Obudziłem się 3

– To było straszne – mówiła Lisa, żona Morley’a, która powitała ich w drzwiach – zachowywał się jak zombie, przestraszyłam się. Już chciałam wezwać pogotowie, ale mu przeszło.

– Na szczęście zobaczyła tylko końcówkę – zaśmiał się Morley.

– Słuchajcie – poważnym głosem zaczął Ben. – Jesteśmy w niebezpieczeństwie. Z jednej strony nie wiemy, jaki potencjał wyzwoliliśmy, a z drugiej zagrażają nam ludzie.

– Co ludzie mogą nam zrobić? – zapytała Lisa.

– To, co stworzyliśmy, byłoby doskonałą bronią. Zamiast zabijać wrogów wystarczy wyrzucić z nich świadomość i w to miejsce włożyć nową, odpowiednio spreparowaną. Jeśli to, co tu się stało, wyjdzie poza ten pokój, to najprawdopodobniej skończymy w stalowych bunkrach na Kamczatce. Przy czym dla bezpieczeństwa nasze dane personalne zostaną wymazane do sześciu pokoleń wstecz.

 Morley i Lisa popatrzyli po sobie.

– To co możemy teraz zrobić?

– Dwie rzeczy: najpierw znaleźć i zneutralizować to, co wykreowaliśmy, potem zniszczyć FD-323. Gdzie on jest?

 

Zeszli po schodach. Morley otworzył drzwi i Ben oniemiał z wrażenia. Laboratorium było wyposażone lepiej niż w Instytucie. Znajdowało się tu mnóstwo urządzeń, o których Ben nie miał pojęcia. FD-323 stał w centralnym miejscu. Wyglądem przypominał klasycznego, humanoidalnego robota, o przeźroczystej obudowie.

– Dlaczego świadomość z niego wyszła? – zapytał Morley.

– Prawdopodobnie dlatego, że nie zainstalowałem mu nanosensora.

– Co to jest?

– To odpowiednik naszych emocji. Żeby życie rozwijało się, natura wyposażyła wszystkie organizmy w potrzebę walki o przetrwanie. Tym mechanizmem są emocje, czyli strach przed śmiercią i pragnienie ekspansji. Początkowo dałem mu go, ale potem doszedłem do wniosku, że jak coś nie wyjdzie i trzeba będzie go zneutralizować, to zacznie walczył o życie, co może stać się tragiczne w skutkach. Widzisz, emocje, to takie małe oszustwo, jakiego natura dopuściła się w stosunku do nas. To właśnie one każą nam wierzyć, że jak opuścimy ciało to umrzemy i w ogóle kierują naszym myśleniem torami nie zawsze dla nas najlepszymi.

– Ale chyba w takim razie najlepszymi dla natury – zaśmiał się Morley. – Czyli gdyby FD-323 miał nanosensor, to bałby się, że jak wyjdzie ze swojego ciała to umrze?

– Prawdopodobnie tak, ale musimy to sprawdzić.

– Jak chcesz to zrobić?

– Bardzo prosto: zainstaluję mu nanosensor, a ty go odpalisz w swojej próżni i zobaczymy.

– Nie powiesz chyba, że chcecie… – zaczęła Lisa.

– Tak, to jest właśnie to, co musimy zrobić.

– Ale ja już więcej nie chcę…

– Słuchaj, sami nie znajdziemy tej świadomości. Jedyna nasza szansa to poprosić o pomoc FD-323.

 

Ben usiadł przed komputerem.

– Włącz go, a ja ściągnę nanosensor z serwera.

Morley przez chwilę wpatrywał się w seledynowy poblask generatora próżniowego. Po chwili przełączył na zasilanie wewnętrzne. Jednostajny szum przybrał na sile.

– Widzisz, dowodem na to, że moja teoria jest prawdziwa, jest to, że ta szafa sama się napędza. Zasilanie potrzebne jest tylko na początku. Potem mam energii więcej niż całe miasto mogłoby zużyć.

– Czy mówiłeś już o tym komuś?

– Nie, ale przygotowuję referat i publikację. W przyszłym miesiącu będę miał odczyt.

– Nie radziłbym ci się z tym spieszyć, bo to temat równie niebezpieczny jak mój FD-323.

Morley popatrzył na Bena.

– Chyba masz rację.

