Smoczy egzamin

Ko­lej­ny zwy­kły dzień w ko­lej­no zwy­kłej szko­le. Wszy­scy ucznio­wie sie­dzie­li na swo­ich krze­słach w nie­ty­po­wo nie­wia­ry­god­nym sku­pie­niu. Sku­pie­niu, któ­re­go obiek­tem był nie temat lek­cji, zaś każdy po­je­dyn­czy ruch po­wol­nie prze­su­wa­ją­cej się wska­zów­ki ze­ga­ra. Wy­star­czy­ła tylko jedna kon­kret­na se­kun­da, aby tłum tych nie­win­nych anioł­ków zmie­nił się, na dźwięk dzwon­ka, w stado roz­sza­la­łych bi­zo­nów tra­tu­ją­cych sie­bie na­wza­jem w dro­dze do wyj­ścia z klasy. Oczy­wi­ście jed­nak, jak to bywa w każ­dej zwy­czaj­nej szko­le, za­wsze znaj­dzie się w kla­sie pe­wien je­go­mość, który w dia­me­tral­ny spo­sób różni się od więk­szo­ści ró­wie­śni­ków. I tymże wła­śnie osob­ni­kiem był Erazm – mło­dzie­niec, ma­ją­cy w swoim zwy­cza­ju wy­cho­dzić z klasy do­pie­ro wtedy, kiedy tylko sala wy­lud­ni się z tej całej nie­po­skro­mio­nej wa­ta­hy ludz­kich wil­ków. I tak też było teraz.

In­tro­wer­tycz­ny mło­dziak z pe­dan­tycz­ną do­kład­no­ścią i sto­ic­kim spo­ko­jem ukła­dał wła­śnie swoje ze­szy­ty do ple­ca­ka, gdy nagle do­biegł go znany głos o sta­now­czym tonie:

– Erazm – zwró­cił się do niego szkol­ny dy­rek­tor. – Do mo­je­go ga­bi­ne­tu. Raz, raz.

Mło­dzie­niec zmie­rzył dy­rek­to­ra nieco zdzi­wio­nym spoj­rze­niem, jed­nak­że szyb­ko przy­tak­nął na jego słowa, kie­ru­jąc się po­słusz­nie na przy­sło­wio­wy „dy­wa­nik”.

– Młody czło­wie­ku – ode­zwał się po­now­nie dy­rek­tor, już na miej­scu. – Czy wiesz dla­cze­go cię tu zwo­ła­łem?

Erazm po­dra­pał się po gło­wie, po­pra­wił ner­wo­wo swoje okrą­głe oku­la­ry, po czym od­po­wie­dział:

– Nic mi nie przy­cho­dzi do głowy, pro­szę pana.

– To nie­do­brze – stwier­dził ze zmar­twie­niem dy­rek­tor. – Bar­dzo nie­do­brze.

Mło­dzie­niec, spo­glą­da­jąc na nie­po­waż­nie po­waż­ną twarz swo­je­go roz­mów­cy, ule­gał coraz to bar­dziej na­si­la­ją­cym się tikom ner­wo­wym, aż nagle na twa­rzy dy­rek­to­ra lekko, acz za­uwa­żal­nie, za­drżał kącik ust.

– Ha! Mam cię! – wy­pa­lił z prze­ra­ża­ją­cym wy­bu­chem śmie­chu dy­rek­tor. – Kto jest naj­lep­szym dy­rek­to­rem, bra­chu? No kto? Ha! Oj, luzik. Już nie mu­sisz tak na mnie pa­trzeć. Prze­cież to tylko żarty.

– Do rze­czy, dy­rek­to­rze – od­parł na to, wy­raź­nie za­że­no­wa­ny by­ciem ofia­rą wkrę­tu, Erazm.

