Truskawkowy Władca

1

 

New Berry Town było nie­wiel­kim mia­stecz­kiem po­ło­żo­nym we wschod­niej czę­ści okrę­gu Straw. Z po­zo­ru cicha i spo­koj­na mie­ści­na, ja­kich wiele w całym kraju. To wła­śnie w ta­kich miej­scach osie­dla­ją się znu­dzo­ne miej­skim ży­ciem osoby prze­ży­wa­ją­ce do­dat­ko­wo kry­zys wieku śred­nie­go. To wła­śnie spo­tka­ło mo­je­go ojca.

Ro­dzi­ce, chcąc za­osz­czę­dzić jak naj­wię­cej pie­nię­dzy, po­sta­no­wi­li za­sie­dlić pu­sto­stan. Opusz­czo­na chata stała na skra­ju lasu. Z jed­nej stro­ny ota­cza­ły ją po­tęż­ne sosny, a z dru­giej za­chwasz­czo­ne pole, na któ­re­go samym środ­ku stał ogrom­ny głaz. Oj­ciec, wska­zu­jąc pal­cem ten ugór, wma­wiał nam – mi i matce – że w przy­szłym roku nie bę­dzie­my już mu­sie­li ku­po­wać wa­rzyw. Wszyst­ko wy­ho­du­je­my sami.

Dom po­ło­żo­ny był na ubo­czu, przez co od naj­bliż­sze­go są­sia­da dzie­li­ły nas dwa ki­lo­me­try w linii pro­stej. Są­sia­da­mi oka­za­ła się miła ro­dzi­na Diho. Szyb­ko za­przy­jaź­ni­łem się z ich synem – Mar­ku­sem.

W za­sa­dzie mógł­bym po­wie­dzieć, że Mar­kus Diho był pierw­szą osobą, którą po­zna­łem zaraz po prze­pro­wadz­ce. Miesz­kał naj­bli­żej, więc było to cał­kiem na­tu­ral­ne. Po­nad­to brak szko­ły znacz­nie ogra­ni­czył moje kon­tak­ty z in­ny­mi dzieć­mi. Czas spę­dza­łem głów­nie z nim.

 

2

 

Już przed prze­pro­wadz­ką wie­dzie­li­śmy, że co roku dwu­dzie­ste­go ósme­go czerw­ca od­by­wa się tam zbiór tru­ska­wek. Wszy­scy miesz­kań­cy zbie­ra­li się na po­lach – swo­ich, są­sia­dów, lub po pro­stu tych, które znaj­do­wa­ły się naj­bli­żej – aby móc uczest­ni­czyć w Wiel­kim Zbio­rze. Było to ogrom­ne, kul­tu­ro­we wy­da­rze­nie, ale do­pie­ro będąc na miej­scu, czuło się moc tego dnia.

Wpro­wa­dzi­li­śmy się dwu­dzie­ste­go dru­gie­go czerw­ca. W ciągu tych sze­ściu dni, zwie­dza­jąc mia­stecz­ko, czy też włó­cząc się po nim bez celu, dane mi było przy­glą­dać się przy­go­to­wa­niom. Rynek przy­ozdo­bio­no wień­ca­mi, ko­lo­ro­wy­mi kwia­ta­mi, a mię­dzy la­tar­nia­mi po­roz­cią­ga­no liny, na któ­rych za­wi­sły małe czer­wo­ne lam­pio­ny. Po­dob­nie sy­tu­acja wy­glą­da­ła w całym mie­ście. Po­nad­to miesz­kań­cy wy­sta­wia­li na ganki domów naj­róż­niej­sze kukły. Małe, duże, po­kracz­ne, ele­ganc­kie, ale wszyst­kie miały jedną cechę wspól­ną – głowy. Wiel­kie, po­zba­wio­ne oczu, ust, nosa oraz uszu. Czer­wo­ne, doj­rza­łe tru­skaw­ki z zie­lo­ny­mi wło­sa­mi.

To wła­śnie wtedy po raz pierw­szy usły­sza­łem o Tru­skaw­ko­wym Wład­cy. We­dług Mar­ku­sa był on pa­tro­nem ho­dow­ców tru­ska­wek. Do­wie­dzia­łem się rów­nież, iż w noc na­stę­pu­ją­cą po zbio­rach księ­życ przy­bie­ra ró­żo­wą barwę i tym samym staje się okiem Tru­skaw­ko­we­go Wład­cy. Dzię­ki temu może on ob­ser­wo­wać swoje dzie­ci – jak na­zy­wa­li te owoce – i na­gra­dzać oraz karać ho­dow­ców. Ci, któ­rzy do­brze trak­tu­ją swój zbiór, na­gra­dza­ni są więk­szą ob­fi­to­ścią plo­nów w na­stęp­nym roku, a ci dru­dzy… No cóż, Mar­kus nie do­koń­czył opo­wie­ści i nie po­tra­fi­łem na­kło­nić go, aby zmie­nił zda­nie. Wtedy jesz­cze nie ro­zu­mia­łem po­wo­dów, czemu to robi.

 

3

 

Po­zna­łem wielu miesz­kań­ców New Berry Town. Wszy­scy, bez wy­jąt­ku, byli prze­sad­nie mili. Czy to bur­mistrz, który oso­bi­ście od­wie­dził moich ro­dzi­ców kilka dni po prze­pro­wadz­ce. Czy też skle­pi­karz, który nie­rzad­ko czę­sto­wał mnie i Mar­ku­sa ła­ko­cia­mi. Do­ty­czy­ło to nawet przy­pad­ko­wych miesz­kań­ców, któ­rych spo­tka­li­śmy po raz pierw­szy. Chęt­nie za­pra­sza­li nas na po­po­łu­dnio­wą her­ba­tę lub pro­po­no­wa­li ka­wa­łek cia­sta tru­skaw­ko­we­go. Do­dat­ko­wo wszy­scy spra­wia­li wra­że­nie szczę­śli­wych oraz po­zba­wio­nych wszel­kich zmar­twień.

