Implant v.2

Zro­lo­wał koc i, uprzed­nio usu­nąw­szy po­dusz­kę, umie­ścił go pod głową. Moniq spoj­rza­ła na niego zdzi­wio­na. Nic nie po­wie­dzia­ła, a on po­sta­no­wił nie tłu­ma­czyć. Się­gnął po książ­kę i za­to­pił się w lek­tu­rze. Z po­cząt­ku, kątem oka łowił krót­kie, ner­wo­we ruchy głowy dziew­czy­ny, ale po ja­kimś cza­sie, mniej wię­cej wtedy, gdy most na Braa za­wa­lił się z ło­sko­tem, cią­gnąc za sobą w ot­chłań jeden z wozów, prze­stał na nią zwra­cać uwagę.

Zer­ri­kan­ki prze­bi­ja­ły się wła­śnie, sie­kąc sza­bla­mi na lewo i prawo, przez ho­ło­pol­ską ho­ło­tę, gdy po­czuł szturch­nię­cie.

– Zga­sisz świa­tło.

– Za… – Zi­ry­to­wa­ny prze­wer­to­wał kart­ki – dwie mi­nu­ty.

Bez słowa od­wró­ci­ła się do niego tyłem i pod­cią­gnę­ła pled na głowę. Wes­tchnął krę­cąc głową i wró­cił do czy­ta­nia.

 

Gdy się obu­dził, w łóżku był już sam. Kątem oka zer­k­nął na pasek stanu (ósma sześć, ba­te­ria na około sześć­dzie­siąt pro­cent, trzy­na­ście nie­ode­bra­nych wia­do­mo­ści) i po­wlókł się do ła­zien­ki. Moniq stała wy­prę­żo­na przy lu­strze, z za­dar­tą wy­so­ko głową i roz­kosz­nie wy­pię­tym ty­łecz­kiem. Dreszcz prze­szedł mu od na­sa­dy karku aż do lę­dź­wi i już… już miał ją chwy­cić za… gdy zo­rien­to­wał się, że dziew­czy­na za­kra­pla sobie do oczu płyn kon­tra­stu­ją­cy. Zrzu­cił bok­ser­ki i wszedł pod prysz­nic. Pod sto­pa­mi wy­czuł wil­goć i od razu się zi­ry­to­wał. Ile razy można po­wta­rzać, że na co­dzien­ne wodne ką­pie­le ich nie stać. Czu­jąc na­ra­sta­ją­cą wście­kłość wy­brał pro­gram, za­ci­snął po­wie­ki i ude­rzył kon­so­lę. Se­kun­dę póź­niej owio­nę­ła go chmu­ra pach­ną­ce­go alo­esem gazu. Za­cią­gnął się głę­bo­ko dwa razy i po chwi­li po­czuł jak na­pię­cie ustę­pu­je, a umysł wy­peł­nia mu błoga pust­ka. Po pa­ru­na­stu se­kun­dach szum ucichł, więc otwo­rzył oczy i przez chwi­lę stał nie­ru­cho­mo opar­ty dłoń­mi o ścia­nę.

Wszedł do kuch­ni. Moniq wła­śnie do­pi­ja­ła po­ran­ne­go c'shota.

– To jak – za­gad­nę­ła – lunch w Ten­de­rze?

– Jeśli masz ocho­tę. – Kiw­nął głową z kwa­śnym uśmie­chem.

– Dasz radę. – Po­de­szła ku­szą­co ba­lan­su­jąc bio­dra­mi i, chwy­ta­jąc go za brodę, przy­cią­gnę­ła jego usta do swo­ich. Cmok­nę­ła i już jej nie było. Na war­gach zo­stał mu de­li­kat­ny po­smak tru­ska­wek.

– Kurwa mać! – Za­klął, gdy świst windy upew­nił go, że żona opu­ści­ła miesz­ka­nie.

 

***

 

Wró­cił z pracy dużo póź­niej niż zwy­kle. Moniq le­ża­ła w pół­mro­ku roz­wa­lo­na na pneu­lon­gu i tylko krót­kie, ener­gicz­ne ruchy głowy wska­zy­wa­ły na to, że nie śpi.

– Co tam? – De­li­kat­nie trą­cił jej ramię.

Wzdry­gnę­ła się, jakby prze­stra­szo­na, po czym przy­mknę­ła oczy mi­ni­ma­li­zu­jąc apkę i spoj­rza­ła na niego ze zdzi­wie­niem.

