Karczma "Pod Wilkiem" - cz. II

Piwo i wygrana bitka znacznie poprawiły im humory. Andrzej zaordynował jeszcze sporą butlę gorzałki, a gdy w tej pokazało się dno, postanowił zapytać karczmarza o nocleg. Nie zdążył jednak. Siedzący przy oknie Jaremka zastrzygł nagle uszami jak żbik i wlepił w nie zaniepokojone spojrzenie, mało nie rozpłaszczając nosa na szybie.

– Co u licha?!

Wyjrzeli wszyscy. W świetle księżyca spostrzegli jakieś wysokie szare sylwetki przemykające chyłkiem po podwórcu karczmy. Dla doświadczonego żołnierza taki widok nie może pozostać obojętnym. W pierwszej chwili pomyśleli, że to Sapieżyńcy powrócili wyrównać rachunki. Być może w większej liczbie. Rodowicz wykrzywił usta, jakby miał splunąć. Zamierzał już powiedzieć coś pogardliwego, ale nieoczekiwanie głos uwiązł mu w krtani…

Zza ściany karczmy, za którą znajdowała się stajnia, wyraźnie usłyszeli głośne rżenie swoich koni. Właściwie rżeniem to było tylko na początku, bo zaraz przeszło w rozpaczliwy kwik, potem obłąkańczy wizg, a na końcu już tylko rzężenie. Po czym wszystko nagle ucichło. Spojrzeli po sobie, a zgroza zmroziła ich twarze…

Pierwszy wyskoczył zza stołu Rodowicz, ale nie zdążył przebyć nawet połowy odległości od drzwi, kiedy te rozwarły się z hukiem i stanął w nich pachołek karczmarza. Twarz matołka była blada jak kreda, a oczy rozszerzał mu zwierzęcy wręcz strach. Rodowicz zatrzymał się zaskoczony. Pachołek wyciągnął ku niemu ręce, postąpił dwa kroki i padł jak długi, gruchnąwszy łbem o podłogę, tak, że aż podskoczył stołek stojący opodal. Wtedy wszyscy ujrzeli cztery krwawe rany ciągnące się przez jego plecy. Koszula na plecach i portki na rzyci chłopaka czerwone były od krwi. Komuś niewprawnemu rany te mogłyby wydać się zrobione szablą, ale panowie bracia w lot poznali, że ciało zostało rozszarpane, nie rozcięte.

Zanim jednak którykolwiek zdążył skomentować ten fakt, już musieli przenieść wzrok na drzwi, bo rozległy się za nimi jakieś głuche pomruki i skrzypienie desek podłogi na ganku. A chwilę później ujrzeli w nich coś, czego widok nawet takim rezunom jak oni postawił dęba włosy na głowie…

Stwór miał lekko ze sześć stóp wzrostu. Stał na dwóch nogach jak człowiek; nieco pochylony do przodu, jakby czaił się do skoku. Jego muskularne cielsko gęsto porastała szara zszerszeniała sierść. Grube czarne paluchy u łapsk były zwieńczone zakrwawionymi sierpowatymi szponami. Na byczym karku monstrum osadzona była stosunkowo nieduża głowa przypominająca wilczy łeb. Bestia szczerzyła kły i łypała naokoło żółtymi ślepiami. Rodowicz cofnął się mimowolnie o krok. Stwór warknął ostrzegawczo…

I wtedy huknął strzał. To Jaremka wypalił z krócicy. Siła uderzeniowa ciężkiej ołowianej kuli wywaliła bestię aż na podwórze. Andrzej doskoczył i zatrzasnął drzwi. Drzwi były solidne, dębowe, otwierane na zewnątrz. Posiadały masywny rygiel, który Rodowicz natychmiast przeciągnął przez mosiężne strzemiona. Wątpliwe, aby i trzy konie dały radę je wyrwać.

Kobieta z dzieckiem wrzeszczała histerycznie. Prawosławny mnich już dawno trząsł się pod stołem jak osika. A blady jak papier karczmarz stał otępiały przy szynkwasie. Pod jego lewym łapciem szybko rosła kałuża moczu.

– Co to było, wasza miłość? – spytał Jaremka ledwo słyszalnym szeptem.

– A jak myślisz? – warknął Rodowicz, dopiero teraz dobywając szabli i pistoletu.