Pa­trząc z obec­nej per­spek­ty­wy było to wręcz nie­moż­li­we, lecz wów­czas tego nie do­strze­ga­łem. A jeśli nawet, czy coś by to zmie­ni­ło? Czy trzy­na­sto­la­tek mógł za­po­biec ta­kiej tra­ge­dii?

 

4

 

W dniu po­prze­dza­ją­cym Wiel­ki Zbiór ro­dzi­ce zmu­sze­ni byli wy­je­chać do Apple City, w okrę­gu Pine. Po­wo­dem było wy­ja­śnie­nie pew­nych spraw zwią­za­nych ze sprze­da­żą sta­re­go miesz­ka­nia. Nie bar­dzo mnie to in­te­re­so­wa­ło, więc na­le­ga­łem, aby zo­stać. Po dłu­gich go­dzi­nach spę­dzo­nych na prze­ko­ny­wa­niu, w końcu wy­ra­zi­li zgodę. Mia­łem spę­dzić trzy dni w do­mo­stwie pań­stwa Diho.

Ro­dzi­ce wy­je­cha­li dwu­dzie­ste­go siód­me­go czerw­ca, zaraz po obie­dzie. Resz­tę dnia spę­dzi­łem na wspól­nych za­ba­wach z Mar­ku­sem, a po ko­la­cji po­ło­ży­łem się na ma­te­ra­cu le­żą­cym obok jego łóżka.

Mi­nę­ło kilka go­dzin, nim udało mi się usnąć. Przez cały czas Mar­kus opo­wia­dał, jak wspa­nia­ły jest Wiel­ki Zbiór oraz póź­niej­sza za­ba­wa na rynku. Dosyć czę­sto po­wta­rzał rów­nież, że jest mu przy­kro, iż moi ro­dzi­ce nie będą mogli tego uświad­czyć. Kiedy tylko sta­ra­łem się prze­ko­nać go, że z całą pew­no­ścią wezmą udział w Wiel­kim Zbio­rze za rok, robił dziw­ną minę, po czym szyb­ko zmie­niał temat. A że każdy był in­te­re­su­ją­cy, słu­cha­łem wszyst­kie­go wiel­ce za­cie­ka­wio­ny oraz nieco pod­de­ner­wo­wa­ny. Obec­nie cięż­ko jest mi po­wie­dzieć, czy było to spo­wo­do­wa­ne ja­kimś pod­świa­do­mym od­czu­wa­niem za­gro­że­nia, czy też de­gu­sta­cją ciast tru­skaw­ko­wych, która miała odbyć się na­stęp­ne­go dnia, a któ­rej wy­cze­ki­wa­łem naj­bar­dziej.

 

5

 

Z sa­me­go rana roz­po­czę­ło się zbie­ra­nie tru­ska­wek. Wraz z ro­dzi­ną Diho uda­li­śmy się na naj­więk­sze polu w mia­stecz­ku. Na­le­ża­ło do księ­dza, który po­wi­tał zbie­ra­czy uro­czy­stym zna­kiem krzy­ża i krót­ką mo­dli­twą. Na­stęp­nie każdy z nas otrzy­mał wi­kli­no­wy ko­szyk, po czym zo­sta­wał przy­dzie­lo­ny do da­ne­go re­jo­nu pola.

Ja i Mar­kus zbie­ra­li­śmy wspól­nie, roz­ma­wia­jąc jed­no­cze­śnie o cze­ka­ją­cych na za­ba­wie atrak­cjach. Za­po­wia­dał się nie­za­po­mnia­ny wie­czór i rze­czy­wi­ście taki był.

Wiel­ki Zbiór za­koń­czył się o szes­na­stej dwa­dzie­ścia, kiedy to na polu na­le­żą­cym do ro­dzi­ny Ume­rów ze­rwa­no ostat­nią tru­skaw­kę. Wów­czas tam­tej­si zbie­ra­cze udali się na rynek, aby do­łą­czyć do świę­tu­ją­cych tam ludzi i uzu­peł­nić sta­tyst­ki. Tego lata po­bi­to ko­lej­ny re­kord w ilo­ści ze­bra­nych owo­ców. W tym mo­men­cie za­ba­wa roz­krę­ci­ła się na dobre.

Na sce­nie usta­wio­nej po­środ­ku rynku grały miej­sco­we ka­pe­le. Po par­kie­cie roz­ło­żo­nym przed nią tań­czy­ły młode pary. Star­si miesz­kań­cy wo­le­li prze­cho­dzić się bocz­ny­mi ulicz­ka­mi i oglą­dać, co ta­kie­go kupcy wy­sta­wi­li na stra­ga­nach. Po­zo­sta­li sie­dzie­li w spe­cjal­nie przy­go­to­wa­nych stre­fach, w któ­rych można było się po­ży­wić i napić.

Ja oraz Mar­kus, jak więk­szość dzie­cia­ków, bie­ga­li­śmy od jed­ne­go miej­sca do dru­gie­go. Naj­czę­ściej jed­nak szu­ka­li­śmy sta­no­wisk, na któ­rych or­ga­ni­zo­wa­no róż­ne­go ro­dza­ju gry i kon­kur­sy. A tych było dużo. Pró­bo­wa­li­śmy ugryźć jabł­ko za­wie­szo­ne na sznur­ku, bez uży­cia rąk. Bie­gać w wor­kach. Rzu­cać tru­skaw­ką do od­da­lo­ne­go part­ne­ra, który mu­siał ją zła­pać w taki spo­sób, aby nic się jej nie stało. A nawet zło­wić w małą sia­tecz­kę zwin­ną, złotą rybkę, którą zwy­cięz­ca mógł za­trzy­mać.