– O, już je­steś. – Jej wzrok, na uła­mek se­kun­dy, po­wę­dro­wał gdzieś w dół. – Długo cię nie było. Co tak późno?

– Kon­fe­ren­cja z re­pa­mi się prze­cią­gnę­ła. Nie bę­dzie ci prze­szka­dza­ło jeśli włą­czę kuch­nię?

– Nie, no co ty? Nic nie ja­dłeś?

– Nie było jak. – Wci­snął kla­wisz na ścien­nej kon­so­li i po chwi­li ścia­nę, wraz z zaj­mu­ją­cym znacz­ną jej część ekra­nem, za­stą­pił moduł ku­chen­ny. Otwo­rzył lo­dów­kę i za­pa­trzył się w jej błę­kit­ne wnę­trze.

– A może ci… – Za­wa­ha­ła się. – Coś za­mó­wić?

– Nie, zro­bię sobie.

– Okej. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i mru­gnię­ciem po­wiek przy­wo­ła­ła soca z po­wro­tem.

 

***

 

Tego wie­czo­ra ko­cha­li się in­ten­syw­niej niż zwy­kle. Moniq mu­sia­ła pod­krę­cić neuro, bo wcale się nie sta­rał, a ona i tak wiła się jak fryga. W po­ło­wie igra­szek do­szedł do wnio­sku, że w końcu co mu szko­dzi i zmo­dy­fi­ko­wał także swoje usta­wie­nia. Na szczę­ście, od dawna nie­uży­wa­ny zapas in­hi­bi­to­rów był jesz­cze w po­ło­wie pełny.

Po ponad go­dzi­nie padli obok sie­bie cięż­ko dy­sząc. Ich bio­dra sty­ka­ły się, lepki pot wsią­kał w po­ściel, a Nino gotów był uznać, że zu­ży­cie trzech por­cji było uza­sad­nio­nym wy­dat­kiem. Cie­ka­we ile wzię­ła Moniq?

 

Po­dob­nie jak po­przed­nie­go wie­czo­ru wy­rzu­cił po­dusz­kę, a zro­lo­wany koc po­ło­żył pod głowę. Tym razem się za­in­te­re­so­wa­ła.

– Coś nie tak? Nie ła­du­jesz impa?

– Kark mnie boli – skła­mał. – Ła­du­ję w pracy.

– Jak w pracy? – Mrużąc oczy z nie­do­wie­rza­niem przechyliła głowę.

– Po­ży­czy­łem od Maxa za­głó­wek in­duk­cyj­ny – ze­łgał znowu, ale tym razem chyba sku­tecz­nie, bo prze­sta­ła do­cie­kać.

– To może trze­ba ci nową po­dusz­kę kupić? Wiesz, wi­dzia­łam na ali takie…

– Nie! – wpadł jej w słowo, podnosząc głos o dwa tony. – Nie po­trze­bu­ję żad­nej nowej po­dusz­ki, ta jest okej. To tylko chwi­lo­wa do­le­gli­wość. Jutro, naj­da­lej po­ju­trze, przej­dzie.

– Okej. Nic nie mó­wi­łam. – Zro­bi­ła na­bur­mu­szo­ną minę i od­wró­ci­ła się ple­ca­mi, a on po­czuł się, jakoś tak, głu­pio.

– Prze­pra­szam. – Do­tknął jej ple­ców. – Mam w pracy… wiesz… trud­ny okres.

– Do­brze już, nie gnie­wam się. – Wróciła do pozycji siedzącej i pod­cią­gnęła ko­la­na. – Przej­rzę jesz­cze soca. A ty sobie po­czy­taj… świ­rze.

Przy­glą­dał się jej przez kilka minut. Sie­dzia­ła wpa­trzo­na w prze­strzeń za­mglo­nym wzro­kiem. Zer­k­nął na prze­ciw­le­głą ścia­nę. Była to jedna z nie­licz­nych sta­łych kon­struk­cji w ich miesz­ka­niu. Prze­le­ciał spoj­rze­niem po zdję­ciach za­mo­co­wa­nych do mu­ro­wa­nej z praw­dzi­wych ce­gieł po­wierzch­ni. Uśmiech­nął się do wspo­mnień i z po­wro­tem od­wró­cił się do żony. Ta, co chwi­lę, ener­gicz­nym, choć nie­znacz­nym ru­chem głowy w lewo, usu­wa­ła ko­lej­ne newsy. Dłuż­szy­mi kiw­nię­cia­mi, które nieco przy­po­mi­na­ły po­ta­ki­wa­nie, prze­wi­ja­ła ko­lej­ne scre­eny, zaś już do­praw­dy rzad­ko ki­wa­jąc pal­ca­mi ponad la­wen­do­wą, t've­elo­wą koł­drą do­da­wa­ła jakiś kom lub res.

