Kot

Sklepienie mostu drżało. Trout, trwając w bezruchu, obserwował strużki piasku wysypującego się spomiędzy cegieł. Karawana nad jego głową przejeżdżała bardzo wolno, nawet jak na psie standardy.

Zatrzymali się.

Usłyszał ciche warczenie, zaraz po nim gwałtowne, rwane wciąganie powietrza. Wyczuli go. Dwa humanoidy o psich głowach wylądowały w płytkim strumieniu obok niego. Ubrane w eleganckie garnitury stwory rzuciły się na Ocalałego, szczekając zajadle. Trout przyjął pozycję bezpieczną, uklęknął, chowając głowę między łokcie. Labradorogłowy kopnął go dwa razy w okolicę wątroby.

„Kop, ile wlezie” – myślał człowiek. – „Ten się kopie, kto jest kopany ostatnio. Ostatni. Ostatnim. Nie wiem.”

W tafli wody zobaczył własne odbicie. Miał powyrywane włosy, poprzegryzane wargi, dookoła nich ślady szwów. W oczach szaleństwo, w głowie niewiele więcej. Jego majątek zaczynał się i kończył na ubraniach, które akurat miał na sobie. Kilka dni temu miał coś więcej, teraz mają to ludzie-psy.

Cios w głowę pozbawił Trouta świadomości, ale zanim otchłań zdążyła go pochłonąć, udało mu się pokazać oprawcom skierowany w górę kciuk. Pierwotny plan zakładał udawanie nieprzytomnego, co mogło się nie udać. Trout wiedział, że gdy los daje ci cytryny, to możesz zrobić z nich lemoniadę, ale lepiej będzie poprzekrawać je na pół i wycisnąć mu sok prosto w oczy, a potem słuchać jak krzyczy „ale szczypie, debilu” i śmiać się.

Bo los się tego nie spodziewa.

 

* * *

 

W drewnianej chatce w hrabstwie Buckleby, na bujanym fotelu siadać lubił pewien senior, szczególnie wieczorami. Obierał wtedy mandarynki i patrzył przez okno.

– Jutro będzie bardzo ładnie, Trout – komentował czasem.

– Jutro będzie do dupy pogoda, Trout, mówię ci – mawiał innymi razy.

– Zbliża się bardzo dziwna burza – tak za to nie mówił nigdy, a właśnie wtedy powiedział.

– Jak to dziwna, wujku Titury? – Edmund Trout znał wszystkie rutynowe powiedzonka sędziwego krewniaka, dlatego postanowił oderwać się od gry w Kółko i Krzyżyk Online 2 i zbadać jego anomalne zachowanie.

– Popatrz na chmury na horyzoncie, Mike.

– Są zielone. A ja jestem Edmund, a nie Mike, wujku.

– Nic mnie to nie obchodzi, Trout.

– Nie obchodzi cię, że chmury są zielone, czy że mam na imię Edmund?

– Nic, Mike! Nic mnie nie obchodzi.

Różowy piorun błysnął z oddali. Titury podejrzewał, że mandarynka, którą właśnie obiera, może być jego ostatnią, a przynajmniej ostatnią obieraną w drewnianej chatce w hrabstwie Buckleby.

Dobrze myślał.

Względnie normalny porządek wszechrzeczy miał być w następnych godzinach nie tyle zachwiany, co przetrawiony i wydalony. Zgniłozielone obłoki przesuwały się zaskakująco szybko, przesłaniając czerwień zachodzącego słońca.

– Lepiej byś mi podał korniszony z kuchni!

– Teraz chcesz jeść korniszony, wujku?

– Zawsze jest dobra pora na korniszony.

 Edmund posłusznie zdjął słoik z ogórkami z półki i wrócił na ganek. Postawił naczynie na parapecie.

– No i co ty mi, kretynie, przyniosłeś?! – Titury pukał się w czoło.

– Kornisz… – Trout urwał w połowie, wgapiając się w paczkę gwoździ, która przed chwilą była słoikiem.

– Więcej graj w te głupie gry!