Przez dłuższą chwilę milczeli, zajęci swoimi zadaniami, po czym Morley zapytał:

– Czy nie byłeś w stanie przewidzieć, co może nastąpić po uruchomieniu FD-323?

– Brałem pod uwagę kilka możliwości. Ale nigdy bym nie przypuszczał, że może się wygenerować świadomość, która sama wyjdzie z tej puszki i jeszcze będzie atakować ludzi. Raczej skłonny byłem sądzić, że coś takiego byłoby jego końcem.

 

– Gotowe – powiedział Ben.

 

– Lisa, idź na górę! – zawołał Morley, przekrzykując szum generator. – Jakby się coś stało, to ktoś żywy musi zostać – zaśmiał się.

 

Przez chwilę nic się nie działo. Potem na monitorze zaczęły pojawiać się cyfry. Śledzili je z uwagą.

– To poziom, do którego udało mi się dojść w moim laboratorium – powiedział Ben, gdy liczba na wyświetlaczu stała się ośmiocyfrowa.

– Coś jak świadomość roślin – dodał Morley.

– Ale patrz jak szybko rośnie.

– Teraz to chyba świadomość owadów.

– Nie, już gadów.

Cyfry zaczęły się wydłużać.

– Przy sześćdziesięciu czterech zerach mamy człowieka – powiedział Ben. – Do ilu doszedłeś poprzednio?

– Nie wiem. Przy sześćdziesięciu zakręciło mi się w głowie i niczego już nie pamiętam, ale kamery pokazują, że maszyna szła jeszcze chwilę. Na szczęście ustawiłem tak, że każde kolejne dziesięć potwierdzałem ręcznie, czyli mogła dojść maksymalnie do siedemdziesięciu.

Oczy Bena powiększyły się.

– Z moich obliczeń wynika, że sześćdziesiąt pięć to maksimum?

– A co mogłoby się stać powyżej?

– Nie wiem, geniusz albo szaleniec.

– To dajmy mu sześćdziesiąt pięć. Niech będzie mądry.

 

Gdy cyfry przekroczyły sześćdziesiąt Morley poczuł, że oblewa go zimny pot.

– Mam nadzieję, że nic się nie stanie – powiedział.

– Jakby coś miało się stać, to już by się działo – odparł spokojnie Ben.

Przy sześćdziesięciu pięciu wyłączyli generator.

– I co teraz? – zapytał Morley.

– Nie wiem, musimy poczekać. Czy na twoim filmie FD-323 robi coś, czy się nie rusza?

– FD-323 nawet nie drgnął, tylko ja zachowuję się jak idiota.

Nagle maszyna poruszyła się.

– Czy słyszysz mnie? – zapytał Ben.

Nie było odpowiedzi, a robot wydawał się wykonywać jakieś niezdarne ruchy. Ben wziął klawiaturę.

– Może w ten sposób da się z nim pogadać.

Napisał kilka pytań, ale nie było reakcji. Wszedł do systemu i zaczął przeglądać logi. Ale nie znalazł nic poza wpisami dotyczącymi ruchu, jaki właśnie maszyna wykonywała.

– I jak wam idzie? – usłyszeli w głośnikach głos Lisy – widzę was na monitorze.

– Lepiej zrób kawę i coś do jedzenia, bo w brzuchach burczy! – krzyknął Morley.

Nagle w tych samych głośnikach pojawił się komputerowo generowany nieznajomy głos:

– Gdzie ja jestem?

– Czy mnie słyszysz? – Zapytał Ben.

– Gdzie ja jestem? – powtórzył ten sam głos.

– Czy mnie słyszysz? – Głos Bena drżał.

– Słyszę, gdzie jestem?

– Jesteś w laboratorium. Powiedz, co widzisz.

– Nic nie widzę. Dlaczego tu jestem? Wypuście mnie.

Robot nadal wykonywał nieskoordynowane ruchy.

– Spróbuj coś zobaczyć. Masz do tego wszystkie potrzebne urządzenia. Skoncentruj się – powiedział Ben.

– W jakim laboratorium jestem i dlaczego? Wypuście mnie! Policja!!!

Popatrzyli po sobie.

– Wygląda na to, że jakiś żywy człowiek wpadł nam do baniaka – szepnął Morley.

– Jak masz na imię? – zapytał Ben.

– Winny Blaire. Wypuście mnie.

