Ostatnia próba

Te­re­no­wy Od­dział Cen­tral­nej Agen­cji ds. Pa­ra­nor­mal­nych.

Po­ra­nek.

 

– Ostat­nia próba. To od niej za­le­ży, czy sta­niesz się agent­ką.

Serce wa­li­ło mi jak mło­tem, mia­łam wra­że­nie, że zaraz wy­sko­czy, po­to­czy się po pod­ło­dze i gdzieś wy­buch­nie.

– Kto? – Spo­dzie­wa­łam się naj­gor­sze­go, prze­cież osta­tecz­ne za­da­nia są naj­trudniejsze.

– Wolf Am­bro­ży – od­po­wie­dzia­ła spo­koj­nie moja pro­tek­tor­ka.

Aż mi w ustach za­schło. Cho­le­ra, jesz­cze żadna go nie za­ła­twi­ła? Byłam za­sko­czo­na, po­nie­waż wy­sła­li już jedną z naj­lep­szych. Takie słu­chy przy­naj­mniej cho­dzi­ły. Naj­wy­raź­niej po­le­gła. Ktoś chyba za mną nie prze­pa­da.

Unio­słam wy­mow­nie brew, otak­so­wa­łam moją na­uczy­ciel­kę. Stała non­sza­lanc­ko opar­ta o fra­mu­gę gar­de­ro­by. Jedna ręka na chu­dym bio­drze, drugą zaś prze­cze­sy­wa­ła bujne pukle. Po­mi­mo po­de­szłe­go wieku – na oko miała dwa­dzie­ścia czte­ry może dwa­dzie­ścia sześć lat – nadal trzy­ma­ła się za­ska­ku­ją­co do­brze, nawet si­wi­zny w kasz­ta­no­wych wło­sach nie było jesz­cze widać. Tro­chę jej za­zdro­ści­łam, ale do­ży­cie ta­kie­go wieku to już na­praw­dę suk­ces w na­szym fachu. Nieraz przy­po­mi­na­ła mi o pod­łym losie swojej opie­kun­ki. Strasz­na hi­sto­ria. Ciar­ki do tej pory mnie prze­cho­dzą, jak sobie to przy­po­mnę. Cza­sem śnię o tym po no­cach. Wtedy staję się tą bied­ną agent­ką i płonę żyw­cem w piecu Pier­ni­ko­wej Chat­ki. Ow­szem, wiem, póź­niej Jaśka i Mał­goś­ka jędzę tak samo po­trak­to­wa­ły, ale strach po­zo­sta­je.

– Ho­no­ra­ta, skup się jak do cie­bie mówię! Znowu je­steś nie­obec­na!

 Po po­miesz­cze­niu głu­cho po­niósł się cichy plask. Po­now­nie obe­rwa­łam w po­ty­li­cę. Po tym sta­łam już w pełni skon­cen­tro­wa­na, uważ­nie słu­cha­jąc sta­rej Na­ta­lii jed­no­cze­śnie po­cie­ra­jąc bo­lą­ce miej­sce.

– Słu­chaj, znaj­dziesz jakiś spo­sób na niego. Coś wy­kom­bi­nu­jesz. – Na­ta­lia pu­ści­ła do mnie oczko. – A teraz zmy­kaj. Idź się wy­szy­ko­wać. Z Ar­tu­rem już roz­ma­wia­łam.

– Ostat­nia meta to Wiel­ki Las? Chata nad brzegiem ru­cza­ju? – do­py­ty­wa­łam dla po­twier­dze­nia.

– Do­kład­nie. Po­dej­rze­wam, że po­now­nie się kogoś spo­dzie­wa. Pa­mię­taj, jak ty nie dasz rady, to wyślą ja­kie­goś fa­ce­ta, a to już grozi wiel­kim skan­da­lem. 

 Na­ta­lia skie­ro­wa­ła się do wyj­ścia. Lecz nagle od­wró­ci­ła się i czule spoj­rza­ła na mnie.

– Ho­no­ra­ta, nie za­wiedź. – Po­gro­zi­ła mi pal­cem. – Przede wszyst­kim samej sie­bie. Ro­zu­miesz?