Nie wy­gra­łem żad­ne­go z kon­kur­sów, ale i tak ba­wi­łem się świet­nie. Zwłasz­cza pod­czas de­gu­sta­cji ciast. Dzie­siąt­ki ro­dza­jów. Z dże­mem tru­skaw­ko­wym, z kre­mem tru­skaw­ko­wym, z miaż­dżo­ny­mi tru­skaw­ka­mi, z ka­wał­ka­mi tru­ska­wek i tak dalej. Mógł­bym wy­mie­niać cały dzień, a i tak pew­nie nie star­czy­ło by mi czasu. Skosz­to­wa­łem tylko nie­któ­rych z nich, a każde sma­ko­wa­ło le­piej od po­przed­nie­go. Pod­nie­bie­nie sza­la­ło z ro­ko­szy i trud­no było mu się dzi­wić. Po­zna­łem chyba cały za­kres słod­ko­ści tego owocu. Od sło­dy­czy z lekką do­miesz­ką kwa­śno­ści, aż do sło­dy­czy, która po­tra­fi­ła ze­mdlić.

Było cu­dow­nie.

 

6

 

Wraz z Mar­ku­sem opu­ści­li­śmy za­ba­wę, gdy zegar na ra­tu­szu wy­bi­jał dwu­dzie­stą drugą. Z pań­stwem Diho mie­li­śmy się spo­tkać przy końcu jed­nej z odnóg rynku. Było już sto­sun­ko­wo ciem­no, ale nie­wiel­kie lam­pio­ny za­le­wa­ły dep­tak czer­wo­nym świa­tłem. Nadal na­tra­fia­ło się na spa­ce­ru­ją­cych ludzi.

Po­pa­trzy­łem w górę i to, co zo­ba­czy­łem, wstrzą­snę­ło mną. Księ­życ przy­brał ró­żo­wą barwę. Po­czu­łem się nie­swo­jo, a po ciele prze­szedł mi zimny dreszcz. Dotąd hi­sto­rię Mar­ku­sa do­ty­czą­cą Oka Tru­skaw­ko­we­go Wład­cy trak­to­wa­łem jako zwy­kłą bajkę dla tu­ry­stów, a tym­cza­sem ono wzno­si­ło się wy­so­ko na nie­bo­skło­nie.

Nie wiem, jak długo trwa­łem w bez­ru­chu, ale z odrę­twie­nia wy­rwał mnie do­pie­ro głos to­wa­rzy­sza. Pytał, czy nic mi nie jest. Wska­za­łem pal­cem w niebo. Mar­kus spoj­rzał wprost na ró­żo­we­go ol­brzy­ma. Wzru­szył ra­mio­na­mi. Wy­glą­da­ło to tak, jakby to za­dzi­wia­ją­ce zja­wi­sko nie zro­bi­ło na nim żad­ne­go wra­że­nia. Jakby było cał­ko­wi­cie na­tu­ral­ne. Póź­niej skie­ro­wał wzrok na mnie. Wy­glą­dał na nieco zdzi­wio­ne­go i zmar­twio­ne­go. Po­cząt­ko­wo nie zro­zu­mia­łem, lecz gdy znów po­pa­trzy­łem na księ­życ, wy­glą­dał zu­peł­nie zwy­czaj­nie. Nie mia­łem po­ję­cia, co się wła­śnie wy­da­rzy­ło.

Ru­szy­li­śmy dalej. Mar­kus nie za­py­tał mnie, co ta­kie­go zo­ba­czy­łem na nie­bie, a ja nie mia­łem za­mia­ru mu tego opo­wia­dać. Wów­czas po­my­śla­łem, że mogła to być moja wy­obraź­nia. W końcu była już późna go­dzi­na, a po­nad­to na­pcha­łem się róż­ny­mi cia­sta­mi. Nigdy nie wia­do­mo, co lu­dzie do nich do­da­ją, aby uzy­skać lep­szy smak. Po­sta­no­wi­łem za­po­mnieć o tym zda­rze­niu.

Nie­ste­ty.

Gdy mi­nę­li­śmy zakos, do­strze­głem sie­dzą­cych na ławce pań­stwa Diho. Po­ma­cha­li do nas. Mar­kus przy­śpie­szył kroku, a po chwi­li za­czął biec. Już mia­łem wziąć z niego przy­kład, gdy zza jed­ne­go z bu­dyn­ków nagle wy­sko­czył dzi­wacz­ny mło­dzie­niec ubra­ny w stare łachy. Z dziur w spodniach oraz ko­szu­li wy­sta­wa­ła słoma, ale naj­gor­sza była jego twarz, a w za­sa­dzie to, co ją za­kry­wa­ło. Strasz­li­wa maska, przy­wo­dzą­ca na myśl zgni­łą tru­skaw­kę. Za­trzy­mał się na samym środ­ku dep­ta­ka.

Przez chwi­lę po­my­śla­łem, że to ko­lej­na kukła, którą ktoś po pro­stu tam usta­wił, ale wtedy do­tar­ło do mnie, że kukły się nie po­ru­sza­ją. Zwol­ni­łem kroku.

Mar­kus nie zwra­cał uwagi na ta­jem­ni­czą po­stać. Cały czas biegł w kie­run­ku ro­dzi­ców. Serce za­mar­ło mi ze stra­chu, gdy młody Diho prze­biegł kilka cen­ty­me­trów od dzi­wacz­ne­go osob­ni­ka. Ten ani drgnął. Gło­śno ode­tchną­łem z ulgą. To mu­sia­ło być ko­lej­ne przy­wi­dze­nie wy­wo­ła­ne zbyt dużą ilo­ścią spo­ży­te­go cukru, albo kto wie czego jesz­cze. Inni prze­chod­nie prze­cież też nic nie ro­bi­li sobie z jego obec­no­ści. Nawet nie za­szczy­ci­li go spoj­rze­nia, choć­by przez krót­ką chwi­lę.

