"Głębia strachu" część 1

Nie mam ochoty ruszać się z domu. Najchętniej wzięłabym trzeci dzisiejszego dnia prysznic, wsadziła w uszy słuchawki i odpłynęła w niebyt, wsłuchując się w basowe dźwięki gitary elektrycznej. To jest to co lubię najbardziej. Spokój, odosobnienie i pełen relaks. Uwielbiam własne towarzystwo. Posiadam niewielką grupę znajomych, z którymi trzymam się od początku szkoły i jedyną przyjaciółkę, Megan. Właśnie szykuję się do wyjścia na pierwsze legalnie wypite piwo, na które mnie namówiła.

– Emily, nie daj się prosić – słyszę jej dźwięczny głos w słuchawce telefonu, gdy kończę kawałek tortu.

Megan jest wspaniała. Tylko ona potrafi zaakceptować mnie taką, jaką jestem. Nie uważa za odludka i dziwadło w przeciwieństwie do większości uczniów ze szkoły.

Słyszę dzwonek do drzwi. Patrzę na zegarek, który wyświetla osiemnastą pięćdziesiąt. To na pewno ona. Punktualna, jak zawsze – myślę.

Ostatni rzut oka na swoje odbicie w lustrze. W białym topie i czarnych, krótkich spodenkach prezentuje się nie najgorzej.

Żar lejący się z nieba sprawia, że czuję się jak dobrze wysmażony stek. Naszym celem jest „The Flagship Bar” na Coral Island.

– Uśmiechnij się dziewczyno – zagaduje Megan widząc moje mało entuzjastyczne podejście, gdy idziemy przez Hull Road.

– Przepraszam, ale wiesz, że nie należę do imprezowiczów.

– Nie sposób się z tym nie zgodzić. – Uśmiecha się. – Mam coś dla ciebie.

– Dla mnie? – Nie ukrywam zaskoczenia. Prosiłam aby niczego nie kupowała.

Stajemy na chodniku. Moja przyjaciółka wyciąga z torebki małe, czarne pudełeczko.

– Proszę. – Wręcza je z szerokim uśmiechem.

Biorę w dłonie pakunek, kręcąc z niedowierzaniem głową. W środku znajduje się srebrny łańcuszek z zawieszką w kształcie serca.

– Dziękuję. – Podchodzę do niej bliżej i ściskam, całując w policzek.

Nagle coś zwraca moją uwagę. W ułamku sekundy niebo spowijają ciemne, deszczowe chmury odcinające drogę promieniom słońca. Pomimo jego braku temperatura drastycznie rośnie w górę. Czuję, że robi mi się słabo. Rozglądam się dookoła. To jest niesamowite, nawet samochody, które zazwyczaj o tej porze dnia przemierzają ulicę jeden za drugim, przecinając powietrze swym pędem, zniknęły. Ptaki zamilkły, a gwar dochodzący z promenady ucichł. Mam wrażenie, jak gdyby ktoś włączył przycisk “stop” na autopilocie. W jednej chwili świat staje w miejscu. Patrzymy się z Megan przerażone. Widok jej spanikowanego spojrzenia jest ostatnim, co zapamiętuje przed potwornym hukiem rozdzierającym uszy. Potem nastaje już tylko ciemność.

Świst spadającej, płonącej belki, która z impetem uderza o betonową płytę, sprowadza mnie na powrót do rzeczywistości. Leżę na ziemi, a wokół otacza mnie sterta kamieni. Rozglądam się dookoła. Widok jest przerażający, porównywalny do wojennego pogorzeliska. Nie ma już domów, ulic, drzew, niczego, a w powietrzu unoszą się kłęby duszącego pyłu.

– Boże co tu się stało? – mówię do siebie. Co z moją rodziną?! Na myśl o tym, że mogło się im coś stać, żółć podchodzi mi do gardła.

– Muszę się podnieść.

Chcę wstać, ale uniemożliwia to tępy ból z tyłu głowy. Drżącą ręką dotykam tego miejsca, krwawię. W lewej dłoni nadal trzymam zaciśnięty prezent od Megan.

– Cholera! Megan! Słyszysz mnie? – Podciągam się na rękach do przodu, raniąc nogi o pokruszone odłamki szkła. Wciągam raptownie powietrze. W tym momencie kolejna belka spada, tym razem zaledwie dwa metry obok. Krzyczę.

– Megan! – wołam tak głośno, na ile pozwala mi wyschnięte gardło, dopóki nie dostrzegam kosmyka jej długich, blond włosów, wystającego spod cegły.

– Chryste, Megan!

Zaczynam desperacko odsuwać na boki kamienie do momentu, aż ukazuje się jej poraniona, blada twarz.

