Autoryzacja wirusowa

Trzy miesiące przerwy

– Witaj, Jerry.

 – Hej Jane, jak się miewasz? Już dawno się nie łączyliśmy.

 – Tak mi jakoś zeszło. Wpadłam w kołowrotek. Mąż, dzieci, praca – męczy mnie to codzienne balansowanie między realem a wirtualem. Wy, single, macie łatwiej. Równie dobrze w ogóle nie musicie tracić stymulacji emocjonalnej – przerzucacie się tylko na inne konfiguracje: praca, czas wolny, seks.

– Czasami faktycznie jest łatwiej. Wiesz, spodziewałem się, że właśnie dzisiaj będziesz się wpinać w naszą nić. Przyciągnąłem cię.

– Jak mnie przyciągnąłeś?

– Myślami.

– Głuptas. To nie jest możliwe. Nie widziałeś tych wszystkich programów naukowych. Ludziom się wydaje, że się przyciągają, a to jedynie kwestia rachunku prawdopodobieństwa.

 – Tak nam wmawiają. Ale to nie do końca prawda. Już kilka razy kontaktowałaś się ze mną w odpowiedzi na moje myśli.

– Widzę, że niewiele się zmieniłeś. Czaruś z ciebie.

 – Skoro tak twierdzisz. Zmieńmy temat. Powiedz mi lepiej coś miłego.

 – Jesteś bardzo ciepłym człowiekiem, mimo że chwilowo w to nie do końca wierzysz.

 – [Uśmiech] Niestety, myślę że z tym ciepłem już nie jest tak, jak kiedyś. Brakuje mi kogoś, kto by realizował moje egocentryczne potrzeby.

 – To znaczy?

 – Brakuje mi wielu rzeczy. Najbardziej chyba zainteresowania moją osobą, które byłoby dłuższe niż trzy połączenia neuroseksualne. Zwykłej rozmowy. Patrz do czego doprowadziłem. Dno. Trudno teraz ze sobą wytrzymać.

– Wiesz? Podobno po to się spada, by się potem wznosić.

 – Tak, tylko za każdym razem, kiedy wydaje mi się, że osiągnąłem swoje osobiste slumsy, okazuje się, że jestem w stanie spaść niżej. O wiele niżej.

 – Oj, przesadzasz. Muszę przerwać i wracać do realu.

 – Zatem pa, Jane. Idź wykąp dzieci. A ja skorzystam dzisiaj z połączenia odurzającego. Szef nawet nie zauważy, a jeśli nawet, to i tak pewnie nic nie powie.

 – Pa, Jerry. Do następnego.

 – Trzymaj się, Jane.

 

Dwa dni przerwy

– Witaj ponownie, baby.

 – Cześć, przystojniaku.

 – Jeszcze raz wejdziesz ze mną w kontakt po dwóch dniach, a zacznę się do tego przyzwyczajać. A jestem facet do wzięcia.

 – Uwodziciel z ciebie.

 – Może i jestem. Trochę. Przy tobie nic już nie muszę udawać. Ale ty też jesteś niezła.

 – Co masz na myśli?

– Czy twój mąż nie ma nic przeciwko temu, że biegasz po połączeniach neuronowych innych facetów, wykorzystując przy tym fale erotyczne?

– Hmm. Nie wiem. Chyba nie. Przyzwyczaił się. Zawsze korzystam z takich wibracji. Wydaje mi się, że dzięki nim czuję emocje rozmówcy. Wiesz, taki ledwo zauważalny dreszcz wzdłuż kręgosłupa. W moim zawodzie to ważne. Taka robota.

– No naprawdę. Śledzenie potencjalnych, terrorystycznych ataków emocjonalnych…

– Śmiej się. Ty akurat nie jesteś na to za bardzo podatny. Ale niektórzy są zupełnie nieodporni.

– Gdybym był twoim mężem, zakwestionowałbym sposób, w jaki zarabiasz na życie.

