W podróż

Być może jestem zbyt tępy i mało domyślny, ale nie zrozumiałem, autorze, co chciałeś w tym tekście przekazać czytelnikowi. Ja też lubię Szopena, gdy jestem w melancholijnym nastroju. Pozdrowienia.

Hmmm. Mam wrażenie, że Ziemia i reszta astronomii została wciśnięta na siłę, żeby nikt nie czepiał się braku fantastyki (ha! Przeliczyłeś się. ;-) ), a cały tekst opowiada o eutanazji. Po odłożeniu brzytwy Lema zostaje zwykła obyczajówka. Do tego mało zaskakująca.

Po prawej ― Ziemia. Widać kursujące pomiędzy nią a Marsem wahadłowce.

Jak długo trwa podróż takim wahadłowcem, skoro widać, na jakiej trasie kursują?

a ta nadal biegała w kółko, padając po dłuższym czasie.

Imiesłów współczesny oznacza, że obie czynności – bieganie i padanie – zachodzą jednocześnie. A to jakby mało możliwe.

Babska logika rządzi!

Jedna wielka, przegadana metafora odchodzenia. Ale nie trafiła do mnie, nie wzbudziła żadnych emocji. 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Cóż… Kupiłeś mnie tą muzyką. Nie znam się na muzyce klasycznej zupełnie, ale jestem wielkim fanem. I pewnie przez to, że puściłem sobie te utwory w tle tekst do mnie trafił. Podobał mi się klimat jaki się wytworzył. Pomysł również ciekawy (ja bym nawet stawiał, że proproczy). Element scifi wydaje mi się również pasować. A scifi i muzyka klasyczna to wręcz naturalne połączenie. :)

Wolność.

Chociaż uwielbiam szopenowskie nokturny (szczególnie w wykonaniu Yundiego – taki prosty ze mnie człowiek, że w tym wypadku podoba mi się czyste technicznie wykonanie, bez ingerencji wykonawcy w charakter utworu) i znam większość tych melodii praktycznie na pamięć, to jednak jestem zdania, że tekst powinien bronić się sam.

Kilka uwag:

“A jednak gdy widzę jak powstrzymują się, ich wymuszone uśmiechy.” – czegoś w tym zdaniu brakuje, albo jest za dużo (np niepotrzebne “gdy”? nie wiem, zgaduję)

“Jest siwy, resztki włosów zaczesał do tyłu, przygarbiony, a jego twarz pokrywa sieć zmarszczek, policzki ma obwisłe i wygląda bardzo smutno, z czym kontrastuje jego energiczne zachowanie i uśmiech, w który uwierzyć jest znacznie łatwiej niż w uśmiechy gości.” – długi, niestety nużący opis. Nie jestem też do końca przekonany czemu mistrz ceremonii dostał aż tyle uwagi. Czemu bohater zwraca na niego tak szczególną uwagę w tej chwili? Nie ma tutaj nikogo bliskiego? Wspomina przecież o nich (nawet miłość jego życia dostaje mniej miejsca – gdzieś są zachwiane proporcje).

Motyw sci-fi wydaje mi się doklejony przypadkowo. Równie dobrze mógłby to być tekst czysto obyczajowy, bez żadnych strat w treści. Brzytwa Ockhama mówi nie. Tekst stanowi w związku z tym dość prosty lirycznie obrazek, raczej bez fabuły. Może coś przeoczyłem.

Językowo jest według mnie z kolei dobrze, miejscami nawet ładnie – ale cała para jest marnowana na operowanie scenami-kliszami. Kilka wyrwanych z kontekstu zdań-chyba-klisz, żeby przedstawić mój punkt widzenia.

“W oddali lśnią gwiazdy, które od wieków wędrowcom wskazywały drogę.”

