Zagubiony

W końcu urlop. Cały tydzień tylko dla mnie. Po dwóch zarwanych nocach i pracy na pełnych obrotach, teraz czeka mnie upragnione łóżko. Przez cholerne siedem dni, niczym niedźwiedź w zimie, chcę spać. Wleźć pod pierzynę i wyłączyć się całkowicie.

– Dzień dobry. – Usłyszałem całkiem wyraźnie, pomimo naciągniętego na głowę nakrycia. Bez jaj. Jestem sam w mieszkaniu, więc pewnie mi się tylko zdawało. Dla pewności wyjrzałem z ciepłego bunkra, niczym żółw ze skorupy. Rozejrzałem się po pokoju. Nic. Nie zobaczyłem zupełnie nic niezwykłego. Żadnego sępa wiszącego nade mną. Wróciłem do poprzedniej pozycji i do realizacji wspaniałego planu.

– Dzień dobry.

– Co do… – Zerwałem się gwałtownie do pozycji siedzącej. Morderczym wzrokiem prześwietliłem pomieszczenie. Nic. Czyżbym z tego zmęczenia nabawił się omamów słuchowych? Aż mi w gardle zaschło. Odrzuciłem pierzynę i ruszyłem do kuchni. W każdym razie taki miałem zamiar. W drodze po wodę nie planowałem czołowego powitania z krzesłem. Pociemniało mi w oczach. Ból rozsadzał czaszkę. Usiadłem pod ścianą jak ranne, zmęczone zwierzę. Rozmasowując obolałe czoło zastanawiałem się, co się właściwie stało?

– Wszystko w porządku?

– W jak najlepszym – odpowiedziałem wnerwiony.

– To dobrze. Nie wyglądało to zbyt bezpiecznie – rzekł milusi głosik. Tak, milusi. Pierwsze skojarzenie usłyszanego dźwięku. Milusi. Ależ musiałem nieźle przywalić…

– Mnie też nic nie jest, – kontynuował – choć mocno mnie kopnąłeś.

– Kopnąłeś? Przecież tu nikogo, do cholery, niema! – Z nerwów zacisnąłem zęby. Wstrząsnął mną dreszcz. Cholerne stare budownictwo z zimnymi ścianami. Lekko się chwiejąc wstałem i usiadłem na krześle. Zdecydowanie zimnym krześle. W tym mieszkaniu nie ma nic ciepłego. Tylko co się dziwić, skoro mam na sobie jedynie bokserki. Na szczęście przestałem słyszeć głosy, a w każdym razie ten jeden. Zerknąłem tęsknie na legowisko. Wystarczą dwa kroki i znowu poczuję przyjemne ciepło. Miałem wrażenie, że nie pokonam tej trasy. Tak blisko, a tak daleko…

– Pobawimy się?

– Zjeżdżaj, dziadu, z mojej głowy! – warknąłem rozzłoszczony.

– Nie jestem Dziadu, jestem Kolimeks. – Czyli dalej go słyszę. Nie jest dobrze.

– Jak mam zjeżdżać? Jestem zbyt duży, nie dam rady… – Jak gdyby nigdy nic kontynuował. Nie ma bata. Jedyne wyjście z tej sytuacji, to olać wszystko.

– Tu nikogo nie ma, a ja nic nie słyszę. – Tak, trzeba to powtarzać w kółko, a w tedy stanie się rzeczywistością.

– Ja jestem! Zapomniałeś?

– Tu nikogo nie ma, a ja nic nie słyszę. – Proszę, niech to zadziała.

– Nie znam tej zabawy. O co w niej chodzi?

– Zamknij się!

– Gdzie?

– Litości… – Jak tak dalej pójdzie, to oszaleję. Może już jestem wariatem? Myśl, musi być jakiś sposób, na te omamy.

– Nic nie rozumiem. Jakie są zasady? – Trzymajcie mnie, on nic nie rozumie! Za to dla mnie jest wszystko jasne i czytelne. Jestem wariatem… Jeśli tak, to trzeba zachowywać się odpowiednio do stanu umysłu. No to zabawimy się.

– Zasady są takie, nic nie mówisz, nic nie robisz, udajesz, że ciebie nie ma. Koniec zabawy wyznaczam ja. Na przegranego czekają wielkie katusze. – To powinno zadziałać.

– Co to, te wielkie katusze?

