Powrót z gwiazd 2.0

Stewardesa stojąca przy wyjściu, patrzyła na mnie przez kilkadziesiąt sekund zanim zdecydowała się podejść. Z takim samym sztucznym, czy też raczej wyuczonym, uśmiechem z jakim żegnała pozostałych sześciu pasażerów, nachyliła się nad moim fotelem.

 – Czy mogę panu w czymś pomóc?

 Spojrzałem jej głęboko w oczy i powoli pokręciłem głową. Gdzieś w czarnej otchłani jej źrenic zaczął kiełkować lęk. Starała się tego nie okazać, ale ja wiedziałem. Ja też się bałem. Nie jej oczywiście, tylko tego co zastanę za drzwiami promu. Odchrząknąłem.

 – Zaraz wstanę i sobie pójdę – powiedziałem cicho. – Proszę mi dać jeszcze minutkę.

 – Oczywiście. – Skinęła głową i, z wyraźna ulgą, wróciła do wyjścia.

 Wziąłem głęboki wdech i, zamykając oczy, zatrzymałem powietrze w płucach. Po kilkudziesięciu sekundach, gdy kłucie w klatce piersiowej stało się dokuczliwe, wypuściłem je ze świstem przez zaciśnięte zęby. Energicznie podniosłem się z fotela i, oczywiście, przydzwoniłem głową w pokrywę luku bagażowego. Tysiąc gwiazd zatańczyło mi przed oczyma. Bez trudu wyłowiłem spośród wirujących konstelacji Południowa Rybę i z jej najjaśniejszą Fomalhaut. Stewardesa ponownie ruszyła w moim kierunku, ale wstrzymałem ją gestem dłoni. Rozmasowałem łysą czaszkę i wyciągając torbę z bagażnika ruszyłem w kierunku wyjścia. Mijając, skinąłem jej głową i wszedłem w szary, plastikowy tunel. Zza pleców usłyszałem jeszcze:

 – Dziękujemy za wybranie linii Moonwalker.

 Ruchomy chodnik działał bezszelestnie. Sam rękaw przypominał te, w które wyposażone były wszystkie większe lotniska za moich czasów. Z tym, że wydawał się w całości wykonany z jednego kawałka szarego plastiku. Po kilkunastu sekundach jazdy znalazłem się w niewielkim, owalnym pomieszczeniu. Nie było tu żadnych drzwi ani okien, nikt też na mnie nie czekał. Usłyszałem ciche cmokniecie za plecami i odwróciłem się zaskoczony. Wylot tunelu, którym tu dotarłem zniknął. Otaczała mnie jednolita ściana. Okej, pomyślałem, u Lema też tak było. Nieistniejące drzwi pojawiające się jeśli człowiek się do nich zbliży, meble pączkujące ze ścian, migające wszędzie światełka i betryzacja. Jej się najbardziej bałem, ale jeszcze w Adapcie, zapewniono mnie, że nic takiego nie istnieje. Rozejrzałem się po pomieszczeniu wyszukując jakichś czujników czy też przycisków. Nic nie znalazłem. Upuściwszy torbę na podłogę, podszedłem do ściany i, z wyciągniętymi przed siebie rękoma, zacząłem powoli przesuwać się wzdłuż szarego przepierzenia macając dłońmi jego ciepłą, lekko chropowatą powierzchnię. Obszedłem pomieszczenie trzy razy nic nie wskórawszy. W chwili, w której miałem już siarczyście zakląć usłyszałem ponownie ciche mlaśnięcie i poczułem, że coś na mnie z boku wpada. Przestraszyłem się nie na żarty. Jeszcze bardziej przerażona musiała być stewardesa, która upadła na podłogę i z szeroko rozdziawionymi ustami patrzyła na mnie. Dobrze przynajmniej, że nie zaczęła krzyczeć.

 – Przepraszam. – Podszedłem do niej i wyciągnąłem rękę, by pomóc jej wstać.

 – Proszę, nie – zachlipała cicho ukrywając głowę w ramionach.

 – Proszę się nie bać, nic pani nie zrobię – powiedziałem łagodnym tonem odsuwając się o dwa kroki i podnosząc otwarte dłonie w powszechnie zrozumiałym geście.

 Opuściła ramiona i, ciągle jeszcze nerwowo łapiąc powietrze, patrzyła na mnie tymi swoimi błękitnymi oczętami. Boże, jakże wielkie miała oczy.

 – Przepraszam, to moja wina. Zabłądziłem. A tu nie ma drzwi…

 Patrzyła na mnie tak bezgranicznie bezrozumnym spojrzeniem, że zrobiło mi się nieswojo.

 – Nie ma drzwi. – Zatoczyłem ręką dookoła. – Rozumie pani?

 Zdecydowanie nie rozumiała. Podniosła się z podłogi i, nie spuszczając ze mnie wzroku, poprawiła kusy mundurek. Granatowa spódniczka sięgała jej do połowy uda. Nogi też miała zgrabne. Uśmiechnąłem się. Długie, blond włosy, niebieskie oczęta, tu i tam kuszące krągłości. I nogi do samej podłogi. Mógłbym z nią… Dreszcz przebiegł mi po karku.

 Cofnęła się dwa kroki i gdy tylko jej plecy dotknęły ściany rozległo się ciche „plum” i dziewczyna znikła w pojawiającym się nagle otworze. Chwyciłem leżącą na podłodze torbę i rzuciłem się jej śladem.

 Zderzenie zszokowało mnie do tego stopnia, że upadłem na podłogę. Dosłownie kilka minut temu obmacałem całe to pomieszczenie. Pamiętam doskonale ciepłą i chropowatą, a przede wszystkim twardą powierzchnię. Podniosłem się z podłogi i uderzyłem pięścią. Ściana nie wydała żadnego dźwięku. Ba, poddawała się moim ciosom niczym wykonana z gąbki. Powoli oparłem dłoń o przepierzenie. Twarda, chropowata powierzchnia przypominała nieheblowane drewno. Ponownie uderzyłem – gąbka, czy też może raczej rodzaj silikonowej galarety. Hmm… Zaczynam rozumieć. To musi być coś na kształt cieczy nienewtonowskiej. Tylko odwrotnie. Cwane. Uderzyłem jeszcze raz – gąbka. Oparłem się – ściana. Bawiłem się tak jeszcze przez parę minut, aż przypomniałem sobie, że, bądź co bądź, uwięziony jestem w tym owalnym gabinecie. I nie mam pomysłu jak się stąd wydostać.

***

 – Czy to nie jest przypadkiem ten twój zboczeniec?

 Viola podeszła do monitora i nachylając się nad ramieniem partnerki zerknęła na zdjęcie.

 – Tak, to on! – krzyknęła zachwycona. – Ja go znam! – Klasnęła w dłonie.

 – Znałaś – sprostowała Carmen i kliknęła zdjęcie.

 Na ekranie pojawił się Paco Velasques – najprzystojniejszy ze spikerów sieci NTV. Mimowolnie westchnęła. Z głośników dobiegł jego głęboki, miękki głos: „Wczoraj w nocy na lotnisku planetarnym LAX-6 znaleziono zwłoki mężczyzny. Ze względu na brak implanta nie udało się ustalić jego tożsamości. Śledczy podejrzewają, że może to być jeden z astronautów, którzy wrócili w zeszłym miesiącu z lotu do gwiazdy Fomalhaut. Misja, którą wysłano ponad siedemdziesiąt lat temu…” Dziewczyna wyłączyła ekran.

 – Nieźle się trzymał – powiedziała z uznaniem. – Dałabym mu, góra, czterdziestkę.