Czy przyjaźń to magia?

Wła­śnie mia­łam oka­zję opu­ścić Chmur­ne Szczy­ty, a bar­dzo lu­bi­łam tę nazwę, po­nie­waż była ade­kwat­na do tego, co wi­dzia­łam. Ogrom­ny masyw gór­ski uno­sił się wy­so­ko nad po­wierzch­nią Ziemi ni­czym bia­lut­kie i kłę­bia­ste ob­ło­ki. Teraz sie­dzia­łam le­ni­wie i bez­piecz­nie w cie­niu, szu­ka­jąc chwi­li od­po­czyn­ku.  Ska­li­sty strop wisiał ki­lo­metr wyżej, po­nie­waż tak po­in­for­mo­wa­ło mnie wspo­ma­ga­ne oko. Nie bałam się, że te skały zwalą się zaraz na głowę. To absolutnie wykluczyłam, wiedziałam, że nie ma w tym zja­wi­sku ani odro­bi­ny magii. Nie­któ­rzy twier­dzi­li, że la­ta­ją­ce góry to efekt ja­kiejś nad­na­tu­ral­nej mocy, ale to była wie­rut­na bzdu­ra. Wiele po­dró­żo­wa­łam po świe­cie i wi­dzia­łam jesz­cze dziw­niej­sze wy­na­laz­ki, zmon­to­wa­ne przez na­szych przod­ków. Niby jak mo­gła­bym wy­tłu­ma­czyć sta­bil­ną kilkudziesięciokilometrową igli­cę, sie­ęga­ją­ca do sa­me­go nieba? Po co jakaś ta­jem­ni­cza siła chcia­ła­by coś ta­kie­go two­rzyć? Wszyst­ko, co wi­dzia­łam, mu­sia­ło mieć ja­kieś za­sto­so­wa­nie, to że go teraz nie zna­łam, nie zna­czy­ło, że nikt go w przy­szło­ści nie mógł od­kryć z ko­rzy­ścią dla na­szej ko­lej­nej cy­wi­li­za­cji.

Mó­wi­łam o wspa­nia­łych brą­zo­wych i twar­dych jak skała chmu­rach. Przy­po­mi­na­ły one przy­stań dla za­gu­bio­nych wę­drow­ców, któ­rzy przy­pad­kiem od­kry­li w naj­bliż­szej oko­li­cy windę. Prze­no­si­ła ich w ułam­ku se­kun­dy do sa­me­go cen­trum wiel­kie­go mia­sta, znaj­du­ją­ce­go się na szczy­cie, ty­sią­ce me­trów po­wy­żej po­zio­mu morza. Klify Da­ru­sa okazały się bezpieczną przystanią dla strudzonych wędrowców, jed­nak ich po­ło­że­nie nigdy nie było pewne, co za­wsze dla gości z ze­wnątrz sta­no­wi­ło drob­ny pro­blem. Tutejsi miesz­kań­cy do per­fek­cji wy­ko­rzy­sta­li tech­no­lo­gie swo­ich przod­ków, bo­wiem miejscowi po­tra­fi­li uno­sić szczy­ty praw­do­po­dob­nie za po­mo­cą po­tęż­nych ge­ne­ra­to­rów an­ty­gra­wi­ta­cyj­nych albo prze­ogrom­nych ma­gne­sów lub, nie­wy­klu­czo­ne że, za po­mo­cą cze­goś jesz­cze bar­dziej nie­zwy­kłe­go. Mało tego, mogli oni ste­ro­wać wła­snym domem jak naj­zwy­klej­szym stat­kiem! To jest praw­dzi­wa po­tę­ga, szko­da tylko, że jej w pełni nie zro­zu­mie­li­śmy.

Obec­na cy­wi­li­za­cja nie była pierw­szą i z pew­no­ścią nie ostat­nią. Ka­pła­ni tech­no­lo­gii  po­świę­ci­li całe życie, aby cho­ciaż w ułam­ku po­znać moż­li­wo­ści rozrzuconej po świecie techniki. Mimo całej do­stęp­nej mą­dro­ści, nie wie­dzie­li zbyt wiele. Wska­zy­wa­li oni je­dy­nie, że żyliśmy jako spadkobiercy nie­zwy­kle za­awan­so­wa­nych cy­wi­li­za­cji, ale nie po­tra­fi­li podać wieku na­szej pla­ne­ty. Mó­wi­li, że miesz­ka­li­śmy na Ziemi, ale nie prze­ko­ny­wa­ła mnie ta nazwa. Skąd mo­gli­śmy wie­dzieć o jej praw­dzi­wo­ści? Kon­kret­na data początków cywilizacji nigdy mnie nie in­te­re­so­wa­ła, bo­wiem się­ga­ła prawdopodobnie nie­wy­obra­żal­nych liczb, gdzie róż­ni­ca mi­lio­nów, a nawet mi­liar­dów lat nie miała więk­sze­go zna­cze­nia. Nasza prze­szłość prze­cho­dzi­ła przez masę wzlo­tów i jesz­cze bar­dziej spek­ta­ku­lar­nych upad­ków. Naj­praw­do­po­dob­niej ist­nia­ło przed nami kilka róż­nych cy­wi­li­za­cji, które w ta­jem­ni­czy spo­sób znik­nę­ły, a sami nie po­zna­li­śmy przy­czyn tych spo­łecz­nych ka­ta­strof, a szko­da, bo wiele mo­gli­by­śmy się na­uczyć i unik­nąć po­dob­nych błę­dów w przy­szło­ści.

Oso­bi­ście zo­sta­łam zbie­racz­ką z wła­sne­go wy­bo­ru i z po­wo­du in­te­re­sów. To nie­zwy­kle wy­ma­ga­ją­ca i nie­bez­piecz­na praca. Życie poza wy­god­ny­mi mu­ra­mi miast za­wsze było ry­zy­kow­ne, ale to po­cią­ga­ło. Tutaj za każ­dym ro­giem mogły czy­hać bio­in­ży­nie­ryj­ne abo­mi­na­cje, nie­śmier­tel­ne oraz zbun­to­wa­ne isto­ty syn­te­tycz­ne czy nawet nie­zbyt mili przy­by­sze z in­nych pla­net lub wy­mia­rów.

Dla­cze­go uwiel­bia­łam wy­cho­dzić w teren? Praca zbieracza polegała na wyszukiwaniu reliktów z poprzednich epok – artefaktów, które mogły odbudować naszą kolejną cywilizacje. Nie­zba­da­ny świat krył wiele skar­bów ta­kich pro­stych i prak­tycz­nych, jak termos, działający w najbardziej ekstremalnych temperaturach. Uwiel­bia­łam z niego ko­rzy­stać, po­nie­waż razem ide­al­nie się uzu­peł­niał z urzą­dze­niem, które pew­ne­go razu ku­pi­łam na lo­kal­nym targu. Za­py­ta­ny ka­płan stwier­dził, że ta za­baw­ka po­win­na się po­praw­nie na­zy­wać Pod­ręcz­nym Sub­a­to­mo­wym De­sty­la­to­rem Po­wie­trza, cho­ciaż ku­piec sprze­da­wał mi to ca­cusz­ko pod przy­kry­ciem ka­raf­ki nie­koń­czą­cej się wody. Nie zna­łam w pełni tech­no­lo­gii, jaka tam się kryła, ale wie­dzia­łam, że w tym urzą­dze­niu za­cho­dzi­ły skom­pli­ko­wa­ne re­ak­cje, które po­tra­fi­ły zmie­nić po­wie­trze w wodę.

Wypiłam łyk bło­go­sła­wio­nej i na­tu­ral­nie czy­stej cie­czy. Sma­ko­wa­ła jak zwy­kle wy­bor­nie i bły­ska­wicz­nie orzeź­wia­ła całe ciało. To niespotykana zabawka, ale przed wy­ru­sze­niem na pust­ko­wia warto było za­opa­trzyć się w prak­tycz­ny ekwi­pu­nek. Od­wod­nie­nie nie mogło mi w żaden spo­sób za­gro­zić. Chcia­łam się po­wy­le­gi­wać. Uwiel­bia­łam le­ni­wy wy­po­czyn­k pod wiel­ki­mi gó­ra­mi.

Wielu kup­ców, a nawet przed­sta­wi­cie­li nie­któ­rych miast lu­bi­ło mnie za­trud­niać do poszukiwania prak­tycz­nych urzą­dzeń, które mo­gli­by z zy­skiem sprze­dać albo wy­ko­rzy­stać. Ostat­nio wy­na­jął mnie Am­ba­sa­dor Le­gionu, urzę­du­ją­cy nie­opo­dal Tar­ta­ru, abym znalazła po­tęż­ny ar­te­fak­t zwa­ny Ge­ne­ra­to­rem Cu­dow­nych Oso­bo­wo­ści. Isto­ty, które mnie wy­na­ję­ły nie były, ani ludź­mi, ani ma­szy­na­mi. Sta­no­wi­ły one spo­łecz­ność zro­dzo­ną z po­łą­cze­nia żywej tkan­ki oraz kom­pu­te­ra, przejmując wady i za­le­ty obu bytów. Przy­wód­ca na wpół syn­te­tycz­nych istot żalił się i spo­glą­dał z za­zdro­ścią na praw­dzi­wych ludzi, po­sia­da­ją­cych od­mien­ne zda­nia i ta­len­ty. W mie­ście wszy­scy my­śle­li po­dob­nie, nie do­cho­dzi­ło do kon­flik­tów, a przez to społeczność nie miała żad­ne­go im­pul­su do zmia­ny. Am­ba­sa­dor Le­gio­nu przytoczył lokalną plotkę: każdy, kto na­ło­ży Generator Cudownych Osobowości z pobliskiego Piekła, po­sią­dzie uni­kal­ną oso­bo­wość. Przedstawiciel miasta wierzył, że ten artefakt mógł pomóc jego pobratymcom, a on sam obiecał wielką nagrodę za przyniesienie znaleziska.

W za­sa­dzie odkryłam razem z przy­ja­ciół­ką to urzą­dze­nie po kil­ku­dnio­wej eks­plo­ra­cji jed­nej z krypt, a wła­ści­wie po­win­nam była po­wie­dzieć – schro­nu. Uzna­łam, że to spraw­ne zna­le­zi­sko było zbyt cenne, aby od­da­wać je ko­mu­kol­wiek i chęt­nie z niego za­czę­łam ko­rzy­stać. Dzię­ki generatorowi mo­głam po­siąść do­słow­nie każdą oso­bo­wość oraz umie­jęt­ność, jaką za­pra­gnę­łam! Mia­łam nie­ogra­ni­czo­ne moż­li­wo­ści. Wy­ję­łam ze swo­je­go ekwi­pun­ku na­kry­cie głowy przy­po­mi­na­ją­ce hełm, które szczel­nie za­kry­wa­ło wszyst­ko do szyi. To ustroj­stwo stale świe­ci­ło wyrazistym tur­ku­so­wym bla­skiem. Przy­po­mi­na­ło ono nie­zwy­kle cięż­ką me­ta­lo­wą kon­struk­cję, ale bu­du­lec, z ja­kie­go zo­sta­ło wy­ko­na­ne, w do­ty­ku spra­wiał wra­że­nie le­ciut­kie­go ni­czym piór­ko.

Na­ło­ży­łam Ge­ne­ra­tor Cu­dow­nych Oso­bo­wo­ści na głowę, cho­ciaż długo się przed tym wzbraniałam, bo wy­god­nie leżałam. Obec­nie dys­po­no­wa­łam le­ni­wą oso­bo­wo­ścią i nadawała się ona ide­al­nie do od­po­czyn­ku przed wy­ru­sze­niem w dal­szą trasę. Po­my­śla­łam przez chwi­lę o nie­zwy­kłej pręd­ko­ści, o piorunie i biegu świa­tła, tak by stać się kimś zu­peł­nie innym. Powoli zmieniał się sposób myślenia na zdecydowanie szybszy, a reakcja stała się błyskawiczna. Mu­sia­łam się udać w po­dróż, a nowa oso­bo­wość mogła pomóc szyb­ciej się prze­miesz­czać. Pro­ce­du­ra prze­kształ­ce­nia umy­słu trwa­ła około dwóch minut. Przez cały ten czas czu­łam de­li­kat­ne, cho­ciaż nieco iry­tu­ją­ce im­pul­sy elek­trycz­ne prze­cho­dzą­ce przez głowę. Nie mia­łam w tym wy­pad­ku pew­no­ści, ale każdy umysł praw­do­po­dob­nie ro­dził się jako czy­sta nie­nad­pi­sa­na płasz­czy­zna, którą mógł do­wol­nie kształ­to­wać, dzię­ki ży­cio­wym do­świad­cze­niom lub im­pul­som elek­trycz­nym. To moja teo­ria, ale wiedziałam, że nasi przod­ko­wie dowolnie zmieniali oso­bo­wo­ści w za­leż­no­ści od po­trzeb. Żadna magia! Nie­któ­rzy śmie­li tak twier­dzić, ob­ser­wu­jąc moje prze­mia­ny. To jedynie czysta tech­ni­ka, którą tym­cza­so­wo utra­ci­li­śmy. Po całej pro­ce­du­rze włosy sta­nę­ły mi dęba.

Pro­ces do­biegł końca. Na­resz­cie, ile mo­głam cze­kać! W końcu posiadałam szyb­szą oso­bo­wość i nie chcia­łam dłu­żej leżeć, bo nogi same zbie­ra­ły się do akcji, więc zdję­łam hełm i za­czę­łam bły­ska­wicz­nie pa­ko­wać tobołki. Mia­łam ważną misję i nie chcia­łam się wię­cej wy­le­gi­wać, a to po­waż­na spra­wa oso­bi­sta. Moja ko­cha­na przy­ja­ciół­ka, która to­wa­rzy­szy­ła w każ­dej po­dró­ży zniknęła. Nie zna­la­złam po niej żad­ne­go śladu, a szu­ka­łam po­szlak w mie­ście, gdzie za­trzy­ma­ły­śmy się razem i przy­go­towy­wa­ły­śmy do ko­lej­nej wy­pra­wy. Mia­ły­śmy zawędrować do Oazy, która jest wiel­kim zbior­ni­kiem wod­nym, a za­ra­zem pod­wod­nym mia­stem za­miesz­ka­łym przez zwy­kłych ludzi. Znaj­do­wa­ło się ono na środ­ku pu­sty­ni, chronione przez wiel­ką szkla­ną ko­pu­łę. Każdy od­wie­dza­ją­cy mógł się w niej za­nu­rzyć i nie uto­nąć, mało tego, naj­zwy­czaj­niej miesz­kać. Mógł od­dy­chać za pomocą płuc dzię­ki pra­daw­nej tech­no­lo­gii, która zmie­nia­ła w nie­zwy­kły spo­sób wła­ści­wo­ści wody. Mia­ły­śmy się spo­tkać z wiel­kim lor­dem ad­mi­ra­łem, który obiecał ważne za­da­nie. Nie ro­zu­mia­łam, dla­cze­go znik­nę­ła, bo ona za­wsze chcia­ła od­wie­dzić Oazę! To było niepowtarzalne miej­sce na Ziemi, więc mu­sia­ło się coś po­waż­ne­go stać. Mia­łam farta, jakiś nie­zna­ny facet wrę­czył mi wia­do­mość. Nie­ste­ty po dwóch dniach, a to szmat czasu. Wiele w tym okresie mogło się zda­rzyć.