Zdanowicz natychmiast podszedł do ich stołu i odebrawszy krócicę Jaremce, zaczął ją ponownie ładować. Nie zdążył. Szyba w oknie wyleciała z brzękiem i pojawił się w nim łeb kolejnej bestii. Że kolejnej, poznali po ciemniejszej sierści. Rodowicz nie mógł wypalić ze swojego pistoletu, bo Andrzej stał na linii strzału, ale namiestnik nie stracił zimnej krwi. Walnął zza ucha kolbą krócicy w wilkołaczy łeb aż ta wypadła mu z rąk. Oszołomiona bestia osunęła się na moment na ościeże, a wtedy Andrzej złapał ją obiema rękami za sierść i szarpnął, wciągając nieco do środka. Nie musiał tłumaczyć Rodowiczowi, co ten ma czynić. Lisowczyk doskoczył i ciął ciężką batorówką, aż powietrze zawyło. Odcięty łeb spadł na podłogę, a cielsko osunęło się za okno.

Nie było czasu do stracenia. Jaremka zajął się ładowaniem broni, a Andrzej z Rodowiczem poodsuwali wszystkie stoły w kąt, żeby nie przeszkadzały w walce. Na podwórcu rozległo się przeciągłe wycie. Odpowiedziały mu następne. W stajni, za karczmą, na drodze, a nawet w lesie, o ile im się nie zdawało. Kobieta wciąż wrzeszczała, więc Rodowicz dał jej w pysk na uspokojenie. Natomiast Andrzej próbował indagować karczmarza o rozkład budynku. Udało mu się tyle dowiedzieć, że ze strychu nie da się wejść bezpośrednio do karczmy. Usłyszeli tam zresztą wkrótce ciężkie kroki, które niebawem ucichły. Jaremka sprawdził kuchnię. Było tam niewielkie okienko. Wątpliwe, żeby mogli nim przeleźć, ale Zdanowicz wolał nie ryzykować. Rzucił Jaremce pistolet i ładownicę i nakazał walić do wszystkiego, co się w tym oknie pokaże.

Wycie ustało.

– No, na razie dobra nasza – skwitował Rodowicz. – Ale na jak długo? Ile ich może być?

Andrzej wzruszył ramionami.

– Cztery najmniej. Myślę jednak, że przywiedli towarzyszy.

– Towarzyszy? O czym waść mówisz?

Namiestnik bez słowa wskazał łeb wilkołaka leżący pod oknem. Ale łeb nie był już łbem bestii. Był głową jednego z litewskich dragonów. Tego, którego oficer od psalmów nazwał Arturem. Lisowczyk pokręcił głową ze zdumienia.

– No, wiedziałem ja, że każden boćwina psubratem, ale coś takiego?… Co nam tedy czynić? Utrzymamy się do świtu?

Andrzej nie zdążył odpowiedzieć. Z podwórca doszedł ich głos. Głos dziwny, mrożący krew w żyłach. Głos istoty nienawykłej do ludzkiej mowy:

– No, panowie Polacy! Wychodźcie! Czemóż to nie wychodzicie?! Teraz możem się już spróbować.

– O, suka mać… – mruknął Rodowicz. – Gada ludzkim głosem. To nie byle szysz. Słyszałem…

– Wiem. Ja też o tym słyszałem – przerwał mu Andrzej.

A potem zawołał do okna:

– Chodźcie wy tutaj! Jedna nam droga.

– Wyłaźcie, bo karczmę podpalim! – odkrzyknął wilkołak.

Zapadła chwila milczenia.

– Mus nam wyjść – rzekł twardo Rodowicz.

Andrzej pokręcił głową.

– Rozedrą nas na sztuki jak tylko łby z karczmy wychylim.

– Lepsze to niż dać się popalić jak szczury!

– Trzeba uciekać. Nie ma innej rady.

– Jak? Konie nam ubili. Na piechtę daleko nie ujdziem.

Namiestnik nieco przyciszył głos.

– Koń Sapieżyńcy stoi u koniowiązu. Jego nie ubili. Po cichu odryglujem drzwi, potem w skok, najbliższym po kuli, w siodło i po zadzie. Może się przebijemy?

Lisowczyk przetarł twarz dłońmi, co zwykł był czynić myśląc intensywnie.

– We trzech na jednym koniu? Wątpię. Ale niech tam. Lepszej rady faktycznie nie masz.

Andrzej przywołał Jaremkę z kuchni i objaśnił mu, co zamierzają.

– A z tymi co? – młodzian wskazał mnicha, dziewkę i karczmarza.

– Jechał ich sęk! – warknął Rodowicz. – Sami mamy marne szanse.

