KOS 04

 

 

I tak będę robił to nadal. Dla­cze­go? Bo nie można tego z ni­czym po­rów­nać. Uczu­cie jakby na­praw­dę wy­ro­sły ci skrzy­dła. Jeśli jest to w two­jej krwi, po pro­stu nie mo­żesz się tego po­zbyć, chcesz wię­cej. Wkła­dasz hełm, wszyst­ko cich­nie i idzie w za­po­mnie­nie. Wiesz, co cię czeka, i na­sta­je chwi­la, w któ­rej ro­bisz, co do cie­bie na­le­ży. Twój umysł staje się cał­ko­wi­cie pusty, twój umysł ogar­nia sza­leń­stwo.

 

Eddie Ka­za­ma w wy­wia­dzie dla Sky­News, „Łowcy Życia”, sezon 12.

 

*

Oasis szu­mia­ła tym spe­cy­ficz­nym, nie­prze­rwa­nym szu­mem, który wy­twa­rza­ją wie­lo­mi­lio­no­we, wiecz­nie czu­wa­ją­ce mia­sta. Noc prze­le­wa­ła się przez jej sze­ro­kie, gład­kie jak lu­stro wody ulice, raz po raz roz­ga­nia­na ja­sny­mi smu­ga­mi pę­dzą­cych trans­por­te­rów.

Ernee po­de­szła do wy­so­kie­go, wą­skie­go okna. Na­ci­snę­ła nie­wiel­ką wy­pu­kłość na fu­try­nie i szyba znik­nę­ła ze świ­stem. Ko­bie­ta po­czu­ła na twa­rzy chłod­ny po­wiew wia­tru, a w noz­drzach ostry za­pach po­wie­trza. Jak za­wsze miała wra­że­nie, że w tej sztucz­nie skom­po­no­wa­nej mie­sza­ni­nie gazów błą­ka­ją się kro­pel­ki octu. Wzię­ła kilka głęb­szych od­de­chów i nie­przy­jem­ne uczu­cie szyb­ko mi­nę­ło.

Spoj­rza­ła w dół. Była trze­cia w nocy, ale mimo to wszę­dzie do­strze­ga­ła ruch. Mia­sto nigdy nie za­sy­pia. Mia­sto nigdy nie od­po­czy­wa. Da­le­ko na ho­ry­zon­cie pło­nę­ły wy­so­kie na trzy­sta pię­ter słupy ge­ne­ra­to­rów at­mos­fe­ry. Dzię­ki nim Oasis mogła spo­cząć pod otwar­tym nie­bem. Nie­wiel­ka bańka po­wie­trza po­śród ob­ce­go morza czer­wie­ni…

Za­brzę­czał ko­mu­ni­ka­tor.

– Słu­cham? – po­wie­dzia­ła, nie od­wra­ca­jąc się od okna.

– Witaj, ptasz­ku. – Dom wy­peł­nił się mięk­kim, mę­skim gło­sem, który otu­lił ją ni­czym płaszcz. – Cze­kasz na trans­mi­sję?

– Tak. Tran­zyt zaraz się za­cznie. A wy? O któ­rej ska­cze­cie?

– Praw­do­po­dob­nie o dzie­sią­tej. Plus, minus.

– De­ner­wu­jesz się?

– Nie…

– A ja tak, San­der. Nie zmru­ży­łam oka przez całą noc.

– Ernee… – Męż­czy­zna za­wa­hał się. – Roz­ma­wia­li­śmy już o tym. To ostat­ni sezon i potem ko­niec. Obie­cu­ję. Jesz­cze tylko kilka sko­ków…

– Już to sły­sza­łam – prze­rwa­ła mu. – Wiele razy.

– Jak tam mały? – zmie­nił temat.

– Do­brze. Przed chwi­lą się obu­dził i kopie.

– Roz­ra­bia­ka. Nie może usie­dzieć na miej­scu. Jak tatuś.

Za­śmia­ła się.

– Zde­cy­do­wa­nie tak.

– Bę­dziesz oglą­dać skoki?

– Zde­cy­do­wa­nie nie.

– Nigdy cię nie na­mó­wię, praw­da?

Wes­tchnę­ła.

– Do­brze wiesz, że nie. Po tran­zy­cie wy­łą­czam holo i nie mam za­mia­ru go od­pa­lać, do­pó­ki nie po­ja­wisz się w drzwiach.

Ode­szła od okna i usia­da­ła na sze­ro­kiej pu­cho­wej ka­na­pie. Prze­ciw­le­gła ścia­na roz­bły­sła nie­bie­skim bla­skiem. Po chwi­li oczom ko­bie­ty uka­zał się widok roz­pa­lo­nej tar­czy sło­necz­nej przy­tłu­mio­ny przez po­tęż­ne fil­try te­le­sko­pów.

– Ernee…?

– Tak, San­der?

– Ja…

– Wiem, San­der. Wróć do nas cały i zdro­wy.

Dom za­milkł.

Ma­lut­ka czar­na krop­ka wpły­nę­ła na morze fa­lu­ją­ce­go ognia.

To pierw­sze przej­ście Ziemi na tle Słoń­ca, odkąd lu­dzie osie­dli­li się na Mar­sie. Na­stęp­na taka oka­zja miała się nada­rzyć do­pie­ro za trzy­sta lat. Każdy, nie­waż­ne, czy uro­dził się w Oasis i nigdy nie był na Błę­kit­nej Pla­ne­cie, czy wy­emi­gro­wał stam­tąd w ce­lach za­rob­ko­wych, ide­olo­gicz­nych lub z czy­stej cie­ka­wo­ści, chciał zo­ba­czyć tran­zyt. Gdyby to była Wenus albo Mer­ku­ry, nikt by się nie za­in­te­re­so­wał. Ale Zie­mia to prze­cież ko­leb­ka ludz­ko­ści, Matka i po­czą­tek wszyst­kie­go…

Oczy­wi­ście po­ja­wi­li się szar­la­ta­ni, któ­rzy w tym rzad­kim zja­wi­sku upa­try­wa­li znak zbli­ża­ją­cej się apo­ka­lip­sy. Prze­róż­ni pro­ro­cy i szur­nię­ci mi­strzo­wie nowo po­wsta­łych sekt na­wo­ły­wa­li do na­wró­ce­nia, oczysz­cze­nia duszy i po­rzu­ce­nia zdo­by­czy no­wo­cze­snej tech­ni­ki, która „bru­tal­nie gwał­ci Nowy Świat”. Na szczę­ście tylko nie­licz­ni miesz­kań­cy ko­lo­nii ule­ga­li ich ka­ta­stro­ficz­nym wi­zjom. Zde­cy­do­wa­na więk­szość z za­par­tym tchem i uczu­ciem no­stal­gii oglą­da­ła trans­mi­sję w za­ci­szu swo­ich miesz­kań.

Ernee od­wró­ci­ła wzrok od ekra­nu. Nawet to pięk­ne wy­da­rze­nie nie było w sta­nie po­wstrzy­mać fali złych prze­czuć zwią­za­nych z nad­cho­dzą­cym dniem. Roz­mo­wa z San­de­rem nie uspo­ko­iła jej ani tro­chę, a re­li­gij­ny cyrk wokół tran­zy­tu pod­sy­cał strach.

Otu­li­ła się kocem, za­czę­ła de­li­kat­nie gła­dzić brzuch i po­now­nie spoj­rza­ła na holo. Krop­ka do­cie­ra­ła już do kra­wę­dzi tar­czy i ko­bie­ta miała wra­że­nie, że pla­ne­ta za chwi­lę spad­nie w ciem­ność, jak kulka sta­cza­ją­ca się po bla­cie stołu. Za­mknę­ła oczy, nie chcąc wi­dzieć ostat­nich se­kund trans­mi­sji. Wszyst­ko bę­dzie do­brze, po­my­śla­ła, a potem po­zwo­li­ła, by sen wy­tłu­mił wszel­kie tro­ski.

 

*

 

W dole for­mo­wa­ło się po­tęż­ne tor­na­do. Czer­wo­ne tu­ma­ny kurzu, pyłu i ka­mie­ni roz­po­czy­na­ły sza­leń­czy ta­niec wokół pu­ste­go, nie­re­gu­lar­ne­go oka, które wy­zy­wa­ją­co ły­pa­ło na San­de­ra. We­dług ja­jo­gło­wych z CWE hu­ra­gan miał osią­gnąć siłę F4, a może nawet F5.

Męż­czy­znę prze­szedł dreszcz. Na samą myśl, że za mo­ment znaj­dzie się w samym środ­ku tego wi­ru­ją­ce­go pie­kła, mię­kły mu ko­la­na. Stał jak urze­czo­ny przy pa­ne­lu i po­dzi­wiał pięk­ne wi­do­wi­sko, które roz­gry­wa­ło się kilka ki­lo­me­trów niżej. Wy­wo­łał trans­mi­sję jed­ne­go z au­to­ma­tów krą­żą­cych wokół punk­tu zero. Na ekra­nie po­ja­wi­ła się brą­zo­wo-tur­ku­so­wa ścia­na skłę­bio­nych mas po­wie­trza, ukła­da­ją­ca się w cha­rak­te­ry­stycz­ną spi­ra­lę. Po­ni­żej krą­ży­ły dzie­siąt­ki botów re­je­stru­ją­cych i zdal­nie ste­ro­wa­nych czuj­ni­ków, które wy­glą­da­ły jak szer­sze­nie ata­ku­ją­ce na­trę­ta.

