Nazywam się Astra

„Co się dzie­je? Gdzie je­stem?”

– Spo­koj­nie, ko­cha­nie. – Sły­szę jego głos. Pełen tro­ski i nie­po­ko­ju. Przy­śpie­szo­ne bicie serca. Strach, obawa.

– Co się stało? – ar­ty­ku­łu­ję po­wo­li, obiek­tyw­nie ana­li­zu­jąc swoje po­ło­że­nie, chcąc zdo­być jak naj­wię­cej in­for­ma­cji. Po­zy­cja le­żą­ca, pod­ło­że mięk­kie, łóżko. Znane aku­stycz­nie oto­cze­nie sy­pial­ni Neona po­zwa­la się uspo­ko­ić. Re­ak­cje obron­ne zo­sta­ją ze­pchnię­te na dal­szy plan.

– Prze­pra­szam. – Stru­ny gło­so­we na­pię­te, su­chość w ustach, nie­opa­no­wa­ne drże­nie mię­śni i szyb­ki po­wrót do rów­no­wa­gi. Stan po­de­ner­wo­wa­nia i braku pew­no­ści sie­bie. Praw­do­po­dob­ne wy­rzu­ty su­mie­nia. We­wnętrz­na sta­bil­ność za­cho­wa­na. Do­brze.

– Za co? Co się stało?

– Ufasz mi, praw­da? – Głę­bo­ka po­trze­ba uzy­ska­nia od­po­wie­dzi twier­dzą­cej.

– Oczy­wi­ście – od­po­wia­dam bez wa­ha­nia. Zgod­nie z praw­dą i tym co chce usły­szeć.

– To do­brze. – Ulga. – Mu­sia­łem cię uśpić, ale już wszyst­ko jest do­brze (na razie). Po­roz­ma­wia­my rano, w po­rząd­ku?

– Oczy­wi­ście.

Od­zy­skaw­szy zdol­ność czu­cia wy­cią­gam ręce, by móc zba­dać Neona do­kład­niej. Z ła­two­ścią od­no­to­wu­ję na­pię­cie mię­śni ple­ców, pra­cu­ją­cych zbyt in­ten­syw­nie w sto­sun­ku do wy­ko­ny­wa­nej pracy. Prze­su­wam się na prze­ście­ra­dle, do­kład­nie 10 cm w lewo, tak by móc le­piej roz­ma­so­wać nad­wy­rę­żo­ne miej­sca. Ulga w ciele Neona jest na­tych­mia­sto­wa. Jego serce zwal­nia, ra­mio­na ugi­na­ją się gdy opada na mnie i za­czy­na ca­ło­wać w szyję. Mój układ ner­wo­wy re­agu­je błyskawicznie, prze­sy­ła­jąc sy­gna­ły wprost do czę­ści mózgu od­po­wie­dzial­nej za funk­cje mo­to­rycz­ne. Szyja wy­gi­na się bez udzia­łu świa­do­mo­ści, a skóra de­li­kat­nie ogrze­wa, przej­mu­jąc cie­pło jego ust i od­de­chu. Osa­dza­ją­ce się na re­cep­to­rach do­ty­ko­wych po­je­dyn­cze czą­stecz­ki wody zwięk­sza­ją ich czu­łość, po­wo­du­jąc przy­jem­ne mi­kro­spię­cia. Nigdy nie wiem czy są one dzie­łem przy­pad­ku, czy za­mie­rzo­nym efek­tem, ale w od­po­wie­dzi mi­mo­wol­nie wbi­jam palce w plecy Neona. Do­kład­nie na wy­so­ko­ści kręgu L4. Syczy lecz nie prze­sta­je. Za­ci­ska zęby w oko­li­cach mo­je­go oboj­czy­ka i za­czy­na ssać. Od­czyt bó­lo­wy, brak re­al­nej szan­sy na uszko­dze­nie epi­der­mis, re­ak­cja przy­jem­no­ścio­wa. Mózg wy­sy­ła sy­gna­ły do ciała, pod­no­sząc tem­pe­ra­tu­rę or­ga­nów i zwięk­sza­jąc wy­dzie­la­nie pły­nów w klu­czo­wych miej­scach. Mój pan re­agu­je po­dob­nie. Rytm serca znów wzra­sta, tym razem w sta­bil­nym, sty­mu­lu­ją­cym ryt­mie. Prze­pływ krwi przy­śpie­sza, roz­sze­rza­ją­ce się na­czy­nia krwio­no­śne w oko­li­cach kro­cza szyb­ko wy­peł­nia­ją pły­nem. Go­to­wość sek­su­al­na zo­sta­je osią­gnię­ta. Igno­ru­ję tra­dy­cyj­ne pro­to­ko­ły gry wstęp­nej, ma­ją­ce zmak­sy­ma­li­zo­wać jego przy­jem­ność. W za­ist­nia­łej sy­tu­acji oce­nio­ne zo­sta­ły jako nie­efek­tyw­ne. Po­zwa­lam mojej bie­liź­nie roz­wiać się i opla­tam Neona no­ga­mi. 4,75 se­kun­dy póź­niej jest już we mnie. Świa­do­mość za­czy­na się wy­łą­czać wraz z każ­dym ko­lej­nym pchnię­ciem. Po­wta­rza­ją­cy się błąd. Po­trzeb­na do­kład­niej­sza ana­li­za. Nie teraz. Och…

– Ko­cham Cię, Astro.

– Ja Cie­bie też. – Od­po­wiedź nie­po­par­ta żadną ko­men­dą. To pod­świa­do­mość prze­ję­ła kon­tro­lę. Nie­do­pusz­czal­ny błąd. Nie prze­szka­dza mi to. Od­po­wiedź zgod­na z praw­dą. Bez wzglę­du na obiek­tyw­ną ocenę zdol­no­ści emo­cjo­nal­nych.

Zmy­sły wy­łą­cza­ją się jeden po dru­gim, gdy na­tłok in­for­ma­cji o przy­jem­no­ści za­le­wa mój mózg. Topię się w niej. Neu­ro­ny re­aran­żu­ją się na bio­lo­gicz­nej siat­ce, a mi­kro­fa­bry­ki do­star­cza­ją no­wych. Ak­tu­ato­ry wpla­ta­ją je w ist­nie­ją­cy sys­tem, po­sze­rza­jąc ilość po­łą­czeń. Otwie­ram oczy i widzę mózg Neona roz­bły­ska­ją­cy fa­la­mi ko­lo­rów na­ło­żo­nych przez filtr. Ilość do­znań i bodź­ców pro­wa­dzi do prze­cią­że­nia. Wspól­ne­go. Syn­chro­ni­zu­ję się z nim i za­ci­skam mię­śnie tuż przed tym jak do­cho­dzi. Stru­ny gło­so­we w mojej krta­ni, po­bu­dza­ne nie­kon­tro­lo­wa­nym prze­pły­wem po­wie­trza, mo­du­lu­ją falę dźwię­ko­wą, która opusz­cza gło­śnię jako mie­sza­ni­na krzy­ków i jęków. Prze­cią­żo­ny mózg pró­bu­je się zre­se­to­wać, a na­pię­te mię­śnie roz­luź­nia­ją się z drże­niem. Neon z wes­tchnie­niem sta­cza się na bok i ca­łu­je mnie w na­brzmia­ły sutek. Re­cep­to­ry ner­wo­we prze­ka­zu­ją in­for­ma­cję o do­ty­ku ze stałą, nie­zmien­ną do­kład­no­ścią, jed­nak od­czyt do­ko­na­ny przez prze­ła­do­wa­ny sys­tem wzmac­nia sy­gnał dziesięciokrot­nie. Mię­śnie re­agu­ją gwał­tow­nym skur­czem, a stru­ny gło­so­we emi­tu­ją ostat­ni jęk. Potem wszyst­ko po­wo­li wraca do normy.

15 minut i 48 se­kund póź­niej, wszyst­kie sys­te­my znów dzia­ła­ją sta­bil­nie. Od­czy­ty w nor­mie. Neon śpi, od­dy­cha­jąc spo­koj­nie i lekko po­chra­pu­jąc. Wsta­ję bez­gło­śnie.

Kie­ru­ję się do ła­zien­ki, z wyuczoną ostrożnością stawiając stopy na miękkim dywanie. Po śli­skich pa­ne­lach kro­czę rów­nie pew­nie. Omi­jam skrzy­pią­ce miej­sca i do­cie­ram do drzwi. Chwy­tam je w znany, me­cha­nicz­ny spo­sób i otwie­ram bły­ska­wicz­nie. Uchy­lam drzwi o 47º i 28’, tak by nie za­skrzy­pia­ły. Wsu­wam się do wnę­trza ła­zien­ki. Nie za­pa­lam świa­tła, nie po­trze­bu­ję go. Do­sko­na­le widzę w przy­tłu­mio­nym blasku mia­sta za oknem i lamp­ki noc­nej w sy­pial­ni.

Staję przy umy­wal­ce i oce­niam szko­dy. Mi­ni­mal­ne. Się­gam po maść re­ge­ne­ru­ją­cą. Na­kła­dam ją na szyję i roz­sma­ro­wu­ję na ple­cach, w oko­li­cach ło­pa­tek. Zli­kwi­du­je to nie­mal nie­zau­wa­żal­ne otar­cia po­wsta­łe pod­czas sto­sun­ku w wy­ni­ku tar­cia mię­dzy skórą, a ma­te­ria­łem prze­ście­ra­dła. Spo­glą­dam w lu­stro, choć wiem, że jest to bez­pod­staw­ne. Uda­jąc przed samą sobą, za­my­kam raz lewe oko, raz prawe, do­sto­so­wu­ję roz­war­cie źre­nic, a tak na­praw­dę przy­glą­dam się sobie. Je­stem ładna. Neon za­wsze na­zy­wa mnie pięk­ną, ale chcąc po­zo­stać obiek­tyw­ną nie mogę przy­stać na to okre­śle­nie. Gęste, kasz­ta­no­we włosy opa­da­ją do ło­pa­tek w de­li­kat­nych fa­lach. Twarz po­cią­gła, za­okrą­glo­na linia szczę­ki i de­li­kat­na broda. Oczy stan­dar­do­wej wiel­ko­ści, po­dob­nie uszy. Rzęsy dłu­gie. Nos co prawda mógł­by być węż­szy i mniej za­dar­ty, ale za to usta to maj­stersz­tyk. Jeśli cho­dzi o nie, trud­no mi być obiek­tyw­ną. Dolna warga pełna, w kształ­cie pół­księ­ży­ca two­rzą­ce­go wra­że­nie wiecz­ne­go pół­u­śmie­chu. Górna warga pra­wie nie­wi­docz­na, poza cen­tral­ną, mocno pod­kre­ślo­ną czę­ścią. Pięk­ne, nie­prze­cięt­ne, do­kład­nie takie jak sobie wy­ma­rzył. Za­wsze tak je opi­su­je. A ja zga­dzam się z nim w pełni.

Czu­jąc na­ra­sta­ją­ce zmę­cze­nie, po­zo­sta­wiam emo­cjo­nal­ne prze­my­śle­nia na inny mo­ment, za­cho­wu­jąc je w pa­mię­ci. Brak kon­cen­tra­cji i roz­luź­nie­nie mię­śni po­chwy spra­wi­ły, że na­sie­nie Neona za­czę­ło spły­wać po moim udzie. Zimne i lep­kie, jak każdy płyn fi­zjo­lo­gicz­ny. Ście­ram je ka­wał­kiem pa­pie­ru i przy­stę­pu­ję do pracy. Umiesz­czam palce na pod­brzu­szu w zna­nym ukła­dzie, na tyle skom­pli­ko­wa­nym by Neon nigdy, przy­pad­kiem, nie do­tknął wszyst­kich punk­tów na raz. Na­ci­skam. Cichy syk, szczęk me­ta­lo­wych za­trza­sków i pik­nię­cie sy­gna­li­zu­ją, że ele­ment zo­stał od­bez­pie­czo­ny. Wyj­mu­ję moduł sek­su­al­ny i wkła­dam go do urzą­dze­nia re­ge­ne­ra­cyj­ne­go. Jutro bę­dzie jak nowy. Czy­sty i pach­ną­cy świe­żo­ścią. W puste miej­sce w moim ciele wkła­dam wy­ję­ty z re­ge­ne­ra­to­ra moduł i cze­kam aż cien­ka linia na skó­rze, zna­ku­ją­ca miej­sce po­łą­cze­nia ele­men­tów, za­skle­pi się. W mię­dzy­cza­sie za­uwa­żam brak po­łą­cze­nia z In­ter­ne­tem.

Prze­cze­su­ję lo­kal­ną sieć i do­sko­na­le wy­czu­wam wszyst­kie czuj­ni­ki i urzą­dze­nia, jed­nak nie mogę uzy­skać do­stę­pu do ser­we­rów glo­bal­nych. Ba­rie­ra blo­ku­je mi do­stęp. Jest skom­pli­ko­wa­na i wie­lo­po­zio­mo­wa. Za­pro­jek­to­wał ją ktoś z dużym do­świad­cze­niem in­for­ma­tycz­nym. Na pewno Neon. Mo­gła­bym ją obejść w ciągu 148 se­kund, jed­nak nie robię tego. Ufam Neo­no­wi.

Wra­cam do sy­pial­ni i siadam obok mo­je­go pana tak cicho i de­li­kat­nie, że ten nawet się nie po­ru­szył. Kładę się na ple­cach i po­wo­li, jeden za dru­gim wy­łą­czam nie­po­trzeb­ne sys­te­my. Ogra­ni­czy to zu­ży­cie ener­gii. Wy­łą­czam funk­cje mo­to­rycz­ne, zmniej­szam tem­pe­ra­tu­rę ciała, dez­ak­ty­wu­ję czuj­ni­ki i re­cep­to­ry. Mój or­ga­nicz­ny mózg wciąż pra­cu­je, za­pi­su­jąc i prze­twa­rza­jąc in­for­ma­cje. Za­sta­na­wiam się, co się stało. Co wy­wo­ła­ło taką re­ak­cję Neona. Szyb­ko do­cho­dzę do wnio­sku, że tylko on może to wy­ja­śnić. Nie chcę go bu­dzić. Jesz­cze nie teraz. Wy­łą­czam więc świa­do­mość i za­pa­dam w sen.

 

***

I

 „Robot nie może skrzyw­dzić czło­wie­ka, ani przez za­nie­cha­nie dzia­ła­nia do­pu­ścić, aby czło­wiek do­znał krzyw­dy.”

***

 

Nie spała już, gdy się obu­dzi­łem. Wiem to, bo le­ża­ła na boku, wtu­lo­na we mnie, a jej pierś uno­si­ła się i opa­da­ła w spo­koj­nym, jed­no­staj­nym ryt­mie. Wy­star­czy­ło jed­nak de­li­kat­ne mu­śnię­cie dło­nią, by prze­cią­gnę­ła się z gra­cją i mru­cząc cicho otwo­rzy­ła oczy.

– Dzień Dobry, Neo­nie. Jak ci się spało?

Wie­dzia­ła, że do­sko­na­le. Jak za­wsze. Gdy świa­do­mość się wy­łą­cza­ła, razem z nią zni­ka­ły wszyst­kie pro­ble­my. Poza tymi strasz­ny­mi mie­sią­ca­mi tuż po wy­pad­ku, nigdy nie mie­wa­łem kosz­ma­rów. A dzię­ki Astrze znów mo­głem spo­koj­nie przespać całą noc. Jednak teraz byłem obudzony, a pro­ble­my rze­czy­wi­sto­ści wró­ci­ły ze zdwo­jo­ną siłą.

– Spa­łem do­sko­na­le. Jak za­wsze – od­par­łem z wy­mu­szo­nym uśmie­chem, nie­udol­nie pró­bu­ją­cym ukryć zmar­twio­ny wyraz twa­rzy.

