Kwestia wyboru

Cilla otworzyła usta ze zdziwienia, gdy zobaczyła turlający się po chodniku łeb nienaturalnej wielkości. Krew zachlapała zamszowe czółenka na obcasie, wsiąkała łatwo, nadając im barwę fioletu. Cilla kupiła te buty na poświątecznej wyprzedaży, w jednym z markowych butików. Wydała na nie ostatnie oszczędności i nie miała zamiaru puścić tego płazem. Przez chwilę pomyślała, że być może ma omamy ze zmęczenia albo późna pora daje się jej we znaki.

Nadal jednak nie potrafiła oderwać wzroku od przedmiotu leżącego u stóp. Światło latarni i neonowych reklam wpadało w ciasną uliczkę, eksponując znalezisko. Łeb przypominał po prostu… coś. Coś dziwnego. Cilla miała wrażenie, że kiedyś już to widziała, chyba w jednym z tych koszy na śmieci za knajpami, ale nie potrafiła sobie przypomnieć.

– Nic ci nie jest? – Usłyszała szorstki głos.

Zrobiło się ciemniej. W prześwicie pojawił się mężczyzna – jedną ręką prowadził konia, drugą coś ciągnął, zapewne resztę stwora. Cilla w półmroku dostrzegła zarysy dobrze zbudowanej sylwetki i niewielki odblask poniżej ramienia: W9. Od razu wszystko stało się dla niej oczywiste.

– Do jasnej cholery! Nic mi nie jest?! – krzyczała i cofnęła się, jak daleko tylko mogła. – Co ty sobie wyobrażasz, żeby jak gdyby nigdy nic, rozpoczynać masakrę?! Nie mogłeś poćwiartować tego… jaszczura gdzieś indziej?

Krew rozlewała się w coraz większą kałużę.

– Na szczęście, to był ostatni z… – zaczął mężczyzna.

– Nic mnie to nie obchodzi – syknęła Cilla, odwracając się na pięcie i ruszając przed siebie.

„Cholerna W9 i te ich metody ratowania świata…!” – złorzeczyła w myślach, kopiąc rozrzucone na bruku puszki. Potknęła się, ale na szczęście nie straciła równowagi. Skręciła w prawo i ruszyła pustą ulicą. Spojrzała na zegarek, trzecia w nocy. – „Świetnie, przez tego faceta nie wyjdę z tych pieprzonych Doków…”

Doki może i nie były bezpiecznym miejscem, ale nie należały też do najgorszych. Przynajmniej nie dla niej, ladacznicy, jak często słyszała o sobie Cilla. Była tancerką w jednym z nocnych klubów w Dokach, ale nie wstydziła się tego. Miała gdzieś zdanie innych. Nie każdemu życie układało się w sposób ogólnie akceptowany przez społeczeństwo.

– Cilla? – usłyszała za sobą znajomy głos.

Odwróciła się.

– Arne? – nie udawała zdziwienia. – Co tutaj robisz?

– Mała Britt powiedziała, że wyszłaś niedawno, po skończeniu zmiany. – Uśmiechnął się, jedną ręką targając niesforną grzywkę, która opadła mu na oczy. Popatrzył na Cillę z dziwną tęsknotą. – Myślałem, że zobaczę, jak tańczysz. Wszędzie mówią, że jesteś najlepsza.

To nie był komplement, to była prawda, a Cilla świetnie zdawała sobie sprawę z tego, że często zgarnia najwyższe napiwki. W tej kwestii mogła się z nią równać jedynie płomiennowłosa Sonja.

– Dzięki – odrzekła i uśmiechnęła się zaledwie kącikiem ust. – Wpadnij w piątek, mamy specjalny event, załatwię ci wejście.

Wcale nie chciała, żeby przychodził. Arne nie był kimś, kogo mogłaby mile wspominać. Stanowił ten element przeszłości, który był jej kompletnie zbędny.

– Jasne, dzięki. Będę na pewno.

Już miała odejść, kiedy Arne podbiegł do i odezwał się błagalnym głosem:

– Cillo, może mógłbym ci towarzyszyć, wiesz, jak niebezpieczne jest nocą, szczególnie w Dokach. – Sprawiał wrażenie bardzo przejętego. – Dokąd właściwie idziesz? – Dotknął jej przedramienia.

– Dzięki, ale nie ma takiej potrzeby, poradzę sobie. – Odsunęła się gwałtownie.

– Kochanie, przecież nie musisz się mnie bać… – Arne nie dawał za wygraną i rzucił się na Cillę. Objął ją mocno w pasie. Poczuła zapach taniej wody kolońskiej, od mężczyzny zalatywało alkoholem. – Przecież wiesz, że zawsze cię kochałem. – Zbliżył usta do jej policzka.