– Wcale nie są jakieś głupie…

– Ale ty jesteś. Masz trzydzieści pięć lat, Mike. Zrób coś w życiu, co? Cokolwiek. Nie jesteś w stanie nawet podać mi przedmiotu, o który cię prosiłem. Co mam zrobić z tymi gwoździami, Mike? Powiedz mi!

Nim Edmund zdążył zareagować na wypowiedź wuja, oślepił go błysk pioruna. W miejscu jednej z wielu znajdujących się na działce Titurego jabłoni stała teraz pralka.

– Zawsze chciałem mieć właśnie taką! – Senior zerwał się z krzesła.

– Chyba dobrze byłoby się schować do piwnicy, wujku.

– Cud! Cud od Boga! Pomóż mi z tą praleczką, synu. – Titury kuśtykał w kierunku eksjabłoni. – Chodź szybko, bo zaczyna padać.

Zgniłozielone chmury gęstniały nad jego głową. Krople wody formowały się na ziemi i wystrzeliwały w górę. Kolejny grom. Zabytkowy motor emeryta do tej pory opierał się o balustradę, teraz jednak, będąc zebrą, galopował w dal, nie oglądając się za siebie.

– Sam mam to pchać? Pomóż mi, do cholery!

– Na dworze chyba nie jest bezpiecznie, wujku. – Trout odsuwał się w głąb domku, coraz podejrzliwiej zerkając dookoła. Zbiegł do piwnicy, ignorując pokrzykiwania Titurego. Nerwowo rozejrzał się po pokoju. Stara lodówka wydawała się idealnie nadawać na improwizowany schron personalny. Wgramolił się do chłodziarki i zatrzasnął drzwi. Burza na zewnątrz nabierała rozmachu, nie to jednak było najgorsze.

Na podłodze lodówki znajdowało się jajko, które dni swojej świetności miało już dawno za sobą. Edmund, powstrzymując odruch wymiotny, uderzył barkiem w drzwi. Na próżno. Wejście do chłodziarki przestało istnieć, Edmund był w niej uwięziony razem ze zgniłym jajem.

Godzinę panicznego rzucania się później jedna ze ścianek puściła. O dziwo nie pękła, a rozdarła się jak kartka papieru. Trout wytoczył się z, jak się okazało, kartonowego więzienia. Ściany piwnicy wyglądały na zrobione z piernika.

Starając się nie uszkodzić czekoladowych schodów, wszedł na górę. Drewniana chatka stała się szklana. Nawet najdrobniejsze przedmioty, które się tu znajdowały, były teraz swoimi idealnymi, przezroczystymi replikami. Kluczowa myśl wyrwała go z osłupienia. Wbiegł do salonu. Niestety, jego przypuszczenia potwierdziły się, komputer spotkał ten sam los.

Koniec z Kółkiem i Krzyżykiem Online 2.

Nadal lekko otumaniony, wyszedł na zewnątrz. Zielone chmury ustąpiły, niebo było białe. Pralka typu „cud od Boga” przechadzała się po polu najróżniejszych dziwactw, znanym wcześniej jako sad.

Trout był wdzięczny Wszechświatowi, że urodził się człowiekiem, a nie mopsem. W przeciwnym wypadku jego oczy na pewno by teraz wypadły. Niepewnym krokiem podszedł do pralki. Demonicznie śmiejący się toster starał się na razie ignorować.

– Nie widziałaś może wujka Titurego?

– Nie, stary, ja tu dopiero od wczoraj pracuję. – Pralka smutno zakręciła bębnem. – Ale może kaczki spytaj.

– No trudno, nic się nie stało. A przepraszam, jakiej kaczki?

– Tej gigantycznej, za tobą, kolego.

Trout odwrócił się niepewnie. W miejscu szklanego domu siedziała teraz kaczka wielkości dużego samochodu dostawczego. Majestatyczna bestia ryknęła niczym lew, po czym zionęła ogniem, demonstrując swą straszliwą moc.

Edmund właśnie wtedy zdał sobie sprawę, że świat zupełnie stracił sens, więc pomysł poszukiwania wujka również go nie miał.

