Najlepszy Widok

„Mam złe wie­ści” – oznaj­mił po­nu­rym gło­sem szef kon­tro­li lotów.

Jego twarz na wy­świe­tla­czu za­dzi­wia­ją­co przy­po­mi­na­ła lek­to­ra z któ­re­goś z te­le­wi­zyj­nych ser­wi­sów in­for­ma­cyj­nych. Wia­do­mo­ści, które prze­ka­zy­wał, nie były dla nich no­wo­ścią, bo tak jak i wszy­scy po­zo­sta­li lu­dzie na świe­cie jesz­cze parę minut temu spo­glą­da­li w ekra­ny swo­ich te­le­wi­zo­rów z na­dzie­ją. Na­dzie­ją, która skoń­czy­ła się eks­plo­zją i mi­liar­dem czę­ści roz­rzu­co­nych w at­mos­fe­rze w mi­nia­tu­ro­wej pa­ro­dii Wiel­kie­go Wy­bu­chu.

„Start się nie udał. To była ka­ta­stro­fa – już 20 se­kund po ode­rwa­niu się od Ziemi do­szło do ro­ze­rwa­nia po­szy­cia ka­dłu­ba, a potem już re­ak­cja łań­cu­cho­wa… Bio­rąc pod uwagę, że Ro­sja­nom rów­nież się nie udało, nie mamy już sce­na­riu­szy ra­tun­ko­wych… Myślę, że w tym mo­men­cie naj­le­piej pa­su­ją słowa Szek­spi­ra: resz­ta jest mil­cze­niem…” – tu za­milkł i po­chy­lił głowę.

Na po­kła­dzie Mię­dzy­na­ro­do­wej Sta­cji Or­bi­tal­nej za­pa­dła cisza. Ste­ven i Mark spo­glą­da­li na sie­bie z za­ci­śnię­ty­mi usta­mi i dłoń­mi zło­żo­ny­mi jak do mo­dli­twy, jakby cią­gle nie wie­rząc, że już się roz­strzy­gnę­ło, że stało się i już nic się nie zmie­ni.

Na dru­gim ekra­nie wi­dzie­li obraz z CNN: uję­cia z miast ca­łe­go świa­ta – tłumy spo­glą­da­ją­ce na ekra­ny roz­sta­wio­ne na pla­cach, ekra­ny, na któ­rych wi­docz­ne było nie­bie­skie niebo i po­wo­li roz­pra­sza­ją­ca się chmu­ra, która jesz­cze chwi­lę temu była ich po­słań­cem, Ga­brie­lem wy­sła­nym po to, by ogni­stym mie­czem strą­cił Sza­ta­na do pie­kieł.

Anioł jed­nak stra­cił swój miecz. Pa­ra­dok­sal­nie, wła­śnie teraz bar­dziej przy­po­mi­nał anio­ła, niż gdy był za­mknię­ty w me­ta­lo­wym ka­dłu­bie ra­kie­ty. Wy­buch spra­wił, że opu­ścił swoją fi­zycz­ną po­wło­kę, w dymie i ogniu od­ma­lo­wał swój skrzy­dla­ty ete­rycz­ny kształt.

Sza­tan jed­nak po­zo­stał tam, gdzie był, i z każdą chwi­lą coraz bar­dziej przy­bli­żał do Ziemi nie­unik­nio­ną już za­gła­dę.

Wielu wie­dzia­ło, że prę­dzej czy póź­niej coś ta­kie­go może na­stą­pić. Oko­li­ce Ukła­du Sło­necz­ne­go upstrzo­ne są ko­smicz­ny­mi śmie­cia­mi i tra­jek­to­ria któ­re­goś z nich w końcu mu­sia­ła na­tra­fić na Zie­mię. Sza­tan jed­nak ude­rzył w mo­men­cie, w któ­rym ko­smicz­ny prze­mysł był w po­waż­nym kry­zy­sie. W któ­rym cały świat był w po­waż­nym kry­zy­sie, gdyż pie­nią­dze jak nigdy wcze­śniej miały wła­dzę nad ludz­kim losem.