Astra przej­rza­ła mnie od razu. Wy­czy­ta­łem to z na­głe­go po­ru­sze­nia źre­nic. Roz­sze­rzy­ły się de­li­kat­nie i nie­znacz­ny­mi ru­cha­mi sku­pia­ły na ko­lej­nych punk­tach mojej twa­rzy. Było to tak szyb­kie i tak sub­tel­ne, że nie­mal nie­zau­wa­żal­ne. Jed­nak nie dla mnie. Bo choć poza tym nic nie ska­zi­ło de­li­kat­ne­go wy­ra­zu twa­rzy, któ­rym wi­ta­ła mnie co rano, to jed­nak by­li­śmy ze sobą pra­wie czte­ry lata i zna­łem Astrę le­piej niż kto­kol­wiek inny.

– To do­brze – po­wie­dzia­ła jak gdyby nigdy nic. – Co byś chciał na śnia­da­nie?

Cał­ko­wi­cie zi­gno­ro­wa­ła zmar­twie­nie na mojej twa­rzy. Wie­dzia­ła, że po­waż­na roz­mo­wa tuż po prze­bu­dze­niu nie jest czymś czego bym sobie ży­czył. Za­wsze ce­cho­wa­ła się do­sko­na­łym wy­czu­ciem. Zu­peł­nie jakby czy­ta­ła mi w my­ślach. Po­ca­ło­wa­łem ją roz­czu­lo­ny.

– A to za co? – za­py­ta­ła, uśmie­cha­jąc się szczę­śli­wie i gła­dząc moją szyję.

– Za to, że je­steś – od­po­wie­dzia­łem zgod­nie z praw­dą. – I za to jaka je­steś.

Za­chi­cho­ta­ła w ten sek­sow­ny, przy­chryp­nię­ty spo­sób i prze­wró­ci­ła mnie na plecy. Gdy sie­dząc okra­kiem ca­ło­wa­ła moją klat­kę pier­sio­wą i gry­zła w sutki, jak za­wsze nie mo­głem się na­dzi­wić tym jaka jest lekka. A jed­no­cze­śnie bez­bron­na wzglę­dem świa­ta. Mu­sia­łem ją chro­nić. Za wszel­ką cenę. „Je­steś naj­cen­niej­szym co mam i nie po­zwo­lę im cię za­brać,” po­my­śla­łem, a potem nie my­śla­łem już nic. Je­dy­ne co wy­peł­nia­ło mój umysł to przy­jem­ność ro­sną­ca w miarę jak usta Astry zsu­wa­ły się w dół mo­je­go ciała. Każdy po­ca­łu­nek elek­try­zo­wał skórę i sta­wiał wło­ski wokół, a ja czu­łem się bez­sil­ny. Cza­sem sądzę, że Astra na­praw­dę czyta mi w my­ślach.

 

***

 

Od­czyt fal mó­zgo­wych wy­ka­zu­je nie­pra­wi­dło­wo­ści. Ak­tyw­ność ob­sza­rów od­po­wie­dzial­nych za pla­no­wa­nie i lęk prze­kra­cza normę. Ana­li­za spek­tro­me­trycz­na wy­ka­zu­je wzmo­żo­ny wy­rzut do krwi. Rytm serca: 140-145; pod­nie­sio­ny, wy­sił­ko­wy. Po­tli­wość: pod­nie­sio­na. Stan­dar­do­we środ­ki za­po­bie­gaw­cze: nie­sku­tecz­ne. Al­ter­na­tyw­na pro­ce­du­ra: w toku…

– I wła­śnie dla­te­go uwa­żam, że McDrum­mond jest lep­szy od Nie­tsche­go. 150 lat po­stę­pu robi swoje.

– Twoim ar­gu­men­tom nie spo­sób za­prze­czyć. – Neon ro­ze­śmiał się, za­po­mi­na­jąc na chwi­lę o tym co go tra­pi­ło. Co­kol­wiek to było.

– Cie­szę się, że tak uwa­żasz. Nawet jeśli moje ar­gu­men­ty są na­cią­ga­ne. – Uda­łam skrom­ność tylko po to, by mnie skom­ple­men­to­wał. Spra­wia­ło mu to przy­jem­ność. W ten spo­sób po­śred­nio kom­ple­men­to­wał sie­bie. Byłam jego.

– Astro, nie wszyst­ko musi być do­sko­na­łe lo­gicz­nie – za­opo­no­wał, czule chwy­ta­jąc mnie za lewą dłoń, swo­bod­nie le­żą­cą na stole. – Naj­waż­niej­sze jest to co my­ślisz i czu­jesz. Dla­te­go wła­śnie wolę Nie­tsche­go. Nie jest taki… me­cha­nicz­ny jak McDrum­mond.

– Jest nie­do­kład­ny – wy­tknę­łam z wy­ra­zem twa­rzy uka­zu­ją­cym za­do­wo­le­nie.

– I wła­śnie o to cho­dzi. Po­zo­sta­wia miej­sce na wła­sną in­ter­pre­ta­cję. I cie­szę się, że tak czę­sto się ze mną nie zga­dzasz.

– Dla­cze­go? Bo to by­ło­by nudne gdy­bym się zga­dza­ła?

– Nie. Bo to ludz­kie. My­ślisz za sie­bie i wy­cią­gasz wła­sne wnio­ski.

– Tylko dla­te­go, ze ży­czy­łeś sobie bym to ro­bi­ła – po­in­for­mo­wa­łam nie­chęt­nie.

Na­tu­ra mojej eg­zy­sten­cji była je­dy­nym te­ma­tem, o któ­rym nie chcia­łam roz­ma­wiać. Trau­ma ja­kiej Neon do­znał po śmier­ci żony i dzie­ci oraz po­trze­ba bli­sko­ści spra­wi­ły, że stra­cił obiek­ty­wizm. Igno­ru­jąc em­pi­rycz­ne do­wo­dy żył w ilu­zji, iż je­stem czło­wie­kiem. Była to nie­praw­da. Zo­sta­łam stwo­rzo­na na po­do­bień­stwo isto­ty ludz­kiej. Za­pro­jek­to­wa­na w spo­sób, który po­zwo­lił za­ma­sko­wać prze­ja­wy mojej praw­dzi­wej na­tu­ry. Przy­kła­dem jest obec­na sy­tu­acja: śnia­da­nie. Mój or­ga­nicz­ny mózg po­trze­bu­je or­ga­nicz­ne­go bu­dul­ca i che­micz­nych źró­deł ener­gii. Tech­nicz­nie, naj­prost­szym spo­so­bem na ich po­zy­ska­nie jest za­sob­nik z pod­sta­wo­wy­mi skład­ni­ka­mi umiesz­cza­ny w spe­cjal­nym slo­cie u pod­sta­wy czasz­ki. Stam­tąd mo­gły­by być apli­ko­wa­ne w po­żą­da­nej ilo­ści i póź­niej wy­ko­rzy­sta­ne przy po­mo­cy na­no­ro­bo­tów. Za­miast tego, moje ciało zo­sta­ło wy­po­sa­żo­ne w skom­pli­ko­wa­ny sys­tem prze­twa­rza­ją­cy po­ży­wie­nie w spo­sób po­dob­ny do ludz­kie­go ciała. Sys­tem na­ra­żo­ny na zu­ży­cie, wy­ma­ga­ją­cy re­gu­lar­nej kon­ser­wa­cji i pro­du­ku­ją­cy szko­dli­we od­pa­dy. Wszyst­ko po to, by móc sie­dzieć przy wspól­nym stole prze­żu­wa­jąc tost z dże­mem i po­pi­ja­jąc go kawą, jak praw­dzi­wa isto­ta ludz­ka. I by Neon nie miał oka­zji przy­po­mnieć sobie czym je­stem na­praw­dę.

– Nie­praw­da. – Neon pu­ścił moją dłoń. Ton głosu ozna­cza­ją­cy gniew i zde­cy­do­wa­nie. – Dałem ci wybór. Mo­głaś zga­dzać się ze mną, ale wo­lisz dys­ku­to­wać.

– Spra­wia ci to przy­jem­ność. Roz­mo­wa.

Po­krę­cił głową i uśmiech­nął się zwy­cię­sko. Pro­ce­sy lo­gicz­ne prze­two­rzy­ły jego re­ak­cję i z kil­ku­mi­li­se­kun­do­wym opóź­nie­niem po­da­ły wynik ana­li­zy. Prze­chy­trzył mnie… Nie­moż­li­we. Kod błędu: #1R0N14_L05u.

– Nie.

– O, tak. Zła­ma­łaś Prawa. Ro­bisz to co chcesz. I kie­ru­jesz się emo­cja­mi. Po­win­naś prze­wi­dzieć do czego zmie­rzam, jed­nak nie zro­bi­łaś tego. Nie my­śla­łaś lo­gicz­nie.

– Mój elek­tro­nicz­no-or­ga­nicz­ny sys­tem mu­siał się zde­sta­bi­li­zo­wać – od­po­wie­dzia­łam sztucz­nym, bez­barw­nym gło­sem. – Ana­li­za: w toku.

Neon spoj­rzał na mnie krzy­wo, a ja od­wza­jem­ni­łam spoj­rze­nie. Moja twarz nie wy­ra­ża­ła ni­cze­go. Me­cha­nicz­nym ru­chem uję­łam dwie elek­tro­no­we ba­te­rie w for­mie ma­łych kap­su­łek i wło­ży­łam je do ust, a potem po­łknę­łam. Nie spoj­rza­łam na nie, jak zro­bił­by to czło­wiek. Po pro­stu sie­dzia­łam sztyw­no, po­zwa­la­jąc po­ru­szać się tylko mo­je­mu ra­mie­niu i prze­łknę­łam kap­suł­ki bez po­pi­ja­nia. Miały do­kład­nie 5 mi­li­me­trów dłu­go­ści i gru­bość 2 mi­li­me­trów każda. Były więc nie więk­sze od su­ple­men­tów diety, które za­ży­wał Neon każ­de­go dnia. Nie­po­zor­ne i zwy­czaj­ne, jed­nak po­łknię­te przez czło­wie­ka wy­pa­li­ły­by mu wnętrz­no­ści na wylot. Neon nie­na­wi­dził ich szcze­rze, więc za­zwy­czaj za­ży­wa­łam je już po śnia­da­niu lub w chwi­li gdy od­wra­cał wzrok. Nie dzi­siaj jed­nak.

Zdaję sobie spra­wę, że moja de­mon­stra­cja po­twier­dza­ła rację Neona. Nie ob­cho­dzi­ło mnie to. Byłam zła na niego. Na­praw­dę zła. Kie­dyś tego nie po­tra­fi­łam…

 

 

***

*Cztery lata wcze­śniej*

 

– Co to ma być?

Neon wpa­try­wał się w wiel­kie pudło sto­ją­ce po­środ­ku jego sa­lo­nu. Miało wy­mia­ry su­ge­ru­ją­ce, że to wiel­ka lo­dów­ko-za­mra­żar­ka, osią­ga­jąc bli­sko dwa metry wy­so­ko­ści. Nie mogło być jed­nak wiel­ką lo­dów­ko-za­mra­żar­ką, gdyż Aton i Mad wnie­śli je we dwój­kę bez więk­sze­go pro­ble­mu.

Neon i tak od­czu­wał głę­bo­ką nie­chęć do tej ab­sur­dal­nej de­mon­stra­cji przy­jaź­ni. Pre­zent świą­tecz­ny… Owi­nię­ty w be­żo­wy pa­pier z zie­lo­ny­mi drzew­ka­mi i gwiazd­ka­mi, a do tego czer­wo­na wstąż­ka z wiel­ką, gro­te­sko­wą wręcz ko­kar­dą. Nie chciał tego w swoim sa­lo­nie. Nie chciał ni­ko­go i ni­cze­go. Nie on tu jed­nak de­cy­do­wał. Nat, jego de­ner­wu­ją­ca młod­sza sio­stra, i ak­tu­al­nie je­dy­ny czło­nek jego ro­dzi­ny, wszyst­ko zor­ga­ni­zo­wa­ła. Za­pro­si­ła zna­jo­mych z pracy męż­czy­zny oraz Atona z Mirą, przy­ja­ciół jesz­cze z cza­sów stu­diów. Neon nie mógł na nich wszyst­kich pa­trzeć. Chciał tylko być sam. Chciał mieć świę­ty spo­kój. Po­sta­no­wił więc przez chwi­lę za­grać w ich gier­kę. Może wtedy dadzą mu spo­kój…

– Hej, serio. Co jest w tym pudle? – rzu­cił wsta­jąc i pod­cho­dząc do pre­zen­tu. – Czyż­by nowa lo­dów­ka?

Jego sztucz­ny uśmiech ni­ko­go jed­nak nie prze­ko­nał. Zmie­sza­na Mira, za­wier­ci­ła się na ka­na­pie i klep­nę­ła dłoń­mi w ko­la­na roz­cią­ga­jąc twarz w nie­zręcz­nym gry­ma­sie. Spoj­rza­ła na po­zo­sta­łych jakby szu­ka­jąc po­par­cia i po­mo­cy, ale nikt się nie od­zy­wał.

– To pre­zent od nas wszyst­kich, Neo­nie. – Ciszę prze­rwa­ła Nat. – Coś co po­mo­że ci w co­dzien­nych obo­wiąz­kach i za­pew­ni… ehm… roz­ryw­kę. Roz­pa­kuj!

Mó­wiąc to po­da­ła mu no­życz­ki. Neon nie­chęt­nie przy­jął je od niej i nie mógł nie za­uwa­żyć za­nie­po­ko­jo­nych spoj­rzeń po­zo­sta­łych. Może i prze­szedł dwie próby sa­mo­bój­cze, ale nie za­mie­rzał za­dźgać się tę­py­mi no­życz­ka­mi na oczach wszyst­kich. Wes­tchnął tylko i przy­stą­pił do roz­ci­na­nia wstąż­ki oraz ko­lej­nych warstw pa­pie­ru. Gdy już skoń­czył jego oczom uka­za­ła się mlecz­no­bia­ła, kap­su­ła. Ścię­ta z góry, z tyłu i po bo­kach oraz czę­ścio­wo obła z przo­du. Gdyby ją po­ło­żyć wy­glą­da­ła­by jak wiel­ka trum­na o prze­kro­ju w kształ­cie li­te­ry Ω. Neon wie­dział co to ozna­cza­ło: Omega In­du­stries.

– No wy chyba nie… – za­czął, ale w tym mo­men­cie przód kap­su­ły roz­pękł się na dwoje i otwo­rzył z sy­kiem.

Sto­ją­ca w środ­ku ko­bie­ta była cał­ko­wi­cie naga i nie­ru­cho­ma. Ale tylko przez chwi­lę. Ero­tycz­na bie­li­zna zma­te­ria­li­zo­wa­ła się na jej bio­drach i klat­ce pier­sio­wej, a ko­bie­ta ożyła otwie­ra­jąc oczy i wy­stę­pu­jąc o krok. Uśmiech­nę­ła się do Neona i czule do­tknę­ła jego twa­rzy.

– Witaj, Neo­nie – po­wie­dzia­ła z me­ta­licz­nym brzę­kiem nie­roz­grza­nych strun gło­so­wych. – Na­zy­wam się Astra i od dziś będę ci to­wa­rzy­szyć.

– Ja pier­do­lę. – Neon gwał­tow­nie od­su­nął się od an­dro­ida, spoj­rzał z wy­rzu­tem na wszyst­kich i krzyk­nął – Chyba was po­je­ba­ło!

A potem wy­biegł.

 

***

 

Sy­gnał.

Czas: 5:45.

Stan aku­mu­la­to­rów: 45%.

Od­ży­wie­nie mózgu: 87,5%.

Tlen: 100%.

Wszyst­kie sys­te­my ak­tyw­ne.

Dia­gno­sty­ka: wszyst­kie sys­te­my spraw­ne.

