Alicja jeszcze bardziej surrealistyczna część I

Część I

***

Śmierdziało kotem. Pluszowy, miękki zapach snuł się wśród paproci tak wyraźnie, iż wątpliwości nie mogło być co do kociego w owym miejscu bytowania. Ponadto Estherę zaczęło kręcić w nosie. Zaklęła. Nie dlatego że miała alergię na zapach tego zwierzęcia, nie dlatego też że nie lubiła kotów. Zareagowała tak, bo dokładnie wiedziała który z przedstawicieli tego gatunku wydzielał dziś ową pluszową woń i nie darzyła go ani krzytną sympatii. Jednak miała mu coś do przekazania, co przekazane zostać musiało i to niezwłocznie.

Przedarła się przez pióropusze paproci tytłając sobie pantofle błotem. Przywołała jednak na oblicze dumną i cokolwiek wredną minę, gdy tylko spostrzegła zwisający z grubego konaru ogon. Głośno kaszlnęła. Ogon nie drgnął nawet, dyndając stoicko i cynicznie nad jej głową. Kaszlnęła znów, rozkaszlała się na dobre krztusząc się własnym upokorzeniem.

Z konaru uniósł się leniwie kosmaty łepek i dwoje trójkątnych uszu.

– Chyba żeś się porządnie przeziębiła, Esthero del Coeur. Nie sadzaj tyłka na zimnym marmurze, dobrze ci radzę, w przeciwnym razie się przekręcisz.

– Wiadomość od Jej Miłości, najmiłościwiej nam panującej w dobrobycie i chwale.

Kot stanął na cztery łapy, przeciągnął się i wygiął grzbiet w łuk, a potem zadarłszy nogę ku niebu zaczął dystyngowanie lizać sobie zadek.

– Słucham uprzejmie. – mruknął.

Esthera z trudem opanowała trzęsące się ze złości ręce. Twarz też jej się trzęsła, pulchne policzki skakały na wszystkie strony. Rozwinęła różowy papier ozdobiony pięczęciami formowanymi w serca i podnosząc tubalnie głos, przeczytała:

– Jej Miłościwa Królewska Mość Coeur, władczyni tej krainy, której zamieszkali tu jak i tymaczasowo przebywający winni są bezwzględną miłość, szacunek oraz posłuch zawiadamia i rozkazuje aby w poniższej sprawie podwładny noszący miano Kota z Cheschire, rodzaju kociego, zaniechał bezwzględnie działań jakichkolwiek, zwłaszcza dywersyjnych i szkodliwych.

– Ja? A co ja mam z tym wspólnego? Zwłaszcza że nie mam pojęcia o żadnej sprawie. Ponadto, możesz to przekazać tej psychopatce, Esthero, jest wiele błędów w tym cyrografie.

– kot półuśmiechnął się drwiąco. – Czytaj dalej. – wrócił do lizania zadka.

– To już koniec. 

– Jak to? A gdzie jakiekolwek wyjaśnienie? Chyba że jest to sprawa tak jasna, że wyjaśnienia nie wymaga. Wówczas byłaby też sprawą wielkiej wagi – oczy kota zaczynały błyszczeć w dziwny sposób. – Sprawą w której namieszać chce Coeur osobiście, i w której moje łapki wywołałyby kataklizm. A więc nie potrzebuję wyjaśnień, sprawa objawi się sama niebawem. Podziękuj tej psychopatce że powiadomiła mnie o tym, rad jestem że o mnie pamiętała. A co do rozkazów i tym podobnych zwróć jej uwagę że popełniła zastraszającą ilość błędów. Na przykład przypisała mnie do rasy kociej. Oraz uznała za podwładnego. O ile wiem podwładnym można nazwać tylko istotę która mieszka lub tymczasowo przebywa w Krainie. Ja natomiast… No cóż. – To mówiąc kocisko uśmiechnęło się całym arsenałem kłów i zaczęło znikać. Jego sierść przezroczyściała, mgliła się tak, że kilka chwil później nad gałęzią wisiało tylko dwoje wielkich oczu i przerażający uzbrojony w zębiska uśmiech.

Esthera del Coeur zbladła i rzuciła się w krzewy paproci, aby jak najszybciej znaleźć się znów w jednej z czyściutkich rózowych komnat pałacu.

***

Coś lazło ścieżką. Tuptało jak nornica i podskakiwało jak zajączek. Machało rączkami na wszystkie strony. Wydawało piskliwe melodyjne odgłosy. Wydzielało właściwy pisklakom czyściutki zapach. Kot uniósł znów łepek. Tym razem skrócił gimnastykę do jednego przeciągnięcia, przysiadł i czekał ze sceptyczną ciekawością.

