W ciemno piwnic

Siedzieli w ciemnym, wilgotnym pomieszczeniu. Ustawiczne bujanie połączone z pluskiem, wprawiało ich żołądki w powolny, agonalny taniec. Jakby byli w ciąży bliźniaczej, która nie wie gdzie jej wygodniej, w płucach, czy przełyku. Od kilku godzin nie odzywali się do siebie. Po tym, jak podwładni Imperatora zeszli tutaj ostatnim razem i spuścili im łomot za darcie pysków, nie odważyli się odezwać. Nie zmieniało to faktu, że gotowało się im pod skórą aż miło.

Sam, oparty o beczkę patrzył przed siebie pustym wzrokiem, księżniczka ukryta w mroku pociągała nosem, bo, mimo że nie dostała porządnych wcirów, to poczuła się urażona nazywaniem jej „głupią zdzirą, z wiecznie pękniętą jamą gębową”. Przynajmniej tak podejrzewał Sam.

Roześmiał się cicho pod nosem, na samo wspomnienie jej miny.

Ten dźwięk ściągnął na niego uwagę niziołka. Artu rzucił mu zaciekawione spojrzenie i zagwizdał pytająco.

– Lepiej, żebym nie mówił… – wymamrotał, nadal uśmiechnięty, najemnik.

Księżniczka spojrzała na niego spode łba.

– No mów, mów. Pośmiejemy się wszyscy.

Holoł wzruszył ramionami.

– Wątpię, żeby wszystkich tak samo to bawiło…

Ciche skrzypienie w rogu ładowni przeszło w baryton.

– Citri nie umie się śmiać.

Zarówno Artu, kobieta, jak i Sam machnęli tylko związanymi rękoma.

– No? – Po chwili ciszy towarzyszka Sama nie wytrzymała.

Westchnął znużony.

– Co „no”, co „no”? – Wyprostował się. – Śmieję się, że wszystko wzięło w łeb, bo pewna nieźle urodzona panna, z wiecznie pękniętą jamą gębową, postanowiła całe nasze zapasy wody…

Nieźle urodzona zachłysnęła się powietrzem, ale nim zdążyła wybuchnąć, Sam skończył.

– WYCHLAĆ.

Artu zaśmiał się histerycznie i uwalił na podłodze.

– Księżniczko Chlejo… – Skrzypiący golem zaczął łagodnym tonem.

– Zamknij się! – Rozjuszona kobieta wbiła spojrzenie w Sama Holoł. – Jestem księżniczka Chleja Remiona! Nie masz prawa tak się do mnie odzywać!

Najemnik parsknął tylko i przedrzeźniając ją, zapiszczał:

– Zamknij się! Jestem nieźle urodzoną księżniczką o adekwatnym imieniu Chleja, córką króla nieistniejącej planety NaUmór, którą ściga Imperator Kalisha…

Patrzył na purpurowiejące oblicze dziewczyny.

– …bez konkretnego powodu.

Przestał się wygłupiać i spojrzał na nią w zamyśleniu.

– A ty niby kim jesteś?! – Podskoczyła w miejscu, a wystrzępione falbanki jej sukienki zatańczyły jak pajęczyna. – Brudny najemnik z niezdrową słabością do tablic rozdzielczych, opiekun niziołków…

Niecelnie splunęła mu pod nogi.

– …pan „nie umiem strzelać”!

Wydął wargi.

– Raz mi się zdarzyło i od razu nie umiem strzelać?

– To nie ja zestrzeliłam Niebołaza. Chciał nam chłopak pomóc, a ty…

– Nikogo nie zestrzeliłem!

– Citri Pio, dajesz! – Chleja machnęła na golema.

Ten milczał chwilę, poruszył się ze skrzypnięciem, po czym zaczął mówić:

– Co ty ku….

– Nie przeszkadzaj mi kobieto!

– Dogonią nas!

– Weź idź się nachlej, czy coś!

Trzaskanie i odgłosy wystrzałów.

– Lecą nam na pomoc!

– Chleja, weź tego blaszaka i zejdź mi z wizji!

– To Niebołaz!

– To tym bardziej nie przeszkadzaj, muszę mu zdjąć ogon…

Znów odgłosy wystrzałów.

Przedłużająca się cisza przetykana tylko szumem maszyn.

– No dobra, to damy sobie radę sami.

– Coś ty zrobił?!

– E tam, nic się nie stało.

– Jak to NIC SIĘ NIE STAŁO?!

 

Sam ściągnął but i rzucił nim w Citri Pio.

– Daj już spokój – burknął.