 – Myślę, że nawet ty byłbyś skłonny zaakceptować pewne niedogodności, gdybyś dowiedział się, ile mi za to płacą.

 – Coś ty. Dostawałbym szału, wyobrażając sobie, że codziennie w pracy masz praktycznie nieograniczony dostęp do każdego rodzaju rozkoszy.

– On jakoś nie szaleje. Nie wiem dlaczego. Może po prostu mi ufa.

– Ale pomyśl tylko. Miliony orgazmów za darmo. Rozkosz doskonała, niekontrolowana. Bez żadnych konsekwencji.

– Wiesz dobrze, że to nie jest takie proste. Konsekwencje są. Zawsze. Niektórzy uzależniają się już od pierwszego razu. Poza tym, gdyby mnie przyłapano, straciłabym pracę. Nie byłabym zresztą pierwsza, która zatraciła się w stanie orgiastycznym. Widziałam nie raz takie seksualne zombie.

– Ale wiesz, że posiadasz w tej dziedzinie niezwykłe umiejętności.

– Nie przeginaj, Jerry.

 – Sorry. Tak mi się jakoś wymknęło.

 – Nie wracamy do tego, nie pamiętasz naszej umowy?

 – No dobra, już dobra. Drażnię się. Wiem, masz tego swojego męża.

 –  Tak, mam męża. Mam swoje dobre, spokojne życie. Jest ono takie między innymi dlatego, że trzymam się kilku prostych zasad. Jedną z nich jest to, że zrezygnowałam z wirtualnej stymulacji erotycznej. Na zawsze. Za dużo mam do stracenia.

 – Czyli niby co? Co masz takiego ważnego? Domostwo, czterdzieści metrów kwadratowych realnej powierzchni, zagwarantowane dla dzieci prawo do wszczepów z certyfikatem państwowym, montowanych tuż po urodzeniu, darmowe chipy edukacyjne, ubezpieczenie zdrowotne, karnet na spacery w otwartej przestrzeni trzy razy w tygodniu.

 – A co, zazdrościsz?

Dwie minuty przerwy

 – Tak, Jane. Zazdroszczę.

 

Cztery miesiące przerwy

– Hej, Jerry.

– Cześć Jane. Co to się stało, że jesteś dostępna o tej porze.

 – Nie mogę spać. Dwa dni temu odsunęli mnie od pracy – stwierdzili u mnie zbyt duży poziom emocjonalnego rozstrojenia i przymusowo wysłali na urlop zdrowotny.

– Płatny chociaż.

– Płatny.

 – No, faktycznie dobrą masz tę robotę. Biedactwo nie może spać. To akurat moja codzienność. Jesteśmy na innych planetach dziecino.

– Zabawne, że używasz słowa „dziecino”. Mam kryzys. Upijam się. Rozbita jestem. Wczoraj był pogrzeb prapradziadka.

 – O. Przykro mi. Opowiadałaś o nim kilka razy.

 – Dużo osób wpięło się w strumień jego ostatniego pożegnania. On żył jeszcze w czasach, kiedy ludzie mieszkali w budynkach jednopoziomowych i mieli niekontrolowane prawo do korzystania z przestrzeni spacerowej wokół domu.

 – Ile miał lat?

 – Sto trzydzieści osiem. Ale cieszył się całkiem dobrą kondycją. Zafundował sobie kurację nano. Raz do roku brał zastrzyk

 – Wow. Nigdy nie mówiłaś, że był aż tak bogaty.

 – Sprzedał swoją ziemię. Całe trzy hektary. Postawili na niej czwartą część konglomeratu, który obecnie zamieszkuje blisko dwadzieścia tysięcy ludzi. Wyobrażasz sobie? Wcześniej było tam sobie poletko i jedno gospodarstwo, z którego utrzymywało się pięcioosobowa rodzina.

 – Myślałem, że dla tych po nano śmierć jest pewnego rodzaju wyczynem.

 – No właśnie. A jednak. Usnął i następnego dnia już się nie obudził. Był w doskonałej kondycji. Chyba po prostu postanowił umrzeć. Znudziło mu się to życie.