– Poczekaj chwilę, sprawa jest trochę skomplikowana. Wypuścimy cię tak szybko, jak będzie to możliwe. A na razie powiedz nam gdzie mieszkasz.

– W Auckland City.

– Czy możesz podać adres i telefon?

– Mandara Road 41 Telefon. 54353455. Czy jestem więźniem, czy królikiem doświadczalnym?

– Ani jednym, ani drugim. Prosimy o trochę cierpliwości.

– Rozmawiaj z nim, a ja pójdę zadzwonić – szepnął Ben i wybiegł na górę. Wykręcił numer. Odebrała kobieta.

– Czy mogę rozmawiać z Winny Blairem? Tu Ron, kolega z dawnych lat.

– Kto? – zapytała kobieta.

– Ron Peterson – wymyślił na poczekaniu.

– Zaraz go zawołam.

– Hallo? – usłyszał męski głos.

– Czy to Winny?

– Tak, a kto mówi?

– Czy twój adres to  Mandara Road 41, Auckland City?

– Tak, a o co chodzi?

Ben odłożył słuchawkę.

Zbiegł po schodach.

– Winny! – zawołał.

– Poczekaj – powstrzymał go Morley, właśnie się uczymy kontrolować ruchy.

– Coś mi tu nie gra, dzwoniłem do niego i odebrał telefon.

– Kto?

– Winny Blaire jest w domu i właśnie z nim rozmawiałem.

– Jak to?

– Nie wiem, może ktoś podszył się pod niego.

– Tylko po co? A może ten nasz to podróba?

– Mam pewien pomysł: podłączmy go do telefonu, niech sam porozmawia.

– OK.

– Winny – zawołał Ben – słyszysz mnie.

– Tak, i słyszałem twoją rozmowę telefoniczną. Dzwoniłeś do mnie do domu. Tam jest ktoś, kto podszywa się pode mnie. Czy możecie mi powiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi?

– Prawdę mówiąc, sami nie wiemy – zaczął Ben – ale będziemy z tobą szczerzy. Otóż jesteśmy w laboratorium, gdzie dokonujemy pewnych eksperymentów i nagle okazało się, że tam, gdzie powinna wygenerować się syntetyczna świadomość, pojawiłeś się ty. Nie wiemy jak to się stało i próbujemy to wyjaśnić. Zadzwoniłem do ciebie do domu i okazało się, że Winny Blaire odebrał telefon i rozmawiałem z nim. Jak mam to rozumieć?

– Nie wiem, ale chyba to jakiś spisek przeciwko mnie. Ktoś odebrał mi tożsamość i nawet ciało.

– Czy jak wykręcę numer do ciebie, to możesz porozmawiać ze sobą?

– Najpierw chcę porozmawiać z żoną.

– Dobrze, ale pamiętaj, ona nie pozna twojego głosu, bo jest syntezowany przez komputer. Dlatego powiedz jej najpierw coś, co wiecie tylko wy, a czego nikt inny nie wie, żeby uwiarygodnić, że to ty.

Ben i wybrał numer i ustawił na głośne mówienie.

– Hallo? – Rozległ się kobiecy głos.

– Linda?

– Tak.

– To ja, twój mąż? Wiem, że mnie nie poznajesz po głosie, bo mówię przez komputer, ale muszę powiedzieć ci coś bardzo ważnego.

– Przecież jesteś w swoim gabinecie, po co dzwonisz i to przez komputer.

– Posłuchaj, stało się coś strasznego. Ten w domu, w gabinecie, to nie ja. Nie wiem kto to jest, ale on ukradł moje ciało. Podszywa się pode mnie. Ja teraz jestem w jakimś laboratorium, w jakiejś maszynie. Nie mam ciała. Słuchaj, muszę ci coś powiedzieć, żebyś uwierzyła, że to ja. Na przykład to, że poznaliśmy się u twojej kuzynki Margaret na urodzinach. Teraz idź do niego do gabinetu i zapytaj czy to wie. Albo nie idź, bo to na pewno bandyta. Zadzwoń na policję.

Nie usłyszał odpowiedzi.

– I co? – Zapytał Ben.

– Nie wiem, telefon zamilkł, może on go odłączył. Trzeba tam jechać. Zadzwońcie na policję. Może ją zabił!

– Popatrzmy na mapę, ile to kilometrów stąd?

– Jakieś dwieście z hakiem – powiedział Morley – przed zmrokiem będziemy. Bierzemy go ze sobą?

