Wizyta

-Mamo! Szybko, już tu jadą!

Mały chłopczyk w długiej, płóciennej koszuli przebiegł bagnistą dróżkę prowadzącą do jego domu.

Oleg był bardzo podekscytowany. Zresztą nie tylko i on. Cała jego rodzina uwijała się już od kilku dni, kiedy to od anonimowego posłańca dostali informację, że sam król osobiście pofatyguje się do ich małej chatki na skraju puszczy.

Chatka – a nawet prawie lepianka – była taka, na jaką mogli sobie pozwolić. Trzy pomieszczenia – z czego jednym był spichlerz – i słomiany dach to wszystko co mieli. Nie licząc starej budy, w której trzymali kilka kur i starą kozę Rzepcię. Ganek podparty dwoma, niezgrabie wyglądającymi belami, na którym stał stary taboret i połatana balia, stały schludnie pod ścianą. Ojciec właśnie schodził z dachu, który zatykał starą trawą by wyglądał w miarę przyzwoicie dla tak niesamowitych gości. Mateczka wyciągała z glinianego pieca pieczone kurczę, na które – tak rzadko mogli sobie pozwolić, by nie uszczuplać i tak już skromnego stadka kur. Jednak jako dobra gospodyni nie mogła poczęstować takich gości byle czym, Dwaj starsi synowie – Zbych i Roch – właśnie kończyli zalepiać dziury w chacie i wyrównywać kolor, by błocisty brąz ścian wyglądał w miarę jednolicie.

Oleg przebiegł przez ogrodzenie powiązane powrósłem z chaszczy, które rosły bardziej w głąb puszczy, gdzie robiła się  bardziej bagnista i niedostępna. Przyozdobiona leśnymi kwiatami, by choć trochę zakryć jej szpetność.

-Oleg! – mateczka złapała go w ramiona – Oleg, nie biegaj tak szybko, bo przewrócisz się i będziesz cały w błocie.

T-tak. –wymruczał.

Był bardzo przejęty.

-Dobrze. – z uśmiechem na twarzy poprawiła mu grzywkę – A teraz ostatni raz poćwiczmy sobie. Jak będziesz się zwracać do króla?

-T-tak, Wasza Miłość..– odrzekł nieśmiało kierowany przez gestykulację i mimiczne ruchy swojej mamy.

-Już tu są! – zawołał Roch wbiegając do izdebki.

I rzeczywiście. Już nadjeżdżali.

Najpierw wjechało czterech jeźdźców w czarnych zbrojach, a za nimi król. Jednak nie był to jakiś wspaniały orszak urządzony z przepychem i gracją. Było to kilku skromnych podróżnych. Władca nosił na twarzy maskę , w której miał tylko miejsce na oczy zaś na jego głowie tkwiła skromna korona z trzema odłogami. Przy jego boku dyndał miecz. Jednak to nie była zwykła broń. Wąskie, długie ostrze rozszerzające na końcu z zadziornym czubkiem. Z daleka wyglądaJedynie dystyngowany krok jego klaczy świadczył o tym, że mają do czynienia z kimś naprawdę ważnym.

Król zeskoczył z konia. Nikt mu nie pomagał, nie podstawiał podnóżków, był zupełnie samodzielny w swych działaniach.

Cała rodzinka stała na ganku. Oczywiście małżonkowie na samym czele, witając go pokaźnych rozmiarów kołaczem, który udało się wyhandlować chłopinie za kolejną kurkę.

I tak odpadła kolejna możliwość na zjedzenie mięsa w tym roku.

Wtedy to – jeden z nich wyszedł przed innych i niczym herold wygłosił tę oto przemowę:

-Ot on! –wziął krótki oddech – Miłościwie nam panujący, strzegący granic przed wszelakim plugastwem, tępiącym wszelaką heretykę i demoniczność Nasz Władca, Król  i Najpierwszy z Czarnogwardzistów!

Po tej krótkiej przemowie znów wcisnął się pomiędzy kompanów. Król postąpił krok naprzód. Ujął bochen w swe ręce.

-Dobry chleb z dobrej mąki – powiedział –Szkoda żeby się zmarnował. Wejdźmy do środka.

