O nieskorej miłości

Odi? Cięż­ko do­kład­nie po­wie­dzieć, jaki był. Taki miał już cha­rak­ter, że raz był cza­ru­ją­cy, a kiedy in­dziej zu­peł­nie nie szło z nim wy­trzy­mać. Gry­ma­sił, fo­szył się jak pa­nien­ka, taka ka­wiar­nia­na wy­sia­dywacz­ka. No wie­cie, taka ko­kiet­ka w ro­go­wych ray­ba­nach, ubra­na w spo­sób ab­so­lut­nie pla­no­wo nie­dba­ły w mar­ko­we szmat­ki z cu­dzych szaf, a w dłoni nie­od­łącz­ny tek­tu­ro­wy kubek z kawą. Zna­cie takie, praw­da? On też je znał. Na wylot. Może dla­te­go tak się cza­sem za­cho­wy­wał? Taka poza, któ­rej nie po­tra­fił już od­dzie­lić od praw­dzi­we­go sie­bie. Maska, którą przy­wdzie­wał ile­kroć wy­cho­dził szli­fo­wać śród­miej­skie tro­tu­ary. Kur­so­wał wtedy mię­dzy Żu­ra­wią, a pla­cem Zba­wi­cie­la, jak sa­mot­ny ryś w po­szu­ki­wa­niu zdo­by­czy. Bo tym były dla niego te wszyst­kie Kasie, Anie i Beaty. Zwie­rzy­ną. Tro­fe­ami my­śli­we­go. Ba­nal­ne, mó­wi­cie? Być może, ale tak to wła­śnie wy­glą­da­ło i jeśli można mieć do ko­go­kol­wiek pre­ten­sję, to nie do niego. Bo czy można winić kota, że cią­gnie go do myszy?

Ja w każ­dym razie, nigdy nie mia­łam mu tego za złe bo wie­dzia­łam co nim po­wo­du­je. A zresz­tą, jakże mogłabym być o nie za­zdro­sna? O co? O te wy­mu­sze­nie ra­do­sne twa­rze, ko­lo­ro­we ciusz­ki, wy­stu­dio­wa­ne pozy i prze­in­te­lek­tu­ali­zo­wa­ne roz­mo­wy po­le­ga­ją­ce na po­wta­rza­niu za­sły­sza­nych w te­le­wi­zji mo­ra­łów? O chęt­ne się­ga­nie po po­stę­po­wych au­to­rów, jeśli tylko na­pi­sa­no o nich w ga­ze­cie, a ich pu­bli­ka­cje nie były grub­sze od in­struk­cji ob­słu­gi czaj­ni­ka elek­trycz­ne­go? Ha, nigdy. Wy­bacz­cie, ale samo po­rów­ny­wa­nie sie­bie do nich wpły­wa na mnie de­pry­mu­ją­co. To jakby kazać, no nie wiem, żoł­nie­rzo­wi kom­pa­nii re­pre­zen­ta­cyj­nej rów­nać krok do ku­le­ją­ce­go… ech, ale wróć­my do niego.

 

Pierw­szy raz zo­ba­czy­łam go wła­śnie w jed­nej z tych ka­wiar­ni. Byłam tam zu­peł­nie przy­pad­kiem. Przy­się­gam, na­praw­dę nie cho­dzę tam trza­skać słit focie na fejsa. Ro­bi­łam ja­kieś drob­ne za­ku­py w nie­da­le­kim bu­ti­ku bie­liź­nia­nym na Mar­szał­kow­skiej, a dzień był szary i desz­czo­wy jak to bywa na je­sie­ni. Wiatr nie­przy­jem­nie tar­gał moim płasz­czem, mierz­wił włosy i wy­ry­wał z ręki pa­pie­ro­wą to­reb­kę. Za­drża­łam z zimna, sta­wia­jąc tren­czo­wy koł­nierz.

– No mała, do­brze ci zrobi go­rą­ca, słod­ka kawa – po­wie­dzia­łam sobie i czym prę­dzej po­drep­ta­łam w kie­run­ku placu Zba­wi­cie­la.

Z wes­tchnie­niem przy­wi­ta­łam na wpół spa­lo­ną tęczę – me­ta­lo­wą kon­struk­cję czę­ścio­wo okry­tą ko­lo­ro­wy­mi wstąż­ka­mi, sto­ją­cą pośrod­ku ronda. Naj­wy­raź­niej była w po­ło­wie swo­je­go ży­cio­we­go cyklu. W tam­tym cza­sie jej cią­głe pod­pa­la­nie i od­bu­do­wy­wa­nie stało się pewną formą ide­olo­gicz­ne­go dys­kur­su, po­mię­dzy ludź­mi o skraj­nie róż­nych od sie­bie po­glą­dach. Oczy­wi­ście, jak to czę­sto bywa w ta­kich przy­pad­kach, ogień nie­omyl­no­ści pod­pa­lał nie tylko serca i umy­sły. Tylko prze­wró­ci­łam ocza­mi, lu­dzie za­wsze po­zo­sta­ną tacy sami. Obe­szłam plac do­oko­ła, szu­ka­jąc skry­te­go pod ar­ka­da­mi lo­ka­lu, w któ­rym nie było zbyt wielu gości. Nie prze­pa­dam za tłu­ma­mi. Kilka minut póź­niej, ści­ska­łam w ręku ogrom­ny kubek przy­jem­nie pa­ru­ją­cej kawy z cy­na­mo­nem, mio­dem i mle­kiem. Sie­dzia­łam tak przy nie­wiel­kim sto­li­ku i przy­ci­śnię­ta do szkła wi­try­ny, po­pi­ja­łam słod­ki nek­tar. Za­sta­na­wia­łam się, co tu po­cząć z resz­tą dnia, kiedy z za­my­śle­nia wy­rwał mnie ko­bie­cy śmiech. Nieco zbyt gło­śny, gar­dło­wy. Z typu tych, co to nigdy nie ma pew­no­ści czy ten ktoś się dusi czy śmie­je.

Nie­ste­ty, fi­li­gra­no­wa blon­dyn­ka wy­da­ją­ca ten ra­nią­cy uszy char­kot, mimo mojej nie­śmia­łej na­dziei, nie dła­wi­ła się wła­śnie kost­ką cukru. Prze­ciw­nie. Naj­wy­raź­niej świet­nie ba­wi­ła się w to­wa­rzy­stwie ja­kie­goś od­wró­co­ne­go do mnie tyłem męż­czy­zny. Sie­dzie­li na stoł­kach przy barze. On o czymś opo­wia­dał, swo­bod­nie ge­sty­ku­lu­jąc. Ona ści­ska­ła w ręku wy­so­ką latte w szklan­ce z gru­be­go szkła. Co i rusz przy­sy­sa­ła się do dłu­giej ró­żo­wej słom­ki, z wpra­wą po­cią­ga­jąc so­lid­ne łyki wy­dat­ny­mi usta­mi.

Za­sta­na­wia­łam się tylko, czy pod tymi blond wło­sa­mi, za czer­wo­ny­mi oku­la­ra­mi z ze­ro­wy­mi szkła­mi, kryje się cho­ciaż krzty­na in­te­lek­tu? Taka odro­bi­na, która po­zwo­li jej opa­nować ten przy­wo­dzą­cy na myśl ostrze­gaw­czy pisk pre­rio­we­go pie­ska śmiech, na tyle by było to spo­łecz­nie do­pusz­czal­ne. No, w każ­dym razie przez spo­łe­czeń­stwo ma­ją­ce w tej chwi­li swoją przed­sta­wi­ciel­kę w mojej oso­bie. Facet chyba znowu po­wie­dział coś za­baw­ne­go bo dziew­czy­na par­sk­nę­ła omal nie oplu­wa­jąc sie­bie i jego kawą. Le­d­wie zdą­ży­ła za­kryć dło­nią usta. Prze­pro­si­ła go i wciąż chi­cho­cząc po­pę­dzi­ła do ła­zien­ki stu­ka­jąc bor­do­wy­mi bot­ka­mi, krę­cąc pupą opię­tą szarą, weł­nia­ną su­kien­ką. Po­zer­ka. Cie­ka­we co taki mod­nie ubra­ny facet jak on robił z takim bez­gu­ściem? Je­sien­na, bor­do­wa ma­ry­nar­ka z na­szyw­ka­mi na łok­ciach, spodnie w ciem­nym de­ni­mie i buty o za­okrą­glo­nych czub­kach z wy­so­kim wią­za­niem, wy­glą­dał pra­wie jak jakiś hip­ster­ski li­te­rat. Od­pro­wa­dził ją le­ni­wym spoj­rze­niem, a gdy tylko znik­nę­ła w ko­ry­ta­rzu, od­wró­cił się w moją stro­nę. Omiótł wzro­kiem salę, by po chwi­li mnie za­uwa­żyć.

Nie dałam po sobie ni­cze­go po­znać, non­sza­lanc­ko spo­glą­da­jąc na chło­sta­ną desz­czem ulicę. Nie­mal czu­łam dotyk jego spoj­rze­nia, ale cier­pli­wie, wy­trzy­ma­łam tych kilka se­kund po­trzeb­nych do tego by mógł mnie wła­ści­wie oce­nić i zro­zu­mieć, że to nie ta sama klasa co jego we­so­lut­ka przy­ja­ciół­ka. Było to ko­niecz­ne, po­nie­waż na­uczo­na do­świad­cze­niem już nie­raz mu­sia­łam spła­wiać nie­chcia­nych ad­o­ra­to­rów, któ­rym wy­da­wa­ło się, że grają w tej samej lidze i wobec tego mogą być w polu mo­je­go za­in­te­re­so­wa­nia. To był mój model za­cho­wa­nia, który w my­ślach na­zy­wa­łam “NNS”, czyli non­sza­lan­cja, na­ga­na, spła­wie­nie. Wy­ko­na­łam już punkt pierw­szy i wła­śnie prze­szłam do dru­gie­go.

Na­ga­na wzro­ko­wa prze­waż­nie dzia­ła­ła na dwa spo­so­by. Albo de­li­kwent ucie­kał gdzieś ocza­mi, ewen­tu­al­nie wsty­dli­wie spusz­czał głowę, albo robił coś w jego mnie­ma­niu za­chę­ca­ją­ce­go, a fak­tycz­nie zu­peł­nie pro­stac­kie­go, np: pusz­czał oko. Ja­kimś cudem, wielu wy­da­wa­ło się, że są Don Ju­ana­mi przed któ­ry­mi każda chęt­nie roz­ło­ży nogi, a w ich pod­bo­jach ab­so­lut­nie nie prze­szka­dza­ła uwie­ra­ją­ca w palec ob­rącz­ka.

Od­wró­ci­łam więc głowę by udzie­lić mu nie­wer­bal­nej re­pry­men­dy bo wy­glą­da­ło na to, że to wła­śnie jeden z nich, a wtedy spoj­rzał mi pro­sto w oczy i uśmie­cha­jąc się nie­znacz­nie, uniósł fi­li­żan­kę lekko skła­nia­jąc głowę. Spo­koj­nie, po przy­ja­ciel­sku. Tak mnie to za­sko­czy­ło, że przez chwi­lę za­mar­łam, zbita z pan­ta­ły­ku. Miał przy­stoj­ną, męską twarz o wy­ra­zi­stej, po­kry­tej kil­ku­dnio­wym za­ro­stem szczę­ce. Sym­pa­tycz­ny, nieco chło­pię­cy uśmiech. Od­da­łam po­zdro­wie­nie i wró­ci­łam do po­pa­try­wa­nia przez szybę, by nie po­ka­zać ro­dzą­ce­go się we mnie za­in­try­go­wa­nia. On z kolei od­wró­cił się w stro­nę baru po­wo­li do­pi­ja­jąc her­ba­tę. Po chwi­li wró­ci­ła jego we­so­lut­ka zna­jo­ma. Roz­ma­wia­li jesz­cze tro­chę, ale już ci­szej. Zer­k­nę­łam, naj­wy­żej raz czy dwa, tak z cie­ka­wo­ści. Póź­niej jakoś tak za­to­pi­łam się w my­ślach, że nie­mal nie za­uwa­ży­łam jak po kilku mi­nu­tach wy­szli.

 

***

 

Mu­si­cie wie­dzieć, że z na­tu­ry je­stem wiel­kim ro­man­ty­kiem. Na­praw­dę. Wie­rzę w mi­łość od pierw­sze­go wej­rze­nia, aż po sam grób. Wie­rzę w ze­spo­le­nie dusz, w dwie po­łów­ki jabł­ka i te wszyst­kie inne dyr­dy­ma­ły. Je­stem świę­cie prze­ko­na­ny, że gdzieś tam, w bez­kre­snym wszech­świe­cie jest osoba, tak mi bli­ska, że nie­mal iden­tycz­na. Do­peł­nia­ją­ca. Bez niej, czuję jak od środ­ka wy­pa­la mnie ogień. Jak gnie­cie mnie strasz­ny głód, któ­re­go nie mogę za­spo­ko­ić nie­za­leż­nie ile bym zjadł. Wiem, że będę na­praw­dę szczę­śli­wy do­pie­ro kiedy ją od­naj­dę. To mię­dzy in­ny­mi dla­te­go się z nimi wszyst­ki­mi spo­ty­kam. Dla­te­go wy­cie­ram po­de­szwy moich skó­rza­nych butów, od klubu do knaj­py, od knaj­py do ka­wiar­ni. Na świe­cie jest sie­dem mi­liar­dów ludzi. Ponad po­ło­wa to ko­bie­ty. Jeśli od­rzu­cę te zbyt młode lub zbyt stare, albo z in­nych po­wo­dów poza moim za­in­te­re­so­wa­niem, to nadal zo­sta­je strasz­nie duża ilość pań do po­zna­nia. Praw­dzi­wy ocean, po któ­rym że­glu­ję.