– Tak – odparł Ben – czy masz jakąś broń?

– Pistolet i dwa paralizatory.

– To weź.

– Jadę z wami – usłyszeli głos Lindy.

– Nie, ty będziesz stąd nas monitorować.

Chwilę później byli już w drodze.

 

– Jak udało ci się go ukraść – zapytał Ben.

– Podłączyłem się w budynku do kilku węzłowych punktów i w nocy tak zwiększyłem poziom energii, jakby piorun uderzył. Wiedziałem, że robotom naprawczym zajmie około pół godziny, żeby to usunąć. Tyle mi wystarczyło.

– A ochrona, a kamery?

– Kamery przestały działać, ochrona spała.

– A jak go wyniosłeś.

– Przecież umie chodzić. Doszedł do okna i… wyfrunął.

Ben zmarszczył brwi.

– Nie powiesz chyba, że wiesz…

– Tak, wiem. Nie mówiłem ci, że czytałem wszystko, co kiedykolwiek napisałeś? Zawsze byłeś dla mnie wzorem, geniuszem. Wiedziałem, że jak ty nad czymś pracujesz, to musi w tym naprawdę coś być. Gdy byłeś moim wykładowcą zwykle mawiałeś, że świadomość oprócz tego, że jest świadomością, to jest również świadoma. – Zaśmiał się. – Początkowo nawet chciałem tak jak ty specjalizować się w świadomości, ale pomyślałem, że dwóch geniuszy w tej samej dziedzinie w jednym instytucie to za dużo i zdecydowałem się na energię.

– Poczekaj – przerwał mu Ben – jak dowiedziałeś się, że on potrafi latać, to była tajemnica. W żadnych dokumentacjach tego nie umieściłem.

– Nie mówiłem ci, że jesteśmy podobni do siebie? Pamiętasz twój referat o sterowaniu maszyn świadomością?

– To było dwa lata temu.

– Tak czternastego lipca. Prezentowałeś wtedy latającą zabawkę, uruchamianą impulsem mentalnym.

– I co?

– Przeglądając dokumentację FD323 znalazłem te same czujniki.

– One mają wiele funkcji.

– Tak, ale wtedy o tym nie wiedziałem. Znałem tylko jedną – latanie, a więc pomyślałem, że zrobiłeś coś, co na pewno ja również bym zrobił – dałeś mu możliwość latania. A ponieważ według przepisów cywilnym robotom nie wolno latać, więc musiałeś to ukryć. Potem zacząłem szukać, jaki napęd zastosowałeś i jak to ukryłeś. I tu znowu chylę czoła przed twoim geniuszem.

 

FD323 poruszył się.

– Nie wyłączyłeś go?

– Dałem mu stand by, ale chyba się obudził.

– Winny! – Zawołał Morley – słyszysz mnie?

– Słyszę, gdzie jestem?

– Jesteśmy w aucie. Jedziemy do twojego domu.

– Czy jak złapiecie tego drania to zwrócicie mi moje ciało?

– Zrobimy, co w naszej mocy. Opowiedz, jak to się stało

– Nie wiem, nie pamiętam, chyba zasnąłem czytając i obudziłem się w waszym laboratorium.

– Kim w ogóle jesteś?

– Urzędnikiem bankowym.

– Czy zdarzały ci się wcześniej jakieś niezwykłe wydarzenia?

– Nie przypominam sobie.

– Powiedz, jak się aktualnie czujesz.

– Nic nie czuję. W czym mnie trzymacie?

– Jesteś wewnątrz FD323. To najnowszej generacji robot. Jak się skupisz, to nauczysz się nim sterować. On ma wszystkie zmysły. Możesz chodzić, widzieć, czuć zapachy.

– Ale jak to zrobić?

– A co zrobiłeś, żeby mówić i słyszeć?

– Nie wiem. Samo się stało. Chyba jak usłyszałem głos w głośniku, to się coś przebiło.

– To spróbuj przebijać dalej. Ten robot ma intuicyjne czujniki świadomości, jak dobrze się skoncentrujesz, to myślą możesz nim sterować.

– To takie cuda są już możliwe?

– To nie cuda – odparł Ben – przecież tak samo sterowałeś swoim ciałem. Jak chciałeś ruszyć ręką, to myślałeś o tym i ręka się ruszała.

– Niby tak. To od czego zacząć naukę?