Wy­da­wa­ło mi się, że łza za­lśni­ła jej w oku. Kiw­nę­łam lekko głową na znak zro­zu­mie­nia, rów­nież wzru­szo­na, wi­dząc, że wie­rzy we mnie. Choć po chwi­li za­sta­na­wia­łam się jed­nak czy to nie był mój wy­mysł, bo teo­re­tycz­nie wiem, jak nie cier­pi po­no­sić po­ra­żek. Więk­szość wy­szko­lo­nych przez nią dziew­cząt sta­wa­ła się agent­ka­mi. Jasno dała mi to do zro­zu­mie­nia przed dwoma laty, kiedy za­czy­na­łam nauki pod jej okiem, ręką i zwłasz­cza nogą. Nie­któ­re si­nia­ki jesz­cze nie ze­szły.

 

Ma­ga­zyn odzie­żo­wy.

Chwi­lę póź­niej. 

 

Artur był nie­zwy­kle za­la­ta­ny. Rzu­cił mi jakiś fa­ta­ła­szek, ko­szy­czek, wiel­ki ka­pe­lusz i wy­tar­te trze­wi­ki.

– Za­kła­daj szyb­ciut­ko, ko­cha­niut­ka.

Po­dejrz­li­wie przy­pa­trzy­łam się sza­rej szma­cie. Wy­glą­da­ła strasz­nie, nie za­mie­rza­łam jej tknąć nawet pa­ty­kiem.

– Za­po­mnij. Nie za­ło­żę tego gówna. Nie rób ze mnie sta­rej baby!  Ostat­nio żeś jedną naszą prze­brał za bab­cię i co? Ślad po niej za­gi­nął! Chcę coś mło­dzie­żo­we­go! Ro­zu­miesz?! – Za­ak­cen­to­wa­łam moc­nym przy­tup­nię­ciem.

– Chcę i chcę! Co to jest?! Kon­cert ży­czeń? W takim razie sama cze­goś po­szu­kaj. – Mach­nął w stro­nę kąta z sza­fa­mi.

Po­dą­ży­łam wzro­kiem za jego dło­nią, a moim oczom uka­zał się istny raj na ziemi.

– O cho­ler­ka, jest ich chyba z dzie­sięć rzę­dów! – krzyk­nę­łam i za­czę­łam kla­skać z nie­opi­sa­nej ra­do­ści.

– Pff – Artur po­krę­cił głową z dez­apro­ba­tą. 

Pod­bie­głam do nich, nie do­wie­rza­jąc swo­je­mu szczę­ściu, ale czar prysł od razu. Smród był tak strasz­ny, że cof­nę­ło mnie o kilka kro­ków.

Po­de­szłam z za­sło­nię­tym nosem do naj­bliż­sze­go mebla, chwy­ci­łam kilka rze­czy na chy­bił tra­fił i zwia­łam gdzie pieprz ro­śnie. To, co zdą­ży­łam wziąć roz­ło­ży­łam na bla­cie cią­gną­cym się wzdłuż pa­ra­pe­tu.

– Masz już coś lep­sze­go? – za­drwił Artur.

Nie wia­do­mo skąd się znowu przy mnie zna­lazł, pra­wie pod­sko­czy­łam, tak mnie za­sko­czył, chu­der­lak jeden.

– Chyba żar­tu­jesz, praw­da?! 

– Sorry, taki mamy kli­mat. – Roz­ło­żył ręce w ge­ście bez­rad­no­ści. – Ale to wina cięć bu­dże­to­wych – kon­ty­nu­ował. 

 Spoj­rza­łam na ciu­chy, wy­bra­łam te naj­czyst­sze. Wcią­gnę­łam żółtą bluz­kę, za­pi­na­ną z przo­du za po­mo­cą de­li­kat­nych ha­ftek, oraz ob­ci­słą spód­ni­cę. Wsu­nę­łam buty, które wcze­śniej rzu­cił mi chło­pak. Na ko­niec zo­sta­wi­łam płaszcz. Był, wy­jąt­ko­wo, w bar­dzo do­brym sta­nie.

– Wi­dzisz. Da radę wy­glą­dać jak ma­ło­la­ta. – Po­ka­za­łam język ponownie po­ja­wia­ją­ce­mu się chło­pa­ko­wi. Były z nim jesz­cze dwie no­wi­cjusz­ki. 

– Jak ma­ło­la­ta?! A wi­dzia­łaś ostat­nio swoje cycki? Prze­cież tego da się użyć jako broni – za­drwi­ła ta wyż­sza.

