Lio i Król

 

Zaraz po tym, jak statki uniosły się w powietrze, a ich złociste światła zamigotały ponad miastem i zniknęły na nocnym niebie, Lio i Król zostali ostatnimi ludźmi na świecie.

Przynajmniej na tym świecie, który dotąd znali.

Lio wciąż jeszcze potrafiła przywołać wspomnienie poprzedniego razu, kiedy uciekała przed zagładą. Siedziała wtedy na śliskim pokładzie, zatopiona w wełnianym kocu jak w bezpiecznym kokonie, z rękoma oplecionymi ciasno wokół podciągniętych pod brodę kolan i językiem jątrzącym sączącą się rankę po zgubionym właśnie mlecznym kle. Ranka szczypała lekko, podobnie jak rozognione policzki, na których łzy i maleńkie kropelki morskiej wody splatały się w nierównych strużkach. Okrwawiony ząb ściskała w małej piąstce. W miarę jak oddalali się od brzegu, cichło przenikliwe dudnienie, towarzyszące im od wielu dni.

Pamiętała, że łodzie, na których ona i jej współplemieńcy opuszczali swój dom, na długo przedtem kołysały się w zatoce, ciche i wyczekujące. Z daleka przypominały leżące na grzbietach szkielety morskich bestii i choć nikt o tym nie wspominał, wiedziała, że w istocie właśnie z nich są zrobione.

Sami podłożyli ogień. Lio nawet przez chwilę trzymała pochodnię, zanim Olli cisnął ją w strzechę chaty. Nie widziała, jak płomienie pożerały ich dom – Sigga przyciągnęła ją do siebie i zanurzyła w szorstkości swojej bluzy i zapachu suszonych ziół. Pogrążona w półśnie czuła nierówne kołysanie, gdy bosonoga kobieta niosła ją przez topniejący śnieg. Żegnał ich wiatr, rzucający za nimi żar płomieni. Ciepło i kołysanie sprawiały, że pierwszy koniec świata, który przeżyła, zlewał się z sennym majakiem.  

Wcześniej, zanim wypłynęli na kościanych łodziach na obce morze, nazywała Siggę matką a Ollego papą. Kiedy odległe płomienie zmieniły się w bezcielesną łunę, która wreszcie zupełnie zgasła za horyzontem, Olli znalazł Lio na pokładzie i przykucnął obok, odgarniając z jej pomazanej twarzy wilgotne włosy. Wyciągnęła piąstkę i otworzyła ją. Mężczyzna podniósł jej maleńkie ciałko bez wysiłku i zbliżył się do burty, a dziewczynka patrzyła, jak mleczak zsuwa się z jej dłoni w czarną toń. Przez chwilę zdawało jej się, że dostrzega jak jaśnieje pod powierzchnią wody.

Tej nocy Sigga i Olli zażądali, by zwracała się do nich tymi właśnie imionami i nigdy inaczej. Nie wiedziała, czy to z powodu zgubionego zęba, czy spalonego domu. 

Dni spędzone na morzu rozpływały się w jej pamięci. Nie potrafiła ani ich zliczyć, ani wydobyć z nich żadnych wyrazistych wspomnień. Zdawało jej się, że przez jakiś czas wszystkie kościane łodzie trzymały się razem, ale z czasem kolejne z nich odłączały się i znikały. Do obcego, skalistego brzegu dobili już sami. Oprócz niej, Ollego i Siggi na łodzi była jeszcze garstka osób. Nie pamiętała ani ich imion ani twarzy. Wszyscy zniknęli dość szybko, wybierając własne ścieżki.

W jej umyśle kołatało się mgliste wspomnienie, tak łatwo dające się pomylić ze snem, w którym Sigga tłumaczyła jej, że zagłada będzie szła za nimi, a jedyne co mogą zrobić, by opóźnić jej pościg, to rozejść się, zapomnieć, wsiąknąć w szczeliny świata i udawać, że ich przeszłość nigdy się nie wydarzyła.

Dzień, w którym Olli i Sigga wybrali swoje szczeliny, by w nie wsiąknąć, był dniem, kiedy pękło jej serce.