– To trochę kasy odziedziczysz.

– Raczej nie. Zdobył majątek za późno – wszystko objęła klauzula wartości niedziedzicznej. Nie mam podstaw do sądzenia, bo sfinansował mi studia. Zresztą, właśnie dlatego niczego mi nie brakuje.

– To wypijmy za jego szczęście po śmierci. Też piję. Zdobyłem piwo. W moim życiu coś drgnęło. Zrezygnowałem z połączeń erotycznych. Poznałem dziewczynę. Zaczyna się poważnie. Ona chce złożyć wniosek o autoryzację wirusową.

– To chyba dobrze. Nie będziesz mnie dalej nękał swoimi jękami na temat samotności.

 – Ale ona reprezentuje styl konserwatywno–religijny. Żyje w jakiejś społeczności, w odizolowanym konglomeracie – wiosce. Na wszystko musi otrzymywać pozwolenie starszych.

 – Wioski odradzam. Z jednej już spierdoliłam. Myślałam, że to normalne miejsce, ale tamtejsza mentalność mnie wykończyła. Jestem człowiek z miejskiego konglomeratu, mentalnie.

 – Wiem. Ja też taki jestem. Ale kiedyś w końcu trzeba usiąść na dupie i spędzać czas w realu, nie?

 – Ja też miałam takie myśli. I te myśli stały się dla mnie początkiem wielu złych decyzji. Mieszkanie na wsi, to była dla mnie mordęga. Początkowa sielanka stała się moim prywatnym koszmarem. Udawałam sama przed sobą, że jest fajnie, a nigdy nie czułam się tam jak w domu.

– W sumie nie to mnie martwi. Obawiam się związku z tą dziewczyną. Ona mnie trochę denerwuje. Z drugiej strony, od kilku lat związki mnie tylko przerażały. A jej zależy.

 – To niech się przeprowadzi do ciebie. Wieś i społeczność zniszczy wasz związek. Ludzi nie powinno się dopuszczać zbyt blisko. Dużo zawiści można znaleźć w takich przesłodzonych grupach.

 – Jednak najbardziej nie odpowiada mi to, że w takich klimatach nie ma co robić. Większość częstotliwości neuronowych jest zablokowana. Jedyna rozrywka to niedzielne połączenia zdalne z charyzmatycznym pastorem.

– Upiłam się. Zaraz wróci mąż, ale ma zapowiedziane, że będę pijana.

– Zapowiada się dziki, pijany sex.

–  Bardzo śmieszne. Kończę. Muszę się rozłączyć. Ale dam ci radę. Nie wchodź w to. Nie wytrzymasz tam. Znam cię.

 

Siedem miesięcy przerwy

 – Hej, Jane. Szmat czasu. Co tam słychać

 – Dużo i nic. Wróciłam do pracy, ale teraz mam urlop. Normalny. Wypoczynkowy. Resetuję się. Desperacko poszukuję sposobów, by zatrzymać starzenie.

 – Ty zawsze będziesz młoda.

 – Duchem, czy ciałem?

– Domyśl się, co mam na myśli [Uśmiech]

 – Cokolwiek masz na myśli, na pewno mnie uwodzisz.

 – Ja cię zawsze uwodzę, ale w myślach. Znów cię nimi przyciągnąłem.

 – A co z twoją przeprowadzką na wieś.

 – Nic z tego nie wyszło. Doszedłem do wniosku, że byłaby to zbyt gwałtowna zmiana. Może uznałem, że i tak to ty zawsze będziesz moim niedoścignionym ideałem?

 – Komplemenciarz z ciebie.

 – Nie wiem, dlaczego mówienie tobie komplementów sprawia mi taką dziką przyjemność.

 – Może dlatego, że jestem jedyną kobietą w cyberświecie, która nie zapragnie niczego więcej.

 – Nie zapragniesz? Nie żartuj. Właśnie na to liczę.

 – Nie sądzę. Znaczy, chyba nie do końca w ten sam sposób definiujemy to „coś więcej”.