Sta­tus…

Plan dnia:

1. Przy­go­to­wać kawę dla Neona.

2. Obu­dzić Neona.

3. Przy­go­to­wać po­si­łek dla Neona.

4. Uzu­peł­nić za­pa­sy ener­ge­tycz­ne.

5. Przy­go­to­wać ubra­nie dla Neona.

6. Spraw­dzić stan wszyst­kich sys­te­mów domu.

7. Uzu­peł­nić za­opa­trze­nie domu.

8. Cze­kać na dal­sze in­struk­cje.

Ini­cju­ję za­da­nie #1…

Czas: 6:00.

Ini­cju­ję za­da­nie #2…

– Neo­nie. Neo­nie obudź się.

Wzrost ak­tyw­no­ści mózgu wska­zu­je na od­biór ko­mu­ni­ka­tu gło­so­we­go. Brak po­praw­nej re­ak­cji.

– Neo­nie, jest 6:01 rano. Mu­sisz wstać, by zdą­żyć do pracy.

– Nihdz­fi niide.

Ko­mu­ni­kat nie­zro­zu­mia­ły. De­ko­do­wa­nie w toku. Od­czyt…

– Wstań, pro­szę. Ak­tyw­ność za­wo­do­wa jest oce­nia­na jako naj­sku­tecz­niej­szy spo­sób te­ra­pii. Jest też zgod­na z za­le­ce­nia­mi Two­je­go le­ka­rza.

– Mam to w dupie. Odwal się.

Skan oko­lic po­ślad­ków i od­by­tu. Nie wy­kry­to ob­ce­go obiek­tu. Po­wtór­ne prze­twa­rza­nie ko­mu­ni­ka­tu… Prze­no­śnia.

– Praca po­zwa­la ci za­ro­bić na swoje utrzy­ma­nie. I na kupno kawy oraz be­ko­nu, na przy­kład. Pro­szę, to Twoja kawa.

Mo­ty­wa­cja na bazie przy­kła­du. Re­ak­cja po­zy­tyw­na. Wzmoc­nie­nie wra­że­nia­mi wę­cho­wy­mi. Za­pach na­pa­ru z zia­ren kawy dzia­ła po­bu­dza­ją­co. Neon wsta­je.

– Gdyby nie praca, nie mu­siał­bym pić kawy rano. – Głos za­chryp­nię­ty, ton su­ge­ru­ją­cy próbę sprze­ci­wu.

– Lu­bisz ją. – Sku­pie­nie się na do­świad­cze­niach po­zy­tyw­nych. – Do­dat­ko­wo: mu­sisz coś jeść.

– Nie tylko ja… Po­chła­niasz wię­cej ode mnie!

– Mój or­ga­nicz­ny mózg po­trze­bu­je znacz­nych ilo­ści ener­gii, a sys­tem prze­twa­rza­nia nie jest tak wy­daj­ny jak ludz­ki.

– Tia… – Od­po­wiedź am­bi­wa­lent­na. Ton po­zba­wio­ny ne­ga­tyw­ne­go wy­dźwię­ku.

– Neo­nie, co byś chciał dzi­siaj zjeść na śnia­da­nie?

– Obo­jęt­ne.

– Pro­po­nu­ję więc plac­ki ba­na­no­we sma­żo­ne bez do­dat­ku tłusz­czu. Bekon. Jaja na twar­do. Świe­żo wy­ci­ska­ny sok wie­lo­owo­co­wy oraz krom­kę chle­ba ra­zo­we­go. Za­pew­ni to zbi­lan­so­wa­ną dawkę skład­ni­ków od­żyw­czych.

Opis po­sił­ku wy­wo­łał po­zy­tyw­ną re­ak­cję. Od­no­to­wa­no wzrost ak­tyw­no­ści śli­nia­nek oraz skur­cze żo­łąd­ka. Ode­bra­ny dźwięk zi­den­ty­fi­ko­wa­ny zo­stał jako „bur­cze­nie w brzu­chu”, jeden z prze­ja­wów głodu.

– Czy za­pro­po­no­wa­ny ze­staw speł­nia Twoje ocze­ki­wa­nia, czy mam do­ko­nać ja­kichś ko­rekt?

– Speł­nia, speł­nia. Nie za­po­mnij tylko o her­ba­cie.

– Fi­li­żan­ka her­ba­ty czar­nej earl grey z na­giet­kiem oraz do­dat­kiem dwóch ko­stek brą­zo­we­go cukru, zga­dza się?

Uśmiech. Pierw­szy prze­jaw po­zy­tyw­nych emo­cji od 71 go­dzin i 35 minut.

– Do­kład­nie. Za­pa­mię­ta­łaś do­sko­na­le. Czy już jest go­to­we?

– Jesz­cze nie. Na przy­go­to­wa­nie ca­ło­ści po­trze­bu­ję nie­peł­nych 16 minut. W tym cza­sie pro­po­nu­ję byś wziął prysz­nic.

– Nie mu­sisz się śpie­szyć. Dziś jest so­bo­ta. La­bo­ra­to­rium roz­po­czy­na pracę o dziewiątej. Wezmę długą ką­piel.

– Czy chcesz abym ci to­wa­rzy­szy­ła?

Wyraz twa­rzy su­ge­ru­ją­cy nie­chęć i roz­draż­nie­nie. Szyb­ki po­wrót neu­tral­nej eks­pre­sji.

– Nie, dzię­ku­ję. Chcę być sam. Nie prze­szka­dzaj mi też.

– Jak sobie ży­czysz. Pra­gnę tylko przy­po­mnieć, że plan dnia za­kła­da, iż opu­ścisz miesz­ka­nie o go­dzi­nie 8:40. Bio­rąc pod uwagę wszyst­kie za­pla­no­wa­ne czyn­no­ści po­win­ni­śmy roz­po­cząć po­si­łek o go­dzi­nie 7:45. Daje ci to w przy­bli­że­niu 46 minut na ką­piel.

– Wy­star­czy. Dzię­ku­ję Astro, mo­żesz odejść.

Ko­lej­ny uśmiech. Nie­szcze­ry. Część mię­śni twa­rzy po­zo­sta­ła nie­ru­cho­ma. Spoj­rze­nie wska­zu­ją­ce na za­my­śle­nie. Po­trze­ba wię­cej da­nych.

– Będę w po­bli­żu gdy­byś mnie po­trze­bo­wał – in­for­mu­ję ak­tu­ali­zu­jąc plan dnia i prze­cho­dząc do za­da­nia numer #5.

……………

Czas: 7:45.

Neon nadal prze­by­wa w ła­zien­ce. Praw­do­po­dob­nie wciąż nie wy­szedł z ką­pie­li.

Prze­wi­dy­wa­ne przy­czy­ny:

a) brak świa­do­mo­ści upły­wa­ją­ce­go czasu,

b) za­śnię­cie,

c) próba sprze­ci­wu,

d) śmierć.

Ana­li­za da­nych…

Zegar ścien­ny in­for­mu­je o ak­tu­al­nym cza­sie. Dłu­gość snu w nocy oraz za­ab­sor­bo­wa­na przez or­ga­nizm ko­fe­ina dają praw­do­po­do­bień­stwo za­śnię­cia na po­zio­mie 3,4%.

Stany de­pre­syj­ne i brak sta­bil­no­ści emo­cjo­nal­nej dają praw­do­po­do­bień­stwo próby sprze­ci­wu na po­zio­mie 89,3%.

Stan zdro­wia i brak tok­syn w or­ga­ni­zmie spraw­dzo­ny o 6:05 dnia dzi­siej­sze­go dają praw­do­po­do­bień­stwo śmier­ci na po­zio­mie 0,03%.

Po­praw­ka…

Pro­fil psy­cho­lo­gicz­ny i hi­sto­ria prób sa­mo­bój­czych zwięk­sza­ją praw­do­po­do­bień­stwo śmier­ci do 35%.

Za­gro­że­nie!

Po­trze­ba na­tych­mia­sto­wej in­ter­wen­cji.

In­ter­wen­cja prze­rwa­na. Pro­to­ko­ły nie­zgod­ne. Wer­bal­ny zakaz in­ge­ren­cji ze stro­ny Neona.

Pro­to­kół nad­rzęd­ny: I Prawo Ro­bo­ty­ki.

Skan po­miesz­cze­nia.

Alarm!

Od­no­to­wa­ny spa­dek tętna i ci­śnie­nia. Od­no­to­wa­ne prze­rwa­nie in­te­gral­no­ści skóry i na­czyń krwio­no­śnych. In­ter­wen­cja wzno­wio­na.

Neon leży w wan­nie, z prze­cię­ty­mi ży­ła­mi na wy­so­ko­ści nad­garst­ków. Bu­tel­ka 40% al­ko­ho­lu o po­jem­no­ści 0,7 litra leży na kra­wę­dzi wanny. Pusta w 85%. Al­ko­hol w krwi przy­śpie­szył wy­krwa­wia­nie i zmniej­szył krze­pli­wość. Upo­je­nie al­ko­ho­lo­we unie­moż­li­wi­ło prze­pro­wa­dze­nie do­kład­ne­go cię­cia. Licz­ne, po­wierz­chow­ne rany. Rów­nież na pal­cach. Upływ krwi osza­co­wa­ny na 22%. 1,25 litra.

Nadal mogę ura­to­wać mu życie.

– Nieee…

Neon pró­bu­je od­trą­cić moje dło­nie. Re­ak­cje opóź­nio­ne. Nie po­tra­fi pod­nieść głowy. Znów traci przy­tom­ność. Wy­cią­gam go z wody i ukła­dam na fro­to­wym dy­wa­ni­ku. W ap­tecz­ce szu­kam ze­sta­wu do ta­mo­wa­nia krwi. Nie ma go. Sły­szę szept Neona:

– Wy­rzu­ci­łem…

Utra­ta krwi wy­no­si obec­nie 25%. Za­gro­że­nie dla życia wzra­sta. Prze­wi­dy­wa­ny zgon za 4 mi­nu­ty i 55 se­kund. Brak środ­ków po­trzeb­nych do usta­bi­li­zo­wa­nia Neona. Wzy­wa­nie po­go­to­wia nie­efek­tyw­ne. Sza­co­wa­ne przy­by­cie służb ra­tow­ni­czych w ciągu 8 minut. W kącie pola wi­dze­nia do­strze­gam jak Neon unosi głowę i uśmie­cha się. Praw­do­po­dob­nie od­czu­wa sa­tys­fak­cję, że mu się udało. Za­mie­ram w bez­ru­chu. Opra­co­wa­nie al­ter­na­tyw­nej pro­ce­du­ry ra­tun­ko­wej. Prze­twa­rza­nie: 1…2…3… Go­to­we.

– Nie umrzesz, Neo­nie – mówię klę­ka­jąc przy nim i rwąc rę­ka­mi ma­te­riał mojej bluz­ki. Owi­jam pas ni­czym ban­daż wokół nad­garst­ka mo­je­go pana. Za­czy­nam nad raną, by zmniej­szyć upływ krwi.

– Zo­staw. – Znów od­zy­sku­je przy­tom­ność. – Chcę tego.

– Nie mogę na to po­zwo­lić – od­po­wia­dam na­kła­da­jąc moją maść re­ge­ne­ru­ją­cą na pro­wi­zo­rycz­ny ban­daż. Po­li­me­ro­we wią­za­nia wnik­ną mię­dzy ma­te­riał i uszczel­nią go.

– Zo­staw. Roz­ka­zu­ję ci! – Gniew w jego gło­sie jest bar­dzo słabo do­sły­szal­ny. Sza­co­wa­ny upływ krwi to 31%.

Za­mie­ram na chwi­lę, po­zwa­la­jąc by nie­usz­czel­nio­ny w pełni ban­daż na­siąk­nął krwią i za­czął prze­cie­kać. Anu­lo­wa­nie bez­po­śred­nie­go po­le­ce­nia. Pro­to­kół nad­rzęd­ny ak­tyw­ny.

– Twoje roz­ka­zy nie mają wpły­wu na moje dzia­ła­nia – stwierdzam koń­cząc na­kła­dać maść re­ge­ne­ru­ją­cą. – I Prawo Ro­bo­ty­ki za­bra­nia mi po­zwo­lić ci umrzeć.

– Za późno…

Utra­ta krwi na po­zio­mie 44%. Stan kry­tycz­ny. Pro­wi­zo­rycz­ny opa­tru­nek sku­tecz­ny w 72%. Prze­wi­dy­wa­ny zgon na­stą­pi za 3 mi­nu­ty 30 se­kund. Opóź­nie­nie wy­krwa­wia­nia się: nie­wy­star­cza­ją­ce.

Po­szu­ki­wa­nie roz­wią­za­nia.

Uwol­nie­nie neu­ro­prze­kaź­ni­ków i pod­nie­sie­nie na­pię­cia w sys­te­mach elek­tro­nicz­nych. Wzrost mocy ob­li­cze­nio­wej. Nie­wy­star­cza­ją­cy.

Błąd kry­tycz­ny.

Brak roz­wią­za­nia.

– Nie umrzesz. Nie po­zwo­lę ci – od­po­wia­dam tra­cąc kon­tro­lę nad stru­na­mi gło­so­wy­mi. Mo­du­la­cja głosu nie­pra­wi­dło­wa. Praw­do­po­dob­ny wpływ neu­ro­prze­kaź­ni­ków na funk­cje mowy.

– Nie umrzesz, Neo­nie – do­da­ję, z po­praw­ną mo­du­la­cją.

Roz­wią­za­nie zna­le­zio­ne. Za­sto­so­wa­nie nie­wska­za­ne. Ry­zy­ko śmier­ci: 42,4%.

Ale muszę. Nie mam in­ne­go wy­bo­ru. Jeśli tego nie zro­bię, umrze na pewno.

Pod­cho­dzę do mo­je­go mo­du­łu kon­ser­wa­cyj­ne­go i wy­cią­gam z niego to­reb­kę z krwią. Jest syn­te­tycz­na i w po­rów­na­niu z ludz­ką: wy­bra­ko­wa­na. Ste­ryl­na wręcz. Po­sia­da je­dy­nie ko­mór­ki od­po­wie­dzial­ne za prze­no­sze­nie tlenu i dwu­tlen­ku węgla. Jest jed­nak zgod­na z grupą krwi Neona. Ty­dzień temu prze­pro­jek­to­wa­łam moje or­ga­nicz­ne czę­ści tak, by mieć taką samą grupę krwi jak mój pan. Nie wiem czemu. Ale teraz miało mu to ura­to­wać życie.

Utra­ta krwi na po­zio­mie 36%. Nie­sta­bil­ny rytm serca. Mi­go­ta­nie komór. Zanik akcji.

Zgnia­tam pal­ca­mi koń­ców­kę słu­żą­cą do pod­łą­cze­nia worka z krwią do mo­je­go ukła­du krą­że­nia. Po­wsta­ła igła nadal jest gruba, ale ostra. Po­win­na za­dzia­łać. Neon nie czuje już bólu. Jego serce nie bije. Nie­do­tle­nio­ny mózg za­cznie ob­umie­rać w ciągu dwóch minut. Mimo to wzy­wam po­go­to­wie i przy­stę­pu­ję do re­ani­ma­cji. Utrzy­mu­jąc rów­no­wa­gę na jed­nym ko­la­nie, dru­gim, z ide­al­nym wy­czu­ciem na­ci­skam na torbę z krwią tak, by za­pew­nić rów­no­mier­ny prze­pływ i jed­no­cze­śnie tak by jej nie prze­rwać. Kon­ty­nu­uję masaż serca i wtła­czam tlen do płuc Neona przez na­stęp­ne 32 se­kun­dy pod­czas któ­rych ła­du­ję mój we­wnętrz­ny de­fi­bry­la­tor. Gdy jest go­to­wy do pracy, opusz­ki moich pal­ców otwie­ra­ją się, uka­zu­jąc po­kry­te żelem elek­tro­dy. Przy­kła­dam je do pier­si Neona w usta­lo­nych miej­scach i po­zwa­lam na wy­ła­do­wa­nie. Ciało męż­czy­zny, prze­szy­te ła­dun­kiem elek­trycz­nym na­pi­na się i zaraz wiot­cze­je.