 

Nasza przy­jaźń jest ma­gicz­na i prze­trwa każdą próbę, Nano Jack. Po­trze­bu­je Two­jej po­mo­cy, po­nie­waż zna­la­złam praw­dzi­wą magię w Bla­sku, to nie­da­le­ko stąd.

 

Wyraźnie czekała na ratunek. Dzi­wi­ło mnie to, że mó­wi­ła o nad­na­tu­ral­nych mo­cach. Prze­cież uczy­łam ją tyle razy, że cze­goś ta­kie­go nie ma. Magia nie ist­nia­ła! Do­dat­ko­wo taka nazwa w uję­ciu na­szej przy­jaź­ni brzmia­ła ab­sur­dal­nie! Czemu jesz­cze nie po­ję­ła, że w tym świe­cie rzą­dzi tech­no­lo­gia? Nie­waż­ne! Co­kol­wiek się tam znaj­do­wa­ło, po­cho­dzi­ło od na­szych za­awan­so­wa­nych przod­ków i chcia­łam tam pójść nie tylko z po­wo­du przy­ja­ciół­ki, aby ją ura­to­wać. Dodatkowo, wy­czu­wa­łam pro­fi­ty z eks­plo­ra­cji tego miej­sca, bo świat skry­wał wiele ta­jem­nic. Cze­kał na śmiał­ków, któ­rzy mieli je od­kryć. Chwi­lecz­kę! Jesz­cze jedna ważna rzecz. Ona chcia­ła mnie wcze­śniej ko­niecz­nie za­brać do tego miej­sca. Nie ro­zu­mia­łam dla­cze­go. Zachowanie przyjaciółki ostatnio zmieniło się, to bar­dzo nie­po­ko­iło i mu­sia­łam ją ura­to­wać.

Ze­bra­łam in­for­ma­cje o Bla­sku, a opi­nie się wyraźnie różniły. Jeden ze zbie­ra­czy mówił, że wy­pra­wa tam to stra­ta czasu, ponieważ wiele ar­te­fak­tów z tego miej­sca straciło wartość. Karcz­marz sły­szał plot­ki. Wspo­mi­nał: wielu śmiał­ków tam zni­ka­ło, a jeśli wra­ca­li, to tracili rozum. Jesz­cze inni po­wia­da­li o wiel­kich skar­bach, które kryło to miej­sce. Ge­ne­ral­nie nikt się tam nie wy­bie­rał z po­wo­du ogrom­ne­go nie­bez­pie­czeń­stwa. Wielu ludzi bało się samej nazwy Blask. Ja jed­nak mu­sia­łam się tam wy­brać i na szczę­ście praca zbie­ra­cza uod­por­ni­ła, na prze­ra­że­nie oraz dała cenne do­świad­cze­nie. W od­da­li wi­dzia­łam czło­wie­ka, który wra­cał ze wscho­du. Do­kład­nie tam, dokąd chcia­łam iść. Cze­ka­ła mnie kil­ku­ki­lo­me­tro­wa po­dróż. Sza­co­wa­łam kwa­drans, ale pierw­sza była roz­mo­wa. Może ten trep wie­dział coś cie­ka­we­go o Bla­sku?

Na­ło­ży­łam skó­rza­ne i nieco pod­nisz­czo­ne obuwie z mi­nia­tu­ro­wym na­pę­dem an­ty­gra­wi­ta­cyj­nym na po­de­szwach. Spie­szy­łam się z za­wią­zy­wa­niem butów, ale chcia­łam do­stać się jak naj­szyb­ciej do kolesia. Trzewiki po­zwa­la­ły mi na lot na nie­wiel­kich wy­so­ko­ściach z dużą pręd­ko­ścią, co lu­bi­łam. Dość ga­da­nia! Wy­star­to­wa­łam i prze­mie­rzy­łam niemalże ide­al­nie pła­skie łąki, po­ro­śnię­te wy­so­ką trawą w pro­mie­niu kil­ku­na­stu ki­lo­me­trów. Gdzie­nie­gdzie mo­głam za­uwa­żyć po­zo­sta­ło­ści niezwykle wytrzymałych fundamentów, które wska­zy­wa­ły na działalność daw­nej cy­wi­li­za­cji, a może pra­daw­nej me­tro­po­lii, jed­nak w tym mo­men­cie na­tu­ra wy­bi­ja­ła się na pierw­szy plan. Nie­waż­ne na tę chwi­lę. Za­uwa­ży­łam fa­ce­ta, a kon­kret­niej de­mo­na. To byli w miarę zwy­czaj­ni lu­dzie, tylko mieli róg lub dwa na gło­wie. Cha­rak­te­ry­zo­wa­li się ciem­niej­szą barwą skóry i w więk­szo­ści przypadków bar­dziej wy­bu­cho­wym tem­pe­ra­men­tem oraz cza­sa­mi zwie­rzę­cy­mi atry­bu­ta­mi. Ten tutaj po­sia­dał brą­zo­wą kar­na­cję i czer­wo­ny szpi­ku­lec, który wy­ra­stał z buj­nej czar­nej czu­pry­ny. Demon nosił pro­ste spodnie i skó­rza­ną kurt­kę. Młody chło­pak wy­glą­dał na zbie­ra­cza i nie­śmia­ło ucie­kał przed czymś, co mu­sia­ło go zdro­wo prze­ra­zić. Członkowie tej profesji zazwyczaj cha­rak­te­ry­zo­wa­li się od­wa­gą, jed­nak ten jej nie po­sia­dał. Bez pro­ble­mu mo­głam go do­go­nić, dzię­ki moim za­awan­so­wa­nym butom.

– Hej, ty tam! Dokąd uciekasz? Za­cze­kaj! – Zatrzymałam się przed nim. Nie mógł mi teraz zwiać.

– Ucie­kaj, to sza­leń­stwo, po­wia­dam, czy­ste sza­leń­stwo. To zła magia, bar­dzo zła magia! Ona prze­cho­dzi przez wszyst­ko. Tak, wszyst­ko umie­ra! Ucie­kaj czym prę­dzej  – krzy­czał w pa­ni­ce po­staw­ny męż­czy­zna. Jego róg za­świe­cił wy­raź­ną czer­wie­nią i ode­pchnął mnie siłą woli. Jakie bzdu­ry! Chyba się mnie prze­stra­szył! Byłam fi­li­gra­no­wą ko­bie­tą i mia­łam białą kar­na­cję oraz krót­kie włosy. Malutkie oczy, jedno błę­kit­ne, a dru­gie brą­zo­we ze wspo­ma­ga­nym kom­pu­te­rem. Ubra­na byłam w ela­stycz­ną ciem­noczer­wo­ną zbro­ję, która chro­ni­ła mnie przed róż­ny­mi ob­ra­że­nia­mi fi­zycz­ny­mi oraz in­ny­mi nie­mi­ły­mi nie­spo­dzian­ka­mi. Chyba nie mógł się mnie prze­stra­szyć, ale mimo wszystko uciekł, zo­sta­wia­jąc moją osobę daleko w tyle. Mu­sia­łam czym prę­dzej go do­go­nić, mimo że ten trep po­ru­szał się bar­dzo szyb­ko i zo­sta­wił­by każdą wy­spor­to­wa­ną ko­bie­tę za sobą, to nie wiedział, z kim rywalizował. Ge­ne­ra­tor nie tylko wpły­wał na umysł, ale i ciało, po­zwa­la­jąc mi rozwinąć po­nad­prze­cięt­ną szyb­kość w biegu. Ostatecznie dogoniłam faceta, jednak solidnie się zmęczyłam. Wpraw­dzie mo­głam go do­się­gnąć, dzię­ki butom, ale gdy­by­ście wi­dzie­li jego minę, jak prze­ga­niała go przedstawicielka płci pięk­nej!

Mia­łam coś jesz­cze, co po­zwo­li­ło­by go sku­tecz­nie za­trzy­mać. Całe moje ciało na­bra­ło barwy zie­lon­ka­wej. Osta­tecz­nie po­sia­da­łam otocz­kę w ko­lo­rze li­mon­ki. Przy­cze­pi­łam w wielu miej­scach do mo­je­go pan­ce­rza im­plan­ty bio­lo­gicz­ne, które ba­zo­wa­ły na in­te­li­gent­nych mi­kro­or­ga­ni­zmach, zwa­nych maną. Bakterie wchodziły w in­te­rak­cje z ko­mór­ka­mi, gdzie za­cho­dzi­ły bar­dzo skom­pli­ko­wa­ne pro­ce­sy che­micz­ne. Po­zwa­la­ły one za po­mo­cą kon­cen­tra­cji kon­tro­lo­wać ma­te­rię. Ten demon miał po­kła­dy many od uro­dze­nia, bo w rogu piekielnych aż roiło się od drobnoustrojów, chyba że był głupi. Ja mu­sia­łam takie rze­czy zna­leźć albo – co gor­sza – kupić. Uży­łam siły mi­kro­or­ga­ni­zmów i zła­pa­łam go w ca­ło­ści mocą. Przy­cią­gnę­łam faceta bez problemu. Dosłownie banał!

– Je­stem Nano Jack. Nic złego nie zro­bię! Uspo­kój się! Nie ma złej magii. Chcę zadać kilka pytań… Dla­cze­go ucie­kasz? Skąd je­steś? Jak się na­zy­wasz?

– Co? Pusz­czaj mnie! Chcę ucie­kać z dala od sza­leń­stwa. Tobie też radzę. – Wi­dzia­łam, jak ma­ga­zy­no­wał siłę bak­te­rii w swoim rogu. Chciał się uwol­nić, ale za­uwa­ży­łam to. Też uru­cho­mi­łam swoje im­plan­ty. Mu­sia­łam się nieco sku­pić, ale nie miał szans. Ja mia­łam je w wielu miej­scach ciała, a on tylko na czub­ku głowy.

– Czemu mnie za­trzy­mu­jesz? Ja chcę ucie­kać! Prze­klę­ta ban­dyt­ko! Ty też ule­gniesz złej magii! – krzy­czał i chciał się wy­do­stać.

– Mam wię­cej many od cie­bie! Bę­dzie­my współ­pra­co­wać!? – Facet mil­czał. – Je­steś zbie­ra­czem? Tak się do­my­ślam… Gdzie twoje ar­te­fak­ty? Nie ko­rzy­stasz w ogóle z tech­ni­ki? Je­steś sza­lo­ny, bo nikt nor­mal­ny nie wy­ru­sza bez przy­go­to­wa­nia na taką wy­pra­wę, nawet nie za­bra­łeś zbior­ni­ków na do­dat­ko­wą manę.

– Tak, je­stem zbie­ra­czem, ale byłym. Teraz wła­ści­wie sam nie wiem! Zo­sta­wi­łem wszyst­ko w Bla­sku. Nie chcę już wi­dzieć żad­nej tech­no­lo­gii, dla mnie wszyst­ko stra­ci­ło sens. – Ten trep strasz­nie się plą­tał.

– Ty nie masz sensu! Co tam wi­dzia­łeś w Bla­sku? Ja tam idę, to na­praw­dę ważne!

– Co, osza­la­łaś? Byłem tam kilka go­dzin i wi­dzisz, co się ze mną stało! Nie ro­zu­miem wszyst­kie­go. Pro­szę cię, nie idź tam. Co­kol­wiek po­wiem, i tak nie zro­zu­miesz! Jeśli zbie­rasz ar­te­fak­ty, to idź w inne miej­sce. Mówię ci, Blask jest prze­klę­ty!

– Słu­chaj, tchó­rzu, bo zaraz ci przy­wa­lę! Kon­kre­ty! Wiem, że Blask jest nie­bez­piecz­ny, nawet bar­dzo, ale nie idę tam po ar­te­fak­ty, tylko po przy­ja­ciół­kę. Po­wiedz, czy wi­dzia­łeś wy­so­ką anie­li­cę o blond wło­sach za­wi­nię­tych w kok? Wi­dzia­łeś kogoś ta­kie­go? Pytam grzecz­nie ostat­ni raz. – Moja przy­ja­ciół­ka na­le­ża­ła do wspa­nia­łej rasy czło­wie­ka o ogrom­nych, się­ga­ją­cych nawet dwóch me­trów roz­pię­to­ści pie­rza­stych skrzy­dłach, dla niej byłam praw­dzi­wym stró­żem.

– Nie wiem na­praw­dę! Kiedy ostat­ni raz ją wi­dzia­łaś? – Po­wo­li się uspo­ka­jał, a pole si­ło­we w tym po­mo­gło.

– Dwa dni temu.

– Prze­pra­szam. – Głos się mu wy­raź­nie łamał. – Nie ma pani już po co tam iść – mówił z żalem. Zła­pał za głowę.

– Je­steś bez­u­ży­tecz­ny! – krzyknęłam i zdez­ak­ty­wo­wa­łam swoje pole. Utrzy­my­wa­ło tego śmiecia pod­czas roz­mo­wy, ale teraz spadł na ziemie z niemałej wysokości, obijając się straszliwie. Wił się z bólu.

– Tylko jedna rzecz na ko­niec, idioto! Magia nie istnieje, to czysta technologia!

Nie mo­głam udzielić drob­nej re­pry­men­dy. Nie­na­wi­dzi­łam, gdy ktoś mówił o mo­cach nad­przy­ro­dzo­nych. Więcej go nie widziałam, a los głupca mnie nie interesował. Ponownie odpaliłam buty antygrawitacyjne, aby jak najszybciej dotrzeć do Blasku.

Moim zda­niem, anio­ły i de­mo­ny to wy­twór bio­in­ży­nie­rii, ja­kie­goś sza­lo­ne­go i nie­speł­nio­ne­go na­ukow­ca. Je­dy­nie lu­dzie byli w pełni na­tu­ral­ni, a mimo to nie­bia­nie i isto­ty z pie­kieł sta­no­wi­ly duży od­se­tek spo­łe­czeń­stwa. Nie­któ­rzy po­sia­da­li róg, aby kon­tro­lo­wać ma­te­rie lub skrzy­dła, by latać w prze­stwo­rzach. Prze­cież każdy mógł kupić zbior­ni­ki na manę lub spe­cjal­ne buty, a da­wa­ło to lep­sze moż­li­wo­ści oraz nie szpe­ci­ło wy­glą­du. Wo­la­łam na­tu­ral­ne rze­czy, a ten szpi­ku­lec na gło­wie wyglądał paskudnie. Skrzy­dła u anio­łów ro­zu­mia­łam, jed­nak w pew­nych okolicznościach ich rozpiętość sprawiała same problemy, ale ogól­nie tech­ni­ka da­wa­ła lep­sze moż­li­wo­ści niż bio­in­ży­nie­ria. Nie­któ­rzy mieli pecha, że tacy się uro­dzi­li, w tym moja aniel­ska przy­ja­ciół­ka. Za­my­śli­łam się nie­po­trzeb­nie! Czas w drogę! Podróż na specjalnych butach zajmie mi niecały kwadrans. Prze­le­cia­łam szyb­ko i nisko nad pła­ską po­sadz­ką, co bar­dziej przy­po­mi­na­ło le­wi­ta­cję nad zie­mią. Mimo wszyst­ko dzię­ko­wa­łam za to, że nie mia­łam skrzy­deł.