Kolejne cztery lata życia spędził na próbach znalezienia jakiejkolwiek logiki w otaczającej go rzeczywistości. Na próżno. Jedyną prawidłowością był brak innych prawidłowości. Podczas podróży spotykał ludzi mniej lub bardziej szalonych, widywał niewyobrażalne pejzaże, stopniowo popadał w szaleństwo. Przemierzał świat zlany w obrzydliwą breję, niestrawną dla stabilnej psychiki zupę, której kucharzem była Zielona Burza.

W pewnym momencie w błocie bodźców pojawił się jedyny powtarzalny element: ludzie-psy.

 

* * *

 

Zanim otworzył oczy, czuł, że jest związany. Pisk w uszach jeszcze przez kilka sekund nie dawał spokoju. Przekręcił się z brzucha na plecy, niestety nic to nie dało i z jakiegoś powodu nadal leżał na brzuchu. Ponowił próbę. Tym razem zadziałało.

– Żyjesz! Co za niespodzianka, myślałem, że wszyscy moi rozmówcy są tak samo martwi. – Szczerbaty Azjata związany w drugim końcu namiotu machał głową, jak plastikowy piesek z deski rozdzielczej niejednego poloneza.

– Jak to wszyscy rozmówcy?

– To jest Ala, tam leży Alan, obok niej Agnes. Agnes śpiewa w operze. – Rozentuzjazmowany więzień wskazywał głową kolejne, dzielące Ocalałych trupy. – Reszcie jeszcze nie powymyślałem imion.

– Mhm. – Trout uśmiechnął się uprzejmie. – Widzę w tobie potencjał, kolego.

– Tak?

– Tak. Ty i ja, jeden świat. Świat, w którym obaj nie dajemy się zjeść psomordym. Co ty na to?

– Brzmi dobrze. Alu, co ty na to?

Azjata spojrzał pytająco na trupa po swojej lewej.

– Alan?

Trup po prawej nie oponował.

– Agnes? – Zmarszczył brwi. – Agnes nie daj się przek… No d… Ech… No dobrze. – Przeniósł wzrok z powrotem na Trouta. – Niestety, Agnes woli być zjedzona. Zostajemy.

– Ale przecież macie większość, Ala i Alan się zgadzają. Czemu Agnes ma decydujący głos?

– Bo śpiewa w operze! – wydarł się na całe gardło.

Z zewnątrz namiotu zaczęło dobiegać coraz głośniejsze szczekanie. Trout błyskawicznie zamknął oczy i zmienił pozycję na bardziej trupią. Słyszał, jak dwa humanoidalne psy wchodzą do namiotu, warcząc na skośnookiego.

Wystrzał.

Psowatych nie obchodziło, czy mięso będzie martwe pięć, czy dziesięć minut przed pieczeniem. Gdy Edmund miał już pewność, że pozostał jedynym żywym w namiocie, zajął się rozplątywaniem supłów na nadgarstkach, potem na kostkach. Psy nie miały pojęcia o węzłach.

Trout pomacał się po łydce i odetchnął z ulgą. Wyciągnął z nogawki patyk.

– Tu was mam, gnoje – wyszeptał.

Jeden z trupów obok niego drgnął.

– Alan?

Brak odzewu.

– Alan, żyjesz?

Edmund cisnął butem w truchło.

– Mmmh – zabuczał Alan.

– Słyszałem to! – Ocalały ledwie powstrzymał się przed krzyknięciem.

– No dobra, żyję – wyszeptał Alan. – W przeciwieństwie do tego idioty. – Wskazał Azjatę. – Na szczęście…

Drugi but trafił fałszywego trupa prosto w głowę.

– Au! Żyję, wstrzymaj ogień!

– Spodobało mi się za pierwszym razem. – Trout wyszczerzył się głupkowato. – Musisz mi pomóc, Alan.

– Nie nazywam się Alan, jestem…

– Nie obchodzi mnie, jak się nazywasz, dla mnie zawsze będziesz Alanem. Mój plan jest raczej jednoosobowy, więc ty jesteś planem B.