Znu­dziw­szy się tymi ob­ser­wa­cja­mi się­gnął po książ­kę. Z okład­ki szcze­rzy­ła się, po­zba­wio­na żu­chwy, za­tknię­ta na rę­ko­je­ści mie­cza, czasz­ka. Po­ni­żej niej dyn­dał umo­co­wa­ny na łań­cusz­ku me­da­lion w kształ­cie roz­war­tej pasz­czy. Nie miał po­ję­cia czyja to była pasz­cza. Bor­su­ka może lub wyrga. Nic to, nie­waż­ne. Pa­pier za­sze­le­ścił w dło­niach.

– Okruch lodu – prze­czy­tał na głos.

– Co mó­wi­łeś?

– Nic. Okruch lodu. Taki tytuł. Ład­nie brzmi.

– No, ład­nie – przy­tak­nę­ła. – Zga­sisz świa­tło?

Zmiął w ustach prze­kleń­stwo. W tym tem­pie nie zdąży prze­czy­tać opo­wia­dań no­bli­sty do pie­przo­nych świąt. Nie mó­wiąc o sadze. A tu już nad­cho­dzi zima. Kurwa!

 

***

 

Po­ma­rań­czo­wa kon­tro­l­ka za­mi­go­ta­ła w ką­ci­ku pola wi­dze­nia. Wy­wo­łał alert na front. Pięć pro­cent. Uśmiech­nął się pod nosem i ska­so­wał ko­mu­ni­kat. Trzy go­dzi­ny stan­dar­do­we­go ob­cią­że­nia i bę­dzie wolny. Pod­niósł się z łóżka i po­drep­tał do ła­zien­ki. Moniq brała wła­śnie prysz­nic, w po­wie­trzu wy­czuć można było woń la­wen­do­we­go ozonu. Uśmiech­nął się pod nosem i wy­co­fał do sy­pial­ni.

Pod­szedł do kon­so­li i wci­snął kom­bi­na­cję kla­wi­szy. Cze­ka­jąc, aż żona skoń­czy prysz­nic, przy­glą­dał się jak łóżko znika w ścia­nie. Na jego miej­sce wy­je­chał spory, oto­czo­ny krze­sła­mi stół. Wiel­ka, ścien­na szafa znaj­du­ją­ca się po pra­wej stro­nie, za­pa­dła się w pod­ło­dze, a uła­mek se­kun­dy póź­niej jej miej­sce zajął moduł ku­chen­ny. Eks­pres za­bul­go­tał przy­go­to­wu­jąc za­pro­gra­mo­wa­ne por­cje c'shotów, gdy za jego ple­ca­mi z ci­chym sy­kiem otwo­rzy­ły się drzwi. Od­wró­cił się i zmarsz­czył brwi.

– Zmie­ni­łaś kolor?

– Nie po­do­ba ci się?

– Nie, okej, może być, ale jakoś nigdy nie wi­dzia­łem cię Azjat­ką.

– Nie Azjat­ką, tylko Hin­du­ską – za­pro­te­sto­wa­ła. – Teraz to modne, ale jeśli ci nie od­po­wia­da to po pracy wrócę do de­faul­tu.

Już miał jej wy­tknąć igno­ran­cję, ale w ostat­niej chwi­li zre­zy­gno­wał, ki­wa­jąc tylko głową. Dziew­czy­na chwy­ci­ła fi­li­żan­kę i szyb­kim hau­stem po­chło­nę­ła za­war­tość.

– Może po odprawie umó­wi­my się gdzieś na lunch na mie­ście?

– Nie mam dziś ocho­ty. Po­czy­tam i zjem coś w domu. Ale ty, jak chcesz… – za­wie­sił głos.

– Zo­ba­czę, może gdzieś sko­czę z dziew­czy­na­mi. Dam jesz­cze znać. – Cmok­nę­ła go w po­li­czek i wsko­czy­ła do windy.