Próbowała się wyszarpnąć, ale nie miała z nim szans. Był zbyt silny – to zapamiętała na zawsze – szczególnie, gdy tłukł ją do nieprzytomności, kiedy wracał pijany nocami do wspólnie wynajmowanej kawalerki na obrzeżach miasta. Czuła, że serce wali jej tak mocno jak wtedy, gdy natknęła się na alpa w kociej postaci… Straciła w tej walce jedynie trochę zdrowia, zyskując paskudną bliznę oraz niechciane wspomnienie…

Zaczęła się wyrywać. Arne jednak trzymał mocno.

– Boże, nadal jesteś taka pociągająca… – wzdychał. W jego oczach Cilla dostrzegła obłęd, ten sam, który widziała, gdy Arne przygniatał ją do ziemi, a potem bił po twarzy. Wtedy chciał, by na niego patrzyła – na jego wściekłość. W pewnym sensie sprawiało mu to przyjemność.

– Mam ochotę skraść ci buziaka, kochanie… – zaskomlił.

Cilla wrzasnęła.

A potem wszystko potoczyło się jak zwykle, kiedy zaczynała się bać.

***

Z głośników dobywała się ostra muzyka; jedna z tancerek, ubrana w lateksowy kombinezon, właśnie wchodziła na podium. Przy barze zrobiło się luźniej, mężczyźni zwabieni wdziękami demonicznej piękności, porzucili szklanki z burbonem i kufle z piwem na rzecz występu.

Mała Britt, niewysoka blondynka z pokaźnym biustem, właśnie cuciła jednego z klientów, który zasnął na kontuarze. Natychmiast przestała, gdy do lokalu wpadła Cilla, która wyglądała na zmęczoną i jednocześnie przerażoną. Britt dostrzegła na bluzce świeże plamy krwi, które Cilla nieudolnie zakryła płaszczem.

– To, co zawsze? – zapytała barmanka.

– Ale podwójną. – Opadła na barowy stołek. – Miałam bardzo, bardzo zły wieczór…

– Właśnie… widzę. – Wskazała plamy na bluzce. Usta Cilli ułożyły się w bezgłose: kurwa. – Mów, co się stało. – Britt wyjęła szklankę, wrzuciła trzy kostki lodu, nalewając whisky wprawnym barmańskim ruchem.

– Natknęłam się dzisiaj na dwóch typów, których wolałabym raczej unikać, Britt. – Upiła solidny łyk. – Tak naprawdę wszystko zaczęło się od głowy tego jaszczura, który wylądował mi przed stopami… Spójrz. – Barmanka wychyliła się zza lady. – Moje nowe buty są do wyrzucenia.

– Cholera. Chyba nie chcesz powiedzieć, że spotkałaś Rolfa Rayleigha z W9! – Oczy Britt zrobiły się okrągłe ze zdziwienia. – Przecież to zawsze oznacza kłopoty!

Cilla przytaknęła. Podparła brodę i znów upiła łyk ze szklanki.

– Powiem więcej. Jeżeli on tu krąży, w okolicach Doków, możemy się spodziewać najgorszego – znowu jakieś plugastwo gdzieś się zalęgło. Ciekawe, co tym razem? Wywerniszki? Po ostatniej fali tych bestii musiałam remontować cały lokal. A może zeugl? – podparła się pod boki. – Nie wiem, co myślisz, Cillo, ale Rolf tutaj nie zwiastuje niczego dobrego. Zapowiada jedynie potwory.

Cilla zacisnęła dłonie na szklance. Potwory… to już całkiem inna historia. Na tym zdegenerowanym świecie było ich pełno. A krok w krok za nimi szła W9, elitarna jednostka podlegająca pod służbę policji. Krążyły plotki, że policjantów tej sekcji poddawano mutacjom i próbom, aby mogli jeszcze skuteczniej walczyć z wszechobecnym plugastwem.

– Britt, to nie koniec mojej opowieści – westchnęła. – Spotkałam Arne.

– Cholera, nie myślałam, że tak szybko cię znajdzie… W twoim przypadku oznacza to jedynie katastrofalne kłopoty.

***

Znajdowali się zaledwie przecznicę dalej od miejsca skąd dobiegł krzyk, a potem skowyt. Rolf spiął Tyra ostrogami i ruszył kłusem w stronę Doków. Koń rzucił łbem kilka razy i, wyczuwając zapewne zapach krwi, zarżał. Policjant poklepał zwierzę po szyi, jednocześnie rozglądając się uważnie dookoła. Źrenice rozszerzyły się, łapiąc nawet najmniejszy błysk i pozwalając dostrzec Rolfowi to, co mogło kryć się między budynkami. Dzielnica świeciła pustkami.