Po­nie­waż je­stem re­ali­stą, sku­piam się tylko na tych ży­ją­cych w tym i tak prze­cież dużym mie­ście. Liczę, że do­po­mo­że mi szczę­ście i prze­zna­cze­nie. Już raz wy­da­wa­ło mi się, że spo­tka­łem tę je­dy­ną, ale naj­wy­raź­niej wra­że­nie to było nie­odwza­jem­nio­ne. Co tylko umoc­ni­ło mnie w po­czu­ciu sensu co do dal­szych po­szu­ki­wań.

 

Tam­te­go po­po­łu­dnia umó­wi­łem się z po­zna­ną na ulicy dziew­czy­ną. Po­szli­śmy do po­bli­skiej knaj­py na kawę. Za­ga­da­łem ją na „za­gu­bio­ne­go tu­ry­stę”. Dzia­ła­łem szyb­ko. Po pro­stu mi­ja­li­śmy się i w mo­men­cie, w któ­rym pod­nio­sła na mnie wzrok, spoj­rza­ła w oczy i sym­pa­tycz­nie uśmiech­nę­ła, od­da­łem pro­mien­ny gry­mas i pra­wie nie my­śląc za­cze­pi­łem py­ta­jąc o drogę. Mia­łem oczy­wi­ście przy­go­to­wa­ną w pa­mię­ci listę lo­ka­li­za­cji, te­atrów, kin, mu­ze­ów które mógł­bym chcieć od­wie­dzić dla­te­go za­gad­nię­cie wy­szło cał­ko­wi­cie na­tu­ral­nie. Nie to, żebym po­kła­dał w jej oso­bie ja­kieś spe­cjal­ne na­dzie­je. Co to, to nie. Obiek­tyw­nie jed­nak przy­znam, że miała re­we­la­cyj­ny biust, tak na pierw­szy rzut wy­ćwi­czo­ne­go oka ja­kieś “85C”. Być może jej twarz nie była jakoś spe­cjal­nie in­te­re­su­ją­ca, ale miała świe­żo umyte, dłu­gie blond włosy i sta­ran­nie na­ło­żo­ny ma­ki­jaż, a je­stem es­te­tą.

Coś tam wy­my­śli­łem, że nie­daw­no przy­je­cha­łem i szu­kam kogoś kto opro­wa­dzi mnie po mie­ście. Wy­czu­łem jej wa­ha­nie. Od­ga­dłem, że sama nie jest stąd. Nie­pew­ność nad­ra­bia­ła po­sta­wą i ubio­rem, jak sko­pio­wa­nym z prasy ko­bie­cej. Pew­nie przy­je­cha­ła tutaj do pracy, albo może na stu­dia. Jesz­cze czuje się obco ale już chło­nie to co mia­sto ma do za­ofe­ro­wa­nia. Na to wska­zy­wał do­da­tek kul­tu­ral­ny do ga­ze­ty, którą trzy­ma­ła pod pachą i kubek ze star­buck­sa w dłoni. Em­ble­ma­tycz­ne przed­mio­ty miesz­czań­skiej ma­nie­ry. Nie mam oczy­wi­ście nic do mody. Po­waż­nie, nie prze­szka­dza­ły mi ta­pi­ro­wa­ne fry­zu­ry i po­dusz­ki w ma­ry­nar­kach z lat osiem­dzie­sią­tych, ani sze­le­sty dre­sów w ko­lej­nej de­ka­dzie. Po pro­stu każdy czas ma swoją modę, ro­zu­miem to i sza­nu­ję. Wy­ma­gam tylko spój­no­ści, kon­se­kwen­cji i oczy­wi­ście dba­nia o cho­ler­ną hi­gie­nę. Od razu uprze­dzę, la­kier, żel, puder i pod­kład to nie to samo co pie­przo­na woda i mydło. Zdzi­wi­li­by­ście się jak wiele ko­biet o tym za­po­mi­na. W każ­dym razie dziew­czy­na oka­za­ła się zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi czy­ściosz­ką, a także sym­pa­tycz­ną osobą. Po­pro­si­łem ją żeby po­ka­za­ła mi gdzie jest Teatr Po­lo­nia.

To był dobry wybór. By­li­śmy w miarę bli­sko, a sam bu­dy­nek ukry­ty jest w dru­giej linii za­bu­do­wy od Mar­szał­kow­skiej i łatwo go prze­oczyć. Poza tym, stam­tąd mia­łem dwa kroki do placu Zba­wi­cie­la, więc łatwo mo­głem zre­wan­żo­wać się nie­zo­bo­wią­zu­ją­cą kawą. Te­ma­tów do roz­mów nie mogło mi za­brak­nąć, dość do­brze orien­to­wa­łem się w te­atral­nym re­per­tu­arze. Kwa­drans póź­niej sie­dzie­li­śmy przy barze w jed­nej z moich ulu­bio­nych knaj­pek. Nie żebym był, par­don za wy­ra­że­nie, hur­tow­ni­kiem. Lu­bi­łem jed­nak miej­sca gdzie ob­słu­ga była spraw­na, a bar­man nie rzu­cał mi uśmiesz­ków albo głu­pich uwag wi­dząc mnie znowu z inną dziew­czy­ną. Gdzie było tro­chę miej­sca, a wy­strój nie od­strę­czał tan­de­tą i bru­dem. Po­sta­wi­łem jej latte, a sam są­czy­łem espres­so. Słu­cha­łem co ma do po­wie­dze­nia. Naj­waż­niej­sze, by wsłu­chać się w to co ko­bie­ta ma do po­wie­dze­nia. Nawet jeśli roz­mo­wa, tak jak w tym przy­pad­ku, spro­wa­dza się do quasi fe­mi­ni­stycz­nych ba­na­łów. Po­zwo­li­łem jej się wy­ga­dać i upły­nę­ło sporo czasu nim za­py­ta­ła w końcu o mnie. Po­nie­waż tak wiele mi o sobie po­wie­dzia­ła, wie­dzia­łem do­kład­nie co od­po­wie­dzieć. Tak, ja też przy­je­cha­łem z ma­łe­go mia­sta, pra­cu­ję jako han­dlo­wiec, też uwiel­biam Sla­vo­ja Žižka i oczy­wi­ście, że wy­bie­ram się na ma­ni­fę. Nic z tego nie było praw­dą, ale dzię­ki takim od­po­wie­dziom, po­czu­ła się jakby spo­tka­ła brat­nią duszę. Z kolei ja już wie­dzia­łem, że nie jest moją drugą po­ło­wą, no ale skoro już się po­zna­li­śmy, to czemu nie wy­ko­rzy­stać oka­zji? I tak nam mijał czas.

Opo­wia­da­łem wła­śnie jakąś za­baw­ną aneg­do­tę i dziew­czy­na par­sk­nę­ła śmie­chem po­trą­ca­jąc szklan­kę. Nic wiel­kie­go się nie stało, bar­man zaraz prze­tarł kon­tu­ar, ale dziew­czy­na prze­pro­si­ła i po­wie­dzia­ła, że musi sko­czyć do ła­zien­ki. Ro­ze­śmia­na, pod­nio­sła się ze stoł­ka i niby przy­pad­kiem po­ło­ży­ła rękę na moim ko­la­nie. Po­mo­głem jej de­li­kat­nie ła­piąc za bio­dra i do­brze wie­dzia­łem, że jest już moja. Ode­szła za­lot­nie krę­cąc pupą i wierz­cie mi, aż po­cie­kła mi na ten widok ślin­ka.

 

To wła­śnie wtedy po raz pierw­szy zo­ba­czy­łem Kal. Od razu mnie za­in­try­go­wa­ła, bo ta­kich dłu­gich, kru­czo­czar­nych wło­sów, spły­wa­ją­cych skrę­co­ną ka­ska­dą na plecy nie spo­sób prze­oczyć. Sie­dzia­ła sama, za­pa­trzo­na me­lan­cho­lij­nie w prze­strzeń za szybą. W dło­niach trzy­ma­ła za­baw­nie duży przy jej drob­nej syl­wet­ce kubek, z któ­re­go w prze­rwie za­du­my po­cią­gnę­ła ły­czek. Od razu widać było, że dziew­czy­na ma styl, a to po­tra­fi­łem do­ce­nić. Fran­cu­ski ma­ni­cu­re na smu­kłych, za­dba­nych i po­zba­wio­nych bi­żu­te­rii pal­cach, za­pi­na­ny na frę­dzel­ko­wa­te sznu­recz­ki kar­di­gan w ko­lo­rze owczej wełny i czar­ne leg­gin­sy opi­na­ją­ce zgrab­ne nogi. Do tego skó­rza­ne botki z wy­so­kim ob­ca­sem , a na prze­wie­szo­nym przez opar­cie krze­sła płasz­czu, no tak, kla­sycz­ny sza­lik w krat­kę bur­ber­ry. Cie­kaw byłem jej twa­rzy. Czu­łem się jak ko­ne­ser sztu­ki kon­tem­plu­ją­cy do­sko­na­łą rzeź­bę lub obraz i w tym za­chwy­cie nie było z mojej stro­ny nic zdroż­ne­go. Wła­śnie wtedy ścią­gną­łem na sie­bie jej wzrok. Po­pa­trzy­ła mi w oczy, od­sta­wia­jąc kubek, a ja uj­rza­łem śnia­dą twarz o wy­ra­zi­stych ko­ściach po­licz­ko­wych i do­sko­na­le za­ry­so­wa­nej linii ust. Po­czu­łem ulgę i wdzięcz­ność do losu, że ten ide­al­ny obraz zwień­czo­ny zo­stał przez tak po­są­go­wej urody buzię z dwoma wę­giel­ka­mi błysz­czą­cych in­te­li­gen­cją oczu. Unio­słem fi­li­żan­kę i ski­ną­łem dziew­czy­nie w szcze­rym po­zdro­wie­niu. Zmie­sza­ła się, ale po chwi­li od­zy­ska­ła rezon wy­ko­nu­jąc po­dob­ny gest w moją stro­nę. O tak, miała klasę. Jaka szko­da, że byłem za­ję­ty, a naj­gor­sze co mo­głem w tej sy­tu­acji zro­bić, to spró­bo­wać na­wią­zać z nią jakąś bliż­szą zna­jo­mość, na co byłem pe­wien, ab­so­lut­nie nie przy­sta­nie. Po­sta­no­wi­łem jed­nak, że coś muszę zro­bić, a nuż kie­dyś w przy­szło­ści nasze drogi jesz­cze się prze­tną. Roz­wa­ża­nia prze­rwał po­wrót mojej to­wa­rzysz­ki. Sku­pi­łem się już tylko na niej. Wszyst­ko szło do­brze, dla­te­go za­pro­po­no­wa­łem kino, wie­dzia­łem, że tego dnia w po­bli­skiej Lunie trwał fe­sti­wal filmu eu­ro­pej­skie­go. Moja to­wa­rzysz­ka przy­kla­snę­ła z za­chwy­tem. Po chwi­li już się zbie­ra­li­śmy i kiedy po­da­wa­łem dziew­czy­nie płaszcz, do­zna­łem olśnie­nia.

Wy­ją­łem z kie­sze­ni ma­ry­nar­ki dłu­go­pis i na ba­ro­wej ser­wet­ce na­pi­sa­łem coś co dawno temu bar­dzo mi się spodo­ba­ło, a co być może ucie­szy moją ka­wiar­nia­ną bo­gin­kę. Ser­wet­kę po­da­łem bar­ma­no­wi, z cichą proś­bą by prze­ka­zał ją sie­dzą­cej pod oknem bru­net­ce, ale do­pie­ro po moim wyj­ściu. Za­pła­ci­łem ra­chu­nek do­kła­da­jąc so­wi­ty na­pi­wek i po­dzię­ko­wa­łem grzecz­nie. Wy­cho­dząc nawet nie obej­rza­łem się za krat­ką bur­ber­ry, ale nie mo­głem po­wstrzy­mać wy­kwi­ta­ją­ce­go mi na twa­rzy uśmie­chu.

 

***

 

Znowu mnie za­sko­czył. Kilka minut po ich wyj­ściu pod­szedł kel­ner py­ta­jąc czy cze­goś jesz­cze sobie życzę. Po­dzię­ko­wa­łam, a wtedy skło­nił się i dys­kret­nie po­ło­żył na sto­li­ku zło­żo­ną na pół ser­wet­kę.

– Sie­dzą­cy wcze­śniej przy barze męż­czy­zna pro­sił o jej prze­ka­za­nie – po­wie­dział.

Spoj­rza­łam na niego nie­ro­zu­mie­ją­cym wzro­kiem, a on uśmiech­nął się cie­pło do­da­jąc:

– Pro­szę ją roz­ło­żyć i prze­czy­tać – po­ra­dził na od­chod­nym.