– Znalazłam cię. Słyszysz? Obudź się! Mówię do ciebie!

Ból rozrywa mnie od środka, rozpacz dławi pozbawiając tchu. Poddaję się. To koniec. Kładę głowę na jej piersi i znów nastaje ciemność.

– Jest tutaj kapitanie. Znalazłem ją. – Słyszę jak dociera do mnie stłumiony głos mężczyzny.

– Idź po nią. Ja poinformuję pozostałych, że się odnalazła.

Odgłos kroków zbliża się, ale jestem za słaba żeby otworzyć oczy. Wyczuwam czyjąś obecność, ktoś stoi nade mną.

– Emily Evans? – Kiwam twierdząco głową. Spod przymrużonych powiek widzę ciemnoskórego mężczyznę z ogoloną na łyso głową w dziwnym uniformie przypominającym kostium płetwonurka albo serfera. Moją uwagę przykuwa jednak emblemat w kształcie trójkąta z napisem „The Chosen”

– Hej dziewczyno, zostań ze mną. – Klepie mnie w policzek. – Spójrz na mnie.

– Wood! Zabierz ją stąd natychmiast! – z oddali echo niesie następny, męski głos.

– Kapitanie jest tu jeszcze jedna dziewczyna.

– Żyje? – słysząc to pytanie przeszywa mnie rozpaczliwy ból.

– Nie.

– To zabieraj Emily i biegnij jak najszybciej do sektora pierwszego, potem trzecim korytarzem dojdziecie do skrzydła szpitalnego, tam zajmie się nią Holms. Ruszaj się Wood. Nie mogą się dowiedzieć, że ktokolwiek przeżył. Inaczej będziemy zgubieni.

– Tak jest! – odpowiada mężczyzna.

Czuję lekkie szarpniecie, a potem kołysanie. Musi nieść mnie na rękach. Zbieram wszystkie siły, by choć na moment otworzyć oczy. Z oddali widzę martwe ciało Megan. Niezdarnie wyciągam rękę w jej kierunku, trzymając srebrny łańcuszek z bezwładnie kołyszącym się sercem.

Przepełnia mnie czarna otchłań, otępienie i brak reakcji na bodźce dochodzące z otoczenia. Jedynym co udaje mi się wychwycić, to niezrozumiałe szepty, z których staram się rozpoznać pojedyncze sylaby, a potem złożyć je w słowa. Na darmo. Im bardziej się staram, tym większa jest bariera oddzielająca mnie od rzeczywistości. Czuję pieczenie w prawej ręce rozchodzące się po krwiobiegu. I znów niczego nie słyszę. Nie ma już nic. Nastaje cisza, której tak bardzo się teraz boję.

Słyszę śmiech mamy. Widzę, jak tata gilgocze moich braci. Maleńką Kristen, tort. Wszyscy śpiewają. Po chwili obraz w głowie się zmienia. Swędzi mnie skóra od palącego słońca. Idę z Megan chodnikiem, rozmawiamy. Dzierżę w dłoniach czarne pudełko, gdy je otwieram otacza mnie wyłącznie sterta kamieni i wykrzywiona w grymasie bólu i strachu, twarz mojej martwej przyjaciółki. Krzyczę tak głośno, że drgania strun głosowych sprawiają ból, ale to właśnie ten ból sprowadza mnie do teraźniejszości.

Powoli i delikatnie otwieram oczy. Przez moment muszę walczyć z powiekami, zmuszając je do wykonania ruchu. Łapczywie chwytane powietrze wypełnia płuca. Mam wrażenie, że wszystko wokoło wiruje. Podłużna lampa przymocowana do półokrągłego sufitu spowija wnętrze przytłumionym światłem. Rozglądam się po owalnym pomieszczeniu wyłożonym jasnymi kaflami. Znajduję następną, mniejszą lampkę, przytwierdzoną do ściany nad białą szafką zapełnioną najróżniejszymi fiolkami, strzykawkami i bandażami. Obracam głowę w prawo i widzę ślady po ukuciu igłą. Więc pieczenie, które czułam nie było kolejnym urojeniem. Próbuję się przebić przez zamazane wspomnienia. Wydobyć z pamięci te najbardziej istotne. Siadam na łóżku i chowam głowę między podkulone nogi. Mimowolnie zaczynam się kołysać w oczekiwaniu na nadchodzący atak paniki. Coś jednak zwraca moja uwagę. Ciężkie, metalowe drzwi rozsuwają się, a do środka wchodzi na czarno ubrany mężczyzna. Jak przez mgłę przypominam sobie jego twarz. Ale dopiero kiedy słyszę jego głos, utwierdzam się w przekonaniu, że to ten sam człowiek, który zabrał mnie z pogorzeliska.