W końcu pisklak dotarł w zasięg jego wzroku i okazał się niedorosłą dziewczynką wetkniętą w falbaniastą niebieską sukienkę. Dziecko zadarło głowę i wgapiało się w niego okrągłymi oczkami, których źrenice zajmowały niemal całe miejsce przeznaczone na tęczówki.

– Aha, więc już wiemy skąd się tu wzięła. – mruknął do siebie kot.

– Niesamowite. – westchnęła. – Ty jesteś kotem. najprawdziwszym! Więc co z tobą jest nie tak?

– Zignoruję to pytanie, jako że obraziłaś mnie całkiem nieumyślnie.

Przycisnęła obie rączki do ust. 

– Przepraszam panie kocie, nie chciałam żeby tak to zabrzmiało… Oczywiście że wszystko z Tobą tak! Masz oczy,wąsy, nos, ogon i łapki. Wszystko na miejscu.

– Ja jestem Alicja Liddel. – dodała z przekonaniem.

Wszystko jedno, mogłabyś być równie dobrze kimkolwiek innym. A może nie? Może to ma ukryte znaczenie? – zastanowił się kot.

Nadal się w niego wgapiała, splótłszy teraz rączki na plecach.

– A Ty jak masz na imię kocie?

– Nie mam. Możesz mówić do mnie jak ci się podoba, byle z szacunkiem.

– Musisz mieć jakieś imię. Na pewno masz. Przypomnij sobie.

– Kot. Może być?

Zastanowiła się chwilę.

– Skąd pochodzisz?

– Z daleka. Pewnie z tak daleka jak ty. Wymyśl sobie skąd.

– Dobrze więc, jesteś Kotem z Cheschire! 

Kot wzdrygnął się, bo zgadła. Zaczynał wyczuwać w niej potencjał.

– Chyba się zgubiłam. Wiesz może dokąd prowadzi ta ścieżka?

– Dokąd tylko zechcesz. Wgłąb twojej podświadomości, tak sądzę.

– Nie wiem co to jest podświadomość, ale chętnie tamtędy pójdę. Jednak wiesz może dokąd trafię?

– Myślę że nawet ty jeszcze tego nie wiesz.

– Jednak chciałabym trafić dokądkolwiek. Dokąd jest stąd najbliżej?

– W tym kierunku zwykle mieszka Kapelusznik, a w tamtym Marcowy Zając. Obydwu z nich brak piątej klepki, więc wszystko jedno w którą stronę pójdziesz.

– Czy oni mogą być niebezpieczni? – wytrzeszczyła oczy jeszcze bardziej.

– Nawet jeśli, sama musisz się o tym przekonać, Alicjo Liddel.

To dziwne, ale kotu żal się zrbiło dziewczynki. Postanowił nie spuszczać z niej oka. Jednak część podróży musiała przebyć sama, toteż usmiechnął się szeroko. Za kilka chwil nad konarem drzewa wisiał już tylko ten złowrogi uśmiech i para ślepi.

Alicja wyglądała na wniebowziętą ale niezbyt zaskoczoną. Wreszcie koci uśmiech też zniknął. Stała tam jeszcze chwilę po czym ruszyła ścieżką w stronę domku Marcowego Zająca. Kto wie dlaczego wybrała tą właśnie drogę.

Na okrągłej polanie stał dziwacznie kolorowy domek. Nieopodal, pod drzewem rozstawione były krzesła i stół, ładnie nakryty jak do podwieczorku.

Przy owym stole spał głową w talerzu suseł. Wysoki człowiek w niezwykłym kapeluszu unosił w górę filiżankę wypełnioną z pewnośćią nie herbatą. Marcowy Zając, a był to niewątpliwie on, ze względu na dwoje zajęczych uszu, zauważywszy ją, zaproponował grzecznie:

– Może byś miała ochotę na troszeczkę wina?

Na upstrzonym plamami i dźwigającym istne pobojowisko stole było wszystko oprócz wina.

– Tak, tak, nie ma tu wina. – Zając nalał jej do filiżanki absyntu i usadził obok siebie. 

– Powinnaś mieć obcięte włosy. – zauważył Kapelusznik ni z tego ni z owego.

– To impertynencja tak się zwracać do gościa. 

– Masz rację. – stropił się nieco. – Nie wiedziałem że przyjdziesz, nie chciałem żebyś mnie widziała w tym stanie.

– W jakim stanie?

– Nieprzygotowanego! Zwłaszcza przy Tobie. 

