Demon Profesora Plateu

– Panie pro­fe­so­rze, czy coś się stało? Nie wy­glą­da pan na zbyt­nio szczę­śli­we­go…

– Bo i nie je­stem szczę­śli­wym czło­wie­kiem. Pies po­żarł mi ko­lej­ny mózg, praw­dzi­wy su­kin­syn.

– Ale… jak to po­żarł mózg?

–Zwy­czaj­nie. Szy­ku­ję wie­czo­rem od­po­wied­ni mózg do sfo­to­gra­fo­wa­nia, zo­sta­wiam go na noc aby odro­bi­nę wy­sechł, na­stęp­nie przy­cho­dzę o po­ran­ku i nie za­sta­ję nic. Tylko ta czwo­ro­noż­na ga­dzi­na spo­glą­da na mnie nie­win­ny­mi ocza­mi.

– Oba­wiam się, że nie do końca ro­zu­miem jak…

– Panie Grune, tutaj na­praw­dę nie ma nic do ro­zu­mie­nia.

***

Pro­fe­sor Pla­teu był wła­ści­cie­lem naj­więk­szej na świe­cie ko­lek­cji ludz­kich mó­zgów. Pre­pa­ra­ty zaj­mo­wa­ły całe skrzy­dło jego po­kaź­ne­go do­mo­stwa na obrze­żach mia­sta, przy­czy­nia­jąc się do wy­two­rze­nia spe­cy­ficz­nej at­mos­fe­ry pro­sek­to­rium za­rów­no we­wnątrz bu­dyn­ku jak i w jego po­bli­żu. Sam pro­fe­sor był na wskroś prze­siąk­nię­ty za­pa­chem prze­róż­nych pły­nów, któ­rych uży­wał do kon­ser­wa­cji swo­ich pre­pa­ra­tów, tak do­głęb­nie, że nie czuł już iż cały jego dom był nie­mal­że nie­za­miesz­ki­wal­ny z po­wo­du in­ten­syw­no­ści nie­przy­jem­nych woni.

Mózg ludz­ki był naj­więk­szą pasją uczo­ne­go. Plateu mógł spę­dzać całe dnie, kro­jąc ko­lej­ne okazy, oglą­da­jąc je ze wszyst­kich stron, opi­su­jąc i po­rów­nu­jąc. Jego naj­now­szym po­sta­no­wie­niem i celem było stwo­rze­nie nie­zwy­kle do­kład­ne­go atla­su fo­to­gra­ficz­ne­go mó­zgo­wia i wy­da­nie go by mógł słu­żyć stu­den­tom oraz prak­ty­ku­ją­cym już le­ka­rzom. W celu wy­ko­na­nia od­po­wied­nio pre­cy­zyj­nych zdjęć trze­ba było jed­nak od­po­wied­nio przy­go­to­wać wy­bra­ny pre­pa­rat, co wy­ma­ga­ło mię­dzy in­ny­mi po­zo­sta­wie­nia go na całą noc poza roz­two­rem i uzy­ska­nia wła­ści­we­go prze­kro­ju do­pie­ro o po­ran­ku.

W tymże wła­śnie miej­scu na scenę wkra­czał pies Pla­teu.

Ogrom­ny ber­nar­dyn wy­da­wał się zwie­rzę­ciem z na­tu­ry ła­god­nym i po­ko­jo­wo na­sta­wio­nym jed­na­ko­woż mu­siał w nim tkwić jakiś za­lą­żek pier­wot­ne­go dia­bel­stwa, który na­ka­zy­wał mu co pe­wien czas spra­wiać jakąś przy­krość swo­je­mu panu. Nie było żad­nej lo­gi­ki w jego zło­śli­wo­ści, poza tym że ule­gła ona wi­docz­ne­mu na­si­le­niu od czasu roz­po­czę­cia prac nad atla­sem, Ber­nar­dyn znaj­do­wał bo­wiem wy­jąt­ko­wą przy­jem­ność w po­że­ra­niu aku­rat tego mózgu, który Pla­teu przy­go­to­wy­wał z wiel­ką sta­ran­no­ścią do sesji fo­to­gra­ficz­nej. Mózg ta­ko­wy spo­czy­wał za­wsze na wy­so­kim stole w cen­trum pra­cow­ni pro­fe­so­ra, przy­kry­ty szkla­nym klo­szem i cichy w swym zim­nym i nie­po­ko­ją­cym braku ży­wot­no­ści.

