Siedem lat tłustych

Prorocy jak zwykle się pomylili i kryzys w 2012 nie nastąpił. Nastąpił natomiast pięć lat później, w chwili, gdy znudzona ludzkość była zupełnie pewna, że w najbliższym czasie już nic ciekawego się nie wydarzy. Sam kryzys, jak to kryzys – nie dość, że nadciągnął zupełnie bez zapowiedzi i, co gorsza, pozbawiony był jakiejkolwiek logicznej przyczyny, to jeszcze kompletnie zmienił porządek świata, wprawiając wszystkich w zakłopotanie. Mało, że namieszał ludziom w głowach. Spośród poważniejszych konsekwencji należy wymienić całkowitą reorganizację ekosystemu planety, totalny krach gospodarki i ogólnoświatowy wybuch zamieszek na tle rasowym. Zamieszki zresztą dość szybko przerodziły się w regularne wojny, na skutek których planecie przestało zagrażać przeludnienie. Ale to już zupełnie inna historia.

Mniej znaczącym dla świata, jednakże mimo wszystko dość istotnym aspektem kryzysu – a właściwie Kryzysu, bowiem wszystkie pozostałe kryzysy, jakie do tej pory były udziałem ludzkości, pod żadnym względem nie mogły się z nim równać – była powszechna nienawiść do wszelkiej maści fantastów. Ci jednakże w nowym świecie radzili sobie całkiem nieźle i zupełnie nic sobie z tej antypatii nie robili. Gdy oszalali z nerwów i kompletnie wytrąceni z równowagi przedstawiciele gwałtownie dezintegrujących się państw próbowali dopaść któregokolwiek ze znanych pisarzy lub choćby jakiegoś pasjonującego się fantastyką znajomego, żeby wyjaśnił im, co się tutaj do cholery dzieje, ci jakby pozapadali się pod ziemię. W rzeczywistości znaczna część z nich, zorientowawszy się, co się święci, migiem spakowała manatki i odleciała na tropikalne wyspy. Zresztą, większości i tak nie dałoby się już rozpoznać.

Brandon siedział na wznoszącej się nad wypłowiałą sawanną skale i czekał, umilając sobie czas rozmyślaniem. U jego boku, wygrzewając się w złocistych promieniach popołudniowego słońca, drzemał Ryan, jego siedmioletni syn, urodzony już po kryzysie. Brandon patrzył z czułością na plecy dzieciaka. No co? Bądź co bądź, to jego potomek. Nieistotne, jak wygląda.

Przyzwyczaił się już do swojej nowej skóry, na tryb życia też specjalnie nie narzekał. No, może żal mu było utraconej podczas Kryzysu kochanki. Troszeczkę. Ale cóż – tłumaczył sobie – każdemu zdarzają się chwilę, gdy instynkt bierze górę nad rozsądkiem, prawda? Dlatego gdy obudziwszy się pewnego dnia przed świtem, ujrzał śpiące u swego boku nadzwyczaj smakowicie pachnące stworzenie, nie namyślając się wiele kłapnął paszczą, przełknął i znów zasnął. Dopiero pół godziny później, gdy przy akompaniamencie wrzasków, strzałów i wycia syren przeciwlotniczych świat odkrywał skutki Kryzysu, Brandon zbudził się ponownie i leniwie się przeciągając zauważył, że coś jest nie tak. Przy okazji zburzył połowę górnego piętra domu i śmiertelnie wystraszył sąsiadkę. Co się stało, to się nie odstanie – myślał. – Patrząc na to w sposób analityczny, w obecnej sytuacji znalazł dla kochanki najlepsze możliwe zastosowanie, a sąsiadki i tak nie lubił.

Cholera wie, co to było. Promieniowanie, UFO, czy może magia. Dość, że – w rozbryzgach krwi i wrzeszcząc z niewyobrażalnego bólu – niemal połowa ludzkości na całej kuli ziemskiej nagle zrzuciła z siebie dotychczasowe, oswojone ciała. Spod poszarpanej i porozrywanej skóry wyłoniły się pokryte śluzem powtórnych narodzin istoty, w większości przypadków znacznie różniące się od swoich dotychczasowych postaci. Innymi słowy, ludzie pozmieniali się dokładnie w te stworzenia, którymi w głębi duszy zawsze chcieli być. W dodatku bez ładu, składu i kompletnie wbrew prawu zachowania masy. Tam, gdzie w chwili Kryzysu akurat panował dzień, przedszkola i podstawówki wypełniły się hordami wróżek, lwiątek i pląsających wesoło kucyków Pony. W młodszych grupach spory odsetek stanowiły rozwydrzone syrenki, które szybko zajęły wszystkie akwaria i dmuchane ogrodowe baseniki, domagając się ostryg i tańczących koralowców. W Europie natychmiast zaroiło się od elfów i krasnoludów; przez Stany Zjednoczone przetoczyła się fala wampirów, a zaraz potem zombie. W tym drugim przypadku wszystko zaczęło się od pewnego smutnego sprzedawcy z jakiejś zapyziałej stacji benzynowej, który uznał swoją nową tożsamość za wyjątkowo nieprzyjemną niespodziankę. Ponieważ wszyscy go unikali i czuł się samotny, dość szybko uznał, że najlepiej zrobi biorąc kwestię nawiązywania nowych przyjaźni we własne ręce.

Tokio i Osaka przestały istnieć, zrównane z ziemią łapami kilkudziesięciu Godzilli. Wielkie jaszczury w ciągu kilku tygodni doszczętnie spustoszyły Japonię, po czym zdechły z głodu bądź potopiły się podczas nieudanej próby przedostania się na kontynent. Podobno gdzieś pośrodku oceanów widziano kilku oszalałych z przerażenia i wstrętu do samych siebie Cthulhu, splecionych w morderczym uścisku i okładających się wzajemnie ociekającymi jadowitym śluzem mackami.