Jaremka skinął głową. Wtedy nieoczekiwanie podbiegła do nich dziewczyna z dzieckiem. Upadła do nóg Andrzeja i zaczęła łkać w łamanym polsko-rusińskim języku:

– Pan, zabierz riebionka… Błagam, Pan… On lekki, nie zawadzi…

Rodowicz chciał ją odepchnąć, ale Andrzej powstrzymał go.

– Jeżeli nam dziś do piekła droga, to choć z jednym dobrym uczynkiem – rzekł.

Bez zbędnych ceregieli przejął dziecko od dziewczyny. Osesek spoczywał w długiej lnianej płachcie, która służyła za coś w rodzaju nosidła. Namiestnik przyłożył sobie dzieciaka ścisło do piersi, a Jaremka związał mu solidnie płachtę na plecach.

– Istne jasełka – mruknął Rodowicz, jednak protestować nie było sensu.

Cichcem odryglowali drzwi. W dłonie ujęli po szabli i pistolecie.

– Czuj duch – rzekł Rodowicz i pchnął drzwi.

Wyskoczyli na ganek, zbiegli z niego i natychmiast skierowali się w stronę koniowiązu. Andrzej widział dwa potwory stojące opodal okna karczmy. Widział, jak bestie ich zauważają i jak zrywają się do biegu w ich stronę. Mieli jednak nad nimi kilkanaście sekund przewagi. Andrzej dopadł konia, odciął szablą więzy, puścił ją na temblak i jednym susem wskoczył w siodło. Wierzchowiec wyczuwszy obcego jeźdźca, parskał i próbował czwanić, ale namiestnik ściągnął go ostro za uzdę i osadził w miejscu. Nadbiegł pierwszy wilkołak. Jaremka wystrzelił mu prosto w pierś. Stwór przewrócił się, przekoziołkował z rozpędu i wylądował niemal u stóp pana Rodowicza. Ten chciał go przyciąć szablą, ale bestia gwałtownie zaczęła wycofywać się na czworaka. Drugi potwór zatrzymał się. Z jego paszczy wydobył się przeraźliwy skowyt. Natychmiast odpowiedziało mu kilka innych z różnych stron. Rodowicz strzelił do niego, celując w łeb. Bestia zwaliła się na ziemię. Wprawdzie zaraz się podniosła, ale również poczęła się cofać.

– Na koń! – zawołał do nich Andrzej.

Najpierw na koński grzbiet wgramolił się Jaremka, potem, podawszy mu rękę, wciągnął za siebie Rodowicza. Lisowczyk smagnął płazem szabli zad wierzchowca i pognali przez błonie ku oświetlonej przez światło księżyca wstędze drogi. Goniło ich wycie rozwścieczonych bestii. Tuż przed traktem wyskoczył na nich kolejny wilkołak. Andrzej wypalił do niego, odrzucając go na bok, a gdy przelatywali koło niego, siedzący z tyłu Rodowicz zajechał mu jeszcze szablą przez pysk.

Najpierw gnali co koń wyskoczy, ale gdy już niepodobnym się stało, aby bestie mogły ich dogonić, coraz częściej dawali mu odpocząć. W końcu całkiem zwolnili, nie chcąc zajeździć go na śmierć. Jakoś nie uśmiechała im się nocna wędrówka na piechotę.

Do obozu dotarli dobrze po południu. Andrzej, oddawszy dzieciaka pod opiekę kapelana, natychmiast postawił całą sotnię na nogi i nie odpoczywając, poprowadził z powrotem ku przeklętej karczmie. Dotarli tam pod wieczór, ale niczego już nie zastali. Karczma stała jak ją zostawili, ale była zupełnie pusta. Nie było karczmarza, dziewki, mnicha. Nie znaleźli żadnego truchła ani owego odciętego łba. Nie było też żadnych szczątków ani śladów krwi. Zwiadowcy nie odnaleźli żadnego tropu, poza ich własnymi śladami. Zdanowicz zamyślał już nawet ściągnąć psy tropiące, ale wtedy przybył goniec ze sztabu z rozkazem natychmiastowego wymarszu.

Później jeszcze Andrzej próbował odszukać owych żołnierzy, przez swoich znajomych w litewskim kompucie, ale bez powodzenia. Jedynym namacalnym dowodem, że cała ta historia im się nie przyśniła, była, poza dzieciakiem, który koniec końców trafił pod opiekę sióstr, ta kalwińska księga psalmów, którą Andrzej odnalazł pod jedną z ław w karczmie i postanowił zatrzymać.

Koniec