– Nie wiem, kotku, ale zapewniam cię, że uchylisz rąbka tajemnicy, ja z pewnością dostosuję się do wszystkich wibracji twoich pragnień.

 – A ja zapewniam cię, że jeśli moje pragnienia zaczną oscylować wokół pakowania walizek i propozycji rozpoczęcia wspólnego życia, w realu, twój poziom wrażliwości na moje pragnienia ulegnie dość znacznemu zatarciu.

 

Trzy minuty przerwy

 – Przypominam, że to ja kiedyś złożyłem w naszym imieniu wniosek o autoryzację wirusową.

 

Cztery minuty przerwy

– Jerry, pamiętam. Nie chcę do tego wracać.

 – Dlaczego? Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Nie tak naprawdę. Zapomniałaś już?

 – Nie. Nic nie zapomniałam. Nie sposób o tym zapomnieć. Złożyłeś wniosek. Okazało się, że jest źle, ale nie beznadziejnie. Aby nasze życie w realu było możliwe, przez rok musieliśmy przyjmować serię szczepień.

 – A pamiętasz dzień, w którym testy pokazały dwie, zielone kreski. Nasze organizmy zsynchronizowały się na tyle, by się wzajemnie nie zwalczać. Została nam ostatnia dawka, utrwalająca.

 – Tak, Jerry. Za kilka dni miałeś się przeprowadzić.

 – Byłem już spakowany. Ale się wystraszyłem. Byłem gówniarzem. Ale ty nie musiałaś od razu rzucać się w ramiona pierwszego lepszego.

 – Wcale nie był taki pierwszy lepszy. Okazało się, że posiadaliśmy pełną zgodność wirusologiczną. Niemal natychmiast dostaliśmy pozwolenie na wspólne zamieszkiwanie. Prawdopodobieństwo jak jeden do dwudziestu tysięcy.

 – Jane, czasami zapominam o tym, że tak naprawdę nigdy się nie widzieliśmy. Że nie znamy nawet swojego wyglądu. Znaczy, tego w tradycyjnym rozumieniu tego słowa.

– Tak. Mieliśmy po raz pierwszy poznać się w ten sposób w dniu przeprowadzki. To było nasze małe, szalone założenie.

 – Wcale nie takie szalone. Jeśli wierzyć badaniom, ludzie których łączy to co nas, zawsze podobają się sobie w realu.

– Jerry, jesteś moim archetypem. W stu procentach. Ale życie spowodowało, że to powoli zarasta.

 – Nic tak naprawdę nie zarasta. Jane, wiele razy o tym myślałem. Ja wiem, jaka jesteś, jak wyglądasz. Wiem, jak wyglądamy razem. Idealnie współgramy. Tam gdzie kończę się ja, ty się zaczynasz. Bez nanobita przerwy. Bez spięć i nierówności. Idealna harmonia w przepływie energii. Twoje myśli otulają mnie, ale nie osaczają. Wyczuwasz różnicę pomiędzy bliskością, a przekraczaniem moich granic. Zawsze zachowujesz idealną odległość.

 – Ale zrezygnowałeś z tego. Podjąłeś decyzję za nas oboje, nie dałeś mi wyboru. Po tym wszystkim myślałam, że oszaleję. Nie mogłam uwierzyć, że można tak wybrać. Zapłaciłam za to nerwicą, przez dwa miesiące nie byłam w stanie pracować.

 – Zawsze się ponosi jakieś koszty, prawda? A poza tym, hmm, dość szybko znalazłaś pocieszenie.

 – Skłamałabym, gdybym powiedziała, że żałuję. On jest taki do ciebie podobny. Archetyp, niemal w czystej postaci. Może jego jedyne niedociągnięcie polega na tym, że nie pojawił się jako pierwszy? Jest tym, który nie tylko się mną zachwycał, ale postanowił ze mną żyć. Dla niego zawsze będę pierwowzorem. Widzę to. Czuję to. A dla ciebie byłam jakby second–hand. Chociaż był czas, że nawet taka rola niesamowicie by mnie uszczęśliwiła.