 

 

**********************************************************************

 

 

Do­tar­łam na­resz­cie na miej­sce, które le­ża­ło za­le­d­wie kilka ki­lo­me­trów od kli­fów. Zgod­nie z in­for­ma­cja­mi wi­dzia­łam owal­ną dziu­rę. Sza­co­wa­łam śred­ni­cę na pię­ćset me­trów. Mu­sia­łam zejść do środ­ka, jed­nak nie bałam się, ale chcia­łam być le­piej przy­go­to­wa­na. Usia­dłam i wy­ję­łam Ge­ne­ra­tor Cu­dow­nych Oso­bo­wo­ści, który na­ło­ży­łam na głowę i po­my­śla­łam o spo­strze­gaw­czo­ści. Przez umysł prze­le­cia­ły mi naj­róż­niej­sze sym­bo­le od zwy­kłe­go oka, po za­awan­so­wa­ne te­le­sko­py, chcia­łam posiadać jak naj­lep­szy wzrok, by być go­to­wa na każde nie­bez­pie­czeń­stwo. Prze­cze­ka­łam z nie­cier­pli­wo­ścią dwie mi­nu­ty i mia­łam od­po­wied­nią oso­bo­wość, która pa­so­wa­ła do eks­plo­ra­cji ta­jem­ni­czych miejsc. Włosy de­li­kat­nie opa­dły.

Zdję­łam chwi­lo­we na­kry­cie głowy i nie mo­głam się na­dzi­wić, dla­cze­go nie za­uwa­ży­łam wcze­śniej tak ogrom­nej, mi­li­me­tro­wej rysy na heł­mie. Pró­bo­wa­łam tę uster­kę jakoś za­ma­zać, ale naj­gor­sze się po­twier­dzi­ło, ge­ne­ra­tor uszko­dził się ze­wnętrz­nie. Całe szczę­ście, we­wnętrz­nie wszyst­ko dzia­ła­ło jak w ze­gar­ku. Po­now­nie się spa­ko­wa­łam i przygotowałam się do misji ra­tun­ko­wej przy­ja­ciół­ki.

W żaden spo­sób nie mo­głam lek­ce­wa­żyć słów sza­leń­ca, któ­re­go spo­tka­łam. Z pewnością był obłą­ka­ny, ale nikt przy­pad­ko­wo nie ucie­kał­by w takim po­pło­chu. Mało tego, zo­sta­wił wszyst­kie tech­no­lo­gicz­ne za­baw­ki w Bla­sku. Musiał na­praw­dę ostro sfik­so­wać, aby wra­cać nawet kilka głu­pich ki­lo­me­trów bez żad­ne­go wspar­cia. To był wy­star­cza­ją­cy objaw pa­ra­noi, co­kol­wiek miało leżeć w tej dziu­rze, mu­sia­ło być na­praw­dę po­tęż­ne. Ja za­wsze byłam go­to­wa na wszel­kie nie­bez­pie­czeń­stwa. Mia­łam oka­zję prze­mie­rzać wiele trud­nych miejsc, na widok któ­rych więk­szość ludzi by się prze­stra­szy­ła. Wra­ca­łam z suk­ce­sem nawet z sa­me­go pie­kła i sta­ro­żyt­ne­go wię­zie­nia, zwa­ne­go Tar­ta­rem. Byłam pewna sie­bie, jed­nak nigdy nie mo­głam lek­ce­wa­żyć nieznanego prze­ciw­ni­ka, wobec tego mu­sia­łam mieć oczy do­oko­ła głowy. Całe szczę­ście posiadałam od­po­wied­ni cha­rak­ter, który to umoż­li­wiał. Usta­wi­łam manę w stan peł­nej go­to­wo­ści. Ta siła po­zwa­la­ła re­ago­wać zde­cy­do­wa­nie szyb­ciej niż więk­szość do­stęp­nej broni bia­łej lub mio­ta­czy. Po­cią­gnię­cie za spust było wol­niej­sze niż sam pro­ces na­wy­ko­wej re­ak­cji opar­tej na myśli.

Dla­cze­go do­pie­ro teraz od­kry­łam, że ta owal­na dziu­ra to tak na­praw­dę dosyć wy­raź­na elip­sa? Jak mo­głam być wcze­śniej tak ślepa? Za­koń­cze­nia miała bar­dzo ostre i mu­sia­łam scho­dzić w dół bar­dzo ostroż­nie, albo sko­rzy­stać z butów an­ty­gra­wi­ta­cyj­nych i tam wle­cieć. Z czte­rech kierunków geo­gra­ficz­nych, biło ma­lut­kie, ale bar­dzo wy­raź­ne świa­tło. Wcze­śniej go, o dziwo, nie za­uwa­ży­łam. Po­de­szłam bli­żej do źródła, które nie ośle­pia­ło i nie po­wo­do­wa­ło żad­ne­go dys­kom­for­tu. Nie wi­dzia­łam rów­nież ni­cze­go, co przy­po­mi­na­ło coś w ro­dza­ju lampy. To in­try­gu­ją­ce, nie za­uwa­ży­łam nigdy wcze­śniej jesz­cze ta­kiej czy­stej ener­gii w tak sta­bil­nym sta­nie i do tego nie­szko­dli­wej dla wzro­ku. Pew­nie ge­ne­ra­tor ta­kie­go oświe­tla­nia, który się znaj­do­wał gdzieś niżej, mógł­by pomóc wielu mia­stom. Teraz byłam na­praw­dę za­in­try­go­wa­na.

Uży­łam na­pę­du, aby po­wo­li wle­cieć do środ­ka. Otwór miał głębokość kilku me­trów. Mogłam tam wsko­czyć, bo w dziurze nie widziałam nic nie­po­ko­ją­ce­go, jednak nie chciałam ryzykować. Gdy opa­da­łam, za­uwa­ży­łam, że zie­mia, po któ­rej tak nie­daw­no stą­pa­łam, stop­nio­wo prze­cho­dzi­ła w nie­okre­ślo­ny ska­li­sty grunt, tak jak w zja­wi­sku dy­fu­zji. Ten proces wraz z upły­wem czasu mie­szał dwie różne sub­stan­cje, a dla ciał sta­łych to zjawisko wy­dłu­żało się strasz­li­wie. Tylko jedna ważna uwaga, to nie przypominało normalnej skały! Byłam pewna. Zbadałam jeszcze raz otaczające mnie ściany i podłoże, wi­dzia­łam fa­li­stą struk­tu­rę lub coś w tym ro­dza­ju. Fałdy usa­do­wi­ły się de­li­kat­ne, jed­nak miej­sca­mi było ich wię­cej, a frag­men­ta­mi zo­sta­ły gęsto uło­żo­ne. Cza­sa­mi sub­tel­nie wy­bi­jał się kolor kar­ma­zy­no­wy, przy­po­mi­na­ło to drob­ne wy­sep­ki, cho­ciaż do­mi­no­wa­ła barwa ciem­ne­go brązu, taki, któ­remu niedaleko do praw­dzi­wej czer­ni. Za­ob­ser­wo­wa­łam jesz­cze ma­lut­kie, swo­bod­nie bie­gną­ce, w miarę upo­rząd­ko­wa­ne wy­pust­ki, po­dob­ne do tych, jakie można było zo­ba­czyć przy oka­blo­wa­niu, lub na­tu­ral­nych żył w ciele. Mia­łam wra­że­nie, że nie­mal nie­zau­wa­że­nie dla oka prze­miesz­cza­ły się w bar­dzo sub­tel­ny spo­sób. Ten za­awan­so­wa­ny, jak my­śla­łam, układ oświe­tlał się sa­mo­ist­nie od środ­ka i to nie­zwy­kle sil­nie. Ten sche­mat biegł rów­nież do tych czte­rech lamp, które widziałam na górze. Czyż­bym miała tutaj do czy­nie­nia z żywym stwo­rze­niem albo z ro­dza­jem su­per­kom­pu­te­ra? A może z jakąś sza­lo­ną syn­te­zą? In­try­gu­ją­ce! Nie­wy­klu­czo­ne, że cały Blask to jedna wiel­ka isto­ta. Chciałam to spraw­dzić.

Niewykluczone, że za­awan­so­wa­ne oko potrafiło wy­ła­pać coś, czego nawet moja do­sko­na­ła spo­strze­gaw­czość nie wy­chwy­ci­ła? Za po­mo­cą myśli ko­mu­ni­ko­wałam się z wła­snym wzro­kiem, który sta­no­wił wir­tu­al­ny sys­tem do ana­li­zy obiek­tów i oto­cze­nia. Ana­li­tycz­ne opi­nie kom­pu­te­ra okazywały się po­moc­ne pod­czas eks­plo­ra­cji i nie­je­den raz roz­wi­kła­ły za­gad­kę ja­kie­goś sta­ro­żyt­ne­go miej­sca.

– Czy to jest osob­nik żywy? – za­da­łam pierw­sze py­ta­nie.

– Praw­do­po­do­bień­stwo bli­skie zeru – do­sta­łam od­po­wiedź.

– Czy to jest osob­nik syn­te­tycz­ny?

– Praw­do­po­do­bień­stwo bli­skie zeru. – Ko­lej­na iden­tycz­na ana­li­za, ale mo­głam wy­cią­gnąć in­te­re­su­ją­ce wnio­ski. Skoro ten ob­ser­wo­wa­ny obiekt nie był or­ga­ni­zmem z krwi i kości oraz nie sta­no­wił sztucz­nej in­te­li­gen­cji, od­pa­da­ła też hi­po­te­za o po­łą­cze­niu żywej tkan­ki i me­cha­nicz­nej, po­nie­waż moje oko nie dało w obu przy­pad­kach żad­ne­go praw­do­po­do­bień­stwa. Miałam odpowiedź i nie była nią z całą pew­no­ścią magia. Ten osobnik przybył z od­le­głej ga­lak­ty­ki i usadowił się tutaj tysiące, jeśli nie mi­lio­ny lat temu. Może tra­fił do nas przy­pad­kiem? A może moi przod­ko­wie za­bra­li go kie­dyś z jego świa­ta, aby prze­pro­wa­dzić na nim różne eks­pe­ry­men­ty? Bo­gac­two życia ziem­skie­go było ogrom­ne. Or­ga­ni­zmy na na­szej pla­ne­cie się sza­le­nie róż­ni­ły – od mi­liar­dów szcze­pów bak­te­rii, przez wiel­kie­go wło­cha­te­go pa­ją­ka do czło­wie­ka w ka­lej­do­sko­pie ogrom­nej licz­by ras, jak anio­ły bądź de­mo­ny, a gdy­bym chcia­ła roz­wa­żać życie w ko­smo­sie, to moje sche­ma­ty my­ślo­we kom­plet­nie nie da­wa­ły sobie rady. Przy­kła­do­wo za­wsze wy­obra­ża­łam sobie in­te­li­gent­ne życie, które cho­dzi­ło na dwóch no­gach. W tym przy­pad­ku kom­pu­ter w oku mógł nie dać rady, po­nie­waż zo­stał za­pro­gra­mo­wa­ny do oce­nia­nia życia na na­szej pla­ne­cie. Może wi­dzia­łam jed­ne­go ko­smi­tę, który żył jak całe mia­sto, albo bar­dziej przy­po­mi­nał mro­wi­sko, bu­du­ją­ce jeden wiel­ki umysł. Och! Od tych roz­wa­żań za­czę­ła mnie boleć głowa. To wszyst­ko spra­wia­ło, że ta­jem­ni­ca za­war­ta w tym miej­scu była trud­na do od­szy­fro­wa­nia. Ist­nia­ła jesz­cze jedna hi­po­te­za. To wcale nie mu­siał być żywy or­ga­nizm i za bar­dzo wy­bie­głam my­śla­mi w róż­ne­go typu teo­rie. Skup się, Nano Jack!

Wy­lą­do­wa­łam. Pod­ło­że ni­czym nie róż­ni­ło się od ścian. Dal­sze po­zna­wa­nie tego cze­goś mu­sia­ło od­by­wać się pie­szo. W dół, stromo nachylona, bie­gła w cha­otycz­ny spo­sób obca ukła­dan­ka sche­ma­tów. Korytarz przypominał bar­dzo mocno oświe­tlo­ną ja­ski­nię, po któ­rej obok sie­bie mogły iść bez pro­ble­mów trzy osoby, na­to­miast sufit był po­ło­żo­ny dosyć nisko, jed­nak nie mu­sia­łam schy­lać głowy, aby kom­for­to­wo prze­cho­dzić. Przed wy­ru­sze­niem w dal­szą drogę chcia­łam się upew­nić, czy nie ukry­ło się tutaj ja­kieś nie­wi­docz­ne za­gro­że­nie.

– Czy wy­kry­to ano­ma­lie nie­bez­piecz­ne dla ży­wych or­ga­ni­zmów? – za­py­ta­łam swo­je­go oka.

– Nie. Wyż­sze po­zio­my ra­dia­cji, ska­że­nia bio­lo­gicz­ne­go, che­micz­ne­go i inne szko­dli­we dla two­jej de­li­kat­nej struk­tu­ry ciała czyn­ni­ki nie wy­stę­pu­ją w tym po­miesz­cze­niu. W razie na­głych zmian będę cię na­tych­mia­sto­wo in­for­mo­wać – do­sta­łam od­po­wiedź. Przy­znam, że nie ro­zu­mia­łam, dla­cze­go to miej­sce mogło być tak nie­bez­piecz­ne. Może dalej wy­po­czy­wał spo­koj­nie jakiś ko­smi­ta zdol­ny do zmia­ny ota­cza­ją­ce­go go te­re­nu, który nie wie­dzieć czemu nie za bar­dzo prze­pa­dał za ludź­mi? Cie­ka­wa hi­po­te­za, która ko­ja­rzy­ła się ze wzglę­du na po­do­bień­stwo z ja­ski­nią i takie roz­wią­za­nie było dla mnie naj­bez­piecz­niej­sze. Naj­gor­sze mogło być tylko coś, czego jesz­cze nie mia­łam oka­zji wcze­śniej po­znać.