Zwa­rio­wa­ny dy­rek­tor, ochło­nąw­szy już nieco z za­chwy­tu nad uda­nym żar­tem, ce­re­mo­nial­nie od­chrząk­nął i nieco nor­mal­niej­szym już tonem za­czął wy­gła­szać swą wła­ści­wą prze­mo­wę:

– Jak do­brze wiesz, koń­co­we eg­za­mi­ny tuż tuż. Spraw­dzi­łem twoje testy prób­ne i nie je­stem za­sko­czo­ny. Ale nie je­stem też za­wie­dzio­ny. Równe sto pro­cent. Gra­tu­lu­ję rów­nie po sto­kroć!

– Dzię­ku­ję – od­rzekł nie­śmia­ło Erazm.

– Ale do rze­czy – cią­gnął dalej dy­rek­tor. – Jak pew­nie się do­my­ślasz, to nie jest je­dy­ny powód, dla któ­re­go cię tutaj we­zwa­łem. We­zwa­łem cię tutaj, żeby po­wie­dzieć ci o jesz­cze jed­nym, do­dat­ko­wym eg­za­mi­nie.

– Jak to „jesz­cze jed­nym”?

– A tak to, Erazm. Eg­za­min wy­jąt­ko­wy dla osób wy­jąt­ko­wych.

Dy­rek­tor po­waż­nie zmarsz­czył gru­bo­wło­se brwi, sil­nie splótł ze sobą obie dło­nie, by na­stęp­nie, złą­czyw­szy pa­te­tycz­nie oba kciu­ki, od­rzec sta­now­czo:

– Chcę żebyś prze­chy­trzył smoka!

W po­wie­trzu na­sta­ła głu­cha cisza. Mło­dzie­niec tępym wzro­kiem ob­ser­wo­wał wy­pi­sa­ną na twa­rzy dy­rek­to­ra dumną po­wa­gę.

– Pro­szę pana. Z całym sza­cun­kiem, ale nic się nie stało.

– Że co?! – syk­nął zdez­o­rien­to­wa­ny dy­rek­tor.

– Ten cały stres, od­po­wie­dzial­ność, obo­wiąz­ki… To cał­kiem na­tu­ral­na re­ak­cja, można by po­wie­dzieć.

Tym razem to dy­rek­tor za­stygł na chwi­lę i zmie­rzył Era­zma rów­nie tępym wzro­kiem.

– Ge­niusz, a taki nie­do­myśl­ny – od­rzekł pu­ka­jąc się te­atral­nie w głowę. – Spró­buj­my ina­czej. Sym­bo­lem czego we­dług cie­bie może być smok?

– Po­mi­ja­jąc, że to mi­tycz­ne mon­strum, myślę że może ko­ja­rzyć się przede wszyst­kim z wiel­ką siłą lub też z po­sia­da­niem wie­dzy wy­kra­cza­ją­cej poza ludz­kie ro­zu­mo­wa­nie – od­po­wie­dział w za­my­śle­niu Erazm.

– Do­sko­na­le! – dy­rek­tor kla­snął z za­chwy­tu w dło­nie. – A na czym opie­ra swoje na­ucza­nie każda szko­ła?

– Na wie­dzy.

– A dzię­ki czemu zbu­do­wa­no ta­ko­wą szko­łę?

– Dzię­ki de­ter­mi­na­cji. Upo­ro­wi. Sile?

– Do­sko­na­le! – kla­snął po­now­nie dy­rek­tor. – Uprze­dzę jed­nak twoje nie­do­wie­rza­nia. Zga­dza się, sym­bo­lem szko­ły jest wła­śnie smok. Jed­nak­że to nie do końca tylko sym­bol. Wy­obraź sobie, że smoki ist­nie­ją. Że wy­bra­ne jed­nost­ki ludz­kie, po la­tach usil­nych sta­rań, zdo­ła­ły te stwo­rze­nia oswo­ić. Że zdo­ła­no się z nimi po­ro­zu­mieć, a ze wspól­ne­go po­ro­zu­mie­nia po­siąść od nich smo­czą wie­dzę. Że ukry­to je na­stęp­nie w spe­cjal­nych piw­ni­cach każ­dej szko­ły na całym świe­cie. Mało tego. Że ukry­to ta­kie­go smoka rów­nież i w na­szej szko­le!