Się­gnął do kla­wia­tu­ry i wy­stu­kał kom­bi­na­cję kla­wi­szy. Przed jego twa­rzą prze­su­nę­ła się se­kwen­cja ob­ra­zów uka­zu­ją­ca ży­wioł z róż­nych per­spek­tyw.

– Cie­ka­we… – mruk­nął i za­trzy­mał kadr. Chmu­ry, które skła­da­ły się z mi­liar­dów drob­nych krysz­tał­ków lodu, two­rzy­ły fan­ta­zyj­ne wzory. San­der czy­tał w nich jak w in­struk­cji. Miał wra­że­nie, że czuje wiatr i pęd, sły­szy ogłu­sza­ją­cy ryk przy­po­mi­na­ją­cy od­głos pę­dzą­cej lo­ko­mo­ty­wy. – Co z cie­bie wy­ro­śnie, dzie­ci­no? Widzę, że je­steś nie­źle roz­bry­ka­na. Nie­ła­two bę­dzie cię wy­czuć…

Lamp­ka na ścia­nie roz­bły­sła czer­wie­nią i gło­śnik wy­pluł me­ta­licz­nie brzmią­ce słowa:

– Trzy­sta se­kund do zrzu­tu!

Chwi­lę potem drzwi za ple­ca­mi jeźdź­ca roz­su­nę­ły się z ci­chym świ­stem i do po­miesz­cze­nia wszedł wy­so­ki męż­czy­zna w fir­mo­wym, czer­wo­no-czar­nym stro­ju. Na pra­wym oku miał za­in­sta­lo­wa­ny wi­zjer, który umoż­li­wiał mu nie­prze­rwa­ne śle­dze­nie trans­mi­sji za­wo­dów.

– Em­mer­son! – krzyk­nął i wy­ce­lo­wał pal­cem w San­de­ra. – Pakuj swoje chude dup­sko do chra­bąsz­cza. Po­trze­bu­jesz spe­cjal­ne­go za­pro­sze­nia? A może mam cię tam wsa­dzić oso­bi­ście?

– Spo­koj­nie, Frie­drick. Ta dzie­cin­ka do­pie­ro się rodzi, jesz­cze nawet nie widać głów­ki.

– Wiem, co po­ka­zu­ją boty. I nie za­czy­naj mi tu gadki o in­tu­icji. To­ma­szew­ski lubił te bred­nie. Mnie to zu­peł­nie nie pod­nie­ca.

On przy­naj­mniej znał się na swo­jej ro­bo­cie, my­ślał San­der, do­pi­na­jąc klam­ry kom­bi­ne­zo­nu.

Alek­san­der To­ma­szew­ski kie­ro­wał sek­cją jeźdź­ców od sa­me­go po­cząt­ku. Był ge­nial­nym in­ży­nie­rem. Za­pro­jek­to­wał i oso­bi­ście te­sto­wał więk­szość sprzę­tu, któ­re­go za­wod­ni­cy uży­wa­ją pod­czas zma­gań. To dzię­ki niemu ko­mer­cyj­ny dział gi­gan­tycz­nej kor­po­ra­cji, która zaj­mo­wa­ła się ochro­ną ko­lo­nii przed wa­run­ka­mi at­mos­fe­rycz­ny­mi, osią­gał tak wy­so­kie wy­ni­ki.

Alek umarł kilka mie­się­cy temu na raka płuc. Ba­nal­na śmierć jak na kogoś, kto odbył przy­naj­mniej pięć­dzie­siąt „wkrę­tów”.

– Ka­za­ma to agre­syw­ny drań – cią­gnął Frie­drick. – Trzy ostat­nie jazdy na­le­ża­ły do cie­bie, ale pa­mię­taj, że wy­star­czy jedno po­tknię­cie i że­gnasz się z za­wo­da­mi. I z sek­cją. So­lar­ga­te za­czy­na zdo­by­wać prze­wa­gę na rynku. Udzia­łow­cy się nie­po­ko­ją. Nie mo­żesz po­peł­nić błędu, ro­zu­miesz? I nie ucie­kaj z ka­drów jak ostat­nio. Chcę wi­dzieć logo na wszyst­kich uję­ciach.

Em­mer­son skrzy­wił się od­ru­cho­wo. Znał tę gadkę na pa­mięć.

 – Przy F5 i tak gówno bę­dzie widać – po­wie­dział i ru­szył wol­nym kro­kiem w kie­run­ku śluzy, ozna­czo­nej wiel­ki­mi, bia­ły­mi cy­fra­mi „04”. – Nawet fil­try i ska­ne­ry botów się po­gu­bią.

– Gówno to z cie­bie zo­sta­nie, jak coś spie­przysz i… – Drzwi śluzy za­trza­snę­ły się i męż­czy­zna nie usły­szał dal­szej czę­ści zda­nia. Nie­spe­cjal­nie się tym prze­jął. Frie­drick za­wsze był wy­jąt­ko­wym dra­niem, a odkąd prze­jął sek­cję jeźdź­ców, srał dalej, niż wi­dział.

San­der pod­szedł do chra­bąsz­cza. Nie bar­dzo lubił to okre­śle­nie, dla­te­go na­zwał swo­je­go ści­ga­cza „KOS”. Ernee wy­cho­wa­ła się na Ziemi i uwiel­bia­ła te małe czar­ne ptasz­ki, które za­kła­da­ły gniaz­da w lasku ro­sną­cym opo­dal wiej­skie­go domku jej ro­dzi­ców.

Nie dało się jed­nak ukryć, że ma­szy­na przy­po­mi­na­ła ogrom­ne­go, becz­ko­wa­te­go owada. Logo Ci­trow­sky We­ather En­gi­ne­ering na dzio­bie po­jaz­du ja­rzy­ło się fos­fo­rycz­nym bla­skiem. Każde wolne miej­sce na bur­tach zaj­mo­wa­ły re­kla­my spon­so­rów. Sze­fo­wie kor­po­ra­cji in­we­sto­wa­li w ten dział masę pie­nię­dzy i nie ro­bi­li tego dla przy­jem­no­ści czy wła­snej sa­tys­fak­cji. Sek­cja mu­sia­ła na sie­bie za­ra­biać, ale przede wszyst­kim li­czy­ło się za­ufa­nie, jakim miesz­kań­cy Oasis da­rzy­li firmę. Bo któż le­piej ochro­ni ich przed zmien­ną mar­sjań­ską aurą niż pro­fe­sjo­na­li­ści, któ­rzy nie boją się rzu­cać wy­zwa­nia burzy?

Em­mer­son nie pa­mię­tał, kto wy­ko­nał pierw­szy skok w tor­na­do dla sa­me­go spor­tu, ale wie­dział, jak się to wszyst­ko za­czę­ło. Gdy ko­lo­ni­za­cja Marsa prze­sta­ła być tylko ma­rze­niem, nie ule­ga­ło wąt­pli­wo­ści, że pro­ble­my, z któ­ry­mi przyj­dzie się zmie­rzyć, będą nie­ba­ga­tel­ne. I nie cho­dzi­ło tylko o stwo­rze­nie wa­run­ków do życia, za­pew­nie­nie wody i po­ży­wie­nia. Na Czer­wo­nym Glo­bie wy­stę­pu­ją naj­więk­sze burze pia­sko­we w całym Ukła­dzie Sło­necz­nym. Do­dat­ko­wo, gdy pla­ne­ta zbli­ża się do Słoń­ca, roz­po­czy­na się na jej po­wierzch­ni sezon gi­gan­tycz­nych pu­styn­nych dia­błów, które roz­mia­ra­mi i nisz­czy­ciel­ską siłą wie­lo­krot­nie prze­wyż­sza­ją ziem­skie tor­na­da. Już w dwu­dzie­stym pierw­szym wieku sondy ob­ser­wo­wa­ły po­two­ry o le­jach się­ga­ją­cych wyżej niż Mount Eve­rest. Było jasne, że żadna ko­lo­nia nie prze­trwa spo­tka­nia z takim ko­lo­sem.

Spra­wą szyb­ko za­in­te­re­so­wa­ły się mię­dzy­na­ro­do­we kor­po­ra­cje zaj­mu­ją­ce się In­ży­nie­rią Po­go­dy i Kli­ma­tu – nową dzie­dzi­ną nauki, która wpro­wa­dza­ła no­wo­cze­sne tech­ni­ki kształ­to­wa­nia ziem­skiej aury. Na czele staw­ki sta­nę­ły CWE i So­lar­ga­te, roz­po­czy­na­jąc tech­no­lo­gicz­ny wy­ścig ma­ją­cy na celu ujarz­mie­nie mniej­sze­go ko­le­gi Błę­kit­nej Pla­ne­ty.