Za­czą­łem biec, aby do­go­nić Mar­ku­sa. Gdy zbli­ży­łem się do mło­dzień­ca w masce, ten jakby spe­cjal­nie zro­bił krok w moją stro­nę i szturch­nął ra­mie­niem. Za­chwia­łem się, lecz zdo­ła­łem utrzy­mać rów­no­wa­gę. Sta­ną­łem w miej­scu, po czym zer­k­ną­łem na maskę. Miała otwór, przez który widać było usta. Po­ru­sza­ły się. Chcia­ły mi coś prze­ka­zać, ale nie byłem w sta­nie tego zro­zu­mieć. Spa­ni­ko­wa­ny od­wró­ci­łem głowę w drugą stro­nę. Mar­kus ści­skał się z ro­dzi­ca­mi. Szyb­ko wró­ci­łem wzro­kiem w miej­sce, gdzie jesz­cze przed chwi­lą stała za­ma­sko­wa­na po­stać, a teraz prze­cha­dza­ła się tam jakaś młoda para. Ro­zej­rza­łem się. Ni­g­dzie nie było po nim śladu. Znik­nął tak nagle, jak się po­ja­wił. Mino to zdo­łał mi na­pę­dzić nie­złe­go stra­cha.

 

7

 

Jazda autem na obrze­ża New Berry Town nie trwa­ła długo, więc dość szyb­ko zna­la­złem się, jak myl­nie są­dzi­łem, w bez­piecz­nym miej­scu. Wresz­cie tego wie­czo­ru po­czu­łem spo­kój.

Gdy le­ża­łem na ma­te­ra­cu, po­sta­no­wi­łem za­py­tać Mar­ku­sa, czy wi­dział kie­dy­kol­wiek czło­wie­ka z maską w kształ­cie tru­skaw­ki. Chło­pak tro­chę zwle­kał z od­po­wie­dzią, ale wtedy jakoś nie uzna­łem tego za nic nie­po­ko­ją­ce­go. W końcu po­krę­cił prze­czą­co głową. Nieco mnie to roz­cza­ro­wa­ło. W za­mian na­to­miast opo­wie­dział mi hi­sto­rię o tym, jak jesz­cze pięt­na­ście lat temu, w przed­dzień Wiel­kie­go Zbio­ru dzie­ci prze­bie­ra­ły się za Tru­skaw­ko­we­go Wład­ce. Na­zy­wa­no je Tru­skaw­ko­wy­mi Dzieć­mi, tu­dzież Dzieć­mi Tru­ska­wek. Za­kła­da­ły stare ubra­nia, wy­py­cha­ły je słomą i ukry­wa­ły twarz za maską. Póź­niej cho­dzi­ły od domu do domu, zbie­ra­jąc ła­ko­cie.

Wszyst­ko za­koń­czy­ło się latem ty­siąc dzie­więć­set sie­dem­dzie­sią­te­go ósme­go roku. Wów­czas na pew­nym polu zna­le­zio­no be­stial­sko za­mor­do­wa­ne­go dzie­się­cio­lat­ka. Stan jego ciała świad­czył o nie­sły­cha­nym okru­cień­stwie i bru­tal­no­ści spraw­cy. O zbrod­nię po­są­dzo­no jed­ne­go z rad­nych, który otwar­cie sprze­ci­wiał się po­gań­skie­mu kul­to­wi. Mó­wio­no, że chciał za­ko­pać zwło­ki na polu, a winą obar­czyć sektę To­wa­rzy­stwo Wy­znaw­ców Woli Tru­skaw­ko­we­go Wład­cy, ale zo­stał spło­szo­ny przez dzie­cia­ki. To wła­śnie one ze­zna­wa­ły prze­ciw­ko niemu w są­dzie. Jed­nym z nich był po­dob­no syn obec­ne­go bur­mi­strza. Kilka dni po aresz­to­wa­niu, radny w nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach znik­nął z celi. Nigdy już o nim nie sły­sza­no, na­to­miast w miej­scu, gdzie zna­le­zio­no mar­twe­go chłop­ca, po dziś dzień spo­czy­wa wiel­ki głaz.

Hi­sto­ria był ma­ka­brycz­na, ale w pew­nym sen­sie uspo­ko­iła mnie jesz­cze bar­dziej. Być może ktoś zna­lazł maskę na­le­żą­cą nie­gdyś do star­sze­go brata lub ro­dzi­ca i ru­szył na mia­sto, czy­niąc za­dość daw­nej tra­dy­cji. Nie wy­ja­śnia­ło to jed­nak, dla­cze­go Mar­kus go nie za­uwa­żył, lecz wtedy mocno pró­bo­wa­łem ode­pchnąć do sie­bie ten fakt.

Krót­ko potem usną­łem.

 

8

 

Około pół­no­cy obu­dzi­ło mnie stu­ka­nie. Na poły śpią­cy nie po­tra­fi­łem zlo­ka­li­zo­wać źró­dła ha­ła­su, który z każdą chwi­lą się na­si­lał. Do­pie­ro po pew­nym cza­sie mózg za­czął funk­cjo­no­wać nieco spraw­niej. Od­głos do­cho­dził od stro­ny okna. Po­cząt­ko­wo po­my­śla­łem więc o ga­łę­zi drze­wa ro­sną­ce­go nie­opo­dal domu. Prze­cią­gną­łem się le­ni­wie i ziew­ną­łem. Do­pie­ro wtedy byłem gotów zer­k­nąć w stro­nę okna.