Erazm roz­luź­nił swe zdzi­wio­ne brwi i znów po­pra­wił oku­la­ry. Przez chwi­lę sie­dział tak w hip­no­tycz­nym bez­ru­chu, jakby po pro­stu uto­nął w do­głęb­nej ana­li­zie wy­po­wie­dzia­nych przez dy­rek­to­ra słów.

– Do­brze – wy­ce­dził w końcu. – Przyj­mij­my na chwi­lę, tak czy­sto hi­po­te­tycz­nie, że w szkol­nej piw­ni­cy znaj­du­je się smok. Cóż to ma więc wspól­ne­go ze mną?

– Chcę żebyś prze­chy­trzył smoka! – od­parł, po­dob­nież jak wcze­śniej, pełen fa­scy­na­cji dy­rek­tor.

– Tak, to już wiem. Tylko po co? Jak to?

– A tak to! Jak do­brze wiesz, prak­tycz­nie każdy ty­po­wy smok ma swój wła­sny skar­biec. Zro­bisz smoka w konia i skarb jest twój.

– Ale dla­cze­go aku­rat ja? – spy­tał w końcu mło­dzie­niec.

– Jak już mó­wi­łem – od­rzekł dum­nie dy­rek­tor. – Stu­pro­cen­to­wy wynik. Ge­niusz. Wie­rzę, iż z po­mo­cą swo­jej iście smo­czej wie­dzy, bę­dziesz w sta­nie tegoż smoka zro­bić w bam­bu­ko!

– Po­wiedz­my, że ro­zu­miem – stwier­dził Erazm, prze­ry­wa­jąc dumne okrzy­ki dy­rek­to­ra. – Smo­cza wie­dza. Cóż jed­nak ze smo­czą siłą?

– Ha! Widzę, że w końcu za­czą­łeś ja­rzyć! A już się mar­twi­łem, że z tobą to jest coś nie tak.

Dy­rek­tor z dźwię­kiem star­tu­ją­cej tor­pe­dy ze­sko­czył z krze­sła, po czym, w rów­nie nad­po­bu­dli­wym stylu przy­po­mi­na­ją­cym ska­czą­cą małpę, mo­men­tal­nie zna­lazł się obok drzwi. Za spra­wą sta­now­cze­go ruchu klam­ki drzwi sta­nę­ły otwo­rem, uka­zu­jąc przed roz­mów­ca­mi syl­wet­kę in­ne­go ucznia. Erazm skie­ro­wał swoje spoj­rze­nie na ów je­go­mo­ścia, roz­po­zna­jąc w nim zna­jo­me­go ucznia z innej klasy.

– Era­zmie – wtrą­cił dy­rek­tor. – Przed­sta­wiam ci Er­wi­na. Naszą bra­ku­ją­cą Smo­czą Siłę.

Erwin był uczniem o wy­jąt­ko­wo roz­bu­do­wa­nej, jak na swój wiek, mu­sku­la­tu­rze przy­po­mi­na­ją­cej że­la­zną zbro­ję. Mimo po­sia­da­nia po­kaź­nych i za­ra­zem cięż­ka­wych mię­śni, Erwin pa­ra­dok­sal­nie po­tra­fił po­ru­szać się z nie­sa­mo­wi­tą gięt­ko­ścią i zręcz­no­ścią. Można więc po­wie­dzieć, że był to fi­zycz­ny typ he­ro­sa, a nawet pół­bo­ga na miarę mi­tycz­ne­go Her­ku­le­sa. Istot­ny w jego po­sta­wie po­zo­sta­wał jed­nak jesz­cze jeden szko­puł. Mia­no­wi­cie, bo­ha­ter­ski z ze­wnątrz Erwin był, przy­sło­wio­wo mó­wiąc, głupi jak but.