Wiele lat póź­niej, gdy Mars zo­stał po­ko­na­ny, a rzą­dzą­ce nim siły ugła­ska­ne, jakiś na­rwa­niec prze­kształ­cił pewną wa­riac­ką[J1] myśl w czyn, i lu­dzie osza­le­li. Wsko­czyć w pasz­czę dia­bła i prze­trwać…

 

Pa­ne­le pod­ło­go­we roz­su­nę­ły się i za grubą szybą San­der zo­ba­czył po­szar­pa­ne brze­gi Val­les Ma­ri­ne­ris, przy­po­mi­na­ją­ce kra­wę­dzie wy­jąt­ko­wo pa­skud­nej bli­zny. Dno ka­nio­nu wy­peł­nia­ło się tu­ma­na­mi pyłu, nie­wiel­kie wiry po­wsta­wa­ły tu i ów­dzie, ale szyb­ko gi­nę­ły wchła­nia­ne przez jedno, do­mi­nu­ją­ce ogni­sko na­wał­ni­cy. „Dzie­cin­ka” po­wo­li na­bie­ra­ła siły.

Słoń­ce pło­nę­ło ja­snym, pur­pu­ro­wym bla­skiem. Na jego tle doj­rzał, skrzą­ce się ni­czym sople lodu, Matki, które za chwi­lę wy­plu­ją swo­ich za­wod­ni­ków. Re­kla­my mi­go­ta­ły wszyst­ki­mi ko­lo­ra­mi tęczy. Wśród spon­so­rów po­zo­sta­łych jeźdź­ców były lo­kal­ne i ziem­skie te­le­wi­zje, firmy han­dlo­we, mul­ti­mi­lio­ne­rzy za­pa­leń­cy. Nikt, kogo można by się oba­wiać. San­de­ro­wi za­gra­żał je­dy­nie Eddie Ka­za­ma wspie­ra­ny przez So­lar­ga­te.

Jeź­dziec rzu­cił prze­lot­ne spoj­rze­nie w stro­nę bie­gu­na, mając na­dzie­ję, że do­strze­że mia­sto przy­tu­lo­ne do lo­do­wych czap. Nie­ste­ty tego dnia wi­docz­ność była fa­tal­na. Pył po­wo­li ogar­niał cały ho­ry­zont. Gdyby nie spe­cjal­ny sys­tem wia­tra­ków i tur­bin, za­pro­jek­to­wa­nych przez jego obec­ne­go pra­co­daw­cę, ko­lo­nia po­grą­ży­ła­by się w ciem­no­ściach na wiele ty­go­dni.

– Sto pięć­dzie­siąt se­kund do zrzu­tu!  

Czas do pracy, po­my­ślał i wszedł do kap­su­ły. Na­ło­żył hełm z cha­rak­te­ry­stycz­nym usztyw­nia­czem na karku, co upo­dab­nia­ło go do kie­row­cy bo­li­du wy­ści­go­we­go. W słu­chaw­ce usły­szał kilka me­ta­licz­nych trza­sków, a póź­niej szorst­ki głos prze­wod­ni­ka:

– „KOS 04”, tu baza, jak mnie sły­szysz?

– Gło­śno i wy­raź­nie. Witaj, Olaf. Jak tam po­go­da za oknem, ko­le­go?

– Trosz­kę piź­dzi. A na serio, to przy­go­tuj się na ja­kieś trzy­sta na go­dzi­nę. Tak sza­cu­ją kompy na­szych „po­go­dy­nek”. We­dług mnie bę­dzie wię­cej.

– Podaj po­zo­sta­łe pa­ra­me­try.

– Ci­śnie­nie przy po­wierzch­ni: sześć­set i spada; tem­pe­ra­tu­ra: minus sie­dem. I niebo jest ponoć wście­kle czer­wo­ne. Tak mówią… – W ostat­nich sło­wach chło­pa­ka dało się wy­czuć wy­raź­ną iro­nię.

Olaf Stroe nie mógł zo­ba­czyć ko­lo­ru nieba. W wieku dzie­się­ciu lat za­cho­ro­wał na za­pa­le­nie opon mó­zgo­wych i w wy­ni­ku po­wi­kłań stra­cił wzrok. W jego przy­pad­ku im­plan­ty i wsz­cze­py nie chcia­ły się przy­jąć i chło­pak mu­siał po­go­dzić się ze swoim ka­lec­twem. Ale ta­lent, któ­rym zo­stał ob­da­rzo­ny, wy­na­gra­dzał mu brak zmy­słu wzro­ku. Dzię­ki szczę­śli­wym zbie­gom oko­licz­no­ści tra­fił do CWE i zo­stał prze­wod­ni­kiem. Pod­czas sko­ków do jego mózgu na­pły­wa­ły setki in­for­ma­cji ze wszyst­kich czuj­ni­ków wpusz­cza­nych do punk­tu zero. Za­mknię­ty w ko­ko­nie przy­po­mi­na­ją­cym ma­ci­cę na kil­ka­dzie­siąt minut sta­wał się tor­na­dem, za­po­mi­na­jąc o swo­jej ułom­no­ści. Młody męż­czy­zna in­tu­icyj­nie wy­czu­wał sub­tel­ne zmia­ny, jakie za­cho­dzi­ły we­wnątrz na­wał­ni­cy, i prze­wi­dy­wał za­cho­wa­nie dia­bła, któ­re­go mo­ni­to­ro­wał. Nawet naj­lep­sze pro­gra­my de­tek­cyj­ne botów nie mogły rów­nać się z jego umie­jęt­no­ścia­mi. Rady Stroe scho­wa­ne­go w bez­piecz­nej bazie zlo­ka­li­zo­wa­nej tuż nad kra­wę­dzią ka­nio­nu były dla San­de­ra ni­czym po­moc­na dłoń wy­cią­ga­na do dziec­ka za­gu­bio­ne­go w mgle.

– Spraw­dza­łeś tar­cze?

– Oso­bi­ście. Wszyst­ko gra.

– No to trzy­maj się, chło­pie. I nie daj się wy­krę­cić, bo spon­so­rzy się wściek­ną.

– Dam radę. Do usły­sze­nia na dole.

Przed­nia osło­na po­jaz­du opa­dła z trza­skiem. Kable, które opla­ta­ły kap­su­łę, na­prę­ży­ły się, a potem jeden po dru­gim za­czę­ły wy­pa­dać z gniazd, wy­rzu­ca­jąc z sie­bie kłęby pary. Śluzę wy­peł­nił syk ucie­ka­ją­ce­go po­wie­trza i wrzask au­to­ma­tu:

– Uwaga! Zrzut za 10… 9… 8… 7…

San­der za­mknął oczy i uspo­ko­ił od­dech. Jak za­wsze przed sko­kiem za­czął my­śleć o pier­siach Ernee, krą­głych i cie­płych, zwień­czo­nych nie­wiel­ki­mi, bla­dy­mi sut­ka­mi.

– …4… 3… 2…

– Amen – po­wie­dział i za­ci­snął szczę­ki.

Prze­cią­że­nie ode­bra­ło mu od­dech. Po­czuł, jak krew od­pły­wa z pal­ców u nóg, a żo­łą­dek przy­tu­la się do serca. Nie zno­sił tego mo­men­tu, ale za­wo­dy miały swoje za­sa­dy. Po kil­ku­na­stu, nie­mi­ło­sier­nie wolno upły­wa­ją­cych se­kun­dach chra­bąszcz za­czął zwal­niać i San­der zo­ba­czył po­zo­sta­łe kap­su­ły: dwa­na­ście lśnią­cych po­jaz­dów su­ną­cych w dół ni­czym ko­me­ty, pro­sto w cen­trum czer­wo­ne­go pie­kła.

Ka­za­ma był wy­raź­nie na prze­dzie.

– Kurwa! – za­klął i od­pa­lił sil­ni­ki.

– Za wcze­śnie na ste­ro­wa­nie ręcz­ne – do­ra­dził prze­wod­nik.

– Dam radę.

– Znosi cię na lewo.

– Dam radę! – po­wtó­rzył z na­ci­skiem Em­mer­son, choć na ekra­nie wi­dział tra­jek­to­rię lotu i czer­wo­ny napis: „Praw­do­po­do­bień­stwo wy­pad­nię­cia”.

Kilka se­kund póź­niej jego kap­su­ła za­to­nę­ła w bru­nat­nym wirze. Ak­ty­wo­wał tar­czę i nie­mal w tym samym mo­men­cie po­jazd obe­rwał wiel­kim gła­zem nie­sio­nym przez wiatr.

– Jezu! Zaraz wy­pad­niesz.