W jed­nej chwi­li po­de­rwa­łem się na równe nogi. Kil­ka­krot­nie za­wo­ła­łem Mar­ku­sa, ale ten nie od­po­wia­dał. Nie mia­łem naj­mniej­szej ocho­ty spusz­czać okna z wi­do­ku, bo prze­cież wtedy dzie­ją się naj­gor­sze rze­czy, ale nie mia­łem wy­bo­ru. Spoj­rza­łem na łóżko. Ni­ko­go w nim nie było, a koł­dra le­ża­ła na ziemi. Zdrę­twia­łem. Chcia­łem krzyk­nąć, ale strach mocno za­ci­snął krtań, przez co z moich ust wy­do­był się za­le­d­wie cichy pisk. Po­czu­łem, jak pi­ża­ma na­sią­ka potem i w tym mo­ne­cie przy­po­mnia­łem sobie o stu­ka­niu w szybę. Ob­ró­ci­łem się na pię­cie i uj­rza­łem to, czego się oba­wia­łem. Okno było otwar­te, a strasz­li­wa tru­skaw­ko­wa twarz, która jesz­cze przed chwi­lę wpa­try­wa­ła się we mnie, znik­nę­ła. Już mia­łem ze­rwać się do biegu, gdy po­czu­łem silne ude­rze­nie w tył głowy.

Stra­ci­łem przy­tom­ność.

 

9

 

Gdy się ock­ną­łem, pi­ża­ma le­pi­ła się od potu i brudu. Nie mia­łem po­ję­cia, jak długo le­ża­łem nie­przy­tom­ny ani co ta­kie­go zda­rzy­ło się w tym cza­sie. Pod­nio­słem się z ziemi, aby móc le­piej oce­nić oko­li­cę. Sta­łem po­środ­ku ogrom­ne­go pola. Ze­wsząd ota­cza­ły mnie nie­wy­so­kie grząd­ki tru­ska­wek o ob­fi­tych owo­cach. Wiatr ko­ły­sał ło­dy­ga­mi, przez co ro­śli­ny spra­wia­ły wra­że­nia oży­wio­nych.

Ni­g­dzie nie mo­głem do­strzec Mar­ku­sa oraz jego ro­dzi­ców. Naj­wi­docz­niej mu­sie­li za­brać go gdzieś in­dziej. Spoj­rza­łem w niebo i po­czu­łem déjà vu. Po­śród ciem­no­ści świe­ci­ło oko Tru­skaw­ko­we­go Wład­cy. Jego nie­co­dzien­na, ró­żo­wa po­świa­ta po­now­nie na­peł­ni­ła mnie grozą. Nie mo­głem jed­nak zwle­kać. Mar­kus mógł po­trze­bo­wać po­mo­cy. Wzią­łem głę­bo­ki od­dech, po czym ru­szy­łem lek­kim truch­tem, nie ba­cząc na wil­got­ną zie­mię przy­kle­ja­ją­cą się do bo­sych stóp.

 

10

 

Bie­gnąc po wil­got­nej ziemi, nie za­sta­na­wia­łem się, dokąd pro­wa­dzą mnie nogi. Wie­dzia­łem, że w tę czerw­co­wą noc, w noc na­stę­pu­ją­cą po Wiel­kim Zbio­rze, dzie­je się coś dziw­ne­go. Nie wiem, dla­cze­go po­rzu­co­no mnie na tym polu, ale z całą pew­no­ścią miało to jakiś sens. Bie­głem więc na oślep, wie­rząc, że ktoś czuwa, abym do­tarł do celu. Być może sam Tru­skaw­ko­wy Wład­cy o to za­dbał.

Moją głowę za­krzą­ta­ły zatem tylko dwie rze­czy. Po pierw­sze, czy Mar­ku­so­wi i jego ro­dzi­nie nic się nie stało? I po dru­gie, czy to wszyst­ko się skoń­czy, zanim wrócą moi ro­dzi­ce? I czy będą wtedy bez­piecz­ni?

 

11

 

Pole tru­ska­wek zda­wa­ło się nie mieć końca. W każ­dym kie­run­ku roz­cią­ga­ło się aż po ho­ry­zont. Dziw­na, ró­żo­wa mgieł­ka już od paru minut utrzy­my­wa­ła się wo­ko­ło. Po­śród niej do­strze­głem kil­ka­na­ście roz­ma­za­nych, nie­wy­so­kich syl­we­tek. Po­zna­łem je bez pro­ble­mu, w końcu jedną z nich już wi­dzia­łem. Tru­skaw­ko­we Dzie­ci. Za­pew­ne ob­ser­wo­wa­ły mnie od sa­me­go po­cząt­ku.

Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach do­tar­łem do wiel­kie­go głazu. Sta­ną­łem jak wryty. Wy­glą­dał do­kład­nie tak samo, jak ten na polu moich ro­dzi­ców. Nie było mowy o po­mył­ce. Wie­lo­krot­nie ba­wi­łem się przy nim i zdą­ży­łem po­znać go dosyć do­brze. Nie mia­łem po­ję­cia, jak zdo­ła­li go tu prze­nieść, bo z całą pew­no­ścią pole było inne.

Po­ło­ży­łem dłoń na gła­zie. Jego po­wierzch­nia była twar­da i zimna, ale mia­łem wra­że­nie, że w środ­ku aż pło­nie. Ema­no­wał jakąś ta­jem­ni­czą ener­gią, która w pe­wien spo­sób mu­sia­ła mi się udzie­lić. Nie­ocze­ki­wa­nie na­bra­łem no­wych sił, od­dech mi się wy­rów­nał, a kolka, która do­ku­cza­ła mi od pew­ne­go czasu, nagle usta­ła.

Ró­żo­wa mgieł­ka nieco się roz­rze­dzi­ła, lecz mimo to nie mo­głem do­strzec żad­ne­go z Dzie­ci Tru­ska­wek. Nie mar­twi­łem się, dokąd mam biec, lecz za­zwy­czaj skrę­ca­łem tak, aby trzy­mać się od nich z da­le­ka. Teraz znów byłem zmu­szo­ny wę­dro­wać na oślep.