– Erwin – od­rzekł w za­my­śle­niu Erazm.

– Co jest ku­jon­ku? – do­po­wie­dział tłu­stym gło­sem Erwin.

Dy­rek­tor, jak zwy­kle za­fa­scy­no­wa­ny, kla­snął w dło­nie i dum­nym gło­sem oświad­czył:

– No, pa­no­wie! Spra­wa wy­glą­da jak wy­glą­da. Jeden z was na pewno wyj­dzie z tej próby zwy­cię­sko. Któż to bę­dzie? Po­ję­cia nie mam bla­de­go. Jed­nak­że życzę wam obu po­wo­dze­nia!

– To się ro­zu­mie pro­fe­sor­ku! – za­wtó­ro­wał mu rów­nie nad­po­bu­dli­wy Erwin.

– To bę­dzie ka­ta­stro­fa – pod­su­mo­wał Erazm.

Na­za­jutrz Erazm wraz z Er­wi­nem znaj­do­wa­li się już przed sta­ro­daw­ny­mi wro­ta­mi do ta­jem­ni­czej piw­ni­cy szkol­nej. Scep­tycz­ny Erazm był prze­ko­na­ny, że cała ta hi­sto­ria jest tylko pre­tek­stem do ko­lej­ne­go głu­pie­go żartu sza­lo­ne­go dy­rek­to­ra, cho­ciaż na szkol­nym ko­ry­ta­rzu zda­rza­ło mu się sły­szeć prze­róż­ne le­gen­dy o tym dziw­nym miej­scu. Erwin zaś, co było do prze­wi­dze­nia, nie my­ślał za wiele. Ma­rzył je­dy­nie o tym, aby za­de­mon­stro­wać smo­cze­mu ry­wa­lo­wi swoje wy­pa­sio­ne bi­cep­sy.

Nie po­zo­sta­ło im więc nic in­ne­go, jak tylko prze­ko­nać się co tak na­praw­dę jest po dru­giej stro­nie. Erazm się­gnął po otrzy­ma­ny wcze­śniej klucz do piw­nicz­nych drzwi, umie­ścił go sta­ran­nie w sze­ro­kim zamku i prze­krę­cił. Wrota z prze­raź­li­wym ję­kiem na­wie­dzo­nej kozy uchy­li­ły się, od­sła­nia­jąc przed śmiał­ka­mi wy­cze­ki­wa­ne wnę­trze.

W środ­ku zaś oczom ich uka­zał się widok za­bru­dzo­ne­go tu­ne­lu, zni­ka­ją­ce­go na dal­szym pla­nie w głąb owia­nej ciem­no­ścią ot­chła­ni. Gdy tylko wrota piw­ni­cy za­mknę­ły się z hu­kiem, w po­wie­trzu za­pa­dła bez­sze­lest­na cisza w to­wa­rzy­stwie pa­ra­no­icz­ne­go echa, które z ma­nia­kal­nym upo­rem po­wta­rza­ło każdy naj­mniej­szy szmer wy­da­wa­ny przez ostroż­nie po­ru­sza­ją­cych się mło­dzień­ców. Mło­do­cia­ni he­ro­si zmie­rza­li więc kon­se­kwent­nie dalej, scho­da­mi prze­ra­ża­ją­ce­go tu­ne­lu, aż w końcu do­tar­li na pła­ski grunt. Erwin się­gnął nagle do kie­sze­ni swo­ich kul­tu­ry­stycz­nych spode­nek, skąd ku wy­raź­nym za­sko­cze­niu Era­zma wy­cią­gnął po­chod­nię.

– Cóż ty naj­lep­sze­go wy­czy­niasz?! – spy­tał za­tro­ska­ny oku­lar­nik.

– Wy­cią­gam po­chod­nię – od­burk­nął mu na to bez­pro­ble­mo­wy mię­śniak.

– Po kiego grzy­ba wzią­łeś ze sobą po­chod­nię?!

– Ciem­no tu jak… w nocy.