Dalej po­dą­ża­łam w dół, cho­ciaż teren po­wo­li sta­wał się coraz bar­dziej pła­ski. Po­wierzch­nia, po któ­rej stą­pa­łam była nie­wy­god­na i chro­po­wa­ta, ale przy­zwy­cza­iłam się do trud­niej­szych wa­run­ków. W pew­nym miej­scu do­strze­głam na ścia­nie biały punk­cik. Po­de­szłam nieco bli­żej. Po do­kład­niej­szej ana­li­zie do­strze­głam, że to takie samo nie­ośle­pia­ją­ce świa­tło, jakie wi­dzia­łam przy wej­ściu do Bla­sku, które swo­bod­nie pły­nę­ło w tych prze­wo­dach i nie ucie­ka­ło, po­mi­mo uste­rek w samym ukła­dzie oka­blo­wa­nia. Zda­łam spra­wę, że bez problemów mogłam zdjąć ochron­ną war­stwę, która za­kry­wa­ła świa­tło. Do­tknę­łam jed­nej z ta­kich po­włok i z ła­two­ścią za­czę­łam stop­nio­wo łamać oraz kru­szyć tę struk­tu­rę ni­czym wa­fe­lek. Chcia­łam do­tknąć tej ta­jem­ni­czej ener­gii pal­cem i są­dzi­łam, że nic złego nie może się stać, po­nie­waż to świa­tło nie wy­rzą­dza­ło szko­dy tak de­li­kat­nym ele­men­tom ochron­nym, pod ja­ki­mi się ukry­wa­ło. Mimo wszyst­ko mia­łam z tyłu głowy opo­wie­ści o nie­bez­pie­czeń­stwie Bla­sku i nie zde­cy­do­wa­łam się na pełne bez­po­śred­nie ry­zy­ko.

– Co mo­żesz mi po­wie­dzieć o tej ma­te­rii? Oceń szko­dli­wość. – Chcia­łam się jesz­cze wes­przeć opi­nią kom­pu­te­ra.

– Ma­te­ria nie­zna­na. Biała ciecz da­ją­ca świa­tło. Wskaź­ni­ki nie róż­nią się od oto­cze­nia. Ry­zy­ko ni­skie wy­ni­ka­ją­ce z braku da­nych w sys­te­mie. – To brzmia­ło obie­cu­ją­co. Do­wie­dzia­łam się, że mam do czy­nie­nia z pły­nem. Uży­łam many, aby ostroż­nie po­brać prób­kę tej cie­czy i wrzu­cić do szkla­nej pro­bów­ki. Mogło to się przy­dać do przy­szłych badań i w kon­se­kwen­cji opra­co­wa­nia wy­daj­niej­sze­go ge­ne­ra­to­ra świa­tła. Wszyst­ko po­szło zgod­nie z pla­nem, cho­ciaż fla­ko­nik chciał uciec w kie­run­ku, z ja­kie­go przy­szłam. Po chwi­li się uspo­ko­ił i po­zo­stał nie­ru­cho­my. W środ­ku była ciecz o kon­sy­sten­cji mleka, a na ścian­kach na­czy­nia po­zo­sta­wał wy­raź­nie świe­cą­cy osad. Cóż to głu­pie, ale chcia­łam do­tknąć tej ener­gii i ostatecznie cie­ka­wość wy­gra­ła z roz­sąd­kiem. Prze­chy­li­łam pro­bów­kę, by le­ciut­ko za­ha­czyć za­war­tość koń­cem kciu­ka.

– Nano Jack, tu Mitu Kara. – Usły­sza­łam nieco pi­skli­wy, ale cha­rak­te­ry­stycz­ny głos przy­ja­ciół­ki, któ­rej szu­ka­łam. Tylko skąd? Co się wy­da­rzy­ło? Echo ro­ze­szło się w mojej gło­wie.

Otrzą­snę­łam się. Obej­rza­łam się w wo­ko­ło. Ni­ko­go jed­nak nie za­uwa­ży­łam. Trzy­ma­łam w bez­piecz­nej po­zy­cji fla­ko­nik. Ciecz po­zo­sta­ła w sta­nie spo­czyn­ku.

– Czy sły­sza­łeś coś? – za­py­ta­łam w my­ślach.

– Nie.

Je­że­li kom­pu­ter po­łą­czo­ny z mózgiem tego nie sły­szał, to wszyst­ko wy­da­rzy­ło się w pod­świa­do­mym ob­sza­rze umysłu, więc mu­sia­łam coś ubz­du­rać. Pew­nie ze­stre­so­wa­łam się pod­czas prze­chy­la­nia sub­stan­cji. Chyba, że to świa­tło chcia­ło się ze mną sko­mu­ni­ko­wać i ja­kimś cudem po­sia­da­ło świa­do­mość przy­ja­ciół­ki. Brzmia­ło to nie­wia­ry­god­nie i z braku sen­sow­niej­szych do­wo­dów ru­szy­łam dalej. Scho­wa­łam fiol­kę. Na Ziemi mogły się zda­rzyć naj­dziw­niej­sze rze­czy, nawet ko­mu­ni­ku­ją­ce się z tobą świa­tło. Zresz­tą to coś było praw­do­po­dob­nie z ko­smo­su. Każda na­stęp­na tego typu ano­ma­lia da­ła­by mi do my­śle­nia. Zresz­tą warto było iść dalej, bo nie­wy­klu­czo­ne, że gdzieś tam cze­ka­ła na mnie przy­ja­ciół­ka.

Prze­mie­rza­łam tę ja­ski­nię; co cha­rak­te­ry­stycz­ne pa­no­wa­ła tutaj stała tem­pe­ra­tu­ra o kilka stop­ni niż­sza niż na ze­wnątrz. Za­ska­ki­wa­ła suchość, po­nie­waż w prze­ci­wień­stwie do na­tu­ral­nych od­po­wied­ni­ków ja­kimś spo­so­bem nie odczuwałam wilgoci. Może to świa­tło pod kru­chą war­stwą, które two­rzy­ło roz­pro­szo­ne oświe­tle­nie po­dob­ne do neo­nów, po­chła­nia­ło całą do­stęp­ną tutaj wodę? Od tego zaschniętego po­wie­trza za­chcia­ło mi się pić, więc wy­ję­łam swój Sub­a­to­mo­wy De­sty­la­tor Po­wie­trza, by uzu­peł­nić ży­cio­daj­ne płyny. Prze­mie­rzy­łam już dobry ki­lo­metr i nie tra­fi­łam na nic, nawet na więk­szy ka­my­czek lub ja­kie­goś nie­to­pe­rza albo nawet głupi me­szek. Ta jaskinia ukry­wa­ła przede mną wszel­kie ozna­ki życia. Z dru­giej stro­ny ktoś mógł dbać o to miej­sce, tylko w jakim celu? Pewną od­po­wiedź mo­głam zna­leźć je­dy­nie w dal­szej czę­ści kom­plek­su.

Eks­plo­ro­wa­łam dalej, cho­ciaż byłam za­wie­dzio­na za­war­to­ścią Bla­sku. Nie mo­głam zna­leźć tak sze­ro­ko ak­cen­to­wa­nych przez nie­któ­rych miesz­kań­ców kli­fów Da­ru­sa tech­no­lo­gii przod­ków. Za­czę­łam po­dej­rze­wać, że ta cała opo­wieść o nie­bez­pie­czeń­stwie miała znie­chę­cić in­nych, by nie za­glą­da­li tutaj, po­nie­waż nic cie­ka­we­go się tutaj nie znaj­do­wa­ło. Chwi­lecz­kę! Wi­dzia­łam coś w odległości około pięćdziesięciu me­trów. Pod­eks­cy­to­wa­na po­de­szłam bli­żej i to, co ujrzałam, prze­ro­sło wszel­kie ocze­ki­wa­nia. Za­uwa­ży­łam zwy­czaj­ną strza­łę do łuku! Prze­mie­rzy­łam tyle drogi, aby zo­ba­czyć strza­łę! To jakiś po­nu­ry żart! Nie wiem, kiedy byłam ostat­nio tak wście­kła. Dobra! Może w tym był jakiś ukry­ty sens, ale wąt­pi­łam w to. Zba­da­łam tę strza­łę. Cóż, jak się spo­dzie­wa­łam, nie po­sia­da­ła ona w sobie żad­nych po­kła­dów tech­no­lo­gii, cho­ciaż była wy­jąt­ko­wo do­brze za­dba­na, a jej ko­niec zdo­bi­ło zie­lo­ne pióro eg­zo­tycz­ne­go ptaka. Mu­sia­ła na­le­żeć do waż­nej per­so­ny. Grot wy­ko­na­ny zo­stał z nie­bie­skiej, wy­jąt­ko­wo pla­stycz­nej rudy dostępnej w najbliższej okolicy. De­li­kat­ny i nie­zwy­kle ostry ma­te­riał nie po­krył się rdzą. Świad­czy­ło to o świe­żo­ści zna­le­zi­ska. Taka rzecz mogła być je­dy­nie uży­wa­na przez ja­kiś dzi­ku­sów, czyli ludzi, któ­rzy cof­nę­li się w roz­wo­ju do cza­sów pier­wot­nych. Oni rzad­ko ko­rzy­sta­li z za­awan­so­wa­nej tech­no­lo­gii, ra­czej mieli w zwy­cza­ju ją czcić jak magię, co bu­dzi­ło moją wy­jąt­ko­wą od­ra­zę. Cie­ka­we, po co tu przy­szli? Ja­kieś po­lo­wa­nie? Nie sądzę! Tu nic nie ma. W takim razie mogli ko­rzy­stać z tego miej­sca jak świą­ty­ni. To dosyć czę­sta i mylna prak­ty­ka u tak pry­mi­tyw­nych spo­łecz­no­ści. Tak czy inaczej ten dzi­kus znaj­do­wał się nie­da­le­ko stąd i pew­nie zgu­bił tę strza­łę. Pro­ste! Scho­wa­łam, mimo małej war­to­ści, to zna­le­zi­sko do tobołka.

Na­resz­cie, po kilku mi­nu­tach eksploracji monotonne otoczenie się zmie­niło. Przy­spie­szy­łam, bo osta­tecz­nie zda­łam spra­wę, że nie ma się czego bać. Tra­fi­łam na coś w ro­dza­ju roz­wi­dle­nia. Widziałam głów­ny ko­ry­tarz, który pro­wa­dził do wiel­kich owal­nych me­ta­lo­wych drzwi. Dodatkowo istniały czte­ry po­zo­sta­łe po­miesz­cze­nia od­dzie­lo­ne nie­bie­ską po­świa­tą, po­dob­ną do tej, jaka two­rzy mana, czyli ty­po­we pole si­ło­we. Ta po­wło­ka za­kry­wa­ła wszyst­ko, co znaj­do­wa­ło się po dru­giej stro­nie. Za­czę­łam badać tę za­sło­nę, ale coś in­ne­go bar­dziej przy­ku­ło uwagę. Za­uwa­ży­łam złotą bran­so­let­kę, jed­nak wi­edzia­łam, że ten przed­miot był spe­cjal­ny. Nie my­li­łam się! Pod­nio­słam ją i zo­ba­czy­łam wy­gra­we­ro­wa­ny napis „Od Nano Jack dla Miku Kary”. To po­da­ru­nek ode mnie dla mojej naj­wspa­nial­szej współ­po­dróż­nicz­ki, poza tym gwa­ran­to­wał on bez­pie­czeń­stwo, co było nie­zwy­kle ważne pod­czas po­dró­ży oraz przy okazji generował za­po­rę elek­tro­ma­gne­tycz­ną, która po­zwa­la­ła się schro­nić w razie nie­spo­dzie­wa­ne­go ataku. Po­cie­kły łzy. Ona nie zgu­bi­łaby tak sentymentalnego prezentu. Mu­sia­ło wy­da­rzyć się naj­gor­sze! Nie­ste­ty. Wzię­łam głę­bo­ki od­dech. Nie­spo­dzie­wa­nie z peł­nym im­pe­tem ude­rzy­ło we mnie wspo­mnie­nie ukazujące, kiedy ją po­zna­łam.

 

 

**********************************************************************

 

 

Byłam jedną z na­jem­ni­czek w od­dzia­le wodza ple­mie­nia na­zy­wa­ne­go Po­tęż­nym Prą­dem, który miał znisz­czyć wio­skę nad­lu­dzi. Te abo­mi­na­cje bio­in­ży­nie­ryj­ne uod­por­ni­ły się na pro­ce­sy sta­rze­nia, co nie­któ­rzy my­li­li z nie­śmier­tel­no­ścią. To wszyst­ko stało się moż­li­we dzię­ki ta­jem­ni­cze­mu urzą­dze­niu, które po­sia­da­ły. Pro­blem po­le­gał na tym, że aby utrzy­mać ten efekt, potrzebowały one re­gu­lar­ne skła­dać ofia­ry z bez­bron­nych ludzi. Po­tęż­ny Prąd był przez te po­two­ry re­gu­lar­nie za­stra­sza­ny i co mie­siąc musiał do­star­czać im świe­żej krwi. Nie miał dość siły, aby po­ko­nać sa­mo­dziel­nie naj­więk­sze­go wroga. Jego cier­pli­wość skoń­czy­ła się i ze­brał do­dat­ko­wy od­dział wy­szko­lo­nych awan­tur­ni­ków, zbie­ra­czy ta­kich jak ja, którym obie­cał ogrom­ną na­gro­dę, dla­te­go się sku­si­łam.

Nigdy wcze­śniej nie brałam udzia­łu w tak wy­ma­ga­ją­cej bi­twie. Isto­ty, z ja­ki­mi wal­czy­li­śmy, po­tra­fi­ły być nie­zwy­kle wy­trzy­ma­łe, silne i czę­ścio­wo od­por­ne na manę. Konfrontacja z nimi sta­no­wi­ła mę­czar­nie. Nad­lu­dzie charakteryzowali się ogromnym wzrostem w porównaniu do ludzkich braci, bo mie­rzy­li cza­sem czte­ry metry wy­so­ko­ści, ale na szczę­ście nie ko­rzy­sta­li ze zbyt wiel­kiej liczby tech­no­lo­gii, a ich li­czeb­ność wy­no­si­ła za­le­d­wie pięć prze­ciw­ko dwu­set­ce pry­mi­tyw­nie uzbro­jo­nych dzi­ku­sów i okołu dwu­dzie­stu za­awan­so­wa­nych tech­nicz­nie awan­tur­ni­ków. Za­bi­li­śmy te wszyst­kie be­stie, mimo ogrom­nych strat wśród ple­mie­nia, cho­ciaż z na­jem­ni­ków zgi­nął tylko jeden zbie­racz. Po­tęż­ny Prąd po zwy­cię­stwie na­ka­zał znisz­cze­nie py­lo­na nie­śmier­tel­no­ści fi­zycz­nej. Szko­da, bo ba­da­nia nad tym zna­le­zi­skiem mogły być nie­zwy­kle in­try­gu­ją­ce, ale wódz wy­na­gro­dził trud go­dzi­wą za­pła­tą.