Na prze­strze­ni kil­ku­na­stu lat rola rzą­dów po­szcze­gól­nych państw wy­ga­sa­ła w cie­niu in­te­re­sów ogól­no­świa­to­wych kor­po­ra­cji, a stra­te­gicz­ne pro­jek­ty zo­sta­ły prze­sło­nię­te krót­ko­wzrocz­ny­mi in­we­sty­cja­mi na­sta­wio­ny­mi wy­łącz­nie na zysk. Pro­gram ko­smicz­ny stał się wła­sną ka­ry­ka­tu­rą, gdy po raz pierw­szy licz­ba tu­ry­stów na Mię­dzy­na­ro­do­wej Sta­cji Ko­smicz­nej prze­ro­sła licz­bę na­ukow­ców. Pie­nią­dze jed­nak nie szły na roz­wój i eks­plo­ra­cję ko­smo­su, a wy­łącz­nie na two­rze­nie ko­smicz­nych ho­te­li, które już wkrót­ce miały za­cząć słu­żyć ziem­skim mi­liar­de­rom.

Ar­thur oczy­wi­ście do­sko­na­le o tym wszyst­kim wie­dział – sam był sze­fem jed­nej z trzech naj­więk­szych ziem­skich kor­po­ra­cji.

Tego dnia ko­smicz­ne ho­te­le były jed­nak jesz­cze pu­sty­mi szkie­le­ta­mi, a je­dy­ną ludz­ką ko­lo­nią poza po­wierzch­nią pla­ne­ty po­zo­sta­wa­ła sta­cja, na któ­rej znaj­do­wa­li się Ar­thur, Ste­phen, Mark, San­de­ep i Maya.

Jak sobie po­wo­li za­czę­li zda­wać spra­wę, bę­dzie to też miej­sce, w któ­rym umrą ostat­ni przed­sta­wi­cie­le ludz­kiej rasy.

Maya, która jak dotąd trzy­ma­ła się nie­źle, za­łka­ła cicho, po czym za­mil­kła, znów za­ci­ska­jąc usta i pa­trząc bez ruchu przez wi­zjer na ziem­ski glob.

Ar­thur rów­nież od­wró­cił wzrok od ekra­nu i spoj­rzał na Zie­mię. Już za ty­dzień ten błę­kit ustą­pi po­żo­dze i py­ło­wi. Ty­sią­ce lat ludz­kiej cy­wi­li­za­cji, mi­lio­ny lat ewo­lu­cji w jed­nej nie­wy­obra­żal­nej chwi­li zo­sta­ną wy­ma­za­ne z ksiąg wszech­świa­ta. Przez chwi­lę kon­tem­plo­wał tą myśl, po czym przez drugi wi­zjer spoj­rzał na dziu­rę w nie­bie, na ciem­ny obiekt, który przy­sła­niał świa­tło gwiazd i po­wo­li zmie­rzał na swoją rand­kę z ko­leb­ką ludz­ko­ści.

Sza­tan.

Wy­glą­da na to, że za te kilka mi­lio­nów do­la­rów Ar­thur kupił sobie naj­lep­sze miej­sce do oglą­da­nia naj­bliż­sze­go ko­smicz­ne­go spek­ta­klu.

Je­dy­ne miej­sce, z któ­re­go będą mogły roz­brzmieć okla­ski, gdy kur­ty­na za­pad­nie i wi­do­wi­sko się skoń­czy.

*****

Pa­trzy­li jak urze­cze­ni na ciem­ną kulę, która coraz szyb­ciej zbli­ża­ła się do po­wierzch­ni Ziemi.