 

***

 

Gdy świat miał się skończyć po raz drugi, Lio rozpoznała to po wibracjach, które niczym dreszcze przebiegały przez skórę ziemi. Wiedziała, że niebawem mieszkańcy Miasta usłyszą wszechobecny dźwięk przypominający dudnienie monstrualnych bębnów – z początku ledwie słyszalny, a jego narastająca głośność będzie zwiastowała zbliżanie się zagłady.

Kraina, którą zamieszkiwała od kilkunastu lat, leżała daleko od morza i kości morskich bestii musiały zastąpić pióra ognistych ptaków, szybujących pomiędzy wierzchołkami gór.

Gdy szepnęła o tym Królowi, obudziła w nim huragan.

Król skrywał go głęboko w swoich trzewiach i pilnował, jak mrocznego sekretu. Huragan rozsadzał go i szarpał od środka, usypiając od czasu do czasu – w tych rzadkich chwilach oczy Króla zmieniały barwę z głębokiego granatu w błękit tak jasny, że niemal przezroczysty.

Być może Olli był jednym z ostatnich mężczyzn, którzy potrafili uśmiercić potwory z bezdennych otchłani i zbudować łodzie z ich szkieletów. Ale niezależnie od tego, co się wydarzyło lata temu i co bezpowrotnie przesypało się przez sito jej pamięci, Lio była jego córką. Potrafiła przetrzymać huragan, nawet wtedy, gdy kruszył mury i zrywał mosty. 

Spojrzenie Króla było twarde i nieprzeniknione, kiedy, stojąc pośród gruzu i pozostałości kolumnady, tłumaczyła mu, że to, co nadciąga jest o wiele potężniejsze, niż jego przekleństwo. I choć nie mogła wiedzieć, co właściwie im zagraża, wiedziała dobrze, że kiedyś ta sama siła skłoniła takich ludzi jak Olli i Sigga do tego, by spalili swoje chaty i rozpierzchli się po morzu, a potem po świecie. Tych jego kawałkach, którym wciąż pozwolono istnieć.

Kilka dni później, gdy pierwszy spośród ognistych ptaków runął w przepaść z grotem długości przedramienia zatopionym w trzewiach, po twarzy Króla popłynęły łzy. Lio trzymała jego dłoń i płakała razem z nim. Powietrze, rozrzedzone z powodu wysokości, było przesycone zapachem siarki i śmierci. Kręciło im się w głowach, gdy schodzili w dół, gdzie pośród skał maleńcy ludzie roili się wokół wielkiego, złotego i dymiącego truchła.

Była już noc, kiedy dotarli do Cytadeli. Na dziedzińcu przywitała ich Królowa, samotna, drobniutka postać z wydętym, krągłym brzuchem, okryta lekkim płaszczem. W piersi Lio wciąż tłukł się skrywany szloch, gdy tamtych dwoje wspinało się na zimne, granitowe schody. Przez moment krótszy niż uderzenie serca nie była pewna, czy nadal opłakuje złocistego ptaka.

 

Kolejne śmierci posypały się jak ciężkie, szkarłatne korale po przecięciu rzemyka. Ginęły olbrzymie ptaki i ginęli posyłani w góry mężczyźni. Ich ciała, znajdowane pośród skalnych ostrzy były roztrzaskane lub zwęglone, często do tego stopnia, że nie dawało się ich rozpoznać.

Król już nie płakał, ale jego oczy spowijał granat ciemniejszy niż zwykle, a usta wykrzywiały się i napinały, odsłaniając zaciśnięte zęby i zbielałe dziąsła. Huragan szalał w jego ciele i Lio nie potrafiła nawet wyobrazić sobie ceny, jaką płacił, by utrzymać go w ryzach. W oczach królowej dostrzegała strach, a jej szepty niesione zdradziecko przez mury cytadeli odsłaniały prośby, które kierowała do ucha męża: „Wciąż możesz to zakończyć…”. Tymczasem Król pozwalał dziać się temu, co Lio nazywała nieuniknionym, całkowicie zawierzając obietnicy, którą związali się przed laty.

 

Mieszkańcy Miasta nigdy nie widzieli statków. Lio opisała im kształt sterczących w górę, monstrualnych żeber i często wraz z Królem towarzyszyła im, gdy z modrzewiowego drewna budowali kadłuby.