Ga­pi­łam się na ten ka­wa­łek pa­pie­ru jakby nie był to zle­pek prze­two­rzo­nej ce­lu­lo­zy, a jakiś bo ja wiem, me­te­oryt który chwi­lę wcze­śniej wpadł w ob­ło­kach dymu roz­trza­sku­jąc okno ka­wiar­ni. Pa­trzy­łam tak i pa­trzy­łam, aż uzna­łam, że to co naj­mniej głu­pie, takie bez­ce­lo­we przy­glą­da­nie. Z naj­więk­szą god­no­ścią na jaką było mnie stać i uda­wa­ną non­sza­lan­cją, wzię­łam do ręki wia­do­mość, czy­ta­jąc:

 

"Ro­ślin­na mi­łość we mnie by wzra­sta­ła

Więk­sza od kró­lestw, bar­dziej od nich trwa­ła.

Sto lat bym stra­wił, sła­wiąc do­oko­ła

Blask two­ich oczu i fo­rem­ność czoła"

 

I tyle, nic wię­cej. Żad­ne­go pod­pi­su, żad­ne­go nu­me­ru te­le­fo­nu, nic. Do­sko­na­le zna­łam wiersz, z któ­re­go po­cho­dził cytat. A to łobuz! Co on sobie my­ślał? Ale im dłu­żej pa­trzy­łam w za­pi­sa­ne nie­bie­skim tu­szem słowa tym bar­dziej chcia­ło mi się śmiać. Miał nie tylko tupet ale też po­czu­cie hu­mo­ru. Cie­ka­we czy zna cały ten wiersz i jego dwu­znacz­ność? Na pewno. Ro­ze­śmia­łam się.

 

***

 

Jędr­ne, młode pier­si w roz­mia­rze “C” po­dry­gi­wa­ły nade mną w takt mi­ło­sne­go stac­ca­to, a ja pró­bo­wa­łem sku­pić się na tym pięk­nym wi­do­ku. Bez­sku­tecz­nie. Cho­ciaż przed nosem tań­czy­ły mi na­brzmia­łe an­ten­ki sut­ków, wi­dzia­łem tylko kru­czo­czar­ne włosy i ciem­ne oczy o mą­drym spoj­rze­niu. Jesz­cze chwi­la i mój brak koncentracji sta­nie się od­czu­wal­ny dla part­ner­ki. Skar­ci­łem się w my­ślach wra­ca­jąc do tu i teraz. Umysł znowu mia­łem czysty, po­wo­li na­peł­nia­ny po­żą­da­niem. Wzią­łem się do pracy ze zdwo­jo­nym wi­go­rem, prze­wra­ca­jąc dziew­czy­nę na plecy. Wsze­dłem w nią zde­cy­do­wa­nie, gład­ko prze­cho­dząc z miarowego galopu w sza­leń­czy cwał. Byłem nie­złom­ny ni­czym bu­dow­la­ny kafar, pra­cu­ją­cy w tem­pie ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go. A ona krzy­cza­ła, tar­ga­na spa­zma­mi roz­ko­szy raz, drugi i w końcu trze­ci. Do­pie­ro wtedy eks­plo­do­wa­łem sku­mu­lo­wa­nym na­pię­ciem, wy­gi­na­jąc się w łuk wbi­łem palce w jej ra­mio­na nim z ję­kiem opa­dłem na po­ściel. Długo nie mo­gli­śmy zła­pać tchu leżąc w bez­ru­chu, a kro­ple potu wolno schły na na­szych roz­pa­lo­nych cia­łach.

 

Nie­wie­le, cho­le­ra jasna, bra­ko­wa­ło żebym za­wa­lił spra­wę.

 

Wie­cie, tak na­praw­dę cho­dzi o ból prze­mi­ja­nia. Ja wiem. To takie ładne sfor­mu­ło­wa­nie, takie zgrab­ne słowa opi­su­ją­ce coś zgoła strasz­ne­go. Prze­ra­ża­ją­ce­go. W każ­dym razie, jeśli ni­ko­go z was to nigdy nie prze­ra­ża­ło to albo je­ste­ście tro­chę sza­le­ni, albo mocno re­li­gij­ni, albo dużo pi­je­cie. Gwa­ran­tu­ję, nie ma moc­nych, któ­rzy nie ba­li­by się śmier­ci. Ta­kiej czy innej, w ten czy inny spo­sób. Ja to do­sko­na­le ro­zu­miem, nie wie­rzę i nigdy nie wie­rzy­łem w żad­ne­go boga, dla­te­go na myśl o prze­mi­ja­niu mam pełne por­t­ki. Je­stem w pełni świa­do­my swo­je­go prze­ra­że­nia. A po­wiem wię­cej – ja ten strach obej­mu­ję ra­mio­na­mi i przy­tu­lam do pier­si. Ba, mam pełną świa­do­mość, że moją przy­stoj­ną twarz po­kry­ją licz­ne zmarszcz­ki, włosy przy­pró­szy si­wi­zna albo zgoła wsty­dli­wie wy­pad­ną. Skóra ża­ło­śnie ob­wi­śnie, łącz­nie ze smęt­ną mosz­ną, która na ży­cze­nie o pion bio­lo­gicz­ny re­ago­wać bę­dzie co naj­wy­żej peł­nym re­zy­gna­cji drgnie­niem.

Ja wiem co po­wie­cie – to sa­mo­lub­ne, ego­cen­trycz­ne, tchórz­li­we, ni­hi­li­stycz­ne i takie tam. A nawet jeśli, to prze­pra­szam bar­dzo, co? Czy nie wolno mi? Nie wolno oba­wiać się wy­zna­czo­ne­go końca? Za­bra­nej przy­szło­ści, za­bra­nych ma­rzeń, dążeń, dni, lat? Prze­cież nawet w naj­lep­szym razie ile czło­wiek po­ży­je, no ile? Osiem­dzie­siąt, dzie­więć­dzie­siąt, a dajmy na to i sto lat. No i co? A czym­że jest wiek na prze­strze­ni mi­le­nium? Jak wiele można by osią­gnąć gdyby świa­do­mość jed­nost­ki roz­kła­da­ła się na tak długi okres? Czy to nie dla­te­go homo sa­piens stał się do­mi­nu­ją­cym ga­tun­kiem, bo żył wy­star­cza­ją­co długo by wy­two­rzyć w sobie świa­do­mość i nie­uchron­nie stą­pa­ją­cy za nią ból prze­mi­ja­nia? Spło­dzić po­tom­stwo, od­cho­wać, umrzeć. Oto je­dy­ny cel na­sze­go ga­tun­ku, pierw­sze i osta­tecz­ne zba­wie­nie, prze­dłu­że­nie, przej­ście w wiecz­ność. I ja to wiem, roz­gry­złem tę za­gad­kę, od­po­wie­dzia­łem na py­ta­nie o sens życia już dawno. Sam nie wiem jak to się stało, ale od kiedy tylko mo­głem całym ser­cem i umy­słem, a nawet całym cia­łem od­da­łem się tej tylko jed­nej misji, ni­czym bud­dyj­ski mnich. Dys­cy­pli­na ciała i umy­słu, ot co.

 

Dla­te­go muszę. Muszę się z nimi wszyst­ki­mi spo­ty­kać, uwo­dzić, zbli­żać się, ko­chać je albo po pro­stu, zwy­czaj­nie – wy­bacz­cie do­sad­ność – rżnąć. Bo prze­cież o to wła­śnie cho­dzi, do­ro­śli nie po­win­ni się oszu­ki­wać. O za­pach wło­sów, cie­pło­tę ciała, drob­ne pie­przy­ki na spo­co­nej skó­rze, za­gry­za­ne pod­nie­tli­wie wargi, na­brzmia­łe sutki i mokre z pod­nie­ce­nia cipki drga­ją­ce w rytm jęków roz­ko­szy. Ach, jak ja to ko­cham. Tylko wtedy moja bio­lo­gicz­nie za­pro­gra­mo­wa­na chuć daje mi ode­tchnąć od stra­chu. W na­gro­dę za udaną ko­pu­la­cję za­le­wa mnie ad­re­na­li­ną i en­dor­fi­na­mi. A te z kolei dają mi kopa i ener­gię do życia. Oto oszu­stwo ide­al­ne i mój plan na życie wiecz­ne. Wiecz­nie po­żą­da­jąc, za­wsze dążąc do pro­kre­acji, mówię mo­je­mu or­ga­ni­zmo­wi:

– Jesz­cze nie skoń­czy­li­śmy, jest ro­bo­ta do wy­ko­na­nia. – I on słu­cha, spina się i nie sta­rze­je. Oczy­wi­ście, muszę się przy­kła­dać do pracy, nie może być mowy o oszu­stwie. Za­wsze daję z sie­bie wszyst­ko i jeśli były kie­dyś z tego ja­kieś dzie­ci to życzę im i ich mat­kom wszyst­kie­go do­bre­go. W każ­dym razie, żadne tego typu wie­ści nigdy do mnie nie do­tar­ły, ale kto to wie? W końcu żeby coś usły­szeć, mu­siał­bym w tym celu nad­sta­wić uszu. A przez ostat­nie, no chyba z pół­to­ra wieku – par­don, ale czasu nie liczę – nie zwra­ca­łem na to uwagi żeby się nie roz­pra­szać. Wy­cho­wa­nie, to nie moja dział­ka. Poza tym, je­dy­nym spo­so­bem żebym za­cho­wał wy­gląd i zdro­wie rześ­kie­go czter­dzie­sto­lat­ka była, uprasz­cza­jąc spra­wę, cią­gła pogoń za spód­nicz­ką.

 

– Chodź jesz­cze… – po­pro­si­ła koń­cząc moje dy­wa­ga­cje, a ja nie dałem się długo namawiać.

 

***

 

Nasze dru­gie spo­tka­nie miało miej­sce kilka mie­się­cy póź­niej, w jed­nym z okry­tych grubą war­stwą śnie­gu te­atrów. Wi­dy­wa­łam się wtedy z takim jed­nym praw­ni­kiem… zresz­tą nie­waż­ne. Trwał an­trakt, a w cza­sie kiedy mój to­wa­rzysz po­szedł do to­a­le­ty, po­sta­no­wi­łam nieco po­bu­dzić się przed dru­gim aktem lamp­ką bia­łe­go wina. Sztu­ka była nudna, a ak­to­rzy słabi. Za­po­wia­dał się mało udany wie­czór. Sta­łam tak, opar­ta o ba­lu­stra­dę na pół­pię­trze foyer, spo­glą­da­jąc bez więk­sze­go za­in­te­re­so­wa­nia na zgro­ma­dzo­nych w hallu po­ni­żej wi­dzów.

Krzy­wi­łam się lekko, bo wino nie było naj­lep­sze. Co za pech. Jakiś wbity w biały pu­lo­wer mię­śniak na scho­dach po­ni­żej, z za­sty­głą żelem falą blond czu­pry­ny, szcze­rzył się ra­do­śnie do trzy­ma­ne­go te­le­fo­nu. No tak, za mo­ment fotka trafi na in­sta­gra­ma albo twit­te­ra, a chwi­lę póź­niej za­laj­ko­wa­na zo­sta­nie przez tuzin po­dob­nie osza­la­łych na wła­snym punk­cie współ­wiel­bi­cie­lek. On na­pi­sze, że pa­trz­cie, #teatr i #gla­mo­ure, a one za­sy­pią go serią za­chwy­tów wy­ar­ty­ku­ło­wa­nych ma­ło­ czy­tel­ną iko­no­gra­fią uśmiech­nię­tych bu­ziek, cier­pią­cych na wy­trzeszcz oczu pie­sków i czer­wo­nych ser­du­szek. Po­my­śla­łam, że życie ludz­kie de­fi­niu­je kilka pro­stych prawd. Jedna z nich mówi, że duma za­wsze kro­czy przed upad­kiem. A w obec­nych cza­sach było zde­cy­do­wa­nie zbyt wiele pychy i ego­cen­try­zmu by w dłuż­szej per­spek­ty­wie mogło oka­zać się to zdro­we.

Gdy­bym chcia­ła coś po­ra­dzić temu pięk­ni­sio­wi, po­wie­dzia­ła­bym: wy­rzuć ten szmelc, kup dres i jedź au­to­sto­pem na Bał­ka­ny. Po­znaj ludzi, po­pra­cuj fi­zycz­nie, zro­zum co jest w życiu ważne. A po­nie­waż mi się nie chcia­ło, bo ten typ fa­ce­ta mnie za­wsze zwy­czaj­nie iry­to­wał, wzię­łam tylko ko­lej­ny łyk pa­skud­ne­go wina i po­szu­ka­łam wzro­kiem no­we­go punk­tu za­in­te­re­so­wa­nia.

 

Spo­glą­da­łam to w lewo, to w prawo, aż tu nagle ktoś zwró­cił moją uwagę. Gdzieś już wi­dzia­łam tę twarz. Facet stał opar­ty o po­ręcz na przed­ostat­nim stop­niu po­kry­tych czer­wo­nym dy­wa­nem scho­dów. Po­de­szłam do niego od tyłu, a po­nie­waż sta­łam wyżej, bez pro­ble­mu na­chy­li­łam się nad nim mó­wiąc wprost do ucha:

 

– Skąd po­mysł, że je­stem cno­tli­wa?

 

Nawet nie drgnął tylko ob­ró­cił się wolno. Uniósł brwi w za­sko­cze­niu, ale po chwi­li bły­snę­ła mu w oczach iskier­ka zro­zu­mie­nia.

 

– To nie do końca tak… – za­czął się tłu­ma­czyć.

– A jak? To zna­czy, że nie je­stem? Czyli, że się pusz­czam? – pro­wo­ko­wa­łam.