– Nie o to mi cho­dzi! Nie mo­głeś wziąć ze sobą na przy­kład la­tar­ki?

– La­tar­ki? – spy­tał szcze­rze za­sko­czo­ny Erwin. – Prze­cież je­ste­śmy w ja­ski­ni.

– A co to ma… Ach tam! Za­po­mnij – od­parł zre­zy­gno­wa­ny Erazm.

– Oj, ro­bisz pro­blem.

Wzru­szyw­szy ra­mio­na­mi na że­la­zną lo­gi­kę ko­le­gi, Erazm spoj­rzał w stro­nę nowo oświe­tlo­ne­go po­miesz­cze­nia. Fak­tycz­nie, jak wspo­mniał Erwin, miej­sce to zda­wa­ło się być jakąś za­po­mnia­ną już dawno ja­ski­nią. Wszę­dzie do­oko­ła wy­sta­wa­ły różne ka­mie­ni­ste garby, z więk­szych szcze­lin wy­ra­sta­ły nie­zna­ne­go po­cho­dze­nia grzy­by, zaś po ką­tach wy­żło­bio­nych ścian cho­wa­ły się sta­ran­nie zle­pio­ne pa­ję­czy­ny.

W pew­nym mo­men­cie do uszu Era­zma do­biegł jakiś dziw­ny, nie­po­ko­ją­cy szum. Nor­mal­nie mógł­by to uznać za na­tu­ral­ne prze­sły­sze­nie, jed­nak z uwagi na to, że nawet bez­mó­zgi mię­śniak był świa­do­my tegoż dźwię­ku, Erazm po­sta­no­wił zba­dać dane zja­wi­sko bli­żej. Wy­tę­ża­jąc więc uważ­nie swój ge­nial­ny słuch, cier­pli­wie kie­ro­wał się w stro­nę źró­dła ta­jem­ni­cze­go szumu. Dźwięk sta­wał się coraz to wy­raź­niej­szy i wy­raź­niej­szy, aż w końcu Erazm za­trzy­mał się, by z ra­do­ścią za­ko­mu­ni­ko­wać:

– Eu­re­ka!

– Brawo Sher­loc­ku! – od­parł z tępym spoj­rze­niem Erwin. – Zna­la­złeś zwy­kłą ścia­nę.

Erazm po­pa­trzył ze zdu­mie­niem, naj­pierw na zwy­czaj­ną ścia­nę, potem na Er­wi­na, potem znów na ścia­nę i zdał sobie spra­wę, że pierw­szy raz w życiu musi przy­znać rację osob­ni­ko­wi z ze­ro­wym po­zio­mem in­te­li­gen­cji.

– Nie­moż­li­we – wy­ce­dził z sie­bie zre­zy­gno­wa­ny.

– Tyś jesz­cze głupi, życia nie znasz – od­parł z po­bła­ża­niem Erwin. – Ale spo­koj­ny twój prze­mą­drza­ły łeb. Znam ci ja roz­wią­za­nie do ta­kich cudów na pa­ty­ku.

– Daj spo­kój. Jakie to niby roz­wią­za­nie?

– Z buta!

I jak nie grzmot­nął ni­czym bły­ska­wi­ca w tę za­twar­dzia­łą ścia­nę, aż ta się ab­sur­dal­nie w mig roz­sy­pa­ła na ka­wał­ki. Erwin pod­cią­gnął swoje już pod­cią­gnię­te spoden­ki i dum­nie ob­wie­ścił:

– I pa­mię­taj ku­jon­ku! W życiu liczą się tylko trzy rze­czy: siła, masa, rzeź­ba!

Erazm, zu­peł­nie nie wie­dząc jak sko­men­to­wać to, co się przed chwi­lą wy­da­rzy­ło na jego oczach, po pro­stu prze­szedł przez nowo po­wsta­łe „przej­ście”. Po dru­giej zaś stro­nie, mło­dzi śmiał­ko­wie na­tra­fi­li na coś jesz­cze bar­dziej nie­ocze­ki­wa­ne­go. Otóż stały przed nimi zwy­czaj­ne pla­sti­ko­we drzwi z na­pi­sem „Uwaga! Smok”. W do­dat­ku wcze­śniej­szy dziw­ny dźwięk do­cho­dził wła­śnie z tych ab­sur­dal­nych drzwi.