“ich wymuszone uśmiechy. Wyglądają jak pęknięta szyba.” (na pierwsze zdanie tekstu też kręcę nosem, ale mam wątpliwości co do jego kliszowatości)

“Patrzę w jej szkliste oczy, a potem całuję ją namiętnie.” – tutaj jeszcze “jej” i “ją” bardzo blisko siebie, ale to już moje nieuzasadnione czepialstwo.

Stąd jako scena “pożegnalna” wychodzi bardzo stereotypowo, nawet z otoczką sci-fi.

Powodzenia w pisaniu następnych tekstów!

Oglądałem wczoraj “Last cab to Darwin” – australijski film drogi o umierającym na raka żołądka taksówkażu jadącemu do miasta, gdzie będzie mógł dokonać eutanazji. Film był świetny, “W podróż” niestety świetne nie jest i to, jeszcze bardziej niestety, z dwóch względów. Utwór jest za krótki i zbyt schematyczny, żeby wzbudzić w czytelniku większe emocje, o empatyzowaniu z anonimowym, enigmatycznym bohaterem nie wspominając. Wątek fantastyczny jest zupełnie zbędny – szkoda, że nie skręciłeś w stronę prawdziwej fantastyki, i nie uczyniłes głównego bohatera doświadczonym kosmonautą powracającym na Ziemię, wprost w objęcia morderczej grawitacji, czy czegoś w tym rodzaju.

Podobała mi się narracja, niektóre porównania i próba zmierzenia się z trudnym tematem.

na emeryturze

Nie przekonało mnie, pełno takich prób w fantastyce, a Twoja, oprócz muzyki Chopena niestety niczym się nie wyróżnia.

Chciałem poczytać s-f, a tu… inne? Tak, jak Finkla zauważyła, Lem nie zawiesiłby na tym oka ;)

Czekam na coś w temacie gatunku :)

Z początku myślałem, że wchodzi ktoś, kto ma dokonać aktu eutanazji, a nie sam zainteresowany i do tego momentu się podobało:

Tak jak sobie życzyłem. Odpłynę z muzyką, którą kocham. Idę powoli patrząc na twarze, maski z przyklejonymi uśmiechami. Sam nie chcę płakać.

 Później niestety nic odkrywczego nie napisałeś. Nawet muzyka nie pomogła.

F.S

Choć przeczytałam bez większej przykrości, to nie mogę powiedzieć, że lektura sprawiła mi przyjemność. Ot, kolejna wizja możliwości odejścia na własnych warunkach, tym razem przy dźwiękach utworów Chopina.

W od­da­li lśnią gwiaz­dy, które od wie­ków wę­drow­com wska­zy­wa­ły drogę. Niech wska­żą i mi. – Niech wska­żą i mnie.

Pew­ne­go razu od­ciął kurze już głowę, a ta nadal bie­ga­ła w kółko… – Czy dobrze rozumiem, że odcięta już głowa biegała w kółko?

Proponuję: Pew­ne­go razu już od­ciął głowę kurze, a ta nadal bie­ga­ła w kółko…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Zgadzam się z przedpiścami, że cała ta podróż kosmiczna w mydelniczce została wciśnięta na siłę. Jest ona wyłącznie ozdobnikiem. W pewnym momencie łudziłem się, że to prawdziwe pożegnanie zdobywcy kosmosu, ale jednak nie – to faktycznie opowiadanie o eutanazji.

Ja krótko, muzyki niestety nie miałem sposobności sobie do tekstu puścić. Technicznie mi się podobało, językowo też. Scifi z muzyką klasyczną się komponuje i wiele filmów z tego korzysta. Tylko, że utwory są w film wkomponowane a tu musiałbym się oderwać od czytania szorta by sobie tę muzykę zaaplikować. I cieszę się, że tego nie zrobiłem bo opisana scena to taki schemat mało ciekawy. Ładnie napisany ale mało ciekawy. Próba poruszenia ważnego tematu. Ale za krótka. Kilka zdań nie wystarczy by skonfrontować Boga z bólem i eutanazją ;) Pozdrawiam!

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)