Niziołek znów zaświstał rozbawiony. Kulnął się pod ścianę i śmiał się bezgłośnie.

– Artu! Ti tu mi się nie śmiej! Nadal nie otworzyłeś tych drzwi!

Drugi but poleciał, tym razem w kierunku małego. Dostał w kolano i zagwizdał z bólu.

Przez to wszystko, Sam nieomal przeoczył wyraz rozbawienia na twarzy Chleji. To było coś nowego. Spoważniał.

– Księżniczko. – Starał się nie podbarwiać tego określenia ironią. – Może jednak masz jakieś podejrzenia co do powodów, dla których Kalisha cię ściga?

Kobieta spojrzała na niego zdziwiona.

– A skąd mam wiedzieć? Ja, nieźle urodzona, księżniczka planety, której nie ma?

– Nie wiem, nie masz jakiegoś przedmiotu, którego ona szuka?

Zastanawiała się chwilę.

– Przedmiotu?

– No nie wiem, jakiegoś medalionu, pierścionka. Wiesz, oni zawsze szukają jakiegoś artefaktu, czy czegoś w tym rodzaju…

– No to chyba od razu by mnie przeszukali co?

Sam wyprostował się i myślał intensywnie.

– A skąd wiesz, gdzie ci grzebali, zanim nas tutaj nieprzytomnych przywlekli?

Chleja rozszerzyła oczy i patrzyła na niego przerażona.

– Ch… chyba bym czuła?!

Najemnik wzruszył ramionami.

– Ja nie czułem.

Patrzyła teraz na niego oczyma jak spodki. Odchrząknął.

– Nieważne – bąknął – a może znasz jaką tajemnicę?

 

– No właśnie, może znasz jaką tajemnicę?

Cichy głosy należał do uśmiechniętej, białowłosej kobiety. Wyszła z zaciemnionej części ładowni. Włosy spięte miała srebrną klamrą przedstawiającą trzygłowego smoka.

Artu wycofał się pod drzwi i patrzył na przybyłą, wydając przy tym ciche, urywane gwizdy.

Chleja i Sam próbowali wstać, ale na chybotliwej powierzchni, ze związanymi rękoma sprowadzało się to do luźnych, prawie tanecznych podrygów.

Tymczasem Imperator podeszła bliżej i przeniosła spojrzenie na Citri Pio.

– Citri Pio, mapa Anaste, dzielnica handlowa, aleja Róż.

Ciche skrzypienie i po chwili golem recytował.

„Anaste, dzielnica handlowa, aleja Róż: aleja, na której znajdują się najbardziej szanowane i pożądane z dóbr świata. Kolejno znajdują się tam:

Zakład Jubilerski „Mój Sssskarb” oferujący unikatowe zestawy biżuterii, kamieni szlachetnych i zdobień;

Zakład Kowalski „Kuźnia Valyriańskiego Boga”, z którego pochodzą najsłynniejsze białe bronie tego świata;

Winiarium Lesbiosa, kontrower…

– Dosyć. – Kalisha uniosła palec i pochyliła się nad Chleją.

– Jesteś Chleja Remiona, córka króla Opija Remiona. – Zadowolony uśmiech rozlał się po twarzy Imperator. – To na twojej planecie po raz pierwszy powstało unikatowe, legendarne wręcz, wino…

Księżniczka przerażona patrzyła na prześladowczynię.

– Chcesz klucz…

– … do Winiarium Lesbiosa.

Sam z wyrzutem spojrzał na Chleję.

– Mówiłaś, że nic nie masz.

Księżniczka dotknęła bezwiednie swoich ust.

– Tak, tak, kochanie. – Kalisha się rozpromieniła. – Pocałujesz dla mnie posąg, który broni dostępu do najgłębszych piwnic.

To powiedziawszy, ruszyła ku drzwiom, spod których Artu przeturlał się wprost na kolana Sama Holoł.

Najemnik wybuchnął.

– Wino?! Kurwa! WINO?! – Podskoczył w miejscu. Imperator zatrzymała się i uśmiechnęła.

– Dla wina tak nas… ją ścigasz?!

Odpowiedziała za nią Chleja.

– To wino da jej absolutną władzę nad kobietami, które go posmakują.

– A na co jej kobiety?!

Białowłosa poprawiła smoczą spinkę z uśmiechem.

– Mam już armię mężczyzn bez jaj, teraz chcę armii kobiet z posłusznymi waginami.

Mrugnęła i zamknęła za sobą drzwi.

– Waginami? – Sam zagubionym wzrokiem rozglądał się po ładowni. – Całować posąg? Gdzie ja kurwa trafiłem?