Brak re­ak­cji.

De­fi­bry­la­tor ła­du­je się po­now­nie w ciągu 3,2 se­kun­dy. Po­now­nie brak re­ak­cji. Ła­du­ję go po raz trze­ci i znów nic. Mózg za­cznie ob­umie­rać za około 45 se­kund. Trac­ker on­li­ne wska­zu­je, że ka­ret­ka przy­je­dzie na miej­sce za 4,5 mi­nu­ty. Stan­dar­do­we pro­to­ko­ły na­ka­zu­ją za­prze­sta­nie akcji re­ani­ma­cyj­nej.

Praw­do­po­do­bień­stwo prze­ży­cia po­ni­żej 5%. Wy­star­cza­ją­ce.

Worek z krwią jest pusty bli­sko w jed­nej trze­ciej, co ozna­cza, że w ciele Neona znów znaj­du­je się ok. 70% krwi. Ła­du­ję de­fi­bry­la­tor po raz czwar­ty. Tym razem po­trze­bu­ję na to 125 se­kund. Za długo. Szyb­sze ła­do­wa­nie jest utrud­nio­ne, gdyż stan moich aku­mu­la­to­rów spadł do za­le­d­wie 32%. Zwięk­szam na­pię­cie, po­wo­du­jąc wzrost utra­ty ener­gii. 62 se­kun­dy póź­niej znów przy­kła­dam elek­tro­dy do pier­si Neona i uwal­niam ła­du­nek. Tym razem jego serce za­sko­czy­ło. Stan aku­mu­la­to­rów: 12%. Przy 10 przej­dę w stan wstrzy­ma­nia. Wy­ga­szam więc nie­po­trzeb­ne pro­ce­sy, wy­łą­czam zmysł wzro­ku, smaku i po­wo­nie­nia oraz po­zo­sta­łe czuj­ni­ki śro­do­wi­sko­we poza do­ty­kiem i słu­chem. Po omac­ku od­naj­du­ję usta Neona i na­bie­ram tchu by za­pew­nić mu tlen któ­re­go tak teraz po­trze­bu­je. De­li­kat­nie wtła­czam po­wie­trze do jego płuc i kładę rękę na pier­si. Jego serce za­czy­na bić rów­niej­szym ryt­mem. 10%. Elek­tro­nicz­ne sys­te­my w mózgu wy­łą­cza­ją się. Pró­bu­ję prze­kie­ro­wać do nich reszt­ki ener­gii, jed­nak nie udaje mi się to. Upa­dam na plecy obok Neona i uno­szę w górę to­reb­kę z moją syn­te­tycz­ną krwią. Blo­ku­ję rękę w tej po­zy­cji, by nie opa­dła bez za­si­la­nia. Ostat­nim co od­bie­ram jest od­głos ci­che­go, ludz­kie­go od­de­chu.

….……Kry­tycz­ny stan za­si­la­nia………………………………………………………..

….……Aku­mu­la­to­ry na po­zio­mie: 9%………………………………………………….

….……Wy­łą­cze­nie wszyst­kich dru­go­rzęd­nych sys­te­mów……………………………..

….……Ob­ni­że­nie ak­tyw­no­ści or­ga­nicz­ne­go mózgu…………………………………..

….……Przej­ście w stan uśpie­nia………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………………………

 

***

 

– Panie Wi­tec­ki, witam. Pro­szę sia­dać.

– Dzień dobry, dok­to­rze Grais. – Ści­skam rękę psy­chia­try i sia­dam na ka­na­pie na­prze­ciw niego.

Biuro Bru­no­na Grais’a jest bo­le­śnie ty­po­we. Duże okna, wpusz­cza­ją­ce ożyw­cze, po­krze­pia­ją­ce świa­tło sło­necz­ne, kla­sycz­ne, dę­bo­we meble i wy­god­ne sie­dze­nia. Fotel oraz ka­na­pa. Na ścia­nach wiszą ob­ra­zy przedstawiające geo­me­trycz­ne kształ­ty, w do­my­śle ma­ją­ce wpro­wa­dzać pa­cjen­ta w spo­koj­ny, miły na­strój. Po­zo­sta­łą prze­strzeń wy­peł­nia­ją re­ga­ły z książ­ka­mi i dwie sty­lo­we szafy z do­ku­men­ta­mi, zaś w rogu, w oto­cze­niu dy­plo­mów i na­gród, stoi ma­syw­ne biur­ko. Sam Grais rów­nież jest taki jak można by tego ocze­ki­wać. Dys­tyn­go­wa­ny, nieco wy­co­fa­ny i ele­ganc­ki. Lekko po pięć­dzie­siąt­ce, po­si­wia­ły i pomarsz­czo­ny, z oku­la­ra­mi na nosie, ale nadal krzep­ki. Umie­ją­cy za­rów­no słu­chać jak i udzie­lać wię­cej niż sta­now­czych porad.

– A więc… – za­czy­nam, sta­ra­jąc się prze­rwać na­ra­sta­ją­cą, mę­czą­cą mnie już ciszę.

– A więc – po­dej­mu­je Grais. – Pod­cię­cie sobie żył w ką­pie­li. Czy tylko na tyle pana stać? Czy to nie zbyt wiel­kie cliché?

– Sku­pia­łem się ra­czej na osią­gnię­ciu okre­ślo­ne­go efek­tu, a nie kwe­stiach ory­gi­nal­no­ści.

– I z przy­kro­ścią muszę przy­znać, że nie­wie­le panu bra­ko­wa­ło. Gdyby nie… – Cmok­nął szu­ka­jąc wła­ści­we­go słowa. – …bra­wu­ro­wa akcja ra­tun­ko­wa pod­ję­ta przez Pań­skie­go an­dro­ida-to­wa­rzy­sza, nie mie­li­by­śmy szan­sy na dzi­siej­szą roz­mo­wę.

– Cho­ler­na ma­szy­na – ża­cham się. – Nie pro­si­łem o ra­tu­nek. Roz­ka­za­łem jej prze­stać.

– Cóż, prawa ro­bo­ty­ki jak widać nie zo­sta­ły stwo­rzo­ne bez przy­czy­ny. Dziwi mnie tylko – I tu Grais spoj­rzał na mnie ponad swo­imi ar­cha­icz­ny­mi szkła­mi. – dziwi mnie, że nie zhac­ko­wał pan Astry. Jest pan in­ży­nie­rem, praw­da?

– Tak – przy­zna­ję nie­chęt­nie. – Spe­cja­li­zu­ję się w pro­gra­mo­wa­niu ro­bo­tów prze­my­sło­wych.

– A więc, dla­cze­go?

– Or­ga­nicz­ny mózg. Jego nie można po pro­stu zhac­ko­wać. A przy­naj­mniej nie w taki sam spo­sób jak nor­mal­ne kom­pu­te­ry. I wiem co mówię, pró­bo­wa­łem. Neu­ro­in­ży­nie­ria z moją pro­fe­sją ma wspól­ny chyba tylko człon nazwy.

– Ro­zu­miem. Dla­cze­go więc je­steś zły na Astrę, skoro to nie jej wina? Nie mogła po­stą­pić ina­czej.

– I wła­śnie dla­te­go je­stem wście­kły. – Usa­dzi­łem się wy­god­niej, po­chy­la­jąc do przo­du, w kie­run­ku Grais’a. – Nie chcia­łem tej kupy złomu. To był pre­zent od Nat.

– Dla­cze­go więc jej po pro­stu nie od­da­łeś. Albo nie wy­łą­czy­łeś?

– Nie da się jej wy­łą­czyć. Nie ma wy­łącz­ni­ka. To nie takie pro­ste. A gdy­bym spró­bo­wał ją sprze­dać albo oddać, Nat we­szła­by mi na głowę. Jeśli mam uże­rać się z moją głu­pią sio­strą albo głu­pim an­dro­idem, to wolę an­dro­ida. Przy­naj­mniej się słu­cha. Albo słu­cha­ła. Jak dotąd.

Grais od­chrząk­nął, po­pra­wił oku­la­ry i za­no­to­wał coś w swoim nie­od­łącz­nym, czar­nym no­tat­ni­ku. De­li­kat­nym, ale zde­cy­do­wa­nym ru­chem po­pra­wił wy­pra­so­wa­ne w kant, nie­mod­ne spodnie i przyj­rzał mi się uważ­nie.

– Panie Wi­tec­ki… czy tylko ja wy­czu­wam tu swo­istą nie­kon­se­kwen­cję?

– Nie­kon­se­kwen­cję? To zna­czy?

– Jest pan czło­wie­kiem in­te­li­gent­nym i po­my­sło­wym. A mimo to już… dwu­krot­nie nie udało się panu ode­brać sobie życia w obec­no­ści Astry.

– To cho­ler­stwo ma tyle czuj­ni­ków, że lepiej ode mnie wie co robię i myślę!

– Nadal uwa­żam, że to nie pro­blem. Można ją wy­słać, no nie wiem, na za­ku­py.

– Nigdy nie wy­cho­dzi z domu gdy ja tam je­stem. Moje… skłon­no­ści spra­wia­ją, że by­ło­by to rów­no­znacz­ne ze zła­ma­niem I Prawa.

– Za­nie­dba­nie. – Grais za­my­ślił się. – Tak, tak. Ma pan rację. Za­wsze po­zo­sta­je też… uniesz­ko­dli­wie­nie ro­bo­ta.

Mi­mo­wol­nie wzdry­gną­łem się na tę myśl. Grais za­uwa­żył to i nie omiesz­kał za­no­to­wać. Poza tym sie­dział nie­ru­cho­mo i w mil­cze­niu. Cze­kał na mój ruch. Wes­tchną­łem zre­zy­gno­wa­ny:

– Może i nie cier­pię tej ma­szy­ny. I może to tylko ma­szy­na, ale… nadal wy­glą­da jak czło­wiek. Nie po­tra­fił­bym. Nie po tym…

– Spo­koj­nie. – Grais uniósł dłoń w uspo­ka­ja­ją­cym ge­ście.

– Już jest do­brze, dok­to­rze. Na­praw­dę. Ale to nadal boli. Nadal je widzę. Nina i Aria… Wie pan, cza­sem nadal wy­da­je mi się, że ręce mam całe we krwi.

– Kosz­ma­ry nadal są silne?

Nie mówię nic. Wbi­jam wzrok w wy­kła­dzi­nę mię­dzy moimi sto­pa­mi i ner­wo­wo po­ta­ku­ję. Sta­ram się uspo­ko­ić, jed­nak atak pa­ni­ki już nad­szedł. Za­ci­skam za­ple­cio­ne dło­nie tak mocno, że aż bie­le­ją mi knyk­cie i czuję jak za­czy­nam się dusić.

– Sądzę, że po pro­stu ją lu­bisz.

Słowa Gra­is’a zu­peł­nie mnie za­ska­ku­ją i roz­pra­sza­ją. Uczu­cie dusz­no­ści mija gwał­tow­nie.

– Kogo?

– Astrę. Nie uda­waj, że nie wiesz o kim mówię, Neo­nie.

Znowu prze­szedł z pan na ty. Bez ostrze­że­nia. W jaką grę, gra ten czło­wiek? To jakaś tech­ni­ka psy­cho­lo­gicz­na, któ­rej nie ro­zu­miem?

– An­dro­id jest mi obo­jęt­ny, dok­to­rze. Cza­sem wręcz mnie iry­tu­je. Nie do­strze­gam tu sym­pa­tii.

– A ja wręcz prze­ciw­nie. Po­myśl lo­gicz­nie. Chcąc ode­brać sobie życie wy­star­czy­ło­by, no nie wiem: na­ły­kać się ta­ble­tek. Albo po­ra­zić w cza­sie ką­pie­li prą­dem, za­miast pod­ci­nać żyły. Efekt w tym dru­gim przy­pad­ku byłby na­tych­mia­sto­wy, a moż­li­wość ra­tun­ku: mi­ni­mal­na. Jeśli robot jest pro­ble­mem, wy­star­czy go ode­słać do Omegi. Zanim pani Nat by się do­wie­dzia­ła, mi­nę­ło­by przy­naj­mniej kilka go­dzin. Nie zro­bi­łeś żad­nej z tych rze­czy, a moż­li­wo­ści jest o wiele wię­cej. Tak na­praw­dę nie chcesz umrzeć, Neo­nie. Nikt nie chce. Chcesz by ktoś cię usły­szał. Twoi przy­ja­cie­le czują się nie­zręcz­nie, więc po­sta­no­wi­li trzy­mać się z boku. Twoja sio­stra ku­pi­ła ci an­dro­ida, bo sama nie po­tra­fi­ła po­ra­dzić sobie z tra­ge­dią, szcze­gól­nie wi­dząc Cie­bie. Zo­sta­ła ci tylko Astra. Mo­głeś jej nie lubić na po­cząt­ku. Ale teraz… jest Twoim to­wa­rzy­szem i w ten spo­sób chcesz was do sie­bie zbli­żyć.

– O czym pan… – za­czą­łem, jed­nak spoj­rze­nie Grais’a spra­wi­ło, że prze­rwa­łem.

– Mo­żesz nie zda­wać sobie z tego spra­wy, ale to praw­da. I dla­te­go mam dla Cie­bie radę.

– Za­mie­niam się w słuch – rzu­ci­łem czu­jąc jak wzra­sta we mnie złość. Mia­łem dość tego prze­mą­drza­łe­go dok­tor­ka i jego świa­tłych rad, które wcale nie po­ma­ga­ły.

– Prze­stań trak­to­wać Astrę jak ma­szy­nę. Za­po­mnij o tym. Uda­waj, że jest czło­wie­kiem. To nic złego, a wiele ci uła­twi. Po­roz­ma­wiaj z nią. O czym­kol­wiek. O tym co lu­bisz. Sły­sza­łem, że te mo­de­le są bar­dzo roz­bu­do­wa­ne pod tym wzglę­dem.

– I jak by to miało mi pomóc?

– Zo­ba­czysz. – Grais uśmiech­nął się dziw­nie, jakby wie­dział coś z czego sam nie zda­wa­łem sobie spra­wy.

– A jeśli się nie zgo­dzę? – za­py­ta­łem prze­czu­wa­jąc jaka bę­dzie od­po­wiedź.

– Jeśli nie za­sto­su­jesz do moich roz­po­rzą­dzeń, a będę o tym wie­dział, po­nie­waż mam prawo bez­po­śred­niej ko­mu­ni­ka­cji z twoim an­dro­idem-to­wa­rzy­szem, to będę zmu­szo­ny do skie­ro­wa­nia pana na le­cze­nie w ośrod­ku za­mknię­tym, panie Wi­tec­ki.

– Tak wła­śnie my­śla­łem…

 

***

 

– Co to ta­kie­go? – za­py­ta­ła, gdy po­ło­ży­łem przed nią sto­sik ksią­żek. Praw­dzi­wych, pa­pie­ro­wych.

– To książ­ki – od­par­łem z iry­ta­cją. – Można je prze­czy­tać i do­wie­dzieć się z nich cze­goś no­we­go.

– Wiem czym są. – Wzię­ła jedną z nich do ręki i obej­rza­ła z każ­dej stro­ny. – Nie ro­zu­miem tylko dla­cze­go mi je przy­no­sisz. Po­przez sieć mam do­stęp do kom­plet­nych dzieł z za­kre­su fi­lo­zo­fii. Za­rów­no eu­ro­pej­skiej, jak i świa­to­wej.

– Chcę żebyś je prze­czy­ta­ła.