Nino się­gną po kok­tajl i od­sta­wił na stałą ko­mo­dę za­mo­co­wa­ną do mu­ro­wa­nej ścia­ny. Klik­nął w kon­so­lę i gdy po kilku mi­nu­tach jakie zajął mu prysz­nic wró­cił do po­ko­ju, za­miast kuch­ni był tu wygodny pokój wypoczynkowy.

Padł na pneu­long, wy­wo­łał usta­wie­nia i za­blo­ko­wał przy­cho­dzą­ce po­łą­cze­nia, do­da­jąc info o trze­cio­le­ve­lo­wym spo­tka­niu. Nie­szko­dli­we i, co naj­waż­niej­sze, nie­spraw­dzal­ne kłam­stwo, ale dzię­ki temu, przez naj­bliż­sze go­dzi­ny, nikt nie bę­dzie mu dupy zawracać.

Chwy­cił książ­kę, ale za cho­le­rę nie mógł się sku­pić na czy­ta­niu. Gdzieś w koń­ców­kach pal­ców, w tyle głowy, w po­de­szwach stóp, czuł ro­dzą­cy się dreszcz pod­nie­ce­nia. Kiw­nię­ciem przy­wo­łał sta­tus. Czte­ry. Czyli ja­kieś dwie, dwie i pół go­dzi­ny. Ze­rwał się z pneua i za­czął krą­żyć po po­ko­ju.

Nagle przy­po­mniał sobie, że poza roz­ła­do­wy­wa­niem, a wła­ści­wie nie­do­ła­do­wy­wa­niem impa, nie po­czy­nił żad­nych przy­go­to­wań. Nie ma nic, żad­ne­go ze­sta­wu emer­gen­cy, kurwa, nawet nie wie, czy co­kol­wiek bę­dzie dzia­ła­ło poza vir­tu­alem. To nawet bar­dzo praw­do­po­dob­ne. Bo niby czemu mia­ło­by dzia­łać, bez oso­bi­stych pass’ów i ski­nów. Pew­nie nawet nie uda mu się otwo­rzyć drzwi do pie­przo­nej windy.

Trzy.

Za­ta­cza­jąc coraz szyb­sze kręgi, po­trą­cił ko­mo­dę. Kubek z nie­do­pi­tym kok­taj­lem za­chy­bo­tał się. Od­ru­cho­wo chwy­cił go, ale po se­kun­dzie lub dwóch zmie­nił zda­nie i zepchnął go z krawędzi mebla. Pla­sti­ko­we na­czy­nie ude­rzy­ło w pod­ło­gę, od­bi­ło się dwa razy i znie­ru­cho­mia­ło. Plama gę­stej, ma­li­no­wej ni to pian­ki, ni to płynu po­wo­li wsią­ka­ła w wy­kła­dzi­nę. Przy­kląkł i dło­nią do­tknął lekko wil­got­nej po­wierzch­ni. Czuł jak pod jego pal­ca­mi wil­goć od­cho­dzi w nie­byt. Mi­nę­ło kil­ka­na­ście se­kund i po pla­mie nie zo­stał naj­mniej­szy ślad.

Ze­rwał się na nogi i po­gnał do kuch­ni. To zna­czy… wy­ko­nał dwa kroki w stro­nę kon­so­li. Ude­rzył kla­wisz i po mi­nu­cie z pod­ło­gi wy­je­chał od­po­wied­ni moduł. Wy­cią­gnął z szu­fla­dy nóż i znów przy­kuc­nął przy le­żą­cym na pod­ło­dze kubku. Wbił ostrze w wy­kła­dzi­nę i ener­gicz­nie za­czął roz­ry­wać ny­lo­no­we two­rzy­wo. Po kil­ku­na­stu se­kun­dach trzy­mał w ręce ochłap wiel­ko­ści ekra­nu pada. Ide­al­nie gład­ki ka­wa­łek two­rzy­wa miał z mi­li­metr gru­bo­ści. Ob­ma­cał go do­kład­nie. Zbli­żył do nosa. Nic. Naj­mniej­sze­go śladu. Spoj­rzał na wy­cię­tą przed chwi­lą dziu­rę w pod­ło­dze i… kurwa, żad­nej dziu­ry nie było. Po­wierzch­nia wy­kła­dzi­ny była ide­al­nie gład­ka. Wy­cią­gnął dłoń. Wy­raź­nie wy­czu­wał po­szar­pa­ną kra­wędź two­rzy­wa, ale jej nie wi­dział.