 

Wes­tchnął i uśmiech­nął się z po­li­to­wa­niem.

 

– W żad­nym razie. Niech autor tych słów sam wy­ja­śni. – Po czym za­cy­to­wał:

 

Gdy­bym dość czasu i świa­ta miał, miła,

Cno­tli­wość twoja zbrod­nią by nie była.

 

De­mon­stra­cyj­nie skło­nił się przede mną z jedną ręką na sercu, a drugą ase­ku­ra­cyj­nie ła­piąc po­ręcz. Jesz­cze by bra­ko­wa­ło, żeby sto­czył się w dół jak w ko­me­diach slap­stic­ko­wych. Re­cy­to­wał dalej, a ja z przy­jem­no­ścią za­uwa­ży­łam, że miał miły, głę­bo­ki głos.

 

Siadł­bym i z tobą ob­my­ślał spo­so­by

Spę­dze­nia na­szej nie­skoń­czo­nej doby:

Mo­gła­byś w In­diach, kędy Gan­ges pły­nie,

Ru­bi­nów szu­kać, ja bym zaś w do­li­nie

Hum­be­ru pła­kał; mógł­bym twoim tro­pem

 

Zbli­żył się by bar­dzo de­li­kat­nie i ostroż­nie mu­snąć moją dłoń koń­ców­ka­mi pal­ców.

 

Dążyć na dzie­sięć już lat przed Po­to­pem,

A ty byś trwa­ła w nie­czu­łej od­mo­wie,

Póki na­wró­cą się wszy­scy Ży­do­wie.

 

Po czym ujął moją dłoń i uniósł w górę.

 

Ro­ślin­na mi­łość we mnie by wzra­sta­ła

Więk­sza od kró­lestw, bar­dziej od nich trwa­ła.

 

Za­koń­czył nie­mal szep­tem skła­da­jąc usta do po­ca­łun­ku.

 

Nie­do­cze­ka­nie jego. Wy­rwa­łam rękę zanim zdą­żył zre­ali­zo­wać za­miar. Nieważne czy tylko robił sobie żarty czy też ubz­du­ra­ła mu się ro­man­tycz­na szar­manc­kość.

 

– Widzę, że tak jak Ma­rvell, woli pan od razu prze­cho­dzić do rze­czy. Do­brze, że za­koń­czył pan na tej zwrot­ce, bo na­stęp­ne to już pra­wie por­no­gra­fia i mu­sia­łabym chyba za­dzwo­nić po po­li­cję uzna­jąc to za na­pa­sto­wa­nie.

 

– Prze­cież nie uwie­rzę, że jest pani tak bez­sen­sow­nie pru­de­ryj­na – od­po­wie­dział nie­zra­żo­ny.

 

No nie! Teraz mnie na­praw­dę zi­ry­to­wał. Bez­czel­ny. Nie mo­głam tego tak zo­sta­wić.

– Co nie zna­czy, że mam w zwy­cza­ju dać się ca­ło­wać po rę­kach przy­god­nie spo­tka­nym fa­ce­tom, któ­rzy nawet nie raczą się przed­sta­wić. – Mó­wiąc to wrę­czy­łam mu kie­li­szek z nie­do­pi­tym winem, a potem okrę­ci­łam się na pię­cie by odejść, jesz­cze rzu­ca­jąc mu przez ramię wy­nio­słe spoj­rze­nie. NNS w try­bie turbo, ło­bu­zie!

 

Tym razem dał się wy­pro­wa­dzić z rów­no­wa­gi. Mo­men­tal­nie po­czer­wie­niał, a wyraz twa­rzy miał jak zbity pies. Zro­bił krok w moją stro­nę, wy­cią­ga­jąc rękę jakby chciał mnie za­trzy­mań ale mo­men­tal­nie się zmi­ty­go­wał:

 

– Bar­dzo prze­pra­szam, wła­śnie mia­łem do­ko­nać jak naj­bar­dziej pra­wi­dło­wej pre­zent… – Nie dane mu było do­koń­czyć bo wła­śnie roz­legł się dzwo­nek oznaj­mia­ją­cy ko­niec prze­rwy. Tłum wi­dzów po­wo­li ru­szył do swo­ich miejsc, a on za­marł pa­trząc gdzieś w górę jakby nie był to zwy­kły sy­gnał tylko alarm po­ża­ro­wy;

– Życzę panu uda­ne­go wie­czo­ru – rzu­ci­łam od­cho­dząc.

Nim zdą­żył za­re­ago­wać, ktoś już nas roz­dzie­lił, a za nim po­dą­ży­li inni. Usły­sza­łam jesz­cze tylko;

– Odi, przy­ja­cie­le mówią na mnie Odi!

 

Przez resz­tę spek­ta­klu z twa­rzy nie scho­dził mi sze­ro­ki uśmiech. Co dla sie­dzą­cych obok wi­dzów mogło się wy­da­wać co naj­mniej dziw­ne, bo wy­sta­wia­no dra­mat. Nie ob­cho­dzi­ło mnie to. Ważne, że mo­głam spo­koj­nie uznać nasze ra­chun­ki za wy­rów­na­ne. Wy­cho­dzi na to, że jed­nak wie­czór oka­zał się mimo wszyst­ko udany.

 

**

 

No cóż. Opo­wia­da­łem już o moim spo­so­bie na dłu­go­wiecz­ność. Wie­rzę, że moja siła ży­cio­wa po­cho­dzi od in­nych. Od ko­biet, z któ­ry­mi je­stem, które pa­trzą na mnie swo­imi błysz­czą­cy­mi ocza­mi.

 

A przy na­szym trze­cim spo­tka­niu, za­czą­łem wie­rzyć, że być może ist­nie­je ta jedna, mo­gą­ca dać mi wiecz­ne szczę­ście. Po na­szej roz­mo­wie w te­atrze długo nie mo­głem dojść do sie­bie. Bar­dzo rzad­ko zda­rza się, żeby jakaś ko­bie­ta tak po­gra­ła ze mną w roz­mo­wie. No bo wy­obra­ża­cie sobie? Taka pięk­na za­gryw­ka z wier­szem, mu­sia­ła przy­nieść efekt. Zro­bi­łem to tro­chę z próż­no­ści, a tro­chę z prze­ko­ry. Ot, za­gra­łem z losem w karty bo prze­cież nie wie­rzy­łem, że ją kie­dy­kol­wiek jesz­cze zo­ba­czę. I oka­za­ło się, że mało praw­do­po­dob­ne stało się re­al­ne. Spo­tka­li­śmy się znowu. W mie­ście o pra­wie dwu­mi­lio­no­wej po­pu­la­cji. Dziec­ko szczę­ścia, nie? W te­atrze nie byłem sam, ale szczę­śli­wie, w prze­rwie moja to­wa­rzysz­ka aku­rat po­szła przy­pu­dro­wać nosek. Jeśli brzmi dwu­znacz­nie to po­win­no, to była wscho­dzą­ca gwiaz­da mo­de­lin­gu więc sami ro­zu­mie­cie. Nieco ko­ści­ste bio­dra, ale wiel­ka fan­ta­zja w łóżku. Zresz­tą nie­waż­ne.

Cze­ka­łem tak na Śnież­kę, tępo wga­pio­ny w ga­wo­rzą­cych ludzi, kiedy nie­spo­dzie­wa­nie po­czu­łem na szyi cie­pły od­dech i nie­zna­ny mi ko­bie­cy głos za­py­tał dla­cze­go uwa­żam, że jest cno­tli­wa? Po­wie­dzia­ne to było sek­sow­nym, chry­pią­cym szep­tem, nie jak zwy­kłe py­ta­nie, tylko tak jakby mó­wi­ła to ubra­na w poń­czo­chy i szpil­ki ko­chan­ka, prę­żąc się za­pra­sza­ją­co na łóżku – czy byłam grzecz­na? Prze­łkną­łem ślinę, mo­men­tal­nie czu­jąc jak spodnie robią się nieco przy­cia­sne ale za­cho­wa­łem nie­wzru­szo­ny wyraz twa­rzy. Wy­star­czy­ło mi jedno spoj­rze­nie. Prze­cież nie za­po­mniał­bym tych kru­czo­czar­nych sprę­żyn i oczu. Znowu pięk­nie ubra­na, tym razem w ele­ganc­ką i ob­ci­słą czar­no-sza­rą suk­nię z od­sło­nię­ty­mi ra­mio­na­mi i przy­ku­wa­ją­cym wzrok na­szyj­ni­kiem. Ale skąd takie py­ta­nie? Nie mia­łem czasu na za­sta­no­wie­nie, dla­te­go ma­chi­nal­nie za­czą­łem tłu­ma­czyć, że nie o to w tym wier­szu cho­dzi. Dureń ze mnie, bo prze­cież tylko ko­kie­te­ryj­nie na­wią­zy­wa­ła do ty­tu­łu. I tę moją głu­po­tę bez­względ­nie wy­ko­rzy­sta­ła w dru­gim py­ta­niu; czy skoro nie jest cno­tli­wa, to zna­czy, że się pusz­cza? No tak, ro­bi­ła sobie żarty i w duchu przy­kla­sną­łem jej po­czu­ciu hu­mo­ru i in­te­li­gen­cji, a to trzpiot­ka. Skoro tak to roz­gry­wa­my, to idźmy na ca­łość. Skło­ni­łem się po dżen­tel­meń­sku i za­czą­łem re­cy­to­wać jej ko­lej­ne stro­fy tak do­brze mi zna­ne­go wier­sza. Na sam ko­niec za­mie­rza­łem, w duchu ro­man­ty­zmy, zwień­czyć wy­stęp szar­manc­kim "ca­ło­wa­niem rącz­ki". Ale nie dała mi skoń­czyć. Wy­rwa­ła rękę i od razu prze­szła do ko­lej­ne­go ataku. Widać, że też do­sko­na­le znała wiersz, kto wie, może na­uczy­ła się go na pa­mięć po ostat­nim?

Oskar­ży­ła mnie o na­pa­sto­wa­nie. No, cał­kiem ostro grasz ma­leń­ka, ale wie­dzia­łem jak sobie po­ra­dzić. Albo tak mi się wy­da­wa­ło, bo za chwi­lę za­ży­ła mnie czym innym. Głupi! Przez tę całą szer­mier­kę słow­ną i jej cią­głe ataki nie zdą­ży­łem się przed­sta­wić! Dzwo­nek koń­czą­cy an­trakt prze­rwał mi w pół zda­nia i za­brzmiał jak cho­ler­ny gong na ringu. Wy­gra­ła rundę, a ja zbie­ra­łem się z desek. Zanim otrzą­sną­łem się po tej po­raż­ce już ode­szła, zni­ka­jąc w tłu­mie. Kątem oka za­uwa­ży­łem idącą w moją stro­nę mo­del­kę dla­te­go w akcie gów­niar­skiej de­spe­ra­cji krzyk­ną­łem za nie­zna­jo­mą swoje imię, mając na­dzie­ję, że do­sły­sza­ła.

 

Po za­koń­cze­niu przed­sta­wie­nia długo szu­ka­łem jej wzro­kiem wśród pu­blicz­no­ści. Mi­gnę­ła mi przy wyj­ściu, pro­wa­dzo­na pod rękę przez ja­kie­goś wy­so­kie­go przy­stoj­nia­ka. Czy to coś po­waż­ne­go? Ku wła­sne­mu za­sko­cze­niu, po­czu­łem ukłu­cie za­zdro­ści i było to dla mnie zu­peł­nie nowe uczu­cie.

 

***

 

Piłam po­ran­ną her­ba­tę patrząc przez wi­try­nę mojej uko­cha­nej ka­wiar­ni. Wła­śnie za­czy­na­ła się wio­sna, pach­ną­ca i so­czy­sta ko­lo­ra­mi. Lu­dzie z uśmie­cha­mi obracali twa­rze w kie­run­ku dawno nie­oglą­da­ne­go słoń­ca. Po­ścią­ga­li sza­li­ki i roz­pię­li płasz­cze. Wró­ble plu­ska­ły się w chod­ni­ko­wej ka­łu­ży świer­go­cząc ra­do­śnie, a ja po­wo­li czu­łam, że wra­cam do życia. Za­wsze jest tak samo. W lecie czuję się naj­le­piej i pełna ener­gii wcho­dzę w ma­low­ni­czą złotą je­sień, by po­wo­li przy­ga­sać w zimie i jej ostat­nie dwa mie­sią­ce we­ge­to­wać na gra­ni­cy de­pre­sji. Już kiedy z sa­me­go rana roz­su­nę­łam za­sło­ny w sy­pial­ni, a cie­płe pro­mie­nie słoń­ca po­gła­dzi­ły mnie po twa­rzy wie­dzia­łam, że to bę­dzie wy­jąt­ko­wo udany dzień. Tak na­sta­wio­na za­ło­ży­łam nawet mój ab­so­lut­nie uko­cha­ny na­szyj­nik. Wy­ko­na­ny z brązu przez za­przy­jaź­nio­ne­go rze­mieśl­ni­ka wiele lat temu. Dniem i nocą, kuł, wy­cią­gał, try­bo­wał i cy­ze­lo­wał ten naj­lep­sze­go sortu brin­dy­zyj­ski kru­szec nim nie stwo­rzył praw­dzi­we­go dzie­ła. Na skrę­co­nej z kil­ku­dzie­się­ciu dłu­gich włó­kien ob­rę­czy, w rów­nych od­stę­pach tkwi­ły pi­ko­wa­ne złote la­mów­ki ozdo­bio­ne nie­wiel­ki­mi za­cze­pa­mi do któ­rych przy­tro­czo­no ko­lo­ro­we brył­ki to­pa­zu. Na całej dłu­go­ści ob­rę­czy, poza krót­kim frag­men­tem z łań­cusz­ko­wym za­pię­ciem, na drob­nych pier­ście­niach przy­mo­co­wa­no dzie­siąt­ki po­ły­sku­ją­cych brą­zem list­ków róż­nych kształ­tów i wiel­ko­ści, a żaden nie był taki sam choć od­wzo­ro­wa­no ich wi­no­gro­no­wy kształt w naj­mniej­szych szcze­gó­łach użył­ko­wa­nia. Wes­tchnę­łam spi­na­jąc włosy z tyłu. Wy­glą­dał pięk­nie i tro­chę szko­da go było za­kła­dać do zwy­kłej kre­acji, za­zwy­czaj no­si­łam go do te­atru lub na przy­ję­cia, ale co tam. Po­sta­no­wi­łam uświę­cić po­wrót wio­sny. Zresz­tą, brąz do­brze kom­po­no­wał się z moją kar­na­cją, a za­ło­żo­na asy­me­trycz­nie (od­sło­nię­te ramię) biała bluz­ka z ela­sta­nu i dłu­gi­mi rę­ka­wa­mi nada­wa­ła wła­ści­we­go kon­tra­stu. Do tego jesz­cze spię­ta cie­niut­kim pa­skiem spód­ni­ca w ko­lo­rze ciem­ne­go ecru, lekko za ko­la­na i żeby oddać mój na­strój żółte pan­to­fle na pła­skiej po­de­szwie. Go­to­wa byłam by zejść na śnia­da­nie, do mo­je­go naj­bar­dziej ulu­bio­ne­go w świe­cie miej­sca.

