Nowotwór

Mark siedział na krześle wpatrując się w zamkniętą szafę.

W pokoju nie było żadnych innych mebli. Wszystkie wyniósł dziś rano. 

Czekał teraz, na pozór spokojny, wodząc wzrokiem po starej szafie. Znał już każdy jej fragment, wszystkie zdobienia i metalowe obicia, nawet najmniejsze niedoskonałości wiekowego drewna. Mebel wydawał się zwyczajny, ale emanowała od niego zła energia, mroczna siła, która doprowadzała do gorączki i odbierała oddech.

Ale nie to było najgorsze. Szafa była emiterem, nośnikiem myśli i emocji, a treść jej sygnału nigdy się nie zmieniała. To smutek, rozpacz i szaleństwo.

Mark walczył z tym, próbował nie poddawać się transmisji, nie ulegać emocjom, którymi infekowała.

Spojrzał przez okno. Słońce już zachodziło.

"Jeszcze tylko chwila." – Pomyślał, ocierając spocone czoło.

Cienie gęstniały. Szafa zmieniała się wraz z nimi. Listwy i metalowe zdobienia zaczęły przybierać nowe kształty, układały się w niepojęty wzór, tajemne zaklęcie, tak ohydne w swej postaci, że przyprawiające o mdłości.

Nadchodziła noc. Budziła się stara szafa, a wraz z nią plugawe zło, gnijące w jej wnętrzu.

Energia zaatakowała z nową siłą, przytłumiła zmysły i wpełzła w umysł, pożerając szczęście i światło, wyrzygując w ich miejsce rozpacz i ciemność.

Mark odsunął wzrok od plugawych symboli. Pomogło.

Szafa uchyliła się, a z jej przeklętego wnętrza wyciekła ciemna breja. Gęste plugastwo szybko zaczęło rozlewać się po podłodze.

– Tato… Tatusiu… – Znajomy głos wydobył się z ciemności szafy.

– Timmy! – Mężczyzna od razu pozbył się wszelkich wątpliwości. Podbiegł do starego mebla. Rozchylił drzwi. – Tim… – Głos ugrzązł mu w gardle.

Wewnątrz kryła się kraina ohydy i potworności. Wielka wyspa zbudowana była z wymiocin i pomyj – rozległe, parujące bagno poprzecinane kraterami i nierównościami wzniesień i gór. Tylko na północnych i zachodnich krańcach dostrzegał nieskalane zepsuciem lądy i ich odległe piękno, uświadamiające Marka, jak urokliwa kiedyś była ta kraina.

Mężczyzna zmierzył wzrokiem wstrętne bagno. W oddali majaczyło olbrzymie monstrum. Potworny łeb, bez kończyn i tułowia. Wielką, bezzębną paszczą pożerał ciemną wyspę. Stwór był ślepy i bezrozumny. Nie pojmował, że w szale własnego obżarstwa skazuje siebie, w rychłej przyszłości, na głód i śmierć.

Mark drgnął, gdy pośród błotnych wymiocin dostrzegł Timmiego. Chłopiec leżał bez ruchu, cały upaprany plugastwem tej przeklętej krainy. Mężczyzna podbiegł do dziecka. Timmy był blady i osłabiony, ale i tak zdołał się do niego skromnie uśmiechnąć.

To wystarczyło. Mark wziął syna na ręce i brodząc po kolana w ohydnej brei, przebył plugawą wyspę. Nim jednak wydostał się na zewnątrz, przeklął tę czarną krainę, tak donośnie i zdecydowanie, że nawet ślepe i bezrozumne monstrum na chwilę zapomniało o swym wiecznym głodzie i zamarło z trwogą, czując, że w tych niepojętych dla niego słowach kryje się zapowiedź jego końca.

Mark zatrzasnął za sobą stare drzwi.

Szafę wyrzucono i wstawiono nową. W jej wnętrzu kryły się tylko piękne krainy, a ojciec z synem znów byli szczęśliwi, nieświadomi, że stary mebel, gdy go wynoszono, splunął i rzygnął ciemnością na nową szafę, a zepsucie i plugastwo tych wydzielin, powoli, zaczęło ponownie pożerać urokliwą krainę.