Alicja miała ograniczone zdolności dziwienia się, zwłaszcza dzisiaj.

– Wróćmy do rozmowy. Czy właściwe jest odróżnianie rzeczywistości od halucynacji? – wtrącił Zając.

– Absolutnie nie.

– Czasem mi się to gubi. – zastanowiła się dziewczynka.

– To wszystko tkwi w twojej głowie! Nie ma sensu się nad tym zastanawiać!

– Nic nie jest prawdą. – stwierdził Kapelusznik.

– Którego dzisiaj mamy? – zapytał Suseł obudziwszy się na chwilkę.

– Czwartego. – odparła Alicja.

– Czy na pewno? Jestem już spóźniony. – Zając nalał Susłowi do pyszczka absyntu, po czym ten znów zasnął.

Kapelusznik potrząsnął zegarkiem. 

– Mówiłem że masło nie jest dobrą maścią na niedomagania zegarów.

– Widocznie były w nim okruchy. – odparł Zając.

Kapelusznik wpatrywał się w oczy Alicji z zastanowieniem. 

– Nic z tego nie rozumiem. – stwierdziła.

– Ani ja. – potwierdził.

– Co też za bzdury opowiadacie. – burknął Zając.

– Włączę muzykę! – Kapelusznik wyjął spod stołu konsolę i głośniki z których zaraz zadudniły hardteki.

Wszyscy zaczęli ruszać głową o rytmu.

– Życzysz sobie więcej herbaty?

– Z chcęcią. – odparła Alicja, a do jej filiżanki popłynął zielony płyn.

– Właściwie jak się tu znalazłaś?

– O, to bardzo długa historia. Najpierw spotkałam białlego królika, pobiegłam za nim i wtedy zaczęłam spadać, spadałam długo aż znalażłam się w okrągłej sali, były tam drzwi…

– Interesujące. – stwierdził Zając.

– Zjadłam ciastko z cukrem pudrem i wtedy…

– Czy puder był gorzki? – wtrącił Kapelusznik.

– Co to ma do rzeczy?

– Zaczęłam się zmniejszać i zwiększać, przez drzwi dostałam się do tej Krainy. Spotkałam gąsiennicę która paliła fajkę…

– O proszę. A wiesz może co było przedtem?

– Jak to przedtem?

– Mów dalej.

– Była powódź, spotkałam też kota z Cheschire, on wskazał mi drogę tutaj.

– Fascynująca podróż. Obawiam się że potrwa jeszcze jakiś czas.

– Jesteśmy więc jej częścią.

– Ja wcale nie śpię. – stwierdził Suseł.

Kapelusznik wpatrywał się w nią badawczo.

Na stół wskoczył kot, materializując się pospiesznie. 

– Chętnie bym jeszcze posłuchał tych bzdur, ale postanowiłem jednak się wtrącić. – rzekł.

– Znów pakujesz łapy w jakieś szemrane sprawy, Kocie?

– Obawiam się że wy również tym razem. Znów będę musiał narazić się na impertynencje ze strony naszej miłościwej psychopatki.

Zając nerwowo poruszył wąsami.

– Co masz na myśli?

Dłoń kapelusznika nalała absyntu na obrus. 

– Alicjo Liddel, czy mogłabyś proszę schować się do czajnika?

– Słucham? – oburzyła się.

Zając wpakował jej ciastko z pudrem do ust i zmniejszoną wepchnął do naczynia razem z milionem falbanek sukienki. Kapelusznik mrugnął do niej na znak że wszystko w porządku i zakrył pokrywką.

Akurat w porę, bo na stół, tuż przed nosem Susła spadł zapieczętowany formowaną w kształt serca pieczęcią list.

– No otwórzcie, na co czekacie. – mruknął Kot.

Kapelusznik sięgnął po papier, rozłamał pieczęć i zadeklamował:

– Jej Miłościwa Królewska Mość Coeur, władczyni tej krainy, której zamieszkali tu jak i tymaczasowo przebywający winni są bezwzględną miłość, szacunek oraz posłuch zawiadamia oraz zaprasza osobiście szanowną Alicję Liddel dziewczynkę rodzaju ludzkiego na partię krokieta oraz królewski poczęstunek. W terminie: niezwłocznie.

– Brzmi okrutnie, aż mnie dreszcz przeszedł. – wzdrygnął się Zając.

– Alicjo, możesz już wyjść. 

– Może lepiej jakby tam już została?

– Musi stawić czoło temu co następuje, tak czy owak. To ona tu decyduje, tak sądzę. – zauważył Kot.

Kapelusznik wyjął ją i postawił na stole. 