Gdy wraz z mroźnym wiatrem spadł pierwszy śnieg, a jego płatki miały barwę dojrzałych poziomek, wiedziała, że pozostało im niewiele czasu. Dźwięk zbliżającej się zagłady – przypominający bębny, niski, wibrujący – początkowo dawał się słyszeć tylko nocą. Później towarzyszył im w każdej chwili, nieustannie podsycając w ich sercach czarny, lepki strach.

Gdy pierwszy ze statków był gotowy, Król i Królowa przybyli, aby go obejrzeć. Świetliste żagle, utkane z piór ognistych ptaków, drzemały pod pokładem, ciche i czujne. Lio stała pomiędzy królewską parą, wpatrując się uważnie w szkliste, ciemne oczy, które nie odwzajemniały jej spojrzenia. Kiedy Król wyciągnął dłoń i przesunął nią po złotej materii, powietrze drgnęło ostrzegawczo. Zdążyła pociągnąć Królową do luku wejściowego, zanim jej mąż z jękiem stłumił chcący wyrwać się na wolność poryw.

Potem ich oczy spotkały się na krótki moment i Król skinął głową, ledwo zauważalnie. W tym subtelnym ruchu Lio natychmiast odczytała jego decyzję, a wraz z nią swoje przeznaczenie. 

 

***

 

Nie miała pojęcia jak długo tułała się po świecie, zdana na litość spotykanych ludzi – a czasem na ich okrucieństwo – i własny instynkt przetrwania. Gdy dotarła w góry, skrywające jej przyszły dom, wciąż była dzieckiem, choć jej ciało zaczęło zdradzać pierwsze symptomy kobiecości. W tym samym dniu, gdy pierwszy raz dostrzegła ponad skalnymi graniami potężne cielsko ognistego ptaka, spotkała Króla.

Wicher zerwał się zupełnie niespodziewanie. Powietrze w jednej chwili stało nieruchomo (nie licząc delikatnego drżenia, wywołanego upałem), w następnej nagły podmuch rzucił dziewczynę na skalną półkę i cisnął w nią garść kamieni wielkości dojrzałych śliwek. Dała mu się zaskoczyć. Przeturlała się za niewielki uskok, starając się nie stoczyć w dół zbocza i odczekała kilka chwil, by wyrównać oddech.

A potem pozwoliła ciału przypomnieć sobie sztormy, nawiedzające jej dawny dom i taniec z duchami powietrza, którego uczyła ją Sigga, krótko po tym, jak mała Lio nauczyła się chodzić.

Gdy stanęła wyprostowana naprzeciw oszalałego huraganu, włosy zatańczyły wokół jej głowy, upodobniając się do lwiej grzywy. Drobne i błyskawiczne ruchy mięśni sprawiały, że ciskane wokół kamienie i toczące się z góry skalne odłamki mijały ją o szerokość małego palca.

Potrzebowała krótkiej chwili, by pośród ryku huraganu i łoskotu ciskanych skalnych odłamków usłyszeć ludzki głos.

Zobaczyła go na skalnym płaskowyżu. Rozpędzone masy powietrza krążyły wokół niego, rozchodząc się promieniście i wsuwając oszalałe jęzory w szczeliny i uskoki, a następnie spływając jak wezbrane rzeki w dół grani.

W sercu powietrznego potwora, na maleńkim skrawku przestrzeni, gdzie powietrze stało nieruchomo, klęczał mężczyzna, targany spazmatycznymi wstrząsami. Lio nie widziała go wyraźnie i gotowa była wziąć go za zwid. Coś jednak kazało jej podejść bliżej.

I wtedy huragan zgasł.

Cierpiący mężczyzna opadł na przedramiona i zwymiotował żółtą mazią. Dopiero teraz Lio dostrzegła jego młodość, żyły okalające mięśnie pod niebieskawą skórą, nieco wydłużoną głowę, oplecioną czymś przypominającym misterną konstrukcję ze złocistych, roślinnych pędów. Gdy podniósł wzrok, jego oczy wydały jej się przejrzyste jak lód, a twarz, pomimo chorej bladości i wycieńczenia – najpiękniejszą twarzą, jaką dotąd widziała.