– To coś bardzo okrutnego. Lepiej, żeby nigdy nie nastały. Gramy! – Oby się udało. Jest cisza. Dobry znak. Mobilizacja sił i do wyrka. Zegarek wskazuje siedemnastą. Do rana powinno być wszystko w porządku. Trzeba przespać zły czas.

 

***

 

Usłyszałem świst, by po chwili poczuć przeszywający ból brzucha. Instynktownie objąłem się rękami i syknąłem przeraźliwie.

– Co to było? – wychrypiałem.

– To tylko mój ogon – jak gdyby nigdy nic, rzekł głos. Mózg mi szwankuje. Podejrzewam pogorszenie stanu o kolejny objaw szaleństwa. Nie dość, że omamy słuchowe, to jeszcze impulsy do ciała sprawiające ból. Jak tak dalej pójdzie, nie widzę dla siebie przyszłości. Nawet w chwilach słabości i zwątpienia we własną inteligencję, trzeba być mężczyzną. Jeśli ignorowanie zawodzi, należy zastosować inną taktykę. Zebrać więcej informacji, czyli przeprowadzić wywiad. Z wielkim wysiłkiem dźwignąłem się by usiąść. Resztkami nadziei zerknąłem na tarczę zegara. Była siedemnasta dwie. Nadzieja padła.

– Co za ogon? Przecież miałeś nic nie robić. Takie ustaliliśmy zasady. – W każdym razie ja takie ustaliłem, dla świętego spokoju.

– No, ja nic nie robiłem. To ogon. On jest jedyną częścią mojego ciała, która mnie nie słucha. Robi co chce i kiedy chce.

– Świetnie. – Czyli wszystko jasne, dostałem z ogona. Jakby na to nie spojrzeć, dalej brzmi idiotycznie.

– Kto wygrał?

– Nikt. Jest remis. – Myśl, człowieku, myśl. By rozwiązać problem, potrzeba więcej informacji.

– Czego ty właściwie chcesz? – rzekłem patrząc na ścianę.

– Nie wiem. – Po tej odpowiedzi usłyszałem świst i skomlenie. Wolałem nie pytać, bo obawiałem się odpowiedzi. Czasami nie warto poświęcać uwagę na zbędne informacje. Trzeba się skupić na głównym celu.

– Już sobie przypomniałem. Chcę do domu. – Wspaniała odpowiedź. Nie sądziłem, że tak łatwo pójdzie. Chyba się rozpłaczę ze szczęścia.

– No to sobie idź. – Krzyżyk na drogę i kopa w dupę. Wreszcie będę mógł spać.

– Sam nie pójdę. Pójdziesz ze mną? – Czułem, że tak to będzie. Nic nie jest łatwe, a nadzieja już dawno zdechła. Nie miałem wyjścia. Z wielkim wysiłkiem sturlałem się z łóżka i sięgnąłem po ubranie. Siedząc na podłodze wciągnąłem spodnie i założyłem koszulkę. Skarpetek nie chciało mi się szukać. Na czworakach dowlokłem się do drzwi. Trzymając się ściany, niczym ostatniej deski ratunku, doprowadziłem się do pionu. Założyłem laczki i byłem gotowy by pozbyć się natręta.

– To, daleko mieszkasz? – Nie widziało mi się długie włóczenie po mieście, niczym zombie.

– Niedaleko. – Już sam nie wiedziałem, czy to dobra wiadomość. Przekręciłem klamkę i otworzywszy drzwi wykonałem zamach ręką. Miało to prawdopodobnie wyglądać na gest, goście przodem, ale biorąc pod uwagę mój stan, wyszło jak wyszło. Poczułem na stopach smagnięcie czegoś miękkiego. Zdecydowanie nie miałem ochoty, ani siły, żeby pytać o cokolwiek innego, niż jego dom. Zamknąwszy drzwi ruszyłem schodami w stronę wyjścia.

– Gdzie idziesz?

– No, przecież idziemy do twojego domu. – Stanąłem zrezygnowany na półpiętrze obskurnej kamiennicy. Zapach nie zachęcał do dłuższego przebywania w tym miejscu.

– Ale to nie tam. Ja mieszkam tu.

– Gdzie, tu? Na klatce? – Byłem nieco zdezorientowany. Ale czy jest coś, co mnie dziś może bardziej zdziwić, niż rozmowa z kimś kogo nie ma?