Jeź­dziec nie za­mie­rzał tego ko­men­to­wać. Wy­łą­czył tylne sil­ni­ki i po­zwo­lił, aby wi­chu­ra nio­sła go swo­bod­nie po obrze­żach leja. Kiedy wy­da­wa­ło się, że po­twór zaraz go wy­plu­je, od­pa­lił bocz­ne dysze i wci­snął się w głąb tor­na­da. Wszę­do­byl­skie boty re­je­stru­ją­ce po­gna­ły za nim jak manty za re­ki­nem. Dbały, aby trzy­sta mi­lio­nów wi­dzów sie­dzą­cych w swo­ich do­mach na Ziemi lub w bez­piecz­nej Oasis nie prze­oczy­ło żad­ne­go frag­men­tu zma­gań „Łow­ców Życia”.

Kie­dyś jakiś dzien­ni­karz za­py­tał San­de­ra, dla­cze­go za­wod­ni­cy tak sie­bie na­zy­wa­ją. Chło­pak za­sta­na­wiał się chwi­lę, po czym po­wie­dział:

– Od mo­men­tu, w któ­rym znaj­dziesz się w leju, liczy się tylko jedno: prze­żyć. Głów­ną za­sa­dą za­wo­dów jest utrzy­mać się we­wnątrz tor­na­da i nie dać się wy­pchnąć przez in­nych, ale tak na­praw­dę każdy sra w ten swój szpa­ner­ski kom­bi­ne­zon ze stra­chu, bo nie wie, czy prze­ży­je na­stęp­ne se­kun­dy.

– To dla­cze­go to ro­bi­cie? – drą­żył pi­smak.

– Dla pie­nię­dzy.

San­der zbył wtedy dzien­ni­ka­rza głu­pim ba­na­łem, ale do­sko­na­le wi­dział, że nie na­ra­ża życia dla forsy. Ujeż­dża­nie hu­ra­ga­nu, jak każdy sport eks­tre­mal­ny, po­tra­fi­ło uza­leż­nić bar­dziej niż nar­ko­ty­ki, wir­tu­ale czy seks bez za­bez­pie­czeń w dziel­ni­cy dzi­wek. Wie­dział o tym do­sko­na­le, bo prze­cho­dził w swoim życiu przez różne etapy. I nie był z tego po­wo­du ani tro­chę dumny. Ale skoki to zu­peł­nie coś in­ne­go…

– Uwa­żaj!! – wrza­snął nagle Olaf.

Jeź­dziec do­słow­nie w ostat­niej chwi­li do­strzegł kap­su­łę Ka­za­my pę­dzą­cą wprost na niego. Wy­ko­nał nie­zdar­ny pi­ru­et i pu­ścił prze­ciw­ni­ka dołem.

– Skur­wiel wy­pchnął już trzech.

– Mało bra­ko­wa­ło. Jak tam sy­tu­acja?

– Eme­ri­cha wy­wa­li­ło poza lej już na samym po­cząt­ku. Jack do­stał ka­mie­niem i spadł. Chyba prze­żył, bo Sky­lex wy­słał boty me­dycz­ne, Ulle zre­zy­gno­wał, na­wa­li­ły mu bocz­ne sil­ni­ki. Ge­ne­ral­nie, co chwi­lę ktoś od­pa­da.

– Czyli razem ze mną zo­sta­ło sied­miu. Ile do końca?

– Trud­no po­wie­dzieć.

– Olaf…?

– Wska­za­nia czuj­ni­ków są sprzecz­ne. – W gło­sie prze­wod­ni­ka dało się wy­czuć wy­raź­ne wa­ha­nie. A to ozna­cza­ło kło­po­ty. Olaf rzad­ko się wahał. – Tu się dzie­je coś dziw­ne­go, San­der.

– Wiem. Wi­dzia­łem przed sko­kiem, jak dzi­wacz­nie ukła­da­ją się chmu­ry.

– Czuj­ni­ki in­for­mu­ją, że za kilka minut tor­na­do zga­śnie, ale mam też nie­od­par­te wra­że­nie, że rów­no­cze­śnie ro­śnie w siłę.

– Cie­ka­we…

Tar­cza na dzio­bie chra­bąsz­cza roz­bły­sła błę­ki­tem i San­der po­czuł po­tęż­ne ude­rze­nie. Przez chwi­lę nie wie­dział, co się dzie­je. Wpadł w kor­ko­ciąg. Masy bru­nat­ne­go po­wie­trza ci­ska­ły nim we wszyst­kie stro­ny. Trzy­mał kur­czo­wo drąż­ki, pró­bu­jąc utrzy­mać się na tra­jek­to­rii wy­świe­tla­ją­cej się na ekra­nie. Kiedy wy­da­wa­ło mu się, że usta­bi­li­zo­wał lot, coś wal­nę­ło w niego, tym razem z tyłu.

– To Wa­cho­wicz – oznaj­mił Olaf.

– Za­wzię­te bydlę – skwi­to­wał Em­mer­son i włą­czył przed­nie sil­ni­ki na pełną moc.

Wa­cho­wicz nie prze­wi­dział ta­kiej re­ak­cji i nie zdą­żył zro­bić uniku. W efek­cie dwa chra­bąsz­cze zde­rzy­ły się, roz­sy­pu­jąc do­ko­ła pęki nie­bie­skich bły­ska­wic. Kap­su­ła San­de­ra od­bi­ła w kie­run­ku cen­trum tor­na­da. Wa­cho­wi­cza rzu­ci­ło bez­wład­nie w dół, wprost na ogrom­ny głaz nie­sio­ny prze wiatr. Osło­na po­jaz­du Po­la­ka nie od­pa­li­ła.

San­de­ra zno­si­ło do środ­ka burzy, ale wi­dział wszyst­ko na ska­ne­rach. Górna po­kry­wa chra­bąsz­cza Wa­cho­wi­cza roz­pa­dła się jak roz­bi­ta sko­rup­ka jajka. Nie­wiel­ka po­stać zo­sta­ła na­tych­miast wy­ssa­na na ze­wnątrz. Em­mer­son pa­trzył z prze­ra­że­niem, jak czło­wiek ko­zioł­ku­je w po­wie­trzu, krę­cąc się coraz szyb­ciej i szyb­ciej wokół wła­snej osi. A potem gubi koń­czy­ny ni­czym owad roz­dzie­ra­ny pal­ca­mi nie­wi­dzial­ne­go ol­brzy­ma.

San­der od­wró­cił wzrok od ekra­nu. Przez chwi­lę sły­szał tylko wła­sny od­dech.

Wła­śnie dla­te­go za­wo­dy były tak po­pu­lar­ne. Nie­mal przy każ­dym skoku zda­rzał się wy­pa­dek. Im bar­dziej efek­tow­ny, tym więk­sza oglą­dal­ność. Za­wod­ni­cy wie­dzie­li o tym. Mimo to rzu­ca­li się w sam śro­dek burzy, by przez kil­ka­na­ście minut po­czuć się jak he­ro­si wal­czą­cy z ży­wio­ła­mi.

Wiatr za­czął słab­nąć.

– Dwie­ście na go­dzi­nę – głos prze­wod­ni­ka przy­wró­cił umysł jeźdź­ca do rze­czy­wi­sto­ści. – Jesz­cze mi­nu­ta.

– Roz­nio­sło go, Olaf – wy­mam­ro­tał San­der. – Roz­nio­sło…

– Ma­szy­ny za­wo­dzą. Skup się chło­pie, bo skoń­czysz jak ten bie­dak. Chyba two­rzy się zorza.

Męż­czy­zna na­tych­miast oprzy­tom­niał. Mie­dzy tu­ma­na­mi pyłu do­strzegł mocne bły­ski i mi­go­czą­ce tę­czo­we świa­tła.

– Zorza? Tego jesz­cze bra­ko­wa­ło.

Nikt do końca nie po­tra­fił wy­tłu­ma­czyć, jak po­wsta­ją „dusze dia­błów”. W mar­sjań­skich tor­na­dach do­cho­dzi­ło do po­twor­nie sil­nych wy­ła­do­wań elek­tro­ma­gne­tycz­nych. Zja­wi­sko nie­kie­dy przyj­mo­wa­ło formę po­ja­wia­ją­cych się w lo­so­wych miej­scach, ema­nu­ją­cych bla­skiem opa­rów. Za­wod­ni­cy bali się ich jak ognia. Chra­bąszcz to kilka ton skom­pli­ko­wa­nej elek­tro­ni­ki, która przy kon­fron­ta­cji z zorzą za­czy­na­ła wa­rio­wać.

Em­mer­son pa­trzył jak urze­czo­ny na ta­niec coraz bar­dziej wy­raź­nych fio­le­to­wo-tur­ku­so­wych bły­sków. Wśród Jeźdź­ców krą­ży­ły le­gen­dy na temat tego, co dzie­je się z czło­wie­kiem, gdy w nie wpad­nie. Nie­któ­rzy po­rów­ny­wa­li to do­zna­nie do mi­stycz­ne­go prze­ży­cia, oświe­ce­nia. W Oasis po­wsta­ła nawet sekta, która uwa­ża­ła, że tor­na­da to bo­go­wie Czer­wo­nej Pla­ne­ty, bun­tu­ją­cy się prze­ciw­ko in­ge­ren­cji czło­wie­ka w siły na­tu­ry. San­der nie był prze­sad­nie re­li­gij­ny i nigdy nie dawał wiary tym no­wo­mod­nym bzdu­rom. Mu­siał jed­nak przy­znać, że zorza miała w sobie coś ma­gicz­ne­go, co przy­cią­ga­ło jak ma­gnes.