 

Mia­łam swój sto­lik przy samym oknie i tak na­praw­dę nie cho­dzi­ło o samą ka­wiar­nię czy kawę. Po pro­stu lu­bi­łam pod­glą­dać ludzi w ich co­dzien­nych, ma­łych spra­wach. W tym jak się krzą­ta­ją po­chło­nię­ci obo­wiąz­ka­mi. Być może sami tego nie do­strze­ga­ją, że jest w nich pewna zbior­cza ener­gia. Oczy­wi­ście, lu­dzie jako jed­nost­ki mogą być różni, ale cza­sa­mi w po­wie­trzu unosi się coś na kształt zbior­czej świa­do­mo­ści. To tro­chę trud­no okre­ślić, więc wy­obraź­cie sobie coś w ro­dza­ju mgły spo­wi­ja­ją­cej daną prze­strzeń. Albo może całe mia­sta, kraje, czy nawet ca­luś­ki świat. Taka ener­gia, która w jed­nej de­ka­dzie każe wszyst­kim wal­czyć z glo­bal­nym ocie­ple­niem i ra­to­wać pin­gwi­ny na bie­gu­nie, by w ko­lej­nej opę­tać umy­sły wy­wo­ły­wa­niem wojen z byle po­wo­du i okru­cień­stwa­mi nie do po­my­śle­nia. Ot, taka zmia­na kli­ma­tu i nic nie po­ra­dzisz, zresz­tą nie mówmy o tym. Ważne, że taką zmia­nę można za­wsze za­ob­ser­wo­wać w pierw­szych dniach wio­sny po dłu­giej zimie. Nagle lu­dzie w swo­jej zbio­ro­wo­ści i bez po­ro­zu­mie­nia, zmie­nia­ją się z gbu­ro­wa­tych dup­ków w uśmiech­nię­tych al­tru­istów. Wspa­nia­ła jest ta metamorfoza i za­wsze czuję jakby mi się wła­śnie miód wy­le­wał na serce.

 

Taką mnie zna­lazł. Znowu z kub­kiem w dłoni i roz­ma­rzo­nym wzro­kiem.

 

***

 

Przez na­stęp­ne ty­go­dnie od na­sze­go “te­atral­ne­go” spo­tka­nia krą­ży­łem po mie­ście z jedną tylko myślą. Muszę ją po­znać. Muszę się z nią umó­wić, muszę ją zdo­być. Po no­cach śniły mi się jej czar­ne loki, jej mądre oczy i… co tu dużo gadać, po­wab­ne ciało, o któ­rym cią­gle fan­ta­zjo­wa­łem. Jed­nak za­wsze gdy już, już, miało dojść mię­dzy nami do zbli­że­nia, od­wra­ca­ła się ze śmie­chem i ucie­ka­ła z moich ra­mion. Z po­cząt­ku takie sny nawet mnie ba­wi­ły, ale z cza­sem stały się udrę­ką. Na­praw­dę, gdy­bym mógł, wo­lał­bym po pro­stu nic nie pa­mię­tać po prze­bu­dze­niu. Nie po­ma­ga­ły wspa­nia­łej urody nogi Kasi, które lu­bi­ła opie­rać o moje ra­mio­na, ani po­wo­du­ją­ca śli­no­tok kształt­ność po­ślad­ków Anety. Obie znik­nę­ły z mo­je­go życia tak samo szyb­ko jak się po­ja­wi­ły. Poza krót­ki­mi chwi­la­mi unie­sień, nie przy­nio­sły mi spo­dzie­wa­nej ulgi więc, kiedy za­sy­py­wa­ły mnie smsa­mi i nie da­wa­ły spo­ko­ju te­le­fo­na­mi, po pro­stu do­da­łem ich nu­me­ry do po­łą­czeń fil­tro­wa­nych.

 

Mia­łem plan dzia­ła­nia. Wpa­trzo­ny w mapę mia­sta z Go­ogle Maps, na­nio­słem punk­ty na­szych do­tych­cza­so­wych spo­tkań. Spi­sa­łem wszyst­ko to, co o niej wie­dzia­łem, o jej za­in­te­re­so­wa­niach; że jest oczy­ta­na, in­te­li­gent­na i po­tra­fi za­dbać o swój wy­gląd. Mu­sia­ła więc od­wie­dzać księ­gar­nie, in­sty­tu­cje kul­tu­ry, no i okre­ślo­nej re­no­my skle­py odzie­żo­we, pew­nie też lep­sze sa­lo­ny ko­sme­tycz­ne. Ob­szar po­szu­ki­wań, z racji zdro­we­go roz­sąd­ku, za­wę­zi­łem do Śród­mie­ścia. Go­dzi­ny, do po­po­łu­dnio­wych (ktoś kogo stać było na takie życie mu­siał mieć stałą i do­brze płat­ną pracę). Pełen wiary i prze­ko­na­nia we wła­sną by­strość roz­po­czą­łem po­szu­ki­wa­nia. Jed­nak po kilku nie­zwy­kle nud­nych wy­pra­wach po ga­le­riach (swoją drogą, co za durna nazwa, jakby ro­bie­nie za­ku­pów mogło być sztu­ką!) i cen­trach han­dlo­wych, do­daj­my, zu­peł­nie bez­owoc­nych, do­pa­dło mnie po­nu­re zwąt­pie­nie. Sam jeden, nie byłem w sta­nie ogar­nąć wszyst­kie­go. Do tego mi­ja­ły mnie setki, czy nawet ty­sią­ce ludzi i to w miej­scach prze­gro­dzo­nych wy­sta­wa­mi, pół­ka­mi i in­ny­mi prze­szko­da­mi za­wę­ża­ją­cy­mi pole wi­dze­nia. Mi­nę­ły ty­go­dnie i nadal nic.

W końcu do­sze­dłem do wnio­sku, że po­wi­nie­nem po­wró­cić do źró­deł. Do tego jak wy­glą­da­ło nasze pierw­sze spo­tka­nie. Prze­cież to była ka­wiar­nia! A ona sie­dzia­ła sama. To zna­czy, że lu­bi­ła takie ciche mo­men­ty sa­mot­nej kon­tem­pla­cji. Na nowo roz­bu­dzo­ny en­tu­zjazm pchnął mnie pro­sto na plac Zba­wi­cie­la. Krą­ży­łem po nim ca­ły­mi go­dzi­na­mi, prze­sia­dy­wa­łem nawet w tej samej knajp­ce, od któ­rej to wszyst­ko się za­czę­ło ale bez efek­tu. Któ­re­goś dnia, kiedy tak sta­łem opar­ty o ar­ka­do­wą ko­lum­nę, w po­chmur­nym jak po­go­da na­stro­ju i sztyw­no po­sta­wio­nym koł­nie­rzem płasz­cza, pod­szedł do mnie pa­trol po­li­cji. Wy­le­gi­ty­mo­wa­li mnie, py­ta­li co tutaj robię, że do­sta­li zgło­sze­nie, że kręcę się, nie wia­do­mo po co od wielu dni, że pe­do­fil, zło­dziej, może sza­le­niec i ge­ne­ral­nie to wolny kraj, ale wie pan, ra­dzi­my zmie­nić za­in­te­re­so­wa­nia. Tego już było za wiele. Od­pu­ści­łem na dobre plac, za­pusz­cza­jąc się we wszyst­kie po­bli­skie ulice, a póź­niej dalej, w kie­run­ku alej i No­we­go Świa­tu. A na­dzie­ja po­wo­li ze mnie pa­ro­wa­ła, jak wio­sen­ny deszcz z miej­skich dep­ta­ków.

 

Tego dnia wsta­łem wcze­śniej. Wzią­łem krót­ki, acz bar­dzo go­rą­cy prysz­nic i opię­ty ręcz­ni­kiem sta­ną­łem nad umy­wal­ką. Po­pa­trzy­łem sobie głę­bo­ko w od­bi­te w lu­strze oczy i po­sta­no­wi­łem, że dzi­siaj bę­dzie ostat­ni dzień po­szu­ki­wań. Brak no­wych spód­ni­czek wy­raź­nie za­zna­czał mi się na twa­rzy (tych kilku zmarsz­czek wokół oczu jesz­cze wczo­raj nie było).

Roz­tar­łem w dło­niach żel do go­le­nia uważ­nie roz­pro­wa­dza­jąc go po po­licz­kach. Trud­no, dałem z sie­bie wszyst­ko. Na­praw­dę, sta­ra­łem się. Prze­cież po­świę­ci­łem tej ko­bie­cie wię­cej czasu niż ja­kiej­kol­wiek innej wcze­śniej. A prak­tycz­nie nawet się nie zna­li­śmy. Po­cią­gną­łem ma­szyn­ką po za­ro­ście. Mu­sia­łem przy­znać sam przed sobą, że od­da­łem się ja­kie­muś nie­praw­do­po­dob­ne­mu sza­leń­stwu i pora zwy­czaj­nie od­pu­ścić. Skoń­czy­łem z prawą stro­ną i wzią­łem się za lewą. W głowę za­cho­dzi­łem co mnie opę­ta­ło, prze­cież nie je­stem ja­kimś nie­doj­rza­łym typem ży­ją­cym wła­sny­mi pro­jek­cja­mi zro­dzo­ny­mi z utaj­nio­ne­go kom­plek­su Edypa. Za­wsze wie­dzia­łem, o co mi cho­dzi z ko­bie­ta­mi i czego ocze­ku­ję.

Skąd więc ta kil­ku­ty­go­dnio­wa eska­pa­da? Sny sta­wa­ły się coraz mniej wy­raź­ne i bar­dziej ulot­ne, a dzi­siaj po raz pierw­szy od dłuż­sze­go czasu, nie mo­głem sobie przy­po­mnieć o czym wła­ści­wie śni­łem. Czu­łem się, jakby opadł ze mnie jakiś czar i do­brze mi z tym było. Wy­tar­łem twarz i kry­tycz­nie obej­rza­łem w lu­strze w po­szu­ki­wa­niu po­mi­nię­tych wło­sków, ale ni­cze­go nie zna­la­złem. A kiedy chwi­lę póź­niej sta­łem przed szafą za­sta­na­wia­jąc się nad do­bo­rem ubio­ru, byłem już zu­peł­nie pe­wien, że dzi­siaj ruszę na ni­czym nie­skrę­po­wa­ny pod­bój serc nie­wie­ścich. Kto wie, może skoń­czę w mi­ło­snych ob­ję­ciach nie z jedną, ale nawet dwie­ma sym­pa­tycz­ny­mi przy­ja­ciół­ka­mi naraz. O! To by do­pie­ro było godne uczcze­nie wio­sny. Ro­ze­śmia­łem się do tej myśli wkła­da­jąc, ba­weł­nia­ne spodnie w ko­lo­rze gra­na­tu. Po chwi­li wa­ha­nia po­sta­wi­łem na jasną ko­szu­lę i sza­ro-brą­zo­wy swe­ter w serek, do tego brą­zo­we, skó­rza­ne wło­skie buty z wią­za­nia­mi, a w wyj­ściu chwy­ci­łem jesz­cze lekki, or­ta­lio­no­wy płaszcz. Mia­łem ocho­tę na śnia­da­nie na mie­ście. Zbie­ga­łem po scho­dach mojej ka­mie­ni­cy, bio­rąc po dwa stop­nie na raz. Wy­pa­dłem na ulicę pra­wie po­trą­ca­jąc wcho­dzą­cą są­siad­kę (prze­mi­ła sta­rusz­ka). Prze­pro­si­łem krę­cą­cą głową panią, a póź­niej wy­cią­gną­łem twarz ku cie­płym pro­mie­niom słoń­ca. Wio­sna! Na­resz­cie! Wzią­łem pełen haust po­wie­trza roz­ko­szu­jąc się no­wy­mi za­pa­cha­mi, bu­dzą­cej się do życia przy­ro­dy. Sze­dłem tak przed sie­bie, po pro­stu cie­sząc się chwi­lą. Prze­spa­ce­ro­wa­łem nie­wie­le, może dwie prze­czni­ce, skrę­ca­jąc w jedną z bocz­nych uli­czek. Tej knajp­ki chyba wcze­śniej nie wi­dzia­łem.