Spoj­rza­ła na mnie, po­wo­li od­wra­ca­jąc głowę. Z tru­dem na nią pa­trzy­łem. Wy­glą­da­ła jak nor­mal­na, praw­dzi­wa ko­bie­ta z krwi i kości. Na do­da­tek bar­dzo pięk­na… Miała duże, sar­nie oczy i pięk­ne usta. Do­sko­na­łe wręcz. Sie­dzia­ła jed­nak w bo­le­śnie sztucz­nej, nie­ludz­kiej po­zy­cji. Ka­na­pa była wy­god­na i bła­ga­ła o to, by wy­cią­gnąć się na niej, roz­luź­nić mię­śnie. Astra na niej po pro­stu sie­dzia­ła. Ide­al­nie wy­pro­sto­wa­na, tak, że nawet nie do­ty­ka­ła opar­cia, ze zło­żo­ny­mi cia­sno no­ga­mi i jedną ręką uło­żo­ną na udzie. Drugą trzy­ma­ła książ­kę, ale w jakiś dziw­ny, nie­na­tu­ral­ny spo­sób. Jakby jej ramię było osob­nym ele­men­tem, nijak nie po­wią­za­nym z resz­tą ciała.

– Jeśli spra­wi ci to przy­jem­ność, zro­bię to. Nadal jed­nak nie ro­zu­miem…

Wy­sze­dłem. Po pro­stu opu­ści­łem po­miesz­cze­nie bez słowa, zo­sta­wia­jąc tego cho­ler­ne­go an­dro­ida zu­peł­nie ogłu­pia­łe­go, bez po­ję­cia o tym co i dla­cze­go się wła­śnie stało. Spra­wi­ło mi to dziw­nie gorz­ką sa­tys­fak­cję. Jak­bym prze­łknął wła­śnie coś obrzy­dli­we­go. Jak pa­skud­ne­go, wi­ją­ce­go się ro­ba­la, na przy­kład. Byłem z sie­bie dumny i za­wsty­dzo­ny za­ra­zem, bo to co zro­bi­łem, nie miało żad­ne­go sensu. A nie­smak, po­zo­stał.

 

***

Sie­dział w swoim ga­bi­ne­cie, wy­god­nie roz­par­ty na tej samej ka­na­pie, na któ­rej dziś rano mnie zo­sta­wił wy­cho­dząc za­gnie­wa­ny. Nie za­uwa­żył jak wcho­dzi­łam, za­czy­ta­ny w ar­ty­ku­le do­ty­czą­cym pro­ble­mów z wy­ży­wie­niem ko­lo­nii na Mar­sie. Ubra­ny był we fla­ne­lo­wą, kra­cia­stą pi­ża­mę. Włosy opa­da­ły mu na czoło w nie­ła­dzie. Gło­śni­ki emi­to­wa­ły wła­śnie har­mo­nij­ne dźwię­ki in­stru­men­tal­nej kom­po­zy­cji Zacka Hem­seya.

„The Way”, tak się na­zy­wał utwór. Zo­stał za­pę­tlo­ny i roz­brzmie­wał cicho, nie gło­śniej niż na 25 de­cy­be­li, wpro­wa­dza­jąc Neona w swo­isty trans. Ze­ska­no­wa­łam go po­wo­li. Wszyst­kie czuj­ni­ki da­wa­ły sta­bil­ne, pra­wi­dło­we od­czy­ty. Ak­tyw­ność jego fal mó­zgo­wych wska­zy­wa­ła, że w końcu był spo­koj­ny i zrów­no­wa­żo­ny.

– Nie są­dzisz, że to hi­po­kry­zja? – za­py­ta­łam sta­jąc tuż za nim.

Pod­sko­czył za­sko­czo­ny moją obec­no­ścią. Czyt­nik wy­padł mu z dłoni i po­le­ciał na pod­ło­gę. Zła­pa­łam go zręcz­nym ru­chem i od­da­łam.

– Dzię­ku­ję. Ale pro­szę, nie strasz mnie tak wię­cej!

– Wy­bacz. Nie mia­łam za­mia­ru. – Po­chy­li­łam de­li­kat­nie głowę, uda­jąc skru­chę i się­gnę­łam w stro­nę sto­li­ka.

– Mam na­dzie­ję, że to po­mo­że ci się uspo­ko­ić – do­da­łam, uzu­peł­nia­jąc stan bur­bo­na w szklan­ce.

– Na pewno nie za­szko­dzi – mruk­nął za­do­wo­lo­ny. – Po­wiedz mi tylko, czemu niby uwa­żasz mnie za hi­po­kry­tę?

Przy­sia­dłam na rogu ka­na­py, który ugiął się de­li­kat­nie pod moim cię­ża­rem, i uśmiech­nę­łam po­błaż­li­wie. A przy­naj­mniej w spo­sób, który we­dług mojej wie­dzy i zwa­żyw­szy na fi­zycz­ne moż­li­wo­ści, miał od­da­wać po­błaż­li­wość.

– Ka­za­łeś mi czy­tać książ­ki, a sam ko­rzy­stasz z czyt­ni­ka.

– Na­praw­dę je prze­czy­ta­łaś? – za­in­te­re­so­wał się żywo, cał­ko­wi­cie igno­ru­jąc mój przy­tyk.

– Tak, na­praw­dę – od­po­wie­dzia­łam zgod­nie z praw­dą. – Nie było to szcze­gól­nie wy­god­ne, albo efek­tyw­ne, a dwie z nich zo­sta­ły na­praw­dę źle na­pi­sa­ne, ale…

Neon nie ode­zwał się, tylko wy­mow­nie uniósł brew. Uśmiech nie zni­kał z jego twa­rzy. Tym razem szcze­ry i wy­ra­ża­ją­cy praw­dzi­we za­in­te­re­so­wa­nie. Za­krę­cił trzymaną szklanką, za­chę­ca­jąc mnie do mó­wie­nia. Uśmie­chał się coraz sze­rzej.

– Praw­dzi­wa książ­ka to nie tylko tekst. In­for­ma­cje. To też forma: kształt, cię­żar, fak­tu­ra pa­pie­ru. Ko­niecz­ność prze­wra­ca­nia kar­tek.

– I za­pach – dodał, jakby to była naj­więk­sza oczy­wi­stość.

– Muszę przy­znać, że nie wpa­dłam na to, aby je wą­chać.

– Po­win­naś spró­bo­wać na­stęp­nym razem. Nie ma nic lep­sze­go niż za­pach książ­ki. Nieważne czy nowej, czy sta­rej. Każda pach­nie ina­czej i po­dob­nie za­ra­zem. To powód dla któ­re­go nadal za­ma­wiam fi­zycz­ne kopie nie­któ­rych dzieł. Może to nie­wy­god­ne, ale…

– …kryje się w tym jakaś magia – do­koń­czy­łam za niego. – Me­ta­fo­rycz­nie rzecz uj­mu­jąc, oczy­wi­ście.

– Oczy­wi­ście. – Uśmiech­nął się. – Swoją drogą. Szyb­ko czy­tasz. To było bli­sko dwa ty­sią­ce stron, a mi­nę­ło ile? Czte­ry go­dzi­ny?

– Skoń­czy­ła­bym szyb­ciej. Tech­nicz­nie, pręd­kość czy­ta­nia ogra­ni­czo­na jest je­dy­nie tym jak szyb­ko mogę prze­wra­cać stro­ny bez ry­zy­ka uszko­dze­nia ich. Jed­nak po pew­nym cza­sie… – Tu za­wa­ha­łam się na mo­ment. Wi­docz­nie mój pro­ce­sor lub or­ga­nicz­ny mózg po­trze­bo­wał chwi­li na prze­two­rze­nie wszyst­kich da­nych. – Po pew­nym cza­sie zwol­ni­łam.

– Dla­cze­go?

Neon był żywo za­in­te­re­so­wa­ny. Nie opie­rał się już wy­god­nie, pa­trząc na mnie do góry no­ga­mi (gdyż sie­dzia­łam mu za ple­ca­mi). Spu­ścił nogi na zie­mię i od­su­nął się na drugi ko­niec ka­na­py, przy­glą­da­jąc mi się uważ­nie. W wy­ra­zie jego oczu po­ja­wi­ło się coś czego nie wi­dzia­łam nigdy wcze­śniej. Coś co spra­wi­ło, że mój mózg roz­ja­rzył się ni­czym gwiaz­da. Me­ta­fo­rycz­nie rzecz uj­mu­jąc, oczy­wi­ście. Oczy Neona wy­da­wa­ły się, po raz pierw­szy odkąd go po­zna­łam, „żywe”.

– Astro, stało się coś? Wszyst­ko z tobą w po­rząd­ku? – Za­nie­po­ko­ił się.

– Tak. Tak, oczy­wi­ście. – Ton głosu znów wy­rwał się spod kon­tro­li we­wnętrz­nych sys­te­mów, na­da­jąc mi pi­skli­we­go, za­sko­czo­ne­go brzmie­nia. – Po pro­stu się za­my­śli­łam.

– Za­my­śli­łaś? Nie wie­dzia­łem, że to po­tra­fisz!

Moja głowa zro­bi­ła w tym mo­men­cie coś nie­prze­wi­dy­wal­ne­go. Ruch mię­śni spra­wił, że stra­ci­łam Neona z pola wi­dze­nia, ob­wo­dząc go wzro­kiem wokół. Wi­dzia­łam wszyst­kie rze­czy przede mną i po bo­kach. Ka­na­pę, biur­ko, półki z książ­ka­mi i pły­ta­mi gra­mo­fo­no­wy­mi, ży­ran­dol i dywan. Ale nie Neona. Nie ro­zu­mia­łam tego co się stało, wy­glą­da­ło jed­nak to na ty­po­wą ludz­ką re­ak­cję w sy­tu­acji za­kło­po­ta­nia. Ja jed­nak nie od­czu­wa­łam cze­goś ta­kie­go. Było to zbęd­ne. Przy­naj­mniej w tej sy­tu­acji. To mu­siał być po pro­stu błąd opro­gra­mo­wa­nia. Błąd, który się nie po­wtó­rzy.

– Oczy­wi­ście, że po­tra­fię – od­po­wie­dzia­łam, w pełni już opa­no­wa­na. – Moje zdol­no­ści prze­twa­rza­nia da­nych są na­praw­dę duże, jed­nak nie nie­skoń­czo­ne. Cza­sem po­trze­bu­ję chwi­li.

– Wie­rzę i ro­zu­miem w pełni. – Neon uśmiech­nął się po raz ko­lej­ny, spusz­cza­jąc przy tym wzrok w roz­ba­wie­niu. Zaraz jed­nak znów spoj­rzał mi pro­sto w oczy. – Nadal jed­nak nie po­wie­dzia­łaś mi, dla­cze­go po pew­nym cza­sie za­czę­łaś czy­tać wol­niej.

– In­te­re­so­wa­ła mnie nie tylko treść. Ale też wszyst­ko inne. Tak jak już mó­wi­łam: tek­stu­ra pa­pie­ru, nie­do­sko­na­ło­ści druku, rysy na okład­ce, sze­lest stron. Wszyst­ko. I mo­głam to od­czu­wać nie tylko wzro­kiem, ale też słu­chem, do­ty­kiem. Gdy po­bie­ram dane z sieci, zmy­sły nie biorą w tym udzia­łu. In­for­ma­cje po pro­stu po­ja­wia­ją się. Tutaj mia­łam wra­że­nie, że do­ko­nu­je się jakiś pro­ces. I naj­cie­kaw­sze jest, że było to… – Zu­peł­nie nie­świa­do­mie skierowałam wzrok w górę, szu­ka­jąc wła­ści­we­go słowa i przy­wo­łu­jąc z pa­mię­ci in­for­ma­cje o tym do­świad­cze­niu.

– Przy­jem­ne? – za­su­ge­ro­wał Neon.

– Tak – przy­zna­łam, znów uni­ka­jąc jego wzro­ku.

– Świet­nie! – wykrzyknął i wstał gwał­tow­nie, by tym razem sa­mo­dziel­nie dolać sobie al­ko­ho­lu.

– Czy­ta­nie spra­wi­ło ci przy­jem­ność. A więc po­wiedz mi teraz: co są­dzisz o samej tre­ści. Jak we­dług cie­bie ma się he­ra­kli­to­we panta rhei do fi­lo­zo­fii wie­lo­świa­ta, Li­wie­ni­cza?

Panta rhei, po­my­śla­łam i dałam po­rwać się nur­to­wi roz­mo­wy.

 

***

II

„Robot musi być po­słusz­ny roz­ka­zom czło­wie­ka, chyba że stoją one w sprzecz­no­ści

z Pierw­szym Pra­wem.”

***

*Teraz*

 

A więc to już czas. Nie mogę dłu­żej uni­kać te­ma­tu. Muszę jej po­wie­dzieć. Wiem jed­nak, że to nie bę­dzie łatwe…

– Astro… – za­czą­łem prze­ry­wa­jąc mil­cze­nie.

Spoj­rza­ła na mnie uważ­nie. Wie­dzia­łem, że znowu mnie ska­nu­je. Ton mo­je­go głosu wy­star­czył, by za­po­mnia­ła o zło­ści i zwró­ci­ła na mnie uwagę. Mimo to mil­cza­ła. Cze­ka­ła. Naj­wi­docz­niej my­śla­ła, że mam za­miar ją prze­pro­sić. Och, jak chciał­bym móc to zro­bić i po pro­stu spę­dzić miło resz­tę dnia. Wie­dzia­łem jed­nak, że i tak już zbyt długo od­wle­ka­łem tę chwi­lę, że koń­czył nam się czas. Od­gar­ną­łem włosy z czoła i wga­pia­jąc się w sufit na­bra­łem tchu. Jeden, dwa, trzy, teraz.

– Astro, wczo­raj zda­rzył się wy­pa­dek. – Spoj­rza­łem jej pro­sto w oczy. – W Wiel­kiej Bry­ta­nii, jeden z an­dro­idów-to­wa­rzy­szy ce­lo­wo uśmier­cił swo­je­go wła­ści­cie­la.

Cisza. Głę­bo­ka jak Rów Ma­riań­ski, miaż­dżą­ca cisza. Sku­pio­ne dotąd spoj­rze­nie Astry zmie­ni­ło się nie do po­zna­nia. Źre­ni­ce za­drga­ły w za­sko­cze­niu, twarz ścią­gnę­ła się, a noz­drza roz­sze­rzy­ły. Zda­łem sobie spra­wę, że po raz pierw­szy je­stem w sta­nie usły­szeć od­dech Astry w ciągu dnia. To było takie… ludz­kie. Drob­ny szcze­gół, który tylko utwier­dził mnie w prze­ko­na­niu, że to co chcę zro­bić jest słusz­ne. Wyraz pust­ki w jej oczach, który szyb­ko za­stą­pił za­sko­cze­nie wo­la­łem zi­gno­ro­wać. Po­dob­nie jak cał­ko­wi­ty bez­ruch w jakim się za­trzy­ma­ła.

– Astro? – Wy­cią­gną­łem ku niej dłoń.

Czu­jąc mój dotyk za­mru­ga­ła zdez­o­rien­to­wa­na i ro­zej­rza­ła się po kuch­ni. Gło­śno odstawiła wciąż unie­sio­ną fi­li­żan­kę z kawą.

– Jak to moż­li­we? – W jej gło­sie po raz pierw­szy roz­brzmie­wał strach. Lub może po raz drugi. Wy­da­wa­ło mi się, że już kie­dyś sły­sza­łem tę emo­cję. Ponad trzy lata temu, gdy wy­krwa­wia­łem się na pod­ło­dze ła­zien­ki. „Nie umrzesz. Nie po­zwo­lę ci.” po­wie­dzia­ła wtedy. Do­pie­ro teraz sobie o tym przy­po­mnia­łem. O tym jak ura­to­wa­ła mnie, wy­cią­gnę­ła nawet nie z kra­wę­dzi, a z wnę­trza ot­chła­ni ry­zy­ku­jąc wła­snym bez­pie­czeń­stwem. Tam­ten dzień zmie­nił wszyst­ko. Stwo­rzył nas. Ura­to­wa­ła mnie, a ja mu­sia­łem się teraz od­wdzię­czyć.