Mi­mo­wol­nie po­pusz­czał drąż­ki, sil­ni­ki le­ciut­ko zmniej­sza­ły siłę. Chra­bąszcz z każ­dym okrą­że­niem zbli­żał się do pięk­ne­go fan­to­mu o kilka me­trów.

– Sto dwa­dzie­ścia na go­dzi­nę – re­la­cjo­no­wał Stroe. – Suka umie­ra, San­der.

Jesz­cze tro­chę. Był tuż-tuż. Tak bar­dzo chciał zo­ba­czyć…

I nagle na­sta­ła cisza.

Wiatr ucichł i po­wie­trze za­sty­gło na mo­ment jak gęsta po­mi­do­ro­wa zupa. Chwi­lę póź­niej pył za­czął opa­dać i Em­mer­son[J2] zo­ba­czył trzy po­obi­ja­ne kap­su­ły. Oprócz niego utrzy­ma­li się jesz­cze Eddie Ka­za­ma, Wald Grod­ger i Steff Jer­mi­kov. Nie mógł do­strzec twa­rzy kon­ku­ren­tów, ale był pe­wien, że ma­lo­wa­ło się na nich zdu­mie­nie. Spoj­rzał w górę i aż jęk­nął. Niebo przy­po­mi­na­ło za­war­tość ogrom­ne­go mik­se­ra, do któ­re­go wrzu­co­no przy­pad­ko­we skład­ni­ki. Bru­nat­ne, po­ma­rań­czo­we i czer­wo­ne tu­ma­ny wi­ro­wa­ły, zde­rza­ły się, for­mo­wa­ły garby i fale ni­czym mor­ska po­wierzch­nia tar­ga­na sztor­mem. Jed­nak ni­g­dzie nie było widać scho­dzą­ce­go leja.

– Sto­żek ciszy…

– Spie­przaj stam­tąd, San­der! – na­ka­zał Olaf.

– Co?

– Ucie­kaj, jak naj­da­lej! Już! Mamy ro­dzin­kę!

Em­mer­son bez dal­szych pytań ści­snął spu­sty i jego kap­su­ła ru­szy­ła z mak­sy­mal­ną pręd­ko­ścią. Na pa­ne­lu zo­ba­czył obraz tego, co dzia­ło się z tyłu; trzy po­tęż­ne wiry nie­mal rów­no­cze­śnie po­wę­dro­wa­ły ku ziemi, po­ły­ka­jąc Ka­za­mę i Jer­mi­ko­va. Grod­ger, który zdą­żył zwiać w ostat­niej chwi­li, gnał tuż obok San­de­ra. Kil­ka­na­ście se­kund póź­niej nie­bie­ska kap­su­ła na­le­żą­ca do Jer­mi­ko­va wy­pry­sła z naj­mniej­sze­go leja jak pest­ka wy­strze­lo­na z procy. Jeź­dziec ja­kimś cudem zdo­łał uwol­nić się z po­twor­ne­go uści­sku trój­ki dia­bel­nych braci.

Ka­za­ma zo­stał gdzieś w środ­ku.

– No to wszyst­ko jasne – po­wie­dział San­der, który przed mo­men­tem wy­ha­mo­wał lot i przy­glą­dał się tań­co­wi ży­wio­łów z bez­piecz­nej od­le­gło­ści. – Nie są­dzi­łem, że zo­ba­czę coś ta­kie­go w tym se­zo­nie. Jak widać, nasi fa­chow­cy nie wszyst­ko po­tra­fią prze­wi­dzieć.

– Za­wsze po­wta­rza­łem, że nie można ufać su­chym danym z kom­pów – sko­men­to­wał Olaf. – Spon­so­rzy będą sza­leć. Nie ma po­zwo­le­nia na loty przy wię­cej niż jed­nym dia­ble.

Na wi­zje­rze hełmu San­de­ra po­ja­wił się ko­mu­ni­kat na­ka­zu­ją­cy po­wrót do Matki. Męż­czy­zna udał, że go nie widzi.

– No dalej. Na co cze­kasz? – Lu­stro­wał wzro­kiem obraz z przed­nich obiek­ty­wów, mając na­dzie­ję, że do­strze­że fio­le­to­wy chra­bąszcz Ka­za­my. – Wy­ry­waj stam­tąd, chło­pie…

W słu­chaw­ce usły­szał gwizd­nię­cie Olafa.

– No nie­źle. Pręd­kość trzy­sta i ro­śnie.

– Taa… – pod­su­mo­wał Em­mer­son, pa­trząc na trzy roz­pę­dza­ją­ce się po­two­ry. – Chciał­bym zo­ba­czyć miny na­ukow­ców, któ­rzy w po­cząt­kach ko­lo­ni­za­cji uwa­ża­li, że dia­bły nie mogą osią­gnąć pręd­ko­ści więk­szych niż sto ki­lo­me­trów na go­dzi­nę.

– Ła­god­ne se­zo­ny to prze­szłość – wtrą­cił Grod­ger przy­słu­chu­ją­cy się roz­mo­wie kon­ku­ren­tów. – Mój brat zgi­nął, gdy kilka lat temu tor­na­do ude­rzy­ło w Oasis. A obie­cy­wa­li, że „bę­dzie tro­chę wiało”…

Ka­za­ma nadal tkwił gdzieś w środ­ku wi­ru­ją­ce­go pie­kła. Cie­ka­we, czy jesz­cze żyje, po­my­ślał San­der.

– So­lar­ga­te wy­sy­ła trans­por­ter po Ed­die­go. Chło­pak chyba ma ja­kieś kło­po­ty – oznaj­mił Olaf. – Czas się zwi­jać, San­der, nic tu po nas.

– Za­ło­go­wy?

– Au­to­mat.

– Nie da rady. Nie przy tym Ar­ma­ge­do­nie.

– Nie chcą ry­zy­ko­wać. Frie­drick po­stą­pił­by tak samo.

– Wiem. Le­piej stra­cić dur­ne­go bota, niż na­ra­żać ra­tow­ni­ków i cenny sprzęt. Tylko że bot nic tu nie wskó­ra. Szlag by ich…

Mimo na­wo­ły­wań Matek trzy kap­su­ły po­zo­sta­wa­ły na swo­ich po­zy­cjach. Jeźdź­cy ob­ser­wo­wa­li przy­po­mi­na­ją­cą cy­ga­ro ma­szy­nę, pę­dzą­cą w sam śro­dek na­wał­ni­cy. Chwy­ta­ki, któ­ry­mi bot miał przy­ssać się do chra­bąsz­cza Ka­za­my i wy­rwać go z tor­na­da, cią­gnę­ły się za nim jak macki za ka­ła­mar­ni­cą.

Au­to­mat kil­ka­krot­nie pró­bo­wał we­drzeć się do środ­ka burzy, ale silne wia­try brzeż­ne sku­tecz­nie blo­ko­wa­ły mu drogę.

– Nie tak łatwo do­stać się do tor­na­da – sko­men­to­wał mil­czą­cy dotąd Jer­mi­kov. – A jesz­cze trud­niej wy­do­stać się na ze­wnątrz.

– Po­wi­nien wcho­dzić pod kątem, a ten pcha się cen­tral­nie, jak ta durna krowa. Cie­ka­we, kto go kon­tro­lu­je? – San­der nie ukry­wał zło­ści, choć wie­dział, że na­da­ją teraz na czę­sto­tli­wo­ściach do­stęp­nych dla wszyst­kich ekip.

– Pew­nie znowu żół­to­dzio­by pro­sto ze szkół­ki – stwier­dził Grod­ger.

W pew­nym mo­men­cie wiel­ki jak dom głaz wy­ło­nił się ze skłę­bio­nej czer­wie­ni i ude­rzył pro­sto w bota. Tar­cza wokół ma­szy­ny roz­bły­sła jasną zie­le­nią. Au­to­mat ra­tow­ni­czy za­tań­czył wokół wła­snej osi jak dzie­cię­cy bą­czek i runął bez­wład­nie w dół. Kilka se­kund póź­niej u pod­nó­ża dia­błów za­pło­nął po­ma­rań­czo­wy ognik.

– No i to by było na tyle, jeśli cho­dzi o akcję ra­tun­ko­wą – pod­su­mo­wał Jer­mi­kov i par­sk­nął z po­gar­dą.

I wtedy ode­zwał się Ka­za­ma:

– San­der, pomóż mi. Ste­ro­wa­nie padło.

Głos jeźdź­ca drżał. Em­mer­son do­brze znał kon­ku­ren­ta i wie­dział, że męż­czy­zna nie na­le­ży do tchó­rzy. Ale w tych kilku roz­dy­go­ta­nych sło­wach wy­czuł z tru­dem ma­sko­wa­ny strach.