Już się za­mach­nę­łam, aby ją strze­lić po tych bla­dych po­licz­kach. Może, za­zdro­sna gów­nia­ra na­bra­ła­by tro­chę ko­lo­rów. Spoj­rza­łam na nią tak, aż się siksa przy­gar­bi­ła. Po czym wzię­łam płaszcz z blatu. Cho­le­ra, był za mały, bla­do­li­ca miała rację. Nie mo­głam się do­piąć. Wtem Artur chwy­cił za ka­pu­zę moje na­kry­cie. Wy­ciął po­śpiesz­nie rę­ka­wy, po­wy­ry­wał gu­zi­ki. Zo­sta­wił tylko sznur­ki przy ogrom­nym kap­tu­rze, a niepo­trzeb­ne dziu­ry po­śpiesz­nie po­za­szy­wał.

– Trzy­maj. Zrobiłem ci pe­le­ry­nę. A teraz chodź ze mną. – Mach­nął na mnie. – Do­po­sa­ży­my jesz­cze ko­szy­czek. Twoja Stara jasno dała mi do zro­zu­mie­nia, że mam o cie­bie za­dbać – dodał po chwi­li za­my­śle­nia.

Wy­obra­zi­łam sobie ich roz­mo­wę, a ra­czej mo­no­log mojej men­tor­ki i chło­pa­ka tylko po­ta­ku­ją­ce­go. Ha! Pew­nie za­sa­dzi­ła mu nie­złe­go kop­nia­ka, a była dzi­siaj w drew­nia­kach. Uśmiech­nę­łam się pod nosem i grzecz­nie po­ma­sze­ro­wa­łam za nim.

W po­miesz­cze­niach było czuć wil­goć, pa­no­wał pół­mrok i do tego to­tal­ny ba­ła­gan. Gdzie nie spoj­rzeć ja­kieś ru­pie­cie. Stary wóz sa­mot­nie stał pod oknem. W dru­gim kącie usta­wio­ne były mio­tły, widły oraz po­ła­ma­ne wia­dra. Na pół­kach cią­gną­cych się wzdłuż ścia­ny, mie­ści­ło się mnó­stwo za­ku­rzo­nych przedmiotów. Do­stę­pu do nich bro­ni­ła gęsto spleciona sieć pa­ję­czyn. Jed­nak gorsi byli jej straż­ni­cy. 

– Dawaj ko­szyk – pi­snął Artur. – Masz tu fla­ko­nik ter­pen­ty­ny, słoik z dże­mem i dużą bu­tel­kę soku z malin.

– Ale, po co to mi? – Przyj­rza­łam się z cie­ka­wo­ścią Ar­tu­ro­wi. – Już wiem! Pew­nie ta ter­pen­ty­ny­na jest wy­bu­cho­wa, sok tru­ci­zną, a dżem to jakiś ro­dzaj kleju, co? Ura­do­wa­na, ukła­da­łam brud­ne rze­czy w ko­szy­ku.

Po dłuż­szej chwi­li ciszy spoj­rza­łam na chło­pa­ka.

– A tobie, co? Cho­le­ra, to pająk, praw­da?! Mam go we wło­sach?! – Za­czę­łam gwał­tow­nie się otrze­py­wać, w oba­wie, że wło­cha­ty osob­nik zaraz mnie dziabnie. Cho­le­ry jedne, po ugry­zie­niu pa­dła­bym tru­pem. 

– Masz, jesz­cze to. – We­pchnął mi w ręce parę lnia­nych chu­s­te­czek, wy­bi­ja­jąc mnie tym z dziw­ne­go tańca. – Weź się ogar­nij dziew­czy­no. Dżem jest dże­mem, sok zwy­kłym na­po­jem, a ter­pen­ty­na to lek. Prze­cież mia­łem o cie­bie za­dbać, tak? To dbam. Wy­cho­dząc, weź chleb i kilka cia­stek ze sto­łów­ki, to bę­dziesz mieć pro­wiant na drogę. I nie za­cho­wuj się jak wa­riat­ka. Cóż to za po­mysł z tru­ci­zna­mi?

Od­szedł, ma­ru­dząc coś pod nosem, zo­sta­wia­jąc mnie w piw­ni­cy. 

 

Wiel­ki Las.

Po­po­łu­dnie.

 

Cho­le­ra, nie dam rady! On mnie za­bi­je, albo jesz­cze coś gor­sze­go. Żadna nie wró­ci­ła. Ja też nie wrócę! Dobra, nie pa­ni­kuj. Uspo­kój się i weź się w garść! Dasz radę. Bo jak nie Wolf, to Stara cię za­bi­je. Sku­ba­na, tak mnie wy­ćwi­czy­ła kop­nia­ka­mi, że czuję więk­szy strach przed czub­kiem jej buta.

