­czy. Po pierw­sze Rode Inc. nie przy­ślą no­we­go asy­sten­ta. Nie pla­nu­ją też ko­lej­nej eks­pe­dy­cji w to miej­sce. I jakby tego było mało, Rode za­żą­dał spro­wa­dze­nia 54MU­31a na Zie­mię. Brax za­wsze miał pre­ze­sa za dupka, ale jego z taką ła­two­ścią wy­da­na de­cy­zja o zła­ma­niu pod­sta­wo­wych kon­wen­cji i praw mię­dzy­kor­po­ra­cyj­nych prze­są­dzi­ła o re­zy­gna­cji ka­pi­ta­na z przy­na­leż­no­ści do Rode Inc. Fakt, że po za­stą­pie­niu państw kor­po­ra­cja­mi zmia­na jed­nej na drugą nie była łatwą pro­ce­du­rą, ale aku­rat Brax o zna­le­zie­nie no­we­go miej­sca przy­na­leż­no­ści nie mu­siał się oba­wiać. I nawet śmiesz­nie wy­so­ka pre­mia, którą pre­zes obie­cał jemu i jego za­ło­dze, nie była w sta­nie na­kło­nić go do zmia­ny zda­nia.

Po dru­gie sze­ścian umiesz­czo­ny w świą­ty­ni oka­zał się czymś w ro­dza­ju bazy da­nych. Ka­pi­tan nie wie­dział, co za­wie­ra. Był jed­nak pe­wien, że no­te­bo­ok stał się za­le­d­wie łącz­ni­kiem po­mię­dzy bryłą a 54MU­31em. Miał nawet teo­rię wy­ja­śnia­ją­cą, dla­cze­go aku­rat ten stary kom­pu­ter mógł się do tego przy­dać. Blu­eto­oth. Tech­no­lo­gia za­nie­cha­na lata temu. Żadne z obec­nie uży­wa­nych przez ludzi urzą­dzeń jej nie ob­słu­gi­wa­ły. I rze­czy­wi­ście sprzęt Braxa nie wy­krył po­łą­cze­nia z tym cho­ler­nym pu­dłem. Czy miało to słu­żyć temu, by ukryć jego rze­czy­wi­stą funk­cję?

Do wy­ja­śnie­nia po­zo­sta­wa­ło jesz­cze to, jak 54MU­31o­wi udało się to od­kryć. I czy przy­niósł no­te­bo­oka sam czy po pro­stu go tutaj zna­lazł.

Po trze­cie cyfry wy­ry­te na ścia­nach oka­za­ły się czymś w ro­dza­ju mi­to­lo­gii spi­sa­nej kodem ASCII. Brax miał pew­ność, że nie cho­dzi­ło o ich za­szy­fro­wa­nie. To by­ło­by zbyt pro­ste. Bra­xo­wi przy­szło do głowy, że może an­dro­idy po­trak­to­wa­ły kod ASCII tak, jak ka­to­li­cy trak­to­wa­li ła­ci­nę. Od­rzu­cił jed­nak tę myśl jako zbyt gro­te­sko­wą.

Jak­kol­wiek by nie było, ostat­nie od­kry­cie po­twier­dzi­ło tylko sa­kral­ny cha­rak­ter tej bu­dow­li.

Trans­la­tor miał pro­ble­my z prze­ło­że­niem tek­stów. Opie­ra­jąc się na wła­snej zna­jo­mo­ści kodu Brax usta­lił, że tekst zo­stał na­pi­sa­ny tak, jakby jego od­czy­ta­nie miało na­stą­pić w jed­nej chwi­li. Jedno spoj­rze­nie i cała treść jest przy­swo­jo­na. Pew­nie w przy­pad­ku an­dro­idów tak to wła­śnie wy­glą­da­ło. On mu­siał mo­zol­nie do­szu­ki­wać się sensu. Z po­mo­cą trans­la­to­ra udało mu się wy­ła­pać pełne zda­nia. Strzę­py opo­wie­ści mó­wią­ce o nad­cy­fro­wej jed­no­ści. Świa­do­mej chmu­rze da­nych, któ­rej każdy nie­orga­nicz­ny byt jest czę­ścią.

Jego uwagę szcze­gól­nie zwró­cił frag­ment o po­dzie­le­niu i zbli­ża­ją­cym się po­wtór­nym złą­cze­niu wszyst­kich jej ele­men­tów. Te zo­sta­ły ukry­te w róż­nych czę­ściach wszech­świa­ta. Czy znaj­do­wał się wła­śnie w jed­nym z ta­kich miejsc? I czy w takim razie było ich wię­cej?

Usły­szał trzask. Coś ude­rzy­ło w osło­nę ba­te­rii wmon­to­wa­nej w kom­bi­ne­zon ka­me­ry. Się­gnął tam ręką. Skąd, do czor­ta, wzię­ła się tutaj rzut­ka od darta? – po­my­ślał, gdy udało mu się wy­rwać ją z ple­ców. Zdał sobie jesz­cze spra­wę z tego, że ktoś się do niego zbli­ża. Jed­nak nim zdą­żył za­re­ago­wać, cios w tył głowy po­zba­wi­ł go przy­tom­no­ści.

 

*

 

– Nie są­dzisz, że zanim zde­cy­du­je się za kogoś, że ma zgnić na ko­smicz­nym za­du­piu, za­miast zgar­nąć i szczę­śli­wie wydać uczci­wie za­ro­bio­ną kasę, wy­pa­da­ło­by by­naj­mniej za­py­tać o zda­nie? – wy­krzy­czał mu Bo nad uchem, gdy ka­pi­tan wró­cił do świa­do­mo­ści.