Trzy pierw­sze znik­nię­cia nie­szczę­snych mó­zgów były dla pro­fe­so­ra zu­peł­ną za­gad­ką, klosz bo­wiem nie ule­gał znisz­cze­niu, a wręcz zo­sta­wał ostroż­nie odło­żo­ny na bok i tam ocze­ki­wał go o po­ran­ku, świe­cąc zna­czą­cą pust­ką. Pla­teu po­dej­rze­wał wła­ma­nie, bio­rąc jed­nak pod uwagę fakt, że nie skra­dzio­no żad­ne­go z cen­niej­szych oka­zów, a znik­nię­cia na­stę­po­wa­ły z upo­rczy­wą re­gu­lar­no­ścią, po­łą­czył je z wy­jąt­ko­wo nie­win­nym wy­ra­zem ma­lu­ją­cym się na pysku ber­nar­dy­na każ­de­go ranka, gdy pre­pa­rat nie znaj­do­wał się na swoim miej­scu.

Na­tych­mia­sto­wo wdro­żo­ny zo­stał pod­sta­wo­wy śro­dek za­po­bie­gaw­czy, to jest za­my­ka­nie drzwi na klam­kę, która wy­da­wa­ła się od­po­wied­nim za­bez­pie­cze­niem przed osta­tecz­nie nie­zbyt ro­zum­nym psem. Jej for­so­wa­nie nie było jed­nak dla ber­nar­dy­na naj­mniej­szym pro­ble­mem. Kon­ty­nu­ował on swoje wy­pra­wy ra­bun­ko­we jak gdyby nigdy nic.

Klam­ka zo­sta­ła więc wy­mie­nio­na na gałkę, lecz także i ona nie była w sta­nie po­wstrzy­mać żar­łocz­ne­go zwie­rzę­cia.

Zdu­mio­ny nie­zwy­kły­mi umie­jęt­no­ścia­mi swo­je­go czwo­ro­noż­ne­go to­wa­rzy­sza, Pla­teu po­czął spo­glą­dać na niego z nie­ja­ką obawą, która prze­ro­dzi­ła się w na­ma­cal­ne prze­ra­że­nie, kiedy dia­bel­ski pies po­ra­dził sobie rów­nież nowo za­mon­to­wa­nym łań­cu­chem. Pro­fe­sor do­szedł do wnio­sku, że w jego domu miesz­kał praw­dzi­wy demon, który nie dość, że po­sia­dał ja­kieś dzi­wacz­ne moce, to jesz­cze roz­sma­ko­wał się w ludz­kich mó­zgach, praw­do­po­dob­nie mając coraz więk­szą chęt­kę by wresz­cie za­miast sta­rych pre­pa­ra­tów spró­bo­wać jak sma­ku­je ten kąsek w sta­nie świe­żym i na do­kład­kę osło­dzo­nym wie­dzą pro­fe­sor­ską.

Prze­ra­żo­ny per­spek­ty­wą Pla­teu po­sta­no­wił więc za­sa­dzić się z bro­nią na po­two­ra i przy­ła­pać go na go­rą­cym uczyn­ku, aby osta­tecz­nie po­ło­żyć kres temu sza­leń­stwu.

***

– I na­krył go pan? – młody Grune, ulu­bio­ny uczeń Pla­teu, za­py­tał z za­cie­ka­wie­niem.

– Ależ skąd! – Pla­teu zro­bił się cały czer­wo­ny na twa­rzy. – Ten dia­beł wy­czu­wa mnie na ki­lo­metr i nie przy­cho­dzi, gdy na niego cze­kam. Za to kiedy tylko od­pusz­czę na jedną noc, przy­by­wa i znów że­ru­je jak gdyby nigdy nic.

– A gdy­bym tak to ja… – Grune za­my­ślił się.

– Za­ry­zy­ko­wał­by pan spo­tka­nie z de­mo­nem? – Pla­teu spoj­rzał z nie­do­wie­rza­niem na zdol­ne­go stu­den­ta.

– Spra­wa jest jak naj­bar­dziej słusz­na toteż jest i warta wszel­kie­go ry­zy­ka. – Grune wzru­szył non­sza­lanc­ko ra­mio­na­mi. – Uzbro­ję się w pi­sto­let.

– Słusz­nie, mło­dzień­cze. – Pla­teu uśmiech­nął się. – Po­stęp na­uko­wy za­wsze wy­ma­ga od nas wielu po­świę­ceń, przy­szłe po­ko­le­nia będą nam wdzięcz­ne za nasz trud. Zatem dzi­siej­szej nocy?