Na­zy­wa­ła się “Oh! Gigia”, o czym in­for­mo­wał tro­chę sta­ro­świec­ki drew­nia­ny szyld.

– Ty­po­wa hip­ster­ka – po­my­śla­łem. “Dzi­dzia”, na pewno w menu śnia­da­nio­wym ma jar­muż. Pa­so­wa­ło mi to.

 

Zro­bi­łem krok w kie­run­ku wej­ścia po czym do­słow­nie wmu­ro­wa­ło mnie w pod­ło­że. To była ona! Tak jak za pierw­szym razem, wpa­trzo­na w prze­strzeń, z kub­kiem w dłoni, przy ka­wiar­nia­nym stole! Za­le­d­wie kil­ka­set me­trów od mo­je­go domu. Jak to w ogóle moż­li­we? Mia­łem śmiać się czy pła­kać? Chyba jedno i dru­gie. Miała przy­mknię­te po­wie­ki, z głową skie­ro­wa­ną ku górze, tro­chę jak wy­grze­wa­ją­ca się czar­na kotka. Pod­sze­dłem do okna i bez­wied­nie przy­ło­ży­łem do niego dłoń, w ge­ście ja­kie­goś ata­wi­stycz­ne­go przy­wi­ta­nia, po­zdro­wie­nia, czy wy­ra­że­nia ra­do­ści. Ale po­dzia­ła­ło. Otwo­rzy­ła oczy, spo­glą­da­jąc wprost na mnie. Uśmiech­nę­ła się, ru­chem głowy za­pra­sza­jąc do środ­ka.

 

***

 

Za­mó­wi­łam nam śnia­da­nie. Po­pro­si­łam kel­ner­kę, zwra­ca­jąc się do niej po imie­niu, o przy­go­to­wa­nie mo­je­go ulu­bio­ne­go ze­sta­wu. Plac­ki z jar­mu­żem, sosem jo­gur­to­wym i jaj­kiem sa­dzo­nym. On za­mó­wił jesz­cze kawę, czar­ną jak noc i mocno sło­dzo­ną, a ja sok wa­rzyw­ny. Był by­strym ob­ser­wa­to­rem.

 

– Je­stem za­sko­czo­ny – po­wie­dział, a ja byłam pewna, że powie “na­szym spo­tka­niem”. – Nie wie­dzia­łem, że ma pani wła­sną knaj­pę – stwier­dził jed­nak i tą prze­ko­rą mnie roz­bro­ił.

– No wi­dzisz, wielu rze­czy o mnie jesz­cze nie wiesz Odi, na przy­kład…

– …na przy­kład jak ci na imię. Cho­ciaż po szyl­dzie mógł­bym zgad­nąć, że…

Par­sk­nę­łam śmie­chem.

– Dzi­dzia? A może Dziu­nia? Albo Gigia od Gi­ze­li? – zga­dy­wa­łam szcze­rze uba­wio­na. – Nic po­dob­ne­go.

Wy­pro­sto­wa­łam się na opar­ciu krze­sła i po­pa­trzy­łam głę­bo­ko na jego gra­na­to­we jak morze tę­czów­ki, ciem­ne wyspy źre­nic. Wes­tchnę­łam.

– Chyba po­win­ni­śmy za­cząć od po­cząt­ku. Mów mi Kali. – Wy­cią­gnę­łam do niego dłoń, a on ją uści­snął.

– Bar­dzo mi przy­jem­nie. Dajmy spo­kój z tym go­do­wym, dam­sko-mę­skim tań­cem kon­we­nan­sów i wyuczonych za­cho­wań. Zgoda?

– Zgoda – od­par­łam z uśmie­chem.

 

 

***

To był zde­cy­do­wa­nie jeden z naj­wspa­nial­szych dni w moim życiu. Spę­dzi­li­śmy go tylko we dwoje. Spa­ce­ru­jąc po par­kach, prze­sia­du­jąc w knajp­kach, je­dząc lody. Roz­ma­wia­li­śmy. Cią­gle, bez prze­rwy. O wszyst­kim, o zu­peł­nych bzdu­rach, o tym co lu­bi­my, a czego nie, o życiu, sztu­ce. Było sło­necz­nie, cie­pło, choć po­wie­trze miało nadal tę swoją nie­po­wta­rzal­ną rześ­kość wio­sny. Nie pa­mię­tam kiedy ostat­nio byłem z kimś tak szcze­ry w roz­mo­wie. Nie pa­mię­tam kiedy tak do­brze się ba­wi­łem. W ogóle, od tego mo­men­tu wszyst­ko co spo­tka­ło mnie wcze­śniej stało się nie­wy­raź­ne, za­ma­za­ne i ulot­ne. Kali miała zna­ko­mi­te po­czu­cie hu­mo­ru i była wni­kli­wą ob­ser­wa­tor­ką rze­czy­wi­sto­ści, co w jakiś nie­wy­tłu­ma­czal­ny spo­sób strasz­nie mnie pod­nie­ca­ło. Nie ma sensu bym za­mę­czał was ro­man­tycz­ny­mi szcze­gó­ła­mi o mo­men­cie, w któ­rym pierw­szy raz wzię­li­śmy się za ręce. I nie po­tra­fię też do­kład­nie wska­zać chwi­li, w któ­rej pry­snę­ły ostat­nie ba­rie­ry i dla nas oboj­ga stało się jasne, że nie­za­leż­nie od wszyst­kie­go, bę­dzie­my razem. Choć­by i tylko tej nocy.

 

Dzień po­wo­li się koń­czył i stopy na po­wrót za­pro­wa­dzi­ły nas do "Oh! Gigia". Za­pro­si­ła mnie do sie­bie. Prze­cho­dząc za ba­ro­wy kon­tu­ar zna­leź­li­śmy się na za­ple­czu, z któ­re­go za jedną z par drzwi kryła się skrę­co­na ser­pen­ty­na scho­dów pro­wa­dzą­ca do miesz­ka­nia na pię­trze. Po­my­śla­łem, że gdyby nie los, gdyby nie prze­zna­cze­nie albo szczę­ście – nigdy bym jej nie zna­lazł. Wie­dzia­łem już, że tak na­praw­dę nie lubi po­pu­lar­nych ka­wiar­ni i wy­bie­ra ra­czej skrom­ne, po­ło­żo­ne na ubo­czu lo­ka­le, a szcze­rze lubi tylko swoją knajp­kę, z któ­rej nie­chęt­nie wy­pusz­cza się do kon­ku­ren­cji. Wście­kle nie­na­wi­dzi też cen­trów han­dlo­wych, z ich całym tan­det­nym blich­trem i nie czuje żad­nej po­trze­by do po­ja­wia­nia się w in­sty­tu­cjach kul­tu­ral­nych, tylko po to, żeby dać się za­uwa­żyć, albo, że tak wy­pa­da­ło. Że lubi sztu­kę i praw­dzi­we pięk­no, nie­za­leż­nie od miej­sca pre­zen­ta­cji czy mar­ke­tin­go­we­go szumu. Gdy­bym to wszyst­ko wie­dział wcze­śniej, nie tra­cił­bym czasu na moje z góry ska­za­ne na po­raż­kę po­szu­ki­wa­nia. Cóż, nie wszyst­ko jest takie jakim się z po­cząt­ku wy­da­je.

 

We­szli­śmy do jej upo­rząd­ko­wa­ne­go, dwu­po­ko­jo­we­go miesz­ka­nia, które wy­da­wa­ło się dużo więk­sze z tymi pięk­ny­mi, smu­kły­mi okna­mi. Uwiel­bia­łem takie przed­wo­jen­ne ka­mie­ni­ce ze zdo­bio­nym sztu­ka­te­rią su­fi­tem na wy­so­ko­ści ponad trzech me­trów. Co za prze­strzeń, jaka swo­bo­da! Wy­glą­da­ło przy­tul­nie, zwłasz­cza to miej­sce w sa­lo­nie, gdzie w zwró­co­nym na ulicę wy­ku­szu stały dwa wy­god­ne fo­te­le i sto­lik do kawę. Zresz­tą usa­dzi­ła mnie w jed­nym z nich, pro­sząc bym dał jej chwi­lę. Ro­zej­rza­łem się po po­ko­ju nie­mal od razu do­strze­ga­jąc usta­wio­ny na półce in­stru­ment – lirę, a zaraz pod nią sto­ją­cą na kutym w ro­ślin­ne kształ­ty po­stu­men­cie sta­ro­świec­ką ma­szy­nę do szy­cia Sin­ge­ra. To były pięk­ne przed­mio­ty i mo­głem sobie wy­obra­zić, jakim po­wo­dze­niem cie­szy­ły­by się wśród ko­lek­cjo­ne­rów. Dal­szą kon­tem­pla­cję prze­rwał po­wrót Kali. Nio­sła dwa pę­ka­te kie­lisz­ki czer­wo­ne­go wina, które po­sta­wi­ła na sto­li­ku po czym usia­dła naprze­ciw­ko. Wzią­łem łyk.

 

– Mmm… na­praw­dę dobre – przy­zna­łem.

– Sma­ku­je ci? Bar­dzo je lubię, to kre­teń­skie Kot­si­fa­li. Może nie­szcze­gól­nie szla­chet­ne, ale z bar­dzo sta­rym ro­do­wo­dem. Mam do niego sen­ty­ment. Trze­ba tylko uwa­żać z ilo­ścią, jest dosyć mocne. – mru­gnę­ła do mnie po­ro­zu­mie­waw­czo.

– Chyba w ogóle lu­bisz Gre­cję. – wska­za­łem na sto­ją­cy na półce in­stru­ment. Po­pa­trzy­ła.

– Ach, to – mach­nę­ła ręką – to coś wię­cej. – spoj­rza­ła na mnie w za­sta­no­wie­niu.

 

– Po­ka­żę ci – dodała.

 

Wsta­ła, pod­eszła do liry i de­li­kat­nie uj­ęła ją w smu­kłe palce. Nie mo­głem uwie­rzyć, co to była za ko­bie­ta! Wie­dzia­łem, że jeśli teraz coś zagra to chyba osza­le­ję na jej punk­cie.

 

***

 

Bar­dzo rzad­ko gram na lirze, cho­ciaż to nie je­dy­ny in­stru­ment jakim po­tra­fię się po­słu­gi­wać. A jesz­cze rza­dziej śpie­wam. To dwie czyn­no­ści, które przy­po­mi­na­ją mi moje dawne życie i nie za­wsze są to dobre wspo­mnie­nia. Jed­nak tego dnia, z tym fa­ce­tem jako słu­cha­czem, nagle za­pra­gnę­łam wró­cić do ko­rze­ni. Cza­sem tak już ze mną jest, że pod­da­ję się chwi­li. A jeśli grać, to też śpie­wać i tań­czyć. Tak mnie wy­cho­wa­no.

 

Za­po­mnia­łam już jak była lekka i jak wy­god­nie przy­le­ga­ła do boku, ale dło­nie to co in­ne­go, one pa­mię­ta­ły. Każde de­li­kat­ne mu­śnię­cie opusz­ka­mi pal­ców wy­do­by­wa­ło dźwięk słod­szy niż am­bro­zja i po kilku pierw­szych tak­tach dałam się po­rwać me­lo­dii. Zrzu­ci­łam buty, a stopy same po­rwa­ły mnie wy­bi­ja­jąc rytm. Śpie­wa­łam o morzu, o opusz­cza­ją­cych porty stat­kach, o ich wę­drów­ce. O tę­sk­no­cie ko­biet i ra­do­ści z po­wro­tu mężów. O stra­cie i życiu i tym, że szum fal nigdy nie prze­mi­ja.

 

***

 

To była naj­pięk­niej­sza pieśń jaką w życiu sły­sza­łem, cho­ciaż śpie­wa­na w nie­zna­nym mi ję­zy­ku. Nie po­tra­fi­łem oce­nić upły­wu czasu. Rów­nie do­brze mo­głem sie­dzieć na tym fo­te­lu sie­dem minut, albo sie­dem lat. Kiedy uci­chły ostat­nie dźwię­ki po­czu­łem tylko jakby z moich oczu opa­da­ła jakaś ko­lo­ro­wa za­sło­na. Jak­bym wła­śnie ścią­gał z nosa parę oku­la­rów o przy­dy­mio­nych szkłach, o któ­rych ist­nie­niu nigdy nie wie­dzia­łem. Nagle wszyst­ko stało się prost­sze. Znik­nę­ły wąt­pli­wo­ści, po­śpiech i strach. Po­czu­łem się lekki, jak­bym ważył le­d­wie kilka ki­lo­gra­mów i gdy­bym nie za­ci­skał dłoni na poręczach fo­te­la, je­stem pe­wien, po­le­ciał­bym pod ten pięk­nie zdo­bio­ny sufit.

 

Po­de­szła do mnie, roz­iskrzo­na jakby ten pokaz spra­wił jej wiel­ką przy­jem­ność.