Minęli kilka zaniedbanych warsztatów i znaleźli się na brukowanej, szerokiej ulicy. Byli blisko celu, chrapy Tyra drżały, a pysk spowił się pianą. Policjant zwolnił. Jego wyczulony słuch wśród nocnych dźwięków i szumów wyłowił dwa silnie pulsujące tętna.

Rolf sięgnął do kabury przy pasie, gdzie spoczywał wysłużony pistolet Ignis, którego klasyczne dziewięciomilimetrowe parabellum wystarczało w zupełności, by postraszyć złodziei i łajdaków szlajających się po Dokach.

Zeskoczył z konia i skrył się za budynkiem, na zbiegu ulic. Do jego uszu dotarł dziwny pomruk, odgłos rwanego materiału, a potem uderzenie ciała o bruk i wykrzyczane przekleństwo:

– Co, do jasnej cholery…!

Policjant wychylił się zza ściany. Zobaczył coś, co spowodowało, że jego ręka spoczęła na drugiej kaburze. Rolf zawsze miał przy sobie dwa rodzaje broni, na wszelki wypadek. Czasami żałował, że w dzisiejszych czasach magia już nie istniała… To jedynie moc półcalowego Argentum, wystrzelonego z rewolweru Aard 500, odrywała łby, ogony, łapy czy skrzydła. Aluminiowa łuska, wypełniona srebrem. Bezbłędnie poprowadzony pocisk zabijał potwory w ułamku sekundy.

Rolf namierzył cel. Mężczyzna, podrapany na twarzy, coś jeszcze krzyczał w stronę potwora, który szczerzył do niego małe, kocie ząbki. Policjant trzymał palec na spuście, jeszcze raz szybko ocenił odległość. Dostrzegł błysk wyjmowanego noża.

Strzelił.

Mężczyzna w skórzanej kurtce zatoczył się i upadł na lewy bok. Pocisk parabellum przebił czaszkę tuż nad uchem, po czym zrobił ofierze miazgę z mózgu.

***

Cilla skuliła się przerażona niespodziewanym wystrzałem. Drżała. Słyszała zbliżające się kroki, podniosła wzrok. Tym razem widziała wyraźnie, padało na niego światło pobliskiej latarni. Rolf Rayleigh był wyższy, niż jej się wcześniej wydawało. Siwe włosy błyszczały, miał zaciśnięte usta i zmarszczone czoło. Teraz budził w niej strach większy niż wtedy, gdy napatoczyła się na niego i ten jaszczurzy łeb.

– Możesz mnie zabić od razu – powiedziała, nadal skulona na ziemi. Przyciskała poły płaszcza, jakby miało jej to pomóc ochronić się przed tym człowiekiem.

Rolf przykucnął obok niej. Cilla nadal czuła zapach, który pozostawił po sobie wystrzelony pocisk. Policjant pomógł jej wstać.

– Chodź, nie możesz tu zostać. – Pociągnął ją za sobą. Drżała, nie tylko z powodu tego, co przed chwilą się wydarzyło, ale również w obawie o swoje życie i… tożsamość. Rolf zostawił Cillę obok Tyra, przy wejściu do jednego z dziedzińców, a sam wrócił do martwego Arne. – Zostań tutaj, jeżeli zwiejesz zanim wrócę, znajdę cię, obiecuję.

Odetchnęła głęboko, musiała jak najszybciej się uspokoić; chciała, aby wszystko znowu wróciło do normy. Zanim Rolf pojawił się ponownie, Cilla zdążyła przybrać ludzką postać.

– Spokojne, jaguaretai – zaczął, wycierając zakrwawione dłonie w kawałek materiału. – Nic ci nie zrobię. Jak tylko dojdziesz do siebie, puszczę cię i możesz być pewna, że zapomnę o tym, co widziałem.

– Skąd… – urwała. To nie było w tym momencie istotne. – Co z Arne? Przecież tam leży trup. Jeżeli ktoś go odnajdzie…

– Dla ścisłości: leżał. Nie musisz się tym przejmować. Ten mężczyzna skończył tak, jak na Szczura przystało. Przyspieszyłem tylko jego wyrok.

– Szczura…? Chcesz powiedzieć, że należał do tej bandy? – Była przerażona. Arne nigdy o tym nie wspominał. Nie miała pojęcia, jak długo mogło to trwać. – Nie zmienia to jednak faktu, że nie miałeś prawa go zabić.

– Naprawdę? – rozległ się ironiczny śmiech. – Może wyjaśnisz mi w zamian, co ty chciałaś mu zrobić? – Spojrzenie miał pełne wyrzutów. – Pogłaskać go pazurami, jaguaretai? Nie wyglądało mi to na romantyczne spotkanie w blasku księżyca. I nóż, w kształcie szponu. Myślałaś, że ten cały Arne miał go dla zabawy?