– Skoncentruj się i spróbuj poczuć tego robota, gdzie się zaczyna, gdzie kończy, tak jak czuje się ciało.

– Ale ciała się nie czuje dopóki cię coś nie boli – zaśmiał się Morley.

– Nie przeszkadzaj.

– Ale czym mam czuć, jak nie mam ciała? – jęknął robot.

– A czym mówisz, jak nie masz języka?

– Jakimś komputerem.

– To spróbuj tym komputerem coś zobaczyć.

– Stój!!! – Nagle krzyknął robot. Zatrzymaj się!

Ben nacisnął hamulec i zjechał na pobocze.

– Co się stało?

– Nie wiem.

Rozglądali się wokoło, ale nic niezwykłego nie było.

– Długo mamy stać, czy możemy już jechać – zapytał po chwili Morley.

– Nie wiem. Ale chyba coś widzę. Czy z wami jest kobieta?

– Nie.

– Widzę kobietę, niewyraźnie, obraz znika. Jest znowu! Ona jest w jakimś domu. Ktoś na nią krzyczy, ale nic nie słyszę, uderza ją, ona jest w pomieszczeniu z komputerami, z jakimiś urządzeniami. Ktoś patrzy na monitor i widzi dwóch mężczyzn i robota w samochodzie. Widzi nas!

– Morley błyskawicznym ruchem uderzył w przełącznik.

– Znikło. Co wyłączyłeś?

– Oni są u mnie w domu – powiedział. – Wracamy. – Czy ta kobieta była niska, drobna i miała czarne włosy?

– Tak.

– To Lisa, moja żona. Daj, ja poprowadzę.

– Nie, jesteś zdenerwowany. Pojadę najszybciej jak się da.

– Winny, co jeszcze widzisz?

– Nic, bo wyłączyliście.

– Wyłączyłem monitorowanie nas z domu, ale przez to urządzenie domu z auta nie można zobaczyć.

– Widocznie FD323 może – powiedział Ben – włącz monitorowanie, ale zakryj kamerę, którą mamy w aucie. Oni nie będą nas widzieć, a FD323 ich zobaczy.

– Spróbuję najpierw moją komórką.

Wybrał kilka numerów i po chwili rzucił telefon.

– Wyłączyli kamery. Winny, skoncentruj się.

– On też nic nie zobaczy bez kamer – rzucił Ben.

– Widzę – usłyszeli głos robota – kobieta leży, żyje, czterech mężczyzn przeszukuje duże pomieszczenie pełne jakichś urządzeń.

– Żeby nie Lisa, wysadziłbym ich w powietrze, wystarczy wcisnąć jeden guzik.

– Uspokój się – Ben popatrzył mu w oczy – zapomniałeś, to my jesteśmy geniuszami. Poradzimy sobie z nimi.

– Włączyli jakieś urządzenie – powiedział robot.

– Jakie – zapytał Morley.

– Duże z zieloną obudową, zaczyna iskrzyć.

– Nie dadzą rady.

 

Ben pędził nie zwracając uwagi na znaki. Gdy wjechali do miasta pojawiła się policja.

– Niedobrze, jadą za nami.

– A może właśnie dobrze – powiedział Morley i właczył CB.

– Tu Morley Wein do patrolu policyjnego. Czy mnie słyszycie!

– Tu sierżant Marlon z patrolu 344. Proszę natychmiast zatrzymać się!

– Tu Morley Wein, w moim domu właśnie odbywa się napad. Moja żona leży pobita, nieprzytomna. Proszę o pomoc!

 Dojeżdżali do posesji. Ben zahamował ostro i pchnął robota między siedzenia.

– Nie ruszaj się – powiedział.

Wyskoczyli z auta. Morley wyjął pistolet.

– Mam pozwolenie – krzyknął do policjantów.

Wbiegli do środka. Lisa leżała na podłodze. Pochylił się nad nią.

– Są na dole – powiedziała słabym głosem.

Policjanci ruszyli we wskazanym przez nią kierunku.

– Ben, zadzwoń po karetkę.

Usłyszeli strzał. Morley zbiegł na dół. Jeden z policjantów trzymał się za zakrwawioną rękę. Za oknem usłyszeli warkot samochodu.

– Uciekli waszym autem – powiedział drugi policjant. Pierwszy raz widzę piwnicę, któa ma dwa wyjścia.