Gdy z no­wy­mi si­ła­mi zbie­ra­łem się do dal­szej wę­drów­ki, usły­sza­łem cichy dźwię­ki, przy­po­mi­na­ją­cy szu­ra­nie. Mia­łem wra­że­nie, że do­cho­dzi zza głazu i nie po­my­li­łem się. Po krót­kiej chwi­li coś zza niego wy­peł­zło.

Przy­glą­da­łem się z wiel­ką uwagą. Mi­nę­ło jed­nak tro­chę czasu, nim bez naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści mo­głem stwier­dzić, że kie­dyś był to czło­wiek. Młody chło­pak. Peł­zał na brzu­chu, zo­sta­wia­jąc za sobą krwa­wy ślad. Są­dząc po licz­nych ra­nach kłu­tych oraz po­wy­krę­ca­nych w nie­na­tu­ral­ny spo­sób koń­czy­nach, ktoś mu­siał sobie na nim nie­źle po­uży­wać. Zro­bi­łem krok na­przód i wtedy trup pod­niósł nieco głowę, od­sła­nia­jąc tym samym twarz. Zio­ną­ce po­nu­rą czer­nią dziu­ry znaj­do­wa­ły się w miej­scach oczu, a w roz­dzia­wio­nych ustach bra­ko­wa­ło ję­zy­ka. Po­stą­pi­łem ko­lej­ny krok, a nie­bosz­czyk po­wo­li i z wiel­kim wy­sił­kiem pod­niósł po­kracz­ną rękę. Drża­ła. Wy­da­wa­ło się, jakby chciał coś po­wie­dzieć, ale nie był w sta­nie. Nie mu­siał jed­nak nic mówić, do­sko­na­le wi­dzia­łem, co ta­kie­go chce mi prze­ka­zać.

Ru­szy­łem w kie­run­ku, w któ­rym wy­cią­gał się ko­ści­sty palec wska­zu­ją­cy.

 

12

 

Już dawna stra­ci­łem ra­chu­bę czasu, więc cięż­ko jest mi po­wie­dzieć, o któ­rej do­tar­łem do miej­sca spo­tkań sekty. Wy­glą­da­ło iden­tycz­nie jak ko­ściół w New Berry Town, z tą tylko róż­ni­cą, że na wieży bra­ko­wa­ło krzy­ża.

Nie mia­łem naj­mniej­szej ocho­ty za­sta­na­wiać się, skąd wzię­ła się taka bu­dow­la na środ­ku pola, więc od razu pod­sze­dłem do drzwi. Po­tęż­ne sta­lo­we wrota z całą pew­no­ścią były cięż­kie, ale dzię­ki do­bre­mu wy­wa­że­niu nie mia­łem żad­nych pro­ble­mów z ich otwar­ciem.

Fala ja­sne­go świa­tła tak gwał­tow­nie wdar­ła się po­śród mrok nocy, że aż byłem zmu­szo­ny za­mknąć oczy. Do­pie­ro po chwi­li mo­głem otwo­rzyć je po­now­nie i przyj­rzeć się wnę­trzu. Przede mną roz­cią­gał się ko­ry­tarz, wzdłuż któ­re­go po­usta­wia­no rzędy ławek. Wszyst­kie miej­sca były za­ję­te. Znaj­do­wa­ły się tam za­rów­no dzie­ci, mło­dzież oraz do­ro­śli. Każda z obec­nych osób miała za­ło­żo­ną maskę w kształ­cie tru­skaw­ki. Wszy­scy wpa­try­wa­li się we mnie i szep­ta­li mię­dzy sobą.

Ru­szy­łem w stro­nę oł­ta­rza. Nikt nie pró­bo­wał mnie po­wstrzy­mać. Za­trzy­ma­łem się do­pie­ro kilka me­trów przed nim. Pię­ciu ka­pła­nów ubra­nych w pur­pu­ro­we szaty sie­dzia­ło za ma­sy­wy sto­łem. Dwoje z nich zdję­ło maski. Jed­nym oka­zał się bur­mistrz, a dru­gim ksiądz.

Toż­sa­mość ka­pła­nów może lekko mnie zdzi­wi­ła, ale nie wstrzą­snę­ła. Lu­dzie na sta­no­wi­skach za­wsze dążą do wła­dzy, więc kie­ro­wa­nie sektą nie było aż tak za­ska­ku­ją­ce. Za­ska­ku­ją­ce było jed­nak to, co wy­da­rzy­ło się póź­niej.

Bur­mistrz wraz z po­zo­sta­ły­mi uczest­ni­ka­mi zgro­ma­dze­nia miło mnie przy­wi­tał. Po­gra­tu­lo­wał wy­bra­nia tak wspa­nia­łej mie­ści­ny, jaką nie­wąt­pli­wie – w jego uzna­niu – było New Berry Town na swój nowy dom. Sta­rał się mnie za­pew­nić, jak on i resz­ta miesz­kań­ców cie­szą się, że do ich wspól­no­ty do­łą­czy ko­lej­na osoba.

Chciał mówić dalej, ale wtedy po­sta­no­wi­łem mu prze­rwać. Chyba nie my­śle­li, że mógł­bym do­łą­czyć do kogoś, kto po­rwał mo­je­go przy­ja­cie­la. Nawet nie wie­dzia­łem, czy on nadal żyje. Wtedy na sali usły­sza­łem ciche śmie­chy. Od­wró­ci­łem się w stro­nę tłumu i za­uwa­ży­łem, że w jed­nym z pierw­szych rzę­dów po­wsta­ją trzy osoby. Nie­mal­że od razu po­zna­łem ich ubra­nia, lecz nawet, kiedy zdję­li maski nie umia­łem w to uwie­rzyć. Ro­dzi­na Diho rów­nież na­le­ża­ła do sekty.