 

– I jak? – spy­ta­ła nie­win­nie.

 

– Na­praw­dę… – mu­sia­łem chrząk­nąć i wziąć łyk wina, bo aż za­schło mi w gar­dle – na­praw­dę nie­źle.– do­koń­czy­łem z ka­mien­ną twa­rzą.

 

Unio­sła brwi i nie wie­dzia­łem czy bar­dziej ją zdzi­wi­łem, czy obu­rzy­łem. Zanim jed­nak zdą­ży­ła od­po­wie­dzieć ro­ze­śmia­łem się.

 

– Tylko żar­to­wa­łem. – prze­pra­sza­ją­co unio­słem dłoń – To był cu­dow­ny wy­stęp, mógł­bym cię tak słu­chać całą wiecz­ność, jak za­cza­ro­wa­ny.

 

Mu­sia­łem jakoś przy­kryć moje zmie­sza­nie, a taki mały wy­bieg, od­wra­ca­ją­ca uwagę uszczy­pli­wość była je­dy­nym co przy­szło mi na myśl. Jak pies pra­gną­cy by ktoś go po­gła­skał ale szcze­rzą­cy kły na każdą wy­cią­gnię­tą dłoń. Ze stra­chu, że ta obiet­ni­ca czu­ło­ści okaże się bo­lą­cym ude­rze­niem. Chyba zgłu­pia­łem. Czy na­praw­dę mógł­bym się bez pa­mię­ci za­ko­chać w tej ko­bie­cie?

 

***

 

Tak, był aż tak bez­czel­ny! Do­sko­na­le zna­łam swoje moż­li­wo­ści wo­kal­ne i byłam z nich dumna, gry uczy­łam się od naj­lep­szych, a ta­niec… och, jesz­cze się do­igra! Trze­ba przy­znać, że facet sto­so­wał na mnie zu­peł­nie za­wrot­ną mie­szan­kę. Prze­cież było zu­peł­nie jasne, że mu się po­do­bam, a jed­nak co i rusz po­zwa­lał sobie na takie pro­wo­ka­cje, cią­gle się ze mną draż­nił. Tak jakby cały czas sta­rał się mnie przy­cią­gnąć, by za chwi­lę ode­pchnąć. Mu­sia­łam przy­znać, że wie­dział jak mnie po­dejść, bo takie prze­cią­ga­ją­ce się wa­ha­nie wzma­ga­ło moją cie­ka­wość. Tyle, że wszyst­ko ma swoje gra­ni­ce, a za­szli­śmy już zbyt da­le­ko żeby tak to zo­sta­wić.

 

– Jak za­cza­ro­wa­ny? – spy­ta­łam.

– W takim razie, mu­sisz po­słu­chać jesz­cze tego. – do­da­łam uj­mu­jąc po­now­nie in­stru­ment.

 

To była zu­peł­nie inna pio­sen­ka. Opo­wia­da­ła o za­uro­cze­niu i spo­tka­niu ko­chan­ków. O po­ca­łun­kach skła­da­nych w pro­mie­niach za­cho­dzą­ce­go słoń­ca i o ro­dzą­cym się gdzieś w środ­ku po­żą­da­niu, które im­pul­sem po­bu­dza ciało do dzia­ła­nia. O na­mięt­no­ści która może prze­trwać wieki.

 

***

 

Mo­men­tal­nie za­mie­ni­łem się w kost­kę roz­ta­pia­ją­ce­go się masła. Miała rację, to nie była me­lan­cho­lij­na bal­la­da. Miała szyb­szy rytm i da­ją­ce się roz­róż­nić, pro­ste stro­fy, prze­ry­wa­ne cią­gle po­wta­rza­nym re­fre­nem. A to wszyst­ko bla­dło przy tym co wy­czy­nia­ła w tańcu. Krę­ci­ła bio­dra­mi, fa­lo­wa­ła tu­ło­wiem, wy­krzy­wia­ła plecy w łuk pra­wie do­ty­ka­jąc pod­ło­gi wło­sa­mi, by za chwi­lę wy­pro­sto­wać się i wy­krę­cić pełen gra­cji pi­ru­et. Czu­łem się jak szejk, jak pasza uwo­dzo­ny przez pierw­szą żonę z ha­re­mu i tym razem nie za­schło mi w ustach. Prze­ciw­nie, za­czą­łem śli­nić się jak pies na widok ape­tycz­nej szyn­ki. Od­sta­wi­ła in­stru­ment za­cho­wu­jąc me­lo­dię już tylko śpie­wem i pstryk­nię­cia­mi pal­ców. Ostat­nie słowa wy­po­wie­dzia­ła szep­tem, za­mie­ra­jąc z roz­ło­żo­ny­mi rę­ka­mi, wy­rzu­co­ną do przo­du, zgię­tą w ko­la­nie prawą nogą i wy­pro­sto­wa­ną lewą. Pierś fa­lo­wa­ła jej od przy­spie­szo­ne­go od­de­chu gdy za­py­ta­ła:

 

– A jak teraz?

 

Po­wo­do­wa­ny po­żą­da­niem nie do opa­no­wa­nia ze­rwa­łem się z miej­sca. W za­sa­dzie wszyst­ko pa­mię­tam jak przez mgłę, jakby kie­ro­wa­ła mną nie­zna­na siła. Pod­sze­dłem do niej, objąłem ra­mio­na­mi, a w chwi­li kiedy ciała się ze­tknę­ły prze­szedł je elek­trycz­ny dreszcz i wszech­świat eks­plo­do­wał ty­sią­cem pa­lą­cych słońc.

 

***

 

Kogoś może to dzi­wić, ale ja nigdy nie bałam się śmier­ci. Ani prze­mi­ja­nia, sta­ro­ści. Tak, wiem, że sta­rze­nie się jest ge­ne­ral­nie dla więk­szo­ści ludzi bar­dzo przy­krym do­świad­cze­niem ale uwierz­cie mi jak mówię, że mnie samej jest to zu­peł­nie obo­jęt­ne. No bo o co tyle ha­ła­su? Czło­wiek jest isto­tą śmier­tel­ną. Tak to praw­da, jeśli ktoś nie zdaje sobie z tego spra­wy to sorry, że do­wia­du­je się tego ode mnie. Ro­dzi­my się wrzesz­cząc, ro­śnie­my, doj­rze­wa­my, w końcu jak wszyst­ko na świe­cie więd­nie­my i umie­ra­my. Cza­sa­mi znowu krzy­cząc, a cza­sa­mi po cichu. Taki jest już od­wiecz­ny cykl życia. W pełni go ak­cep­tu­ję, tak jak i po­dob­nie oczy­wi­ste rze­czy; po­go­dę, gra­wi­ta­cję, po­dat­ki (mo­ment, nie, ich nie). Żad­nej z tych rze­czy nie zmie­nię, a skoro tak, po co zaj­mo­wać nimi głowę? Żyję tak, jak mam na to ocho­tę. Od­dy­cham pełną pier­sią i na­praw­dę ni­cze­go nigdy nie ża­łu­ję. Wsta­ję rano, wy­glą­dam przez okno i uśmie­cham się do sie­bie pa­trząc na świat. Na ko­lej­ny dzień, który roz­po­ście­ra się przede mną. Jak je­stem głod­na to jem, a jak śpią­ca to śpię. Pa­mię­ta­cie jesz­cze jak to było, jak by­li­ście dzieć­mi?

Och, nie cho­dzi o te wszyst­kie nie­przy­jem­ne sy­tu­acje w szko­le, czy zmu­sza­nie do je­dze­nia szpi­na­ku. Cho­dzi mi o czy­stą ra­dość z wy­ko­ny­wa­nych czyn­no­ści. Przy­jem­ność pły­ną­cą z każ­de­go ko­lej­ne­go dnia. Ilo­ści fa­scy­nu­ją­cych rze­czy do od­kry­cia, do zro­bie­nia. Po­czu­cie prze­peł­nia­ją­cej ciało, nie­sa­mo­wi­tej ener­gii. Czy­stą wi­tal­ność. Pa­mię­ta­cie? To do­brze, bo mnie udaje się za­cho­wać to uczu­cie do dzi­siaj. Pew­nie, może nie co­dzien­nie i nie za­wsze. Mie­wam prze­cież gor­sze dni. Źle się czuję, cza­sem coś mnie boli i wtedy zwi­jam się w kulkę ale wy­ni­ka to za­wsze z ułom­no­ści, hm, spe­cy­fi­ki or­ga­ni­zmu, a nie sta­nów de­pre­syj­nych. Z ra­do­ścią przyj­mę mo­ment, w któ­rym prze­sta­nę mie­wać bóle men­stru­acyj­ne, a ką­ci­ki oczu po­kry­ją kurze łapki. Cho­le­ra, ja nawet chcę być słod­ką, siwą sta­rusz­ką do­kar­mia­ją­cą koty i ga­wo­rzą­cą z uczu­ciem o dawno mi­nio­nych cza­sach. To też jest coś, bycie men­tor­ką, au­to­ry­te­tem i po­cie­sze­niem dla in­nych, młod­szych du­szy­czek z trwo­gą spo­glą­da­ją­cych w przy­szłość. Bycie opar­ciem i po­mo­cą bli­skim. Uwa­żam, że ba­wie­nie wnu­ków musi być po pro­stu, wy­bacz­cie ko­lo­kwia­lizm (chyba prze­ję­łam tro­chę z jego spo­so­bu bycia), za­je­bi­ste. Co oczy­wi­ście nie ozna­cza, że mam się ze­sta­rzeć już teraz. Czy też, jeśli już o to cho­dzi, na­tych­miast za­kła­dać ro­dzi­nę. Wolę po­cze­kać.

 

Dla­te­go kiedy widzę męż­czy­znę, który mi się po­do­ba to wiem, że muszę go mieć. Tak jak ba­to­nik na skle­po­wej półce. Nie ma w tym nic dziw­ne­go. Seks i bli­skość, to w końcu spra­wy rów­nie oczy­wi­ste co sen czy od­dy­cha­nie, praw­da? Nigdy nie mia­łam też naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści, że kiedy spo­tkam tego wła­ści­we­go to będę o tym wie­dzieć ze stu­pro­cen­to­wą pew­no­ścią. Nie, nie, to nie żaden mi­sty­cyzm. Ja wie­rzę w bio­lo­gię. Moje geny tak jak za­wsze prze­trą oczy, po­pa­trzą na jego i za­krzyk­ną: 'o w mordę!'. I to tyle. Nie mia­łam złu­dzeń co do praw­dzi­wych po­wo­dów mi­ło­snych unie­sień i fa­scy­na­cji. Fe­ro­mo­ny, geny, bio­lo­gia. Co nie zmie­nia faktu, że jest przy tym wszyst­kim mnó­stwo fraj­dy. A przy­naj­mniej ja jej mia­łam mnó­stwo tam­te­go wie­czo­ru i przez wiele na­stęp­nym dni i nocy pod­czas któ­rych prak­tycz­nie nie opusz­cza­li­śmy mo­je­go miesz­ka­nia i tylko przy­no­szo­no nam z dołu je­dze­nie.

 

Wiele roz­ma­wia­li­śmy wtu­le­ni ciało do ciała. Cicho, szep­tem aby nie zbu­rzyć trwa­ją­cej mię­dzy nami magii. O na­szych skry­wa­nych se­kre­tach, o tym czego się boimy i co prze­ży­li­śmy. Nagle, nieco wbrew sobie, po­ko­cha­łam Od­ie­go. Wi­dzia­łam w nim wiele z sie­bie. A po tych kilku dniach kiedy się­gnę­łam w niego głę­biej niż sam po­tra­fił­by przy­znać, wie­dzia­łam też, że strach przed śmier­cią po­py­cha go wciąż do nie­koń­czą­ce­go się biegu. Był przy­stoj­ny, świet­ny w łóżku, oczy­ta­ny i za­baw­ny. Ale co naj­waż­niej­sze, uzu­peł­niał mnie. Po­wie­cie, że sama sie­bie okła­my­wa­łam, skoro wy­ba­czy­łam mu przy­god­ne ro­man­se uwa­ża­jąc, że wszyst­kie te ko­bie­ty nie są dla mnie żadną kon­ku­ren­cją. Zresz­tą co tu dużo gadać, mo­głam w tym cza­sie robić do­kład­nie to samo z kim­kol­wiek bym chcia­ła, a ja po pro­stu nie chcia­łam i już. Mógł być mój, nawet gdy­bym przy­sta­ła na taki luźny układ w przy­szło­ści. Z jed­nej stro­ny, moja mi­łość oznaczała dla niego nie tylko cały czas tego świa­ta, ale także spo­kój. Oczywiście o tym nie wiedział, ale być może jakoś pod­świa­do­mie wy­czu­wał. Z dru­giej, cóż, był mi po pro­stu po­trzeb­ny. Ale nie po­tra­fi­łam oprzeć się po­ku­sie (no do­brze, przy­znam się, że nie za­mie­rza­łam też dzie­lić się nim z ja­ki­miś pin­da­mi). Mówią, że to fa­ce­ci chcą mieć ko­bie­ty na wy­łącz­ność, ale wy­ja­śnię wam to zu­peł­nie szcze­rze. Jest od­wrot­nie. Wia­do­mo, panie mają różne spo­so­by by przy­wią­zać do sie­bie męż­czy­znę. Tylko po co? To pro­ste, ze stra­chu. Przed od­rzu­ce­niem, po­rzu­ce­niem, sta­ro­ścią, a razem z nią pła­skim tyłkiem i zwi­sa­ją­cym biu­stem jakby tylko to ulot­ne opa­ko­wa­nie – nasze ciało – było je­dy­nym wy­znacz­ni­kiem war­to­ści.