Była ogrom­na. Z ob­li­czeń, które prze­pro­wa­dzi­li na­ukow­cy, wy­ni­ka­ło, że jej ude­rze­nie naj­praw­do­po­dob­niej znisz­czy at­mos­fe­rę i spo­wo­du­je od­pa­ro­wa­nie więk­szej czę­ści oce­anów. Gdy po­da­wa­li te wy­ni­ki, trud­no było w to uwie­rzyć, spo­glą­da­jąc na od­le­głą, nie­wiel­ką krop­kę, gdy jed­nak zna­la­zła się ona już u na­szych bram, nikt nie wąt­pił, że oto mamy do czy­nie­nia z apo­ka­lip­są.

Sza­tan.

Ar­thur za­siadł przed ekra­nem. Więk­szość te­le­wi­zji prze­sta­ła nada­wać już kilka dni wcze­śniej, po­zo­sta­ło jed­nak kilka ka­na­łów z ob­ra­zem z au­to­ma­tycz­nych kamer. Lu­dzie na ko­la­nach, lu­dzie pła­czą­cy, lu­dzie bie­ga­ją­cy wokół, opusz­czo­ne mia­sto, mia­sto w ogniu, gru­po­wa orgia, gru­po­wy mord, gru­po­we sa­mo­bój­stwo, sa­mot­ne sa­mo­bój­stwo, sa­mo­bój­stwo efek­tow­ne – to głów­ne te­ma­ty, które prze­wi­ja­ły się na ekra­nie.

Nie było nic spe­cjal­nie dziw­ne­go w tym, że w tej chwi­li ko­ścio­ły prze­ży­wa­ły ob­lę­że­nie, a ate­istycz­ne dotąd kraje Eu­ro­py Za­chod­niej nagle stały się areną, na któ­rej na wy­ści­gi oka­zy­wa­no swoją mi­łość do Boga.

Ar­thur po­my­ślał, że to dość za­baw­ne: ko­chać Boga w chwi­li, gdy ten za­bie­ra nam wszyst­ko. Może to po pro­stu kwe­stia po­rów­na­nia? Gdyby za­bie­rał tylko mnie, był­bym wście­kły i nie­szczę­śli­wy, gdy jed­nak mój są­siad, wszy­scy zna­jo­mi i nie­zna­jo­mi rów­nież padną ofia­rą bo­skie­go gnie­wu, żal nie jest taki wiel­ki – uśmiech­nął się w my­ślach i spo­glą­dał dalej.

Spora część ludzi do­szła rów­nież do wnio­sku, że nie ma na co cze­kać i nic wię­cej w życiu ich już nie spo­tka, znik­nę­ły więc wszel­kie ba­rie­ry mo­ral­no­ści, po­praw­no­ści i cy­wi­li­za­cji, a górę wzię­ły pod­sta­wo­we in­stynk­ty.

Gdy rządy prze­sta­ły się nawet sta­rać za­pro­wa­dzić po­rzą­dek, na uli­cach szyb­ko za­pa­no­wa­ły gro­ma­dy mło­dych uzbro­jo­nych męż­czyzn, któ­rzy szu­ka­li wszel­kich moż­li­wych oka­zji do gwał­tu i mordu.

Ame­ry­kań­skie ulice wiel­kich miast stały się te­re­nem otwar­tej wojny – kraj, w któ­rym każdy po­sia­dał broń, nie był miej­scem, które da­ło­by się opa­no­wać zdzie­siąt­ko­wa­ną armią.

San­de­ep dwa dni wcze­śniej do­wie­dział się, że jego żona i córka zo­sta­ły zgwał­co­ne we wła­snym miesz­ka­niu. Żona nie prze­ży­ła. Od tego czasu nie ode­zwał się ani sło­wem.