Co cie­ka­we, tym co naj­bar­dziej za­pa­mię­ta­łam, nie dar w po­sta­ci cen­nej rudy w ilo­ści jed­nej czwar­tej mojej łącz­nej wagi, ale wi­zy­tę w jednym z pomieszczeń. Od­wie­dzi­łam wtedy wię­zie­nie okrut­nych nad­lu­dzi. Znaj­do­wała się tam jedna anie­li­ca, którą uwol­ni­łam, po­cią­ga­jąc za dźwi­gnię. Odziana była w szma­cia­ną tu­ni­kę. Sie­dzia­ła cicho.

– Je­steś wolna. Za­bi­li­śmy je wszyst­kie i mo­żesz wró­cić do ple­mie­nia.

– Ja­kie­go ple­mie­nia? Czy jest do czego wra­cać, kiedy kamraci składają ciębie w ofierze naszym największym wrogom – nadludziom?

– Ale prze­cież – chwi­lo­wo wstrzy­ma­łam głos – przy­szli­śmy cię ura­to­wać. Twoi współ­ple­mień­cy po­nie­śli wiel­kie stra­ty, aby cię wy­zwo­lić i pokonać te potwory.

– Pro­szę, zro­zum mnie. – Anie­li­ca rzu­ci­ła się w moje ra­mio­na. – Nie ma nic gor­sze­go niż ska­za­nie na śmierć przez wła­sne ple­mię. Je­stem ni­kuya – zaczęła szlo­chać, a ostat­nie słowo tłu­ma­czo­no jako wy­gna­ną.

– Współ­czu­ję ci, ale co teraz pla­nu­jesz? – Po py­ta­niu za­pa­dła cisza.

– Już do­brze. Mo­gła­bym cię za­brać i na­uczyć życia zbie­ra­cza. Po­znasz świat, o któ­rym nawet nie śni­łaś. Po­znasz praw­dę o świe­cie, którą sta­no­wi tech­no­lo­gia. Mogę ci to wszyst­ko po­ka­zać, ale pa­mię­taj, że moja pro­fe­sja jest nie­bez­piecz­na.

– Nie wiem, o czym mó­wisz, ale pójdę z tobą.

Razem opu­ści­ły­śmy to miej­sce, a jej wdzięcz­no­ści nie po­tra­fi­łam opi­sać. Wcze­śniej po­dró­żo­wa­łam sa­mot­nie, ale wsparcie dodatkowej osoby mogło okazać się przydatne, a moż­li­wość nauczania dzi­ku­sa pod­sta­wo­wych prawd o świe­cie, pociągała mnie.

 

 

**********************************************************************

 

 

Wła­ści­wie to nie chcia­łam o tym my­śleć. Echo po­now­nie ro­ze­szło się po gło­wie, a ja le­ża­łam na pod­ło­dze, ponieważ jakaś po­tęż­na siła zmu­si­ła mnie do wzru­sza­ją­ce­go wspo­mnie­nia. Jak to moż­li­we? – py­ta­łam, ale nie ukła­da­ły mi się w gło­wie żadne sen­sow­niej­sze wy­tłu­ma­cze­nia. Kur­czę! Nie ro­zu­mia­łam tego i ciekawiło mnie, co się stało z przy­ja­ciół­ką. Może żyła, tylko w innej for­mie? Zamie­nio­na w przed­miot? Brr, to strasz­ne! Aż prze­szyły mnie dresz­cze.

Kiedy chcia­łam włą­czyć pole si­ło­we bran­so­let­ki, zda­łam spra­wę, że przed­miot nie chciał dzia­łać i niewykluczone, że go wyrzuciła. Podobno na­dzie­ja umie­ra ostat­nia.

Czy w tych pomieszczeniach po­znam praw­dę? Za­sło­na, jak wspo­mi­na­łam, przy­po­mi­na­ła tę opar­tą o manę, jed­nak wiele wska­zy­wa­ło, że taka nie była. Nigdzie nie znalazłam najbardziej mi­kro­sko­pij­nych po­jem­nicz­ków z niezwykłymi bakteriami. Rzu­ci­łam drob­nym przed­mio­tem przez te drzwi i nic się nie stało. Wy­glą­da­ło na to, że spo­koj­nie mo­głam przejść na drugą stro­nę. Zresz­tą, za tym polem wi­dzia­łam nie­wy­raź­nie ja­kie­goś dzi­ku­sa. Nie byłam w tym miej­scu sama. Za­ska­ku­ją­co łatwo po­ko­na­łam prze­szko­dę. Po­czu­łam tylko drob­ne ła­sko­ta­nie na ciele. Wkro­czy­łam do po­miesz­cze­nia, które przy­po­mi­na­ło so­lid­nych roz­mia­rów pokój, gdzie pa­no­wał nie­okieł­zna­ny ba­ła­gan. Wy­glą­dem nie róż­nił się on od ko­ry­ta­rza, który nie­daw­no prze­mie­rza­łam, ale prze­wo­dy zostały gę­ściej ułożone i przez to pokój świe­cił więk­szym bla­skiem, a na podłodze leżały dzie­siąt­ki rozrzuconych urzą­dzeń. Wi­dzia­łam tam na pierw­szy rzut oka mio­ta­cze wsze­la­kiej maści, im­plan­ty na­no­tech­no­lo­gicz­ne, urzą­dze­nia an­ty­gra­wi­ta­cyj­ne, zbro­ję wspo­ma­ga­ną. Mo­gła­bym jesz­cze długo wy­mie­niać, a prze­cież za­sto­so­wań wielu urzą­dzeń nie potrafiłam łatwo ocenić. Za ta­jem­ni­czym je­go­mo­ściem ulokowana zo­sta­ła po­kaź­nych roz­mia­rów kupka tech­no­lo­gicz­nych ar­te­fak­tów. Każdy zbie­racz ustawiłby się do końca życia, gdyby wy­niósł cho­ciaż część za­war­tej tutaj tech­no­lo­gii. Nie po to tutaj przy­szłam. Na środ­ku stał wy­so­ki, łysy męż­czy­zna ubrany w białą tunikę, przy­ozdo­bio­ną pro­sty­mi geo­me­trycz­ny­mi sym­bo­la­mi, który prze­żył wiele wio­sen. Uszy miał prze­bi­te trze­ma ma­ły­mi me­ta­lo­wy­mi ob­rę­cza­mi, na­ło­żo­ną białą tu­ni­kę. Z boku nosił łuk z koł­cza­nem ta­kich sa­mych strzał, jakie nie­daw­no zna­la­złam, na­to­miast głowę zdo­bił wspa­nia­ły pió­ro­pusz. Wy­glą­dał jak naj­praw­dziw­szy dzi­kus. Cie­ka­we, co on tutaj robił? Był od­wró­co­ny tyłem do mnie. Zde­cy­do­wa­łam się do niego po­dejść.

– Stój! Czemu bez­praw­nie na­cho­dzisz na­szych przod­ków? Czy nie wi­dzisz, że bez­cze­ścisz nasze re­li­kwie, wcho­dząc w nasze za­świa­ty bez ostrze­że­nia? – Mówił bar­dzo gło­śno, w pozycji gotowej do walki. W ręku trzy­mał laskę z przy­mo­co­wa­nym krysz­ta­łem.

– Prze­pra­szam naj­moc­niej. Nie chcę kło­po­tów. Szu­kam w tym miej­scu przy­ja­ciół­ki.

– A kimże jest ta przy­ja­ciół­ka? Czy umar­ła, że na­cho­dzisz nasze za­świa­ty?

– Umar­ła? – Te słowa mocno mnie za­bo­la­ły. – Wła­ści­wie to nie wiem. Na­zy­wa się Mitu Kara i jest anio­łem, który przy­szedł tutaj dwa dni temu – od­po­wie­dzia­łam szcze­rze. Sza­man po­ki­wał głową i od­wró­cił się w kie­run­ku kupki tech­no­lo­gicz­nych ar­te­fak­tów. Wziął do ręki okrą­głą szkla­ną kulę i pod­niósł ją wy­so­ko, pogrążając się w sza­lo­nym za­bo­bo­nie.

– Przod­ko­wie wy­czu­li głę­bo­kie roz­cza­ro­wa­nie. Jeśli chcesz do­wie­dzieć się wię­cej, po­roz­ma­wiaj z Bo­giem w sali świa­tło­ści.

Co to za bzdu­ry!?

– Prze­pra­szam, chyba nie zro­zu­mia­łam.

– Czego nie ro­zu­miesz? – rzekł rozdrażniony. – Pytaj, ale wiedz, że nasza cier­pli­wość się koń­czy.

– Po­wiedz mi wię­cej o za­świa­tach. Jak ro­zu­miem, dla wa­sze­go ludu to ważne miej­sce. Je­stem zbie­racz­ką i nie sły­sza­łam, by tutaj ist­nia­ła świą­ty­nia. Nie pla­no­wa­łam ni­cze­go złego – Sta­ra­łam się za­cho­wać po­wa­gę.

– Do­brze, ro­zu­miem. – Sta­rzec wy­ko­nał laską ko­li­sty gest. Po chwi­li z błę­kit­ne­go klej­no­tu opadł biały świę­cą­cy pyłek. – Za­świa­ty to miej­sce, w któ­rym po­ro­zu­mie­wa­my się ze zmar­ły­mi. Tylko krąg najwyższych szamanów ma tu do­stęp, by za­się­gnąć rady przod­ków. Każdy przed­miot tutaj za­wie­ra część duszy. Pro­si­łem o za­cho­wa­nie spo­ko­ju, po­nie­waż za za­kłó­ca­nie ciszy Bóg za­bie­ra niepokornych na wiecz­ne po­tę­pie­nie. Wieczne!

– Kim jest wasz Bóg i sala świa­tło­ści, o któ­rej mó­wi­łeś wcze­śniej?

– Bóg pa­nu­je nad kra­iną umar­łych z sali świa­tło­ści, zza okrą­głej nie­biań­skiej bramy, to naj­po­tęż­niej­sza ze wszyst­kich istot, wła­da­ją­ca naj­czyst­szą ze wszel­kich magii pod po­sta­cią bia­łe­go świa­tła. Po­tra­fi za­pew­nić wszyst­kim życie wiecz­ne albo po­tę­pie­nie na wieki. Przy­sy­ła­my tu naj­wspa­nial­szych z na­sze­go ple­mie­nia, by uho­no­ro­wać ich, aby słu­ży­li dobrą radą kolejnym pokoleniom.

– Cie­ka­we… – mruk­nę­łam pod nosem. – Nie uwa­żasz, że masz tutaj do czy­nie­nia z nie­zwy­kle za­awan­so­wa­ną tech­no­lo­gią albo z ko­smi­tą? Na pewno jed­nak nie z magią! Z czymś, co po­tra­fi wpły­wać w nie­okre­ślo­ny dla nas spo­sób na umy­sły. Za­kli­nać wspo­mnie­nia w zwy­czaj­nych przed­mio­tach, jakie masz za sobą. Po­myśl, ile mo­że­my wy­two­rzyć ener­gii, gdy­by­śmy do­kład­niej znali ge­ne­zę tego nie­ośle­pia­ją­ce­go świa­tła oraz obecnej tu psio­nicz­nej siły.

– Wy, te­chlesh, je­ste­ście wszy­scy tacy sami. Bóg cię uka­rze za znie­wa­gę, jeśli z nim po­roz­ma­wiasz – krzy­czał i zde­cy­do­wał się na mnie rzu­cić, jed­nak prze­wi­dzia­łam im­pul­syw­ną re­ak­cję i stwo­rzy­łam pole si­ło­we, które od­gro­dzi­ło mnie od niego. Odbił się od many ni­czym le­ciut­ka pi­łecz­ka.

– Po­wiedz mi, te­chlesh! Czym się różni wasza ko­smicz­na tech­no­lo­gia od magii?

– Tym, że magią za­śle­piasz swój umysł, a na tech­no­lo­gię, nawet nie­zna­ną, otwie­rasz swoje zmy­sły i szu­kasz roz­wią­za­nia, nawet jeśli jest głę­bo­ko ukry­te.

– Ty, te­chlesh, bę­dziesz prze­klę­ta na wieki! Nie będę z tobą wal­czyć! Praw­da tego miej­sca obro­ni się sama. – Sza­man bar­dzo mocno ge­sty­ku­lo­wał. Chyba rzu­cał na mnie jakąś klą­twę, ty­po­wy beł­kot dzi­ku­sów. Omi­nął moje pole i po­szedł wy­raź­nie wście­kły do wyj­ścia. Wię­cej go nie wi­dzia­łam. Za­in­try­go­wa­ła mnie kon­cep­cja Boga. Jaką potęgą dysponowała ta isto­ta, by wzbu­dzić u pry­mi­tyw­nych ludzi tak ogrom­ny sza­cu­nek? Mu­sia­ła być z całą pew­no­ścią bar­dzo nie­bez­piecz­na, skoro wpły­nę­ła tak mocno na ucie­ka­ją­ce­go stąd nie­daw­no zbie­ra­cza. Po­tra­fi­ła też za­kli­nać wspo­mnie­nia albo ge­ne­ro­wać świa­do­mość w przed­mio­tach lub mieć wgląd do na­sze­go umy­słu i w ten spo­sób się ko­mu­ni­ko­wać. In­try­gu­ją­ce hi­po­te­zy, ale naj­pierw chcia­łam obej­rzeć po­zo­sta­łe artefakty, jakie wa­la­ły się po po­miesz­cze­niu. Za­in­try­go­wał mnie czer­wo­ny przy­cisk w sza­rej kwa­dra­to­wej obu­do­wa­nie okra­szo­ny róż­no­ra­ki­mi sym­bo­la­mi, który leżał sa­mot­nie na pod­ło­dze. Pod­nio­słam go i zde­cy­do­wa­łam się go użyć.

 

 

**********************************************************************

 

 

– Nie na­ci­skaj tak na mnie – po­wie­dzia­ła ze­stre­so­wa­na Mitu Kara.

– Je­steś zmę­czo­na? Masz już dosyć nauki na dzi­siaj? – spy­ta­łam.

– Tak, mam dosyć. Nic już nie ro­zu­miem z two­ich ma­te­ria­łów o na­no­tech­no­lo­gii – od­par­ła, ła­piąc się ręką za głowę.

– W takim razie ko­niec nauki na dzi­siaj. Wró­ci­my do tego te­ma­tu jutro. Zro­bi­łaś na­praw­dę duże po­stę­py przez ostat­ni mie­siąc. Chcę cię po­chwa­lić. – Uśmiech­nę­łam się i wy­łą­czy­łam ho­lo­gram, wyświetlający w przy­stęp­nej for­mie praw­dy o tej skom­pli­ko­wa­nej dzie­dzi­nie.

– Dzię­ku­ję, to miłe z two­jej stro­ny, że wzię­łaś mnie pod swoją opie­kę. Ro­zu­miem już wiele rze­czy i to jak bar­dzo my­li­łam się w wielu kwe­stiach, ale…

– Coś się stało?

– Czy na­praw­dę uwa­żasz, że wszyst­ko na tym świe­cie można wy­ja­śnić za po­mo­cą tech­no­lo­gii?