Nikt nie odezwał się słowem. Tylko mateczka uchyliła drzwi do izdebki, aby mógł wejść do środka.

Stół był skromny, ale było dość miejsca zarówno dla kompanów, jak i dla niego samego. Kroczył po izbie posuwistym krokiem, przejeżdżając palcami po meblach. Jego rękawice cicho ostukiwały kolejne nierówności, by w końcu chwycić za oparcie krzesła, które było dla niego przygotowane. Rozsiadł się wygodnie i kładąc łokcie na stole , zaplótł palce. Reszta jego kompani również się przysiadła. Jeden z nich ułożył na środku bochen, który otrzymał wcześniej od władcy, po czym sam również się przysiadł. Wtedy to gospodyni postawiła na stole pachnące kurczę, które jeszcze raz polała sosem z żurawin.

-Częstuj się , Panie –schowała ręce w fartuch , kłaniając się przy tym ostrożnie.

I rozpoczęli ucztę.

Jednak nie wszyscy.

Domownicy stali pod ścianą patrząc na biesiadników, którzy zachłannie pochłaniali mięso, jakie im podano. Nie było tego za dużo, jednak zdawali się najeść tym, co im podano. Co więcej, zostało jeszcze z pół bochna chleba. Sam władca jednak nie tknął praktycznie niczego.

-Wybacz mi, o Panie mą śmiałość – odezwał się chłop – Jednak jeżeli nie smakuje Panu nasze jadło każę zaraz upiec naszą kozę –zmieszał się przy tym wielce, miętosząc raz za razem swą wypłowiałą czapę.

-Nie ma potrzeby, dobry człowieku – uspokoił go –Pieczeń pachnie wyśmienicie, jednak sam nie jestem głody, a nie chcę upuścić sił mym kompanom –dodał.

Jednak nadal nie był przekonany.

Jego spojrzenie utknęło pomiędzy deskami. Miętosił czapę coraz bardziej.

On to wyczuł.

-Co cię gnębi, dobry człowieku? – zwrócił się do niego, podnosząc swe spojrzenie ponad stół.

-Widzisz, Panie… Nie zdradziłeś nam celu swojej wizyty… O-oczywiście nie jestem w stanie opisać Panie, jaki to zaszczyt to nas spotkał, ale dlaczego my? Czyż nie lepiej by ci było w jakimś…

Nie dał mu skończyć . Jego ramię opadło na stół. Chłop przeląkł się nie na żarty.

-Miracil?

Wywołana przez króla wstała. Dziewczyna o kruczoczarnych włosach sięgających je do ramion, odepchnęła się rękoma od blatu. Szerokie ostrze które było do niej przypasane odbiło się od trójnogiego stołka, wydając półgłuchy łoskot. Sięgnęła za płaszcz. Lecz ku jego zdziwieniu, zamiast ostrza które miałoby wymierzyć mu karę za zbytnią zuchwałość wobec władcy, wyciągnęła niewielki, zawinięty kawałek pergaminu opasany królewską pieczęcią.

Władca pociągnął spory chaust powietrza. Spojrzał na niego. Jego puste, przenikliwe spojrzenie , przebijało go na wylot.

-Powiedz mi, czy pamiętasz jeszcze może chłopca, którego przewiozłeś swym powozem do stolicy?

-T-tak. N-n-ie. Może. Panie to było tak dawno temu…

Władca przychylił się do niego bardziej.

-A co ci obiecał?

-P-pięć morgów ziemi i trzy krowy P-panie –odrzekł drżącym głosem.

Wstał. Postąpił ku niemu kilka kroków, wyciągając z ręki Miracli ów pergamin i włożył mu go w ręce.

-Przy starym młynie niedaleko głównego traktu do stolicy stoi murowana chata, a za nią z dziesięć morgów.

Zamknął mu dłoń.

-Od tego momentu to twoja ziemia. Bierz rodzinę, siadzaj na wóz i jedzcie. Za tydzień dostarczą wam krowy i trochę zapasu byście stanęli na nogi. Gdzie twój wóz?