 – Co ty pierdolisz? Jaki second-hand? Ja wiem, czego chcę. Jest typ, który potrafię uwielbiać…. Czasem mi się śni, że się zakochuję – tak jak w tobie. I zawsze po takim śnie bardzo pragnę, żeby coś takiego znaleźć, trafić. Po tej historii, którą przeżyliśmy, doceniam każdą sytuację, w której ktoś potrafi mi się spodobać w ułamku sekundy. Ten ułamek sekundy gwarantuje dobry seks i to, że ta uroda nigdy się nie znudzi.

– Mój podstawowy, osobisty problem w tej naszej historii polega na tym, że dla mnie nigdy nic nie poświęciłeś. Zafascynowałeś się, to na pewno. Ale czegoś brakowało. Nie wiem czego, ty powinieneś to zdefiniować. Ale właśnie przez ten brak wtedy z nas zrezygnowałeś. Inny był twój stosunek do Madelane, to było czuć, w twoich słowach, w uwagach na jej temat, rzucanych tak niby przypadkiem.

– Z nią również bywało różnie. Wiesz, czasami wstydzę się swoich myśli. Przecież tylu ludziom nie układa się w małżeństwie. Są rozwody. Ciągle się o tym słyszy.

 – Nie zamierzam się rozwodzić. Ale nasze małżeństwo też mogłoby być udane.

– Wiem, że gdybym wtedy stanął u twojego boku, mógłbym w życiu osiągnąć co bym chciał.

 – Zostawmy to. Nie mamy alternatywnego życia.

 – Może lepiej by ci było, gdybym i ja miał żonę. Nie byłoby tak?

 – Nie, Jerry. Przestań. Bredzisz. Wiedziałam, że rozmowa na TE tematy będzie zupełnie bez sensu.

 – Wręcz przeciwnie, dziecino. Mam na ten temat zupełnie odmienne zdanie.

 

Osiemnaście miesięcy później

– Hej. Czym sobie zasłużyłam na to, że pan Jerry wpiął się tę nić?

 – Niczym. Po co miałbym to robić.

 – Wiesz, mieliśmy kiedyś taki zwyczaj. Rozmawialiśmy.

 – Nie wiem, czy to dla mnie dobre. Może niektóre rzeczy sobie przemyślałem. Może doszedłem do wniosku, że jednak się zmieniłaś.

– Na pewno się zmieniłam.

 – Nie wiem. Rozmawiasz… flirtujesz bez konkretnego powodu.

 – Kurwa, Jerry. Omawialiśmy to miliony razy. Inaczej wtedy gadałeś. “Nie, nie blokujesz mnie”, “tak, potrafię zaakceptować granicę”, “niczego nie chcę, poza możliwością rozmowy z tobą, raz na jakiś czas”. Nie sądzę, żebyś tak naprawdę pragnął pojawienia się z mojej strony „jakiegoś konkretnego powodu”.

 – Ustawiłaś się. Mąż, wygodne życie. I ktoś, kogo możesz trzymać w zapasie, na boku. Bezpiecznie daleko, elegancko, bez żadnych zobowiązań

 – Zwariowałeś. Mam ci przypomnieć, ile razy słuchałam twoich wynurzeń na temat kolejnych osiągnięć miłosnych. Sorry, ale nie było to zbyt gustowne.

 – Może sprawiało ci to jakąś perwersyjną przyjemność? Może potrzebujesz odrobiny pieprzu w tym twoim doskonałym życiu?

 – Znowu ci odpierdala. Nie taki miał być nasz układ.

 – A co? Może dziecinie się jakiejś przyjaźni zachciało. Nie mów mi, że aż tak słabo znasz facetów. Nie poznałaś ich w końcu aż tak mało.

 – Pieprz się! Pieprz się, Jerry!

 

Cztery dni później. Wiadomość pozostawiona do odczytu.

– Pieprz się, Jane.