– Myślę, że tak. To tylko kwe­stia czasu i moż­li­wo­ści.

– Wła­śnie mam wąt­pli­wość w związ­ku z lek­cją o gwiaz­dach. Skoro wszech­świat po­wstał wsku­tek Wiel­kie­go Roz­sz­cze­pie­nia i za­czął się roz­sze­rzać, two­rząc ma­te­rię, czas i prze­strzeń, to coś mu­sia­ło za­po­cząt­ko­wać to zja­wi­sko. Czy wiesz, co to było?

–  Je­steś na­praw­dę by­stra i cie­szę się, że po­ru­szy­łaś ten bar­dzo trud­ny pro­blem, ale nikt nie potrafi od­po­wie­dzieć na to za­gad­nie­nie. Mu­si­my dalej szu­kać roz­wią­za­nia. Być może któ­raś z daw­nych cy­wi­li­za­cji od­kry­ła po­czą­tek tego zja­wi­ska, jed­nak praw­da zo­sta­ła głę­bo­ko za­sy­pa­na pod po­wierzch­nią.

– Nano, czy wie­rzysz w jakąś nad­na­tu­ral­ną siłę albo w Boga?

– Nie, w żadną z tych rze­czy.

– Wi­dzisz, w na­szym ple­mie­niu wie­rzy­li­śmy w pan­te­on róż­nych stwo­rzeń. Naj­waż­niej­szym z nich był ar­cha­nioł imie­niem Aste­lec, zwany panem wszyst­kich bogów. We­dług mi­to­lo­gii świat po­wstał, kiedy go­to­wał zupę. Wlał wodę, która sym­bo­li­zo­wa­ła naszą Zie­mię oraz dodał przy­praw, oznaczających magię, w po­sta­ci, jak ro­zu­miem, tech­no­lo­gicz­nych urzą­dzeń. Do­rzu­cił też wa­rzyw, czyli istot ży­wych, ale nie­ste­ty zły ol­brzym Kerit dodał wszyst­kie okrop­ne rze­czy, takie jak śmierć czy cier­pie­nie, a na­stęp­nie wszyst­ko wylał.

– Do czego zmie­rzasz? Nadal uwa­żasz, że świat po­wstał pod­czas go­to­wa­nia?

– Nie, to wszyst­ko bajki. Jed­nak przypuszczam, że być może ist­nia­ła jakaś pierw­sza siła, która za­po­cząt­ko­wa­ła Wiel­kie Roz­sz­cze­pie­nie, tak jak Kerit w na­szej mi­to­lo­gii. Tą energię lub postać nazwałabym pierw­szym po­ru­szy­cielem. Myślę, że to cie­ka­wa teo­ria.

– Mitu. – Zła­pa­łam ją de­li­kat­nie za rękę. – Sza­nu­ję cie­bie i twoje po­glą­dy, ale nie mogę ich za­ak­cep­to­wać. Nie za­mie­rza­łam ci ni­cze­go na­rzu­cać. Po­ka­zu­ję ci je­dy­nie naukę. Myślę, że jak bę­dziesz po­zna­wa­ła wię­cej za­gad­nień, to zro­zu­miesz le­piej skom­pli­ko­wa­ny świat.

– Ro­zu­miem, Nano. Czyli jak się do­my­ślam, nie wie­rzysz rów­nież w życie po śmier­ci?

– Nic z tych rze­czy.

– To smut­na per­spek­ty­wa.

Wspo­mnie­nie za­koń­czy­ło się tak nagle, jak się roz­po­czę­ło.

 

 

**********************************************************************

 

 

Gdy się ock­nę­łam, byłam na­praw­dę za­sko­czo­na. Nic się nie wy­da­rzy­ło poza zmu­sze­niem mnie do prze­ży­cia jesz­cze raz sceny, z któ­rej nie do­wie­dzia­łam się ni­cze­go no­we­go i w żaden spo­sób nie przy­bli­ży­ło mnie to do po­zna­nia praw­dy o tym, co stało się z Mitu Kara. Ktoś bawił się moim umy­słem i tylko prze­szka­dzał. Nie mo­głam do­cze­kać się spo­tka­nia z Bo­giem i ocze­ki­wa­łam pew­nych wy­ja­śnień z jego stro­ny. Obej­rza­łam jesz­cze raz ten przy­cisk i za­uwa­ży­łam wy­pi­sa­ne na nim bar­dzo nie­wy­raź­nie czar­nym ko­lo­rem znaki. Nie zna­łam tego ro­dza­ju pisma, ale mo­głam wes­przeć się kom­pu­te­rem.

– Czy mo­żesz dla mnie roz­szy­fro­wać ten napis? – za­py­ta­łam.

– Oczy­wi­ście. Pro­ces de­szy­fra­cji i do­pa­so­wy­wa­nia wzor­ców roz­po­czę­ty. Prze­wi­dy­wa­ny czas za­koń­cze­nia za sie­dem­na­ście se­kund.

– De­szy­fra­cja za­koń­czo­na suk­ce­sem, wynik to: sty­mu­la­tor nie­zwy­kłe­go unie­sie­nia fi­zycz­ne­go. – Roz­wią­za­nie co najmniej zaskakujące. Dlaczego po naciśnięciu nie przeżyłam nic ekscytującego? Chwi­lecz­kę! Już wiem! Te na­pi­sy praw­do­po­dob­nie były pod­świe­tlo­ne na wy­raź­ny kolor za po­mo­cą wbu­do­wa­nych lamp, a nie na nie­mal nie­wi­docz­ną barwę, jak uka­za­ne tutaj pismo na sza­rym tle. To urzą­dze­nie okazało się ze­psu­te, a szko­da, bo chcia­łam prze­żyć nie­zwy­kłe unie­sie­nie fi­zycz­ne. Cie­ka­we, o co cho­dzi­ło? Cóż, nie za­szko­dzi­ło wziąć ten złom do ple­ca­ka. Może innym razem spró­bo­wa­ła­bym roz­wią­zać tę po­mniej­szą za­gad­kę.

Całe po­miesz­cze­nie roiło się od nie­zli­czo­nych tech­no­lo­gii. Widziałam spo­rej wiel­ko­ści górkę z naj­róż­niej­szy­mi ar­te­fak­ta­mi przod­ków, jak ten przy­cisk, ale też broń i inne bar­dziej ta­jem­ni­cze urzą­dze­nia. Zda­łam spra­wę, że żadna z tych rze­czy nie dzia­ła, ponieważ wszyst­kie obec­ne w po­ko­ju ar­te­fak­ty nie da­wa­ły żad­ne­go znaku funk­cjo­nal­no­ści, jak cho­ciaż­by naj­drob­niej­sze­go źró­deł­ka świa­tła. Każdy z tych przed­mio­tów nie posiadał wartości, to tłu­ma­czy­ło rów­nież, dla­cze­go nikt nie wy­niósł tak niezwykłego na pierw­szy rzut oka sprzę­tu, a do­dat­ko­wo prze­cież te za­baw­ki ge­ne­ro­wa­ły nie­zro­zu­mia­łe wspo­mnie­nia, które fak­tycz­nie mogły pro­wa­dzić do sza­leń­stwa, zwłasz­cza jeśli ktoś nie miał doświadczenia w profesji zbieracza. To wy­ja­śniało, dla­cze­go spo­tka­łam pa­ni­ku­ją­ce­go ko­le­sia pod­czas po­dró­ży do Bla­sku. Wpraw­dzie miło wspo­mi­na­łam czas z przy­ja­ciół­ką, lecz cały czas wie­rzy­łam, że w jakiś spo­sób się spotkamy w prawdziwym świecie i nie po­trze­bo­wa­łam cha­otycz­nych ko­mu­ni­ka­tów, tylko kon­kre­tów. Opu­ści­łam pokój i skie­ro­wa­łam się w stro­nę okrą­głych pro­stych me­ta­lo­wych drzwi, aby wkro­czyć do opi­sa­nej przez sza­ma­na sali świa­tło­ści. Za­trzy­ma­łam się przed wspo­mnia­ną bramą.

W tym przej­ściu bra­ko­wa­ło cze­goś, co mo­gła­bym na­zwać ty­po­wą klam­ką. Nie wi­dzia­łam żad­ne­go prze­łącz­ni­ka albo przy­ci­sku, jed­nak gdy po­de­szłam bli­żej wrota otwo­rzy­ły się samoistnie, a me­ta­lo­wa brama zjechała w stronę podłoża. Po­czu­łam na całym ciele poczułam dreszcze. Nowe po­miesz­cze­nie, mające kształt ko­pu­ły stanęło przede mną otworem, jed­nak wy­strój nie różnił się od pozostałych czę­ści kom­plek­su. Po­wi­ta­ła mnie ta sama sza­ra­wa po­sadz­ka z kar­ma­zy­no­wy­mi pla­ma­mi, jed­nak oświe­tle­nie wy­ni­ka­ją­ce z ukry­tych prze­wo­dów raziło zdecydowanie mocniej tak, że nie­mal cał­ko­wi­cie uniemożliwiało zobaczenie po­zo­sta­łych ele­men­tów. Teraz ro­zu­mia­łam, dla­cze­go to miej­sce na­zy­wa­no Bla­skiem. Całe szczę­ście nie od­bi­ja­ło się to w żaden spo­sób na moich oczach. Za­pew­ne pod­eks­cy­to­wa­na rzu­ci­ła­bym się do po­zna­wa­nia drob­nych smacz­ków tego miej­sca, gdyby nie pe­wien szcze­gół, bo­wiem od­kry­łam, iż na samym środ­ku fał­szy­wej świą­ty­ni ktoś stał. Wyglądał jak ho­lo­gram wy­ko­na­ny z tego nie­zwy­kłe­go świa­tła, jed­nak mo­głam go do­strzec, po­nie­waż miał wy­raź­ny czar­ny kon­tur ni­czym na do­brym ry­sun­ku. To nie­sa­mo­wi­te, bo jego ciem­na ob­wód­ka do­pa­so­wy­wa­ła się do per­spek­ty­wy, w któ­rej się znaj­do­wa­łam. Nigdy nie wi­dzia­łam ta­kie­go uni­ka­to­we­go roz­wią­za­nia. To coś, co nie­któ­rzy myl­nie na­zy­wa­li Bo­giem, miało kształt czło­wie­ka, praw­do­po­dob­nie męż­czy­zny, jed­nak cięż­ko po­wie­dzieć coś wię­cej, po­nie­waż ho­lo­gram był roz­ma­za­ny. W ten spo­sób upa­dła moja teo­ria o ko­smi­tach i zde­cy­do­wa­łam się po­dejść bli­żej do tego cze­goś, aby zgod­nie z za­le­ce­niem durnego sza­ma­na po­roz­ma­wiać.

– Gdzie jest…

– Nic nie mów! Wiem, po co przy­cho­dzisz. Szu­kasz przy­ja­ciół­ki zwa­nej Mitu Kara. Je­stem w sta­nie to speł­nić. – odparł męski modyfikowany głos komputerowy.

– Hej! Skąd wiesz, po co tutaj przy­szłam?

– Ob­ser­wo­wa­łem cię od sa­me­go po­cząt­ku drogi w tym miej­scu. Znam twoje myśli i znam twoje pra­gnie­nia, jed­nak znam też twoje obawy. Wiem o tobie wszyst­ko.

Aku­rat!

– Skoro wiesz o mnie wszyst­ko, to po­wiedz, gdzie się uro­dzi­łam?

– Pro­szę bar­dzo, Nano Jack. Przy­szłaś na świat dwa­dzie­ścia sie­dem lat i osiem­dzie­siąt dwa dni temu w nie­biań­skiej igli­cy, która sięga na wy­so­kość dzie­sią­tek ty­się­cy ki­lo­me­trów w górę. To naj­bar­dziej cy­wi­li­zo­wa­ne i za­awan­so­wa­ne tech­nicz­nie mia­sto, jakie znasz. Czy chcesz wie­dzieć coś wię­cej?

– Do­brze czy­tasz w my­ślach, je­stem na­praw­dę pod wra­że­niem. Po­myśl­my, wspo­mnia­łeś, że ist­nie­ją bar­dziej za­awan­so­wa­ne mia­sta od nie­biań­skiej igli­cy. Mo­żesz coś wię­cej po­wie­dzieć?

– Nie je­stem w sta­nie od­po­wie­dzieć na to py­ta­nie. Nie mam do­stę­pu do więk­szej ilo­ści wie­dzy niż to, co masz w swo­jej gło­wie.

– Szcze­rze li­czy­łam na coś wię­cej, a to cie­ka­wy temat. Po­wiedz mi, kim je­steś i dla­cze­go cię zbu­do­wa­no.

– Ja po pro­stu je­stem, cho­ciaż nie­któ­rzy na­zy­wa­ją mnie Bo­giem. Je­stem tu, aby speł­niać wasze pra­gnie­nia.

– Speł­niać pra­gnie­nia? Co masz na myśli?

– Każdy czło­wiek ma ja­kieś pra­gnie­nia. Ja je­stem w sta­nie je speł­niać. Przy­kła­do­wo twoim pra­gnie­niem jest znów zo­ba­czyć przy­ja­ciół­kę, Mitu Kara. Jak mó­wi­łem, je­stem w sta­nie tego do­ko­nać.

– Czy moja przy­ja­ciół­ka tutaj była? Co je­steś mi w sta­nie po­wie­dzieć o jej wi­zy­cie? – Mia­łam wra­że­nie, że ten pro­gram chciał na­mie­szać mi w gło­wie.

– Twoja przy­ja­ciół­ka ma się do­brze. Była tutaj dwa dni temu. Jej pra­gnie­niem było znowu cię zo­ba­czyć taką, jaką fak­tycz­nie je­steś.

– W takim razie, czy moja ko­cha­na przy­ja­ciół­ka żyje? Jest tutaj? Co jej zro­bi­łeś? – py­ta­łam tro­chę pod­eks­cy­to­wa­na.

– Speł­niam jej pra­gnie­nie. Za­pew­niam cię, że twoja przy­ja­ciół­ka żyje.

– Gdzie ona jest?

– Ona po pro­stu jest.

– Nie mogę po­wie­dzieć, że ta od­po­wiedź mnie za­do­wa­la. Mo­żesz to le­piej wy­ja­śnić?

– Zde­cy­do­wa­nie le­piej to zro­zu­miesz, kiedy fak­tycz­nie bę­dziesz mogła speł­nić pra­gnie­nie. Cięż­ko mi ten pro­ces przed­sta­wić za po­mo­cą zna­nych ci słów. Tego prze­ży­cia na­le­ży w pełni do­świad­czyć. – Za­ak­cen­to­wał ostat­nie słowo za po­mo­cą echa.