Chłop nie wiedział co zrobić. Ręka zadrżała. Łzy same cisnęły się na twarz.

-S-sprzedałem, Panie.. By dziatwę wykarmić…

Padł przed nim na kolana, ściskając jego szatę.

-Dzięki ci… dzięki…

Jednak nie poruszyło to króla. Wyrwał się z uścisku.

-Nie płaszcz się przede mną –rzucił obojętnie – Po prostu dotrzymuję słowa, a to była ostatnia niedomknięta sprawa, jaką miałem do domknięcia. Zresztą – czym byłaby Stolica, bez swych przewoźników.

Wyszli na zewnątrz w orszaku. Zatrzymali się przed domem.

Spojrzał na chłopców – dwóch drągali, którzy niedługo osiągną pełnoletność i jeden mały cypisek, który miał jeszcze mleko pod nosem.

-Czy to wszystkie twoje? – spytał, łapiąc za siodło.

-Moje, tak.

Spojrzał na nich dokładniej. Podszedł do Olega.

Schylił się do niego.

-Powiedz mi mały, kochasz swoich rodziców?

-T-tak , najjaśniejszy Panie.

Wstał. Zrobił krok.

Ścisnął rękojeść. Wyszarpał miecz z pochwy. Zakrzywione ostrze zatrzymało się tuż przed nosem malucha. Rodzina chciała coś zrobić, niepewnie pchnęli się do przodu, jednak odbili się tylko od pleców zbrojnych.

Jednak mały Oleg nie zobaczył tego. Jego oczy ogarniała ciemność . Tylko dwa punkty będące pustym spojrzeniem Władcy i ostrze, które wisiało cały czas przed nim, niczym wbite w powietrze.

I jego głos.

-Jesteś zatem w stanie obronić tych, których kochasz?

Jednak nie odpowiedział mu. Jego wargi drżały. Z każdą chwilą był coraz bliższy płaczu.

Powietrze zafalowało wokół niego. Ciężka gryząca mgła otaczała go zewsząd.

-Odpowiedz! –ryknął.

Nadal nic. Dzieciakowi coraz więcej łez napływało do oczu.

Jednak nikt nie ważył się mu przerwać tej tortury. Tylko patrzyli.

Nawet nie zwrócili uwagi na półgłuchy szmer w pobliskich zaroślach. Coś świsnęło w powietrzu i po chwili nad królem pojawiła się mała dziewczynka, ściskająca w rączkach stare, drewniane grabie. Żaden z rycerzy nie zdążył nawet chwycić za rękojeść, gdy narzędzie z impetem runęło na niego.

-Zostaw Olega, draniu!

I z takim okrzykiem bojowym uderzyła go z całej siły.

Zawisła w powietrzu.

On czuwał.

Przy rozpędzie wdepnęła w kupkę suchej trawy. Prawie niesłyszalny dla uszu dźwięk łamanego ziela zdradził ją. Zanim mu przyłożyła, on już wiedział, co robić. Chwycił grabie i przytrzymał je razem z nią.

Odwrócił się. Na kiju zawisła niepozorna dziewuszka z rozczochranymi włosami. Cała była umorusana w błocie.

-Głupia dziewucho! – Zbych fuknął na nią głośno – wiesz co uczyniłaś?

Ojciec pochmurniał. Matka pobladła. Obaj bracia rozzłościli się na nią. Tylko mały Oleg szlochał cichutko.

Patrzył na nią. A ona na niego. Nie znalazł w jej oczach krzty pokory. Tylko gniew. Gniew, że jakiś dziany zuchwalec przyjeżdża tu ze swoją świtą i rządzi się jak u siebie.

Tyle widział. Mruknął zadowolony. Znalazł tego, czego szukał.

Podniósł ją na wysokość swojej twarzy. Ona nadal nie puszczała swej „broni”. Tyle złości w małym ciałku.

Niesamowite.

– Coś ty za jedna? –spytał.

-To przybłęda –ojciec pośpieszył z odpowiedzią – zabraliśmy ją od dziwków.

Nie zwrócił na niego uwagi. Patrzył na nią.