*****

Na chwi­lę przed ude­rze­niem po­wierzch­nia Sza­ta­na roz­ja­rzy­ła się od stro­ny Ziemi, gdy ta jego część ze­tknę­ła się z ziem­ską at­mos­fe­rą. Po­wol­ny, wy­da­wa­ło­by się z tej od­le­gło­ści, ruch był jed­nak nie­zwy­kle szyb­ki i już w kil­ka­dzie­siąt se­kund póź­niej ośle­pia­ją­cy błysk po­ja­wił się w miej­scu, gdzie ze­tknę­ły się oba ciała.

W tej chwi­li jed­nak miej­sce to zna­la­zło się za ho­ry­zon­tem i do­pie­ro za kil­ka­dzie­siąt minut za­ło­ga sta­cji bę­dzie mogła oglą­dać ciąg dal­szy po­grze­bu ludz­ko­ści.

Prze­rwa na re­kla­my, po­my­ślał Artur i zmie­nił kanał.

Ekran spra­wił, że dra­mat, który oglą­da­li przez wi­zjer, prze­stał być niemy. Nie był tylko ma­je­sta­tycz­nym tań­cem dwóch ciał nie­bie­skich zmie­rza­ją­cych do burz­li­wej schadz­ki – wy­peł­nił się też mo­dli­tew­nym śpie­wem, hi­ste­rycz­nym krzy­kiem, bła­ga­nia­mi do Boga i osta­tecz­nym, nie­odwo­łal­nym po­tęż­nym grzmo­tem, który roz­no­sił się po at­mos­fe­rze ca­łe­go globu.

Tuż przed ude­rze­niem tylko czter­na­ście sta­cji nada­wa­ło sy­gnał z Ziemi. W tej chwi­li było ich już je­dy­nie osiem.

Znik­nę­ły wszyst­kie te, które znaj­do­wa­ły się re­la­tyw­nie bli­sko miej­sca ude­rze­nia, czyli oko­lic Morza Śród­ziem­ne­go.

Z Eu­ro­py nada­wa­ło je­dy­nie lon­dyń­skie BBC, które po­ka­zy­wa­ło ostat­nie za­re­je­stro­wa­ne chwi­le z oko­lic Krymu – ogrom­ny cień rzu­ca­ją­cy się na po­wierzch­nię Ziemi, na­ra­sta­ją­ce wstrzą­sy i w końcu nie­zwy­kły obraz morza ude­rza­ją­ce­go o brzeg, po­chła­nia­ją­ce­go wy­brze­że, uno­szą­ce­go się jak do po­ca­łun­ku.

Zie­mia wita swo­je­go gwał­ci­cie­la z wil­got­ny­mi usta­mi, po­my­ślał Ar­thur.

Cień za­mie­nił się w ja­sność i ogień – i sy­gnał się urwał.

Sy­gnał z BBC prze­niósł się teraz do Lon­dy­nu, by po­ka­zać wy­da­rze­nia na żywo: mil­czą­cych ludzi klę­czą­cych w Hyde Parku, spo­glą­da­ją­cych z re­zy­gna­cją i prze­ra­że­niem na ho­ry­zont, nie­wie­dzą­cych, co na­dej­dzie – czy nisz­czą­ca fala tsu­na­mi ze wzbu­rzo­ne­go morza, czy ogni­sta fala umie­ra­ją­cej at­mos­fe­ry.

Po­śród kon­wul­syj­nych wstrzą­sów sy­gnał za­nikł.

Sie­dem.

Ste­phen za­czął krzy­czeć i uspo­ko­ił się do­pie­ro, gdy Maya wy­szep­ta­ła mu coś do ucha, drżał jed­nak nie­opa­no­wa­nie, a jego dło­nie za­ci­śnię­te na po­bli­skim uchwy­cie zbie­la­ły zu­peł­nie.

Jego ro­dzi­na miesz­ka­ła w Lon­dy­nie – przez ostat­nich kilka dni bez­sku­tecz­nie sta­rał się z nimi skon­tak­to­wać, gdyż od ka­ta­stro­fy Ga­brie­la sys­te­my łącz­no­ści były prze­cią­żo­ne, a pry­wat­ne roz­mo­wy miały niski prio­ry­tet.