– Chwi­lecz­kę! – za­wo­ła­łam. – Skąd mam wie­dzieć, że nie szy­ku­jesz pu­łap­ki? To miej­sce na­zy­wa­ne jest Bla­skiem i mało kto z niego wraca. Wi­dzia­łam sza­lo­ne­go fa­ce­ta, który stąd ucie­kał w pa­ni­ce. Żądam wy­ja­śnień, a nie wy­mi­ja­ją­cych od­po­wie­dzi – pod­nio­słam głos.

– Chcę cię za­pew­nić, że nie grozi ci żadne nie­bez­pie­czeń­stwo. Nie chcia­łem rów­nież robić krzyw­dy po­zo­sta­łym, a ten, który nie­daw­no tu był, szu­kał war­to­ścio­wych przed­mio­tów. Obec­nie żaden ze sprzę­tów tutaj nie dzia­ła i służy mi ra­czej za formę ko­mu­ni­ka­cji z wami. Łatwo w ten spo­sób mogę po­znać pra­gnie­nia i obawy da­ne­go osob­ni­ka w tym rów­nież twoje. Wspo­mnia­ny prze­stra­szo­ny męż­czy­zna miał trau­ma­tycz­ne wspo­mnie­nia.

– W takim razie dys­po­nu­jesz tech­no­lo­gią, która po­tra­fi nisz­czyć każdy ro­dzaj tech­ni­ki. – Za­uwa­ży­łam.

– Wła­ści­wie, ten pro­ces na­zy­wam ma­gicz­nym roz­sze­rza­niem świa­do­mo­ści. Do­star­czam w ten spo­sób no­wych bodź­ców.

– Dla­cze­go nie na­zy­wasz rze­czy wła­ści­wie po imie­niu? Je­steś wcie­le­niem szczy­to­wej tech­no­lo­gii jed­nej z upa­da­ją­cych cy­wi­li­za­cji. Pro­si­ła­bym o wię­cej sza­cun­ku do two­jej isto­ty, bo wi­docz­nie prze­by­wa­nie z lo­kal­ny­mi sza­ma­na­mi nie wy­szło ci na dobre. Co cię z nimi łączy?

– Mówię o sobie jak o magii, dla­te­go że nie­wie­lu uwa­ża­ło mnie do tej pory za tech­no­lo­gię. Po­zwól, że mogę mówić o sobie jak chcę, po­nie­waż je­stem Bo­giem. Nie­któ­rzy z oko­licz­nych miesz­kań­ców z ple­mie­nia przy­cho­dzą do mnie, abym speł­nił ich pra­gnie­nia, ale tylko nie­licz­ni są w ten spo­sób wy­sy­ła­ni. Na taki za­szczyt we­dług nich trze­ba za­słu­żyć, czego nie po­tra­fię zro­zu­mieć. Po­ma­gam im ko­mu­ni­ko­wać się z tymi, któ­rzy wła­śnie speł­nia­ją pra­gnie­nia. – Mu­sia­łam przy­znać, że to wy­ja­śnie­nie tłumaczyło znacznie więcej.

– W takim razie wy­sy­łasz ich do za­świa­tów, jak to oni na­zy­wa­li, to chyba naj­praw­do­po­dob­niej jakiś inny wy­miar. Dla­cze­go mia­ła­bym ci za­ufać, tech­no­lo­gicz­ny panie?

– Po­nie­waż moja na­tu­ra jako ma­gicz­nej isto­ty nie po­zwa­la mi na kłam­stwo. Gwa­ran­tu­ję ci, że bę­dziesz mogła w każ­dej chwi­li wró­cić do obec­ne­go tutaj świa­ta  z tego wy­mia­ru, jeśli będziesz szczerze tego pragneła. Je­steś osobą cie­ka­wą ta­kich zja­wisk jak ja. Mo­żesz wyjść spo­koj­nie z Bla­sku i już nigdy nie wró­cić, ale bę­dziesz do końca życia ża­ło­wa­ła, że nie po­zna­łaś praw­dy tego miej­sca oraz nie ujrzysz przyjaciółki. Je­stem pewny, że takie roz­wią­za­nie cię nie za­do­wa­la. Praw­da, Nano Jack? – Kur­czę!

– Chyba masz rację. Nadal ci nie ufam, ale zga­dzam się na re­ali­za­cję pra­gnień pod jed­nym wa­run­kiem. – Wy­cią­gnę­łam ze swo­ich to­boł­ków jedną rze­czy. – Po­wiesz mi, czym jest ten biały płyn. – Wska­za­łam na fla­ko­nik z nie­zwy­kłym świa­tłem, który mimo obec­no­ści w tor­bie nie za­mie­rzał ga­snąć.

– Do­brze, moja od­po­wiedź na twoje py­ta­nie brzmi: to jest płyn­na dusza.

– Co ty nie po­wiesz? Ja my­śla­łam, że to jakiś ro­dzaj no­we­go pier­wiast­ka, czą­stecz­ki, pro­mie­nio­wa­nia, ro­dzaj no­we­go fo­to­nu albo cze­goś in­ne­go. A ty mi mó­wisz, że to płyn­na dusza? Co to niby ma zna­czyć?! Je­steś do­praw­dy ża­ło­sny w swo­jej igno­ran­cji tech­nicz­nej!

– To nazwa nadana temu płynowi przez sza­ma­nów, bar­dzo mi się spodo­ba­ła. Przy­znasz, że lepiej brzmi okre­śle­nie „płyn­na dusza” od two­ich pro­po­zy­cji, które są mimo wszyst­ko nie­pra­wi­dło­we.

– Może i ład­niej­sze, ale błęd­ne z za­sa­dy. W takim razie jaka tech­nicz­na pro­po­zy­cja by­ła­by praw­dzi­wa?

– Ze­ska­no­wa­łem twój umysł i nie zna­la­złem żad­ne­go wy­ra­że­nia, które po­zwo­li­ło­by ci zro­zu­mieć isto­tę płyn­nej duszy. Bar­dzo mi przy­kro…

– Jak to nie ma?! Mo­żesz za­wsze spró­bo­wać! Prze­cież po­tra­fisz speł­niać pra­gnie­nia! Moim pra­gnie­niem jest po­znać praw­dę o płyn­nej duszy. Sły­szysz! Spełń je! – krzy­cza­łam.

– To nie jest twoim pra­gnie­niem. Twoim pra­gnie­niem jest po­now­nie wi­dzieć się z Mitu Kara, a nie po­znać płyn­ną duszę! – Po­tęż­ne echo wy­peł­ni­ło całe po­miesz­cze­nie.

– Skąd mo­żesz wie­dzieć, co jest moim pra­gnie­niem? Ja chyba wiem le­piej! Je­steś jed­nym wiel­kim oszu­stwem!

– Je­steś tylko drobną dziewczynką, która po­zja­dała wszyst­kie ro­zu­my. Nie ro­zu­miesz tech­no­lo­gii, ja­kich obec­nie uży­wasz. Je­steś nikim w po­rów­na­niu do se­kre­tów, jakie skry­wa Zie­mia! Nic nie ro­zu­miesz!

– Dosyć tego! Nikt nie bę­dzie mnie w ten spo­sób ob­ra­żał! Zba­dam tą płyn­ną duszę i prze­ko­na­my się, kto miał rację!

– Niech i tak bę­dzie. Wiedz jed­nak, że twój trud bę­dzie da­rem­ny. – Ta­jem­ni­cza isto­ta znik­nę­ła, jakby się roz­łą­czy­ła. Stop­nio­wo jej obraz roz­my­wał się. Sala nie promieniowała tak mocno, ale nadal po­sia­da­ła wy­raź­ne oświe­tle­nie, które prze­bi­ja­ło się przez ta­jem­ni­cze ukła­dy, przypominające ścienną pajęczynę. Teraz mia­łam ocho­tę udowodnić temu cze­muś, jak bar­dzo się my­li­ło, wąt­piąc w moje umie­jęt­no­ści. Zaj­rza­łam do ple­ca­ka i wy­cią­gnę­łam Ge­ne­ra­tor Cu­dow­nych Oso­bo­wo­ści. Po­trze­bo­wa­łam w tym mo­men­cie ko­ja­rze­nia fak­tów fi­zycz­nych z moją tech­nicz­ną wie­dzą, czyli po­nad­prze­cięt­nej in­te­li­gen­cji. Z tym urzą­dze­niem mo­głam zo­stać praw­dzi­wym ge­niu­szem, potrafiącym roz­wią­zać naj­trud­niej­sze za­da­nie. Na­ło­ży­łam ten nie­zwy­kły przed­miot na głowę i po­my­śla­łam o mo­de­lu atomu oraz wszyst­kich skom­pli­ko­wa­nych wzo­rach che­micz­nych. Każda ko­lej­na se­kun­da dłu­ży­ła się, a ja chcia­łam za­brać się do pracy. Zdję­łam hełm i mo­głam osta­tecz­nie po­znać praw­dę tego miej­sca. Moje włosy po zmia­nie oso­bo­wo­ści stały się nieco za­krę­co­ne.

Czym mogła być płyn­na dusza? Roz­waż­my pewne spra­wy. Wszech­świat, który nas ota­cza, skła­da się z ato­mów, a to wie­dział każdy w miarę in­te­li­gent­ny i zo­rien­to­wa­ny w wątku fi­zycz­nym czło­wiek. Wia­do­mo, iż owe atomy są zło­żo­ne z pro­to­nów, neu­tro­nów i elek­tro­nów. Za­sad­ni­czym i nie­pod­wa­żal­nym wnio­skiem było rów­nież, że przed­sta­wio­ne pro­to­ny i neu­tro­ny zo­sta­ły rów­nież z cze­goś zbu­do­wa­ne, a kon­kret­niej z trzech kwar­ków wa­len­cyj­nych, za­nu­rzo­nych w czymś w ro­dza­ju kwar­ko­wo–glu­ono­we­go morza. Z kolei pole glu­ono­we jest tak silne, że two­rzy na­tych­mia­sto­wo pary kwark – an­ty­kwark. Za­my­śli­łam się. Aha! Mu­sia­łam wobec tego wkro­czyć do po­zio­mu sub­a­to­mo­we­go i ope­ro­wać na czą­stecz­kach, z któ­re­go zbu­do­wa­ne były po­je­dyn­cze atomy. Tylko gdzie mo­głam zna­leźć urzą­dze­nie, które mogło badać tak mi­kro­sko­pij­ne struk­tu­ry? Przy­kła­do­wo za­łóż­my, że na­sz atom to jabł­ko, to aby zo­ba­czyć jądro… Cze­kaj! To było nie­pra­wi­dło­we po­rów­na­nie, po­nie­waż na­szym ato­mem mu­sia­ło być coś zde­cy­do­wa­nie więk­sze­go. Do­brym przy­kła­dem z całą pew­no­ścią był sta­dion. Do­kład­nie, to była od­po­wied­nia skala i tym spo­so­bem po­ło­żo­ny na samym środ­ku pola kap­sel od bu­tel­ki zostałby na­szym ją­drem. To da­wa­ło sporo pu­stej prze­strze­ni, która chyba nie była tak do końca pusta. W każ­dym razie nie chcia­łam o tym dy­wa­go­wać. Gdzie mo­głam zna­leźć przed­miot do tak trudnego zadania? Cóż, wy­pa­da­ło się napić pły­nów przed dal­szym roz­my­śla­niem, a zwy­kła woda wzmac­nia­ła do­brze umie­jęt­no­ści umy­sło­we ży­wych or­ga­ni­zmów.

Świet­nie, nie ma nic lep­sze­go niż łyk z Sub­a­to­mo­we­go De­sty­la­to­ra Po­wie­trza. Chwi­lecz­kę, czy ja przy­pad­kiem nie piłam z cze­goś, co po­zwa­la­ło roz­pę­dzać cząst­ki ato­mów do pręd­ko­ści bli­skiej dzie­więć­dzie­sięciu dzie­więciu set­nym pręd­ko­ści świa­tła? Do­kład­nie tego po­trze­bo­wa­łam! Byłam na­praw­dę by­stra, że wzię­łam ten przed­miot do to­boł­ków. Co mo­gło­by się stać, gdy­bym wrzu­ci­ła płyn­ną duszę do mojej nie­win­nej ka­raf­ki? De­sty­la­tor dzia­łał na za­sa­dzie prze­kształ­ca­nia czą­stek sub­a­to­mo­wych jed­nej ma­te­rii, aby dać zu­peł­nie inną ma­te­rię w wy­ni­ku fuzji, roz­pę­dza­jąc je do nie­sa­mo­wi­cie wiel­kich pręd­ko­ści. Do­myśl­nie dzia­ło się to na za­sa­dzie zmia­ny at­mos­fe­ry w kry­sta­licz­nie czy­stą wodę zdat­ną do picia, wobec tego, gdy­bym wrzu­ci­ła tam płyn­ną duszę, to po­win­nam otrzy­mać coś zu­peł­nie in­ne­go. Wtedy płynna dusza zostałaby nowym ro­dza­jem czą­ste­czek sub­a­to­mo­wych, a może czymś zde­cy­do­wa­nie ła­twiej­szym, bio­rąc pod uwagę inne moż­li­wo­ści. Czysty geniusz! Mo­głam w ten spo­sób udo­wod­nić, że Bóg się mylił!

Wy­ni­ki eks­pe­ry­men­tu nie były łatwe do prze­wi­dze­nia nawet dla mnie, a przed wla­niem ta­jem­ni­czej cie­czy zde­cy­do­wa­łam się za­bez­pie­czyć de­sty­la­tor za po­mo­cą po­wło­ki wy­ko­na­nej przez manę. Takie pole potrafiło wytrzymać so­lid­ną eks­plo­zję. Tak na wszel­ki wy­pa­dek, a oso­bi­ście nie mo­głam się wręcz do­cze­kać chwi­li, kiedy wleję do Sub­a­to­mo­we­go De­sty­la­to­ra Po­wie­trza to świa­tło. Wpra­wia­łam się w sa­mo­ist­ny za­chwyt, patrząc na to epokowe odkrycie, a kiedy na­stą­pił czas próby, spo­koj­nie ocze­ki­wa­łam, aż coś się wy­da­rzy. Wie­dzia­łam, że ka­raf­ka nie pra­co­wa­ła bły­ska­wicz­nie i mu­sia­łam wy­ka­zać się cier­pli­wo­ścią, ale mi­nę­ła pierw­sza mi­nu­ta, potem druga. Usu­nę­łam pole si­ło­we i prze­cie­ra­łam oczy ze zdzi­wie­nia. Nic się nie stało! Cała płyn­na dusza zna­la­zła się na dnie ka­raf­ki w do­kład­nie ta­kiej samej for­mie, jak przed wla­niem do środ­ka. Nie! To nie mogła być praw­da!

– Czy wi­dzisz ja­kie­kol­wiek róż­ni­ce mię­dzy ba­da­ną wcze­śniej cie­czą a wi­docz­ną w de­sty­la­to­rze?

– Nie za­ob­ser­wo­wa­no róż­nic.