Wzię­łam kilka głęb­szych wde­chów, upo­mi­na­jąc się w duchu.

 Idziesz nad wo­do­spad, do ko­le­gów. Idź sobie tak dalej, a potem za­błądź. Znajdź, niby przy­pad­ko­wo, chat­kę i za­py­taj o drogę – roz­my­śla­łam sto­jąc na roz­dro­żu.

Dziar­skim kro­kiem ru­szy­łam przed sie­bie, tro­chę już uspo­ko­jo­na, oczy­wi­ście w prze­ciw­nym kie­run­ku niż woda. I jak nie wy­rżnę o ka­mień, jak nie padnę na zie­mię! Le­ża­łam plac­kiem, ledwo po­wstrzy­mu­jąc zbie­ra­ją­ce się łzy, z po­wo­du prze­szy­wa­ją­ce­go bólu w sto­pie.

– Cho­le­ra, skrę­ci­łam kost­kę.  No żeż ku…

Nie skoń­czy­łam, bo po­bli­skie krza­ki  po­ru­szy­ły się. Naj­pierw po­ja­wił się mokry nos, na­stęp­nie ogrom­ne, żółte i pięk­ne śle­pia. Zza za­ro­śli wy­szedł po­tęż­ny, szary wilk.

– Dokąd idziesz Czer­wo­ny Kap­tur­ku? – wark­nął ludz­kim gło­sem.

Ga­pi­łam się na wiel­kie­go dra­pież­ni­ka jak durna, a prze­cież po­win­nam się bać. Zwierz pod­szedł bli­żej i ob­wą­chał bo­lą­cą stopę.

– Ja.. ja idę do… do, no tam – wy­beł­ko­ta­łam i po­ka­za­łam w stro­nę wzgó­rza. 

– Nie dasz rady iść z taką opu­chli­zną. Wsia­daj, za­bio­rę cię do sie­bie, opa­trzy­my twoją nogę, a póź­niej od­wio­zę cię do domu.

Za­tka­ło mnie. Ale jak je­chać z nim? A moje za­da­nie? Cho­le­ra, jed­nak nie dam rady do­trzeć do sta­rej chaty o wła­snych si­łach.

Wilk cze­kał cier­pli­wie, wi­dząc jak pro­wa­dzę we­wnętrz­ny mo­no­log. Pod­ję­łam szyb­ką de­cy­zję. Cho­ler­nie mu nie ufa­łam, ale więk­sze­go wy­bo­ru nie mia­łam. 

– Nie dam rady wstać. Po­mo­żesz mi? – spy­ta­łam, krzy­wiąc się przy tym. Kiedy usia­dłam, za­rzu­ci­łam mu ręce na ku­dła­ty kark, aby dźwi­gnąć się na zdro­wej nodze. Po­wo­li wgra­mo­li­łam się na ak­sa­mit­nie mięk­ki grzbiet. Skó­rza­na spód­ni­ca zbyt ogra­ni­cza­ła mi ruchy. Mu­sia­łam ją mocno pod­cią­gnąć. Trud­no się sie­dzia­ło, ale jakoś dałam radę, po­nie­waż mój tyłek z ła­two­ścią do­pa­so­wał się do sze­ro­ko­ści wil­czych ło­pa­tek. Byłam tak sku­pio­na na utrzy­my­wa­niu rów­no­wa­gi i ko­szy­ka, że nie za­uwa­ży­łam, iż wła­śnie po­dą­ża­my do chaty na skra­ju ru­cza­ju. W mo­men­cie kiedy ze­szli­śmy z go­ściń­ca na ścież­kę pro­wa­dzą­cą do domu, spa­ra­li­żo­wał mnie strach. Wilk lekko pchnął py­skiem sze­ro­kie drzwi, wszedł do środ­ka i przy­sta­nął przy łóżku, tak abym swo­bod­nie mogła się na nie zsu­nąć.

– Zaraz wra­cam – wark­nął i znik­nął w dru­giej izbie.