– Jak to planem B?

– Jeżeli mój plan się nie powiedzie, to ty mi pomagasz.

– W jaki sposób?

– To już twój problem. Nie zawiedź mnie. I mów mi Zbychu, Alan.

– Nie jestem Alan! – prawie krzyknął Alan.

– A ja nie jestem Zbychu – odrzucił Trout jakby tylko na to czekał, po czym wstał i podszedł do nowego wspólnika. – A gdzie się podziały twoje stopy, hmm?

Dopiero teraz dostrzegł, że nogi nibydenata kończą się na kolanach. Nie wyglądało to na efekt wypadku, skóra pozbawiona była widocznych blizn czy śladów po gojeniu się szwów.

– Zostały wyssane przez Królową Podziemia. – Alan wydawał się wyraźnie pocieszony przez to wspomnienie.

Kilka sekund niezręcznej ciszy Edmund wykorzystał na podrapanie się po głowie.

– Aha – wycedził frasobliwie. – Mam nadzieję, że było warto… Będę cię musiał nieść w takim razie.

– Mogę ci wpełznąć na barki. Będziemy jak niepowstrzymany dwugłowy golem!

– Ty i ja.

– Jeden świat. – Inwalida klasnął, zwracając szczególną uwagę, by zrobić to względnie cicho.

– Co dwie głowy… – Trout odwrócił się i przykucnął, czekając, aż Alan wdrapie się na jego plecy.

– …tego sercu nie żal – dokończył tamten.

Edmund, w dłoni dzierżąc patyk, ruszył dziarskim krokiem w stronę wyjścia z namiotu.  Wiszący na jego placach właściciel drugiej głowy niepowstrzymanego golema lekko go przyduszał, ale nie stanowiło to dużego utrudnienia. Zaraz przed wyjściem zatrzymał go głos Alana.

– Jaki jest ten twój plan, tak właściwie?

– Dobrze, że spytałeś. Jeszcze z nikim się nim nie dzieliłem, ale w mojej głowie brzmi dobrze. A nawet bardzo dobrze.

– No nieźle! – Alan już teraz był pod wrażeniem.

– Słuchaj. Obserwowałem tę grupę, od kiedy ukradli mi pewną cenną dla mnie rzecz. Chcę ją odzyskać. Wiem jak wyglądają ich obozowiska, wiem gdzie są wartownicy. Znam ich psychikę na wylot. Namiot, w którym trzymają łupy jest naprzeciwko naszego. Wystarczy bardzo szybko przebiec na drugą stronę obozu, wziąć co trzeba i uciekać.

– A co z wartownikami?

– Dobrze, że spytałeś. Wiesz, co lubią psy? – Trout pomachał Alanowi kijem przed oczami.

– Jak się je bije?

– A, nie wiem, nie wiem… – Edmund zamyślił się na kilka sekund. – Ale wiem, że lubią patyki! Więc wychodzimy, rzucam patyk w lewo, oni wszyscy za nim lecą, my biegniemy do przodu, potem uciekamy z obozu.

– Dobry plan. – Alan kiwał głową. – Analityczny umysł. Strategiczny. Musisz być dobry w te wszystkie gry, w których trzeba myśleć.

– Swego czasu dosyć dużo grałem w kółko i krzyżyk – przyznał dumnie Trout.

– Grałeś w Kółko i Krzyżyk Online 3?

– Nie, trójka jest przekombinowana. Idziemy.

Ocalały przesunął się o pół kroku do przodu.

– Czekaj!

– Co znowu?

– Czemu patyk w lewo? Czemu nie w prawo?

– Możemy też w prawo, bez różnicy – wyjaśnił Edmund.

– W takim razie rzuć w lewo. To twój plan, nie chciałbym jakoś mocno ingerować. Chciałem tylko wiedzieć, czemu akurat tam… No ale okay, teraz rozumiem. Ruszajmy.