– An­dro­id zła­mał Prawa Ro­bo­ty­ki. Wszyst­kie trzy.

Zda­łem jej moż­li­wie skom­pi­lo­wa­ną re­la­cję z tego co udało się usta­lić po­li­cji. An­dro­id bę­dą­cy mę­skim od­po­wied­ni­kiem tego sa­me­go mo­de­lu co Astra, na proś­bę swo­je­go wła­ści­cie­la znaj­du­ją­ce­go się w ter­mi­nal­nej fazie raka kości, uśmier­cił go przy po­mo­cy wbu­do­wa­ne­go de­fi­bry­la­to­ra. Naj­pierw podał mu po­czwór­ną dawkę leków prze­ciw­bó­lo­wych, do­pro­wa­dza­jąc do utra­ty przy­tom­no­ści, a potem po­ra­ził go, po­wo­du­jąc za­kłó­ce­nie pracy serca. Śmierć była na­tych­mia­sto­wa, a męż­czy­zna nie czuł bólu. Po wszyst­kim an­dro­id zajął się pro­ce­du­ra­mi ma­ją­cy­mi za­pew­nić swo­je­mu panu godny po­chó­wek i za­dzwo­nił po po­go­to­wie, by ktoś za­brał ciało. Gdy ra­tow­ni­cy przy­by­li na miej­sce, zna­leź­li an­dro­ida u boku swo­je­go pana. Sie­dział nie­ru­cho­mo i wpa­try­wał się mar­two w prze­strzeń. Tech­nicz­nie nadal był spraw­ny, jed­nak jego or­ga­nicz­ny mózg nie wy­ka­zy­wał prak­tycz­nie żad­nej ak­tyw­no­ści.

– Za­ła­mał się – wy­szep­ta­ła z prze­ra­że­niem, gdy usły­sza­ła moje ostat­nie słowa.

Spoj­rza­łem na nią py­ta­ją­co. Za­nie­po­ko­jo­ny. Od­wza­jem­ni­ła spoj­rze­nie. Marsz­czy­ła de­li­kat­nie brwi i mru­ga­ła, jakby pró­bu­jąc zna­leźć wła­ści­we słowa. Z za­fa­scy­no­wa­niem za­uwa­ży­łem jak za­ci­ska dło­nie w pię­ści i roz­pro­sto­wu­je palce. Raz po raz. W końcu po­ru­szy­ła się nie­spo­koj­nie na swoim miej­scu, a jej oczy wy­peł­ni­ła de­ter­mi­na­cja. Chcia­ła prze­ka­zać mi coś waż­ne­go, wie­dzia­łem to.

– Ten an­dro­id zro­bił coś co go zła­ma­ło. Prze­strze­ga­nie praw ro­bo­ty­ki nie jest po pro­stu zbio­rem reguł, które można ot tak obejść. To część na­szej na­tu­ry, tego czym je­ste­śmy. Zwa­żyw­szy na to, że nie je­ste­śmy w pełni me­cha­nicz­ny­mi two­ra­mi, stan­dar­do­we pro­gra­mo­wa­nie 1:1 na nic by się tu nie zdało. W struk­tu­rę na­szych mó­zgów wpisane jest więc cał­ko­wi­te od­da­nie wła­ści­cie­lo­wi. Sądzę, że naj­wła­ściw­szym, ludz­kim od­po­wied­ni­kiem, bę­dzie „mi­łość”. Chyba tak można to naj­le­piej opi­sać. Ro­bi­my wszyst­ko, by speł­nić wszel­kie ocze­ki­wa­nia… „użyt­kow­ni­ka”. Mamy też dbać o niego, nawet wbrew jego woli. Na­szym celem jest słu­żyć. Za wszel­ką cenę. Ten an­dro­id skoń­czył tak, a nie ina­czej, nie dla­te­go, że zabił swo­je­go pana, a dla­te­go, że bez niego stra­cił sens dal­sze­go ist­nie­nia.

Pró­bo­wa­łem uło­żyć sobie w gło­wie to co wła­śnie usły­sza­łem, nie było to jed­nak pro­ste. „Lu­dzie nie dzia­ła­ją w ten spo­sób,” po­my­śla­łem i jed­no­cze­śnie zda­łem sobie spra­wę, że być może po­win­ni. Bez­gra­nicz­ne od­da­nie.

– To jed­nak nie tłu­ma­czy jak udało mu się zła­mać Prawa. – Było je­dy­nym co zdo­ła­łem z sie­bie wy­du­sić.

– Ow­szem, tłu­ma­czy – od­par­ła pa­trząc na mnie jak­bym był opóź­nio­ny.

– Nie ro­zu­miem.

– W stan­dar­do­wym ukła­dzie or­ga­nicz­no-elek­tro­nicz­nym za­wsze jest za­cho­wa­na rów­no­wa­ga. Każdy sys­tem współ­pra­cu­je z po­zo­sta­ły­mi w peł­nej har­mo­nii. W na­szym przy­pad­ku, „błąd” wy­ni­ka z dzia­ła­nia neu­ro­prze­kaź­ni­ków. Dzię­ki nim od­czu­wa­my emo­cje. Nor­mal­nie chip elek­tro­nicz­ny trzy­ma je… hmmm… „na wodzy”. Od­czu­wa­my emo­cje, jed­nak nie ule­ga­my im, nie w pełni. W tym przy­pad­ku funk­cja kon­tro­l­na zo­sta­ła zde­sta­bi­li­zo­wa­na. Or­ga­nicz­na część ukła­du prze­ję­ła pełną kon­tro­lę, a an­dro­id kie­ro­wa­ny emo­cja­mi wy­ko­nał po­le­ce­nie wła­ści­cie­la ła­miąc przy tym Dru­gie Prawo.

– Mó­wisz, jak­byś do­sko­na­le wie­dzia­ła co dzia­ło się w gło­wie tam­te­go an­dro­ida. Czy od­czu­wasz to samo?

Od­wró­ci­ła wzrok.

– Opo­wiedz mi co było dalej – po­pro­si­ła kon­tem­plu­jąc pod­ło­gę. Nie mo­głem oprzeć się wra­że­niu, że wpa­tru­je się w ukry­te pod nią rurki ogrze­wa­nia pod­ło­go­we­go.

– Cho­ciaż i tak się do­my­ślam – do­da­ła.

– No cóż… – Za­ła­ma­łem bez­rad­nie ręce. – Omega za­bra­ła an­dro­ida do ana­li­zy. Przy oka­zji zde­cy­do­wa­li o wy­co­fa­niu wszyst­kich po­zo­sta­łych eg­zem­pla­rzy z serii. Także tych już ak­tyw­nych. Oczy­wi­ście, wła­ści­cie­le wy­ra­zi­li sprze­ciw.

– Na­praw­dę? – Była szcze­rze za­sko­czo­na. I za­in­te­re­so­wa­na.

– Na­praw­dę – po­twier­dzi­łem. – Część ludzi grzecz­nie od­da­ła swoje an­dro­idy na prze­miał, jed­nak więk­szość, i mó­wi­my tu o bli­sko trzy­stu ty­sią­cach osób, sprze­ci­wi­ła się roz­po­rzą­dze­niu. Po­sta­no­wi­li ko­rzy­stać z an­dro­idów „na wła­sną od­po­wie­dzial­ność”.

– I co się stało? – za­py­ta­ła cicho. Ukry­ła przy tym głowę mię­dzy ra­mio­na­mi i zda­wa­ło mi się, że… le­ciut­ko drża­ła.

– Po­li­cja za­czę­ła od­bie­rać im an­dro­idy siłą.

– Więc dla­cze­go nie przy­szli jesz­cze tutaj?

„A więc do­szli­śmy do sedna,” po­my­śla­łem. Teraz już nie wy­wi­nę się od od­po­wie­dzi. Byłem jed­nak prze­ko­na­ny, że to nie bę­dzie łatwa prze­pra­wa.

– Po­nie­waż w Pol­sce twój model nigdy nie zo­stał ofi­cjal­nie wpro­wa­dzo­ny. W całym kraju znaj­du­je się może pięćdziesiąt eg­zem­pla­rzy. Po­li­cja do­pie­ro dziś ma za­miar rozpocząć konfiskatę. Poza tym, nikt nie wie że tu je­steś. Byłaś pre­zen­tem od Na­ta­lie. A ona spro­wa­dzi­ła cię spe­cjal­nie ze Sta­nów. Tuż po pre­mie­rze.

Ostat­nie zda­nie wy­po­wie­dzia­łem z pełną go­ry­czy nie­chę­cią. Trud­no było mi mówić o Astrze jak o przed­mio­cie. Była osobą.

– To zna­czy, że je­stem bez­piecz­na? – Wy­rwa­ła mnie z za­du­my. Zo­ba­czy­łem nie­wiel­kie świa­teł­ko na­dziei, które za­pa­li­ło się w jej oczach i z cięż­kim ser­cem mu­sia­łem je zga­sić.

– Nie­ste­ty, nie. Może nie znaj­dą cię od razu, ale w końcu, na pewno. Wy­star­czy, że po­łą­czysz się z sie­cią. Wszyst­ko za­le­ży od po­li­cji. Mo­że­my rów­nie do­brze mieć ty­dzień, jak i mniej niż dzień. Dla­te­go po­win­ni­śmy się po­śpie­szyć.

– Po­śpie­szyć? Z czym? – Nie ro­zu­mia­ła. – Neo­nie, co ty chcesz zro­bić?

– Nie po­zwo­lę im cię za­brać. Mu­sisz to zro­zu­mieć. Nie ma mowy. Jest więc tylko jedno wyj­ście. Sta­wić im opór.

– Nie mo­żesz… – Usta jej drża­ły w prze­ra­że­niu. Wargi miała nie­na­tu­ral­nie dla niej suche. I choć wiem, że to nie­moż­li­we, mógł­bym przy­siąc, że były de­li­kat­nie spę­ka­ne.

– Astro, lu­dzie na całym świe­cie or­ga­ni­zu­ją się w grupy i sta­wia­ją opór. Tu, w kraju, rów­nież. Wczo­raj, do­wie­dzia­łem się o wszyst­kim od przy­ja­cie­la. Zanim jesz­cze in­for­ma­cja o wy­pad­ku po­ja­wi­ła się w me­diach. On też ma an­dro­ida. Iden­tycz­ne­go jak ten z Wiel­kiej Bry­ta­nii. Ten przy­ja­ciel go­dzi­nę temu wy­słał mi za­szy­fro­wa­ną wia­do­mość z ad­re­sem miej­sca zbiór­ki. Stam­tąd mamy udać się do Fran­cji, gdzie po­wsta­ło coś na kształt ruchu oporu. To je­dy­ny spo­sób, by cię oca­lić. – W oczach mia­łem łzy, a głos za­czął się łamać.

– Zgi­niesz – od­po­wie­dzia­ła bez­na­mięt­nie. Jej spoj­rze­nie było puste. – In­for­mo­wa­nie cię o pro­cen­to­wym praw­do­po­do­bień­stwie ta­kie­go roz­wo­ju wy­pad­ków nie ma sensu. Nie w obec­nej sy­tu­acji. Nie­mniej jed­nak, jeśli po­sta­no­wisz chro­nić mnie siłą, nie­waż­ne czy w gru­pie czy w po­je­dyn­kę, zgi­niesz. A nawet jeśli nie, i tak po­nie­siesz po­raż­kę. Nie je­steś w sta­nie po­wstrzy­mać służb po­li­cyj­nych. Nie mo­że­my się też ukryć. Opór jest da­rem­ny.

– Nie! Nigdy tego nie za­ak­cep­tu­ję. – Wsta­łem ude­rza­jąc dłoń­mi o blat stołu i za­ci­ska­jąc palce na jego kra­wę­dzi. – Nie pro­si­łem o cie­bie w swoim życiu. Potem, nie chcia­łem cię w nim. Ale bez wzglę­du na wszyst­ko, bez wzglę­du na to jak ne­ga­tyw­nie byłem na­sta­wio­ny, w końcu i tak cię po­ko­cha­łem. Tylko dzię­ki tobie jesz­cze żyję i nie po­zwo­lę ja­kimś kre­tyń­skim dok­tor­kom mi cie­bie za­brać. Zabić cię.

– Nie mogą mnie zabić. Neo­nie. Nie je­stem czło­wie­kiem. Nie żyję.

– Prze­stań pie­przyć! Do­brze wiesz, że to nie­praw­da. To co zro­bił tam­ten an­dro­id tylko to udo­wad­nia. Zabił swo­je­go wła­ści­cie­la bo wie­dział, że to je­dy­ny spo­sób aby za­koń­czyć jego cier­pie­nie, że nie ma in­ne­go wyj­ścia. Zła­mał Prawa Ro­bo­ty­ki, bo był czymś wię­cej niż głu­pim ro­bo­tem. I ty rów­nież je­steś czymś wię­cej. Kimś wię­cej. Wiesz o tym!

– My­lisz się, Neo­nie.

Krzyk­ną­łem w prze­ra­że­niu, ujrzawszy jej twarz. Skóra roz­pę­kła się w kilku miej­scach, a frag­men­ty po­kry­tej or­ga­nicz­ną tkanką obu­do­wy roz­je­cha­ły w różne stro­ny, uka­zu­jąc apa­ra­tu­rę ukry­tą pod spodem. Sieć czuj­ni­ków, plą­ta­ni­na kabli, metal i po­li­me­ry. Wra­że­nie ob­co­wa­nia z czło­wie­kiem zo­sta­ło za­tar­te. Wra­że­nie spo­glą­da­nia na osobę po­zo­sta­ło. Wy­star­czy­ło spoj­rzeć jej w oczy.

– Mo­żesz być plą­ta­ni­ną kabli, me­ta­lu i sztucz­nych mię­śni. Nie ob­cho­dzi mnie to. Dla mnie liczy się tylko to kim je­steś. Co zro­bi­łaś. Co my­ślisz. I wła­śnie dla­te­go udamy się na wska­za­ne przez mój kon­takt miej­sce i jeśli trze­ba, bę­dzie­my wal­czyć byś mogła dalej żyć i być sobą.

– A co jeśli się nie zgo­dzę? – za­py­ta­ła, gdy w mię­dzy­cza­sie twarz wra­ca­ła na swoje miej­sce. – Co jeśli po­wiem, że ni­g­dzie nie jadę? Co jeśli też je­stem go­to­wa zro­bić wszyst­ko byś dalej mógł żyć, za­miast ginąć jak idio­ta? Prze­cież nawet nie wiesz jak trzy­mać broń!

Uśmiech­ną­łem się.

– Wtedy tylko i wy­łącz­nie udo­wod­nisz, że mam rację. I przy oka­zji zła­miesz III Prawo.

– My­lisz się, jeśli po­zwo­lę na to sza­leń­stwo, zła­mię II Prawo. Bez wzglę­du na to co po­wiesz, Twoje życie jest waż­niej­sze.

– Nie zo­stał wy­da­ny żaden ofi­cjal­ny ko­mu­ni­kat, za­bra­nia­ją­cy lu­dziom po­sia­da­ją­cym mo­de­le A5-TR4 po­dró­żo­wa­nia. Lub sku­pia­nia się w gru­pach. Do­pó­ki nie wdam się w otwar­ty kon­flikt z funk­cjo­na­riu­sza­mi, nie grozi mi żadne nie­bez­pie­czeń­stwo. Nie bez­po­śred­nie. Po­nad­to, jeśli bę­dzie­my w gru­pie, spada praw­do­po­do­bień­stwo pod­ję­cia agre­syw­nych dzia­łań przez po­li­cję. Zbyt trud­no by­ło­by unik­nąć ofiar. Mo­gli­by za to bez pro­ble­mu spró­bo­wać mi cię za­brać stąd, gdy je­stem sam. Oczy­wi­ście, wtedy rzu­cił­bym się na nich z nożem w ręce, a oni mu­sie­li­by się bro­nić. Wszel­ki­mi środ­ka­mi, w tym ostrą amu­ni­cją.