– W któ­rym leju je­steś?

– W naj­więk­szym. Tu jest jak na po­li­go­nie. Osło­na ledwo zipie.

– Co my­ślisz, Grod­ger?

Walt wy­pu­ścił z sy­kiem po­wie­trze z płuc.

– Wcho­dzę w to.

– Przy­kro mi, pa­no­wie, ale ja od­pa­dam – po­wie­dział Jer­mi­kov. – Wi­dzia­łem, co tam się dzie­je, i nie mam za­mia­ru na­sta­wiać skóry dla So­la­ra.

Po­ma­rań­czo­wa ma­szy­na Ro­sja­ni­na wy­ko­na­ła zgrab­ny pi­ru­et i po­mknę­ła w górę.

– Je­steś ze mną, Olaf?

– Za­wsze, chło­pie. Tylko pa­mię­taj, że to ty ry­zy­ku­jesz. Ja cho­wam tyłek w bez­piecz­nej bazie i nie będę mógł nic zro­bić, jeśli spra­wy po­to­czą się źle. Jeśli mam być szcze­ry, to po­wiem, że nie widzę opcji, aby ktoś wy­szedł żywy z tego pie­kła. Czuj­ni­ki zdy­cha­ją jeden za dru­gim. Już teraz je­stem nie­mal ślepy.

– Ani, kurwa, się waż, San­der – ode­zwał się z za­strze­żo­ne­go ka­na­łu Frie­drick. – Sły­szysz? Jeśli to zro­bisz, wy­le­cisz na zbity pysk. Po­myśl o swo­jej ka­rie­rze, chłop­cze…

Em­mer­son ude­rzył pię­ścią w kon­so­lę radia i głos szefa umilkł. Chwi­lę póź­niej usły­szał w słu­chaw­ce, jak Grod­ger klnie siar­czy­ście po nie­miec­ku, a potem re­cy­tu­je stare przy­sło­wie:

– „Lu­dzie są jak li­ście, które wiatr je­sien­ny strą­ca i po ziemi po­zmia­ta, a wio­sna przy­no­si nowe”.

Po tych sło­wach jeź­dziec wydał z sie­bie kow­boj­ski ryk i ru­szył z pełną pręd­ko­ścią w kie­run­ku tań­czą­cych po­two­rów.

San­der zo­stał sam pod czer­wo­nym, zło­wro­gim nie­bem. Serce tłu­kło się w jego pier­si jak osza­la­łe, czuł zimny pot na ple­cach, a w gło­wie zamęt.

– Cho­le­ra! – za­klął nagle i wbrew gło­so­wi roz­sąd­ku z całej siły pchnął drąż­ki.

Pę­dząc na zła­ma­nie karku za chra­bąsz­czem Grod­ge­ra, cie­szył się w duchu, że Ernee i tym razem nie dała się na­mó­wić na oglą­da­nie trans­mi­sji. Wszyst­kie ser­wi­sy in­for­ma­cyj­ne na pewno re­la­cjo­no­wa­ły rzad­kie zja­wi­sko, jakim było po­ja­wie­nie się aż trzech braci. Ze wszyst­kich stron su­nę­ły już boty re­je­stru­ją­ce ni­czym sępy wa­bio­ne smro­dem pa­dli­ny.

Z bli­ska dia­bły wy­glą­da­ły jesz­cze bar­dziej prze­ra­ża­ją­co. Mor­der­cze leje wi­ro­wa­ły wokół wspól­ne­go środ­ka. To prze­ni­ka­ły się, two­rząc jedną gi­gan­tycz­ną burzę, to wy­strze­li­wa­ły na boki, jak wście­kłe psy pró­bu­ją­ce ze­rwać się z łań­cu­cha.

Mimo sza­leń­cze­go pędu San­der nie zdo­łał do­go­nić Grod­ge­ra. Zo­ba­czył, jak Nie­miec zmie­nia kąt na­tar­cia i wcho­dzi gład­ko mię­dzy war­stwy brzeż­ne naj­więk­sze­go wiru.

– Ka­za­ma jest gdzieś bli­sko pod­sta­wy – oznaj­mił Olaf. – Od­pa­laj ska­ne­ry, jak tylko znaj­dziesz się w leju.

– Matko Świę­ta, ale mam pie­tra. Jeśli wyjdę z tego żywy, nigdy wię­cej nie wsią­dę do chra­bąsz­cza.

Stroe za­śmiał się i coś od­po­wie­dział, ale San­der już tego nie sły­szał. Słowa prze­wod­ni­ka gi­nę­ły w coraz gło­śniej­szym szu­mie wia­tru i huku ad­re­na­li­ny, która prze­le­wa­ła się przez jego żyły. Umysł Em­mer­so­na wy­łą­czył się na bodź­ce ze­wnętrz­ne, kon­tro­lę nad cia­łem przej­mo­wa­ły wy­tre­no­wa­ne w dzie­siąt­kach sko­ków i sy­mu­la­cji od­ru­chy. Pu­ścić lekko drąż­ki, bocz­ne dysze pod kątem trzy­dzie­stu stop­ni, od­bi­cie w prawo i pełna moc…

Ock­nął się, gdy był już we­wnątrz tor­na­da. Wy­łą­czył tylne sil­ni­ki i po­zwo­lił po­rwać się wi­chu­rze. Tar­cza uak­tyw­nia­ła się co kilka se­kund. Chra­bąszcz raz za razem ob­ry­wał gła­zem albo bły­ska­wi­cą.

– Fak­tycz­nie jak na woj­nie – stwier­dził San­der. – Wi­dzisz gdzieś Grod­ge­ra, Olaf?

Od­po­wie­dzia­ła mu cisza.

– Olaf?

– Je­stem…

– Uff… Już się bałem, że prze­rwa­ło po­łą­cze­nie.

– N-nie… – głos prze­wod­ni­ka drżał lekko. – Za­tka­ło mnie, bo nie wiem, jak mam in­ter­pre­to­wać to, co wła­śnie prze­sy­ła­ją mi czuj­ni­ki?

– A mia­no­wi­cie?

– W tym leju są ty­sią­ce zórz… A ra­czej jedna, wiel­ka, skła­da­ją­ca się z mniej­szych. Sam nie wiem, jak ci to wy­tłu­ma­czyć.

– Ja nic nie widzę. Mamy teraz więk­sze pro­ble­my na gło­wie. Znajdź mi Walda. Chcę wy­cią­gnąć stąd Ed­die­go i wy­ry­wać pro­sto do Oasis.

– Wald jest ja­kieś trzy­sta me­trów pod tobą. Na­mie­rzył Ka­za­mę.

San­der włą­czył ska­ne­ry i zo­ba­czył dwa świe­tli­ste punk­ty zbli­ża­ją­ce się do sie­bie. Bez za­sta­no­wie­nia za­nur­ko­wał w dół i po kilku chwi­lach do­go­nił Niem­ca.

– Śpie­szy ci się na cmen­tarz, Wald? – rzu­cił do mi­kro­fo­nu. – I co teraz? Masz jakiś plan?

– Mu­si­my ścią­gnąć go ma­gne­sa­mi i wy­ho­lo­wać poza lej.

– Żeby użyć ma­gne­sów, trze­ba bę­dzie wy­łą­czyć tar­cze.

– No – po­twier­dził bez­na­mięt­nie Nie­miec, jakby pro­po­no­wał nie­dziel­ny spa­ce­rek po parku.

– To sza­leń­stwo. Dla­cze­go nie spró­bu­je­my go po pro­stu wy­pchnąć?

– On ma rację, San­der – wtrą­cił Olaf. – Je­ste­ście ja­kieś trzy ki­lo­me­try w głębi wiru. Eddie mu­siał­by dys­po­no­wać pełną mocą sil­ni­ków, żeby po­ko­nać taką od­le­głość. Poza tym każde ude­rze­nie grozi roz­bi­ciem jego kap­su­ły. Moim skrom­nym zda­niem masz dwa wyj­ścia: od­pa­laj ma­gne­sy i módl się, aby ka­mul­ce scho­dzi­ły wam z drogi, albo spie­przaj stam­tąd i zo­staw to botom So­la­ra.

San­der prze­łknął ślinę.

– Cud­nie.

– Widzę go! Idę z pra­wej! – krzyk­nął Wald i po­mknął w kie­run­ku kap­su­ły Ja­poń­czy­ka, która wy­ło­ni­ła się z tu­ma­nów pyłu.

– Eddie? Sły­szysz mnie? – rzu­cił Em­mer­son.

– Sły­szę – głos Ka­za­my do­bie­gał jakby z wnę­trza me­ta­lo­we­go wia­dra, w któ­rym prze­sy­pu­je się żwir.

– Za chwi­lę cię stąd wy­cią­gnie­my. Na mój sy­gnał bę­dziesz mu­siał…

– …wy­łą­czyć tar­cze?

– Tak.