Przez pierwsze godziny nie mówili zbyt wiele. Król leżał na nagiej skale i raz po raz rzucał się w spazmach, wypluwając żółć. Lio przycupnęła w pobliżu i starała się nie poruszać, znalazłszy pozycję, która pozwalała uniknąć dotyku najbardziej bolesnych sińców, pozostałych po pierwszym porywie wichru. Czuła krew zasychającą ponad lewą brwią, usta miała opuchnięte i spierzchnięte od upału i pragnienia.

Dopiero noc przyniosła ulgę i opowieści.

Lio mówiła o końcu świata, o tym jak Olli i Sigga odeszli, i o tym, co przeżyła w samotnej tułaczce. Król zapłacił jej opowieścią o swoim przekleństwie i o tym, jak wymyka się w góry, by uwolnić huragan, gdy ten zaczyna go dławić. Mówił o ponurych dniach, kiedy klątwa wyrywała się spod jego kontroli i pochłaniała miasto, siejąc chaos, a czasem i śmierć. Mówił o swojej Królowej, którą kochał ponad wszystko i która kochała jego tak mocno, że nie chciała go opuścić, pomimo zagrożenia, które w sobie nosił.

Gdy nadszedł ranek, Lio wiedziała, że jest dla niego kimś wyjątkowym. Była jedyną osobą na świecie, która nie poddawała się huraganowi i Król jej potrzebował. Ona zaś, po tych wszystkich latach samotnej włóczęgi po obcych krainach, niczego nie pragnęła bardziej niż domu.

I kogoś, kto mógł stać się jej bliski, jak kiedyś Olli i Sigga.

Układ, który zawarli, był prosty. Lio dostała swój kawałek świata, w zamian za to, by strzec Królową przed klątwą jej ukochanego.

 

***

 

Nie widziała ich pożegnania. Była w pobliżu, tuż za bramą Cytadeli, czujna i gotowa jak zawsze, jednak uparła się, że na tę jedną chwilę zostawi ich samych. Żadne z nich nie protestowało, choć serca całej trójki wypełniał strach, większy niż zwykle.

Złowrogie dudnienie dochodziło zewsząd, głośne na tyle, by skutecznie zagłuszyć ich ostatnie słowa, ukryć je przed uszami dziewczyny, która i tak z całej duszy pragnęła ich nie słyszeć. Po chwili długiej jak ciężkie zimowe miesiące, Królowa wyłoniła się zza bramy. Na ramiona i głowę zarzuciła obszerny, wełniany szal. Lio nie widziała jej twarzy.

Przez całą drogę żadna z nich nie odezwała się. Z każdym krokiem w dół kamiennych schodów Lio czuła, jak kamień w jej sercu staje się coraz cięższy, a smutek Królowej coraz bardziej przytłaczający.

Gdy dotarły do Miasta, jego ulice były już puste i ciemne. W oddali migotały pochodnie ostatnich maruderów, kierujących się w stronę skalnej niecki, którą Lio nazywała w myślach Przystanią. Szły w tamtym kierunku, nie patrząc za siebie.

Dreszcz przebiegł Lio po plecach, gdy zimowy wiatr wzmógł się nieco. Królowa zatrzymała się, czując to samo. Mroźne powietrze szarpnęło wełnianym szalem i odsłoniło na krótką chwilę jej pobladłą twarz. Nie wydarzyło się nic więcej i dwie kobiety ruszyły dalej przez opuszczone miasto.

Królowa jako ostatnia weszła na pokład statku. Chwilę po tym ktoś dał znak i na dziesiątkach masztów zalśniły świetliste żagle. A potem cała flota uniosła się w powietrze. Kadłuby ocierały się o siebie, niektóre statki odbijały się od skalnych ścian doliny, cały czas wspinały się jednak coraz wyżej i wyżej, niesione tęsknotą ognia za powietrzem i przestworzami.

Lio przypatrywała się im, zadzierając głowę, dopóki złociste punkciki nie zniknęły pośród gwiazd. Potem odwróciła się powoli i ruszyła tą samą drogą, którą przebyła z Królową, z powrotem w kierunku Cytadeli.

 

***

 

Na chwilę przed nadejściem końca, dudnienie ucichło.

Lio i Król chwycili się za ręce. Jego oczy były jasne jak lód.