Wszyst­ko na nic! Nawet kom­pu­ter nie po­mógł! Jak to moż­li­we? Prze­cież mu­sia­ło się udać! Skoro nie była to subatomowa cząsteczka, to co badałam? Mu­sia­ła ist­nieć jakaś teo­ria, która tłu­ma­czy­ła ten eksperyment. Cier­pli­wo­ści! Cier­pli­wo­ści! Go­to­wa­łam się w środ­ku.

– Sły­szysz mnie, Boże? Mam cie­bie dosyć! Od­cho­dzę! Tylko ma­misz mnie wszech­wie­dzą! – Wy­bu­chłam. Krzy­cza­łam tak gło­śno, jak się dało, jed­nak nie re­ago­wał. Za­pa­no­wa­ła cisza.

– Mo­żesz za­brać nawet moją przy­ja­ciół­kę, nie dbam o to!

Za­sło­ni­łam usta dło­nią. Co ja po­wie­dzia­łam? Jak mo­głam tak mówić o Mitu Kara? Fak­tycz­nie pra­gnę­łam ją uj­rzeć, a teraz mo­głam ją bez­pow­rot­nie stra­cić, nawet jeśli nie poparłam tego ra­cjo­nal­ny­mi do­wo­da­mi. Czy omi­nę­ła mnie ostat­nia szan­sa na jej uj­rze­nie, tylko i wy­łącz­nie z po­wo­du aro­gan­cji? Jak mo­głam się tak nie­od­po­wie­dzial­nie za­cho­wać? Nie byłam sobą. Chwi­lecz­kę! Strasz­nie cięż­ko się czu­łam po ataku gnie­wu. Po­trze­bo­wa­łam się cze­goś napić dla roz­luź­nie­nia umy­słu. Po­ło­ży­łam się na nie­wy­god­nym pod­ło­żu i wpa­tru­jąc się w świe­cą­cy sufit wzię­łam Sub­a­to­mo­wy De­sty­la­tor Po­wie­trza, by wypić jego za­war­tość. Tylko tam nie znaj­do­wa­ła się woda, a płyn­na dusza. Bez pa­ni­ki! Nie po­czu­łam żad­ne­go, nawet naj­de­li­kat­niej­sze­go smaku. Sub­stan­cja prze­szła przez układ tra­wien­ny nie­zau­wa­żo­na. Ob­ró­ci­łam się i ba­da­łam re­ak­cje ciała na tę sub­stan­cję. Brzuch za­czął się wy­raź­nie świe­cić tak jak prze­wo­dy na górze. To zły znak! Mo­men­tal­nie upa­dłam, a oczy sa­mo­ist­nie mi się za­mknę­ły, wtedy stra­ci­łam przy­tom­ność.

 

 

**********************************************************************

 

 

– Dla­cze­go to zro­bi­łaś, Nano? – za­py­ta­ła za­nie­po­ko­jo­na Mitu Kara.

– Te dzi­ku­sy nie po­tra­fi­ły uży­wać ogniw an­ty­gra­wi­ta­cyj­nych. To nie jest jakiś świe­cą­cy, la­ta­ją­cy obe­lisk, któ­re­mu się od­da­je cześć, tylko po­waż­na tech­no­lo­gia do od­py­cha­nia ogrom­nych struk­tur. Nie potrafię to­le­ro­wać igno­ran­cji w spra­wach tech­nicz­nych. Znasz mnie do­brze. Nie uwa­żasz, że w kli­fach Da­ru­sa mo­że­my wiele zy­skać, kiedy sprze­da­my te ogni­wa? Może to pomóc wielu miesz­kań­com.

– To nie­do­pusz­czal­ne! Ukra­dłaś wio­sce ich miej­sce kultu!

– Ich spra­wa, skoro są tacy durni. Może na­uczą się w ten spo­sób pew­nych rze­czy.

– Nano, zmie­ni­łaś się nie­daw­no. Zu­peł­nie nie po­zna­ję w tobie tej samej przy­ja­ciół­ki, co kie­dyś.

– Nie wiem, o czym mó­wisz. Prze­cież za­wsze taka byłam. Ko­niec zbęd­ne­go ga­da­nia, do kli­fów mamy jesz­cze ponad go­dzi­nę drogi.

– Wkrót­ce znaj­dę spo­sób na twoją aro­gan­cję. – Zda­wa­ło mi się, że moja przy­ja­ciół­ka coś mó­wi­ła ci­chut­ko pod nosem.

 

**********************************************************************

 

Obu­dzi­łam się po wspo­mnie­niu. Moje po­wie­ki roz­war­ły się le­ni­wie, a świat, w któ­rym teraz prze­by­wa­łam, okazał się inny. Wła­ści­wie nie po­tra­fi­łam do­brze opi­sać ota­cza­ją­ce­go mnie kra­jo­bra­zu, po­nie­waż wszyst­ko stało się białe od nie­ośle­pia­ją­ce­go świa­tła. Nie mo­głam za­uwa­żyć pod­ło­ża, su­fi­tu czy ścian. Wy­glą­da­ło, jak­bym została zawieszona w nie­zna­nej prze­strze­ni, w zu­peł­nie innym wy­mia­rze. Wy­da­wa­ło mi się, że wę­dro­wa­łam po tej dziw­nej sfe­rze, ale nie zna­la­złam żad­ne­go punk­tu od­nie­sie­nia. Wszyst­ko skry­wa­ła biel.

– Gdzie ja je­stem? – za­py­ta­łam.

Jed­nak­że nie do­sta­łam żad­nej od­po­wie­dzi. Mój wbu­do­wa­ny kom­pu­ter mil­czał. Czyż­by się ze­psuł? Co się tak na­praw­dę stało? Czy ja tak na­praw­dę żyłam? Obej­rza­łam się wo­ko­ło, jed­nak nie zna­la­złam swo­ich to­boł­ków. Całą moja tech­no­lo­gia znik­nę­ła, nawet pan­cerz z po­jem­ni­ka­mi na manę. Tak po pro­stu wszyst­ko wy­pa­ro­wa­ło bez­pow­rot­nie razem z ubra­niem. Sie­dzia­łam sa­mot­nie, nago w pu­st­ce. Nie od­czu­wa­łam zimna, mimo to sku­li­łam się. Nic nie ro­zu­mia­łam. Pa­mię­ta­łam, że wy­pi­łam płyn­ną duszę i posiadałam oso­bo­wość ge­niu­sza, jed­nak nie czu­łam tego. Nie ro­zu­mia­łam za­wi­ło­ści ota­cza­ją­ce­go świa­ta. Byłam teraz kimś zu­peł­nie innym, kimś kogo nie zna­łam.

Wtem prze­tar­łam oczy ze zdzi­wie­nia, bo zbli­ża­ła się do mnie przy­ja­ciół­ka. Na­tych­miast po­zna­łam wy­so­ką anie­li­cę o dłu­gich blond wło­sach, rów­nież bez ubrań, ale z pięk­ny­mi skrzy­dła­mi. To ona! Wsta­łam i ile sił w no­gach po­bie­głam do niej przez bez­kre­sne świe­tli­ste pola, które nigdy się zda­wa­ły nie koń­czyć. Ona rów­nież przy­spie­szy­ła kroku, a nawet wzbi­ła się w po­wie­trze, by z lotu rzu­cić się w moje ra­mio­na, wtedy po­czu­łam praw­dzi­we szczę­ście.

– Nano! Tak się cie­szę, że znowu cię widzę. My­śla­łam, że nigdy wię­cej nie zo­ba­czę ciebie takiej, jaką je­steś na­praw­dę – tu­li­ła się do mnie mocno.

– Nawet nie wiesz, jak się cieszę na twój widok. Mar­twi­łam się strasz­nie. Na­praw­dę mi cie­bie bra­ko­wa­ło. – Łzy de­li­kat­nie spły­nę­ły po po­licz­ku.

– Po­wiedz mi, co się stało, gdzie my je­ste­śmy? Nie czuję się tutaj bez­piecz­nie.

– To nie jest istot­ne, ważne że na­resz­cie się zna­la­złaś! Teraz re­ali­zu­je­my wspól­nie pra­gnie­nia i dzię­ki temu je­ste­śmy szczę­śli­we – wy­pu­ści­ła mnie z objęć.

– To praw­da! Czuję się fan­ta­stycz­nie, gdy cie­bie widzę. Moim pra­gnie­niem było cię ponownie ujrzeć, w co nawet nie chcia­łam uwie­rzyć. Do czego dążyłaś, Kara?

– Moim pra­gnie­niem było zo­ba­czyć cię taką, jaka je­steś. Nawet nie wiesz, jaką ra­dość spra­wia mi roz­mo­wa z twoją praw­dzi­wą oso­bo­wo­ścią.

– To mój praw­dzi­wy cha­rak­ter? – Obej­rza­łam się z nie­do­wie­rza­niem.

– Wszyst­ko bę­dzie teraz do­brze. – Anie­li­ca pod­nio­sła mój pod­bró­dek – wy­ja­śnię ci. Praw­da jest taka, że tak za­fa­scy­no­wa­łaś się za­awan­so­wa­ny­mi tech­no­lo­gia­mi, że za­po­mnia­łaś o naj­waż­niej­szym – zro­bi­ła pauzę – kim tak na­praw­dę je­steś. Kiedy zmie­nia­łaś oso­bo­wość za po­mo­cą ge­ne­ra­to­ra, zmie­nia­łaś rów­nież praw­dzi­wą na­tu­rę, za którą cię po­lu­bi­łam. – W jej gło­sie sły­szałam żal. – Nie po­tra­fi­łam roz­po­znać praw­dzi­wej Nano, jaka tkwiła w twoim ciele. Teraz wszyst­ko wró­ci­ło do normy i po­now­nie mogę się cie­szyć obec­no­ścią naj­wspa­nial­szej przy­ja­ciół­ki, która mnie tyle na­uczy­ła.

– Dzię­ku­ję ci, Mitu, za wszyst­ko, ale czy nie wy­star­czy­ło zwró­cić uwagi na ten pro­blem?

– Wiesz, Nano, pró­bo­wa­łam wielokrotnie. – Od­wró­ci­ła głowę, szu­ka­jąc od­po­wied­nich słów. – Za­wsze po­tra­fi­łaś za­ak­cen­to­wać własną racje i byłaś pewna sie­bie. Za to cię sza­no­wa­łam, jed­nak kiedy pierw­szy raz za­ło­ży­łaś Ge­ne­ra­tor Cu­dow­nych Oso­bo­wo­ści z Pie­kła, to twoje po­zy­tyw­ne cechy stały się wa­da­mi. Sta­łaś się cham­ska dla in­nych i nie­zwy­kle aro­ganc­ka. Ten prze­klę­ty hełm zmie­nił cię nie do po­zna­nia, nie przyj­mo­wa­łaś do wia­do­mo­ści in­nych po­glą­dów, a zwłasz­cza tego, że sta­łaś się gor­szym czło­wie­kiem.

– Czyli po­sta­no­wi­łaś mnie ura­to­wać?

– Do­kład­nie. Kiedy za­trzy­ma­li­śmy się w kli­fach Da­ru­sa, mia­łam cię dosyć. Zde­cy­do­wa­łam się coś zro­bić, ale nie wie­dzia­łam jesz­cze, co. W jed­nym z barów po­zna­łam zbie­ra­cza, który wy­brał się do Bla­sku i wró­cił. Mówił, że cięż­ko oprzeć się po­ku­som tego miej­sca i przez to jest nie­bez­piecz­ne. Wspo­mniał o czymś, co mnie za­cie­ka­wi­ło. Po­wie­dział, że wraz z upły­wem czasu umie­ra­ła tam każda znana mu tech­no­lo­gia. Osta­tecz­nie wró­cił stąd bez żad­ne­go dzia­ła­ją­ce­go urzą­dze­nia. Uzna­łam, to za do­sko­na­łą szan­sę, by znisz­czyć to, co cię zmie­ni­ło.

– Wy­sła­łaś po dwóch dniach wia­do­mość do mnie. W jakim celu?

– Nie chcia­łaś iść tutaj, tłu­ma­cząc się przy­go­to­wa­nia­mi do praw­dzi­wej wy­pra­wy, a nie po­pier­dół­ki. Wtedy wie­dzia­łam, że aby za­cią­gnąć cię w to miej­sce, muszę cię jakoś spro­wo­ko­wać, dla­te­go na­pi­sa­łam wia­do­mość o praw­dzi­wej magii i upo­zo­ro­wa­łam znik­nię­cie. Czu­łam, że to za­dzia­ła i moje pra­gnie­nia się speł­ni­ły!

– Dzię­ku­ję! Byłaś dla mnie praw­dzi­wym anio­łem stróżem. – Zro­bi­łam pauzę i uśmiech­nę­łam się sze­ro­ko. – Tylko gdzie my się wła­ści­wie znaj­du­je­my?

– Z tego co wiem, je­ste­śmy w za­świa­tach i je­ste­śmy tutaj szczę­śli­wi – za­śmia­ła się ci­chut­ko pod nosem.

– To praw­da, ale Bóg wspo­mniał, że mo­gły­by­śmy w każ­dej chwi­li uciec z tego wy­mia­ru, jeśli tego chcemy. Może po­win­ni­śmy wró­cić do zna­ne­go nam świa­ta? – za­su­ge­ro­wa­łam nieco nie­pew­nie i bez prze­ko­na­nia.

– Tak, mo­że­my stąd uciec, jeśli chce­my, ale ja nie potrafię stąd ucie­c! Prze­cież re­ali­zu­je­my nasze naj­skryt­sze pra­gnie­nia i w tym miej­scu bę­dzie­my przez wiecz­ność szczę­śli­wi.

– W sumie nie chcę stąd ucie­kać, skoro czuję się tak ra­do­śnie z tobą w za­świa­tach. – Przy­tu­li­łam ją po­now­nie.

– Widzę, że uwie­rzy­łaś w magię tego miej­sca.

– Tego nie po­wie­dzia­łam. Mu­sia­ła­bym jesz­cze do­kład­niej zba­dać to miej­sce przed osta­tecz­nym wer­dyk­tem.

– Stara dobra Nano Jack wró­ci­ła. Tak się cie­szę – pod­su­mo­wa­ła z sze­ro­kim uśmie­chem. Zła­pa­ła mnie ręką za szyję.

Ja byłam po pro­stu szczę­śli­wa. Teraz ro­zu­mia­łam słowa Boga. Teraz po pro­stu byłam z przy­ja­ciół­ką i tylko to się li­czy­ło. Nie po­tra­fi­łam opi­sać mojej sy­tu­acji, ale prze­ży­wa­łam naj­cu­dow­niej­sze chwi­le w życiu. Żadne znane słowo nie mogło nawet zbli­żyć się do wy­ja­śnie­nia stanu, w jakim się znaj­do­wa­łam oraz jak się czu­łam. Jedna rzecz bu­dzi­ła wąt­pli­wo­ści. Czy nasza przy­jaźń okazała się ma­gicz­na czy tech­no­lo­gicz­na? To jed­nak nie miało zna­cze­nia, gdy re­ali­zo­wa­łam pra­gnie­nia. Po pro­stu byłam.