Znajdź chło­pa póki masz się czym po­chwa­lić bo ina­czej zo­sta­niesz starą panną, mówią. Niech bę­dzie już ja­ki­kol­wiek oby tylko był, bo tylko tak mo­żesz po­czuć, że coś zna­czysz, że je­steś po­trzeb­na i war­to­ścio­wa. Niech nawet bije, oby nie za bar­dzo, albo pije, byle nie za dużo. A jak już się trafi, to ko­niecz­nie trze­ba użyć wszel­kich spo­so­bów żeby już z tobą zo­stał. Ja jed­nak żyję już długo i wiem zbyt wiele, by ucie­kać się do tak ba­nal­nych spo­so­bów jak zaj­ście w ciążę, uda­wa­nie nie ra­dzą­cej sobie ze świa­tem głu­piut­kiej dziew­czyn­ki (prze­cież sa­miec nie może po­czuć się za­gro­żo­ny in­te­li­gen­cją i za­rad­no­ścią sa­mi­cy) czy ja­kieś tam inne emo­cjo­nal­ne szan­ta­że. Do­sko­na­le znam swoją war­tość i nie kie­ru­ję się w wy­bo­rze part­ne­ra ba­na­ła­mi czy po­trze­bą wy­peł­nie­nia pust­ki po braku oj­cow­skiej mi­ło­ści. A jed­nak był mi po­trzeb­ny, bo na dłuż­szą metę każ­de­mu do­skwie­ra sa­mot­ność.

 

Le­że­li­śmy w łóżku spla­ta­jąc ciała. Spo­ce­ni, roz­pa­le­ni, speł­nie­ni. Jeden rytm serc i po­czu­cie ab­so­lut­nej bli­sko­ści. De­li­kat­ny wiatr bawił się sy­pial­ny­mi fi­ran­ka­mi fi­glu­jąc z pro­mie­nia­mi za­cho­dzą­ce­go słoń­ca, a gdzieś za uchy­lo­nym oknem słod­ko ćwier­ka­ły ptaki. Chcia­łam, bar­dzo chcia­łam, żeby tę chwi­lę można było za­cho­wać na za­wsze. Za­to­pić w bursz­ty­nie chro­nią­cym przed upły­wem czasu. Wtedy się zde­cy­do­wa­łam.

 

– Chcę ci coś po­wie­dzieć… – szep­nę­łam mu do ucha.

– Ja po­wiem pierw­szy. Ko­cham cię całym sobą, je­steś naj­wspa­nial­szą ko­bie­tą jaką w życiu spo­tka­łem.– uśmiech­nął się, kła­dąc mi dłoń na po­licz­ku i spo­glą­da­jąc w oczy.

– Ko­cham cię – od­po­wie­dzia­łam ca­łu­jąc go w usta – je­steś męż­czy­zną moich ma­rzeń. – a serce prze­peł­ni­ła mi ra­dość, bo po­wie­dział coś, co naj­wy­raź­niej bar­dzo chcia­łam usły­szeć. Wie­dzia­łam, że mówił szcze­rze.

 

Ca­ło­wa­li­śmy się dłuż­szą chwi­lę i jakoś tak bez­wied­nie się­gnę­łam w dół po jego mę­skość. Pie­ści­łam go za­chę­ca­ją­co, a on od­po­wie­dział ocho­czo. Wszedł we mnie jesz­cze raz i znowu było nam wspa­nia­le. Ko­cha­li­śmy się po­wo­li, nie­spiesz­nie, na­mięt­nie. Słoń­ce zdą­ży­ło zajść, za­stą­pio­ne przez księ­życ, a gwiaz­dy mru­ga­ły do nas jakby uba­wio­ne po­ka­zem. Opa­dli­śmy na mokrą po­ściel, drżąc w spa­zmach roz­ko­szy.

 

– Teraz – po­my­śla­łam, gdy przy­mknął po­wie­ki – teraz bę­dzie wła­ści­wy mo­ment.

 

Wolno się­gnę­łam po ukry­ty wcze­śniej pod łóż­kiem szty­let. Był star­szy i cen­niej­szy niż wszyst­ko co po­sia­da­łam. Jego krysz­ta­ło­we ostrze mie­ni­ło się w księ­ży­co­wym świe­tle ni­czym sopel lodu.

 

Nie po­wie­dzia­łam mu wszyst­kie­go, mimo całej mojej mi­ło­ści, po pro­stu nie mo­głam. Kie­dyś, dawno temu mia­łam wszyst­ko czego można za­pra­gnąć, nawet wła­sną wyspę, tylko nie mi­łość. A ta po­ja­wi­ła się nie­spo­dzie­wa­nie, wy­rzu­co­na przez morze i po­ko­cha­łam pew­ne­go męż­czy­znę. Byłam młoda więc wie­rzy­łam, że zo­sta­nie­my ze sobą na wieki. Dałam mu wszyst­ko co mia­łam, cho­ciaż mówił mi, że jest inna, do któ­rej chciał wró­cić. Wa­ha­łam się, zbyt długo cze­ka­łam za­miast dzia­łać, szu­ka­łam in­nych spo­so­bów aż w końcu za­de­cy­do­wa­no za mnie i… od­szedł. Może od­ko­chał się? Może nigdy mnie na­praw­dę nie ko­chał, mimo tych sied­miu lat które razem spę­dzi­li­śmy? A może to jed­nak ta prze­mą­drza­ła suka Atena? Tak czy owak, mo­ment prze­mi­nął bez­pow­rot­nie. Cóż, uczę się na błę­dach. Nigdy już nie po­zwo­li­łam sobie na po­dob­ny. Być może fak­tycz­nie, wszyst­kie, nawet te świa­do­me sie­bie, boimy i bę­dzie­my się bać po­rzu­ce­nia. Do końca świa­ta.

 

Jed­nym ru­chem po­de­rwa­łam się z łóżka sia­da­jąc na nim okra­kiem. Unio­słam w górę ręce, dło­nie za­ci­ska­jąc na rę­ko­je­ści. Otwo­rzył oczy zdu­mio­ny tym na­głym po­ru­sze­niem:

 

– Ka­lip­so? – zdą­ży­ły szep­nąć jego słod­kie usta.

 

– Ko­cham cię – po­wie­dzia­łam wbi­ja­jąc szty­let pro­sto w jego pierś i ła­miąc ostrze.

 

Łzy po­pły­nę­ły mi stru­mie­niem po po­licz­kach.

 

Cóż moi mili. Mówią, że hi­sto­ria kołem się toczy i chyba mają rację.

 

***

 

To było jak gwał­tow­ne olśnie­nie. Jasny błysk i krót­ka chwi­la, w któ­rej wszyst­ko staje się zro­zu­mia­łe. Uczu­cie, że spo­glą­da się na wszech­świat i obej­mu­je go ra­mio­na­mi, a on spo­glą­da w nas z uśmie­chem. Ośle­pia­ją­cy blask, bę­dą­cy spo­ko­jem, mi­ło­ścią i ab­so­lut­ną ak­cep­ta­cją.

 

Dzię­ki temu zro­zu­mia­łem i wie­cie co? W ja­kimś szer­szym po­ję­ciu rze­czy, je­ste­śmy nie­śmier­tel­ni. Się­ga­my mi­le­nia w prze­szłość i nie­skoń­cze­nie da­le­ko w przy­szłość. Je­ste­śmy ni­czym wię­cej jak ge­na­mi. Nie­ustan­nie od­ra­dza­ją­cą się ma­te­rią bio­lo­gicz­ną, która trwa na prze­kór wszyst­kie­mu i wszyst­kim. Na­szym grze­chem pier­wo­rod­nym jest sa­mo­świa­do­mość. To czyni nas bo­ga­mi wobec in­nych ga­tun­ków, ale też ska­zu­je na wiecz­ną mękę. I gdyby można było wziąć w palce jedną, drob­ną ko­mór­kę ciała i po­wie­dzieć: pa­trz­cie, oto ciało i krew, to wła­śnie ja w peł­nej kra­sie – to wła­śnie ona byłaby wszyst­kim. Taka sama ty­siąc, sto i dzie­sięć lat temu. No może nie do­kład­nie taka sama, bo jed­nak DNA mie­sza­ło­by się z in­ny­mi na prze­strze­ni lat, ale nie byłoby to da­le­kie od tego jak dany czło­wiek zmie­nia się na prze­strze­ni życia. Ma nowe do­świad­cze­nia, zmie­nia świa­to­po­gląd. W taki sam spo­sób DNA wzbo­ga­ca się o ma­te­riał przy­nie­sio­ny z „ze­wnątrz”, od in­nych. Staje się do­sko­nal­sza.

 

I kiedy uświa­do­misz sobie ten pro­sty fakt, że nic i nigdy się nie koń­czy, że nawet nasze szcząt­ki wra­ca­ją z po­wro­tem do na­tu­ry, po­że­ra­ne przez ro­ba­ki, mi­kro­sko­pij­ne ży­jąt­ka, bak­te­rie i inne, roz­kła­da­ne na czyn­ni­ki pierw­sze. Zdasz sobie spra­wę, że je­dy­nym naj­więk­szym cier­pie­niem jest ogra­ni­czo­na świa­do­mość, a je­dy­nym praw­dzi­wym zba­wie­niem świa­do­mość cał­ko­wi­ta – wtedy na­praw­dę prze­sta­niesz się bać. Bo to wła­śnie różni nas od in­nych istot ży­ją­cych. Wszyst­kich nas boli gdy je­ste­śmy zra­nie­ni i wszy­scy się boimy gdy umie­ra­my. Ści­na­ne drze­wo. Wy­cią­gnię­ta z wody ryba. Ptak co spada z nieba i lis za­szczu­ty przez psy goń­cze w swo­jej norze. Małpa, czło­wiek. I tylko czło­wiek na­rzu­cił sobie mo­ral­ne okowy, prawa i re­li­gie. Tylko czło­wiek pró­bu­je za­prze­czyć na­tu­rze i tylko czło­wiek, zmę­czo­ny swoją świa­do­mo­ścią szuka my­ślo­wych wy­try­chów by za­ak­cep­to­wać to co nie­unik­nio­ne.

 

A ja to wła­śnie za­ak­cep­to­wa­łem i je­stem na­praw­dę szczę­śli­wy. Pew­nie, spra­wę mocno uprasz­cza fakt, że nie po­sia­dam już ciała. W każ­dym razie nie tak spę­dzam więk­szość czasu. Je­stem teraz le­d­wie kłęb­kiem świa­do­mo­ści za­klę­tym w jeden z krysz­ta­łów upię­tych w na­szyj­ni­ku. Sta­łem się czę­ścią Ka­lip­so bar­dziej niż wy­da­wa­ło się to moż­li­we, ale je­stem jej za to szcze­rze wdzięcz­ny. Ow­szem, nie tego się spo­dzie­wa­łem, kiedy py­ta­ła mnie czy na­praw­dę ją ko­cham i czy chce z nią być na za­wsze. Ale też nie mam wąt­pli­wo­ści, że zro­bi­ła to z mi­ło­ści, a ja w końcu wolny je­stem od stra­chu i cią­głej po­go­ni.

 

A w każdą peł­nię mie­sią­ca, gdy księ­życ stoi wy­so­ko na noc­nym nie­bie, znów lą­du­je w moich ra­mio­nach gdy ko­cha­my się w jego bla­sku. Dusza za­mknię­ta w rę­ko­je­ści szty­le­tu przy­po­mi­na­ją­cej teraz drogi ka­mień, albo ostrze krysz­ta­łu za­to­pio­ne w pier­si gdy na po­wrót staje się cia­łem. Tak to wła­śnie dzia­ła. Wię­zie­nie? Nie, ra­czej wy­ba­wie­nie. Może, kie­dyś, za kilka lat, w któ­rąś z tych nocy uciek­nę, nie dam się za­mknąć w krysz­ta­le, któ­rych jest obok mo­je­go tak wiele. Może kie­dyś, ale jesz­cze nie teraz, w końcu… na­praw­dę ją ko­cham. Mów­cie co chce­cie, ale jak dla mnie to wła­śnie praw­dzi­wa mi­łość.

 

Prze­to, do­pó­ki ten ru­mie­niec młody

Jak ranna rosa zdobi twe ja­go­dy,

Do­pó­ki duszy roz­bu­dzo­nej tchnie­nie

Pod skórą wznie­ca zni­kli­we pło­mie­nie,

Ciesz­my się sobą na spo­sób wsze­la­ki;

Le­piej od razu, jak dra­pież­ne ptaki,

Czas nasz roz­szar­pać, bez zwło­ki po­chło­nąć,

Niż z wolna w jego wiel­kiej pasz­czy tonąć.

Całą więc naszą moc i całą czule

Wez­bra­ną sło­dycz zlep­my w jedną kulę,

By w na­głym pę­dzie nasza roz­kosz złota

Wdar­ła się w bramy że­la­zne ży­wo­ta.

Tak, choć na­sze­go słoń­ca nie umie­my

Za­trzy­mać, jed­nak biec mu roz­ka­że­my.

 

tłum. S. Ba­rań­czak – "Do nie­sko­rej Bog­dan­ki" A. Ma­rvell