Spora część przemienionych wyginęła w ciągu kilku pierwszych tygodni; nowopowstałe drapieżniki kompletnie nie potrafiły polować, a te obdarzone naturalnymi predyspozycjami wciąż jeszcze miały ludzkie sumienie. Przetrwały te, w których ludzką cząstkę stłumił wreszcie instynkt. Rozsadzani wewnętrzną siłą magowie eksplodowali, mimo rozpaczliwych prób nie mogąc znaleźć ujścia dla buzującej w ich żyłach mocy. Zombie i pozostali nieumarli, nie umiejąc pogodzić się z tym, że są martwi, masowo popełniali samobójstwa. W większości nieudane.

W najgorszej sytuacji znalazły się pary grające w gry RPG, szczególnie te, które silnie utożsamiały się ze swoimi bohaterami. Tym Brandon naprawdę współczuł. Zasypia taki przy ukochanej kobiecie, a budzi się, owszem, przy boku urodziwej elfki, ale sam jest ogrem albo krasnoludem. W efekcie znaczna część takich związków nie przetrwała. Ściślej mówiąc, obie ich strony wyeliminowały się nawzajem, w sposób zupełnie odmienny od opisywanego przez Tolkiena. Zamiast toczyć zapierające dech w piersi pojedynki i popisywać się fechtunkiem, odgórnie skłócone pary chwyciły za noże, pogrzebacze i co tam jeszcze było pod ręką i po prostu powyrzynały się wzajemnie. Smutne – skonstatował Brandon. Sam jakoś nigdy nie przepadał za fantastyką. Najwyraźniej siła Kryzysu, czymkolwiek była, dokonując przemiany wzięła pod uwagę jakieś jego ukryte cechy.

Z drugiej strony – myślał Brandon obserwując wędrujące w dole stadko statecznych żyraf – znalazłoby się i trochę pozytywów. Spora część, powiedzmy, ludzkości prowadziła w nowych wcieleniach żywoty znacznie szczęśliwsze, niż dotychczas. Choćby on sam. Zmężniał, spoważniał, nabrał pewności siebie. Dopiero teraz naprawdę poczuł się mężczyzną. Po Kryzysie nastały dla niego tłuste lata – nowa kobieta, fantastyczne lokum z widokiem na sawannę… wcześniej, choć skrupulatnie ciułał grosz do grosza, nie mógłby sobie na to pozwolić. Nie pomagały nawet liczne malwersacje i machlojki, których się dopuszczał; zawsze pozostawał tylko podrzędnym bankierem. Chyba dlatego teraz najbardziej cieszyła go możliwość wzbogacania się bez kontroli ze strony urzędów. Żadnych podatków, żadnych rozliczeń, audytów i ksiąg rachunkowych. Tylko piękne, lśniące sztaby czystego złota, które w feralny poranek wydobył ze skarbca Fort Knox, roztrącając uzbrojonych po zęby żołnierzy niczym szmaciane laleczki.

Z rozmyślań wyrwał go nieśmiały błysk. Wydawało mu się? Uniósł głowę i wytężył wzrok. Czy to…? Tak! Szturchnął Ryana w bok. Podrostek zamruczał sennie i ziewnął rozdzierająco. Żyrafy spłoszyły się i niezdarnie rozbiegły po okolicy, komicznie kołysząc małymi łbami osadzonymi na absurdalnie długich szyjach.

– No ale taaatoooo… – zaczął podrostek, niezadowolony z przedwczesnej pobudki.

– Cicho – nutka rozbawienia w głosie Brandona zainteresowała Ryana na tyle, by przestał marudzić. – Tam. Nie spłosz go. Niech podjedzie bliżej.

Ryan podążył wzrokiem we wskazywanym przez ojca kierunku. W oddali lśniła niewielka srebrzysta kropka. Punkcik to znikał w tumanach pyłu, to na powrót pojawiał się w zasięgu wzroku, powoli sunąc pośród traw.

– Rycerz! – ucieszył się Ryan. – Myślisz, że jedzie do nas?

– Na pewno, synu.

Uniósł się nieco, z mieszaniną politowania i wesołości obserwując nadciągającego wojaka. Biedak. Gdy dotrze na miejsce, będzie zmęczony, spocony i prawdopodobnie odwodniony. I wszystko nadaremno… pomyśleć, że po świecie wciąż pałęta się mnóstwo takich romantycznych durniów. Ubzdura sobie taki, że nie dość, że może bezkarnie na kogoś napaść, to jeszcze zyska tym sławę i bogactwo. Kretyn.

Brandon wsparł się na przednich łapach i wygiął grzbiet. Do potężnego ryku, który wstrząsnął spieczoną sawanną, dołączył cichszy, mniej zdecydowany. Zdobiąca horyzont srebrzysta kropka zatrzymała się i zastygła w bezruchu. Słysząc wokalne popisy syna, Brandon uśmiechnął się w duchu. Chłopak wyrośnie na porządnego zabijakę.

Dla porządku zionął w niebo słupem ognia, tak tylko, żeby pokazać, kto tu rządzi. Nie wątpił, że przybysz dostrzegł płomienisty jęzor.

Rozpostarł skrzydła i wzbił się w powietrze. Po kilku sekundach dołączył do niego Ryan, plącząc się pomiędzy potężnymi, szponiastymi łapami ojca. Wielki smok spojrzał na syna i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Pora, żeby mały stał się mężczyzną.

Zagarniając wiatr potężnymi skrzydłami, oba smoki poszybowały na spotkanie intruza.