Spoj­rza­łem na Mar­ku­sa, a ten tylko się uśmiech­nął, jakby chciał po­wie­dzieć, że to nor­mal­ne. Prze­cież każdy do niej na­le­ży. To wie­lo­po­ko­le­nio­wa tra­dy­cja.

Zszo­ko­wa­ny od­wró­ci­łem się z po­wro­tem w stro­nę ka­pła­nów. Ksiądz za­py­tał mnie, czy chcę do­łą­czyć do wspól­no­ty. Wtedy mnie za­tka­ło. Nie mia­łem po­ję­cia, co od­po­wie­dzieć. Od za­wsze po­wta­rza­no mi, że sekty są złe, ale Mar­kus wy­glą­dał na cał­kiem za­do­wo­lo­ne­go. Przez głowę prze­wi­nę­ły mi się dzie­siąt­ki pytań. Nie wiem, jak długo za­sta­na­wia­łem się nad od­po­wie­dzią, ale kiedy my­śla­łem już, że nie zdo­łam nic z sie­bie wy­du­sić, do głowy przy­szło mi naj­waż­niej­sze z pytań. Co z moimi ro­dzi­ca­mi? Nie­zwłocz­nie je za­da­łem.

Twarz bur­mi­strza przy­bra­ła inny wyraz. We­so­łość, uda­wa­na lub nie, prze­obra­zi­ła się w gry­mas zło­ści wy­mie­sza­ny z za­kło­po­ta­niem. Od razu po­czu­łem, że coś nie tak, lecz po­sta­no­wi­łem po­wtó­rzyć py­ta­nie. Nie mia­łem wy­bo­ru.

Bur­mistrz wy­ko­nał dło­nią ta­jem­ni­czy gest. Na za­da­ny sy­gnał jedna z osób za­sia­da­ją­cych w pierw­szym rzę­dzie po lewej wsta­ła i po­de­szła do kur­ty­ny za­kry­wa­ją­cej część tam­tej­szej ścia­ny. Za­ma­sko­wa­na po­stać po­cią­gnę­ła za zwi­sa­ją­cy sznur. Kur­ty­na za­czę­ła się prze­su­wać, od­sła­nia­jąc ukry­te za nią po­miesz­cze­nie.

 

13

 

Ze­sztyw­nia­łem. Prze­mie­rza­jąc mrocz­ne pole tru­ska­wek, uni­ka­jąc jed­no­cze­śnie Tru­skaw­ko­wych Dzie­ci, mo­głem spo­dzie­wać się do­słow­nie wszyst­kie­go. Głaz, który wy­glą­dał tak samo, jak ten na polu ro­dzi­ców, nieco mnie za­sko­czył. Wy­peł­za­ją­cy spod niego trup był już na­to­miast rze­czą oczy­wi­stą. Bu­dy­nek przy­po­mi­na­ją­cy tu­tej­szy ko­ściół był pew­ne­go ro­dza­ju nie­spo­dzian­ką, lecz nie taką, jak to, co uj­rza­łem w od­sło­nię­tej, małej celi.

Za so­lid­nie wy­glą­da­ją­cy­mi kra­ta­mi znaj­do­wa­ło się sied­mio­ro ludzi. Bez trud­no roz­po­zna­łem wśród nich mamę oraz tatę. Sie­dzie­li na pod­ło­dze, opie­ra­jąc się ple­ca­mi o ścia­nę. Po ich wy­glą­dzie oraz wi­docz­nych ra­nach mo­głem przy­pusz­czać, że zo­sta­li ska­to­wa­ni. Po­nad­to wszy­scy mieli skrę­po­wa­ne ręce oraz nogi, a oczy za­sło­nię­te czar­ny­mi opa­ska­mi.

Łzy same na­pły­nę­ły mi do oczu. Teraz już na­praw­dę nie wie­dzia­łem, co mam zro­bić. W po­ło­wie zszo­ko­wa­ny, a w po­ło­wie prze­ra­żo­ny spoj­rza­łem na ka­pła­nów za­sia­da­ją­cych na oł­ta­rzu, chcą usły­szeć ja­kie­kol­wiek wy­ja­śnia­nie. Ksiądz naj­wi­docz­niej zro­zu­miał, bo nie­mal­że na­tych­miast za­czął oma­wiać całą sy­tu­ację spo­koj­nym i bez­tro­skim gło­sem.

Oka­za­ło się, że gdy tylko ro­dzi­ce opu­ści­li cen­trum New Berry Town i wje­cha­li na drogę pro­wa­dzą­cą do są­sied­nie­go okrę­gu, zo­sta­li za­trzy­ma­ni. Grupa miesz­kań­ców z za­ło­żo­ny­mi ma­ska­mi, pod przy­wódz­twem jed­ne­go z ka­pła­nów za­blo­ko­wa­ła drogę. Jak mi wy­ja­śnio­no, opusz­cza­nie mia­sta na czas Wiel­kie­go Zbio­ru było rów­no­znacz­ne z sprze­ci­wia­niem się woli Tru­skaw­ko­we­go Wład­cy. Moi ro­dzi­ce nie mieli o tym po­ję­cia, dla­te­go pró­bo­wa­no im to wy­tłu­ma­czyć. Zło­żo­no nawet ofer­tę przy­stą­pie­nia do wspól­no­ty, lecz oni ją od­rzu­ci­li. Na­stęp­stwem tego było upro­wa­dze­nie oraz uwię­zie­nie ich w tym bu­dyn­ku.

Na ko­niec opo­wie­ści, ksiądz za­py­tał mnie, czy zo­sta­nę jed­nym z nich. Nie za­sta­na­wia­łem się ani mi­nu­ty. Sta­now­czo od­mó­wi­łem i w tym samym mo­men­cie po­czu­łem, jak czy­jeś dło­nie mocno za­ci­ska­ją się na moich ra­mio­nach. Na­past­nik sil­nym pchnię­ciem zmu­sił mnie, abym uklęk­nął.