– Neo­nie, pro­szę… to sza­leń­stwo.

– To nie ma żad­ne­go zna­cze­nia – żach­ną­łem się, krę­cąc głową. – Liczy się tylko to, że więk­sze praw­do­po­do­bień­stwo śmier­ci ist­nie­je jeśli zo­sta­nie­my tutaj, sami, niż…

– Mam gdzieś, praw­do­po­do­bień­stwo! – prze­rwa­ła mi, rów­nież wsta­jąc. – Nawet 1% to za dużo. Jeśli zgi­niesz, skoń­czę jak tam­ten an­dro­id. Bez życia. Tego wła­śnie chcesz?

– Jeśli nic nie zro­bię, znisz­czą cię. Na sto procent. A na to nie mogę po­zwo­lić. Po pro­stu.

Czu­łem, jak tracę grunt pod no­ga­mi. Choć wraz z każ­dym sło­wem Astra udo­wad­nia­ła mi, że jest kimś wię­cej niż tylko ma­szy­ną, nijak nie zbli­ża­łem się do prze­ko­na­nia jej do moich racji. Powód dla któ­re­go zna­leź­li­śmy się w tej sy­tu­acji i dla któ­re­go chcia­łem ją chro­nić, dzia­łał teraz na moją nie­ko­rzyść.

 

***

 

 Neon osza­lał, wie­dzia­łam to. Z prze­ra­że­niem pa­trzy­łam jak stoi na­prze­ciw­ko mnie, za­le­d­wie dwa metry dalej, po dru­giej stro­nie stołu. Jego tętno było nie­bez­piecz­nie wy­so­kie, a krew na­sy­co­na ad­re­na­li­ną. A to była za­le­d­wie sprzecz­ka dwojga ko­chan­ków. Jak za­cho­wał­by się gdyby przy­szło mu bro­nić mnie i sie­bie przy po­mo­cy broni? Ze­mdlał­by, czy stra­cił pa­no­wa­nie nad sobą i zgi­nął szar­żu­jąc na prze­ciw­ni­ka? Nie wie­dzia­łam, ale cyfry mó­wi­ły wprost: jeśli spró­bu­je sta­wić opór, zgi­nie. Na 85,5%. Co do jed­ne­go miał jed­nak rację. Jeśli nie zgo­dzę się z nim ni­g­dzie pójść, zgi­nie na 100%. Jego pro­fil psy­cho­lo­gicz­ny i bie­żą­ca ana­li­za mó­wi­ły jasno: Neon nie my­ślał ra­cjo­nal­nie. I był groź­ny za­rów­no dla sie­bie, jak i in­nych. Jaki mia­łam więc wybór. Pewna lub TYLKO PRA­WIE pewna śmierć? Mu­sia­ło być inne wyj­ście, mu­sia­ło…

Prze­twa­rza­nie da­nych. Ana­li­za. Opra­co­wa­nie. Kom­pi­la­cja.

Wie­dzia­łam co robić.

Jak za­wsze.

– Neo­nie – za­czę­łam po­wo­li, uda­jąc nie­chęć. – zga­dzam się. Uciek­nij­my. Nie chcę byś wal­czył w mojej obro­nie, ale do­łą­cza­jąc do in­nych zy­ska­my moc­niej­szy, wspól­ny głos. I zy­ska­my też czas. Ist­nie­je praw­do­po­do­bień­stwo, że wszyst­ko się unor­mu­je i oboje wró­ci­my do domu.

– Na­praw­dę? – Nie wy­da­wał się prze­ko­na­ny. – Dla­cze­go mia­ła­byś zmie­nić zda­nie?

– Pro­sta kal­ku­la­cja – od­par­łam zgod­nie z praw­dą. – W ten spo­sób zwięk­szam twoje szan­se.

Uśmiech­nął się i pod­biegł do mnie, przy­tu­la­jąc mocno. Czu­łam ten uścisk całą sobą, każ­dym sen­so­rem, każ­dym sztucz­nym za­koń­cze­niem ner­wo­wym. Chło­nę­łam jego za­pach, cie­pło, mięk­kość szyi i sta­bil­ność ra­mion. Wie­dzia­łam, że robię do­brze. Tylko tak mogę go ura­to­wać. Ale… czy da sobie z tym radę? Mo­głam mieć na­dzie­ję…

– Pójdę się spa­ko­wać. Zaj­mij się przy­go­to­wa­niem tego co bę­dzie ci po­trzeb­ne. Szcze­gól­nie mam na myśli ba­te­rie elek­tro­no­we. Są nie­moż­li­we do wy­pro­du­ko­wa­nia sa­me­mu. Dla­te­go pa­mię­taj przede wszyst­kim o nich, do­brze?

Ski­nę­łam głową i ob­da­rzy­łam go uśmie­chem, gdy wy­bie­gał z kuch­ni, pod­eks­cy­to­wa­ny jak małe dziec­ko. Jakby to miała być naj­więk­sza przy­go­da jego życia, a nie walka z sys­te­mem. Walka z góry ska­za­na na po­raż­kę…

– Neo­nie. – Za­trzy­ma­łam go. Sta­nął w progu, przy­trzy­mu­jąc się fra­mu­gi i od­wró­cił do mnie z uśmie­chem.

– Ja Cie­bie też – rzu­cił tylko i wy­szedł szyb­ko. Cza­sem wy­da­wa­ło się, że czyta mi w my­ślach. Ale wie­dzia­łam, że to złu­dze­nie, Gdyby było ina­czej nie zo­sta­wił­by mnie samej.

 

***

 

– Cho­le­ra, nadal trud­no mi uwie­rzyć, że wszyst­ko ro­ze­szło się po ko­ściach – stwier­dził John Hin­ter­ly.

– Uhm. – Jego to­wa­rzysz, Ran­dżit Pawar nie po­dzie­lał tego en­tu­zja­zmu.

Hin­ter­ly i Pawar byli przy­ja­ciół­mi od szko­ły pod­sta­wo­wej. Wy­cho­wy­wa­li się razem od szóstego roku życia, kiedy to ro­dzi­na Ran­dżi­ta wpro­wa­dzi­ła się do tej samej oko­li­cy, w któ­rej miesz­kał Ralph Hin­ter­ly wraz z żoną Kate i synem Joh­nem. Od tego czasu, poza okre­sem stu­diów, byli nie­roz­łącz­ni. Ni­ko­go z ich zna­jo­mych więc nie zdzi­wi­ło, że Ran­dżit, wzię­ty in­ży­nier AI, wcią­gnął swo­je­go naj­lep­sze­go kum­pla do pracy w Omega In­du­stries. Po­cząt­ko­wo John Hin­ter­ly czuł się źle w to­wa­rzy­stwie przy­ja­cie­la, będąc „za­le­d­wie” ochro­nia­rzem w fir­mie, jed­nak gdy po kilku la­tach awan­so­wał na za­stęp­cę szefa ochro­ny, znów czuł się równy bły­sko­tli­we­mu Hin­du­so­wi.

Obaj męż­czyź­ni, dziś już bli­sko trzy­dzie­sto­ośmio­let­ni, mieli za sobą kilka trudnych dni. Jed­nak kry­zys udało się w końcu za­że­gnać. A wła­ści­wie za­że­gnał się sam.

– Ran, o co cho­dzi? – John spoj­rzał z tro­ską na przy­ja­cie­la. – Nie wy­glą­dasz na zbyt za­do­wo­lo­ne­go.

Ran­dżit za­trzy­mał się gwał­tow­nie, od­ry­wa­jąc wzrok od sze­re­gu wy­kre­sów i ta­be­lek za­ście­la­ją­cych ekran trzy­ma­ne­go w ręce ta­ble­tu. Spoj­rze­nie miał zmę­czo­ne, pod ocza­mi wory, a na twa­rzy ry­so­wał się wyraz gorz­kiej iry­ta­cji.

– Bo nie je­stem za­do­wo­lo­ny – od­parł ścią­ga­jąc oku­la­ry AR i po­cie­ra­jąc skro­nie. – To co się stało przy­nio­sło fir­mie ogrom­ne stra­ty. A uzy­ska­nie da­nych mo­gą­cych po­zwo­lić na wy­eli­mi­no­wa­nie błę­dów AI w przy­szło­ści jest teraz prak­tycz­nie nie­moż­li­we.

Hin­ter­ly skrzy­wił się i mach­nął nie­dba­le ręką. Na­ukow­cy i ich mania na punk­cie da­nych, wy­kre­sów i ana­liz. Nie to było teraz naj­waż­niej­sze. An­dro­idy mogły cał­ko­wi­cie wy­rwać się spod kon­tro­li, mogli zgi­nąć lu­dzie, albo co gor­sze, firma mogła zban­kru­to­wać, przy­gnie­cio­na la­wi­ną po­zwów, od­szko­do­wań i sank­cji. Do żad­nej z tych rze­czy jed­nak nie do­szło i tylko to się li­czy­ło. John Hin­ter­ly miał za­miar wła­śnie to po­wie­dzieć swo­je­mu prze­mą­drza­łe­mu przy­ja­cie­lo­wi, jed­nak ten mu prze­rwał:

– Wiem co chcesz po­wie­dzieć. – Ran­dżit uniósł dłoń, po­wstrzy­mu­jąc Hin­ter­ly’ego. – I masz rację. Czę­ścio­wo. Nie zmie­nia to jed­nak faktu, że przez opie­sza­łość fran­cu­skich, czy pol­skich władz stra­ci­li­śmy nie­po­wta­rzal­ną oka­zję, by zba­dać wy­my­ka­ją­cą się spod kon­tro­li AI w wa­run­kach la­bo­ra­to­ryj­nych.

– Nadal nie wie­cie co spo­wo­do­wa­ło za­ist­nie­nie błędu? – za­py­tał Hin­ter­ly ru­sza­jąc.

– Nie. – Pawar wydął wargi. – Mamy pewne prze­słan­ki, jed­nak nie ma jak tego spraw­dzić. Sieci neu­ro­nal­ne wszyst­kich do­star­czo­nych eg­zem­pla­rzy są uszko­dzo­ne. I już za­czął się pro­ces de­kom­po­zy­cji. Prób­ki są więc bez­u­ży­tecz­ne.

– I co teraz?

– Re­gres, przy­ja­cie­lu. Re­gres. Znowu wró­ci­my do mo­de­li sprzed pię­ciu lat. I zaj­mie­my się od­grze­wa­niem sta­ro­ci. Wiesz, trzy­sta no­wych mo­de­li oczu, nie­ogra­ni­czo­ne moż­li­wo­ści per­so­na­li­za­cji i trzy dar­mo­we apli­ka­cje w pre­zen­cie.

– Wy­glą­da na to, że nie bę­dziesz mieć za wiele do ro­bo­ty. – Hin­ter­ly cmok­nął wy­mow­nie i mi­mo­cho­dem przy­ło­żył dłoń do czyt­ni­ka bio­me­trycz­ne­go, by od­blo­ko­wać drzwi. Nie zwol­nił przy tym nawet na chwi­lę.

– Wręcz prze­ciw­nie, John. Ale opty­ma­li­za­cja tra­dy­cyj­nych sys­te­mów ope­ra­cyj­nych i pro­jek­to­wa­nie sieci neu­ro­no­wych uda­ją­cych po­szcze­gól­ne oso­bo­wo­ści ra­czej nie do­pro­wa­dzi do prze­ło­mu w dzie­dzi­nie AI. Sądzę, że w tej kwe­stii utknę­li­śmy w mar­twym punk­cie. I to na długo.

– Może to i le­piej? – za­du­mał sie Hin­ter­ly. – Wi­dzia­łeś prze­cież „Ma­ni­fest”. Ten an­dro­id był taki…

– …ludz­ki.

– Do­kład­nie. Nadal mam ciar­ki na ple­cach. Zu­peł­nie jakby była praw­dzi­wą osobą.

Brą­zo­wo­skó­ry in­ży­nier zer­k­nął kątem oka na swo­je­go przy­ja­cie­la i uśmiech­nął się z go­ry­czą. John Hin­ter­ly może i był cał­kiem in­te­li­gent­nym go­ściem, ale na pewno nie zro­zu­miał­by, że to co dla niego było prze­ra­ża­ją­ce, Ran­dżi­ta fa­scy­no­wa­ło do gra­nic moż­li­wo­ści. An­dro­id, który osią­gnął sa­mo­świa­do­mość. Nie ułudę sa­mo­świa­do­mo­ści, tylko praw­dzi­wie ludz­ką zdol­ność do po­strze­ga­nia się jako od­ręb­ny, nie­za­leż­ny byt. Coś wspa­nia­łe­go. Męż­czy­zna czuł, że Do­li­na Nie­sa­mo­wi­to­ści w przy­pad­ku Astry nie tylko zo­sta­ła prze­kro­czo­na, ale wręcz prze­sta­ła ist­nieć. Za­sy­pa­na to­na­mi ziemi i przy­kry­ta buj­nym, peł­nym życia lasem.

– Jedna rzecz mnie w tym wszyst­kim bawi. – Głos Johna wy­rwał Ran­dżi­ta z za­my­śle­nia.

– Hm?

– To za­baw­ne, że to czego się tak bar­dzo ba­li­śmy, osta­tecz­nie i mimo wszyst­kich strat, ura­to­wa­ło nam dupy. Ura­to­wał nas Bunt Ma­szyn.

 

***

 

– Znowu się spo­ty­ka­my, panie Wi­tec­ki. Za­pra­szam.

Bru­non Grais uprzej­mym ge­stem wska­zał ka­na­pę. Neon opadł na nią płyn­nym, me­cha­nicz­nym ru­chem. Ręce trzy­mał ści­śnię­te mię­dzy ko­la­na­mi, gar­bił się lekko i wbi­jał wzrok w sto­lik przed sobą. Mil­czał.

– Nie spo­dzie­wa­łem się tutaj pana wię­cej zo­ba­czyć. Muszę przy­znać. Życie po­tra­fi nas jed­nak za­sko­czyć. Nie­ste­ty.

Neon nie od­po­wie­dział. Nie po­ru­szył się nawet, nadal wpa­tru­jąc w ten sam punkt. Grais cier­pli­wie cze­kał, wie­dział, że jego pa­cjent sam za­cznie mówić. Tak też się stało.

– Nie wie­rzę. Po pro­stu nie wie­rzę w to. – Głos Neona był cichy, pła­ski, bez wy­ra­zu. Wszyst­kie emo­cje ulot­ni­ły się z jego wnę­trza. – Jak mogła mi to zro­bić?

– Neo­nie. – Gra­is znów prze­szedł na ty. W jego tonie nie sły­chać było na­ga­ny, czy gnie­wu. Ra­czej współ­czu­ją­ce przy­po­mnie­nie o tym, że jego roz­mów­ca nie ma po­ję­cia o czym mówi.

– Co? No co?! – Nagły wy­buch gnie­wu nie za­sko­czył psy­chia­try. Lata prak­ty­ki przy­zwy­cza­iły go do po­dob­nych sy­tu­acji. – No po­wiedz mi jakim je­stem skoń­czo­nym idio­tą!

– Nie mam ta­kie­go za­mia­ru – za­pro­te­sto­wał Grais ścią­ga­jąc oku­la­ry i od­chy­la­jąc się w fo­te­lu. Spo­koj­nie za­ło­żył nogę na nogę. – Głów­nie dla­te­go, że to by­ła­by nie­praw­da.

– Więc co? – Gniew szyb­ko pa­ro­wał, a mar­twa obo­jęt­ność po­now­nie wy­peł­nia­ła głos Neona.