– Zwa­rio­wa­li­ście. Pro­si­łem o pomoc, a nie o radę, jak naj­szyb­ciej prze­nieść się na tam­ten świat. Nie zro­bię tego.

– Do­brze wiesz, że nie ma in­ne­go wyj­ścia – wtrą­cił Grod­ger.

Na­stą­pi­ła krót­ka chwi­la ciszy. Em­mer­son był pe­wien, że Ka­za­ma kal­ku­lu­je szan­se ma­new­ru pro­po­no­wa­ne­go przez ra­tow­ni­ków. Wie­dział, że się zgo­dzi. Nikt inny nie przy­bę­dzie mu z po­mo­cą.

– Dobra… Je­stem gotów.

– Świet­nie – oznaj­mił Em­mer­son. – Bo ja ani tro­chę…

Kilka ude­rzeń serca póź­niej San­der zrów­nał lot z kap­su­łą Ed­die­go. Pe­cho­wy Jeź­dziec mógł ste­ro­wać tylko sil­ni­ka­mi na pra­wej bur­cie, ale roz­sąd­nie nie mar­no­wał pa­li­wa. Wi­ro­wał swo­bod­nie, cze­ka­jąc na ra­tu­nek. Od­pa­lał dysze tylko wtedy, gdy mu­siał usko­czyć przed wy­jąt­ko­wo dużą prze­szko­dą.

Em­mer­son spoj­rzał na od­czy­ty wskaź­ni­ków. Tor­na­do było na­praw­dę po­tęż­ne – pra­wie pięć ki­lo­me­trów przy pod­sta­wie. Mimo to pełne okrą­że­nie za­bie­ra­ło im nie­wie­le ponad mi­nu­tę.

– Przy­go­tuj się, Eddie – po­wie­dział, wi­dząc Grod­ge­ra wcho­dzą­ce­go na po­zy­cję po dru­giej stro­nie. – Trzy… Dwa… Jeden… Teraz! Gaś tar­czę.

Pę­ka­te ba­lo­ny osłon trzech kap­suł pękły rów­no­cze­śnie, a potem na­stą­pił jasny roz­błysk. Stru­gi świa­tła wy­strze­li­ły z burt ści­ga­czy San­de­ra i Walda, po­mknę­ły w kie­run­ku ma­szy­ny So­lar­ga­te i po­chwy­ci­ły ją w pół­prze­źro­czy­stą, iskrzą­cą sieć.

– Mu­si­cie się stresz­czać, chło­pa­ki – po­na­glił Olaf. – Robi się na­praw­dę nie­cie­ka­wie.

– A po co? – za­żar­to­wał San­der, pró­bu­jąc roz­luź­nić na­pię­tą at­mos­fe­rę. – Taka fajna im­pre­za.

– Zo­sta­ję do rana – pod­chwy­cił Nie­miec.

– Widzę, że hu­mo­ry wam do­pi­su­ją – od­pa­ro­wał Ka­za­ma, który nie był już w sta­nie ukry­wać zde­ner­wo­wa­nia. – Pa­nien­ki już dawno prze­nio­sły się do innej knaj­py i robi się nudno…

I wtedy prze­wod­nik za­czął coś krzy­czeć, ale San­der nie zro­zu­miał ani jed­ne­go słowa. Po tonie głosu ko­le­gi wy­wnio­sko­wał je­dy­nie, że nie było to nic za­baw­ne­go. Zo­ba­czył ośle­pia­ją­cy błysk i za­ci­snął po­wie­ki. Gdy je otwo­rzył, po me­ta­lo­wych ele­men­tach wnę­trza kap­su­ły plą­sa­ły setki ko­lo­ro­wych iskier. W jed­nej chwi­li do­tar­ło do niego, co się stało: wpa­dli w zorzę.

– Jasna cho­le­ra – za­sy­czał, przy­glą­da­jąc się, jak mo­ni­to­ry przed jego twa­rzą gasną jeden za dru­gim.

Za­ry­zy­ko­wał spoj­rze­nie w bok. Uj­rzał je­dy­nie tań­czą­ce świa­tła i coś w ro­dza­ju gę­stej mgły.

– Olaf…? Wald…? Sły­szy­cie mnie? Eddie…?

Nikt się nie ode­zwał. Ze słu­chaw­ki do­bie­ga­ły tylko trza­ski i szumy. Nie wie­dział nawet, czy ma­gnes, który łą­czył go z Ka­za­mą, nadal ge­ne­ru­je wiąz­kę sieci.

Nagle po­czuł po­tęż­ne ude­rze­nie i świat wokół niego za­wi­ro­wał i za­tań­czył. San­der usły­szał brzęk pę­ka­ją­ce­go szkła i od­ru­cho­wo wdu­sił przy­cisk z na­pi­sem „Oxy”. Dwa nie­wiel­kie zbior­ni­ki z tle­nem na­tych­miast wsko­czy­ły w wy­pu­sty kom­bi­ne­zo­nu na jego ple­cach. Szyba hełmu zma­to­wia­ła, okna pod­glą­du przy­ga­sły i wy­łą­czy­ły się.

Gdy wizja wró­ci­ła, przez roz­trza­ska­ną szybę po­kry­wy zo­ba­czył kawał po­tęż­nej skały. Zbłą­ka­ny głaz wpadł na kurs ko­li­zyj­ny i za­brał ze sobą San­de­ra, tak jak cię­ża­rów­ka, która na­po­ty­ka na swo­jej dro­dze ko­ma­ra.

Spró­bo­wał od­pa­lić sil­ni­ki, ale dysze wy­da­ły z sie­bie tylko głu­che pierd­nię­cie. Ekra­ny nadal nie dzia­ła­ły.

– Świet­nie – pod­su­mo­wał swoją sy­tu­ację.

Lot na licu skały trwał kil­ka­dzie­siąt se­kund. Ro­bi­ło się coraz ja­śniej i jeź­dziec za­czął po­dej­rze­wać, że zbli­ża się do brze­gu leja. By­ła­by to dobra in­for­ma­cja, gdyby napęd ze­chciał za­dzia­łać. Męż­czy­zna mo­dlił się w duchu, aby po­kry­wa chra­bąsz­cza wy­trzy­ma­ła. Przed ocza­mi miał żywe wspo­mnie­nie tego, co stało się z Wa­cho­wi­czem.

Ze słu­chaw­ki hełmu nadal nie wy­do­by­wa­ło się nic poza szu­mem. Cho­ler­nie bra­ko­wa­ło mu głosu Olafa. Wie­dział, że prze­wod­nik nie był w sta­nie przyjść mu z po­mo­cą, ale sama świa­do­mość jego obec­no­ści po dru­giej stro­nie do­da­wa­ła otu­chy.

Nagle zna­lazł się poza wirem. Przez mo­ment wi­dział oto­czo­ne ró­żo­wą mgłą słoń­ce, a póź­niej pę­dzą­cą mu na spo­tka­nie czer­wo­ną zie­mię. Głaz roz­padł się na kilka ka­wał­ków, uwal­nia­jąc ści­gacz ze swego uści­sku, i runął w dół. Em­mer­son po­cią­gnął waj­chę ka­ta­pul­ty. Na­stą­pił ogłu­sza­ją­cy huk ła­dun­ków, strza­ska­na klapa otwo­rzy­ła się i zni­kła, po­rwa­na pędem po­wie­trza. Fotel wraz z San­de­rem wy­strze­lił do góry i wpadł w sza­lo­ny kor­ko­ciąg. Prze­cią­że­nie spa­dło na klat­kę pier­sio­wą męż­czy­zny jak że­la­zne ko­wa­dło. Jeź­dziec po­czuł na twa­rzy cie­płą ciecz i zanim zo­rien­to­wał się, że krwa­wi z nosa, stra­cił przy­tom­ność.

 

Drgnął lekko. Nie miał po­ję­cia, jak długo był nie­przy­tom­ny. Dzwo­ni­ło mu w uszach, a w pra­wym bio­drze od­czu­wał silny ból. Wziął głę­bo­ki od­dech, wy­plą­tał się z fo­te­la i szcząt­ków spa­do­chro­nu, i za­czął nie­mra­wo gra­mo­lić się z ziemi. Wstał, ale zaraz potem upadł.

– „KOS 04”… Sły­szysz mnie? – Stroe w końcu prze­bił się przez za­kłó­ce­nia.

San­der nie był w sta­nie wy­du­sić z sie­bie ani słowa. Ukląkł, pod­pie­ra­jąc się rę­ka­mi, od­cze­kał kilka se­kund i dźwi­gnął obo­la­łe ciało do góry. To, co zo­ba­czył, gdy ro­zej­rzał się do­ko­ła, wy­peł­ni­ło go mie­sza­ni­ną fa­scy­na­cji, stra­chu i po­dzi­wu.