– To chyba dobrze, że królowa zaprasza mnie na partię krokieta?

– Skoro tak uważasz.

– Ta dziewczyna jest kompletnie pomylona! – mruknął Suseł.

– Koniec podwieczorku! – zakrzyknął zając i umknął do swojego domku, zatrzaskując drzwi. Suseł spał dalej, a Kapelusznik ze smutkiem przyjrzał się dziewczynce. Kot napił się absyntu z filiżanki Alicji.

– No, to chodźmy! – zawołała radośnie.

 

***

– Och witaj moje kochanie! – Królowa była wyższa od niej o głowę tylko za sprawą butów na platformie. Przyodziana była w kraciastą, czerwono białą suknię, w ręku trzymała długi kij zakończony ostrym zakrzywionym bagnetem. 

Ogród był pełen idealnie przyciętych krzewów i fontann z różowego marmuru. 

– Tak się cieszę że cię widzę. Jakaś ty ładniutka! Wprost do schrupania. O, jest i Kapelusznik.. Ależ zionie od ciebie alkoholem! Cudownie! O. – jej głos zmienił się w zimny i szorstki. – I Kot z Cheschire. Jak widzę nie zastosowałeś się do rozkazu. Wiesz chyba co za to grozi?

Kot uśmiechnął się pełnym arsenałem kłów. 

– Oczywiście, Coeur. Wiesz chyba gdzie mam twoje rozkazy?

Królowa zatrzęsła się ze złości, posłała Alicji słodki uśmiech i zakrzyknęła

– Skrócić go o głowę!

Natychmiast kilkoro czerwonobiałych strażników dopadło kota. Jednak za chwilę stanęli w konsternacji, bowiem w powietrzu unosiła się tylko kocia głowa z krwiożerczym uśmiechem.

– Zrobione, wasza miłość!

– Uhh, wy niedojdy! Precz! 

– Uwielbiam gdy się złościsz, Coeur. – wymruczał Kot z Cheschire.

Salwa śmiechu Królowej zabrzmiała jakby była wygenerowana z odtwarzacza. 

– Nie traćmy czasu, w przeciwnym razie nie dotrzemy do Wielkiego Finału!

– Co za farsa. – mruknął Kot.

W różnych, dość przypadkowych miejscach kwadratowego trawnika ustawiono czerwono lub biało ubranych graczy. Na środku pola stanowisko zajęła Królowa oraz dziewczynka usadzona na wysokim fotelu, co skutecznie pozbawiało ją możliwości ruchów w grze, bowiem mebel ów nie był ani trochę mobilny. Wszystkim wręczono oreż, w postaci długich szpikulców. 

– Na czym polega gra? – zapytała Alicja.

– Och, to bardzo proste. Należy nabić przeciwnika na szpikulec, tak aby nie uciekł. – odparła Królowa. 

Gronostaj zadął w trąbkę, co najwyraźniej oznaczało początek partii.

Dama w białym kołnierzyku została znokautowana ciosem pod żebra. Osunęła się na trawę.

– Kolej Białych! – oświadczył Gronostaj.

Wąsaty panicz z gracją wbił szpikulec w gardło młodzieńca w czerwonym kaftanie. 

– Jeden do jednego! Kolej Czerwonych!

Alicja napotkała spojrzenie Kapelusznika, który został ustawiony w drużynie Białych. 

– To Ty tutaj decydujesz, Alicjo. Nie zapominaj o tym. W gruncie rzeczy to tylko Twoja głowa. – szepnął.

Zając w białym surducie wygiął się w konwulsjach tuż obok, trafiony w kręgosłup.

– Chwileczkę! – dziewczynka zsunęła się z fotela. – Nie chcę grać w tą grę!

– Ryzykowne. – mruknął Kot, materializując się nieopodal. – Ale niegłupie.

– Jak to nie chcesz? – zdumiała się Coeur. – To najlepsza gra jaką znam!

– Wcale nie jest taka zabawna. 

– Niby dlaczego? Czyś ty postradała zmysły?

– To nie ulega wątpliwości. – stwierdził Kapelusznik w tej samej chwili gdy alicja stwierdziła: – Raczej wątpię.

Po chwili namysłu dodała jednak: - Pomimo iż ostatnio gubię się w rzeczywistości.

Ale tylko odrobinkę. – dopowiedział w myślach Kot, szczerze zafascynowany.

Konsternacja na twarzy Królowej powoli zmieniała się w szyderczy uśmiech.

– Jednak moi kochani – spomiędzy warg Coeur ukazał się rządek spiczastych zębów. – Wypadałoby skończyć partię.