– Więc to praw­da, wszyst­ko to są skiny. – Ze­rwał się na nogi. – Ja pier­dziu!

Pod­eks­cy­to­wa­ny za­czął drep­tać w miej­scu trzy­ma­jąc się za głowę. Od­dech przy­śpie­szył. Czuł na­ra­sta­ją­ce pod­nie­ce­nie.

Pod­szedł do okna. Nad zoo­lan­dem le­ciał tu­ry­stycz­ny zep. Na trzy­na­stej był korek, jak za­wsze o tej porze dnia. Da­le­ko, za dziel­ni­cą han­dlo­wą, widać było star­tu­ją­ce promy. Cie­ka­we, ile z tego wszyst­kie­go na­praw­dę ist­nie­je.

Teo­re­tycz­nie cały zwie­rzy­niec mógł być za­ni­mo­wa­ny. Ba, prze­cież osta­nie po­ko­le­nie, które mogło wi­dzieć, jak na­praw­dę wy­glą­da­ły praw­dzi­we zwie­rzę­ta mu­sia­ło wy­mrzeć ja­kieś pięć­dzie­siąt, sto lat temu. W sumie wszyst­kie te kozy, rap­to­ry, wyrgi czy jed­no­roż­ce wcale tak nie mu­sia­ły wy­glą­dać. Kurwa! Wcale ich mogło nie być.

Za­to­czył się w tył i, za­wa­dziw­szy łydką o pneu­long, upadł na plecy. Pa­da­jąc rąb­nął głową w pod­ło­gę i to ude­rze­nie po­zba­wi­ło go na mo­ment tchu. Ciche brzę­cze­nie dzwon­ka, do­bie­ga­ją­ce gdzieś z offu, oraz de­li­kat­na wi­bra­cja w skro­niach po­in­for­mo­wa­ła o ak­ty­wa­cji skanu me­dycz­ne­go. Wynik: brak uszko­dzeń.

Usiadł na podłodze.

Dwa.

Czyli jesz­cze jakaś go­dzi­na z małym ha­kiem. Spojrzał na zegar. Jedenasta sześć.

Nagle, czerwony, półprzeźroczysty, migoczący alert zajął całe pole widzenia. Na dolnym pasku pojawił się komunikat: Doładuj implant, doładuj implant, doładuj…

Chciał go skasować, ale mu się to nie udało. Czerwona przesłona zdawała się delikatnie pulsować. Podciągnął nogi pod brodę i objął kolana ramionami. Zamknął oczy.

Doładuj implant, doładuj…

– Kurwa, jak to wyłączyć. – Uderzył otwartą dłonią w skroń. Nie pomogło.

Siedział z zaciśniętymi zębami, kiwając się lekko. Dam radę.

Doładuj implant, doładuj…

Otworzył jedno oko. Jedenasta czternaście.

Wtem, usłyszał dzwonek. Do drzwi chyba. Zerwał się na równe nogi i ruszył…

Ale zaraz, przecież nikt nie wie, że tu jestem…

Zza czarnej tafli dobiegł cichy chrobot. Piknęło i drzwi rozsunęły się z cichym sykiem.

Do pokoju wszedł sanitariusz, tuż za nim maszerował drugi. Po trwającym może sekundę zawahaniu ruszyli w jego kierunku, wyciągając przed siebie urządzenia, jakich Nino nigdy na oczy nie widział.

Błysnęło.

Nagle, mięśnie odmówiły mu posłuszeństwa. W zwolnionym tempie widział, jak bezwładnie osuwa się na podłogę, ale nic, totalnie nic, nie czuł.

Jeszcze nim uderzył w pokryty cieniutką wykładziną beton, sanitariusze złapali go w swe silne ramiona i rzucili na łóżko. Muszą znać konsolę IKEI, zdążył pomyśleć, nim wessała go otchłań.

 

***

 

Otworzył oczy i, nie podnosząc się jeszcze, zaczął nasłuchiwać. Z łazienki dobiegał szum wody. Woda – fajnie, pomyślał.

Przymknął powieki i zerknął na pasek stanu. Ósma trzy, dwadzieścia trzy nieodebrane wiadomości (w tym dwie wysokiego priorytetu). Bateria: sto procent.