Ar­thur spoj­rzał przez wi­zjer. Zie­mia wy­glą­da­ła nie­mal tak jak za­wsze – nie było jesz­cze widać nad­cho­dzą­cej za­gła­dy.

Prze­łą­czył ka­na­ły – Bom­baj za­milkł, Jo­han­nes­burg rów­nież.

Pięć.

*****

Zero.

Mi­nę­ło za­le­d­wie kil­ka­na­ście go­dzin od ude­rze­nia, a wy­star­czy­ło to, by osiem mi­liar­dów ludzi prze­sta­ło ist­nieć.

Po­zo­sta­li tylko oni, spo­glą­da­ją­cy z od­da­li na pło­ną­ce pie­kło w miej­scu, gdzie jesz­cze nie­daw­no kwi­tła cy­wi­li­za­cja.

Pię­cio­ro.

Kilka go­dzin póź­niej wszy­scy po­ło­ży­li się spać, pi­ja­ni prze­my­co­nym spi­ry­tu­sem.

Ar­thur otwo­rzył oczy. Cicho prze­mie­ścił się w kie­run­ku drzwi i po­wo­li opu­ścił sy­pial­ną kwa­te­rę. Rów­nie cicho za­su­nął właz, wpro­wa­dził kod blo­ku­ją­cy i prze­niósł się do po­miesz­cze­nia kon­tro­l­ne­go.

Uśmiech­nął się w my­ślach. Przez wi­zjer przy­glą­dał się miej­scom, gdzie kie­dyś stały mia­sta, które od­wie­dzał, morza, w któ­rych pły­wał, drogi, po któ­rych jeź­dził. Droga, na któ­rej trzy lata temu jego żona i trój­ka dzie­ci stra­ci­ły życie, uwię­zio­ne w pło­ną­cym sa­mo­cho­dzie.

Droga, na któ­rej na ko­la­nach pła­kał, bła­gał o cud a w końcu prze­kli­nał Boga, pa­trząc, jak ich ciała trawi ogień i usta­ją ostat­nie kon­wul­sje.

Spo­glą­dał na miej­sca, gdzie kie­dyś stały jego fa­bry­ki, jego la­bo­ra­to­ria, firmy i in­sty­tu­ty, gdzie szta­by ludzi pra­co­wa­ły nad tym, by każdy jego dolar przy­niósł dwa ko­lej­ne, a NASA, ESA, chiń­skie, in­dyj­skie i ro­syj­skie pro­gra­my ko­smicz­ne nie mogły się obejść bez pro­du­ko­wa­nych przez niego pod­ze­spo­łów.

Miej­sca, gdzie przy jego udzia­le po­wsta­wa­ły czę­ści do stat­ków, po­jaz­dów woj­sko­wych i ko­smicz­nych. Miej­sce, gdzie po­wstał ma­te­riał sta­no­wią­cy spo­iwo ka­dłu­ba Ga­brie­la.

I sys­te­my kon­tro­l­ne Mię­dzy­na­ro­do­wej Sta­cji Ko­smicz­nej.

Od nie­chce­nia wpro­wa­dził na kla­wia­tu­rze kod, dwu­krot­nie po­twier­dził. Ode­pchnął się od kon­so­li i za­wisł przed wi­zje­rem, jedną dło­nią trzy­ma­jąc się uchwy­tu na ścia­nie, a drugą ści­ska­jąc bu­tel­kę spi­ry­tu­su, którą opróż­niał po­wo­li, sma­ku­jąc jak naj­lep­szą whi­sky.

Sta­rał się nie słu­chać słab­ną­cych ude­rzeń pię­ści i krzy­ków z kwa­te­ry sy­pial­nej, z któ­rej po­wo­li ucie­ka­ło po­wie­trze.

Cud nie na­stą­pił.

Jeden.