Zdez­o­rien­to­wa­na za­czę­łam roz­glą­dać się po przy­tul­nym po­ko­ju. Po­mi­mo, iż był śro­dek dnia, w po­miesz­cze­niu pa­li­ło się wiele aro­ma­tycz­nych świec. Gra świa­teł i cieni nada­ła bar­dzo cie­pły kli­mat, do­słow­nie też. Za­czę­łam się pocić w pe­le­ry­nie. Od­sło­ni­łam ra­mio­na, za­rzu­ca­jąc okry­cie tylko na plecy. Za­uwa­ży­łam przy tym, że kilka ha­ftek na bluz­ce po­pę­ka­ło, ale for­tun­nie osta­ły się te, które ledwo za­kry­wa­ły biust. Po­pra­wi­łam spód­ni­cę. Sie­dzia­łam zdez­o­rien­to­wa­na, po­nie­waż zza ścia­ny do­bie­ga­ły mnie po­dej­rza­ne trza­ski, sko­wyt, by w końcu sły­chać było kroki.

– Kim je­steś? – wy­ją­ka­łam, bo do sy­pial­ni wszedł ogrom­ny męż­czy­zna.

– Ja? Nie po­zna­jesz mnie? – za­śmiał się głę­bo­kim gło­sem. – Ja, moja droga, je­stem tym wil­kiem, który cię tu przy­niósł. – Uśmiech­nął się za­wa­diac­ko.

– Je­steś, no tym… wil­ko­ła­kiem?!

– Pra­wie – par­sk­nął. – Je­stem zmien­no­kształt­nym. Ale nie oba­wiaj się mnie. Nie je­stem takim po­two­rem za ja­kie­goś mnie uwa­żasz. Taki się uro­dzi­łem.

Ga­pi­łam się na niego prze­ra­żo­na kiedy pod­cho­dził do mnie.

– Jakie masz wiel­kie oczy – kon­ty­nu­ował, pa­trząc z góry.

– Aby cię le­piej wi­dzieć – szyb­ko od­po­wie­dzia­łam. Ad­re­na­li­na we mnie sza­la­ła, mocno przy­spie­sza­jąc od­dech.

– Ale masz wiel­kie… uszy. 

Po­pa­trzył na mój biust, kiedy zachłannie ła­pa­łam po­wie­trze. 

– Bo mi aż dech za­par­ło, jak na cie­bie pa­trzę – szep­nę­łam.

– Ale po co ci ko­szy­czek? – Wzro­kiem błą­dził już po­ni­żej mo­je­go pępka.

– A żeby ci nim przy­wa­lić.

Sie­dząc na kra­wę­dzi łóżka, rąb­nę­łam Am­bro­że­go z ca­łych sił. Rze­czy po­szły w roz­syp­kę. Pę­ka­ją­ca bu­tel­ka z so­kiem za­la­ła wszyst­ko, dżem zo­stał na nagim tor­sie Wolfa. Po­kru­szo­ne ciast­ka były wszę­dzie. Męż­czy­zna rzu­cił się na mnie, chwy­cił za ra­mio­na i zwa­lił na kle­istą pod­ło­gę. Kątem oka pod łóż­kiem wy­pa­trzy­łam śmier­dzą­cy me­dy­ka­ment. Po chwi­li tur­la­nia, kiedy to ja zna­la­złam się na górze, z wiel­kim hu­kiem wy­le­cia­ły drzwi wej­ścio­we do chaty.

Na progu stał przy­stoj­ny, bro­da­ty my­śli­wy. Wy­glą­dał­by jak młody bóg, gdyby nie ta strzel­ba. Mie­rzył już w nas, ale za­sko­czo­ny wi­do­kiem, za­wa­hał się. 

Przez moją głowę prze­le­cia­ły ty­sią­ce myśli. Wi­dzia­łam ter­pen­ty­nę, ale nie wie­dzia­łam, jak ją do­się­gnąć. Nagle sobie coś przy­po­mnia­łam. Głu­pia bla­do­li­ca sta­nę­ła mi przed ocza­mi. Pod­su­nę­łam się, przy­ci­snę­łam biust do twa­rzy zmien­no­kształt­ne­go. Moje ob­fi­te pier­si sku­tecz­nie unie­moż­li­wi­ły mu oddychanie. Zanim zdążył mnie zrzu­cić, chwy­ci­łam lek i wy­la­łam mu pro­sto na głowę. Cuch­ną­ca ciecz popłynęła po jego twa­rzy i szyi. Męż­czy­zna od razu znie­ru­cho­miał.

– Brawo mała! Nie­źle go za­ła­twi­łaś – za­śmiał się nie­zna­jo­my. –Naj­pięk­niej­sza śmierć w życiu! – Po po­miesz­cze­niu głu­cho ro­ze­szło się kla­ska­nie. – Wy, ca­pia­ry, macie me­to­dy!