-Moja droga– zwrócił się do niej, z przypisaną do jego pozycji uprzejmością – czy masz może pojęcie do kogo przemawiasz?

-Do jakiegoś nadętego bubka, który dręczy mojego małego braciszka! – i zaczęła wierzgać nerwowo nogami, by kopnąć go w końcu w tors.

Mateczka zemdlała. W ostatniej chwili bracia chwycili ją.

-Dziecko –wycisnął z trudem przez gardło – Do króla przemawiasz!

Puściła grabie. Stanęła przed nim. Teraz wydawał się być kolosalny.

Jednak mimo tego nadal się nie ugięła.

-Dlaczego – zacisnęła mocniej piąstki – Dlaczego pan jest taki niedobry dla Olega?

Wysunął miecz tak samo jak przed nim. Jednak ona nie spłoszyła się . Nie cofnęła się ani na milimetr. Przeszywała go spojrzeniem. Tak mocno, że aż to poczuł.

-Panie, zaniechaj –wydusił z siebie – To jeszcze dziecko, durne w dodatku.

Spojrzał na nich surowo.

-Dziecko, które nie boi się postawić samemu władcy, aby tylko uchronić swą rodzinę z pewnością nie jest głupie. – zaczął się nakręcać -To czyste szaleństwo, które samo w sobie ciągnie za sobą poważne konsekwencje nie tylko dla winnego, ale i jego rodziny! Beszczelność! -syknął.

Przy czym rękojeść zajęczała w jego dłoni.

Potężna strużka powietrza gwizdnęła spod jego maski.

-Niemniej jednak – dodał znacznie spokojniejszym tonem – To wymaga niezwykłych pokładów zarówno odwagi i miłości.

Pogładził naburmuszoną dziewczynkę po głowie.

-Takie dziecko – choć nie wasze –to największy skarb jaki mógł was spotkać.

Ojciec odetchnął z ulgą. Mateczka zdążyła już powrócić do zmysłów.

Pochylił się do niej.

– Jaki ci na imię, dziecko?

-Lilia. I nie jestem już dzieckiem.

-Ależ wiem, wiem.– zaśmiał się dobrodusznie – Chodź ze mną, potrzebujemy takich jak ty.

-Ale co na to tato? I mama. Wstydu im napędziłam.

-To żaden wstyd postawić się w obronie bliskich. To honor. Tak samo jak służba w zastępach Czarnogwardzistów.

Zawahała się.

-Mogę spytać taty?

-Ależ oczywiście.

Podreptała bosymi stopami w stronę swojego „ojca”. Jego przestraszone oblicze w jednym momencie zalało się dumą. Kiwnął głową.

Wróciła do króla. Zanim jednak stanęła ku jego boku, ktoś ją pociągnął za poszarpaną koszulę. To mały Oleg docisnął się do niej.

-Nie odjeżdżaj…– szlochał.

-Nie martw się mały. – rozczochrała jego włosy – I bądź silny. Ktoś musi w końcu za mnie popilnować rodziny.

Pociągnął nosem. Starał się spoważnieć.

-Obiecuję. –odpowiedział pewnie.

Władca posadził ją na konia. Siodło było dość niewygodne, jednak nie narzekała. Tylko niepozorny grymas wskoczył na jej twarz.

Spiął konia.

-Trzymaj się, przyjacielu! I nie martw się za dużo. Zaopiekuję się nią.

I strzelając z uzdy ruszyli przed siebie.

Słońce chyliło się ku zachodowi. Mała Lilia siedziała skulona, trzymając się kurczowo za wypustki w zbroi swego władcy. Chłodny wiatr smagał ich po bokach. Skurczyła się jeszcze bardziej. Wtedy poczuła jak coś wsuwa się na jej ramiona.  Poczuła na plecach kawałek jakiegoś miękkiego i grubego materiału. Podciągnęła go do siebie. 

Od razu zrobiło jej się cieplej.

Jednak nadal czuła chłód.

To on.

Tak jak każdy normalny człowiek emanuje swym ludzkim ciepłem, tak z niego wydobywało się podejrzane zimno.

Ten chłod…

Wtedy jeszcze nie wiedziała, co to może oznaczać.