– Nie mów tak do mnie! – wrzasnęła. – Tak, miałam ochotę wydrapać mu oczy! – Nie wytrzymała.

– Doskonale. Zatem sprawę mamy jasną. Powinnaś mi podziękować, w końcu wina spadnie na mnie. O ile komuś powiesz. – Mimo sytuacji w jakiej się znalazł, Rolf przejawiał prawdziwą obojętność.

– Mogłeś mnie zabić, dlaczego tego nie zrobiłeś? – Nie czekała na odpowiedź. – Widziałeś, że go zaatakowałam. Jestem potworem, takim samym, jak ten, którego łeb przetoczył mi się dzisiaj pod nogi!

– Już mówiłem, nie musisz się mnie bać. Owszem, mogłem cię zabić. To była kwestia mojego wyboru.

Popatrzyła na niego złotymi oczyma, w których dostrzegł powracające opanowanie. Mimo wszystko nadal mu nie ufała.

Prawda była taka, że Rolf pamiętał jej beżowy płaszcz i zamszowe buty, na które patrzyła z rozpaczą, gdy wsiąkała w nie krew jaszczura. Nie zmyliły go futrzaste łapy, koci pyszczek i ogon. Wiedział też, że ten anterion, jaguaretai, z reguły nie atakuje, chyba że w obronie własnej; a skowyt jest dla przeciwnika ostrzeżeniem, o ostatniej szansie do ucieczki.

Potwory istnieją od zawsze, jak mawiał Naczelnik, ale mają to do siebie, że przystosowują się, zmieniają i nigdy nie wiesz, pod jaką postacią objawi się ich kolejna generacja.

Tak, kiedy celował Aardem, zawahał się przez chwilę… bo przecież bestii nie określa się wzrokiem, on zawsze może mylić.

… gdybym wiedział, czym jesteś, to zatłukłbym cię dużo wcześniej, dziwko!

Racja, wzrok mógł go mylić, omamić, ale słuch – nigdy.

– Przepraszam – zaczęła, wstając. – Arne chciał mnie skrzywdzić i zrobił to nie raz. Nie myślałam, że to powiem, ale zasłużył na to, co go spotkało… – umilkła na chwilę, ubierając myśli w słowa. – To… ta przemiana, panowałam nad nią. Nawet wtedy, kiedy Arne mnie bił… Nie chciałam go skrzywdzić, kochałam go. Zawsze się bałam. Chyba najbardziej tego, iż z jego ust usłyszę, że jestem wynaturzeniem, dziwolągiem, potworem… – zamilkła i wygładziła rękami poły płaszcza. – Aż do dzisiaj. Miałam dość tego strachu. Wreszcie mi ulżyło. 

– Potwory istniały od zawsze, świat się zmienia, a one wraz z nim. To Arne był potworem, nie ty, jaguaretai. – Sprawdził czy popręg dobrze trzyma, po czym wskoczył w siodło. – Wywerny i strzygi już wymarły, na wiele lat przede mną. Niedługo znikną wilkołaki, wampiry i cała reszta plugastwa. A skurwysyny? Skurwysyny będą zawsze. To, co odróżnia jedne od drugich to fakt, że bycie skurwysynem to kwestia wyboru. A każdy wybór pociąga za sobą konsekwencje. Dla obu grup – zupełnie identyczne… – Broń w kaburach dobrze leżała. Popatrzył na Cillę raz jeszcze – małe zagubione zwierzątko – oto, czym była.  – Wybacz, dalej musisz sobie radzić sama. Służba wzywa.

Dawniej wystarczał srebrny miecz i ci, którzy samotnie podążali tropem bestii. Momentami Rolf żałował, że nie było mu dane wędrować po historycznych krainach, pełnych przeróżnego plugastwa, ale z drugiej strony – i tak miał sporo roboty, nawet bez szczurołaków czy mantikor. Spiął konia i począł kierować się ku ciemnej uliczce.

– Cholera, zawsze się was bałam, słynnej W9–tki, najlepszej w swoim fachu…

Zatrzymał się, był ciekaw co powie. Kątem oka dostrzegł, że na jej twarz powoli wracał lekki uśmiech.

– Bałam się, że w końcu trafię na jednego z was, na tego, który mnie rozszyfruje, a potem odstrzeli łeb. W imię bezpieczeństwa. Dzięki, że tego nie zrobiłeś. – Cilla podbiegła do Rolfa i uśmiechnęła się przekornie. – Nie jesteście tacy źli, na jakich się kreujecie.

Nie odezwał się, tylko popędził Tyra kłusem; dźwięk końskich kopyt niósł się echem między budynkami.

– I nie musisz przepraszać za buty, powiedzmy, że wyrównaliśmy rachunki! – zawołała.

Usłyszał, przecież słuch nie mylił go nigdy, i roześmiał się.