– Ty – ode­zwał się za­kło­po­ta­ny Erwin. – My­ślisz, że to tutaj?

– Po pro­stu wejdź­my – od­po­wie­dział Erazm, spo­dzie­wa­jąc się za tymi drzwia­mi już zu­peł­nie wszyst­kie­go.

Spo­koj­nym więc ru­chem otwo­rzył nie­ty­po­we drzwi i oby­dwo­je we­szli do środ­ka. Tym razem zna­leź­li się w ciem­nym, cho­ciaż już cał­kiem nor­mal­nym ko­ry­ta­rzu, na końcu któ­re­go widać było nie­wiel­ki pro­myk ja­sne­go świa­tła. Nie za­sta­na­wia­jąc się już dłu­żej co ich tam spo­tka, po pro­stu szli dalej przed sie­bie, aż pro­myk sta­wał się ja­śniej­szy, a dźwięk wy­raź­niej­szy.

W końcu do­tar­li na miej­sce osta­tecz­nej wę­drów­ki, gdzie uj­rze­li coś co wy­rzu­ci­ło im gałki z orbit. Stał tam bo­wiem naj­żyw­szy i naj­praw­dziw­szy w swo­jej praw­dzi­wo­ści – praw­dzi­wy, żywy smok! Nie był to jed­nak smok zwy­czaj­ny. Tenże smok odzia­ny był w za­pię­tą pod szyję ko­szu­lę w krat­kę, nie­bie­skie dżin­sy i sty­lo­we adi­da­sy. Sie­dział sobie tak zwy­czaj­nie przy swoim kom­pu­te­rze, co rusz po­pi­ja­jąc ko­lej­ny łyk czar­nej kawy.

– Aha! – ode­zwał się do nowo przy­by­łych. – Wie­dzia­łem, że przyj­dzie­cie. Roz­gość­cie się, ro­bacz­ki.

– A ty to co za jeden? – ode­zwał się zdu­mio­ny Erwin.

– A jak my­ślisz? – od­rzekł iro­nicz­nym tonem smok.

– Masz jakiś pro­blem?

– Wy­bacz – wtrą­cił się Erazm, szyb­ko uspa­ka­ja­jąc swo­je­go atle­tycz­ne­go to­wa­rzy­sza. – On chciał tylko po­wie­dzieć, że ina­czej sobie cie­bie wy­obra­ża­li­śmy.

Smok wzru­szył swoje łu­sko­wa­te ra­mio­na i wy­raź­nie zmarsz­czył czer­wo­na­we brwi.

– Czego się spo­dzie­wa­li­ście? Prze­ogrom­nej ja­ski­ni rodem z ba­śnio­wych po­wie­ści? Stać mnie było tylko na tamtą atra­pę. Co mam jesz­cze zro­bić? Latać? Zio­nąć ogniem?

– No, wła­ści­wie to tak – od­parł Erazm.

– Ha! Głup­cy – ro­ze­śmiał się ru­basz­nie dzi­wacz­ny smok. – Takie rze­czy to opo­wia­da się je­dy­nie małym dzie­ciom na do­bra­noc.

W gło­wie Era­zma po­ja­wi­ły się pewne wąt­pli­wo­ści. Po­pro­sił nowo po­zna­ne­go smoka o chwi­lę prze­rwy, po czym szyb­ko od­cią­gnął Er­wi­na na bok.

– Mam wra­że­nie, że to on robi nas spe­cjal­nie w konia.

– Czyli to nie jest smok? – spy­tał już do­szczęt­nie zdez­o­rien­to­wa­ny Erwin.