Za­sko­czo­na od­wró­ci­łam się w stro­nę my­śli­we­go. Cho­le­ra, za­po­mnia­łam o nim. Ale miał rację, wy­glą­da­ło to jak­bym za­du­si­ła Wolfa cyc­ka­mi. 

– Spóź­ni­łeś się. Byłam pierw­sza – od­po­wie­dzia­łam, nadal leżąc na męż­czyź­nie.

Wtedy wy­da­rzy­ło się coś dziw­ne­go. Po­czu­łam ła­sko­ta­nie pod brodą. Jak się nie ze­rwa­łam! Jak z po­wro­tem nie wy­rżnę­łam o pod­ło­gę! Po pierw­sze primo bo­lą­ca kost­ka, po dru­gie primo za­plą­ta­na z Am­bro­żym w pe­le­ry­nie. 

– Po trze­cie primo pająk! – krzy­cza­łam jak wa­riat­ka. Najwyraźniej jakiegoś przemyciłam, a terpentyna musiała go wkurzyć. Cholera, to ja mogłam teraz leżeć trupem.

Tak do­no­śne­go śmie­chu dawno nie sły­sza­łam. Drugi agent zła­pał mnie za ra­mio­na, lekko uniósł, aż w końcu sta­nę­łam na zdro­wej nodze.

– Wiesz, że primo to jest po pierw­sze, praw­da? – chi­cho­tał, roz­dep­tu­jąc pa­ją­ka.

Zła­pał mnie pod ło­kieć i wy­pro­wa­dził kuś­ty­ka­ją­cą na ze­wnątrz. Przed domem stał za­par­ko­wa­ny wóz, za­ła­do­wa­ny po brze­gi słomą.

– A to co? – za­py­ta­łam za­sko­czo­na.

– Susz. Naj­pierw mia­łem za­miar pod­ło­żyć ogień, a potem wy­ku­rzo­ne­go dzia­da od­strze­lić. Jed­nak rumor do­bie­ga­ją­cy ze środ­ka był dziw­ny, więc po­sta­no­wi­łem to spraw­dzić, ale ta­kie­go wi­do­wi­ska  nie spo­dzie­wa­łem się.

Chło­pak cały czas się śmiał.

– Co cię tak bawi?! Wła­śnie pra­wie zgi­nę­łam! – szlo­cha­łam, pró­bu­jąc przy tym go kop­nąć.

 

Głów­na sie­dzi­ba CAP-u.

Mie­siąc póź­niej.

 

– Wiwat, wiwat! Niech żyje! – roz­brzmie­wa­ły głosy w auli. Sta­łam dum­nie, wy­pi­na­jąc sła­wet­ną pierś, przyj­mu­jąc no­mi­na­cję z rąk prze­wod­ni­czą­cej Agen­cji.

– Ho­no­ra­ta! Brawo mała! Moja szko­ła! – krzy­cza­ła moja opie­kun­ka.

Za nią szła, przy­gar­bio­na, chuda dziew­czy­na. W pierw­szej chwi­li jej nie po­zna­łam. 

– Ale ja mam do cie­bie szczę­ście – prych­nę­łam do bla­do­li­cej. – Nati, ko­cha­na, daj jej taką edu­ka­cję, jaką mi za­fun­do­wa­łaś. Pa­sku­da ma po­ten­cjał.

Przy­po­mnia­ło mi się, jak chcąc nie chcąc, pod­su­nę­ła mi po­mysł wyj­ścia z im­pa­su.

Na­stęp­nie Na­ta­lia wy­ja­śni­ła mi, co się stało z za­gi­nio­ny­mi dziew­czy­na­mi. Było ich wię­cej. W tym parę na­szych agen­tek, resz­ta to na­sto­lat­ki z po­bli­skich wio­sek. Więk­szość po­rwa­nych dziew­cząt była teraz w ciąży. Choć nie­któ­re w ze­szłym ty­go­dniu już uro­dzi­ły. Agen­cja po­sta­no­wi­ła od­cho­wać no­wo­rod­ki, ro­biąc z nich Elitę. W końcu ce­cho­wa­li się więk­szą od­por­no­ścią na ból, ży­wot­no­ścią no i zmien­no­kształt­no­ścią. Dzie­ci po­zo­sta­wio­no z mat­ka­mi, a ja mia­łam brać czyn­ny udział w ich szko­le­niu.

Cie­ka­we co im po­wie­dzą, jak za­py­ta­ją gdzie jest ich oj­ciec?