Trout rozsunął poły namiotu, jak kowboj otwierający drzwi do saloonu. Jego oczom ukazał się ogromny ruszt nad ogniskiem płonących książek. Piekli się na nim ludzie. Obóz otaczał palenisko pierścieniem namiotów. W zasięgu wzroku kręciło się kilkunastu psowatych, wszyscy uzbrojeni w karabiny i stylowe garnitury, na wypadek nieoczekiwanej uroczystości.

– Patrzcie, co mam! – Ocalały uniósł dłoń w górę i wydarł się na cały głos.

Psy wydawały się zaskoczone, zmieszane, ale raczej niechętne do aportowania.

– Zbychu? – Alan cedził półgębkiem. – Powinieneś rzucić okiem na… Patyk.

Edmund zacisnął zęby i powieki. Uchylił lewe oko i zerknął na trzymany przedmiot.

Był to biały kubek do kawy z napisem „najlepszy szef świata”. 

„Dobra, może się nada” – pomyślał Ocalały.

– Aport! – krzyknął, rzucając naczyniem, zgodnie z planem, w lewo. Poszybowało ono jakieś cztery metry dalej, po czym rozbiło się o beton. „Zbychu” nie był najlepszym miotaczem.

Psy stały jak wryte, wyraźnie zdezorientowane. Pudlogłowy w czerwonym krawacie szczeknął cicho. Wartownicy zaczęli celować.

– Przypał – rzucił Alan.

– Przypał – potwierdził Trout.

Niepowstrzymany dwugłowy golem rzucił się w kierunku najbliższego betonowego murku w akompaniamencie salw karabinowych. Świst pocisków był co najmniej dekoncentrujący.

– Co teraz?

– W namiocie z łupami jest moja rzecz. Myślę, że w ostateczności możemy z niej skorzystać.

– Co to za rzecz? – Alan przekrzykiwał serie z automatów.

– Zobaczysz! Jest jeden problem. Obawiam się, że muszę użyć cię jako żywej tarczy, przyjacielu.

– Plan B? No cóż, jak to śpiewał Krzysztof Krawczyk: „bywa tak i tak” – zaintonował. – Masz moje pozwolenie, Zbychu. Jakoś to przeżyję.

– Wątpię.

– Zgoda.

Trout wybiegł zza murku zasłaniając się Alanem. Czuł jak ciało jego towarzysza staje się gąbką dla kolejnych pocisków, żaden z nich nie przeszedł jednak na wylot. Dobiegłszy do odpowiedniego namiotu, rzucił się do środka. Tutejsze metalowe szafki były względnie kuloodporne. Otworzył dwie z nich i zaczął przerzucać składowane przez psowatych szpargały. Kątem oka dostrzegł znajdującą się w rogu skrzynkę, oznaczoną napisem „nie ruszać, broń psychologiczna”. Nie myśląc wiele odbezpieczył kufer. Wydobyło się z niego ciche miauczenie. Strzelanina ustała. Gdy podniósł wieko, jego oczom ukazał się chudy, czarny kot. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Nagle Edmund złapał futrzaka za kark i cisnął nim niczym granatem na zewnątrz namiotu.

Dachowiec rzucił się do ucieczki. Wszyscy psowaci jak na komendę powyrzucali karabiny i, szczekając zajadle, udali się w pogoń. Trout wziął głęboki wdech i roześmiał się.

Kilka minut później wyłonił się z namiotu z niedużym pakunkiem w dłoniach. Usiadł na asfalcie obok martwego Alana.

– Widzisz, gdybyś był mniej martwy, to pewnie bym się z tobą podzielił – mówił. – Bo należy ci się jak mało komu. Ale może byś nie chciał, może byś nie zrozumiał. Pewien człowiek powiedział mi kiedyś coś kurewsko ważnego, wiesz?

Trup nie odpowiadał. Tym razem był dużo mocniej martwy, niż poprzednio.

– Powiedział mi… – Ocalały zapatrzył się w niebo, na którym w oddali gigantyczna kaczka pożerała właśnie stado lewitujących spinaczy biurowych. Również dosyć dużych. – Że zawsze jest dobra pora na korniszony.

I odkręcił swój ulubiony słoik z ogórami.