– Nie, to jest smok. Po­słu­chaj mnie uważ­nie – od­rzekł Erazm, jak tylko naj­pro­ściej mógł. – Je­steś smo­kiem, Erwin.

– Ja je­stem smo­kiem?

– Tak, ty je­steś smo­kiem. Naj­sil­niej­szym smo­kiem na ziemi.

– Naj­sil­niej­szym?

– Do­kład­nie.

– Ha! Ja smo­kiem. Naj­sil­niej­szym.

– Hej! Co wy tam ro­bi­cie? – wtrą­cił się ner­wo­wo smok.

– Po­słu­chaj, go­ściu – od­rzekł na­bu­zo­wa­ny już nieco Erwin. – Nie wiem co ty tam ćpasz na osie­dlu ze swo­imi ziom­ka­mi, ale chyba nie masz po­ję­cia do kogo fi­kasz. To ja tu je­stem smo­kiem.

– Że co? – od­parł zdzi­wio­ny. – Prze­cież to ja je­stem praw­dzi­wym smo­kiem!

– A nie, bo ja! – wtrą­cił Erazm.

– Ty też? – zdzi­wił się Erwin.

– Ja też. Ale to ty je­steś tym naj­sil­niej­szym, rzecz jasna…

– Ha! Sły­sza­łeś ku­jon­ka! To ja je­stem naj­sil­niej­szym smo­kiem!

– Nie je­steś żad­nym smo­kiem! – wy­krzyk­nął pa­ra­no­icz­nym tonem smok.

– A wła­śnie, że je­stem! – po­wta­rzał co rusz z prze­ko­na­niem Erwin.

Odzia­ny w ludz­kie ubra­nie smok w końcu nie wy­trzy­mał i wark­nął swoim smo­czym wy­bu­chem zło­ści. Ni­czym za­wod­nik ame­ry­kań­skie­go wre­stlin­gu, ro­ze­rwał swoją ko­szul­kę na drob­ne strzę­py, od­kry­wa­jąc łu­sko­wa­ty kor­pus. Po­czął się wić i sy­czeć w nie­wia­ry­god­nym szale i zło­ści, aż za­czął ro­snąć i ro­snąć, wzra­sta­jąc aż pod sam ka­mien­ny sufit. Gdy sufit mu nie star­czył, roz­trza­skał go na pył swoim nowo od­ro­śnię­tym ogo­nem i wzle­ciał przez po­wsta­łe przej­ście, uno­sząc się nad błę­kit­nym nie­bem. Zo­sta­wia­jąc mło­dych śmiał­ków na dole, sam znik­nął gdzieś za linią ho­ry­zon­tu, co rusz wy­plu­wa­jąc w smo­czym gnie­wie ko­lej­ne wy­strza­ły ogni­ste­go po­dmu­chu.

– Ty – wy­du­sił z sie­bie Erwin po dłuż­szej chwi­li mil­cze­nia. – To chyba jed­nak był smok.

– Moż­li­we.

Erazm, za­uwa­żyw­szy coś w dru­gim kącie po­miesz­cze­nia, pod­szedł tam i po chwi­li za­wo­łał do sie­bie Er­wi­na.

– Zo­bacz – od­rzekł, wska­zu­jąc na błysz­czą­cą, złotą skrzy­nię. – Oto i nasz skarb.

Oby­dwaj chwy­ci­li za złote za­wia­sy po­kaź­nej skrzy­ni, z tru­dem pod­no­sząc jej ocię­ża­łe wieko, aż oczom ich uka­zał się wy­jąt­ko­wy, nie­po­wta­rzal­ny, uni­ka­to­wy…

– Prze­pis?

– Prze­pis na spa­ghet­ti… – od­rzekł Erazm. – Swoj­ski prze­pis na spa­ghet­ti z mię­sem mie­lo­nym.

 

A morał z tej hi­sto­rii jest pro­sty i okle­pa­ny.

Chcesz być jak smok – jedz wę­glo­wo­da­ny.