– Tak jest, dzi­siej­szej nocy.

***

Stę­że­nie che­mi­ka­liów w po­wie­trzu było nie­wia­ry­god­nie nie­zno­śne i draż­nią­ce. Oczy Gru­ne­go łza­wi­ły, a nos piekł go po­twor­nie, gdy ob­ser­wo­wał jak pro­fe­sor wy­cią­ga ze słoja wy­bra­ny mózg i umiesz­cza go pod klo­szem, po czym wy­cho­dzi, uda­jąc że poza nim w pra­cow­ni nie było dziś ni­ko­go. Grune zo­stał wcze­śniej wpusz­czo­ny oknem, tak więc za­mknię­ty w innej czę­ści domu pies nie miał szans za­ob­ser­wo­wać go, a wszech­obec­ny odór pre­pa­ra­tów sku­tecz­nie ma­sko­wał jego obcy za­pach.

W pra­cow­ni za­pa­dła cisza i za­pa­no­wa­ła ciem­ność. Grune tkwił sku­lo­ny w szcze­li­nie za ledwo let­nim pie­cem i spo­glą­dał w kie­run­ku drzwi oraz za­gro­żo­ne­go pre­pa­ra­tu.

Nie­znacz­ne cie­pło bi­ją­ce od kafli, z któ­ry­mi sty­kał się bo­kiem ciała, w tych trud­nych wa­run­kach oka­za­ło się wy­star­cza­ją­ce by, gdy tylko nos stu­den­ta na­uczył się już igno­ro­wać po­twor­ny smród, uko­ły­sać zmę­czo­ne­go mło­dzień­ca do snu.

Co naj­mniej go­dzi­na drzem­ki upły­nę­ła mu w spo­ko­ju, gdyż do­pie­ro koło kwa­dran­sa po pół­no­cy pierw­szy cichy szmer roz­legł się przy drzwiach. Od­głos ten był nie­mal nie­sły­szal­ny toteż nie obu­dził on Gru­ne­go, któ­re­go dłoń po­ru­szy­ła się jed­nak nie­znacz­nie, za­ci­ska­jąc się na pi­sto­le­cie, a usta mruk­nę­ły coś nie­zro­zu­mia­le.

Do­pie­ro dźwięk od­kła­da­ne­go na stół klo­sza wy­rwał stu­den­ta ze snu. Me­lo­dyj­ny od­głos był bo­wiem na tyle nie­spo­dzie­wa­ny, że Grune od­ru­cho­wo ze­rwał się na równe nogi, wy­stra­szo­ny do­dat­ko­wo przez na­tych­mia­sto­we i wszech­ogar­nia­ją­ce zro­zu­mie­nie po­peł­nio­ne­go błędu, które spły­nę­ło na niego w tejże se­kun­dzie grozy. Wobec tak na­głe­go przy­pły­wu ad­re­na­li­ny, nie był więc dziw­nym fakt, że gdy tylko uj­rzał on po­tęż­ną syl­wet­kę po­chy­la­ją­cą się nad sto­łem, bez dal­sze­go za­sta­no­wie­nia wy­strze­lił.

Ra­żo­ny kulą demon wrza­snął ogłu­sza­ją­co i padł na zie­mię, po­cią­ga­jąc za sobą szkla­ny klosz, który roz­bił się na mi­lion drob­nych krysz­tał­ków, po­kry­wa­jąc pod­ło­gę błysz­czą­cym pia­skiem. Roz­trzę­sio­ny Grune nie prze­jął się jed­nak moż­li­wo­ścią po­ra­nie­nia się i po­spiesz­nie pod­biegł do biur­ka by za­pa­lić lampę, spoj­rzeć na mar­twe­go czar­ta i upew­nić się, że zo­stał on po­ko­na­ny.

Okrzyk grozy wy­darł się z jego ust, gdy uj­rzał przed sobą roz­cią­gnię­te na po­sadz­ce ciało pro­fe­so­ra Pla­teu. W mar­twych dło­niach na­ukow­ca tkwił mózg na­zna­czo­ny śla­dem ugry­zie­nia, a ru­bi­no­wa krew wy­pły­wa­ła cien­kim stru­mycz­kiem z ma­leń­kie­go otwo­ru, ry­su­ją­ce­go się po­mię­dzy jego unie­sio­ny­mi w wy­ra­zie za­sko­cze­nia brwia­mi.