Tor­na­da chwi­lo­wo prze­sta­ły się do sie­bie zbli­żać. Krą­ży­ły po okrę­gu o śred­ni­cy kil­ku­set me­trów, w któ­re­go cen­trum znaj­do­wał się Em­mer­son. Były oto­czo­ne świe­tli­stą mgłą, iden­tycz­ną do tej, w którą jeźdź­cy wpa­dli w naj­więk­szym wirze. To były zorze, setki zórz, które prze­pły­wa­ły z jed­ne­go leja do dru­gie­go, jak od­de­chy prze­cho­dzą­ce z ust do ust, jak dusze prze­cho­dzą­ce z ciała do ciała.

– San­der… tu baza, ode­zwij się. Mamy cię na lo­ka­li­za­to­rze. Je­steś cho­ler­nym far­cia­rzem, bra­cie. Już po cie­bie lecą. Frie­drick zgo­dził się wy­słać ekipę. Sły­szysz? Zaraz tam będą.

– Pięk­ne…

– San­der, po­wiedz, co się dzie­je? Boty, które zo­sta­ły na ze­wnątrz, zu­peł­nie ogłu­pia­ły. Co wi­dzisz?

– Pięk­ne… – po­wtó­rzył hip­no­tycz­nie Em­mer­son. Miał wra­że­nie, że zna­lazł się w ja­kimś zwa­rio­wa­nym śnie. Słoń­ce przy­ga­sło, dźwię­ki spa­dły o kilka oktaw tak, że szum wia­tru przy­po­mi­nał teraz ku­szą­cy, sy­re­ni śpiew.

A potem nagle wiry przy­śpie­szy­ły, za­czę­ły zmniej­szać dzie­lą­cy je dy­stans i zbli­żać się do jeźdź­ca. Do małej, za­gu­bio­nej po­sta­ci po­śród czer­wie­ni przy­po­mi­na­ją­cej za­schnię­tą krew.

– Em­mer­son, po­wiedz mi, co wi­dzisz?! – na­ci­skał prze­wod­nik.

– Pój­dziesz do niej, Olaf? – męż­czy­zna zi­gno­ro­wał py­ta­nie ko­le­gi.

– Słu­cham? Do kogo, bra­cie?

– Pój­dziesz do Ernee? Nie chcę, żeby to był jakiś gry­zi­pió­rek z kor­po­ra­cji. Po­wiedz jej… Po­wiedz…

– Sam jej po­wiesz, San­der. Gadaj tylko, co się dzie­je? Jak mam ci pomóc?

– Nie mo­żesz. Nie tym razem. One… one nad­cho­dzą, idą po mnie… chcę to zo­ba­czyć… chcę…

Ola­fo­wi wy­da­wa­ło się, że Em­mer­son coś jesz­cze mówi, ale po­twor­ny ryk wi­chru za­głu­szał słowa jeźdź­ca. A potem na­stą­pił krót­ki trzask i wszyst­ko uci­chło.

Stroe długo mil­czał. W końcu wy­szedł z ko­ko­nu i usiadł cięż­ko na zim­nej, me­ta­lo­wej pod­ło­dze. Za każ­dym razem, gdy skoki do­bie­ga­ły końca, a on tra­cił po­łą­cze­nie, czuł się po­twor­nie za­gu­bio­ny i nie­wy­obra­żal­nie mały.

– Po­myśl­nych wia­trów po dru­giej stro­nie, ko­le­go – po­wie­dział po chwi­li, do­sko­na­le wie­dząc, że jeź­dziec go nie usły­szy.

 

*

 

Ciszę wy­peł­nia­ją­cą miesz­ka­nie Ernee prze­rwa­ło pu­ka­nie do drzwi. Ko­bie­ta unio­sła twarz znad czyt­ni­ka i zmarsz­czy­ła czoło. San­der po­wi­nien lada chwi­la wró­cić, ale on by nie pukał. Wszedł­by ener­gicz­nym kro­kiem, uści­snął ją mocno, a potem przez dwie go­dzi­ny opo­wia­dał o chra­bąsz­czach, tor­na­dach, prze­cią­że­niach i zo­rzach. Ona słu­cha­ła­by, uda­jąc za­in­te­re­so­wa­nie, a w środ­ku umie­ra­ła­by ze szczę­ścia, że znowu udało mu się prze­żyć to cho­ler­ne wa­riac­two.

Pu­ka­nie po­wtó­rzy­ło się. Odło­ży­ła urzą­dze­nie, wsta­ła z fo­te­la, po­de­szła do drzwi i otwo­rzy­ła je, nie za­glą­da­jąc w wi­zjer. Na ko­ry­ta­rzu stał młody, dwu­dzie­sto­kil­ku­let­ni męż­czy­zna. Miał ładne, szare oczy i lekko roz­czo­chra­ne włosy. Przy jego nodze sie­dział spo­rych roz­mia­rów wil­czur i przy­glą­dał się jej, śmiesz­nie prze­krzy­wia­jąc łeb.

– W czym… W czym mogę pomóc? – za­py­ta­ła nie­pew­nie. – San­der jesz­cze nie wró­cił.

– Wiem – rzu­cił krót­ko.

Ernee spoj­rza­ła na rękę chło­pa­ka, w któ­rej trzy­mał smycz, a póź­niej na jego twarz. Gałki oczne nie­zna­jo­me­go były zu­peł­nie nie­ru­cho­me, a sze­ro­ko roz­sze­rzo­ne źre­ni­ce pa­trzy­ły gdzieś w prze­strzeń nad lewym uchem ko­bie­ty.

– Boże… Ty je­steś Olaf.

Nie zdą­żył od­po­wie­dzieć. Wil­czur za­skam­lał cicho i w tej samej chwi­li Ernee Em­mer­son za­chwia­ła się lekko. Olaf zro­bił krok do przo­du i za­ska­ku­ją­co pre­cy­zyj­nym ru­chem zła­pał jej ramię.

– Spo­koj­nie. Od­dy­chaj głę­bo­ko. Wszyst­ko bę­dzie do­brze.

Pół go­dzi­ny póź­niej prze­wod­nik sie­dział na ka­na­pie w sa­lo­nie i gła­skał wil­czu­ra, który po­ło­żył łeb na jego ko­la­nach. Ernee stała przy oknie i pa­trzy­ła na mia­sto. Była dziw­nie spo­koj­na. Stało się to, czego za­wsze się oba­wia­ła, i strach od­szedł za­stą­pio­ny przez chwi­lo­wą obo­jęt­ność.

Po­wo­li za­pa­dał zmierzch, za­ta­pia­jąc Oasis w ma­li­no­wej po­świa­cie.

– Dla­cze­go aku­rat żywe stwo­rze­nie? – za­py­ta­ła, chcąc od­wlec roz­mo­wę na temat San­de­ra. Wie­dzia­ła, że jej mąż nie żyje. Wie­dzia­ła, że za­bra­ło go tor­na­do. Nie chcia­ła znać szcze­gó­łów. – Nie pro­po­no­wa­li ci me­chów? Są ła­twiej­sze w utrzy­ma­niu. I mą­drzej­sze.

– Ofe­ro­wa­li – od­po­wie­dział. – W tym mie­ście żyje sześć­set mi­lio­nów ludzi, ale cięż­ko o do­bre­go przy­ja­cie­la. Poza tym Jan­kes nie jest zwy­kłym psem. Ma kilka wsz­cze­pów, które wpły­wa­ją na jego in­te­li­gen­cję. Dzię­ki nim ro­zu­mie wię­cej słów, ła­twiej go szko­lić i…

– Kiedy będę mogła za­brać ciało? – prze­rwa­ła mu.

Stroe wziął głę­bo­ki wdech.

– Nie bę­dziesz mogła, Ernee. Nie zna­leź­li ciała. Tak cza­sem bywa, gdy ktoś ginie w wirze…

Nawet nie drgnę­ła. Nie od­wró­ci­ła się.

– Po­słu­chaj – kon­ty­nu­ował Olaf za­nie­po­ko­jo­ny po­zor­nym spo­ko­jem ko­bie­ty. – San­der brał udział w akcji ra­tow­ni­czej. Po­ja­wi­ły się trzy tor­na­da, któ­rych nie by­li­śmy w sta­nie prze­wi­dzieć. Po­tęż­ne tor­na­da. Dwóm za­wod­ni­kom udało się wy­rwać, San­der miał po pro­stu pecha. Mo­żesz być pewna, że firma za­pew­ni tobie i two­je­mu dziec­ku wszyst­ko, czego bę­dzie­cie po­trze­bo­wać. Frie­drick mi to obie­cał. Sły­szysz mnie?

 Ernee sły­sza­ła, ale sens słów Olafa ginął w szu­mie, który wdzie­rał się do miesz­ka­nia i do myśli ko­bie­ty. Nic nie miało już zna­cze­nia, prócz uspo­ka­ja­ją­cych wi­bra­cji pły­ną­cych z ze­wnątrz. Na ho­ry­zon­cie pło­nę­ły ge­ne­ra­to­ry, trans­por­te­ry gnały Bóg wie dokąd, a kro­ple octu krą­ży­ły w po­wie­trzu. Mia­sto nie za­sy­pia, mia­sto nigdy nie od­po­czy­wa…