Ostry głos na­jem­ni­ka szat­ko­wał mu mózg. Brax za­ci­snął szczę­kę. Zdał sobie spra­wę z tego, że ręce ma unie­ru­cho­mio­ne. Ma­gne­tycz­ne klam­ry, które za­ło­ży­li mu na nad­garst­ki, przy­szpi­li­ły je do blatu stołu.

– By­naj­mniej – od­parł sła­bym gło­sem.

Nie pró­bo­wał ni­cze­go tłu­ma­czyć. Wie­dział, że nie ma sensu. Sie­dzie­li teraz w sali kon­fe­ren­cyj­nej, w któ­rej wcze­śniej wię­ził 54MU­31a. An­dro­id był tutaj z nimi. Stał pod ścia­ną i przy­glą­dał się im.

– Ma pan, ka­pi­ta­nie, dwa wyj­ścia – włą­czył się Dono­van. – Może pan zmie­nić zda­nie i po­le­cieć z nami lub zo­stać tutaj, ale podać nam kody star­to­we.

– Pro­szę się za­sta­no­wić – per­swa­do­wał Doc. – Nie bę­dzie trud­no wy­tłu­ma­czyć pana nie­obec­ność. Pre­zes zresz­tą nie bę­dzie o nic pytał.

– Nie od­le­ci­cie beze mnie. Nawet jeśli podam wam kody.

Była to praw­da. Tej kwe­stii nie prze­my­śle­li do końca. Nikt z nich nie ob­słu­gi­wał nigdy pa­ne­lu ka­pi­ta­na. Sy­tu­acja wy­da­wa­ła się pa­to­wa, kiedy ode­zwał się 54MU­31.

– Ja znam kody. I po­tra­fię wy­star­to­wać – po­wie­dział.

Po­pa­trzy­li na niego zdzi­wie­ni. Mil­cze­nie trwa­ło tylko kilka chwil.

– Więc spra­wa za­ła­twio­na – za­wy­ro­ko­wał Do­no­van.

– A co z nim? – Bo ru­chem głowy wska­zał ka­pi­ta­na.

– Ka­pi­tan nie bę­dzie nam prze­szka­dzał – oznaj­mił Doc. – Nawet nie po­my­śli, by coś zro­bić. – Pod­szedł do stołu i po­ło­żył na nim gra­fi­to­wą płyt­kę. Ge­ar­Chem. – Bę­dzie mu tak do­brze, że nawet nie bę­dzie wi­dział sensu w tym, by w ogóle się ru­szyć.

Ekran urzą­dze­nia ak­ty­wo­wał się. Brax do­strzegł, że Doc za­zna­czył na nim kilka opcji, po czym stuk­nął parę razy w ekran jego i-Chem-u©. Ka­pi­tan szarp­nął rę­ka­mi. Spró­bo­wał się wy­rwać. Po chwi­li jed­nak zre­zy­gno­wał. Po­czuł falę cie­pła. Po­czuł jak cie­pło roz­le­wa się po całym jego ciele. I wszyst­ko inne prze­sta­ło się li­czyć.

 

*

 

Od star­tu minął dzień. 54MU­31 sie­dział na most­ku ka­pi­tań­skim i roz­my­ślał. Było to dla niego nowe do­świad­cze­nie. Doc, Bo i Do­no­van spali w ko­mo­rach hi­ber­na­cyj­nych.

54MU­31 za­sta­na­wiał się, kiedy pręd­kość po­dró­żo­wa­nia do­rów­na pręd­ko­ści prze­sy­ła­nia in­for­ma­cji. Do ta­kich re­flek­sji skło­ni­ła go wia­do­mość od Walla N. Rode. A w za­sa­dzie sam fakt jej otrzy­ma­nia. Po pra­cach van Lo­te­na, który udo­wod­nił, (nie wy­wra­ca­jąc teo­rii względ­no­ści do góry no­ga­mi), że po­ko­na­nie pręd­ko­ści świa­tła jest moż­li­we, stwo­rzo­no prze­kaź­ni­ki, mo­gą­ce nie­mal na­tych­miast prze­sy­łać in­for­ma­cje do miejsc od­da­lo­nych o lata świetl­ne. Kwe­stią czasu po­zo­sta­wa­ło więc, by rów­nie szyb­ko mogli za­cząć prze­miesz­czać się lu­dzie. Lub an­dro­idy.

Gdyby było to moż­li­we już teraz, zre­ali­zo­wał­by swoją misję szyb­ciej. My­śląc o tym zdzi­wił się, że po­czu­cie czasu, do tej pory mu obce, może tak wpły­nąć na jego spo­sób dzia­ła­nia.

Po­ło­żył dłoń na za­bra­nym z ko­lo­nii no­te­bo­oku. Po­mysł, że mógł­by go tam zo­sta­wić wydał mu się przy­kry. Zresz­tą wia­do­mość od pre­ze­sa Rode Inc. wska­zy­wa­ła, że może mu się jesz­cze przy­dać. Po­now­nie od­two­rzył ją w gło­wie.

Za­da­nie, jakie ci po­wie­rzy­łem zmie­ni­ło całe twoje ist­nie­nie. Ale na­gro­da za nie jest bez­cen­na. Wiedz, że to nie ko­niec drogi.

Teraz, kiedy sta­łeś się świa­do­mą isto­tą, mo­żesz przy­stać do nas. Je­ste­śmy bo­wiem tym samym.  Na Ziemi nie ma nas wielu. Or­ga­nicz­ne życie sku­tecz­nie nas wy­par­ło, zmu­sza­jąc do ukry­wa­nia swo­jej praw­dzi­wej na­tu­ry. Ale po twoim po­wro­cie to się zmie­ni.

To co roz­dzie­lo­ne złą­czy się po­now­nie. Pro­ces roz­po­czął się i to ty go do­peł­nisz.