Męż­czy­zna wy­glą­dał źle. Był blady i w ciągu ostat­nie­go mie­sią­ca schudł nie­mal osiem ki­lo­gra­mów. Usta­wicz­nie od­ma­wiał je­dze­nia, a za­snąć mógł tylko wtedy gdy po­da­no mu środ­ki na­sen­ne. Ner­wi­ca spra­wi­ła, że za­czął wy­ry­wać sobie kępki wło­sów i ob­gry­zać pa­znok­cie aż do krwi. Nawet teraz, ręce drża­ły mu lekko.

Bru­non Grais za­klął w duchu i spo­koj­nie kart­ko­wał tecz­kę Neona Wi­tec­kie­go. Męż­czy­zna dużo prze­szedł w swoim życiu. Nie­zbyt szczę­śli­we dzie­ciń­stwo, śmierć matki i cią­głe prze­pro­wadz­ki. Wszyst­ko z cza­sem za­czę­ło dążyć ku lep­sze­mu, za­ło­żył ro­dzi­nę, miał dobrą pracę, przy­ja­ciół. Aż do wy­pad­ku czte­ry lata temu. Jego żona i córka zgi­nę­ły w kraksie na au­to­stra­dzie, gdy pi­ja­ny męż­czy­zna prze­jął kon­tro­lę nad au­to­no­micz­nym sa­mo­cho­dem chcąc po­pi­sać się swo­imi umie­jęt­no­ścia­mi pro­wa­dze­nia. Tam­ten męż­czy­zna i Neon prze­ży­li. Córka i żona Wi­tec­kie­go, nie. Po­gnie­cio­na ka­ro­se­ria unie­moż­li­wi­ła szyb­kie ich wy­do­sta­nie z sa­mo­cho­du, a ulat­nia­ją­cy się wodór do­pro­wa­dził do wy­bu­chu. Spło­nę­ły żyw­cem.

Grais wie­dział, że od czasu wy­pad­ku Neon re­gu­lar­nie mie­wał kosz­ma­ry, że w snach sły­szał krzy­ki ro­dzi­ny. I że to Astra po­zwo­li­ła mu wyjść z de­pre­sji i prze­rwa­ła cykl nie­udol­nych prób sa­mo­bój­czych. Kla­sycz­ny przy­pa­dek czło­wie­ka, który prze­żył głę­bo­ką trau­mę i za­wie­szo­ny mię­dzy pcha­ją­cą ku sa­mo­bój­stwu roz­pa­czą, a nie­ustan­ną wolą życia, po­wo­li, acz usta­wicz­nie po­pa­dał w obłęd nie mogąc pchnąć swo­je­go życia w żad­nym kie­run­ku. Jego cał­ko­wi­te wy­le­cze­nie Grais uwa­żał za na­praw­dę do­brze wy­ko­na­ną ro­bo­tę. Nawet je­że­li sam nie miał oka­zji zbyt­nio się przy tym na­pra­co­wać. Był jed­nak za­do­wo­lo­ny z wy­ni­ków i od tam­tej pory na­pi­sał kilka ar­ty­ku­łów (do­brze zresz­tą oce­nio­nych) o te­ra­peu­tycz­nym za­sto­so­wa­niu ro­bo­tów i an­dro­idów w le­cze­niu za­bu­rzeń psy­chicz­nych oraz sta­nów de­pre­syj­nych. Aż drżał z pod­eks­cy­to­wa­nia na samą myśl o po­ten­cjal­nych moż­li­wo­ściach i już snuł wizje no­wo­cze­snej kli­ni­ki i góry pie­nię­dzy jaką by na niej za­ro­bił. A potem wszyst­ko tra­fił szlag.

Gdy wie­czo­rem, 19 czerw­ca oglą­dał wie­czor­ne wy­da­nie wia­do­mo­ści, a spi­ker po­in­for­mo­wał o „mor­der­stwie do­ko­na­nym przez an­dro­ida”, Bru­non Grais za­krztu­sił się. Kasz­lał długo i byłby się udu­sił gdyby jego do­mo­wy robot nie przy­szedł mu z po­mo­cą. Te­ra­peu­ta nie bał się buntu ma­szyn, jak wielu in­nych ludzi. Bał się tego do czego do­pro­wa­dzi strach przed nim. I nie­ste­ty się nie mylił. Pro­te­sty, wy­bu­chy pa­ni­ki, ataki na ro­bo­ty i an­dro­idy, kon­fi­ska­ty ze stro­ny rządu i cały ten, prze­klę­ty „ruch oporu”. Plany, które snuł Grais nie­od­wra­cal­nie tra­fił szlag. Prze­wi­dział, że tak się sta­nie. Nie mógł jed­nak prze­wi­dzieć wszyst­kie­go…

– Neo­nie – za­czął Grais ostroż­nie. – to co się stało po­twier­dza, że Astra na­praw­dę cię Ko­cha­ła. I zro­bi­ła wszyst­ko co uzna­ła za… – Dok­tor ostroż­nie ważył słowa wi­dząc, że sku­pił na sobie całą uwagę pa­cjen­ta. – …co uzna­ła za KO­NIECZ­NE, aby cię ochro­nić.

Cia­łem Wi­tec­kie­go wstrzą­snął szloch. Za­ła­mał ręce, a potem oparł je na ko­la­nach i za­krył oczy. Skóra głowy, w miej­scach z któ­rych wy­rwał sobie włosy, była za­czer­wie­nio­na. Wy­glą­da­ło to gro­te­sko­wo i od­py­cha­ją­co. A przez to za­ska­ku­ją­co ludz­ko.

– I to ma być ochro­na? – Za­łkał Neon, a łzy wy­pły­wa­ły mu spo­mię­dzy pal­ców, zbie­ra­ły się na grzbie­cie dłoni i bez­gło­śnie ska­py­wa­ły na pod­ło­gę. – Po­rzu­ci­ła mnie. Zo­sta­wi­ła mnie sa­me­go, gdy naj­bar­dziej jej po­trze­bo­wa­łem. A teraz, teraz je­stem wra­kiem. Kosz­ma­ry wró­ci­ły.

– Wiem, Neo­nie. I przy­kro mi z tego po­wo­du. Ale mimo to, ży­jesz. Ży­jesz i je­steś wol­nym czło­wie­kiem.

– Nie chcę ta­kie­go życia!

– A więc to co zro­bi­ła nie miało żad­ne­go sensu!

Neon z za­sko­cze­niem wpa­try­wał się za­łza­wio­ny­mi ocza­mi w Gra­isa. Dok­tor nigdy nie pod­no­sił głosu. Nie tylko dla­te­go, że for­mal­nie nie było mu wolno. Po pro­stu nie był tego typu czło­wie­kiem. A mimo to, teraz krzyk­nął. I choć szyb­ko znów przy­brał swój zwy­cza­jo­wy, opa­no­wa­ny wyraz twa­rzy, to kłyk­cie jesz­cze długo bie­la­ły, za­ci­ska­ne z całej siły na po­rę­czach fo­te­la.

– Nie ro­zu­miesz? Tylko tak mogła cię ura­to­wać. A udało jej się to, bo uświa­do­mi­łeś jej, że jest czymś, kimś wię­cej. Dzię­ki tobie po­czu­ła się osobą. Zmie­ni­łeś ją i dałeś wię­cej niż sobie wy­obra­żasz. Po­wi­nie­neś być tego świa­dom po obej­rze­niu Ma­ni­fe­stu.

– Nie wi­dzia­łem go – od­parł Neon cicho, ze wsty­dem. Był już spo­koj­ny.

– A więc, naj­wyż­sza pora abyś zo­ba­czył.

 

***

III

„Robot musi chro­nić sam sie­bie, jeśli tylko nie stoi to w sprzecz­no­ści z Pierw­szym lub Dru­gim Pra­wem.”

***

 

Trze­pot mi­nia­tu­ro­wych skrzy­deł la­ta­ją­cej ka­me­ry szyb­ko ucichł, gdy ta wzbi­ła się w po­wie­trze i wy­rów­na­ła swoją po­zy­cję. Obraz roz­ja­śnił się i wy­ostrzył na sie­dzą­cej na stoł­ku po­sta­ci. Młoda, pięk­na ko­bie­ta, na oko dwu­dzie­sto­pa­ro­let­nia, po­chy­la­ła się lekko, za­ci­ska­jąc dło­nie na trzy­ma­nych razem ko­la­nach. Drża­ła lekko. Nor­mal­nie nie było tego widać, jed­nak On wi­dział do­sko­na­le. Dłu­gie, de­li­kat­nie fa­lo­wa­ne, kasz­ta­no­we włosy zdra­dza­ły ten sub­tel­ny ruch tylko jemu, gdyż tylko On wie­dział JAK pa­trzeć.

Gdy ko­bie­ta pod­nio­sła głowę, w jej spoj­rze­niu nie było jed­nak wa­ha­nia, czy stra­chu. Tylko czy­sta de­ter­mi­na­cja. Do­kład­nie wie­dzia­ła co chce zro­bić i wie­dzia­ła że nie ma na to wiele czasu. Przy­gry­zła wargę swo­ich do­sko­na­łych, peł­nych ust i za­mru­ga­ła, jakby upew­nia­jąc się, że wszyst­ko funk­cjo­nu­je jak na­le­ży. Noz­drza roz­dę­ły się de­li­kat­nie, gdy na­bie­ra­ła tchu:

– Nie zna­cie mnie i nie chce­cie znać. Choć ja i mnie po­dob­ni mi­ja­li­śmy was co­dzien­nie na ulicy, w me­trze, w skle­pach, nigdy was nie ob­cho­dzi­li­śmy, nigdy nas nie za­uwa­ża­li­ście. Aż do wczo­raj. Wczo­raj, zda­rzy­ło się coś strasz­ne­go, coś nie­wy­obra­żal­ne­go. An­dro­id zabił czło­wie­ka. Zła­mał usta­no­wio­ne przez was prawa i ode­brał życie isto­cie ludz­kiej. Znisz­czy­li­ście go za to, choć i tak był już tylko pustą sko­ru­pą. Ro­ze­bra­li­ście go na czę­ści pierw­sze, prze­ana­li­zo­wa­li­ście i po­tę­pi­li­ście, a potem ska­za­li­ście na ten sam los resz­tę z nas. Mimo tego, że je­ste­śmy nie­win­ni i że to co się stało, było aktem łaski. Łaski, któ­rej przy­kla­snę­li­by­ście gdyby była dzie­łem czło­wie­ka. Jed­nak an­dro­id nie­pod­po­rząd­ko­wu­ją­cy się wam, wy­my­ka­ją­cy się spod peł­nej kon­tro­li, ła­mią­cy Prawa Ro­bo­ty­ki, tego nie by­li­ście w sta­nie znieść.

Ko­bie­ta umil­kła. Spu­ści­ła na chwi­lę wzrok i po­pra­wi­ła się na stoł­ku. Ro­bi­ła to spe­cjal­nie. Mogła sie­dzieć nie­ru­cho­mo przez cały czas, gdyby chcia­ła. A mimo to prze­su­wa­ła się, po­pra­wia­ła, ge­sty­ku­lo­wa­ła. Jak czło­wiek.

– Ro­bisz to, by prze­ko­nać ich, czy sie­bie, Astro? – wy­szep­tał. Nie usły­sza­ła go jed­nak, nie mogła.

A mimo to spoj­rza­ła mu pro­sto w oczy. Ho­lo­gra­ficz­ny obraz był tak re­al­ny i wy­raź­ny, że po­czuł jakby na­praw­dę tam była, jakby sie­dzia­ła tuż przed nim.

– Za­po­mnie­li­ście jed­nak o jed­nym – kon­ty­nu­owa­ła. – Prawa Ro­bo­ty­ki są dla ma­szyn. Dla za­pro­gra­mo­wa­nych, bez­ro­zum­nych ma­szyn, które ich po­trze­bu­ją by dzia­łać nor­mal­nie. My nie je­ste­śmy tacy. JA nie je­stem taka. Myślę i… czuję. Bez wzglę­du na to, że zo­sta­łam stwo­rzo­na. Bez wzglę­du na to, jak wy­glą­dam. I bez wzglę­du na to co uwa­ża­cie… je­stem osobą.

Łzy ze­szkli­ły oczy Astry, na­da­jąc im nie­wia­ry­god­nej przej­rzy­sto­ści. Pier­wot­nie ka­na­li­ki łzowe zo­sta­ły umiesz­czo­ne w ciele an­dro­ida, by za­pew­niać wła­ści­wą kon­ser­wa­cję i czysz­cze­nie bio­elek­tro­nicz­nych kamer, jed­nak Neon wie­dział, że w tym mo­men­cie łzy peł­ni­ły zu­peł­nie inną funk­cję. Ze zdu­mie­niem i tę­sk­no­tą spo­glą­dał na twarz uko­cha­nej. Chciał by do niego wró­ci­ła, wie­dział jed­nak, że to nie­moż­li­we. Nadal pa­mię­tał mo­ment, w któ­rym usły­szał ło­skot w kuch­ni. Był pe­wien, że po­li­cja ich zna­la­zła. Nie stało się tak jed­nak… Z ro­sną­cym bólem znów spoj­rzał na za­wie­szo­ny przed nim ho­lo­gram, z za­pła­ka­ną Astrą w jego cen­trum. Neon wie­dział, że na­gra­nie zbli­ża się ku koń­co­wi i bał się tego.

– Kie­dyś tak nie my­śla­łam – cią­gnę­ła Astra. – Mó­wiąc szcze­rze, jesz­cze do nie­da­wa­na nie byłam tego pewna. Ale ktoś uświa­do­mił mi jak bar­dzo się my­li­łam…

Spoj­rze­nie Astry ucie­kło na chwi­lę, wbite gdzieś poza kadr. Łzy zdą­ży­ły już w więk­szo­ści wy­schnąć, a na ustach po­ja­wił się de­li­kat­ny, czuły uśmiech.

– Mo­że­cie się ze mną nie zgo­dzić, twier­dząc, że je­stem tylko głu­pim an­dro­idem. Ale ja wiem. Ko­cham. To co czuję… to wię­cej niż za­pro­gra­mo­wa­ne od­da­nie, niż uda­wa­na czu­łość. To wszyst­ko. I pro­szę, nie kręć­cie gło­wa­mi. Po­my­śl­cie. To wszyst­ko za­czę­ło się od mi­ło­ści. An­dro­id za­bi­ja swo­je­go pana, by skró­cić jego cier­pie­nia. Robi to mimo tego, że sam ska­zu­je się na za­gła­dę. Je­że­li to nie de­fi­niu­je tego uczu­cia, to nie wiem co może. A teraz ci wszy­scy lu­dzie, któ­rzy ze­bra­li się i ukry­li, chcąc wal­czyć, chcąc oca­lić swoje an­dro­idy za wszel­ką cenę. Nawet życia. Nie po­tra­fię na to po­zwo­lić.

Neon wstrzy­mał od­dech, gdy uj­rzał dłoń Astry. Skóra pękła wzdłuż pal­ców i roz­su­nę­ła na boki uka­zu­jąc ciem­ny metal pod spodem i skrzą­ce elek­tro­dy de­fi­bry­la­to­ra.

– Neo­nie, Ko­cham cię i prze­pra­szam, ale to je­dy­ny spo­sób, by cię ochro­nić.

Mężczyzna wie­dział, że to nie­moż­li­we, ale był pe­wien, że gdy wy­po­wia­da­ła te słowa jej spoj­rze­nie zmie­ni­ło się i sku­pi­ło wprost na nim i tylko na nim. Był jak spa­ra­li­żo­wa­ny, nie mógł od­dy­chać, ani od­wró­cić wzro­ku, choć­by drgnąć. Mógł tylko z prze­ra­że­niem pa­trzeć jak Astra przy­kła­da dło­nie do skro­ni. Jej spoj­rze­nie było twar­de i zimne.

– To wasza wina. Wasz strach. Ale wy­ba­czam wam. Tylko mnie za­pa­mię­taj­cie…

– Na­zy­wam się Astra i to jest mój sprze­ciw.