– Nie tu, tylko tu.

– A można dokładniej? Przecież tu, niczego nie ma. – Mój obłęd zaczął sięgać granic możliwości. Za chwilę zacznę walić głową w ścianę, a ściana wcale nie wygląda zachęcająco. Farba odchodzi, tynk się sypie, robaki pełzają. Kurwa, gdzie ja mieszkam?

– A, zapomniałem, że jestem dla ciebie niewidoczny. Mieszkam naprzeciwko ciebie.

– Niewidoczny… I wszystko jasne. – Nie wiem co jest gorsze, słyszeć głosy, czy wiedzieć o niewidzialnym… Niewidocznym czymś. Trzeba trzymać się jednej myśli, pozbyć się tego, czymkolwiek to jest. Mobilizując resztki zapasowej energii, ruszyłem w górę pokonując stopnie, niczym wielkie betonowe przeszkody. Stojąc pod drzwiami sąsiada miałem niejako pustkę w głowie. Co niby powiem. Cześć, odprowadzam zgubę, albo witaj sąsiedzie, wiem że się nie znamy, ale czy możesz uchylić nieco drzwi, by niewidoczny wszedł? Nawet dla mnie powiewa wariatkowem. Już widzę u przyszłego rozmówcy panikę i strach w oczach. Nie to co ja, ja się nie boję. Nie mam na to siły…

– No to wchodzimy. – Po tej deklaracji głosu, usłyszałem trzy szybkie i dwa wolne stuknięcia. Co to, tajne kody? Szyfry? Czy co za draństwo? Nagle drzwi się otworzyły i ujrzałem młodą, piękną kobietę. Miała na czole nalepiony plaster z uśmiechniętą buzią. Jakbym nie był w takim marnym stanie, to bym inaczej zareagował, niż otwierając gębę jak jakiś małolat.

– Witaj Kolimeks. Kogo przyprowadziłeś?

– Ty to widzisz!? – rzekłem odblokowując się nieco.

– Wejdźcie chłopaki. Już sobie przypominam. Jesteś Ignacy, prawda?

– Tak – odpowiedziałem niepewnie. Znaczy, imienia jestem pewien, tylko skąd ona mnie zna? Z tego wszystkiego nie wiedziałem nawet, jak znalazłem się w niewielkim saloniku. Wszędzie walały się kartki papieru. Część była zapisana niebieskim atramentem, a część pokreślona ołówkiem.

– Kolimeks, podaj mi niebieskie pudełko, proszę.

– Ty go widzisz? – powtórzyłem pytanie, jednocześnie obserwując poruszający się przedmiot. Pochwyciła go i spojrzała na mnie tymi wielkimi, czarnymi oczami.

– Kolimeksa? Oczywiście, że widzę. – Zaczęła przeglądać zawartość pudełka, by po chwili zamknąć wieczko. Zadarła głowę i uraczyła mnie ślicznym uśmiechem. Poczułem, że wszystko wraca na swoje miejsce. Witaj rzeczywistości, żegnajcie złudzenia i inne stwory. Przy tej kobiecie czuję, że wszystko ma sens.

– To dlaczego ja go nie widzę? – Zadawanie pytań nie powinno stanowić zagrożenia. W końcu co może zdarzyć się gorszego, niż to, co już jest?

– Bo żyjecie w dwóch, różnych światach.

– Jak w dwóch różnych… Jakich znowu światach? – A miało być tak pięknie. Jasno i czytelnie. A tu znowu, jakbym oberwał w łeb patelnią. Nic nie łapię.

– Ech… Może zacznę od początku. Piszę opowiadania, powieści i baśnie, nie mylić z bajkami! Niedawno spadła mi doniczka na głowę, przez co niektóre rzeczy wyleciały mi z pamięci. Do tych rzeczy zaliczam też stwory i inne postacie, które stworzyłam. Teraz powoli, ale stanowczo wszystko odzyskuję. Jest to nieco żmudny proces, ale postępuje w dobrym kierunku.

– Czyli Kolimeks, to jedna z twoich postaci. Teraz, mimo że wszystko brzmi irracjonalnie, zaczynam chyba rozumieć.

– Nie wydaje mi się. Bo widzisz, Kolimeks jest rzeczywistym stworzeniem. Ma niesamowity węch, więc wykorzystuję go, do szukania zagubionych myśli.