Przez łza­wią­ce oczy uj­rza­łem ko­bie­tę, która przy­nio­sła kosz wy­peł­nio­ny po brze­gi tru­skaw­ka­mi. Po­ło­ży­ła go przed oł­ta­rzem. Znaj­do­wa­ły się w nim naj­więk­sze tru­skaw­ki, jakie kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łem. Ich czer­wień była tak żywa, że aż zda­wa­ła się pło­nąć. Ka­pła­ni ze­szli z oł­ta­rza i po­de­szli do kosza. Zła­pa­li się za ręce i utwo­rzy­li wokół niego krąg. Jeden z tych, któ­rzy nie zdję­li maski, za­czął prze­ma­wiać. Mówił w obcym ję­zy­ku, z bar­dzo dziw­nym ak­cen­tem. Nie mo­głem zro­zu­mieć ani jed­ne­go słowa, ale każde brzmiał plu­ga­wo i zło­wro­go.

Tru­skaw­ki w koszu za­czę­ły się topić i zle­wać ze sobą, two­rząc jed­no­li­tą masę. Rosła oraz for­mo­wa­ła się w dzi­wacz­ne wzory, aby pod ko­niec pro­ce­su przy­brać kształt dwu­noż­nej isto­ty. Rysy po­two­ra po­wo­li sta­wa­ły się coraz wy­raź­niej­sze. Ma­syw­ne ciel­sko wy­glą­da­ło, jakby skła­da­ło się z ty­się­cy prze­pla­ta­ją­cych się ze sobą ma­łych, ciem­no­zie­lo­nych ło­dy­żek. Głowa na­to­miast skła­da się z mnó­stwa owo­ców tru­ska­wek, które pul­so­wa­ły, po­ru­sza­ły się i za­mie­nia­ły ze sobą miej­sca­mi.

Ka­pła­ni ro­ze­szli się na bok. Bur­mistrz i ksiądz z po­wro­tem za­ło­ży­li maski. Ten pierw­szy zdą­żył jesz­cze po­słać w moją stro­nę szy­der­czy uśmiech.

Do­pie­ro co przy­wo­ła­ny Tru­skaw­ko­wy Wład­ca wy­glą­dał na zdez­o­rien­to­wa­ne­go, lecz po chwi­li ru­szył chwiej­nym kro­kiem w stro­nę celi. Szedł po­wo­li, lecz z każ­dym kro­kiem jego chód sta­wał się pew­niej­szy.

Krzyk­ną­łem kil­ka­krot­nie. Więź­nio­wie w ogóle nie za­re­ago­wa­li. Naj­praw­do­po­dob­niej oprócz wzro­ku po­zba­wio­no ich rów­nież zmy­słu słu­chu. Gdy po­twór pod­szedł do krat, te nie otwo­rzy­ły się. Nie mu­sia­ły. Ło­dy­gi za­czę­ły prze­miesz­czać się po­dob­nie jak tru­skaw­ki, two­rząc wolne prze­strze­nie, w które bez pro­ble­mu mie­ści­ły się pręty. Tru­skaw­ko­wy Wład­ca prze­szedł przez nie ni­czym duch i roz­po­czął żer.

Wrzesz­cza­łem jak opę­ta­ny, nie mogąc ode­rwać wzro­ku od rzezi roz­gry­wa­ją­cej się w celi. Mon­strum do­słow­nie ro­ze­rwa­ło wszyst­kich na strzę­py. Wier­ci­łem się, wy­ry­wa­łem i star­łem uwol­nić, lecz przy­trzy­mu­ją­cy mnie męż­czy­zna był zbyt silny. Nie mo­głem nic zro­bić. Byłem bez­rad­ny. Prze­stra­szo­ny.

Po kilku mi­nu­tach Tru­skaw­ko­wy Wład­ca wró­cił zza krat. Tak jak my­śla­łem, pierw­sze, co zro­bił, to skie­ro­wał się w moją stro­nę. Stra­ci­łem wszel­ką na­dzie­ję. Nadal co praw­da wy­da­wa­łem z sie­bie roz­pacz­li­we wrza­ski, na­wo­ły­wa­łem o pomoc oraz pro­si­łem o li­tość. Nic to nie dało. Żad­ne­go od­ze­wu. Gdy stwór zbli­żył się do mnie, po­czu­łem, jak po­pusz­czam. Cie­pły mocz po­ciekł mi po udach.

Ostat­kiem sił zdo­ła­łem od­wró­cić głowę w stro­nę, gdzie znaj­do­wa­ła się ro­dzi­na Diho. Mia­łem na­dzie­ję uj­rzeć zroz­pa­czo­ną twarz Mar­ku­sa. Pra­gną­łem wie­rzyć, że na­praw­dę się za­przy­jaź­ni­li­śmy i moja śmierć bę­dzie dla niego ogrom­nym cier­pie­niem. Nie chciałem umie­rać z myślą, że te dni spę­dzo­ne z nim były zwy­kłą grą.

Nadal tam stali, ale ich twa­rze skry­wa­ły się już za ma­ska­mi. Smu­tek ogar­nął moje serce i nie­mal­że cał­ko­wi­cie za­stą­pił strach. Kątem oka do­strze­głem, jak Tru­skaw­ko­wy Wład­ca roz­dzia­wia usta, a przy­naj­mniej coś, co mogło nimi być, i uka­zu­je białe, ostre kły. Szy­ku­jąc się na śmierć, ostat­ni raz spoj­rza­łem na Mar­ku­sa i nie mo­głem uwie­rzyć moim oczom. Na szyi do­strze­głem kilka lśnią­cą w bla­sku lamp stru­żek. On pła­kał. Na­praw­dę było mu przy­kro. Wtedy mo­głem śmia­ło na­zwać go moim przy­ja­cie­lem. Uśmiech­ną­łem się do niego.

Tam­tej nocy umar­łem.