– Znaczy się, jeśli on jest rzeczywisty, to co ze mną? Że niby co, ty mnie stworzyłaś i jestem tylko jakimś bohaterem opowiadania? Raczej nie uwierzę w to. Jestem bardzo rzeczywisty. Jestem tak rzeczywisty, że już bardziej być nie mogę. Nie ma takiej opcji, że ten stwór istnieje, a ja nie. – Co też za idiotyczny pomysł? Ja, zmyślony? Dzisiejszy dzień jest szalony. Ona też jest szalona, a szkoda, bo taka ładna. Wszystko da się wyjaśnić. Wszystko powinno dać się wyjaśnić. Wiadomo, zmęczenie, a może jeszcze ktoś mi czegoś do kawy dosypał? Już prędzej uwierzę w to, niż w opcję, że jestem zmyślony. Poza tym naprzeciwko mam mieszkanie, marne, ale jednak mam. Ciekawe jak to wyjaśni?

– Ale to prawda. Wymyśliłam cię. Mieszkania nie masz, zapewne przebywałeś w jakimś pustostanie. Najprawdopodobniej niedaleko.

– Co, w myślach też czytasz?

– Oczywiście, że nie. Ja cię stworzyłam, więc jestem w stanie domyślić się, co zamierzasz powiedzieć, pomyśleć, bądź też zrobić. Przecież to oczywiste. To całkiem normalne, że ciężko ci uwierzyć w istnienie Kolimeksa, ponieważ w twoim świecie nie ma niczego takiego. Tym samym, skoro czegoś takiego nie ma, to nie wiesz jak wygląda. Dlatego jest dla ciebie niewidzialny. Otoczenie, w którym istniejesz, stworzyłam opierając się na relacjach dawnych ludzi. Jeszcze przed Wielkim Bum. Gdzie wszystko było piękne i spokojne. Ludzie mieli co jeść. Chodzi mi o to, że hodowali jedzenie na roślinach, a nie w laboratoriach. To były piękne czasy… Zapewne chcesz dowodu, na potwierdzenie moich słów?

– Jakiś mały dowodzik by nie zaszkodził. – Taaa, Wielkie Bum. Co to, świat bajek? Kto niby uwierzy w takie coś?

– Ech.. No to biorąc pod uwagę fakt, że niedawno zaczęłam tworzyć ciebie i świat w którym żyjesz, to niewiele tego jest. Jeśli powiem, że jesteś architektem, właśnie skończyłeś wielce obiecujący projekt i teraz marzysz o śnie, to uznasz, że ktoś mi to powiedział. Kumpel z pracy, który chciał ci zrobić kawał, albo ktoś inny. No to może z innej strony. Nie jesteś w stanie powiedzieć niczego o swoim najlepszym przyjacielu, a nawet o rodzinie. Jedyne co wiesz o sobie, to imię. Nie wiesz nic więcej, a to dlatego, że nic więcej nie napisałam na ten temat. No i masz znamię w kształcie serduszka na lewym pośladku. Wystarczy?

– Chyba… tak. – Wszystko co mówiła, było zaskakujące i przerażające, bo okazało się prawdziwe. Nic o sobie nie wiem. Co teraz będzie? Poczułem klepnięcie w ramię. Zaprowadziła mnie do innego pomieszczenia.

– Tutaj poczekasz na swoją kolej.

– Dobrze… – Wyszła i zostawiła mnie w niewielkim pokoiku pełnym żrącego dymu. Jestem nikim. Czy może być coś bardziej przerażającego? Usłyszałem rżenie. Na środku dostrzegłem okrągły stolik, a przy nim niewielkiego psa, małego kota i kucyka. Każdy z nich palił cygaro i grał w karty.

– Siemasz człowiek. Siadaj – odezwał się tubalnym głosem kot.

– No rusz się człowiek, zaczynamy nowe rozdanie. Jestem Różowy Konik, to Mruczuś i Szczekuś – poinformował pijackim głosem kuc. Wszystko jest tak szalone, że chyba przestanę myśleć jak człowiek. W ogóle przestanę myśleć… Usiadłem, wetknęli mi cygaro do ust. Postanowiłem nie zadawać pytań. Im więcej wiem, tym bardziej czuję się zagubiony. No i po co mi było słuchać tego głosu?